Παπαγεωργίου Βασίλης

Προσπαθεί σκοπίμως να υψώσει τείχη ανάμεσα στις γενικές θέσεις μιας πολιτικής δύναμης και στη συγκεκριμένη πρόταση για την έξοδο απ' την κρίση, προκειμένου να συσκοτίσει το μονόδρομο για έξοδο από την κρίση υπέρ των εργαζομένων, να τους χειραγωγήσει δίνοντάς τους καύσιμη ύλη στους «υγιείς καπιταλιστές»: αυτόν της αποδέσμευσης από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με τη δική τους εξουσία. Ισχυρίζεται ότι οι γενικές θέσεις μπορεί να παραμεριστούν χάριν της ανόρθωσης μιας καταρρέουσας χώρας. Δηλαδή, να σωθούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες με το λαό σε μόνιμη πτώχευση. Καλλιεργεί έτσι και άλλοθι για συνεργασίες με κάθε πρόθυμο να συμμετάσχει στην άσκηση της αστικής διαχείρισης. Συγκαλύπτει ότι αυτά δε διαχωρίζονται, ότι απ' τις γενικές θέσεις προκύπτει η συγκεκριμένη πρόταση για έξοδο απ' την κρίση είτε προς όφελος του λαού είτε προς όφελος της αστικής τάξης, που την προκάλεσε.

Οσοι άλλα λένε στις γενικές τους θέσεις και άλλη πρόταση κάνουν παντιέρα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά πολιτικοί καιροσκόποι και τυχοδιώκτες, που στόχο έχουν να ψαρεύουν σε θολά νερά, να κοροϊδεύουν το λαό στις πλάτες του οποίου θέλουν να υπηρετήσουν τους εκμεταλλευτές του. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ στις γενικές του θέσεις να περιλαμβάνει ορισμένα τέτοια «δολώματα», έχει όμως πλήρως αποσαφηνίσει ότι το μεγάλο κεφάλαιο θέλει να υπηρετήσει από αναβαθμισμένη θέση στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Αλλωστε, ο ίδιος ο Γ. Σταθάκης δηλώνει πως η επιχείρηση ανόρθωσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας πρέπει να γίνει εντός της ΕΕ. Αλλά εντός της ΕΕ και με τους μεγαλοεπιχειρηματίες στην οικονομία δεν υπάρχει σωτηρία του λαού.

Με αφορμή τη διαφορετική πρόταση του ΑΚΕΛ για έξοδο από την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας της Κύπρου, (έξω από το ευρώ), ο βουλευτής και ένας εκ των διαμορφωτών της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μηλιός, με άρθρο του στην «Αυγή» ασκεί τάχα φιλολαϊκή κριτική. Εκπροσωπώντας ένα κόμμα που κάθε του σκέψη, λέξη, θέση και πρόταση διατυπώνεται ακριβώς απ' τη σκοπιά της αστικής διαχείρισης, αποδομεί συγχρόνως και την πρόταση του κόμματός του.

Ετσι, όσον αφορά στην εκτίμηση του ΑΚΕΛ ότι «αυτή η λύση είναι μια επίσης επώδυνη επιλογή. Οι αναμενόμενες συνέπειές της δημιουργούν την ανάγκη μέγιστης λαϊκής στήριξης και απαιτούν θυσίες», σχολιάζει: «Οι εργαζόμενες και λαϊκές τάξεις στην Κύπρο που αγωνιούν για το μέλλον τους διαβάζουν ότι η εναλλακτική λύση που τους προτείνει το κόμμα τους είναι και πάλι ...θυσίες. Ποια είναι λοιπόν η διαφορά της τωρινής πολιτικής του ΑΚΕΛ από την πολιτική του κάθε μνημονιακού Αναστασιάδη;». Τέτοια ερωτήματα όμως προκύπτουν και για το κόμμα του.

Τα λέει αυτά, ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι η δική του πρόταση απαιτεί τη μέγιστη δυνατή λαϊκή στήριξη και θυσίες, ότι ο δρόμος που προτείνει στο λαό δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα... Ενόσω, δηλαδή, το δικό του κόμμα ζητά από το λαό θυσίες και πάλι θυσίες για τον ίδιο στόχο με της κυβέρνησης, την ανάπτυξη. Για την οποία μάλιστα κάνει μια παραδοχή που δε συνηθίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γράφει ο Γ. Μηλιός: «Οι εργαζόμενοι και άνεργοι της Κύπρου (...) διαβάζουν ότι η στρατηγική αυτή (...) δίνει προοπτική "ανάπτυξης" σε ένα άδηλο μέλλον. Η "ανάπτυξη" παρουσιάζεται σαν κάτι ουδέτερα καλό»! Αλλά ακριβώς έτσι την παρουσιάζει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Σαν κάτι απ' το οποίο όλοι θα κερδίσουν. Μάλιστα, ο στόχος αυτός αποτελεί την κορωνίδα των προτάσεών του. Κοροϊδεύοντας το λαό ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να συμβαδίσει με αυξημένο επίπεδο λαϊκής ευημερίας και αποκατάστασης των δικαιωμάτων που σαρώθηκαν στη διάρκεια της κρίσης.

