Να επιστραφούν στα Ασφαλιστικά Ταμεία τα 210 δισεκατομμύρια δραχμές από τα αποθεματικά τους, που, κατόπιν εντολής της κυβέρνησης κι απόφασης της διοίκησης του ΙΚΑ, «παίχτηκαν» και χάθηκαν στο Χρηματιστήριο, να καθίσουν στο «σκαμνί» οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της μεγάλης κλοπής και ν' απαγορευτεί ο τζόγος με τα χρήματα των ασφαλισμένων, ζητάει το ΠΑΜΕ, αγωνιστές του οποίου προχώρησαν σε συμβολική κατάληψη της Σοφοκλέους, για να προβάλουν αυτά τα σωστά και δίκαια αιτήματα. Και τίθενται τα ερωτήματα:

• Γιατί η κυβέρνηση δεν αποδέχεται το αίτημα να επιστραφούν τα κλεμμένα, ώστε, εκτός των άλλων, να ενισχυθούν και οικονομικά τα Ασφαλιστικά Ταμεία; Μήπως γιατί δεν επιθυμεί την πραγματική επίλυση του «Ασφαλιστικού»; Και γιατί δεν υιοθετεί το αίτημα να καθίσουν στο «σκαμνί» οι ένοχοι; Μήπως γιατί θα βρεθούν εκεί μέλη της και, πάντως, φίλοι της από την οικονομική ολιγαρχία;
• Γιατί η ΓΣΕΕ δεν οργανώνει την πάλη των εργαζομένων στη βάση κι αυτού του αιτήματος; Μήπως για να μη συγκρουστεί με τους κλέφτες και την κυβέρνησή τους;
• Γιατί η ΝΔ και ο ΣΥΝ, που εξακοντίζουν μύδρους κατά της πολιτικής της κυβέρνησης για το Χρηματιστήριο, δε συμβάλλουν στην αγωνιστική διεκδίκηση αυτών των αιτημάτων; Μήπως για να μην τα «χαλάσουν» με τους... θεσμικούς και άλλους επενδυτές, που πρωταγωνίστησαν στη μεγάλη κλοπή;

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο, για τον αφοπλισμό, σας υπενθυμίζουμε, ότι θα είναι η δεύτερη φορά, που το ΝΑΤΟ θα επιβλέψει τον αφοπλισμό των Αλβανών «αυτονομιστών». Η πρώτη φορά υποτίθεται πως πραγματοποιήθηκε στο Κοσσυφοπέδιο, λίγο μετά την εκεί εισβολή και κατοχή της περιοχής από τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις.

Αντε, να δούμε, πότε και σε ποια άλλη χώρα θα τριτώσει..;

Στην τελική ευθεία έχει μπει το ξεπούλημα της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» (ΟΑ) και είναι χαρακτηριστικό, πως ακόμη και ένθερμοι οπαδοί της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων και των λεγομένων διαρθρωτικών αλλαγών εκφράζουν αρκετές και έντονες επιφυλάξεις και ενστάσεις, για το τελικό αποτέλεσμα. Εμείς, βέβαια, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία. Ενα μεγάλο φαγοπότι και πολύμορφο αλισβερίσι θα είναι το ξεπούλημα της ΟΑ και οι μόνοι, που τελικά θα την πληρώσουν -και, μάλιστα, πανάκριβα και πολύμορφα- θα είναι οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση, όπως και ο λαός γενικότερα. Για ένα πράγμα δεν είμαστε ακόμη απολύτως σίγουροι: Αν το φαγοπότι αυτό θα είναι το μεγαλύτερο όλων των εποχών και των άλλων ιδιωτικοποιήσεων...

Το ξεπούλημα της ΟΑ θα σημάνει ένα τεράστιο βάρος για τον κρατικό προϋπολογισμό -δηλαδή, για τους Ελληνες φορολογούμενους- προς όφελος του όποιου κεφαλαιοκράτη, νέου ιδιοκτήτη της. Θα σημάνει, επίσης, σοβαρή και απότομη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας και αμοιβής των χιλιάδων εργαζομένων σ' αυτή, ακόμη και μαζικές απολύσεις. Θα σημάνει ακόμη, μια σοβαρή χειροτέρευση των όρων εξυπηρέτησης, κυρίως των «άγονων περιοχών» της χώρας. Και, τελικά, μπορεί να δούμε την ΟΑ στον «κάλαθο των αχρήστων», μετά μερικά χρόνια, αν ο νέος ιδιοκτήτης καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι δεν του αποφέρει τα αναμενόμενα κέρδη...

Πέρα απ' αυτό, όμως, θέλουμε να σημειώσουμε και κάτι ακόμη, εξίσου σοβαρό. Το ξεπούλημα της ΟΑ είναι, επίσης, μια χαρακτηριστική περίπτωση και απόδειξη, ταυτόχρονα, των αδιεξόδων της πολιτικής των «ευρω-μονόδρομων», της πολιτικής που πορεύεται στη λεωφόρο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης - είτε στην πράσινη λωρίδα της, είτε στη γαλάζια, είτε στις κεντροαριστεροδεξιού χρώματος.

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, τρεις είναι θεωρητικά οι εναλλακτικές λύσεις: 'Η να βάλει λουκέτο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 'Η να παραμείνει υπό κρατική ιδιοκτησία και να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, φορτώνοντας με όλο και μεγαλύτερα ελλείμματα τον κρατικό προϋπολογισμό, αφού το γενικότερο ασφυκτικό φιλομονοπωλιακό πλαίσιο (πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ, «παγκοσμιοποίηση», κλπ., κλπ.) αποκλείει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο να σταθεί στα πόδια της. Χαρακτηριστική απόδειξη αποτελούν τα φιάσκα των αλλεπάλληλων προγραμμάτων «εξυγίανσης» των τελευταίων χρόνων. 'Η να ξεπουληθεί, με όποιους, λιγότερο ή περισσότερο επώδυνους και επαχθείς όρους και προϋποθέσεις. Κι όπως καταλαβαίνετε, από τις τρεις αυτές θεωρητικές εναλλακτικές λύσεις, ουσιαστικά και στην πράξη υπάρχει μόνον η τελευταία.

Η ΟΑ θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια της, να αναπτυχθεί η ίδια και, ταυτόχρονα, να αποτελέσει μοχλό γενικότερης ανάπτυξης, μόνο στα πλαίσια μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής, μιας πολιτικής προς όφελος του λαού. Μόνο στα πλαίσια μιας λαϊκής οικονομίας και της αντίστοιχης λαϊκής εξουσίας η ΟΑ μπορεί να βρει το δρόμο της και να λειτουργήσει προς όφελος του λαού, όπως και κάθε άλλη, νυν ή πρώην δημόσια επιχείρηση.

Στη λαϊκή συνείδηση ήταν από την πρώτη στιγμή αθώος ο Γρηγόρης Στακτόπουλος, που καταδικάστηκε το 1949, από τα εμφυλιοπολεμικα δικαστήρια για το φόνο του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ. Πάμπολλα είναι τα δημοσιεύματα για τη διαβόητη αυτή δίκη, στις δεκαετίες που πέρασαν και όλα τα στοιχεία καταδείχνουν τους πραγματικούς υπεύθυνους της δολοφονίας του Αερικανού δημοσιογράφου: την τότε κυβέρνηση της χώρας, τις αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες.

Από την άποψη αυτή μετριάζεται η σημασία της προχτσινής οριακής αρνητικής απόφασης του ποινικού τμήματος του Αρείου Πάγου, που αρνήθηκε το αίτημα της χήρας του, Θεοδώρας Στακτοπούλου, για επανάληψη της πολύκροτης δίκης. Μας δημιουργήθηκε όμως το εξής ερώτημα: Πόσο λογικό είναι οι δυο δικαστές να θεωρούν «πρόδηλη» την αθωότητα του Στακτόπουλου και οι τρεις να εκτιμούν, πως «τα νεότερα στοιχεία δε δικαιολογούν επανάληψη της διαδικασίας»; Πώ δικαιολογείται τόσο μεγάλη απόστασης στις εκτιμήσεις;

Φαίνεται, πως μπορεί να πέρασαν 52 ολόκληρα χρόνια από τότε, αλλά κάποιοι δε θέλουν με τίποτε να γίνει και επίσημο αυτό που ο λαός έχει τούμπανο...

