Τρίτη 8 Σεπτέμβρη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ο Καρατζαφέρης βρίσκει ινδάλματα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πέρυσι το Μάρτη, ύστερα από αίτημα του ΚΚΕ, έγινε στη Βουλή συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων για τα ζητήματα της νεολαίας. Σ' αυτή τη συζήτηση, ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. θεώρησε αρκετά ελκυστικό για τα κανάλια και τις κάμερες, να αναφερθεί προσωποποιημένα σε αρνητικά πρότυπα που σήμερα έχουν επιβληθεί στη νεολαία. Ενα από αυτά ήταν και ο Ψινάκης, για τον οποίο έλεγε τότε ο Γ. Καρατζαφέρης (η αντιγραφή από τα επίσημα πρακτικά της Βουλής): «Δεν χρειάζονται λοιπόν οι νέοι ινδάλματα; (...) Ποια είναι σήμερα τα ινδάλματα της νεολαίας; Ποια είναι; Θα τολμήσω να πω ένα όνομα. Ο κ. Ψινάκης; Υπάρχει πάρτι της σημερινής καλής κοινωνίας, της κοινωνίας του χρήματος δηλαδή, που να κάνει ένα πάρτι και να θεωρείται πετυχημένο, χωρίς να είναι μέσα ο κ. Ψινάκης; Δεν υπάρχουν νέα παιδιά σήμερα - και σας ερωτώ κατά πρόσωπο - που λένε: "α, πάμε να κολλήσουμε δίπλα για να γίνουμε αστέρια"; Αυτά είναι τα ινδάλματα σήμερα. Αυτά πλασάρουν οι τηλεοράσεις σήμερα». Αυτά τότε. Στις 21 Μάρτη 2008. Γιατί σήμερα, ο Ψινάκης προαλείφεται ως υποψήφιος βουλευτής με τον ΛΑ.Ο.Σ. και μάλιστα με προσωπική επιλογή του προέδρου του. Ο οποίος προφανώς, ελέω ψηφοθηρίας, άλλαξε γνώμη για τα πρότυπα που χρειάζεται η νεολαία και κατέληξε στο να βάλει το καταλληλότερο στους εκλογικούς συνδυασμούς του. `Η θεωρεί τις εκλογές μια καλή ευκαιρία να κολλήσει το κόμμα του δίπλα στον Ψινάκη, για να γίνει «αστέρι» στο πάρτι που θα στήσει σε βάρος του λαού, την επόμενη των εκλογών, «η κοινωνία του χρήματος», που έλεγε τότε ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ....

Λύσσαξαν...

Ανάμεσα στα άλλα αναρίθμητα θετικά που προέκυψαν από την Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό, είναι και το γεγονός ότι το ολοκληρωμένο και εμπεριστατωμένο επιστημονικό κείμενο, στο οποίο κατάληξε το ΚΚΕ ύστερα από πολύχρονη μελέτη και συλλογική δουλειά, έβαλε στην πρίζα τους κάθε λογής λογοκόπους των εφημερίδων. Είναι αυτοί, οι οποίοι ξαφνικά αντιλήφθηκαν ότι για να κάνουν τη δουλειά που τους ανατέθηκε δεν αρκεί να αναμασούν ψέματα και συκοφαντίες με ύφος «ελαφρύ». Αλλά πως χρειάζεται πλέον να βάζουν στα κείμενά τους και επιστημονικοφανές, «ιδεολογικό» και «ιστορικό» περιτύλιγμα, προκειμένου να είναι ανταγωνιστικά ως προς την πραγματικότητα και, άρα, να έχουν κάποια ελπίδα να γίνονται πιστευτά. Ενας από αυτούς είναι και ο όνομα και μη χωριό της τελευταίας σελίδας του «Βήματος». Ο οποίος, στο φύλλο του Σαββάτου, αναμασά τα τετριμμένα και χιλιογραμμένα από τους αστούς «ιστορικούς» περί συνεργασίας του Στάλιν με τον Χίτλερ, με αφορμή την υπογραφή του συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ.

