Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ και πιστεύω πως παρά τα θετικά βήματα που μετρήσαμε από το 20ό Συνέδριο έως σήμερα και το ανέβασμα του επιπέδου σε μορφές παρέμβασης, οργάνωσης αγώνων, προπαγάνδας και πολιτικών αγώνων, φωτίζει πλευρές αδύναμες που πρέπει να βελτιώσουμε σε όλα τα καθοδηγητικά επίπεδα, αλλά και δυνατότητες που ξεδιπλώνονται μέσα στη νέα και δύσκολη φάση όπου βρισκόμαστε.

Η επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ προϋποθέτει την ύπαρξη και την πρωτοπόρα δράση ισχυρών Οργανώσεων του ΚΚΕ.

Ισχυρές Οργανώσεις του ΚΚΕ μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες δεν μπορούν να υπάρξουν και να αντέξουν χωρίς την κατανόηση της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος και την ανάγκη ανατροπής του.

Ισχυρές Οργανώσεις σημαίνει γνώση των νομοτελειών της πραγματικότητας, ώστε να χρησιμοποιούνται αυτές οι γνώσεις στην πρακτική δράση της ζωής.

Η πάλη ανάμεσα στις δυνάμεις του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού δεν είναι μόνο πάλη οικονομική και πολιτική, είναι και πάλη ιδεολογική.

Είναι ξεκάθαρο πως για να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε, χρειάζεται πολύ ισχυρή ιδεολογική και πολιτική θωράκιση πρώτα και κύρια των μελών μας, του κάθε συντρόφου ξεχωριστά, με συγκεκριμένο σχέδιο, αποφασιστικότητα και απαιτητικότητα, αλλά και του συνόλου της κάθε Οργάνωσης και του περίγυρού της.

Η πίστη στις ιδέες μας, το πείσμα, η αντοχή και η συμφωνία δεν φτάνουν από μόνα τους σε αυτές τις συνθήκες ώστε να προχωρήσουν κρίσιμα καθήκοντα για τη διάδοση της πολιτικής μας, δεν φτάνουν για να διεισδύσουμε σε λαϊκές μάζες και να μπολιάσουμε την ιδεολογία μας σε χώρους στρατηγικής σημασίας στον χώρο ευθύνης της κάθε Οργάνωσης.

Το ότι εμείς το θέλουμε και το ότι ένας κόσμος αγανακτεί δεν φτάνει από μόνο του για να συσπειρώσουμε περισσότερο κόσμο στο πλάι μας.

Χρέος μας λοιπόν, το επόμενο διάστημα, να γίνουμε πιο ικανοί, πιο μαχητικοί, πιο αποτελεσματικοί στην παρέμβασή μας, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος. Προβάλλοντας με επιχειρήματα τις θέσεις μας για το σήμερα και το αύριο.

Χρειάζεται εμπιστοσύνη στον περίγυρό μας. Με συχνή επαφή και σωστή καθοδήγηση από εμάς, που θα περιλαμβάνει σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος. Ετσι, ανάλογα με τον χώρο ευθύνης θα λύνονται ζητήματα, απορίες, μπερδεμένες σκέψεις σε συντρόφους και οπαδούς.

Η ιδεολογικοπολιτική κατάρτιση των στελεχών αποτελεί βασικό όρο για να υπάρχει αφύπνιση στη δράση και να ξεφύγουμε από αδυναμίες, καθηκοντολογία και μια δουλειά ρουτίνας.

Χρειάζεται με επιμονή και σταθερότητα, χωρίς ανυπομονησία, να δουλεύουμε με βάση τις αποφάσεις μας.

Γι' αυτό η ιδεολογική θωράκιση πρώτα και κύρια των καθοδηγητικών Οργάνων να μη θεωρείται ένα οποιοδήποτε καθήκον, αλλά αυτό που βάζει τα θεμέλια της επαναστατικής ιδεολογίας στους χώρους ευθύνης μας, στη γειτονιά, στον τόπο δουλειάς.

Η σωστή μέθοδος γνώσης της θεωρίας μας δεν είναι ένα άθροισμα τεχνικών και εμπειρισμού.

Η μη κατανόηση βασικών νομοτελειών του καπιταλισμού, που προκύπτει από τη μη εμβάθυνση πάνω στους κλασικούς μας, στα ντοκουμέντα και τις αποφάσεις του Κόμματος, δημιουργεί δυσκολίες στην ολόπλευρη καθοδήγηση, δεν βοηθάει στο να συνδεθεί η θεωρία συνδέοντας τα πολιτικά καθήκοντα με την καθημερινή πράξη, να γίνεται συζήτηση μέσα στα Οργανα και τις ΚΟΒ και αντίστοιχα με τον περίγυρο, έχοντας την ικανότητα να εκλαϊκεύουμε χωρίς να κάνουμε όμως εκπτώσεις.

Δεν βοηθάει στο να βγαίνουν συμπεράσματα με μετρήσιμους δείκτες μετά από κάθε άνοιγμα, και αυτό πολλές φορές οδηγεί τις προσπάθειές μας στο μεροδούλι - μεροφάι.

Χρειάζεται απαίτηση για ποσότητα δουλειάς αλλά κυρίως ποιότητα που θα μας αφήνει έδαφος και παρακαταθήκη για την επίτευξη επιμέρους στόχων που θα υπηρετούν τον κεντρικό μας σχεδιασμό και τον τελικό μας στόχο,την ανατροπή αυτού του συστήματος.

Απαιτείται καλή διαχείριση του χρόνου, με αποδοτικές συνεργασίες που να στοχεύουν στο κύριο κάθε φορά, συνεδριάσεις που να καταλήγουν με ξεκάθαρο στόχο τι έχει να παλέψει η κάθε ΚΟΒ, τι έχει να κάνει ο κάθε σύντροφος ώστε να μένει χρόνος για δουλειά στις μάζες.

Υπάρχουν ζητήματα που μέσα στην πραγματικότητα της ζωής δυσκολεύουν και την εσωκομματική λειτουργία.

Η καλή λειτουργία των ΚΟΒ βοηθάει στο να αξιοποιείται ο κάθε σύντροφος με βάση τις δυνατότητές του στον χώρο ευθύνης του.

Ιδεολογική θωράκιση και καθοδήγηση δεν σημαίνει να κλεινόμαστε στα γραφεία και να αναλύουμε. Σημαίνει να δίνονται κατευθύνσεις και βοήθεια που να βασίζονται στη ζωή της κάθε ΚΟΒ και του κάθε συντρόφου. Σημαίνει κατανόηση, σχέδιο, εμπιστοσύνη, απαιτητικότητα και δράση.

Ιδεολογικό ατσάλωμα σημαίνει δουλειά με τις μάζες. Η καθοδήγηση δεν έχει να κάνει μόνο με τους συντρόφους μας αλλά και με τον περίγυρο μιας ΚΟΒ, αλλού περισσότεροι, αλλού λιγότεροι είναι κομμάτι της εργατικής τάξης που θέλουμε να επηρεάσουμε, εμπνεύσουμε, οργανώσουμε και καθοδηγήσουμε.

Δουλειά με ανθρώπους που για πρώτη φορά μας ακούνε, μας προσεγγίζουν, που κουβαλάνε διάφορα ιδεολογήματα, δουλειά με ανθρώπους που για πρώτη φορά μπαίνουν στη δράση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δουλειά στους χώρους ευθύνης μας και στους τόπους δουλειάς.

Χρειάζεται να δείξουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στους φίλους και οπαδούς, να τους χρεώσουμε δουλειά και ας κάνουν και «ατσαλιές».

Εκεί ατσαλώνεται ο κομμουνιστής. Πάνω στη διαπάλη, στην κόντρα, εκεί που πρέπει να έχει την τέχνη αλλά κυρίως να έχει κατακτήσει τη γνώση πάνω στη θεωρία μας για να μπορέσει να πείσει, να εμπνεύσει να αντικρούσει την εργοδοσία, τον οπορτουνισμό.

Πέρα από τις κεντρικές γενικές κατευθύνσεις, η καλύτερη ανταλλαγή πείρας μέσα στις ΤΕ με παραδείγματα από διάφορες δράσεις των Οργανώσεων, από επιτυχίες αλλά και από λάθη, χωρίς γενικεύσεις (ούτως ή άλλως κάθε περιοχή έχει τη δική της κοινωνικοταξική δομή), βοηθάει μερικές φορές στο ξεπέρασμα δυσκολιών, μπορεί να πάρει δύναμη ο σύντροφος καθοδηγητής από τη διπλανή Οργάνωση, να προβληματιστεί αλλά κυρίως να έχει εικόνα του συνολικού σχεδιασμού και να μην κλείνεται στον μικρόκοσμο της περιοχής του, που αυτό ορισμένες φορές οδηγεί στο να μη βγαίνουν αντικειμενικά συμπεράσματα.

Υπάρχει συσσωρευμένη πείρα στο Κόμμα αλλά και όλα τα όπλα, Πρόγραμμα - Καταστατικό, ντοκουμέντα και αποφάσεις ώστε να ξεπεραστούν δυσκολίες και αδυναμίες και σε αυτές τις συνθήκες να μετρήσουμε βήματα στη μαχητικοποίηση των μελών μας και των στελεχών μας.

Εχουμε ευθύνη να γίνουμε πιο διεισδυτικοί σε ευρύτερες μάζες για τη δυνατότερη συσπείρωση γύρω από το Κόμμα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει εάν όλη μας η προσπάθεια δεν περνάει μέσα από τα ντοκουμέντα μας, τις αποφάσεις μας, τον «Ριζοσπάστη», την προσωπική αλλά και συνολική ιδεολογική κατάρτιση και θωράκιση μελών και στελεχών που θα έχουν την ικανότητα να αντεπεξέλθουν σε όλες τις συνθήκες.

Ακόμη μεγαλύτερη μέριμνα για όλα τα παραπάνω χρειάζεται να δείξουμε στη νεολαία και στα κομματικά μέλη που είναι χρεωμένα στην ΚΝΕ, καθώς πολλές φορές τους αφήνουμε στον «εμπειρισμό», χωρίς να τους καθοδηγούμε ουσιαστικά και έτσι να μη δένεται ο σχεδιασμός της ΚΟΒ με την ΟΒ.

