Γρηγοριάδης Κώστας

Ακόμη κι αν αφήσουμε κατά μέρος τον ωμό αντικομμουνισμό, όπως και την ακόμη περισσότερο ωμή απόπειρα διαστρέβλωσης και παραχάραξης της νεότερης ιστορίας της Ευρώπης, γίνεται ολοφάνερο, ότι το - κατά την ΕΕ - περιεχόμενο της «αληθινής ελευθερίας» ταυτίζεται με τις «ελευθερίες» και τα «δικαιώματα» των καπιταλιστών, όπως αυτές κατοχυρώνονται στις ευρωενωσιακές συνθήκες, μέχρι και στο λεγόμενο ευρωσύνταγμα. 'Η, αλλιώς, με όσα βιώνουν καθημερινά οι λαοί των χωρών - μελών της ΕΕ και τα ακόμη χειρότερα που σχεδιάζονται. Με την... ελευθερία της εντεινόμενης συνεχώς εκμετάλλευσης και της καταλήστευσης των εργαζομένων, της ανεργίας και της μερικής απασχόλησης, της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, του ηλεκτρονικού φακελώματος και της Σένγκεν, της εμπορευματοποίησης και της υποταγής των πάντων στον ανταγωνισμό των επιχειρήσεων και τα κεφαλαιοκρατικά κέρδη, των ευρωστρατών, των επεμβάσεων και των κάθε λογής πολέμων, «αντιτρομοκρατικών» ή άλλων.

Αυτή είναι η ΕΕ. Αυτή είναι και η «αληθινή ελευθερία» της...

Τα βασικά στοιχεία τριών επίσημων λογιστικών ελέγχων, σχετικά με την οικονομική διαχείριση των αμερικανικών αρχών κατοχής, είδαν τις μέρες αυτές το φως της δημοσιότητας στις ΗΠΑ. Στον πρώτο έλεγχο αποκαλύπτεται, ότι αξιωματούχοι της διοίκησης Μπρέμερ δε διαθέτουν επαρκή δικαιολογητικά στοιχεία για 100 εκατομμύρια δολάρια, που δαπανήθηκαν για την ανοικοδόμηση του Ιράκ. Στο δεύτερο σημειώνεται, ότι επί συνόλου 120 εκατομμυρίων δολαρίων δεν υπάρχουν καθόλου δικαιολογητικά για επτά, ενώ για 89 υπάρχουν ελλιπή δικαιολογητικά. Και ο τρίτος λογιστικός έλεγχος αμφισβητεί τη διάθεση 18 δισ. δολαρίων, που διατέθηκαν για την ανοικοδόμηση του Ιράκ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, πως οι ορκωτοί λογιστές σημειώνουν στην έκθεσή τους, ότι «δεν μπορεί να αποκλειστεί απάτη, σπατάλη και κακοδιαχείριση».

Οπως καταλαβαίνετε - εκτός όλων των άλλων - κάποιοι «έφαγαν» καλά στον πόλεμο...

Με ωμούς εκβιασμούς και τρομοκρατικές απειλές για απέλαση, επιχειρεί ο Θ. Νασίκας - αγροτοσυνδικαλιστής της γνωστής «παρέας Κοκκινούλη», στέλεχος της ΝΔ και δήμαρχος Τυρνάβου - να εξαναγκάσει τους αλλοδαπούς εργάτες ν' αποδεχτούν μικρότερο μεροκάματο για τη δουλιά τους στα κτήματα της περιοχής. Επικαλούμενος το γεγονός ότι το εισόδημα των αγροτών έχει μειωθεί δραματικά, απαιτεί από τους Αλβανούς να μετατραπούν σε κολίγους και να σκύψουν το κεφάλι, απεμπολώντας τα δικαιώματα και τα δίκια τους.

Και, βεβαίως, δεν το κάνει επειδή τον έπιασε ο πόνος για τους μικρομεσαίους αγρότες, αλλά για ν' αποπροσανατολίσει τους συντοπίτες του, ώστε να μη βλέπουν τον πραγματικό εχθρό τους, την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ που εφαρμόζει και η κυβέρνηση του κόμματός του, όπως και οι προηγούμενες του ΠΑΣΟΚ.

Ο Θ. Νασίκας επιχειρεί να προκαλέσει αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους αγρότες της περιοχής του και στους αλλοδαπούς εργάτες και να δημιουργήσει κλίμα ξενοφοβίας και ρατσισμού. Κι ούτε αυτό είναι τυχαίο, καθώς οι ενέργειές του κινούνται στο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής για την εμπέδωση κλίματος αστυνομοκρατίας και τρομοκρατίας, με πρώτα θύματα τους οικονομικούς μετανάστες. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος εμφανιζόταν σαν «αγωνιστής» και ψηφίστηκε για δήμαρχος...

Θυμάστε τον Μάσιμο Ντ' Αλέμα, πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας, κάποτε ΓΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας και πρωταγωνιστή της επιχείρησης διάλυσής του, αλλά και εκπρόσωπο της «ανανεωτικής Αριστεράς», στον οποίο πολύ συχνά αναφέρονταν οι εδώ οπαδοί της «ανανέωσης», στη διάρκεια της περασμένης δεκαετίας;

Εμείς, πάντως, τον θυμηθήκαμε διαβάζοντας στα τηλεγραφήματα των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων, ότι ο Ντ' Αλέμα, πρόεδρος σήμερα του κόμματος «Δημοκράτες της Αριστεράς», υποστήριξε τις θέσεις του Αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους περί «εξαγωγής της δημοκρατίας». Ναι, έτσι ακριβώς.

«Η ιδέα να εξαχθεί η δημοκρατία είναι ένας μεγάλος στόχος, ο θεμελιώδης άξονας μιας νέας διεθνούς ασφάλειας», δήλωσε ο Ντ' Αλέμα, στη διάρκεια συγκέντρωσης του ιδρύματος των μεταρρυθμιστών της Αριστεράς «Ιταλοί - Ευρωπαίοι».

Ποιος είπε, ότι έχει τέρμα ο κατήφορος της «ανανέωσης»...

Ξέρετε ότι οι Ελληνες συνταξιοδοτούνται στα 59,5 χρόνια, έλεγε συχνά - πυκνά ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) Ν. Γκαργκάνας, προκειμένου να πείσει την κοινή γνώμη ότι απαιτείται η επιμήκυνση του εργάσιμου βίου, ως το μόνο φάρμακο για τη διάσωση δήθεν του ασφαλιστικού συστήματος. Μάλιστα, η πρόσφατη έκθεση της ΤτΕ ζητά να θεσμοθετηθεί και νομικά το... προαιρετικό δικαίωμα όλων να εργάζονται και πέραν των 65 ετών... Αλλού - μας λένε - εργάζονται μέχρι τα 68!

Σύμφωνα με τελευταία στοιχεία της Γιουροστάτ, όμως, που δημοσίευσε πρόσφατα ο «Ρ», η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη χειρότερη θέση ανάμεσα στις 25 χώρες - μέλη της ΕΕ, αφού ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης ήταν ήδη στα 63,2 χρόνια το 2003 και, μάλιστα, έχει αυξηθεί κατά τέσσερα περίπου χρόνια από το 2001. Προκύπτουν επομένως δυο τουλάχιστον ζητήματα: Πρώτον, καταρρίπτεται κατ' αρχάς το παραμύθι ότι οι Ελληνες εργάζονται λίγο, τον οποίο καλλιεργούσε και διατηρούσε το ντόπιο κατεστημένο για ευνόητους λόγους. Και δεύτερον, δε νομίζουμε πως δε γνώριζε η ΤτΕ τα προαναφερόμενα στοιχεία της Γιουροστάτ. Παρ' όλ' αυτά, όμως, συνέχιζε μέχρι τελευταία να υποστηρίζει ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι δουλεύουν λίγο. Τα συμπεράσματα δικά σας...

Φέρνοντας χαρακτηριστικά παραδείγματα της επίδοσης των μαθητών (έως και τραγικά στο Μάθημα της ελληνικής Ιστορίας) και επικαλούμενοι τη λενινιστική ρήση ότι η προσπάθεια της αστικής τάξης είναι «να υποβιβάσει την εκπαίδευση στο ρόλο του προμηθευτή πειθήνιων υπηρετών της, εκτελεστών της θέλησης του κεφαλαίου, και σκλάβων του», οι συγγραφείς του βιβλίου υπογραμμίζουν ότι «το σχολείο στον καπιταλισμό έχει, κατά κύριο λόγο, επιλεκτική και ταυτόχρονα ιδεολογική λειτουργία». Οτι, παρά τις διακηρύξεις περί ισότητας ευκαιριών για μόρφωση, «δεν έχει σκοπό να μορφώσει όλους τους μαθητές, να τους βοηθήσει να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους, να μορφωθούν ολόπλευρα, να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους». Οτι το σχολείο στον καπιταλισμό φτιάχτηκε για να δίνει μόνο τις στοιχειώδεις γνώσεις στο λαό, για να τροφοδοτεί τον καπιταλισμό με εργατική δύναμη, ικανή και πρόθυμη για εκμετάλλευση.

Σίγουρο είναι το Εργατικό Κόμμα κέρδισε έστω και οριακά τις «ιρακινές» εκλογές της 5ης Μάη, που έλαβαν χώρα στη... Βρετανία. Νίκη που χαρακτηρίστηκε ιστορική, καθώς είναι η πρώτη φορά που το Εργατικό Κόμμα κατορθώνει να επιτύχει τρεις συναπτές νίκες. Ο Τόνι Μπλερ μπορεί να νιώθει υπερήφανος, καθώς μπορεί πια να περιλάβει στο βιογραφικό του ότι ισοφάρισε το ρεκόρ της Μάργκαρετ Θάτσερ, της «σιδηράς κυρίας» της Βρετανίας και προτύπου του, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει.

Η νίκη όμως του καλύτερου «συντηρητικού» πρωθυπουργού της Βρετανίας, όπως τον έχει περιγράψει επιτυχώς ο «Εκόνομιστ», είναι πύρρειος. Η ψαλιδισμένη αυτοδυναμία στο Κοινοβούλιο και τα εκ των οικείων βέλη, που εμφανίστηκαν απειλητικά την επομένη των εκλογών, δε θα του επιτρέψουν να ολοκληρώσει τη θητεία του. Και πιθανώς όχι να αποχωρήσει οικειοθελώς, όπως ο ίδιος θα ήθελε, αλλά να εξαναγκαστεί.

Το πολιτικό σκηνικό της επόμενης μέρας στη Γηραιά Αλβιόνα ρευστό. Οι Συντηρητικοί, παρά τα μικρά κέρδη, εξακολουθούν να είναι «μισητοί», ενώ η μεταβίβαση της εξουσίας στους Εργατικούς θα είναι επώδυνη. Η απουσία ταξικής πολιτικής δύναμης δεδομένη. Εξελίξεις κυοφορούνται για τον... εκσυγχρονισμό του συστήματος. Αραγε η εξαρχής παρουσίαση της δεδομένης νίκης του Μπλερ, που συνοδευόταν από την «εκτίμηση» ότι οι Βρετανοί δεν «ασχολούνται» με τον πόλεμο, και διαψεύστηκε παταγωδώς, ήταν απλώς η δημιουργία των συνθηκών για τη «μετάβαση» της εξουσίας;