... επειδή φοβούνται

Είναι πραγματικά περιττό να προσπαθήσει κανείς να εξιστορήσει την πραγματικότητα, όταν ξέρει πως αυτός που τη διαστρεβλώνει δεν το κάνει από άγνοια. Ο σκοπός του αρθρογράφου, άλλωστε, γίνεται ολοφάνερος στην τελευταία παράγραφο του πονήματός του, όπου γράφει: «Η άλλη εξήγηση είναι ότι για τον Στάλιν και την παρέα του, ο "φυσικός εχθρός" ήταν οι δημοκρατίες - οι "ιμπεριαλιστές", που λέει και η Αλέκα... Οτι ο εχθρός ήταν κοινός με τον Χίτλερ και γι' αυτό συμμάχησαν. Και όταν ο Χίτλερ του την έπεσε, έκανε την ανάγκη φιλότιμο και θυμήθηκε να πολεμήσει με τους "ιμπεριαλιστές" κατά του ναζισμού». Αρα, εχθρός της δημοκρατικής Δύσης η ΕΣΣΔ και κατά συνέπεια φίλος της χιτλερικής Γερμανίας. Αρα, αθώοι του αίματος οι ιμπεριαλιστές που έσπρωξαν τον Χίτλερ να χυμήξει στην ΕΣΣΔ και ένοχοι τα 20.000.000 των Σοβιετικών που είχαν την πιο καθοριστική συμβολή στην κατατρόπωση του ναζισμού. Αυτή είναι η «Ιστορία» τους. Αυτός είναι ο κόσμος που υπερασπίζονται «το Βήμα» και η τάξη που υπηρετεί. Τόσος είναι ο φόβος τους για τα διδάγματα που κουβαλάει στο σήμερα ο ηρωισμός και η ανωτερότητα του Σοσιαλισμού απέναντι στη σαπίλα που αντιπροσώπευαν τότε οι δυο πλευρές του ίδιου ιμπεριαλιστικού νομίσματος: Η ναζιστική Γερμανία και οι «δημοκράτες» των άλλων ευρωπαϊκών κρατών και των ΗΠΑ.

Οι «ζωηροί» και «ατίθασοι» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τα τεκταινόμενα στο κόμμα του κλήθηκε να σχολιάσει χτες ο Δ. Στρατούλης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, στον ρ/σ «ΑΝΤ1», όπου επιστράτευσε τη φαντασία του για να αποδώσει το κόμμα του με χαρακτηρισμούς όπως «ζωηρή και ατίθαση ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά», δίχως την οποία η πολιτική ζωή της χώρας θα «ήταν ιδιαίτερα μπανάλ και αποξηραμένη»... Οταν η συζήτηση έφτασε στο κρίσιμο ερώτημα των σχέσεων του κόμματός του με το ΠΑΣΟΚ κι αν είναι εφικτή μια συνεργασία εφόσον το ΠΑΣΟΚ συμφωνήσει με πλευρές του προγράμματος του ΣΥΝ ευχήθηκε: «Μακάρι αυτό να συνέβαινε (...) αλλά εκτιμούμε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα μετακινηθεί προς τα Αριστερά. Τα κόμματα δεν αλλάζουν πολιτική από τη μια μέρα στην άλλη». Η ευχή είναι απολύτως λογική και εδράζεται στις κοινές σοσιαλδημοκρατικές αναφορές των δύο κομμάτων. Και η πραγμάτωσή της προϋποθέτει να καλλιεργείται στη συνείδηση του κόσμου σαν ρεαλιστικό ενδεχόμενο η ψευδαίσθηση ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί και να αλλάξει, αν όχι «απ' τη μια μέρα στην άλλη», σε ένα βάθος χρόνου. Γιατί βεβαίως μπορεί να αλλάξει εφόσον όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΝ η στάση του και η πολιτική του δεν είναι συνειδητά απότοκα της ταξικής υπέρ του κεφαλαίου πολιτικής στράτευσης του ΠΑΣΟΚ, αλλά στρεβλής κατανόησης... 'Η όπως το θέτει σε ανακοίνωσή του «το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει να καταλάβει» ότι «ο νεοφιλελευθερισμός ως οικονομική αντίληψη και πολιτική έχει κλείσει τον κύκλο του». Προϋποθέτει να καλλιεργείται η άποψη ότι αν ο ΣΥΝ ενισχυθεί θα βοηθήσει το ΠΑΣΟΚ να καταλάβει, θα συμβάλει στη «διαμόρφωση νέων συσχετισμών στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πολιτικές διεξόδου απέναντι στη σημερινή κρίση». Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι ή σε απλά ελληνικά η πόρτα για τη συνάντηση της «ατίθασης και ζωηρής αριστεράς» με το ΠΑΣΟΚ διατηρείται ορθάνοιχτη, εν πλήρη συνειδήσει και των δύο.