Η ισχυροποίηση του Κόμματος δεν μπορεί να γίνει δίχως τις νέες ηλικίες με κοινωνικοταξικά κριτήρια, δεν μπορεί να γίνει δίχως την ανάδειξη νέων στελεχών από την ΚΝΕ.

Το Κόμμα μας δούλεψε σε αυτό το διάστημα των 4 ετών με απόλυτη επίγνωση των συνθηκών, ειδικών και μη, με αποτέλεσμα να ξεδιπλωθεί μια πολύμορφη κομματική παρέμβαση από τα πάνω μέχρι και τις Κομματικές Οργανώσεις Βάσης. Με επαναστατική αισιοδοξία, που πρώτα και κύρια προκύπτει από την ιδεολογία μας, αντιμετωπίσαμε μικρές και μεγάλες ανάγκες της ταξικής πάλης.

Για άλλη μια φορά, η αστική τάξη, και οι μηχανισμοί της, αξιοποιώντας τη συνθετότητα της κατάστασης που δημιουργεί η οικονομική κρίση διαρκείας, προσπάθησε να δυσκολέψει τη δράση μας ως Κόμματος, να μας περιθωριοποιήσει, αλλά δεν τα κατάφερε και ούτε πρόκειται! Βέβαια, σε αυτήν τη μάχη με την τάξη των εκμεταλλευτών της εργατικής τάξης σημαντικό όπλο στα χέρια μας είναι η ιδεολογικοπολιτική θωράκιση των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ καθώς και ο επίμονος προσανατολισμός των Οργανώσεων στο να εξασφαλίζεται η εργατική σύνθεση του Κόμματος, άρα κλαδικές Οργανώσεις, συνεχής προσπάθεια όλες οι Οργανώσεις να δουλεύουν παντού με ταξικό προσανατολισμό, να βαρούν όλα τα σφυριά στην υπόθεση της στρατηγικής μας είτε στην πόλη είτε στην επαρχία είτε στο έδαφος είτε στην επιχείρηση. Παρόλο που σημαντικά βήματα έχουν συντελεστεί σε αυτήν την κατεύθυνση, σωστά εντοπίζεται στις Θέσεις ότι χρειάζεται να επιμείνουμε ακόμα περισσότερο στη θωράκισή μας ιδεολογικά - πολιτικά. Οταν λόγου χάρη τα μαθήματα τα ιδεολογικά γίνονται στο «πόδι», με ένα τεράστιο άγχος για τις ημερομηνίες, υποτιμάμε αντικειμενικά την σπουδαιότητά τους, δεν μελετάμε, δεν προετοιμαζόμαστε. Επίσης, δεν είναι απαραίτητο η κάθε ΚΟΒ να περιμένει ένα πρόγραμμα μαθημάτων από το ΤΓ κάθε φορά. Πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες και, αξιοποιώντας τη συνεδρίαση των τμημάτων, να συζητά θέματα στρατηγικής, φιλοσοφίας, γυναικείο ζήτημα και άλλα. Είναι απαραίτητο η κάθε Οργάνωση να οργανώνει συζητήσεις για την καλύτερη αφομοίωση του Προγράμματος του Κόμματος, της πολιτικής και των επεξεργασιών του για κρίσιμα ζητήματα, να βοηθιόμαστε ώστε να κατανοούμε τον χαρακτήρα της διαπάλης με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις, πόσο περισσότερο όταν στο έδαφος που δρα μια ΚΟΒ ταυτόχρονα δρουν και αυτές. Αρα πρέπει να είμαστε σε θέση να απαντήσουμε, να αποκαλύψουμε. Πνεύμα πρωτοβουλίας με συνέπεια από την κάθε Οργάνωση και σε αυτήν την κατεύθυνση.

Οι Κομματικές Οργανώσεις Βάσης δεν αποτελούν απλό διεκπεραιωτή, είναι το θεμέλιο δράσης του Κόμματος, είναι το Κόμμα στον χώρο δράσης της η καθεμία. Κάθε ΚΟΒ εκτός από τα κομματικά μέλη της έχει τον περίγυρο που πρέπει να φροντίσει, τα μέλη της ΚΝΕ. Εκτός από τους εργασιακούς χώρους έχει σχολεία, γειτονιές, χώρους άθλησης... Με δυνατό σφυγμό, πρόγραμμα δράσης, σχεδιασμό, έλεγχο πρέπει να μπαίνει μπροστά ώστε να απλώνεται η πολιτική μας δραστηριότητα, να υπάρχει κοινός σχεδιασμός με τις κλαδικές ανάλογα με τους εργασιακούς χώρους που χτυπάμε (σημαντικό παράδειγμα συνεργασίας εδάφους με κλάδο, στη φάση της πανδημίας, οι ΚΟΒ από Περιστέρι με τους εμποροϋπαλλήλους) ώστε να προκύπτει ένα επιχειρησιακό πλάνο κοινό. Καλή καταγραφή των εργασιακών χώρων της περιοχής μας, με πρωτοβουλία των γραφείων των ΚΟΒ. Καταγραφή των χώρων που συγκεντρώνεται η νεολαία. Καταγραφή των αθλητικών εγκαταστάσεων. Καταγραφή των παιδικών χαρών. Καταγραφή για το ποιες άλλες πολιτικές δυνάμεις δρουν όπου κινούμαστε. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε οδηγία από το παραπάνω Οργανο για καθήκοντα που εννοούνται. Ακριβώς επειδή υπάρχει ακόμα η υπερχρέωση αρκετών στελεχών, πολύ πιθανό η καθοδήγηση μιας ΚΟΒ, του Γραφείου, να γίνεται με καθυστερήσεις από το Τομεακό Γραφείο. Να καταντά τυπική και, έτσι, το γραφείο της ΚΟΒ με τη σειρά του, θα καθοδηγήσει τυπικά τα μέλη. Κι έτσι εκτός των άλλων προκύπτει μια κούραση και παραίτηση, γιατί το τυπικό, η άνευρη απλά οδηγία τι πρέπει να κάνεις, σε κάνει να νιώθεις ότι αρκεί μόνο να συμμετάσχεις στις συνελεύσεις και μέχρι εκεί.

Παρόλο που έχουν γίνει σημαντικά βήματα με τον περίγυρο της κάθε ΚΟΒ, δεν τον αξιοποιούμε μόνο μπροστά από τις εκλογές, παραμένουν κάποια «βαρίδια» στη δουλειά μας. Εφόσον η Οργάνωση έχει σχέδιο παρέμβασης μηνιαίο, πρέπει απαραίτητα να εντάσσονται και οι οπαδοί μας. Παρατηρείται ότι η ένταξή τους μερικές φορές αρχίζει και σταματά μόνο με το να τους πηγαίνουμε την εφημερίδα σπίτι. Οι πολιτιστικές δράσεις αποτελούν όχημα ένταξης του περίγυρού μας στη δράση, οι εξορμήσεις σε κεντρικές πλατείες, έξω από τα σχολεία, εργασιακοί χώροι από τον κλάδο που εργάζονται και με αυτό τον τρόπο, απλώνουν και οι ίδιοι με μεγαλύτερο μεράκι τη δουλειά στον δικό τους περίγυρο. Η διεύρυνση λοιπόν είναι ένα βασικό ζητούμενο, διαφορετικά, υπάρχει στένεμα. Εχουμε εμπειρία και άρα δυνατότητες που θα φέρουν αποτελέσματα. Κι εδώ τα Οργανα πρέπει να δείξουν φροντίδα, επιμέλεια και επιμονή. Η διακίνηση υπερδιπλάσιων, σε σχέση με πριν, φύλλων «Ριζοσπάστη» με τις Θέσεις από μια Οργάνωση είναι μια σπουδαία εξόρμηση και άνοιγμα συνάμα. Το στοίχημα δεν θα πρέπει να είναι τι θα κάνουμε με αυτόν τον κόσμο από δω κι έπειτα; Να μας βασανίσει.

Τέλος, θέλω να σταθώ λίγο στη βοήθεια που πρέπει να δίνουμε στις ΚΝίτικες Οργανώσεις. Το ζήτημα της θέσης της νεολαίας στην ταξική δομή της κοινωνίας αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί ζήτημα της ιδεολογικοπολιτικής πάλης. Αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις σταθερά προσπαθούν να εμφανίσουν τη νεολαία ως ιδιαίτερο κοινωνικό «στρώμα» που ενιαιοποιείται με βάση τα ηλικιακά χαρακτηριστικά. Παράλληλα, από το Δημοτικό κιόλας, υμνούν το καπιταλιστικό σύστημα και μαστιγώνουν τον σοσιαλισμό, εξισώσουν τον κομμουνισμό με τον φασισμό, βομβαρδίζουν τα μυαλά των παιδιών μας με θεωρίες για το κοινωνικό φύλο, πλασάρουν την αποποινικοποίηση της κάνναβης, τη νέα γυναίκα την στρέφουν ενάντια στους κακούς άντρες που την εκμεταλλεύονται, την οδηγούν στο να αρνηθεί τη μήτρα της γιατί είναι καταπίεση... Σε όλα αυτά εμείς πρέπει να βοηθάμε τους νέους συντρόφους να απαντούν, να φροντίζουμε για τη συνεχή ιδεολογική τους ενίσχυση, την πολιτική τους θωράκιση. Κάθε ΚΟΒ οφείλει να έχει σχέδιο εξειδίκευσης στη νεολαία. Η ΚΟΒ να διαπαιδαγωγεί τις μελλοντικές γενιές των κομμουνιστών και να έχει σταθερά ενταγμένους ΚΝίτες και ΚΝίτισσες στην κάθε παρέμβασή της.

Και εν κατακλείδι θα ήθελα να πω ότι συμφωνώ με τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματός μας. Με συντροφικούς χαιρετισμούς.

Σύντροφοι, πιο δυνατά, πιο αποφασιστικά. Συμφωνώ με τις θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριό μας. Συμπυκνώνουν την πείρα, τα βήματα αλλά και τις όποιες καθυστερήσεις του Κόμματος σε μερικά κρίσιμα ζητήματα, όπως καταγράφονται στα τρία κείμενα. Και αυτό σύντροφοι με τις όποιες γνώσεις - μορφωτικό επίπεδο, που διαθέτω ή και τις ελλείψεις που με χαρακτηρίζουν επί αρκετών επ' αυτών, βλέπε οικονομικών κ.λπ. Είναι και αυτό απόρροια της τεράστιας βεντάλιας ζητημάτων που έχουμε ανοίξει και που με την πανδημία δυσκολεύει αρκετά τις όποιες διαδικασίες αρχίζοντας από τις προσυνεδριακές συνεδριάσεις, όπως παραδοσιακά - ας μου επιτραπεί - είχαμε συνηθίσει.

Σίγουρα και το ζήτημα της ηλικίας, καθότι ήδη δυσκολεύει στην αποκρυστάλλωση και τελική αποτύπωση του παρόντος.

Βέβαια, εδώ και η διαφορά μας μ' αυτούς που συνήθως αναφέρονται «οι του δημοκρατικού τόξου» τρομάρα τους, τους έφαγε βλέπετε η δημοκρατία, αυτό το παραδοσιακό και παρασκηνιακό αλισβερίσι που δίνει και παίρνει μεταξύ ομάδων και ατόμων, ανάλογα βέβαια με την «προσφορά και ζήτηση» και το «προνόμιο» που τους χαρακτηρίζει στη διάρκεια της όποιας τετραετίας και να μην προβληματίζονται σε ποια πτέρυγα των αστικών κομμάτων της Βουλής θα καταλήγουν, ανάλογα με την περίπτωση.

Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι κι αυτοί συμμετέχουν στα όποια «συνέδριά» τους, όμως είπαμε ανάλογα με την «προσφορά και ζήτηση». Και βέβαια, με το τι σχεδιάζουν την επομένη.

Σίγουρα, λοιπόν, ο διαχωρισμός της προσυνεδριακής ύλης στα τρία κείμενα και τα 147 κεφάλαια είναι ένα σημαντικό βήμα που διευκολύνει την ανάγνωση, αλλά κυρίως την ίδια τη μελέτη, όπου το κάθε κεφάλαιο γίνεται σημείο αναφοράς για το όποιο θέμα, αλλά και ο κάθε αναγνώστης διευκολύνεται αρκετά για τον όποιο σχολιασμό ή παρατήρηση κ.λπ. Αντιθέτως, ένα μονοκόμματο και μακροσκελές κείμενο δεν βοηθάει στην ανάγνωση, αλλά προπαντός στη μελέτη, πολύ περισσότερο όταν ο αναγνώστης καταναλώνει αρκετό χρόνο για την όποια λεπτομέρεια που απαιτείται για να συμπληρώσει και αποτυπώσει τη σκέψη του.

Δεν είναι λογοτεχνικού κειμένου η διατύπωση ούτε κάποιας μυθιστορηματικής αφήγησης. Αυτό που νομίζω ότι πετύχαμε φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι να αποτυπώνουμε στη μνήμη μας περισσότερες λεπτομέρειες των κειμένων μας, ακριβώς επειδή έγινε περισσότερος διαχωρισμός των κεφαλαίων και προπαντός παραγράφων. Με άλλα λόγια δεν πελαγοδρομούμε σε πολυσέλιδα κείμενα, αυτό το θεωρώ καινοτομία που κάνει τα όποια κείμενα ευκολοδιάβαστα και πιο κατανοητά στον αναγνώστη.

Και επί τη ευκαιρία να ξανασκεφτούμε το ζήτημα των πολυσέλιδων ανακοινώσεων που κατά καιρούς κυκλοφορούμε, που και κοστίζουν και δεν «αποδίδουν». Ρωτήστε τον καθένα μας που τις διακινεί κατά πόσο διαβάζονται κείμενα τέτοιου μεγέθους. Θα μου πείτε τέτοιες ανακοινώσεις συνήθως δεν είναι για φέιγ - βολάν, αλλά σίγουρα απαιτείται υπομονή και επιμονή και προπαντός η δέουσα προσεκτική μελέτη του κάθε κεφαλαίου, άλλωστε οι της ηλικίας μου - απόμαχοι της δουλειάς - σύντροφοι και μη δεν πάσχουν από έλλειψη χρόνου.

Ευχή μας και ελπίδα μας άλλωστε, πάντα ήταν με το πέρας της διαδικασίας τ' αποτελέσματα - αποφάσεις κ.λπ. να γίνουν οδηγός στην παραπέρα πορεία μας και την ενθάρρυνση όλων μας για τα επόμενα βήματα.

Απόλυτα κατανοητός ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων και εδώ και παντού. Η ερώτησή μου είναι «και πότε δεν ήταν;». Γι' αυτό και η απάντηση των απομάχων της δουλειάς «η αριστουργηματική» καινούργια έκδοση για τα εγγόνια μας «Κι όμως κινείται». Να τη μεταφέρουμε από τα ράφια της ΣΕ στα σπίτια και στις παιδικές βιβλιοθήκες μας, δίπλα στα «κόκκινα αερόστατα», μακριά από τις χωματερές της τηλεόρασης. Αξέχαστοι οι διωκόμενοι γονείς πολλές δεκαετίες πριν στην «πέτρινη εποχή», που φρόντιζαν - εκείνον τον καιρό, που κάθε στιγμή κάτι τους παραμόνευε - να φροντίζουν περισσότερο για το τι θα διαβάσουμε από το πώς και τι θα φάμε. Πώς να μην τους ευγνωμονούμε, αφού το ένα σπάνιζε περισσότερο απ' του άλλου.

Μπορεί, λοιπόν, το διάβασμα - μελέτη να είναι μια συνηθισμένη περίοδος χαλάρωσης για αρκετό κόσμο, για εμάς όμως σύντροφοί μου είναι επιτακτική ανάγκη.

Πολλές φορές π.χ. επισημαίνουμε λειψή αφομοίωση των θέσεων κ.λπ., κ.λπ., χωρίς να εξαιρείται ο υπογράφων - γενικό το κακό - και κάθε φορά καταγγέλλουμε για λήψη μέτρων στις ΚΟΒ και τόσα άλλα. Χρόνια τώρα ανήκω σε εδαφική με τα όποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως συμβαίνει ίσως και σε κάθε άλλη ηλικιακής ή κοινωνική σύνθεσης κ.λπ.

Σίγουρα το ζήτημα του «Ριζοσπάστη» - ΚΟΜΕΠ κυριαρχεί στις συνεδριάσεις σαν κοινό χαρακτηριστικό, κάτι πάντα προς επίλυση.

Μέλη χωρίς την καθημερινή μελέτη του καθοδηγητικού μας οργάνου, σε εποχή που μπορεί να βρίσκεται καθημερινά στην εξώπορτά μας, πριν καν ανοίξουμε τα μάτια μας, πώς θα ανοίξουμε το δικό μας «παράθυρο» στον κόσμο; Πώς θα διώξουμε την πρωινή - και όχι μόνο - θολούρα από το σπίτι μας και κατόπιν να κάνουμε τη σύγκριση με τη «φρεσκάδα» που μπήκε με το καθημερινό φύλλο του Κόμματος!

Ποιος θα μας προστατέψει απ' αυτούς που «πυροβολούν» τις συνειδήσεις μας νύχτα και μέρα, με ομαδικά, συντονισμένα απ' όλες τις κατευθύνσεις, πυρά. Γι' αυτό δεν κάνω καμία διάκριση ημερήσιου ή Σαββατοκύριακου.

Το κάθε φύλλο του είναι καθημερινός καθοδηγητής μας, όργανο ενός Κόμματος που το χαρακτηρίζουν πανανθρώπινες αξίες, που επί πάνω από 100 χρόνια χιλιάδες μέλη προτίμησαν το θάνατο από την απάρνηση των αρχών και ιδανικών που πρεσβεύει.

Χιλιάδες μέλη, εν καιρώ ειρήνης, κρατήθηκαν με τα δόντια στη ζωή παλεύοντας νύχτα - μέρα για να μας αφήσουν αυτήν ακριβώς την «προίκα», όπως ορθώς τελευταία χαρακτηρίστηκε.

Το στοίχημα σύντροφοι πρέπει να κερδηθεί. Τα πάντα για την επιτυχία του.

Καλούς αγώνες σε όλες και όλους.

Στις Θέσεις αναφέρεται:

«Χρειάζεται να ασχοληθούμε ακόμη πιο συστηματικά με τους μετανάστες, ως τμήμα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, ώστε να ενσωματωθούν και να παλέψουν μαζί με τους Ελληνες εργαζόμενους, τόσο για τα δικά τους προβλήματα που γεννά το σύστημα της εκμετάλλευσης όσο και για τα συνολικά ζητήματα της εργατικής τάξης».

Σωστά εκτιμά το ΚΚΕ την κατάσταση στους μετανάστες και την ανάγκη να ενσωματωθούν και να παλέψουν μαζί με τους Ελληνες εργαζόμενους.

Το ερώτημα σε αντίστροφη οπτική είναι κατά πόσο οι Ελληνες μετανάστες και μάλιστα οι κομμουνιστές στις καπιταλιστικές χώρες έχουν ενσωματωθεί και παλεύουν με τους ντόπιους εργαζόμενους.

Οπως ακριβώς δείχνει και στη χώρα μας η ανάλυση του τρίτου κεφαλαίου, η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων της διασποράς είναι εργαζόμενοι, ελάχιστοι ανήκουν στα διευθυντικά στελέχη και στους επιχειρηματίες.

Η πραγματικότητα στην Ευρώπη, με τη γνωστή αδυναμία των ντόπιων κομμουνιστικών κομμάτων όπως εκτιμάται στις Θέσεις στο δεύτερο κεφάλαιο και τη γενικότερη αδυναμία του διεθνούς ταξικού εργατικού κινήματος, βάζει αυξημένα καθήκοντα στους Ελληνες κομμουνιστές εργαζόμενους στο εξωτερικό.

