Κυριακή 8 Ιούλη 2012
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Μία «φωνή» και αντιλαϊκή στρατηγική

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μόνο αθεράπευτα αφελείς ή όσοι είχαν πιστέψει το παραμύθι της «επαναδιαπραγμάτευσης των δυσμενών όρων του μνημονίου» που πούλαγαν προεκλογικά οι ηγεσίες των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, θα «ρουφήξουν» τώρα την ξαναζεσταμένη σούπα της δήθεν σκληρής τρόικας που τάχα «προσγειώνει τις προσδοκίες»... Πολύ πριν πατήσουν το πόδι τους στην Αθήνα οι επικεφαλής της τρόικας είχαν φροντίσει να το κάνουν οι ηγεσίες των κομμάτων της συγκυβέρνησης, παρά τη δημοσιοποίηση των σημείων προγραμματικής συμφωνίας που αποσκοπούσε στην παράταση της ανοχής και την καλλιέργεια αυταπατών. Πρώτος και καλύτερος ο πρωθυπουργός που με την επιστολή του στους ηγέτες της ΕΕ δήλωνε ότι η κυβέρνηση «αποδέχεται πλήρως την ιδιοκτησία(!) του προγράμματος σταθεροποίησης και είναι πλήρως δεσμευμένη στους στόχους και τις βασικές πολιτικές του». Με μια φωνή επίσης οι υπουργοί εδώ και μια βδομάδα διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι η διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης είναι «πρώτα να πάρουμε εμείς τα μέτρα που χρειάζονται και να εκπλήξουμε θετικά τους δανειστές και μετά να διαπραγματευτούμε»... Οι εκπρόσωποι των δανειστών δεν είπαν τίποτα περισσότερο. Εναρμονίστηκαν με τη «διαπραγματευτική» τακτική της κυβέρνησης και τη στηρίζουν για να «απαλλαγεί» από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της έναντι των ψηφοφόρων της. Είναι σύμμαχοι και συνεργάτες γιατί συμπίπτουν πλήρως στην εφαρμοζόμενη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή της παραπέρα μείωσης των μισθών και των συντάξεων, των άγριων περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες και τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, ώστε να θωρακιστεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Είναι καιρός το εργατικό - λαϊκό κίνημα να ανασυνταχθεί και να διεκδικήσει αυτά που ανήκουν στους παραγωγούς του πλούτου και το λαό.

Πικρές επιλογές

Κάθε περίπτωση ιδιωτικοποίησης περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου είναι μια επιλογή που για τους κομμουνιστές συνιστούσε και εξακολουθεί να αποτελεί πολιτικό και οικονομικό έγκλημα. Οταν όμως η συζήτηση πηγαίνει στα εργοστάσια παραγωγής ζάχαρης που διαθέτει η χώρα και τα οποία ανήκουν στο κράτος και στην εμμονή των κυβερνώντων να τα παραχωρήσουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο, τότε οι παραπάνω χαρακτηρισμοί μπορεί να απαντούν γενικά στο ζήτημα, ωστόσο δημιουργούν μια σειρά ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν με την απλή λογική. Οχι ότι χρειάζεται ιδιαίτερα ...σύνθετη λογική προκειμένου να αντιληφθεί κάποιος ότι εκεί οδηγεί η πολιτική τυφλής εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Να αποφασίζεται να ξεπαστρέψουν έναν ολόκληρο κλάδο, που δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, επειδή με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται το κέρδος για κάποιους επιχειρηματίες.

Ομως, ο κλάδος - κύκλος της παραγωγής ζάχαρης, είναι για κάθε χώρα, κλάδος στρατηγικής σημασίας με την έννοια ότι μιλάμε για την παραγωγή ενός προϊόντος απόλυτα πρώτης ανάγκης για τον πληθυσμό, με πολλαπλές και διευρυμένες χρήσεις σε ολόκληρο τον κλάδο των τροφίμων και όχι μόνο. Ενας κλάδος που στα χέρια της κοινωνίας μπορεί να αποτελέσει στήριγμα, ακόμα και κλάδο - κλειδί στην προσπάθεια στήριξης της πρωτογενούς παραγωγής, δηλαδή της αγροτικής παραγωγής (τεύτλα), προς όφελος του λαού.