Γρηγοριάδης Κώστας

Εκεί που μας χρωστούσανε...

Το σκηνικό θυμίζει το γνωστό ...«εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι».

Πριν από ένα χρόνο, όταν οι κομμουνιστές μιλούσαν για την επερχόμενη οικονομική καπιταλιστική κρίση, οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κόμπαζαν για τους αυξημένους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, θριαμβολογώντας για τα υπερκέρδη του κεφαλαίου και τις ξένες επενδύσεις στη χώρα. Λες και από αυτό, είχαν κάτι να κερδίσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Τώρα, τα κόμματα του κεφαλαίου, που φέρουν ακέραια την ευθύνη για την οικονομική κρίση τις συνέπειες της οποίας πληρώνουν ήδη οι εργαζόμενοι, ζητούν από τα λαϊκά στρώματα να αποδεχτούν τις επιλογές τους, προκειμένου να επιτευχθεί, λέει, η έξοδος από την κρίση. Η ΝΔ μιλάει για αναγκαία «σκληρά μέτρα», το δε ΠΑΣΟΚ, που κινείται στην ίδια διαχειριστική τροχιά, ζητάει «συναίνεση» και «συμφωνία», για να εφαρμόσει «πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης».

Στην ατζέντα και των δύο κομμάτων του δικομματισμού, ο κυρίαρχος στόχος είναι, μαζί και στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης, να προωθηθούν και οι περιβόητες «διαρθρωτικές αλλαγές». Το πλέγμα εκείνων των μέτρων και των πολιτικών που περιλαμβάνονται στη «Στρατηγική της Λισαβόνας» και αποβλέπουν στην εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας (κερδοφορίας) του ευρωενωσιακού κεφαλαίου στις σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του συστήματος. Είναι φανερό ότι τόσο η ΝΔ, σύμφωνα με τα όσα είπε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, όσο και το ΠΑΣΟΚ, όπως προκύπτει από το πρόγραμμά του, ζητούν από τους εργαζόμενους όχι απλά να ανεχτούν αυτήν την πολιτική σε βάρος τους, αλλά να βάλουν πλάτη στη δημιουργία νέων δεδομένων αντιδραστικών στον τομέα των σχέσεων κεφαλαίου - εργασίας. Τη νομιμοποίηση των αποκλειστικά ελαστικών εργασιακών σχέσεων, την καθιέρωση της εκ περιτροπής εργασίας, την ολοκληρωτική κατάργηση του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας και συνταξιοδοτήσεων, την πλήρη ιδιωτικοποίηση του κλάδου της υγείας, την κατάργηση των κατώτατων μισθών, την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων κ.ο.κ.

Αυταπατώνται όσοι φαντάστηκαν ότι σε συνθήκες κυριαρχίας του κεφαλαίου θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η έξοδος από την οικονομική κρίση, που κάθε φορά ξεσπά, έχει βαθιά ταξικό χαρακτήρα και εξασφαλίζεται μόνο σε βάρος των κοινωνικών στρωμάτων που βρίσκονται στην όχθη των εκμεταλλευομένων. Η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι, που αποτελούν την πηγή απόσπασης υπερκερδών για την οικονομική ολιγαρχία, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης που τους εκμεταλλεύονται τα μονοπώλια, αυτοί καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα της οικονομικής κρίσης, που προκάλεσε η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου. Αλλωστε - και καλό είναι να μην το λησμονούμε - οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν πληρώνουν μόνο την κρίση, αλλά πληρώνουν και την ανοδική πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Τα παραδείγματα, από τη δεκαετία του '80 και τα προγράμματα λιτότητας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι παραπάνω από γνωστά.

Τα θύματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, γνωρίζοντας το ρόλο και τις επιδιώξεις των κομμάτων του δικομματισμού, μπορούν να χαλάσουν το σκηνικό τού «εκεί που μας χρωστούσανε...». Μπορούν να βάλουν φρένο στις προσπάθειες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να φορτώσουν και πάλι τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους, να συμβάλουν με την ψήφο τους στην αποδυνάμωση και των δύο. Μπορούν να στείλουν το δικό τους μήνυμα αντίστασης και απαίτησης για άλλο δρόμο ανάπτυξης με την αποφασιστική ενίσχυση της δύναμης του ΚΚΕ.