Δεν υπάρχει ή είναι ελάχιστη η δυνατότητα ύπαρξης ντόπιου ταξικού κινήματος που να ενσωματώσει τους μετανάστες για να παλέψουν μαζί του. Ο ρεφορμισμός έχει διαβρώσει κάθε έννοια αγωνιστικής δράσης και διάθεσης απέναντι στους εργοδότες και στην αστική τάξη.

Οι Ελληνες κομμουνιστές καλούνται και για αυτόν τον λόγο να ενταχθούν ενεργά και οργανωμένα στα ντόπια συνδικάτα, να αντλήσουν δυνάμεις από την εμπειρία του Κόμματος και πολλές φορές να πρωτοστατήσουν για να ξεπεράσουν οι ντόπιοι κομμουνιστές ιστορικές αδυναμίες αντιμετώπισης του ρεφορμισμού.

Το τεράστιο κύρος που έχει το ΚΚΕ στο εξωτερικό, οι οργανωτικές, ιδεολογικές, πολιτικές ικανότητες και πρωτοβουλίες του πολλές φορές έχουν προκαλέσει ακόμη και τον θαυμασμό των μελών των αδελφών κομμάτων.

Παρ' όλες τις τεράστιες διεθνείς ευθύνες που έχει αναλάβει το ΚΚΕ, τη διεθνιστική βοήθεια που προσφέρει, όπως αναφέρεται στο δεύτερο κεφάλαιο, στα αδελφά κόμματα είναι απολύτως απαραίτητο τα μέλη του ΚΚΕ, πέρα από την παρέμβασή τους στους μετανάστες και φοιτητές, να συνεργαστούν με τους ντόπιους κομμουνιστές για να αξιοποιηθεί η πείρα της συνδικαλιστικής δουλειάς ιδιαίτερα του ΠΑΜΕ, αλλά και της οργανωτικής εμπειρίας του ΚΚΕ.

Η ύπαρξη ενός αντίστοιχου «ΠΑΜΕ» μεταναστών και ντόπιων εργαζομένων με πρωτοβουλία των κομμουνιστών, τηρουμένων των ποσοτικών και των ποιοτικών αναλογιών και πέρα από επαγγελματική και κλαδική ένταξη, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ταξική διέξοδο στην σημερινή υποχώρηση του κινήματος.

Αυτή η οργανωτική κατεύθυνση θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν πόλος συσπείρωσης αλλά και διαμόρφωσης και διαπαιδαγώγησης αγωνιστικής συμπεριφοράς. Να δώσει και ένα βαθμό αισιοδοξίας για τους μελλοντικούς αγώνες.

Οι Ελληνες μετανάστες κομμουνιστές δεν μπορούν να μείνουν αδιάφοροι για την κατάσταση και τις ταξικές αντιθέσεις που επικρατούν στη χώρα όπου δουλεύουν, ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να έχουν στραμμένο το ενδιαφέρον τους μόνο στο τι γίνεται στην Ελλάδα ή και στις μεταναστευτικές κοινότητες. Ιδιαίτερα τώρα που με αφορμή την πανδημία σαρώνονται ακόμη και τα περισσεύματα των όποιων κατακτήσεων υπήρχαν πριν μερικές δεκαετίες στην εργασία και ασφάλιση, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον πολιτισμό, και ενισχύεται παράλληλα η ξενοφοβία και ο ανοιχτός ρατσισμός από την ντόπια αστική τάξη. Φαινόμενα που πλήττουν ευθέως τους εργαζόμενους μετανάστες.

Μέσα στα υπόλοιπα καθήκοντα που πέφτουν βαριά στους ώμους του ΚΚΕ είναι να πάρει περισσότερες πρωτοβουλίες μέσω των μεταναστών κομμουνιστών ώστε η ανασύνταξη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος να κρατήσει ίσο βηματισμό.

Σε όποιες περιπτώσεις - υπάρχουν παραδείγματα - οι μετανάστες κομμουνιστές ενσωματώθηκαν με τον αγώνα της ντόπιας εργατικής τάξης και πάλεψαν συντεταγμένα μέσα στα ντόπια αν και ρεφορμιστικά σωματεία, όπου όλοι οι κουκουέδες και οι φίλοι τους παρόλα αυτά πρέπει να είναι ενταγμένοι και δραστήριοι, τα αποτελέσματα έχουν θετικό αλλά και διαπαιδαγωγητικό χαρακτήρα.

Πόσο μάλλον αν υπήρχε και ένα αντίστοιχο «ΠΑΜΕ» να συντονίζει.

Η εργατική τάξη το έχει ανάγκη απέναντι στην καπιταλιστική λαίλαπα.

Καλή επιτυχία στο 21ο Συνέδριο.

Τρίτο κείμενο, σελίδα 58 σημείο 42 οι θέσεις αναφέρουν: «Επιδιώκουμε με τη σχεδιασμένη και πρωτοπόρα δράση των δυνάμεων του Κόμματος και της ΚΝΕ να συμβάλλουμε ώστε στον εδαφικό χώρο, πόλης ή συνοικίας, με βάση τα οξυμένα προβλήματα να συγκροτείται ένα αγωνιστικό κίνημα που θα συσπειρώνει ευρύτερα λαϊκό κόσμο και μέσα στην πάλη θα ενισχύεται και η κατεύθυνσή του». Πιο κάτω: «...πέρα από τις εργασιακές διεκδικήσεις, να παλεύονται όλα τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, παίρνοντας υπόψη την όξυνσή τους, (...) να γίνουν βήματα στην απόσπαση εργατικών λαϊκών δυνάμεων από την καπιταλιστική χειραγώγηση...». Η παρέμβαση σε επίπεδο δήμου, σε αντίθεση με τους εργασιακούς χώρους όπου υπάρχει πιο σταθερή επαφή και συνάφεια αντικειμένου, είναι από τη φύση της αποσπασματική, όσο οργανωμένη και αν είναι γιατί απευθύνεται σε εργασιακά ετερόκλητο κόσμο και συνδέεται κυρίως με περιστασιακές εκδηλώσεις. Είναι δύσκολη λοιπόν η συστηματική συσπείρωση δυνάμεων ακόμα και με τα πιο σωστά και προωθημένα εργασιακά - οικονομικά αιτήματα. Στο τοπικό επίπεδο η παρέμβαση πρέπει να αφορά κατά κύριο λόγο τους τομείς της μόρφωσης, της ψυχαγωγίας, του πολιτισμού, των ελεύθερων χώρων, της ποιότητας ζωής ταυτόχρονα πάντα με τις γενικότερες εργατικές λαϊκές διεκδικήσεις. Σ' αυτό το πλαίσιο πρέπει να δημιουργηθούν σε επίπεδο τοπικών οργανώσεων, με ευθύνη και εθελοντική δουλειά των μελών αλλά και φίλων/οπαδών, δομές οι οποίες θα περιλαμβάνουν τα εξής: Φροντιστήριο/μελετητήριο σταθερό και οργανωμένο για όλες τις τάξεις του λυκείου για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, δανειστική βιβλιοθήκη (από την πλούσια συλλογή που υπάρχει σε κάθε τοπική), τμήματα διδασκαλίας μουσικών οργάνων ή χορού (ανάλογα με το διαθέσιμο δυναμικό σε κάθε περίπτωση), σταθερή λέσχη προβολής ταινιών, χώροι παρουσίασης των έργων μαθητών (ζωγραφική χειροτεχνία ή οτιδήποτε άλλο).

Μ' αυτόν τον τρόπο θα ενεργοποιηθούν δημιουργικά τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ τα οποία εμπλέκονται κυρίως σε καθηκοντολογικές χρεώσεις («διακίνηση Ριζοσπάστη», εξόρμηση για κεντρικά σχεδιασμένες εκδηλώσεις) τον περισσότερο καιρό, ενώ παράλληλα θα συσπειρωθεί σε συστηματική βάση (εβδομαδιαία ή και ημερήσια) ένα σημαντικό κομμάτι φίλων, οπαδών ή ακόμα και ανθρώπων με πιο χαλαρή σχέση με το Κόμμα. Ενα μέρος της νεολαίας, μαθητές και φοιτητές, θα αποκτήσει επαφή με τις κομματικές οργανώσεις, με τα αιτήματα του Κόμματος και το πιο πρωτοπόρο κομμάτι των συνομηλίκων τους ή θα εδραιώσει την υπάρχουσα επαφή και ταυτόχρονα θα βρει διέξοδο να εκφράσει την δημιουργικότητά του. Θα δημιουργηθεί έτσι «ένα μορφωτικό ρεύμα που θα διαπερνάει τις γραμμές του Κόμματος και της ΚΝΕ» όπως αναφερόταν σε ένα παλαιότερο ντοκουμέντο. Η επαφή με τον «Ριζοσπάστη» και το μαρξιστικό βιβλίο, ακόμα και αν είναι καθημερινή, δεν αρκεί για την απόσπαση συνειδήσεων από την καπιταλιστική χειραγώγηση, ο αγώνας πρέπει να είναι πολύπλευρος. Η μάχη για την ανάδειξη των αιτιών των οξειών προβλημάτων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η προσπάθεια για τη δημιουργία επαναστατικών συνειδήσεων που θα παλέψουν για την ανατροπή του καπιταλισμού πρέπει να συνδυαστεί με την ταυτόχρονη προσπάθεια (και θα ενισχύεται από αυτή) να αμβλυνθούν στην πράξη τα προβλήματα του λαού, με την προσπάθεια να ζήσουμε από τώρα, έστω και στο μέτρο του εφικτού, διαφορετικά.

Εύχομαι επιτυχία στο Συνέδριο.

Το κείμενο των θέσεων έρχεται σε μια πολύ δύσκολη καμπή να βάλει σοβαρά ζητήματα. Επεξεργασίες και ανάλυση της διεθνούς και της εσωτερικής πολιτικής που θα βοηθήσουν τόσο στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του κινήματος όσο και στη δημιουργία του κοινωνικού μετώπου.

Ενα πολύ σημαντικό πρόβλημα που εντοπίζουν οι θέσεις είναι η μεγάλη δυσκολία στο να παίρνονται πρωτοβουλίες δράσης από τα «κάτω».

Πάρα πολλές φορές μια κεντρική πρωτοβουλία ή θέση του κόμματος κατεβαίνει αμάσητη στη βάση.

Καμπανιακού χαρακτήρα εκδηλώσεις με ελάχιστη συμμετοχή κόσμου πέρα από τον στενό πυρήνα μας.

Πού βρίσκεται το πρόβλημα; Πολύ σωστά θέτουν οι θέσεις το ότι πολλές φορές λείπει το ζύμωμα των στελεχών με τον κόσμο. Η δυνατότητα να πιάσουν σφυγμό ή να αφουγκραστούν υπόγεια ρεύματα που ειδικά αυτή τη χρονιά κυκλοφορούν σε ευρύτατο βαθμό.

Πολλές φορές εκδηλώσεις μαζικών φορέων δεν αποκτούν στοιχεία συσπειρώσεις ευρύτερου κόσμου είτε γιατί αποτελούν μια από τα πάνω ανάθεση χωρίς καμιά ιδιαίτερη συζήτηση, ανταλλαγή απόψεων, ακόμη και ιδεολογικοπολιτική θωράκιση, είτε γιατί φοβόμαστε, «μαγκώνουμε» όταν σε τέτοιες εκδηλώσεις παρευρίσκονται και άνθρωποι που δεν είναι κοντά μας, ακόμη και άνθρωποι που ανήκουν άλλου πολιτικά. Εχουμε δηλαδή μια αδυναμία να αντιπαρατεθούμε, να κοντραριστούμε, να μετατοπίσουμε προς τα εμάς πολιτικά δυνάμεις, να ξεβολευτούμε από έναν σταθερό ρουτινιάρικο τρόπο παρέμβασης.

Σημαντική είναι σε αυτό η ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων. Πόσο έχουν βοηθήσει στο να κατανοηθεί η κοινωνική συμμαχία, όχι σαν ένα άθροισμα κομματικών δυνάμεων και επιρροών, αλλά σαν προσπάθεια συσπείρωσης ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων στην οποία παρεμβαίνουν οι κομμουνιστές με σχέδιο, επιμονή και υπομονή; Πόσο έχουν προτρέψει συντρόφους να πάρουν πρωτοβουλίες, να πειραματιστούν, να κάνουν λάθη;

Στους δύσκολους καιρούς που έρχονται, είναι αναγκαίο οι δυνάμεις μας να μην κωπηλατούν στα ήρεμα νερά της λίμνης των Ιωαννίνων, βλέπε σε ένα σταθερό και γνωστό περίγυρο, αλλά να εκπαιδευτούν για σερφ στα κύματα της Χαβάης, δηλαδή σε μια έντονη πολιτική διαπάλη.

Να μάθουν να αυτενεργούν και να εφαρμόζουν δημιουργικά κεντρικές πρωτοβουλίες.

Ενα πολύ σημαντικό ζήτημα είναι η αξιοποίηση σε αυτή την κατεύθυνση και του στενού περίγυρου οπαδών του κόμματος. Είναι ωραίο να λέμε στα λόγια ότι πρέπει να αποτελούν μια κομματική οργάνωση δίπλα στην οργάνωση. Το ερώτημα είναι πόσο δουλεύονται πολιτικά σε συνεχή βάση και όχι μόνο σε εκλογές, οικονομικές εξορμήσεις. Πόσο κουβεντιάζονται ιδεολογικά και πολιτικά.

Πόσο μετέχουν στο σχεδιασμό, αλλά και στην υλοποίηση αποφάσεων στο κίνημα, πόσο υπάρχει έλεγχος για τη δράση τους.

Με λίγα λόγια οι πρωτοπόρες επεξεργασίες του κόμματος πρέπει με όλους τους δυνατούς τρόπους το στελεχικό δυναμικό του κόμματος να εκπαιδευτεί, ώστε να το κάνει «πενηνταράκια», τόσο στο δικό του μυαλό όσο και των συντρόφων και των οπαδών του κόμματος.

Σε μια δύσκολη συγκυρία είναι πολύ σημαντικό όλοι οι κομμουνιστές να στρατευθούν και να παλέψουν για την ισχυροποίηση του στόχου της κοινωνικής συμμαχίας.

Συμφωνώ και με το τρίτο μέρος των Θέσεων.

Θα περιγράψω διαχρονικά και συνοπτικά μερικές εμπειρίες μου μέσα από το κίνημα, αφού στις μέρες μας γίνεται η κορυφαία επίθεση από το κεφάλαιο για να ολοκληρώσει την αρπαγή από τους εργαζόμενους όλων των κεκτημένων τους.

Ενώ οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις είχαν υιοθετήσει, και λόγω του αντίπαλου δέους, κρατικές παρεμβάσεις τύπου Κέινς, θα έπρεπε δηλαδή αναγκαστικά να δώσουν κοινωνικές και άλλες παροχές στον λαό, οι σοσιαλδημοκράτες, μετά το 1981, βάζουν αμέσως μπρος μηχανισμούς για την αντίστροφη μέτρηση.

Ετσι, προετοιμάζοντας σταδιακά το έδαφος, παρουσιάζουν μεταξύ άλλων τον νόμο 1566 του '85 για την Παιδεία, ο οποίος ανοίγει τον δρόμο για τη σημερινή μορφή της προτεινόμενης «αξιολόγησης», την ανατροπή της μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης και ως εκ τούτου και της μονιμότητας, και παρέχουν ανάλογες αρμοδιότητες στον θεσμό του «σχολικού συμβούλου». Επίσης, την κατάργηση του ενιαίου χαρακτήρα της μόρφωσης, και τη σερβίρουν συγκαλυμμένα μέσα σε δελεαστικές ορολογίες όπως «δημιουργική απασχόληση» κ.λπ.

Ακολουθεί το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ το 1986 και ο διορισμός εγκάθετων στο ΔΣ. Το '89 αίρεται συνταγματικά και αθόρυβα η μονιμότητα και στο Δημόσιο. Δεν εφαρμόζεται όμως αμέσως η άρση. Σιγοντάροντας και οι οπορτουνιστές, ελίσσονται σε τακτικές τύπου παρέας, απαξιώνοντας τόσο τους αγώνες όσο και τον εαυτό τους σαν λειτουργοί: «Εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε και το κράτος κάνει ότι μας πληρώνει!», «τι περιμένεις από τον όχλο, καλύτερα να μην ασχολείσαι» ή «όλες οι παρατάξεις είναι το ίδιο και νοιάζονται μόνο για την καρέκλα». Πασχίζουν για την απονεύρωση του κινήματος από την επίγνωση όσων πρόκειται να ακολουθήσουν. Αδιαφορούν προκλητικά για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το 1992, και συσκοτίζουν τα πάντα. Αποβλέπουν σε αξιώματα και έρπουν για να ανελιχθούν. Οι ελάχιστες δυνάμεις της ΔΕΕ (ΔΑΣ), ειδικά στην ενδοχώρα, δίνουμε γιγάντιο αγώνα για να στηθούν, ακόμη και με ένα άτομο, ψηφοδέλτια, όχι για να εκλεγούν μέλη στα ΔΣ ή αντιπρόσωποι αλλά για να τεθούν τα ζητήματα όπως απορρέουν από την εν λόγω Συνθήκη, ώστε να ενημερωθούν οι συνάδελφοι. Πολύ συχνά ήμασταν απέναντι σε αντιδραστικούς διευθυντές, γονείς, προϊσταμένους, σχολικούς συμβούλους κ.ο.κ.

Κι όμως η ΔΕΕ (σημερινή ΔΑΣ) δρούσε γιατί είχε άξια τέκνα της ανάγκης, με φωτεινό παράδειγμα τον πολλές φορές διωγμένο, αείμνηστο Γιάννη Βαγενά. Και δεν τόλμησαν μήτε σε περιόδους φαινομενικής ισοπέδωσης του κινήματος να εφαρμόσουν τα μέτρα του Μάαστριχτ. Ο ρόλος τέθηκε αργότερα και στην Τοπική Διοίκηση για να τα περνά από την πίσω πόρτα και να δίνει σιγά - σιγά στην όποια εργοδοσία το καλό παράδειγμα για ανασφάλιστη, χωρίς δικαιώματα εργασία.

Μήτε τώρα, σε αποκαλούμενες καταστάσεις υποχώρησης του κινήματος, κατάφεραν να περάσουν την «αξιολόγηση» και την ψηφοφορία εξ αποστάσεως. Ο κόσμος όμως των εκπαιδευτικών είχε μέσα του ώριμη άποψη, παρά τις διαχρονικές προσπάθειες άμβλυνσης των αιτημάτων από τις συμβιβασμένες ηγεσίες των Ομοσπονδιών. Κι αυτό ήταν κυρίως αποτέλεσμα από την παρέμβαση και τη διαπαιδαγώγηση από τις ταξικές δυνάμεις.

Οι στηριζόμενες από το ΠΑΜΕ δυνάμεις κερδίζουν έδαφος ακόμη και σε Ομοσπονδίες που είναι φρούρια της εργοδοσίας.

Ιδρύονται σωματεία, αποτρέπονται νοθείες, στήνονται μπλόκα αγροτών και χωρίς να αξιοποιούνται - κι εδώ πρέπει να σταθούμε αυτοκριτικά - όλες οι δυνατότητες που θα μπορούσαν να φέρουν στο φως τον ριζοσπαστισμό των μαζών.

Οι σύντροφοι συνδικαλιστικά στελέχη, οι βουλευτές, η ΚΕ δίνουν ρεσιτάλ εκλαΐκευσης (καμία σχέση με απλοποίηση ή λαϊκισμό) στην παρουσίαση της πολιτικής πραγματικότητας, της προοπτικής προς όφελος του λαού και των αγώνων του.

Χωρίς διδακτισμό, απλά και διαλεκτικά, συνεχώς, σταθερά και χωρίς διακρίσεις απευθυνόμαστε στον τίμιο βιοπαλαιστή, προσπαθώντας να του απελευθερώσουμε τις δυνάμεις που κρύβει. Κι ας είναι οι θέσεις και οι αποφάσεις επιστημονικά και διαλεκτικά τεκμηριωμένα μαρξιστικά κείμενα. Γιατί εμείς βάζουμε τον πήχη ψηλά! Θέλουμε εργάτες απαιτητικούς, καλλιεργημένους σε όλους τους τομείς. Γιατί όχι απλά δεν τους φοβόμαστε, αλλά τους καλούμε να πάρουν την εξουσία. Γιατί στο διάλειμμα στα εργοστάσια στις χώρες του σοσιαλισμού έπαιζαν Βίλα Λόμπος, Τσαϊκόφσκι και Αλμπένιθ, και έλυναν σύνθετους λογάριθμους για να ξεμουδιάζουν από την πρακτική δουλειά, όπως μας έλεγε ένας μαθηματικός το 1979, όταν χωλαίναμε στην άλγεβρα. Ενώ, αρχές δεκαετίας 1990, έρχονταν γονείς από τη Γεωργία και ζητούσαν διακαώς στο δημόσιο Δημοτικό Σχολείο όπου εργαζόμουν ως μουσικός τον καθηγητή του βιολιού (!), γιατί το παιδί τους ήταν στην Ανωτέρα και δεν είχε περιθώριο ούτε στιγμή να διακόψει την εξάσκηση! Μήτε ήξεραν μήτε ρώταγαν τι πάει να πει καπιταλισμός!

Να βρούμε λοιπόν τρόπους ώστε παντού να στηθούν ομάδες, επιτροπές, αφού αξιολογήσουμε τις δυνατότητες, χωρίς υποχώρηση και επανάπαυση. Η ύπαιθρος έχει και αυτή κόσμο αχαρτογράφητο εργασιακά. Χρειαζόμαστε εικόνα για να μπορέσουν να ενταχθούν εκεί που ανήκουν: Σωματεία, συνταξιουχικές οργανώσεις, αγροτικοί σύλλογοι, ΟΓΕ, πολιτισμός, θεατρικές ομάδες κ.λπ. Αυτό θα είναι καθοριστικό για την παραπέρα δράση και τις διεκδικήσεις τους.

Υπάρχουμε για να οργανώνουμε τον κόσμο. Αλλιώς, πώς θα δοκιμάσει και ο ίδιος και εμείς τη δύναμή του;

Το 1ο κείμενο των θέσεων αναδεικνύει την σημασία της ιδεολογικοπολιτικής θωράκισης των μελών του Κόμματος, της συνεχούς επαφής με τον κομματικό Τύπο αλλά και με το φιλοσοφικό/πολιτικό βιβλίο. Η ουσιαστική μελέτη, η κατανόηση των νομοτελειών της οικονομίας, της διαρκούς φυσικής εξέλιξης, η υιοθέτηση του διαλεκτικού τρόπου σκέψης, είναι το βασικό μας όπλο απέναντι σε κάθε τι παλιό. Η κατανόηση των βασικών αρχών του Μαρξισμού - Λενινισμού συμβάλλει στην αφομοίωση της στρατηγικής μας και στην δυνατότητα εξειδίκευσης και εκλαΐκευσης της γραμμής μας.

ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΡΕΙΣ, ΕΣΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ!

Αυτή η σκέψη πρέπει να μας διαπερνά όλους, κατανοώντας γιατί είμαστε εμείς η «νιότη του κόσμου». Ιδιαίτερη φροντίδα χρειάζεται ώστε αυτό να καλλιεργηθεί και στους μαθητές συντρόφους μας.

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύ καλή προσπάθεια στην έκδοση βιβλίων, μπροσούρων κ.α. κατάλληλων για τις μικρότερες ηλικίες. Η ευθύνη όμως της διαπαιδαγώγησης των νεαρότερων ηλικιακά πρέπει να μπει αποφασιστικότερα στην καθημερινή ρουτίνα όλων των οργάνων, λαμβάνοντας υπόψη τα εξής στοιχεία της εποχής:

1) Η σταδιακή επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου, η επίδραση της αντεπανάστασης, δημιουργούν μια εικόνα «στασιμότητας». Ο καπιταλισμός, οι κρίσεις, η εκμετάλλευση, θεωρούνται δεδομένα και μη αναστρέψιμα στα παιδιά.

2) Πλέον ο καπιταλισμός δίνει έμφαση στην εκπαίδευση «εξειδικευμένων εργατών» και «καταρτισμένων επιστημόνων», με αποτέλεσμα κίνητρο του εκπαιδευτικού συστήματος να είναι η ανάπτυξη δεξιοτήτων και όχι η ολόπλευρη μόρφωση. Καλλιεργείται ταυτόχρονα η υποτίμηση στην γενική γνώση. Ηδη από το Γυμνάσιο οι μαθητές καλούνται, έστω και έμμεσα, να αποφασίσουν ποια κατηγορία μαθημάτων τους είναι «χρήσιμη». Ενα παιδί με έφεση στις «θετικές» επιστήμες υποτιμάει την Λογοτεχνία, την Γλώσσα, τα Εικαστικά σαν γνώσεις πλεονάζουσες, αφού αντιλαμβάνεται το σχολείο ως στάδιο προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες.

3) Ενώ η ενημέρωση είναι εφικτή με ένα scroll down στο Internet και ο μαθητής μπορεί να πληροφορείται διαρκώς ειδήσεις, τις αντιμετωπίζει παθητικά μη δίνοντας σημασία.

4) Μέσα από τα social media, αλλά και τη μουσική, τις σειρές, καλλιεργούνται συγκεκριμένα πρότυπα όπως ο ατομικός δρόμος, η στόχευση στην ατομική ανέλιξη, η υποτίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η εξοικείωση με την χρήση βίας, την κατανάλωση αλλά και διακίνηση ναρκωτικών κ.λπ.

Αυτές οι πλευρές της αστικής προπαγάνδας πρέπει να αντιμετωπιστούν με αποφασιστικότητα. Η ικανότητα να οξύνουμε την αγανάκτηση γύρω από επιμέρους ζητήματα, δεν αρκεί. Χρειάζεται να καλλιεργούμε αγωνιστική αισιοδοξία απέναντι στη μαυρίλα, στη νωθρότητα, στη μοιρολατρία.

Ο Αζίζ Νεσίν έγραψε «έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε». Κίνητρό μας για να αλλάξουμε τον κόσμο δεν είναι μόνο η σαπίλα του καπιταλισμού, αλλά και οι δυνατότητες που ξεδιπλώνουν τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα. Αρα ο νέος επαναστάτης χρειάζεται να είναι «πρώτος στα μαθήματα και πρώτος στον αγώνα», όχι γιατί είναι βαθμοθήρας, αλλά γιατί έστω και αυτή η λειψή γνώση που του δίνει το αστικό σχολείο, είναι όπλο του για να καταλάβει τον κόσμο και να καταφέρει να τον αλλάξει.

Χωρίς «δασκαλίστικο» ύφος, χωρίς να μπερδεύουμε τον βαθμό με την γνώση, μπορούμε να αναδείξουμε στους μαθητές μας ορισμένες πλευρές. Τη σημασία να γνωρίζουμε τις επιστήμες και τα τεχνολογικά επιτεύγματα, για να μπορούμε να ανοίγουμε την αντιπαράθεση με την αστική προπαγάνδα, να σηκώνουμε αιτήματα. Να εξηγούμε πώς η ανάπτυξη της τεχνολογίας, όταν αξιοποιείται σωστά, μόνο βοήθεια μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε να αναδεικνύουμε και την ευθύνη ενός νέου κομμουνιστή σήμερα. Ο 21ος αιώνας εκτιμάμε πως είναι αιώνας επαναστάσεων, επομένως η ευθύνη του ΚΝίτη είναι διπλή. Δεν αφορά μόνο την διαμόρφωση του υποκειμενικού παράγοντα, αλλά και την ικανότητα να είναι μπροστάρης στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας. Στην οικοδόμηση θα χρειαστούμε επιστήμονες που θα θέτουν τις γνώσεις τους στην κάλυψη των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών, λογοτέχνες, καλλιτέχνες, γυμναστές, που θα συμβάλουν στην ψυχαγωγία και την ολόπλευρη εξέλιξη του ανθρώπου. Θα χρειαστούμε μέλη με βαθιά γνώση της οικονομίας, της ιστορίας και των λαθών που έγιναν στο παρελθόν, ώστε να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν σε τυχόν προβληματισμούς/αδυναμίες που αντικειμενικά θα προκύψουν. Τέτοια μέλη χρειαζόμαστε και σήμερα, για να μπορούν να συμβάλουν στην εξέλιξη της στρατηγικής, στην λήψη αποφάσεων.

Πρέπει να σπάσουμε στην πράξη στο μυαλό των μαθητών την υποτίμηση της μόρφωσης. Η υποτίμηση αυτή πατάει στη συχνή συσχέτιση της γνώσης - σχολείου, το οποίο τους καταπιέζει. Ισως σε αυτό το σημείο, άθελά μας, συμβάλλουμε και εμείς. Μέσα στην καθημερινή δράση, στις εξορμήσεις στα σχολεία, στη συνολική προσπάθεια να πάρει τα πάνω του το μαθητικό κίνημα, μένουμε στο πόσο καταπιεστικό είναι το σχολείο σήμερα, στην έλλειψη ελεύθερου χρόνου, χωρίς να αναδεικνύουμε ΓΙΑΤΙ το σχολείο πρέπει να είναι διαφορετικό. Χρειάζεται πολύ μεγάλη επιμονή ώστε ένας μαθητής να καταλάβει την διαφορά της μόρφωσης και του αστικού σχολείου. Ο συνεχής καταναγκασμός, τα πολύωρα φροντιστήρια, η ανασφάλεια, τον κάνουν να δυσανασχετεί σε κάθε απόπειρα όχι μόνο μελέτης, αλλά και ενασχόλησης με την λογοτεχνία ή τον πολιτισμό.

Ας βρούμε τρόπους, και με τη βοήθεια εκπαιδευτικών και παιδοψυχολόγων ίσως, να πάρουμε πρωτοβουλίες που θα είναι δημιουργικές για τους μικρούς μας συντρόφους. Μία βιβλιοπαρουσίαση δεν αρκεί. Η πείρα δείχνει ότι διαδραστικές δραστηριότητες (όπως οι ιστορικοί περίπατοι), τα παιχνίδια γνώσεων που αξιοποιήσαμε ιδιαίτερα μέσα στην καραντίνα, αυξάνουν το ενδιαφέρον και τον προβληματισμό και διευρύνουν τους ορίζοντες.

Να μας απασχολήσει περισσότερο πώς θα οξύνουμε το ενδιαφέρον, εκτός από την ιστορία, γύρω από τις επιστήμες. Πώς μέσα από παιχνίδια ή ακόμα και επισκέψεις σε μουσεία, οργανώνοντας project σε τοπικό ή ακόμα και πανελλαδικό επίπεδο, θα μπορούσαμε να δώσουμε μια ώθηση. Φαίνεται ότι η ανάθεση ομαδικών project συμβάλλει ουσιαστικά και στην κοινωνικοποίηση και αφομοίωση των συντρόφων και στα πλαίσια της ίδιας της ΟΒ. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε ότι θα τους επιβαρύνουμε, γιατί όσο το αντιμετωπίζουμε εμείς ως κάτι καταναγκαστικό και μη ουσιαστικό, τόσο θα το εκλαμβάνουν έτσι και οι μαθητές.

Κόντρα στην απογοήτευση και την μοιρολατρία, η γνώση των δυνατοτήτων που θα ξεδιπλώσει ο σοσιαλισμός, η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της, η προοπτική της κοινωνίας που σχεδιάζει με βάση τις ανάγκες του λαού της, και όχι βάση του κέρδους των καπιταλιστών, είναι αυτά που μας δίνουν ώθηση. Συνεχίζουμε ακούραστα τον αγώνα μας, έχοντας μπει στον 2ο αιώνα ζωής του Κόμματός μας, με γνώση, τόλμη και αντοχή!

Με τις Θέσεις της ΚΕ συμφωνώ. Εκφράζω τις επιφυλάξεις μου ως προς την έκταση των τριών κειμένων, που θα μπορούσαν να είναι συντομότερα. Ζητούμενο είναι να διαβαστούν από πλατιά λαϊκά στρώματα - που δεν είναι εξοικειωμένα με το διάβασμα εκτεταμένων κειμένων - για να είναι ουσιαστική και μαζική η συμμετοχή στον δημόσιο διάλογο. Πρόσθετη δυσκολία αποτελούν οι συνθήκες που δημιουργεί η πανδημία και οι οποίες εμποδίζουν τις μαζικές ενημερωτικές μαζώξεις.

Η υποχώρηση του λαϊκού κινήματος

Στη χώρα μας, αλλά και παγκόσμια, έχει άμεση σχέση με την υποχώρηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, για το πισωγύρισμα του οποίου τρομακτική βαρύτητα είχε η αντεπαναστατική ανατροπή στην ΕΣΣΔ, που έσπειρε την απογοήτευση και την ηττοπάθεια σε μεγάλη μερίδα των εργατών.

Μια διδακτική πλευρά της αντεπαναστατικής ανατροπής είναι ότι εκεί που απέτυχαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Αντάντ και των ναζιστών, πέτυχε το φαρμακερό κεντρί του οπορτουνισμού.

Χρειάζεται επομένως διαρκής ιδεολογική επαγρύπνηση απέναντι σε συντηρητικές απόψεις με μαρξιστική μεταμφίεση, που πέτυχαν να μπολιάσουν πολλά ΚΚ παγκόσμια και να τα διαλύσουν.

Το ΚΚΕ μπόρεσε να σταθεί όρθιο στην αντεπαναστατική θύελλα και τραβά ακλόνητο το δρόμο της επαναστατικής πάλης. Είναι αξιόλογες οι πρωτοβουλίες για τη διεθνή κομμουνιστική ανασυγκρότηση και τον συντονισμό δράσης των ΚΚ.

Απόλυτα σωστή η Θέση 23 του Β' κειμένου, που βάζει τους απολύτως απαραίτητους όρους για την ενότητα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Επίπεδο ζωής και ανθρώπινα δικαιώματα στον καπιταλισμό

Στο υπέροχο βιβλίο «Φασισμός και κοινωνική επανάσταση» διαβάζουμε (σελ. 51, 52) τις απόψεις ενός μεγιστάνα των τραστ, του λόρδου Λεβέρχιουμ, ο οποίος διαπιστώνει με στοιχεία του 1918 ότι «με τα μέσα που διαθέτει σήμερα η επιστήμη, θα μπορούσαμε να καλύψουμε τις ανάγκες όλου του πληθυσμού για σίτιση, στέγαση και ένδυση, αν ο κάθε ικανός για εργασία δούλευε μία ώρα τη βδομάδα».

Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο αστός μηχανικός Χότζον αποδείκνυε με στοιχεία ότι «η παραγωγικότητα της εργασίας είχε διπλασιαστεί, άρα με μία ώρα δουλειάς την εβδομάδα δεν θα εξασφαλιζόταν απλά ένα στοιχειώδες επίπεδο ζωής, αλλά θα υπήρχε αφθονία!».

Αν αυτά ομολογούνται από τους ίδιους τους καπιταλιστές, τι απαντούν οι «σοφοί» επιστήμονες - συμβουλάτορες της κάθε αστικής εξουσίας και των εργατοπατέρων σε καυτά ερωτήματα όπως:

Σήμερα με την ασύλληπτη ανάπτυξη των μέσων παραγωγής, πώς γίνεται μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων να βιώνει τη φτώχεια και την εξαθλίωση;

Πώς γίνεται με τέτοιο τεράστιο πλούτο που παράγεται παγκόσμια, να πεθαίνει ένα παιδί κάθε τέσσερα δευτερόλεπτα από έλλειψη τροφής, καθαρού νερού και στοιχειωδών φαρμάκων;

Ποια «κοσμογονία» ζουν οι λαοί ακόμα και των μητροπόλεων του καπιταλισμού;

Στις ΗΠΑ πάνω από 47 εκατομμύρια πολίτες είναι ανασφάλιστοι και πάνω από 18.000 πεθαίνουν κάθε χρόνο για τον ίδιο λόγο.

Με αφορμή τα κρούσματα παιδεραστίας στην Ελλάδα, να υπογραμμίσω και κάτι που το μάθαμε καθυστερημένα:

Στο Δυτικό Βερολίνο για πάνω από 30 χρόνια το κράτος παρέδιδε άστεγα και ορφανά παιδιά σε παιδόφιλους, οι οποίοι μάλιστα λάμβαναν και δημόσιο χρήμα σαν επίδομα ανατροφής! Τα αδικήματα αυτά παραγράφηκαν (βλ. πείραμα Κέντλερ, «Ναυτεμπορική» 18/6/2020)!

Την ίδια περίοδο η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα οργίαζε σε βάρος των κομμουνιστών του Ανατολικού Βερολίνου, που ...«καταπατούσαν» τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η μητρική σχέση που έχει ο καπιταλισμός με τον φασισμό δεν είναι κάτι καινούργιο.

Ας μην ξεχνάμε ότι εκατοντάδες ναζιστές εγκληματίες πολέμου όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά αξιοποιήθηκαν σε τομείς της οικονομίας και επάνδρωσαν το ΝΑΤΟ.

Η στάση των ελληνικών αστικών κομμάτων στη δίκη της Χρυσής Αυγής είναι αποκαλυπτική:

Ο ψάλτης του καπιταλισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ανοχή της ΝΔ, άλλαξε λίγο πριν τις εκλογές τον ποινικό κώδικα για να πέσουν στα μαλακά οι ναζιστές ηγέτες. Κωλυσιέργησαν τη διεξαγωγή της δίκης για πέντε χρόνια, ενώ π.χ. η δίκη της Νυρεμβέργης διήρκεσε περίπου ένα χρόνο. Σε λίγα χρόνια θα αποφυλακιστούν και θα ζητήσουν ξανά την ψήφο του ελληνικού λαού. Το σύστημα χρειάζεται μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή, έστω με άλλο όνομα. Η αστική δημοκρατία ξέρει να στηρίζει όσους την υπηρετούν.

Θρησκεία και λαϊκό κίνημα

Για τον Λένιν ήταν καθαρό πως:

«Οι προλετάριοι πρέπει να παλεύουν για την εξάλειψη της οικονομικής δουλείας, που είναι η αληθινή πηγή της θρησκευτικής αποβλάκωσης της ανθρωπότητας» («Σοσιαλισμός και Θρησκεία»).

«Ολες οι τάξεις που καταπιέζουν, για να περιφρουρήσουν την κυριαρχία τους έχουν ανάγκη από δύο κοινωνικά λειτουργήματα:

Το λειτούργημα του δήμιου

Το λειτούργημα του παπά» («Η χρεοκοπία της Β' Διεθνούς»).

Ολα τα παραπάνω με εκφράζουν απόλυτα. Θεωρώ ότι απέναντι στην ηγεσία του ντόπιου ιερατείου η κριτική μας είναι αρκετά χαλαρή. Είναι εγκληματική η στάση κάποιων ιεραρχών, που εν μέσω πανδημίας καλούν τον λαό σε ανυπακοή στα πορίσματα της ιατρικής επιστήμης και παραπλανούν τον κόσμο ότι φάρμακο είναι ο αγιασμός, η μετάληψη, η μετάνοια. Πρέπει να είμαστε αμείλικτοι σε όσους καπηλεύονται το θρησκευτικό πιστεύω των λαϊκών στρωμάτων για να κερδοσκοπήσουν πολιτικά. Παράδειγμα η εφημερίδα «Αυγή», που στις 16/1/2016 μας «διαφώτισε» ότι «η αρχαιότερη πρώτη φορά Αριστερά στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι το κατά Λουκά Ευαγγέλιο»!

Επειδή μεγάλος εχθρός του λαού είναι η άγνοια και η παραπληροφόρηση, νομίζω ότι πρέπει να αντιπαλεύουμε ανοιχτά θεολογικές απόψεις που έχουν άμεσο αντίκτυπο στη δουλειά των ταξικών δυνάμεων μέσα στο λαϊκό κίνημα, όπως π.χ.:

«...ο άνθρωπος να υποτάσσεται στις επίγειες εξουσίες...»

«...κάθε εξουσία προέρχεται από τον Θεό...»

«...όποιος απειλεί την εξουσία εναντιώνεται στον Θεό (...) και θα λάβει την πρέπουσα τιμωρία» (επιστολή Παύλου προς Ρωμαίους, Κεφ. 13, εδ. 1, 2)

«...οι δούλοι να υποτάσσονται στους αφέντες, όχι μόνο στους καλούς, αλλά και στους δύστροπους...» (επιστολή Παύλου προς Α' Πέτρο, κεφ. 2, εδ. 18)

Τέτοιες σκοταδιστικές θεολογικές απόψεις φρενάρουν τις λαϊκές αντιδράσεις και φανερώνουν ότι σε όλες τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες «σκιάχτρα στέκονται οι θεοί / κι αφέντη έχουνε φάτσα...» (Γ. Ρίτσου, «Επιτάφιος»).

Παρόλο που ο κλάδος μου δεν έχει απεμπολήσει ακόμα αρκετά από τα δικαιώματα που έχουν κερδηθεί με αγώνες δεκαετιών, έχει υποστεί μεγάλη συρρίκνωση ειδικότερα την τελευταία πενταετία με πρόσχημα τη μετάβαση στην ψηφιοποιημένη εποχή αλλά και την υποτιθέμενη ύφεση στην κερδοφορία των τραπεζικών ομίλων. Χρήσιμα όπλα στην εργαλειοθήκη των τραπεζών αποτέλεσαν οι νομοθετικές διατάξεις προηγούμενων κυβερνήσεων (ΣΥΡΙΖΑ/ν. Φλαμπουράρη), οι οποίες «έστρωσαν το χαλί» και στην τωρινή κυβέρνηση να συνεχίσει τους εταιρικούς μετασχηματισμούς (αποσχίσεις κ.τ.λ.), με αποτέλεσμα χιλιάδες συνάδελφοι να βρεθούν εκόντες άκοντες με νέες συμβάσεις σε εταιρείες εξυπηρέτησης χάνοντας παράλληλα την ιδιότητα του τραπεζικού υπαλλήλου.

Τεράστιο δεκανίκι σε αυτήν την επίθεση στον κλάδο μας υπήρξε ο εργοδοτικός συνδικαλισμός τόσο σε πρωτοβάθμιο, όσο και σε δευτεροβάθμιο επίπεδο. Οντας σε χειμερία νάρκη εδώ και πολλά χρόνια οι αντιπροσωπευτικοί σύλλογοι σε αγαστή συνεργασία με την εργοδοσία έχουν κάνει μεγάλες προσπάθειες να ατονήσει το ενδιαφέρον των υπαλλήλων για τα συνδικαλιστικά / εργασιακά δρώμενα. Παράλληλα με την σύμπραξη επί της ουσίας των πλειοψηφιών των λοιπών φαινομενικά «φιλοαγωνιστικών» συλλόγων κατεύνασαν το ηθικό και τη φλόγα των συναδέλφων για αγωνιστικές διεκδικήσεις.

Τα αντιπροσωπευτικά σωματεία συγχρόνως υπήρξαν οι καλύτεροι διαφημιστές των τραπεζών για τη μετάβαση υπαλλήλων στις εταιρείες εξυπηρέτησης ή στην απόκτηση των πακέτων εθελούσιας εξόδου / απόλυσης, οδηγώντας πάρα πολλούς συναδέλφους ουσιαστικά στην ανεργία. Ιδια εικόνα και από την ομοσπονδία, η οποία αναλωνόταν στη διεξαγωγή οικονομοτεχνικών μελετών για να υποστηρίξει τα επιχειρήματα των τραπεζιτών αντί να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει διεκδικήσεις και αγώνες για το όφελος των εργαζομένων.

Φωτεινό παράδειγμα στους αγώνες που δόθηκαν αποτέλεσε το Κλαδικό Σωματείο Χρηματοπιστωτικού Αττικής, οι δυνάμεις του «Αγωνιστικού Μετώπου» εντός των τραπεζικών συλλόγων καθώς και συνάδελφοι αγωνιστές που δραστηριοποιούνται στο ΠΑΜΕ που στήριξαν αποκλειστικά τις απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου στο συντριπτικό μέρος του πλήθους των ημερών, προσφέροντας σημαντική πείρα στους συναδέλφους και κρατώντας σε υψηλό επίπεδο το αγωνιστικό τους φρόνημα.

Στον κλάδο μου πλέον δύσκολα συναντάς νέους συναδέλφους με τραπεζική ιδιότητα αλλά κυριαρχούν οι ελαστικές μορφές εργασίας. Το ίδιο φαινόμενο συμβαίνει φυσικά και σε πολλούς άλλους κλάδους με αποτέλεσμα οι νέοι συνάδελφοι / εργαζόμενοι να ξεκινούν την εργασιακή τους ζωή σε συνθήκες «εργασιακής ζούγκλας», μη γνωρίζοντας πολύ συχνά προνόμια και δικαιώματα που είχαν αποκτηθεί μετά από τεράστιους αγώνες του κινήματος και είτε έχουν απολεσθεί είτε παραβλέπονται από τους εργοδότες υπό την ανοχή / συνενοχή των κυβερνώντων. Επομένως θεωρώ σημαντικό να υπάρξει καθοδήγηση των νέων εργαζόμενων αλλά και της νεολαίας γενικότερα στο πλαίσιο αυτό από το Κόμμα και τα σχετικά όργανά του.

Διαβάζοντας τις προσυνεδριακές θέσεις του Κόμματος διαπίστωσα εντονότερα μια αλλαγή νοοτροπίας και αντιμετώπισής του σε διάφορα ζητήματα σε σχέση με όσα διαισθανόμουν ή γνώριζα τα προηγούμενα 15-20 χρόνια. Παρατήρησα μεγαλύτερη εξωστρέφεια τόσο από το Κόμμα όσο και από την ΚΝΕ και μια προσέγγιση των πραγμάτων πιο σύγχρονη και εντός του πνεύματος της εποχής, χωρίς όμως να χάνονται οι θεμελιώδεις αρχές με τις οποίες πορεύεται στα 100 και πλέον χρόνια της ύπαρξής του.

Με χαροποιεί ιδιαίτερα που φαίνεται να δίνεται βάρος στο πλάσιμο και την προώθηση στελεχών νεότερης ηλικίας αλλά όχι με βασικό γνώμονα την ηλικία αυτή καθ' αυτή, αλλά με πυλώνες τη γνώση του βασικού κομμουνιστικού ιδεολογικού υποβάθρου και φυσικά την εργασιακή τριβή και αγωνιστική πείρα, κομμάτι εκ των ων ουκ άνευ απαραίτητο στη δράση ενός πρωτοπόρου κομμουνιστή.

Για το λόγο αυτό όπως προανέφερα είναι σημαντική η δράση όλων των δυνάμεων του Κόμματος ειδικότερα σε τομείς που κυριαρχεί η ελαστική εργασία σε άτομα μικρότερης ηλικίας αλλά και σε σχολεία / πανεπιστήμια, ώστε αφενός να διαμορφωθεί ένα στέρεο κομμουνιστικό υπόβαθρο και αφετέρου να ατσαλωθούν εργασιακά οι νέοι εργαζόμενοι οι οποίοι δεν έχουν ζήσει πιθανώς σε εποχές δυναμικότερων αγώνων και διεκδικήσεων. Με αυτόν τον τρόπο θεωρώ ότι θα μπορέσουν να πλαστούν ικανά και στιβαρά νέα στελέχη σε συνθήκες ήδη λαϊκής εξαθλίωσης, κάτι που αποτελεί τον μόνο τρόπο να επιτευχθεί αυτό που επιθυμεί ο καθένας μας, την ανατροπή δηλαδή του σαθρού καπιταλιστικού status quo.

Σας ευχαριστώ πολύ!

Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης της χώρας μας αποτελείται από αλλοδαπούς εργάτες, δηλαδή από εργάτες από τα εμπόλεμα μέρη της Μέσης Ανατολής και της Ασίας, αλλά και από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Οι εργαζόμενοι αυτοί δουλεύουν κάτω από συνθήκες απάνθρωπες, συνθήκες γαλέρας, με μεροκάματα πείνας, είναι δηλαδή εύκολα εκμεταλλεύσιμοι γιατί είναι φοβισμένοι, σε ξένη χώρα και δεν γνωρίζουν τι θα γίνει το μέλλον τους.

Στις απεργίες που εξαγγέλλει το ταξικό εργατικό κίνημα δεν συμμετέχουν σχεδόν ποτέ ενώ πολλές φορές έχουν εργαστεί και ως απεργοσπάστες. Δεν είναι ταξικά συνειδητοποιημένοι και δεν συμμετέχουν, εκτός εξαιρέσεων, στους ταξικούς αγώνες του εργατικού κινήματος. Δυστυχώς μέχρι σήμερα το ΠΑΜΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα δεν μπόρεσε να τους κάνει να αγωνιστούν μαζί του για τα όποια προβλήματα τους απασχολούν και δυστυχώς αυτοί δουλεύουν με άλλους κανόνες, ειδικά με αυτούς που υπάρχουν στις χώρες τους.

Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτοί αποτελούν περισσότερο από το μισό δυναμικό της εργατικής τάξης στη χώρα μας. Τώρα αυτό πώς επηρεάζει το ταξικό κίνημα και τι μέλλον έχουν στις εργασιακές συνθήκες στη χώρα μας είναι ένα πρόβλημα και πρέπει να καθίσουμε να το δούμε από όλες τις πλευρές. Αν δεν μπορέσει να ενταχθεί ένα μέρος από αυτούς τους εργαζομένους στο ταξικό λαϊκό κίνημα νομίζω ότι αυτό θα αποτελέσει τροχοπέδη για την περαιτέρω ανάπτυξη του κινήματος. Γιατί τους καπιταλιστές τους συμφέρει να υπάρχει μία τεράστια εργατική μάζα χωρίς ταξική κατεύθυνση και πολλά εργατικά χέρια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.