Βέβαια, όλοι αυτοί που αναφανδόν στηρίζουν τις αντιλαϊκές πολιτικές και τα φιλομονοπωλιακού χαρακτήρα μέτρα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, όλοι αυτοί που ταυτόχρονα σπεύδουν να ταχθούν υπέρ του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, ακόμα και των μονάδων παραγωγής ζάχαρης, είναι εκείνοι που κουνάνε στους εργαζόμενους το δάκτυλο εκβιάζοντας για την υποταγή των εργαζομένων απέναντι στις επιλογές ΕΕ - πλουτοκρατίας, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, όπως αυτοί απειλούν, θα πεινάσουμε επειδή δεν έχουμε δική μας παραγωγή...

Δημαγωγία και παραπλάνηση...

Στην παρέμβασή του στο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής, ο Δ. Στρατούλης, βουλευτής και υπεύθυνος του τομέα Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας του ΣΥΡΙΖΑ, ανέφερε μεταξύ άλλων ως αιτία κατάρρευσης των ασφαλιστικών ταμείων την «αύξηση της ανεργίας και των ελαστικών μορφών απασχόλησης, που προκάλεσαν οι μνημονιακές πολιτικές». Και σε άλλο σημείο επέκρινε τα κόμματα της συγκυβέρνησης επειδή «δεν αναφέρουν τίποτα για την αποκατάσταση κύριων και επικουρικών συντάξεων, έστω σταδιακή με βάση τους ρυθμούς ανάκαμψης της οικονομίας».

Ο ΣΥΡΙΖΑ σκόπιμα παραπλανά ότι την ανεργία την έφερε το μνημόνιο. Για να μην ομολογήσει ότι η ανεργία είναι σύμφυτη του καπιταλισμού, τη διόγκωσε απότομα η καπιταλιστική κρίση η οποία έφερε και το μνημόνιο για να αντιμετωπιστεί σε όφελος του κεφαλαίου, αφού είναι μέσο για δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, και ιδιωτικοποιήσεων για να κάνει επενδύσεις το κεφάλαιο. Στο πλαίσιο της κρίσης η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων είναι τεράστια, πρώτα και κύρια εργατικής δύναμης. Αυτό εξάλλου επιβεβαιώνει, διαψεύδοντας ταυτόχρονα τον ΣΥΡΙΖΑ, η αλματώδης αύξηση της ανεργίας σε χώρες που δεν έχουν υπογράψει μνημόνια. Το γεγονός επίσης, ότι οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών εφαρμόζουν ακριβώς την ίδια πολιτική, υποδεικνύει στους λαούς τον ένοχο, την κρίση και το σύστημα που τη γεννάει. Δείχνοντας το δέντρο ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αποσπάσει την προσοχή του λαού απ' το δάσος, τον καπιταλισμό και την αδήριτη σήμερα ανάγκη της πάλης εναντίον του, για την ανατροπή του. Προσφέρει έτσι καλές υπηρεσίες στο σύστημα που καταδυναστεύει τους λαούς.

... για τον εγκλωβισμό στο σύστημα της εκμετάλλευσης

Παραπέρα είναι αποκαλυπτικά τα όσα είπε ο Δ. Στρατούλης για τις κύριες και επικουρικές συντάξεις. Η σύνδεση της αποκατάστασής τους με την πορεία της οικονομίας, συνιστά κουτοπονηριά με την οποία επιδιώκεται να καλυφθεί η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ απ' τις προεκλογικές του φανφάρες. Αλλά και το να συρθεί ο λαός να αγωνιά για το πότε οι εκμεταλλευτές του θα περάσουν σε φάση ανάπτυξης, μήπως περισσέψει και γι' αυτόν ένα ψίχουλο, να υιοθετήσει σαν δικούς του στόχους που υπονομεύουν τα συμφέροντά του, να είναι στο «περίμενε» μιας ανάπτυξης απ' την οποία δεν πρόκειται να ωφεληθεί στο παραμικρό. Είναι άγνωστο πόσο θα διαρκέσει η κρίση, η οποία βαθαίνει, γνωστό όμως είναι ότι όταν έλθει η ανάκαμψη θα είναι αναιμική, ο λαός θα υφίσταται νέα βάρη στο όνομα της διατήρησής της και γρήγορα θα έρθει νέα κρίση ακόμα βαθύτερη.