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Το «διακύβευμα» των εκλογών

Το φαινομενικά «καινούριο» σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία είναι ο προκλητικός διαγκωνισμός μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για το ποιος από τους δύο θα παρουσιάσει, και μάλιστα στο προεκλογικό πρόγραμμά του, τα πιο σκληρά αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα και ταυτόχρονα ποιος θα αποδείξει ότι διαθέτει τη βούληση και την αποφασιστικότητα να τα επιβάλει.

Και στο παρελθόν διαγκωνίζονταν για το ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής της κυρίαρχης πολιτικής αλλά ταυτόχρονα επαγγέλλονταν μεγαλοφώνως ότι η πολιτική τους θα οδηγούσε σε «ισχυρή ανάπτυξη» και θα έφερνε «ευημερία για όλους». Φρόντιζαν, μάλιστα, παραμονές εκλογών να παρουσιάζουν κάποιο «πακέτο παροχών» για τους «οικονομικά ασθενέστερους» απλά και μόνο για να φορέσουν μάσκες κοινωνικής ευαισθησίας στην αντιλαϊκή πολιτική τους και βέβαια για να υφαρπάσουν την ψήφο των λαϊκών στρωμάτων.

Στην προεκλογική περίοδο που ξεκινά και με πρωτοβουλία της ΝΔ η πλειοδοσία μεταξύ των δύο μονομάχων αφορά το ποιος θα πλειοδοτήσει σε μέτρα που σαρώνουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και ποιος έχει την «αξιοπιστία» και την πυγμή να τα προχωρήσει. Ασφαλώς δεν πρόκειται για τυχαία εξέλιξη. Κυρίως όμως δείχνει ότι η πλουτοκρατία και τα κόμματα - διαχειριστές της πολιτικής της προσπαθούν να στείλουν ξεκάθαρο μήνυμα αδιαπραγμάτευτης πυγμής στην εφαρμογή της πολιτικής που επιβάλλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Κι από αυτή την άποψη, δείχνουν και με τα λόγια ότι δεν πρόκειται να επιτρέψουν την παραμικρή απόκλιση και αμφισβήτηση του «μονόδρομου» που και οι δύο υπηρετούν. Αυτό ακριβώς είναι και το διακύβευμα των εκλογών στις 4 του Οκτώβρη: Να βγει από τις κάλπες ότι υπάρχει «αντίπαλο δέος» στο δικό τους μονόδρομο, στον αντιλαϊκό δρόμο ανάπτυξης που με τις εξαγγελίες τους περιγράφουν. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ και να πέσουν όσο πιο κάτω γίνεται ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Στον αντιΚΚΕ μπερντέ...

Γρηγοριάδης Κώστας

Φαίνεται πως στον μπερντέ της αντιΚΚΕ εμπάθειας ενόψει των εκλογών, ήρθε η ώρα τα «κολλητήρια» να αναλάβουν επικουρικό ρόλο και σιγά σιγά να κάτσει στο προσκήνιο ο πρωταγωνιστής. Ετσι, η «Ελευθεροτυπία» φιλοξένησε προχτές στο κυριακάτικο φύλλο της συνέντευξη με τον Θ. Πάγκαλο, ο οποίος, όταν (διόλου τυχαία βέβαια...) ερωτάται για το ΚΚΕ, λέει επί λέξει: «Είναι προφανές ότι ένα δημοκρατικό κόμμα, όπως είμαστε εμείς, ανέχεται την ύπαρξη ενός κόμματος σαν το ΚΚΕ, γιατί έτσι πρέπει να κάνουν οι δημοκράτες, να ανέχονται την ύπαρξη των εχθρών της δημοκρατίας. Το ΚΚΕ είναι εχθρός της δημοκρατίας και ουδεμία περίπτωση σύμπλευσης υπάρχει μαζί του». Κατανοούμε τη «δημοκρατικότητα» του Θ. Πάγκαλου και του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, επί των ημερών τους, και διαδηλώσεις χτυπήθηκαν από τα σοσιαλιστικά ΜΑΤ, όπως αυτή των «εχθρών» συνταξιούχων, και ασφαλίτες στέλνονταν στις διαδηλώσεις, και τα τρακτέρ στα μπλόκα χτύπησαν σκάζοντας λάστιχα, και «το νόμο και την τάξη» επέβαλαν. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά. Η δημοκρατικότητα του Θ. Πάγκαλου έχει εκφραστεί με το να χαρακτηρίζει «έκνομες» τις λαϊκές κινητοποιήσεις κατ' επανάληψη. Με το να λέει ότι «εγώ δε βλέπω γιατί πρέπει να είναι απούσα η αστυνομία τάξης από τα πανεπιστήμια». Ηταν ο υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που σε αγαστή συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστών παρέδωσε τον Οτσαλάν, που έθεσε ζήτημα επαναπροώθησης των μεταναστών. Είχε προτείνει να λειτουργήσουν πλήρως οι χαφιεδοκάμερες για την παρακολούθηση των πολιτών.

... αναλαμβάνει ο Πάγκαλος

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά. Ηταν ο Θ. Πάγκαλος που χαρακτήρισε τρελούς τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ. Συγκεκριμένα είχε πει: «Εχουμε ένα εξωφρενικό κόμμα στην Ελλάδα, το οποίο ψηφίζει ακόμη κόσμος. Ποια είναι η πρόταση του ΚΚΕ ξέρετε; Εχετε διαβάσει το πρόγραμμά του; Είναι να ξαναφτιάξουνε Σοβιετική Ενωση στην Ελλάδα. Λοιπόν αυτό δεν είναι εξωφρενικό;... Οι άνθρωποι αυτοί είναι τρελοί. Υπάρχει το 8% του ελληνικού λαού το οποίο έχει μια τρελή πολιτική πρόταση. Οι άνθρωποι αυτοί είναι τρελοί».

Οσο για την «ανοχή στο αντιδημοκρατικό ΚΚΕ», δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πάγκαλος αναπαράγει την ίδια άποψη. Παλιότερα μάλιστα είχε φτάσει μέχρι και στο σημείο να απευθύνει συστάσεις για την απαγόρευση της δράσης του Κόμματος. Είναι ο ίδιος που είπε ότι «αν το ΚΚΕ νικούσε το 1949 τότε θα σκότωνε όλους τους αντιφρονούντες και ένα μέρος των στελεχών του». Ο Πάγκαλος, για λογαριασμό της τάξης που υπηρετεί αυτός και το ΠΑΣΟΚ, δουλεύει σε βάθος χρόνου, όπως διαχρονικά έκανε η σοσιαλδημοκρατία, παίζοντας βρώμικο παιχνίδι σε βάρος των κομμουνιστών όπου Γης και της ιδεολογίας τους. Παιδί αυτής της σοσιαλδημοκρατίας είναι ο Πάγκαλος και μάλιστα από τα πιο καλοαναθρεμμένα. Από αυτή την άποψη, μόνο γραφικός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Απόψεις σαν αυτές που αναπαράγουν οι κάθε είδους Πάγκαλοι, πέρα από το να δημιουργήσουν αναχώματα στην επαφή του ΚΚΕ με νέες λαϊκές δυνάμεις, στόχο έχουν και να καλλιεργήσουν το κατάλληλο κλίμα για πιο σκληρά μέτρα απέναντι στο κίνημα και την πρωτοπορία του. Κι από αυτή την άποψη, είναι κρίσιμο ζήτημα ο κάθε Πάγκαλος να παίρνει από τον ίδιο το λαό και τους εργαζόμενους την απάντηση που του πρέπει κάθε φορά που ανοίγει το επικίνδυνο στόμα του για να εκτοξεύσει την αντιΚΚΕ βρωμιά του.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Ποιο «εθνικό» συμφέρον;

Πάντοτε η πλουτοκρατία και τα κόμματά της, οι ιδεολογικοί της μηχανισμοί προσπαθούν να παρουσιάσουν το δικό τους ταξικό συμφέρον ως συμφέρον όλης της κοινωνίας, ως «εθνικό συμφέρον». Πόσο μάλλον σε συνθήκες κρίσιμες για τα καπιταλιστικά κέρδη, όταν τα μέτρα που επιβάλλονται και θα επιβληθούν θα είναι ακόμα πιο σκληρά. Σε συνθήκες ύφεσης, που η καπιταλιστική κρίση κάνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα μονοπώλια αμείλικτο, καλούνται οι εργαζόμενοι να βάλουν εθελοντικά το κεφάλι τους στη «θηλιά». Καλούνται σε συναίνεση, σε συνεργασία με τους εκμεταλλευτές τους στο όνομα κάποιας «εθνικής υπόθεσης». Καλούνται να υποταχθούν στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και να παραιτηθούν από τα δικά τους.