Στη ζωή της Ε. Παλαιολόγου συμπυκνώνονται οι ζωές πολλών ανθρώπων του λαού. Αμέτρητων ανθρώπων δράματα, πολλών μανάδων και παιδιών βάσανα. Και βέβαια, η «τοιχογραφία» των αγώνων και οραμάτων της Εθνικής Αντίστασης, των διώξεων και ηρωικών θυσιών των αγωνιστών του ΕΑΜ και του ΔΣΕ. Ηρωας, «βράχος ακλόνητος» μέχρι τέλους, ήταν ο κομμουνιστής Ανδρέας Παλαιολόγου. Τέτοιον τον αγάπησε και κλέφτηκε μαζί του η συγχωριανή του Ελένη. «Βράχος ακλόνητος», πλάι του, κι εκείνη όσο ζούσε. Περισσότερο μετά τη δολοφονία του από συγχωριανούς χίτες. Βαριά «κληρονομιά» της άφησε. Την άντεξε και την τίμησε περήφανα. «Προμηθεϊκά», παρά τα μύρια, απίστευτα δράματα που πέρασε. Διώξεις. Φυλακές (της ίδια και μιας αδελφής της). Να θρέψει τα παιδιά της (σαν αγρότισσα στο χωριό και σαν παραδουλεύτρα από τη δεκαετία του '50 στην Αθήνα). Το πρωτότοκο, τον Αντώνη της, που πέθανε από λευχαιμία. Το δεύτερο, τη Νάντια της, που παντρεύτηκε στην Αμερική αλλά ευτυχώς ξαναγύρισε, χαρίζοντας κι εγγόνια στην Ελένη. Το τέταρτο, τον Αντρέα της, που γεννήθηκε μετά τη δολοφονία του πατέρα του και πήρε το όνομά του. Το τρίτο της παιδί «πέθανε» στο βρεφοκομείο Πάτρας, όπου η διωκόμενη Ελένη το άφησε νεογέννητο και άρρωστο, με ψευδώνυμο. «Πέθανε» της είπαν, όταν πρωτοπήγε να το πάρει. Ηλικιωμένη πια, ξαναμπήκε σε νέα «οδύσσεια» για το 'βρει. Τι απέγινε; Διαβάστε το «Δρόμο ως το Θιάκι».

Με δικαστές

κι εισαγγελείς

μας φοβερίζει

ο φασουλής.

Πιάνει τον κόσμο

απ' τα πέτα

να τον φοβίσει

η μαριονέτα,

όμως το πλήθος

δεν τρομάζει

και «γιούχα» ίσα

του φωνάζει!

* * *

Κουνάει τα χέρια

με οργή

και μας ζητάει

υποταγή,

κι εδώ κι εκεί

κλήσεις για δίκη

στέλνει ο τζουτζές,

το μορμολύκι,

μα ο κόσμος

ίσια λέει «ούρα»

στην κωμική αυτή

φιγούρα!

* * *

Με δικαστές

κι εισαγγελείς

μας απειλεί

ο φασουλής,

δίνει τα ρέστα του

το πιόνι

καθώς το «έργο» του

τελειώνει!

Γρηγοριάδης Κώστας

Στα επιτεύγματά του, εκτός από την διάλυση της οικονομίας, το ξεπούλημα των μεγάλων βιομηχανικά μονάδων, την απόλυτη αφοσίωση στο μεγάλο αφεντικό της περιοχής, τις ΗΠΑ, τη μετατροπή της πρωτεύουσας Μπουένος Αϊρες των 15 εκατομμυρίων κατοίκων από «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής» στη «Μέκκα των Αστέγων», της διάλυση του κοινωνικού ιστού, την εξαφάνιση της μεσαίας και μικρομεσαίας τάξης που πια όλοι μαζί στοιβάζονται στους πένητες, θα πρέπει να προστεθεί και η δράση του ως «λαθρέμπορου». Τουλάχιστον με αυτές τις κατηγορίες συνελήφθη και μάλιστα κατά τη διάρκεια της κατάθεσής του σε ομοσπονδιακό δικαστή στο Μπουένος Αϊρες. Τώρα θα προσαχθεί σε δίκη, όπου θα αντιμετωπίσει την κατηγορία ότι ήταν «επικεφαλής μιας παράνομης εταιρίας», που με άκρα μυστικότητα πωλούσε όπλα στην Κροατία από το 1991 έως το 1993, κατά την εποχή του πολέμου (όταν είχε ανακοινωθεί εμπάργκο όπλων για την Κροατία)) και στον Ισημερινό, το 1995, όταν υπήρχε πολεμική αντιπαράθεση με το Περού, τη στιγμή που η Αργεντινή ήταν το κράτος εγγυητής για τον πόλεμο Ισημερινού - Περού.

Ασχετο, πάντως, εάν τελικά οι κατηγορίες αποδειχτούν, ο Κάρλος Μένεμ που δε θα φυλακιστεί ποτέ καθώς το Σύνταγμα της χώρας προβλέπει σε όσους έχουν υπερβεί το 70ό έτος της ηλικίας, θα παραμείνει ένα αποκαθηλωμένο πρόσωπο. Ενας έκπτωτος, στο ξεκαθάρισμα που επιχειρείται στη Λατινική Αμερική, που εντελώς ξαφνικά, πρόεδροι όπως ο Μένεμ ή ο Χιλιανός δικτάτορας Αουγκούστο Πινοτσέτ, ο Περουβιανός Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, αποκαθηλώνονται. Εντελώς τάχα άραγε;