Το ερώτημα είναι, θα αποδεχτεί ο λαός μοιρολατρικά το να βολοδέρνει απ' το κακό στο χειρότερο με τη μάταιη προσδοκία μιας ελάχιστης, εξευτελιστικής ανταμοιβής, όπως τον καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πράξει; 'Η θα πάρει τη ζωή του στα χέρια του αποφασίζοντας να βαδίσει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί αποκλειστικά τις δικές του ανάγκες;

Γειά σου, φίλε

ανθολογία διηγημάτων για τη μετανάστευση

για παιδιά και νέους

Ενα φαινόμενο με ιδιαίτερα πολυποίκιλες εκφράσεις και εκφάνσεις και με τόσο μαζικά χαρακτηριστικά όπως η μετανάστευση δεν αφήνει αδιάφορους τους συγγραφείς, σε οποιονδήποτε χρόνο και τόπο. Κατά συνέπεια, και η σύγχρονη παραγωγή της ελληνικής λογοτεχνίας για παιδιά και νέους έχει να παρουσιάσει ικανό αριθμό σχετικών βιβλίων.

Προχωρώντας στην έκδοση Ανθολογίας Διηγημάτων με θέμα τη Μετανάστευση, η Σύγχρονη Εποχή δεν είχε σκοπό να προσθέσει έναν ακόμη τόμο στους πολλούς που ήδη υπάρχουν. Το συλλογικό αυτό έργο, αποτέλεσμα μιας προσεκτικής διαλογής κειμένων που συγκεντρώθηκαν ύστερα από πρόσκληση σε «συγγραφείς και όχι μόνο», φιλοδοξεί να αποτελέσει αφορμή συζήτησης και διαλόγου ανάμεσα σε παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς.

Στόχος ήταν και παραμένει η αποσαφήνιση, μέσα από ένα πιο προσιτό μέσο, όπως η λογοτεχνία, των πραγματικών αιτιών των κοινωνικών αντιθέσεων, που δε βρίσκονται στο χρώμα, στο φύλο ή στον τόπο καταγωγής, αλλά στη ταξική θέση κάθε ανθρώπου μέσα στα εκμεταλλευτικά συστήματα. Η χρήση της μυθοπλασίας θα κάνει ευκολότερη την ευόδωση της προσπάθειας αυτής. Η προσέγγιση του θέματος με πιο κατανοητούς στα παιδιά τρόπους είναι δυνατόν να συμβάλει στην ανάπτυξη του πνεύματος αλληλεγγύης μεταξύ των μεταναστών και των Ελλήνων εργαζομένων, να καλλιεργήσει το σεβασμό στη διαφορετικότητα και να προωθήσει τη φιλία ανάμεσα στους λαούς.

Μουχαμάντ Μούρσι

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο νέος Πρόεδρος της Αιγύπτου, από τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», Μουχάμαντ Μούρσι, ορκίστηκε στις αρχές της βδομάδας και ενώπιον του Ανώτατου Συνταγματικού Δικαστηρίου, πλήρως ελεγχόμενου από το στρατό, που, μετά την εκδίωξη του Χόσνι Μουμπάρακ, έχει το πάνω χέρι, εκφράζοντας συγκεκριμένα συμφέροντα μερίδων της αστικής τάξης.

Ο Μούρσι, που είναι καθηγητής Μηχανικής, σπουδαγμένος στις ΗΠΑ (δύο παιδιά του έχουν και την αμερικανική υπηκοότητα) εμφανίζεται ως «πρόεδρος όλων των Αιγυπτίων», που θα συμβάλει για να ξεπεραστούν τα λαϊκά προβλήματα. Δηλώνει, επίσης, ότι «στηρίζει τον παλαιστινιακό λαό στον αγώνα του», αλλά ότι «θα σεβαστεί ταυτόχρονα και την ειρηνευτική συμφωνία του 1979 με το Ισραήλ». Παράλληλα, τονίζει ότι θα τερματίσει την «εξάρτηση της Αιγύπτου από τις ΗΠΑ και θα ενθαρρύνει τις ευρωπαϊκές επενδύσεις στη χώρα του».

Το σίγουρο είναι ότι ο νέος διαχειριστής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης της Αιγύπτου συμφωνεί ως προς τη βασική κατεύθυνση των οικονομικών επιλογών και με το στρατό: Να προωθηθούν ιδιωτικοποιήσεις και περαιτέρω απελευθέρωση της οικονομίας, με ό,τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Αλλωστε, η λεγόμενη «αραβική άνοιξη», στη Βόρεια Αφρική με την ανατροπή αντιλαϊκών καθεστώτων, αποδεικνύεται ότι ήταν μια προσπάθεια αναδιοργάνωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να αντιστοιχηθεί στις σημερινές ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας.


Δ. Κ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