Αυτός είναι και ο λόγος που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ - το κάθε κόμμα μπροστά στο ενδεχόμενο να διαχειρίζεται αυτό τα συμφέροντα της αστικής τάξης μετά τις εκλογές - επιμένουν να ζητούν κοινωνική συνοχή μετά τις εκλογές. Ανταγωνίζονται ποιος είναι πιο ικανός να εξαπατήσει τα λαϊκά στρώματα, για να πετύχει τη συναίνεσή τους όταν θα φορτωθούν τα νέα, μεγαλύτερα βάρη. Για να πειστούν οι εργαζόμενοι να παραμερίσουν τις ανάγκες τους, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και άλλα κόμματα όπως ο ΛΑ.Ο.Σ., μιλούν για «το συμφέρον του τόπου», για τη «χώρα που βρίσκεται μπροστά από μια πρόκληση», για «λόγους εθνικού συμφέροντος». Βεβαίως, η Ελλάδα σαν «τόπος», σαν «χώρα», έχει μια οικονομία που είναι καπιταλιστική. Μόνο που το συμφέρον των καπιταλιστών του τόπου είναι «λαιμητόμος» για την εργατική τάξη, γενικά τους εργαζόμενους, τα μικρομεσαία στρώματα του χωριού και της πόλης, το νέο και τη νέα, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών του τόπου.

«

Εθνικό συμφέρον» σε μια χώρα που είναι χωρισμένη σε τάξεις είναι το συμφέρον της άρχουσας τάξης. Γι' αυτό και τα «σκληρά μέτρα» που με κυνισμό εξήγγειλε ο πρωθυπουργός δε θα είναι σκληρά για όλους. Γι' αυτό το ΠΑΣΟΚ δε θα καταργήσει κανένα μέτρο της ΝΔ, αντίθετα υπόσχεται νέες ελαφρύνσεις στους επιχειρηματίες. Και οι δύο ζητούν συνεργασία των λεγόμενων παραγωγικών τάξεων της χώρας, δηλαδή των εκμεταλλευτών με τους εκμεταλλευόμενους. Αυτή η συνεργασία δεν περιλαμβάνει σε καμία περίπτωση αμοιβαίες υποχωρήσεις. Απαιτεί την πλήρη υποταγή των εργαζομένων στο συμφέρον των εργοδοτών κάτω από το εκβιαστικό δίλημμα «ή συμμορφώνεστε ή αλλιώς η χώρα θα ταλανίζεται από την κρίση». Λες και οι εργαζόμενοι ευθύνονται για την κρίση ή λες και η κρίση είναι ένα φυσικό φαινόμενο που χτύπησε τη χώρα ξαφνικά ή λες και όλοι σε αυτή τη χώρα πλήττονται το ίδιο από την κρίση.

Οι εργαζόμενοι έχουν αρκετά μεγάλη πείρα. Η ταξική ειρήνη, η υποταγή στους εκπροσώπους των μονοπωλίων έχει χειροτερέψει την κατάσταση της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη είχε κατακτήσεις μόνο όταν στάθηκε ενωμένα ως τάξη απέναντι σε τάξη, μόνο όταν πάλεψε με γνώμονα τις δικές της σύγχρονες ανάγκες. Κανένα λόγο δεν έχουν οι εργαζόμενοι να καταπιούν το «χάπι» του λεγόμενου εθνικού συμφέροντος και να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση, όπως πληρώνουν και τα καπιταλιστικά κέρδη. Αντίθετα, έχουν πολλά να κερδίσουν πηγαίνοντας στην κάλπη αγωνιστικά, ενισχύοντας το ΚΚΕ, το κόμμα της δικής τους τάξης, που εκφράζει τα συμφέροντά τους και που δεν μπορεί η πλουτοκρατία να το βάλει στο χέρι.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