Γρηγοριάδης Κώστας

Ετσι, προχτές, το υπουργείο Εργασίας έβγαλε δελτίο Τύπου, για να πει ότι «όσοι μιλούσαν, ακόμη και μετά την ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νόμου, για δήθεν πιέσεις από την πλευρά της τρόικας και για το ενδεχόμενο νέων επώδυνων αλλαγών, διαψεύδονται κατηγορηματικά». Και συνεχίζει: «Οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ στην προχτεσινή συνέντευξη Τύπου μίλησαν για "ιστορική και μακρόπνοη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που είναι σύμφωνη με τα διεθνή πρότυπα" και αυτή είναι η πραγματικότητα. Η καλλιέργεια, λοιπόν, κλίματος ανησυχίας και η κινδυνολογία που μόνο αρνητικές υπηρεσίες προσφέρουν, καθιστά αμήχανους όσους επιμένουν σε αυτή την τακτική».

Αλήθεια, για ποια διάψευση μιλά το υπουργείο; Μήπως δεν είναι επώδυνη (και μάλιστα πολύμορφα) για τους εργαζόμενους αλλαγή, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης; Δεν είναι επώδυνη αλλαγή η μετατροπή των συντάξεων σε επιδόματα φτώχειας, όταν ήδη χιλιάδες συνταξιούχοι «δε βγαίνουν» ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες; Γι' αυτό, άλλωστε, και η τρόικα μίλησε για «εντυπωσιακή πρόοδο», χαρακτήρισε (όπως θυμίζει το υπουργείο με κομπορρημοσύνη) «ιστορική και μακρόπνοη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος» τον πρόσφατο αντιασφαλιστικό νόμο. Γιατί, όντως, έδωσε συντριπτικά χτυπήματα σε κατακτήσεις χρόνων και χρόνων, για τις οποίες η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα μείνει στην Ιστορία για την αποφασιστικότητα με την οποία τις καταργεί.

Εκτός, πάλι, αν το υπουργείο, και συνολικά η κυβέρνηση, βγήκε για να απαντήσει σε όσους εμφανίζουν την αντιλαϊκή σφαγή ως κατόρθωμα μόνο της ΕΕ και του ΔΝΤ. Εκτός, δηλαδή, αν βγήκε για να διεκδικήσει τις αντιλαϊκές δάφνες της δόξας που αναλογούν και στην ίδια. Να αποκαταστήσει την αλήθεια ότι, όντως, και έχει την ικανότητα και της αξίζουν τα συχαρίκια για τη δραματική επιδείνωση των συνθηκών ζωής και δουλειάς του εργαζόμενου λαού. Τότε, ναι, συμφωνούμε. Καλά κάνει. Γιατί ούτε η «πίεση» ούτε η «κατοχή» οδηγεί στην ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης. Η επίθεση είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και στην εφαρμογή των μέτρων που η επίθεση συνεπάγεται, πράγματι, το ΠΑΣΟΚ έχει θέση ξεχωριστού πρωταγωνιστή.

Πληθαίνουν, το τελευταίο διάστημα, οι ειδήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για περιπτώσεις κομπίνας με φαρμακοποιούς που εκτελούν συνταγές - μαϊμού και τις χρεώνουν στα ασφαλιστικά ταμεία ή με γιατρούς που υπερσυνταγογραφούν φάρμακα.

Τυχαία άραγε (;) οι περιπτώσεις αυτές έρχονται στην επιφάνεια ταυτόχρονα με τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης για το παραπέρα πετσόκομμα των δαπανών για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των λαϊκών οικογενειών, που έτσι και αλλιώς δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα; Τέτοιες περιπτώσεις ενισχύουν την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης, για την «περιστολή της σπατάλης» που χρησιμοποιείται ως πρόσχημα, προκειμένου να επιβληθούν νέα φαρμακερά χαράτσια για τους ασφαλισμένους και τα λαϊκά στρώματα. Προκειμένου να συγκαλυφθεί η μεγάλη κομπίνα, που είναι η πολιτική που εξασφαλίζει την παράδοση του φαρμάκου σε μια χούφτα πολυεθνικών εταιρειών που κρατούν στα χέρια τους όλο το δίκτυο της έρευνας, παραγωγής, διακίνησης φαρμάκου και παίζουν ανενόχλητοι τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια σε βάρος της υγείας και της τσέπης των λαϊκών στρωμάτων.

