Και τι δεν ακούσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ. Από επιστολές «αυτοκριτικής» του Μαρξ, όπου αναγνωρίζει τις ευθύνες του για τον «κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό» (!) και συμβουλές προς τη σημερινή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία «να χρησιμοποιήσει δημιουργικά τη δική μου μεθοδολογία», μέχρι εμβριθείς αναλύσεις για το «αν σήμερα θα ξανάγραφε το Κεφάλαιο ο Μαρξ (...) Ισως και όχι, με τη σημερινή εικόνα του καπιταλισμού» που ακούστηκε στην κρατική τηλεόραση και γέλασαν μέχρι και τα ...τσιμέντα στη Μεσογείων. Η εικόνα μιλάει από μόνη της: Το «φάντασμα», 27 χρόνια απ' όταν οι αστοί πανηγύριζαν ότι ξεμπέρδεψαν μαζί του, εξακολουθεί να πλανάται πάνω από την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, να βγαίνει μέσα από τα συντρίμμια και τις αγιάτρευτες αντιφάσεις του κακογερασμένου καπιταλισμού, προκαλώντας κάθε λογής εφιάλτες και παραλογισμούς στους ανθρώπους του σάπιου συστήματος.

Ανάμεσα στα πολλά που ειπώθηκαν την περασμένη Παρασκευή στην τετραμερή των ΥΠΕΞ Ελλάδας - ΠΓΔΜ - Βουλγαρίας - Αλβανίας, ο Ν. Κοτζιάς σημείωσε πως «το να σκεπάζουμε (τα προβλήματα) δεν σημαίνει ότι μπορούμε να αναπτύξουμε τις σχέσεις μας. Αυτό που κάνουμε εδώ και χρόνια (...) βοηθάει στη λύση των προβλημάτων και στο να προχωράμε. Βέβαια, η ζωή ξέρετε πώς είναι. Μόλις λύσεις ένα πρόβλημα, εμφανίζονται και άλλα. Είναι γνωστό από την Λερναία Υδρα, τον μύθο του Ηρακλή, ότι το να λύνεις προβλήματα δεν σημαίνει ότι δεν θα έχεις προβλήματα. Αλλά είναι προβλήματα που θα ανοίγουν δρόμο στο μέλλον και όχι προβλήματα από το παρελθόν». Δεν λέμε, φιλότιμη η προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει ότι τάχα κλείνει «εκκρεμότητες» με το βλέμμα στο μέλλον της «ειρήνης» και της «ευημερίας», αλλά η πραγματικότητα δεν κρύβεται. Οι «διευθετήσεις» που «τρέχει» στα Δ. Βαλκάνια έχουν το βλέμμα στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και στα σχέδια της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», μέσα στα οποία η αστική τάξη βλέπει και τους δικούς της στόχους. Σχέδια που σε αντιπαράθεση με αυτά των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών κέντρων, φέρνουν όντως με μαθηματική ακρίβεια νέα, ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα, περιπλέκουν τους ανταγωνισμούς, αναθερμαίνουν σενάρια αλλαγής συνόρων και γενίκευσης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης. Αυτή είναι εξάλλου από τη φύση της η «Λερναία Υδρα» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ο λαός πρέπει να κόψει το κεφάλι της από τη ρίζα.

Την κλιμακούμενη διείσδυση του τουρκικού κεφαλαίου στα Δυτικά Βαλκάνια μέσω «αναπτυξιακών δράσεων», «πολιτιστικών και θρησκευτικών προγραμμάτων», καταγράφει ο αστικός Τύπος ολοένα και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, εκφράζοντας μάλιστα ανησυχία για το γεγονός ότι η Τουρκία «περικυκλώνει» την Ελλάδα από Βορρά, ενισχύοντας τα ερείσματά της κυρίως σε ΠΓΔΜ, Αλβανία και Βοσνία. Ορισμένοι μάλιστα εκφράζουν την άποψη ότι αν οι διαστάσεις και οι επιπτώσεις αυτής της διείσδυσης κατανοηθούν αληθινά, θα διασφαλιστεί ευκολότερα το συμβιβαστικό κλίμα που είναι αναγκαίο για να προχωρήσουν εκκρεμότητες, όπως η διευθέτηση του ονοματολογικού με την ΠΓΔΜ, που θα διευκολύνει την ένταξή της στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Με άλλα λόγια, η «ευρωατλαντική προοπτική» των Βαλκανίων, που αποτελεί στρατηγική επιλογή και σχέδιο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, ανταγωνιστικά κυρίως προς τη Ρωσία, προπαγανδίζεται ως απάντηση στον «τουρκικό κίνδυνο από το Βορρά» και προβάλλεται ως επείγουσα ανάγκη να υπάρξει συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ, αλλά και να ενταθεί η παρέμβαση της ελληνικής κυβέρνησης στα Βαλκάνια. Μ' αυτά και μ' αυτά, εκμεταλλευόμενοι και την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, φτιάχνουν μέχρι και ...φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι της κυβέρνησης για τους ευρωΝΑΤΟικούς ρόλους που αναλαμβάνει στην ευρύτερη περιοχή.