Στη χτεσινή ειδική συνεδρίαση της Βουλής στη μνήμη του Κ. Μητσοτάκη, οι επικεφαλής των αστικών κομμάτων αναγνώρισαν στις παρεμβάσεις τους την αταλάντευτη στάση του στην υπεράσπιση του αστικού πολιτικού συστήματος και της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ - ΕΕ.

Ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, χαρακτήρισε τον Κ. Μητσοτάκη ως «έναν πολύ ικανό πολιτικό αντίπαλο», ενώ τόνισε τη συνεισφορά του «στην εμπέδωση της δημοκρατίας στον τόπο μας» όπως και την επιλογή του «να απαλλαγεί η παράταξή του από κατάλοιπα μισαλλοδοξίας και να αναπροσανατολίσει το κόμμα του ως κόμμα εθνικού ακροατηρίου, πέρα και πάνω από διχαστικές και διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος», ενώ εξήρε και την «αξιοσημείωτη προσήλωσή του στις αρχές του κοινοβουλευτισμού», αλλά και «τους χαμηλούς και προσεκτικούς τόνους στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, σε μία περίοδο μάλιστα όπου η έξαρση της εθνικιστικής ρητορικής απειλούσε με αποσταθεροποίηση τη γειτονιά μας».

Ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, αναφέρθηκε σε «τρία σημαντικά επιτεύγματα» του «έργου του Κ. Μητσοτάκη»: Στην «αποκατάσταση της δημοσιονομικής ισορροπίας», στην «προώθηση πολύ τολμηρών μεταρρυθμίσεων» και στη «βελτίωση της διεθνούς εικόνας της Ελλάδος». Αφού ανέλυσε αυτά τα «επιτεύγματα», πρόσθεσε ότι αν και υπήρξαν κοινωνικές αντιδράσεις, το έδαφος «οργώθηκε και πολλές από τις πολιτικές του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη συνεχίστηκαν, αν και συχνά χωρίς τυμπανοκρουσίες, από τις επόμενες κυβερνήσεις». Στα «επιτεύγματα» του πατέρα του πρόσθεσε ακόμα την «αναγνώριση του Ισραήλ» και τη βελτίωση των σχέσεων της χώρας μας με τις ΗΠΑ, παίζοντας ταυτόχρονα σημαντικό ρόλο και στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία υπέγραψε.

«Σθεναρό υποστηριχτή της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής προοπτικής ως το τέλος της ζωής του» χαρακτήρισε τον Κ. Μητσοτάκη η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ), Φ. Γεννηματά. Ωστόσο, για να δείξει ότι υπάρχουν και κάποιες διαχωριστικές γραμμές, κυρίως στο μείγμα διαχείρισης, ανέφερε ότι το ΠΑΣΟΚ «βρέθηκε απέναντι» στη «λογική της διαρκούς λιτότητας» κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του.

Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, Π. Καμμένος, χαρακτήρισε τον Κ. Μητσοτάκη «μεγάλο ηγέτη», που «κατάφερε την εθνική συμφιλίωση πριν την σκεφτούμε όλοι μας» και σημείωσε ότι η πρωθυπουργία του «πολεμήθηκε από οικονομικά συμφέροντα».

«Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα» χαρακτήρισε τον Κ. Μητσοτάκη ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων Β. Λεβέντης, προσθέτοντας ότι το πρώτο μεγάλο του λάθος ήταν «η αποστασία του 1965». Ο πρόεδρος του Ποταμιού, Στ. Θεοδωράκης, στα θετικά του Κ. Μητσοτάκη ανέφερε ότι «έβαλε την Ευρώπη ξανά στο κέντρο των αξιών του κόμματος» και πως «έριχνε γέφυρες στα αντίπαλα στρατόπεδα».

Eurokinissi

«Αναμφίβολα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, στην αιωνόβια ζωή του, αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου.

Στα χρόνια της Κατοχής υπήρξε στέλεχος της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης, η οποία βρισκόταν σε στενή συνεργασία με το Βρετανικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής.