Μέσα από αυτά τα κερδοσκοπικά παιχνίδια, η φαρμακευτική δαπάνη - σύμφωνα με στοιχεία του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΟΦ) - έφτασε το 2009 στα 8,5 δισ. ευρώ παρουσιάζοντας ένα μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης 14% σε σχέση με το 2000. Και τα άλματα αυτά στις δαπάνες παρουσιάστηκαν, όταν η κατανάλωση των φαρμάκων στην Ελλάδα έχει μια σχετική σταθερότητα, ενώ το 2009 παρουσίασε και πτώση 0,67% σε σχέση με το 2008.

Γι' αυτό και η πρόταση του ΚΚΕ, για ενιαίο και αποκλειστικά κρατικό φορέα παραγωγής, διακίνησης και εισαγωγής φαρμάκων είναι επιτακτική όσο ποτέ.

Ενα στα τρία άτομα που συλλαμβάνονται στην περιοχή της Αττικής είναι αλλοδαπός χωρίς χαρτιά. Αυτό προκύπτει από το μηνιαίο απολογισμό των αστυνομικών υπηρεσιών του Λεκανοπεδίου για τον μήνα Ιούλη. Από τους 4.872 συλληφθέντες, για διάφορα αδικήματα, οι 1.478 είναι αλλοδαποί που βρίσκονται στην Ελλάδα χωρίς τα αναγκαία έγγραφα. Πρόκειται για ανθρώπους που ζουν σε εγκαταλειμμένα σπίτια πληρώνοντας 3-7 ευρώ την μέρα στους ιδιοκτήτες τους. Κοιμούνται σε δωμάτια 10-15 άτομα μαζί και δουλεύουν για 15-20 ευρώ τη μέρα. Η παραμονή τους στη χώρα μας αναφέρεται στα αστυνομικά δελτία μαζί με μια σειρά ποινικά αδικήματα, όπως κλοπές, διαρρήξεις, διακίνηση ναρκωτικών. Ανάλογα, δηλαδή ως ποινικοί παραβάτες, αντιμετωπίζονται από το κράτος. Τη μόνη κρατική υπηρεσία που συναντούν συνέχεια είναι οι αστυνομικές ομάδες, που «σκουπίζουν» συχνά περιοχές της Αθήνας, μαζεύοντας εξαθλιωμένες ψυχές. Πρόκειται για πολιτική επιλογή, αφού η κυβέρνηση εφαρμόζει κατά γράμμα όλες τις αντιμεταναστευτικές αποφάσεις της ΕΕ.

Ο «Σιδερένιος χείμαρρος» (1924) είναι το σημαντικότερο και πιο γνωστό από τα έργα του Α. Σεραφίμοβιτς και θεωρείται ένα από τα κλασικά έργα της σοβιετικής λογοτεχνίας. Αναφέρεται σ' ένα ιστορικό γεγονός: την ηρωική πορεία της Στρατιάς του Ταμάν, απ' τα τέλη Αυγούστου ως τα μέσα Σεπτέμβρη του 1918. Το εν λόγω σώμα ακολουθούν χιλιάδες πρόσφυγες, εν μέσω καυγάδων, έλλειψης πειθαρχίας και αποδιοργάνωσης, ενώ προσπαθεί να ξεφύγει από το κυνήγι των Κοζάκων και να ενωθεί με το κύριο σώμα του Κόκκινου Στρατού. Καταφέρνουν να επιζήσουν, χάρη στη σιδερένια θέληση του νεοεκλεγέντος διοικητή τους Ε. Κοβτιούχα, ο οποίος καταφέρνει να τους πειθαρχήσει.

Το έργο αποτυπώνει τη μαζική δράση, καθώς και την ουσία της ταξικής πάλης στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Οι ήρωές του είναι αντιπροσωπευτικοί τύποι ανθρώπων του λαού, που πέρασαν μέσα απ' το καμίνι της επανάστασης. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Στην ευρωπαϊκή του περιοδεία, η οποία έγινε στη σκιά της καταστροφής του Πακιστάν από τις πλημμύρες, με το λαό της χώρας να δηλώνει εξοργισμένος από την εγκληματική αδιαφορία της κυβέρνησης, ο Α. Ζαρντάρι, σε μια προσπάθεια να αποποιηθεί κάθε ευθύνη για τα όσα λέγονται περί «εξαγωγής τρομοκρατίας από το Πακιστάν», επέλεξε να δώσει «γην και ύδωρ» στους ιμπεριαλιστές, προσυπογράφοντας νέα σφαγή για το λαό της χώρας, που ακόμα προσπαθεί να κλείσει τις πληγές του ακήρυχτου πολέμου.