Παρακάτω προσθέτει: «Η πρόταση για έξοδο από το ευρώ, αυτή καθ' αυτή, σημαίνει ότι προσδοκάται η αναβάθμιση της ανταγωνιστικής θέσης του κυπριακού κεφαλαίου, μέσω της υποτίμησης του νομίσματος (...) είναι ταυτόχρονα και υποτίμηση της τιμής της εργασιακής δύναμης (...) από τη νομισματική υποτίμηση θα κερδίσουν άμεσα μόνο ορισμένες μερίδες του κεφαλαίου. Από τους εργαζόμενους, ζητούνται και πάλι θυσίες, και άλλες θυσίες, στο όνομα της "εθνικής ενότητας" και με καρότο μια "ανάπτυξη" που μπορεί να έρθει (αλλά μπορεί και όχι) μετά από αρκετά χρόνια».

Αυτό φυσικά δεν μπορεί να ισχύει κατά το δοκούν. Ισχύει και για όσες φορές ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει το μάτι στην αστική τάξη της Ελλάδας ή σε εκείνα τα τμήματά της που έχουν συμφέρον από την έξοδο απ' το ευρώ, διαβεβαιώνοντας ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί κάθε ενδεχόμενο. Δηλώσεις όπως «το ευρώ δεν είναι φετίχ» ή «όχι πάση θυσία στο ευρώ» απηχούν ακριβώς αυτό.

Ο Γ. Μηλιός επιβεβαιώνει πλήρως, ομολογεί ανοιχτά, πως είτε μέσα είτε έξω απ' το ευρώ, για όσο καιρό τα ηνία της οικονομίας τα κρατάνε τα μονοπώλια, οι λαοί θα καλούνται σε απανωτές θυσίες στο όνομα μιας ανάπτυξης που είτε έρθει είτε όχι δε θα αποδώσει στην τσέπη τους ούτε δεκάρα τσακιστή. Αθελά του παραδέχεται ότι και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αυτό που προβάλλει ως λύση είναι οι θυσίες σαν η μόνη βέβαιη προοπτική για τους ανθρώπους της βιοπάλης, αφού αποτελούν προϋπόθεση για τα κέρδη των μονοπωλίων. Είτε μέσα, είτε έξω, απ' την Ευρωζώνη.

Γρηγοριάδης Κώστας

Ολα αυτά λέγονται την ημέρα που το Ισραήλ εξαπέλυσε αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Συρίας, σκοτώνοντας τουλάχιστον 42 Σύρους. Αυτή η γκαγκστερική επίθεση δεν ενόχλησε στο ελάχιστο τον Κύπριο πολιτικό, που προσπαθεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των καπιταλιστών οι οποίοι εμπλέκονται στην εκμετάλλευση των πλούσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που υπάρχουν στην περιοχή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά στο πλαίσιο των «κοινών αξιών» σχετικά με την επέμβαση στη Συρία και τον κίνδυνο που ενέχει ενδεχόμενη επέκταση των συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή, ο Ν. Αναστασιάδης προχώρησε παραπέρα, δικαιολογώντας όλα τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα και τον εγκληματικό ρόλο του κράτους - τρομοκράτη στην περιοχή λέγοντας: «Υπήρξε κοινή πεποίθηση για την ανάγκη όπως το Ιράν εμπλακεί σε εποικοδομητικό διάλογο, προκειμένου να συμμορφωθεί με τις διεθνείς του υποχρεώσεις σχετικά με το πυρηνικό του πρόγραμμα».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γρηγοριάδης Κώστας

Θυμίζουμε ότι στο πρώτο άρθρο του νομοσχεδίου προβλέπεται πως η δημιουργία, αντικατάσταση ή τροποποίηση των οργανισμών των φορέων γίνεται με Προεδρικά Διατάγματα. Επίσης, με κοινή υπουργική απόφαση «επιτρέπεται να καταργούνται θέσεις προσωπικού» αν αυτό κριθεί ότι συμβάλλει στην καλύτερη λειτουργία των φορέων και στην εξοικονόμηση πόρων.

Με τη ρύθμιση αυτή παρακάμπτεται η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, αφού μετατρέπει το καθεστώς ορισμένων υπηρεσιών από Δημοσίου σε Ιδιωτικού Δικαίου Νομικά Πρόσωπα μέσω της έκδοσης ενός ΠΔ. Ετσι, αυτό επιτρέπει να γίνουν απολύσεις σε αριθμό που θα φτάνει το 70% του συνολικού προσωπικού αυτών των νομικών προσώπων. Επιπλέον, σύμφωνα με δημοσιεύματα η συγκυβέρνηση έχει σαν πρώτη προτεραιότητα τις απολύσεις 2.000 δημοσίων υπαλλήλων έως το τέλος του μήνα, που θα προκύψουν από την ολοκλήρωση του σχεδίου της κατάργησης ή συγχώνευσης 25 οργανισμών του Δημοσίου.

Το νομοσχέδιο του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης στοχεύει στο χτύπημα του δικαιώματος στη σταθερή και μόνιμη δουλειά με δικαιώματα και την αντικατάσταση εργαζομένων με νέους εργαζόμενους φτηνούς, δίχως δικαιώματα.

Την προκήρυξη 405 θέσεων επικουρικών γιατρών που «θα εργαστούν με συμβάσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου δωδεκάμηνης διάρκειας» ανακοίνωσε χτες το υπουργείο Υγείας δηλώνοντας πως «συνεχίζεται αταλάντευτα η στελέχωση των δομών του ΕΣΥ».

Η πραγματικότητα απέχει πολύ από τις δηλώσεις. Οι ανάγκες για το απαραίτητο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που θα στελεχώσει τις δημόσιες δομές αφενός ξεπερνούν κατά πολύ τις 400 θέσεις κι φυσικά δεν έχουν ημερομηνία λήξης ενός έτους. Αλλωστε η ίδια η πολιτική του υπουργείου έχει σα στόχο τη συρρίκνωση δομών, την κατάργηση τμημάτων και νοσοκομείων, ενώ στο «χορό» των συγχωνεύσεων μπαίνουν και δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Μάλιστα στους νέους Οργανισμούς των νοσοκομείων υπάρχουν περιπτώσεις που καταργούνται όχι μόνο κρεβάτια και τμήματα, αλλά και κατειλημμένες θέσεις εργασίας!

Τι συμβαίνει λοιπόν; Υπάρχει κάποια... «διχασμένη προσωπικότητα» που από τη μια καταργεί θέσεις κι από την άλλη προκηρύσσει νέες;

Η ελαστική δουλειά που εξαπλώνεται ραγδαία και μέσα στα δημόσια νοσοκομεία (μπλοκάκια, ΜΚΟ, επικουρικοί κλπ) συνδέεται πρωτίστως με τη λειτουργία των νοσοκομείων σαν αυτοτελείς οικονομικές και διοικητικές μονάδες με ελάχιστη ως και καθόλου κρατική χρηματοδότηση και δικά τους έσοδα. Με δικά τους έσοδα από την πώληση υπηρεσιών Υγείας και από το χαράτσωμα των ασθενών - ασφαλισμένων κι ανασφάλιστων - και φυσικά με εργαζόμενους «ευλύγιστους» και πάμφθηνους. Ηδη ολόκληρες περιοχές, ιδιαίτερα επαρχιακές, μένουν ουσιαστικά ακάλυπτες από γιατρούς και νοσηλευτές, ενώ το ελάχιστο προσωπικό στα νοσοκομεία δεν αρκεί για να γίνουν οι εφημερίες με όλες τις ειδικότητες, η εντατικοποίηση, η σωματική και ψυχική εξάντληση έχουν «χτυπήσει κόκκινο».

Η «Εφημερίδα των Συντακτών», όπως προκύπτει και από σχετική επιστολή διαμαρτυρίας της Διοίκησης του ΣΦΕΑ 1967-74, επιχείρησε να παρουσιάσει, ψευδώς, μια εκδήλωση που διοργανώνεται (στις 9 Μάη) από μια «επιτροπή μελών του ΣΦΕΑ» (και άλλων που ανήκουν, βασικά, στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ), ως εκδήλωση που, τάχα, οργανώνεται από τη Διοίκηση του ΣΦΕΑ. Η «Εφημερίδα...» αναγκάστηκε, βέβαια, να δημοσιεύσει τη σχετική επιστολή διαμαρτυρίας του προέδρου του ΣΦΕΑ 1967 -74 Νίκου Τριανταφύλλου, σε επόμενο φύλλο της και έτσι αποκαλύφθηκε η πλαστογράφηση. Ομως, αν και παραδέχεται το γεγονός της ανύπαρκτης απόφασης του ΣΦΕΑ, η «Εφημερίδα...» ζητάει... και τα ρέστα από τον Πρόεδρο του Συνδέσμου, κάνοντας λόγο «για ένα επιλεκτικό τέχνασμα (του Προέδρου!) για να στοχοποιήσει κάποιους και να δώσει τη δυνατότητα σε κάποιους άλλους («Ριζοσπάστης» 2/5/2013) να κατηγορήσουν μέλη του Συνδέσμου ότι... «επιχειρούν να υποκαταστήσουν το ΔΣ του Συνδέσμου»! Κι αυτό, ενώ είναι η ίδια η «Εφημερίδα...» που με την πλαστογράφηση επιχειρεί να ψαρεύει σε θολά νερά προβάλλοντας τους κομματικούς της φίλους. Κατά τα λοιπά, ισχυρίζεται η εν λόγω εφημερίδα πως «υπάρχουν κάποιοι που το μόνο που τους απασχολεί είναι να μετρούν κουκιά...» προφανώς κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια...