Η προβοκάτσια είναι κλασική τακτική για όποιον θέλει να στρέψει την προσοχή σε στημένα γεγονότα για να αποτρέψει την εξέλιξη άλλων γεγονότων που γεννά η ίδια η ζωή.

Είναι μαϊμουδιά. Και σαν τέτοια γίνεται εύκολα αντιληπτή.

Το μπάσιμο τραμπούκων προχτές σ' ένα θέατρο, ως «αθλητική», δήθεν, διαμαρτυρία, έκανε μπαμ από χίλια μίλια μακριά για το στημένο του πράγματος. Τα άρθρα, που επιχείρησαν να το αναγάγουν σε «κοινωνικό φαινόμενο», είχαν γραφτεί πριν ακόμα οι τραμπούκοι εκτελέσουν το σχέδιο. Η βιασύνη με την οποία στον αστικό Τύπο έσπευσαν να στήσουν συνειρμό με τη «Μαρφίν», αποκάλυψε το ενιαίο κέντρο που κινεί τέτοιου τύπου νήματα και ποιον αντίπαλο θέλουν πράγματι να αντιμετωπίσουν.

Το κεφάλαιο, η κυβέρνησή του και διάφοροι «καλοθελητές» που με επιδότηση «μη κυβερνητικής οργάνωσης» προσπαθούν να κατοχυρωθούν ως «κίνημα», έχουν καθαρό πως απέναντι στη βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζεται και τα ακόμα χειρότερα που αυτή φέρνει, δεν μπορεί παρά να ορθώσει το ανάστημά του ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα που θα αξιώνει την ανατροπή και αυτής της πολιτικής και των φορέων της. Εχουν καθαρό πως η επιδιωκόμενη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η δουλειά λάστιχο, οι συντάξεις πείνας, η ακριβοπληρωμένη Υγεία, η Παιδεία - εργοστάσιο παραγωγής σύγχρονων σκλάβων, η εξαφάνιση κάθε ίχνους Πρόνοιας, δεν μπορούν να περάσουν με τα θύματα να κραυγάζουν «σφάξε με αγά μου να αγιάσω»...

Απέναντι στο αναγκαστικά ογκούμενο οργανωμένο λαϊκό κίνημα, η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να υψώσει το φράχτη του νόμου της δικτατορίας της. Αλλά παράλληλα γίνεται εμφανής η προσπάθειά της να ντύσει ιδεολογικά τη δικτατορία της έτσι ώστε να εξασφαλίσει συμμαχίες υπέρ της άσκησης μιας πολιτικής, που ενώ χτυπά τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, επιχειρεί να εμφανιστεί ως σωτηρία του λαού.

Παράδειγμα, το άρθρο στα ΝΕΑ με το οποίο κάνουν ένα άλμα από την ταξική πραγματικότητα του σήμερα (που αποκαλύπτει πως νόμος στη σημερινή κοινωνία είναι το δίκιο του κεφαλαίου, νόμος που αμφισβητείται από την εργατική τάξη, που θέλει να επιβάλει ως νόμο το δίκιο του εργάτη) και με μια αναφορά σε έναν ορισμό «περί ελευθερίας» τριών αιώνων πριν (τότε που οι αστοί έπρεπε με νόμους να προστατέψουν ο καθένας την ελευθερία του απέναντι στους άλλους της τάξης του) πάνε να στρέψουν τα θύματα ενάντια στα θύματα. Ζητάνε από την εργατική τάξη να σεβαστεί τους νόμους της αστικής τάξης, δηλαδή τους νόμους που αγιοποιούν την εκμετάλλευση, και να στραφεί ενάντια σ' εκείνους τους εργάτες που παλεύουν για την κατάργηση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης.

Αυτό που αποκαλύπτει την επιδίωξη είναι η προβοκάτσια. Αξιοποιούν την επίθεση στο θέατρο για να τσουβαλιάσουν μ' αυτήν τις κινητοποιήσεις που αμφισβητούν το κεφάλαιο στην ασυδοσία του.

Η αστική τάξη προετοιμάζει την επόμενη επιδρομή της στα λαϊκά δικαιώματα.

Καταφεύγει στην προβοκάτσια για να περάσει στην απειλή: «Αφού είσαστε παραβάτες, θα υποστείτε τον πέλεκυ του νόμου».

Οσο αυθαίρετη είναι η εκτίμηση περί παρανομίας των απεργών, άλλο τόσο αυταπάτη είναι και η βεβαιότητα της κυβέρνησης και του Τύπου της, ότι αυτό που ονομάζουν «κοινωνία» συγκροτείται μόνο από υπερασπιστές του κεφαλαίου.

Κοντός ψαλμός... Οι κινητοποιήσεις που οργανώνονται με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ έχουν πεντακάθαρα χαρακτηριστικά: Διαδηλώνουν πως τα κορόιδα τέλειωσαν. Πως τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν αντέχουν άλλο, αλλά και ότι γυρνούν την πλάτη στους εκβιασμούς, τραβούν το δρόμο τους με καθαρό κι ανυποχώρητο στόχο: Να πληρώσει η πλουτοκρατία.

Αυτό είναι το πικρό ποτήρι που προσπαθεί να αποφύγει η αστική τάξη. Κι έχουμε κάθε λόγο να την κάνουμε να το πιει ως την τελευταία γουλιά.

Ασχετο...: Στο άρθρο στα ΝΕΑ χρησιμοποιείται ένα απόσπασμα του Τζον Λοκ «περί ελευθερίας». Και, ω της σύμπτωσης, σε άρθρο του και ο γνωστός Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ χρησιμοποιεί το ίδιο κείμενο για να αποδείξει πως πρέπει να ξεμπερδεύει η «κοινωνία» με την ιδεολογική πρωτοκαθεδρία του ΚΚΕ. «Λεπτομέρεια»: Οπως και στα ΝΕΑ έτσι και στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ επιχειρείται να ταυτιστούν οι ταξικοί αγώνες με πράξεις που φέρνουν φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα υπηρεσιών που έχουν αποστολή το πλαγιοκόπημα του λαϊκού κινήματος. Η «λεπτομέρεια», εκτός πολλών άλλων, δείχνει και πόσο υψηλή και απόλυτη πρέπει να είναι η επαγρύπνηση και περιφρούρηση στους λαϊκούς αγώνες. Γιατί η αστική τάξη είναι αδίστακτη. Το αποκαλύπτουν οι γραφιάδες της.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ στις 23 Φλεβάρη

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Νέο «τελεσίγραφο» για τις επιχειρησιακές

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΣΥΜΦΩΝΟ διαρκούς λιτότητας

ΤΑ ΝΕΑ: Ποιος πληρώνει τα σπασμένα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Το σχέδιο ΕΕ για φόρους, μισθούς και συντάξεις

ΤΟ ΒΗΜΑ: Ευρω-ανυπακοή για το κοστούμι της Μέρκελ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΕΦΑΠΑΞ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ απειλεί τον Πλανήτη

ΕΘΝΟΣ: ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ 350.000 ραντεβού στο ΙΚΑ

ΑΥΡΙΑΝΗ: Εκλογικό εκβιασμό τον Μάρτιο ετοιμάζει ο Παπανδρέου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΜΙΖΕΣ

Η ΑΥΓΗ: Αρμαγεδδών με κατάργηση εκατοντάδων σχολείων

«Σιγά σιγά θα αρχίσει να "ξαναλειτουργεί" η οικονομία και να κινείται η αγορά. Με δυσκολίες και σε χαμηλότερο επίπεδο, αλλά με "ατού" τις διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το ζητούμενο της αμέσως επόμενης φάσης είναι ένα "νέο κοινωνικό συμβόλαιο" σαφούς προοπτικής. Γι' αυτό πρέπει να αποφύγουμε την "αυτοεξόντωση" της δύσκολης μεταβατικής φάσης, είτε με ακραίες συνδικαλιστικές πρακτικές είτε με ακραίες κοινωνικές "απορρυθμίσεις"...» (από άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

«Η επιχείρηση αφαίμαξης του λαού με νέα χειρότερα μέτρα θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση. Οι εκβιασμοί σε βάρος των εργαζομένων δεν πρόκειται να σταματήσουν. Δε δεχόμαστε να πληρώσουμε την κρίση, τα ελλείμματα και το χρέος τους. Να πληρώσουν αυτοί που τα δημιούργησαν. Η πλουτοκρατία και τα κόμματά της, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (...) Η απεργία στις 23 Φλεβάρη πρέπει να γίνει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Μπορούμε να επιβάλουμε το δίκιο μας. Δεν μπορούμε να πηγαίνουμε μαζί με τις δυνάμεις που παζαρεύουν τι θα χάσουμε. Το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας δεν μπορεί να καθορίζεται από τη θέληση των εκμεταλλευτών μας. Απεγκλωβισμός τώρα από τα κόμματα της πλουτοκρατίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τους δορυφόρους τους. Σταθερά, αμετακίνητα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ο πλούτος που παράγουμε να γίνει κτήμα της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων. Κανένας συμβιβασμός, καμιά ανοχή στην αντεργατική πολιτική. Καμιά υποταγή στο μονόδρομο της βαρβαρότητας. Με το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), την Πανελλαδική Αντιμονοπωλιακή Συσπείρωση ΕΒΕ (ΠΑΣΕΒΕ), την Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση (ΠΑΣΥ), το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ), την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία απαλλαγμένη από μονοπώλια, με τα μέσα παραγωγής να είναι λαϊκή περιουσία. Εμείς είμαστε η δύναμη που θα σαρώσει και κυβερνήσεις και συμφέροντα και θα επιβάλουμε τη δική μας λαϊκή εξουσία. Μόνο έτσι θα εξασφαλιστεί πλήρης, σταθερή εργασία για όλους, θα ικανοποιούνται οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, χωρίς αφεντικά και εκμετάλλευση» (από την προκήρυξη του ΠΑΜΕ / μόνο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, αφού οι άλλες δεν τις δημοσιεύουν).

ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ: «"Εκεί όπου δεν υπάρχει νόμος δεν υπάρχει ελευθερία, γιατί ελευθερία είναι να μην υφίστασαι τη βία του άλλου και αυτό θα ήταν αδύνατο χωρίς τον νόμο", έλεγε πριν από τρεις αιώνες ο άγγλος φιλόσοφος Τζον Λοκ (...) Ανέκαθεν υπήρχαν κρούσματα παραβίασης του νόμου, κατάχρησης της ελευθερίας και ενίοτε αυτοδικίας (...) Ο πειθαναγκασμός επιβάλλεται ακόμη και με τη βία σε ορισμένες περιπτώσεις, ενώ σε άλλες παίρνει χαρακτηριστικά οργανωμένης επίθεσης με αυτοσχέδιο οπλισμό (...) Ομάδες πολιτών εφόρμησαν σε σταθμούς του Μετρό (...) άλλες ομάδες κατέλαβαν τους σταθμούς διοδίων (...) μια ομάδα αγνώστων εισέβαλε σε κεντρικό θέατρο και το έκανε γυαλιά καρφιά (...) στην Κερατέα συνεχίζεται η... επίταξη του δρόμου προς το Λαύριο από δημότες (...) όλες αυτές οι νοσηρές και παράλογες δραστηριότητες έχουν ως κοινό παρονομαστή την αδυναμία των Αρχών να τις αποτρέψουν ή να εντοπίσουν τους δράστες (...) το φαινόμενο τείνει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα γενικής ασυδοσίας» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΗ: «Το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα του εργαζομένου να απεργεί έχει μετατραπεί, δυστυχώς, και αυτό σε ένα ιδιότυπο ταμπού (...) Κάποιοι συνήθισαν στο καθεστώς του μη ελέγχου και της ατιμωρησίας, της κερδοσκοπίας και της διαφθοράς. Φαινόμενα που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία (...) Από την άλλη, ευνοημένοι των κοινοτικών επιδοτήσεων, ετοιμάζονται να κλείσουν πάλι τις εθνικές οδούς ασκούμενοι στην ετήσια επαναστατική τους γυμναστική (...) Οι τυφλές απεργιακές κινητοποιήσεις με μαξιμαλιστικούς στόχους, με αιτήματα μιας άλλης εποχής δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από την κοινωνία» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).