Με τη δράση του, τις πρωτοβουλίες και τις πρακτικές ενέργειές του, συνέβαλε ώστε να αποκατασταθεί η κλονισμένη αστική εξουσία, εξαιτίας και της στάσης τής τότε ηγεσίας της κατά τη διάρκεια της Κατοχής και αμέσως μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων, αλλά και εξαιτίας της αντιστασιακής δράσης και της μεγάλης επιρροής μέσα στο λαό της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.

Η υπεράσπιση της αστικής εξουσίας αποτέλεσε σταθερό προσανατολισμό του σε όλη την περίοδο της ενεργού, συνεχούς ανάμειξής του στην πολιτική ζωή του τόπου, από το 1946 που πρωτοεκλέχτηκε βουλευτής μέχρι την ανάληψη άλλων αξιωμάτων στον πολιτικό βίο, όπως υπουργικές θέσεις, αρχηγός κόμματος, μέχρι και την ανάδειξή του στη θέση του εκλεγμένου πρωθυπουργού της χώρας.

Σε αυτό το πλαίσιο πρωταγωνίστησε στις προσπάθειες διαφόρων αναγκαίων εκσυγχρονισμών, που απαιτούνταν για την αποτελεσματικότερη άσκηση και εδραίωση της αστικής εξουσίας και κυριαρχίας.

Ηταν από τις πολιτικές προσωπικότητες του αστικού κόσμου που κατάλαβε σχετικά νωρίς ότι για την αντιμετώπιση του εργατικού, λαϊκού, του κομμουνιστικού κινήματος δεν αρκούσε η καταστολή, οι διώξεις, αλλά επιβαλλόταν και η προώθηση πολιτικών μέτρων συμμετοχής και ενσωμάτωσής τους τελικά στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Από τη σκοπιά αυτή, από την αρχή ήταν ανοιχτός στην προοπτική ελεύθερης πολιτικής δράσης του ΚΚΕ, μέχρι το σημείο βέβαια που και το ίδιο θα περιόριζε τους στόχους και τη δράση του στα όρια και τα πλαίσια της αστικής διαχείρισης.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης περιπλέχτηκε στις αντινομίες και τις αντιφάσεις που πήγαζαν από το "τρίγωνο" στρατός - Παλάτι - κυβέρνηση της μεταπολεμικής αστικής εξουσίας και τις διαφορετικές διεθνείς συμμαχίες, που προωθούσαν οι αντιμαχόμενες μερίδες της κυρίαρχης τάξης στη χώρα πριν την εγκαθίδρυση της δικτατορίας.

Ως αποτέλεσμα είχε να φύγει από την Ενωση Κέντρου και την κυβέρνησή της τον Ιούλη του 1965, συνεχίζοντας να υπερασπίζεται τα στρατηγικά συμφέροντα του συστήματος, αντιτασσόμενος όπως και άλλοι αστοί πολιτικοί της περιόδου στο στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967.

Μετά την πτώση της δικτατορίας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συμμετείχε στην πολιτική ζωή αρχικά ως ανεξάρτητος και στη συνέχεια ως στέλεχος και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.

Η ανάδειξη της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση και του ίδιου στην πρωθυπουργία, το 1990, συνδέθηκε και με την ψήφιση αντιλαϊκών μέτρων σε ένα εγχώριο και διεθνές περιβάλλον που σημαδευόταν από την προώθηση αντεπαναστατικών ανατροπών στις σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, στη Σοβιετική Ενωση, αλλά και την προετοιμασία συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ, την περίοδο της μετατροπής της από ΕΟΚ σε ΕΕ, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Ακόμα και μετά την πτώση της κυβέρνησής του, το 1993, συνέχισε να υποστηρίζει, με συνέπεια, τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης, τις διεθνείς συμμαχίες της, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, ενώ έδωσε ανεπιφύλακτα τη στήριξή του σε όλες τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις, σε όλα τα μνημόνια.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αντιμετώπισε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη με βάση αντικειμενικά δεδομένα, όπως άλλωστε κάνει για κάθε πολιτικό αντίπαλό του, σε συνδυασμό με τα συνολικά κριτήρια που διατηρεί έως σήμερα, προκειμένου να κρίνει το ρόλο μιας κυβέρνησης και ενός ηγέτη απέναντι στο λαϊκό κίνημα.

Κάποιοι μερικές φορές μας κατηγορούν ότι είμαστε σκληροί και ισοπεδωτικοί απέναντι σε αντιπάλους μας. Αλλοι πάλι, για τους δικούς τους λόγους, ισχυρίστηκαν ότι είμαστε επιεικείς, ότι τάχα ίσως και να υπήρχαν διάφορα κρυφά μορατόριουμ μαζί τους.

Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει.

Αν και σκληρός, ιδεολογικά και πολιτικά, αντίπαλος, ο Κ. Μητσοτάκης πάντα έλεγε αυτά που πίστευε, με ευθύτητα αντιμετώπιζε τους πολιτικούς του αντιπάλους. Με ευθύτητα και πολιτικά επιχειρήματα τον αντιμετωπίσαμε πάντοτε κι εμείς.

Το ΚΚΕ αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Κ. Μητσοτάκη έναν μεγάλο και ικανό αντίπαλο με καθαρό πολιτικό λόγο. Καθαρά και με ευθύτητα το Κόμμα μας αντιπαρατέθηκε στις πολιτικές θέσεις και απόψεις του, με πολιτικά επιχειρήματα, χωρίς μισόλογα και μικροκομματικούς ελιγμούς.

Πιστεύουμε ότι αυτό μας το αναγνώρισε και ότι δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση, χάριν σκοπιμότητας, να κρύβουμε λόγια ακόμα και τώρα, που πλέον δεν είναι στη ζωή».

Χωρίς να είναι ο ίδιος παρών σε κανένα από αυτά τα γεγονότα και χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς ειπώθηκε στις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών, ο Π. Καμμένος ισχυρίστηκε ότι «ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν εκείνος που προασπίστηκε τον όρο "Μακεδονία", όπως ήταν η απόφαση των πολιτικών αρχηγών που είχε ληφθεί στις 18/2/1992 υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου Καραμανλή» και ότι μετά τη Σύνοδο της Λισαβόνας, στις 26/6/1992, «όπου τότε οι ηγέτες της ΕΟΚ αναφέρονται σε ομόφωνη απόφασή τους για αναγνώριση της FYROM χωρίς τον όρο "Μακεδονία"», η επόμενη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών «χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να τον ανατρέψουν (...) παρά τη νίκη που επέφερε στη Λισαβόνα υπέρ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της εθνικής θέσεως».

Στην εύλογη αντίδραση της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή ότι αυτά που λέει δεν ευσταθούν, ο Π. Καμμένος προσπάθησε να πετάξει την «μπάλα στην εξέδρα», δημοσιεύοντας αργότερα ένα tweet, όπου αναφέρεται στις 13 συσκέψεις πολιτικών αρχηγών που έγιναν μετά τη μεταπολίτευση, λες και αμφισβήτησε κανείς την ύπαρξή τους.

Σε κάθε περίπτωση, το τι ειπώθηκε ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς και πώς επήλθε η συμφωνία των άλλων στο «κοινό ανακοινωθέν» εκείνης της σύσκεψης, αλλά και τι έγινε μετά τη Σύνοδο της Λισαβόνας, είναι κάτι που μόνο η δημοσίευση των πρακτικών από τις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών μπορεί να «φωτίσει». Θυμίζουμε ότι το ΚΚΕ από το 1995 ζητάει τη δημοσίευση των πρακτικών, για να μην μπορεί ο καθένας τυχοδιωκτικά να υποτάσσει την ιστορική αλήθεια σε πολιτικές σκοπιμότητες, ιδιαίτερα για γεγονότα που παραμένουν ανοιχτά, όπως το ζήτημα των σχέσεων της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ.