Κυριακή 8 Φλεβάρη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ενα αποκαλυπτικό στοιχείο...

Γρηγοριάδης Κώστας

Εντυπωσιακό και, ταυτόχρονα, αποκαλυπτικό το παρακάτω στοιχείο, που περιέχεται σε μελέτη της «Γιούρομπανκ». Η περιουσία 25.000 οικογενειών της χώρας μας (δηλαδή, λιγότερο από το 1% του συνόλου των ελληνικών οικογενειών) φτάνει στο αστρονομικό ύψος των 45 δισ. ευρώ. Ποσό, το οποίο αντιπροσωπεύει το 30% του ετήσιου Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) της Ελλάδας, ενώ είναι μεγαλύτερο κατά 3 δισ. ευρώ από το συνολικό τακτικό κρατικό προϋπολογισμό της χώρας.

Ναι, καλά διαβάσατε. Ετσι ακριβώς είναι. Και το σημειώνουμε, όχι μόνον, ή, κυρίως, για να αναδείξουμε τις απύθμενες ανισότητες, που χωρίζουν τις λίγες χιλιάδες οικογένειες της ολιγαρχίας από τα εκατομμύρια οικογένειες των λαϊκών στρωμάτων, αλλά κυρίως για τα παρακάτω:

Πρώτον, ο τεράστιος αυτός πλούτος δεν οφείλεται στη δουλιά και τον ιδρώτα των κατεχόντων, αλλά στην εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα χιλιάδων και χιλιάδων εργατών και εργαζομένων της πόλης και του χωριού και, βέβαια, στις φιλομονοπωλιακές πολιτικές των κρατούντων, είτε είναι «πράσινοι» είτε είναι «γαλάζιοι».

Δεύτερον, ο απαραίτητος πλούτος για την ουσιαστική αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων υπάρχει. Και δεν είναι μόνον τα προαναφερόμενα 45 δισ. Υπάρχουν πολύ πολύ περισσότερα, αλλά βρίσκονται κι αυτά στα χέρια της πλουτοκρατίας. Οπως και οι τράπεζες, οι μεγάλες επιχειρήσεις, τα μεγάλα εργοστάσια, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, κλπ., κλπ.

... και ορισμένα συμπεράσματα

Τρίτον, οι προαναφερόμενες τρομακτικές ανισότητες θα ήταν ακόμη μεγαλύτερες και η ζωή των εργαζομένων ακόμη χειρότερη, εάν δεν υπήρχαν οι πολύμορφοι μέχρι σήμερα εργατικοί και λαϊκοί αγώνες, η συνεπής και ανυποχώρητη στάση και δράση των κομμουνιστών. Γεγονός, το οποίο καταδείχνει, τόσο τη μεγάλη σημασία της αντίστασης, όσο και τον αναντικατάστατο ρόλο του ΚΚΕ στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.

Τέταρτον, ο μόνος δρόμος ουσιαστικής αντιμετώπισης των λαϊκών προβλημάτων, ο μόνος δρόμος, για ν' αλλάξει πραγματικά πορεία η χώρα και να πάψει το «κάθε φέτος και χειρότερα» να σφραγίζει τη ζωή του λαού, περνά από το πέρασμα του προαναφερόμενου πλούτου και των πηγών του στα χέρια των εργαζομένων. Είναι ο δρόμος της Λαϊκής Εξουσίας και της εφαρμογής του προγράμματος της Λαϊκής Οικονομίας, που πρεσβεύει και προβάλλει το ΚΚΕ. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Μόνον αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες κρύβουν οι ιδέες, περί αρμονικής συμβίωσης εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, όπως έχουν αποδείξει η ζωή και η πράξη των κάθε λογής κεντροαριστερών πολιτικών και πειραμάτων σε όλο τον κόσμο.

Σ' αυτά τα συμπεράσματα πιστεύουμε πως οδηγεί το αποκαλυπτικό στοιχείο της προαναφερόμενης έρευνας. Στα ίδια συμπεράσματα νομίζουμε πως οδηγεί τους εργαζόμενους και η καθημερινή ζωή τους. Ας τα σκεφθούν επομένως κι ας πράξουν ανάλογα στις 7 Μάρτη.

ΕΑΜ, ΕΔΑ...

Πήραμε και δημοσιεύουμε, αυτούσια όπως τη λάβαμε, μια ανακοίνωση 4 αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ από τη Μεσσηνία. Την ανακοίνωση υπογράφουν οι: Αρίστος Καμαρινός, ταγματάρχης της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ, Ντίνος Μακρόπουλος, πρόεδρος της ΝΕ Μεσσηνίας της ΠΕΑΕΑ και αντιπρόεδρος της ΠΕΑΕΑ, Δημήτρης Βάγιας, μαχητής του ΔΣΕ, πολιτικός πρόσφυγας στην ΕΣΣΔ, Αποστόλης Σταυρόπουλος, Φιλιατρά, όμηρος σε χιτλερικό στρατόπεδο. Γράφουν λοιπόν οι αγωνιστές:

«Ο Μανόλης Γλέζος, περιοδεύοντας στη Μεσσηνία, κατά τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, παρουσίασε το Συνασπισμό ως μία συσπείρωση λίγο - πολύ ανώτερη από το ΕΑΜ και την ΕΔΑ. Θυμίζουμε στον Μανόλη Γλέζο ότι το ΕΑΜ αγκάλιασε τον ελληνικό λαό και δοξάστηκε γιατί ποδοπάτησε τις θεωρίες της υποταγής, του "ρεαλισμού" και του "εφικτού" και ξεσήκωσε τον κόσμο ενάντια σ' έναν αντίπαλο που φάνταζε πανίσχυρος. Επίσης, η ΕΔΑ, ανεξάρτητα από αδυναμίες, ήταν κόμμα αριστερό, με αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό και πρωτοστατούσε στη λαϊκή πάλη, σε χρόνια δύσκολα. Ας μην προκαλεί, λοιπόν, ο Μανόλης Γλέζος κι ας μην προσπαθεί να κάνει συγκρίσεις και συσχετισμούς τέτοιους, γιατί, παρά τα γεράματά μας, η μνήμη μας λειτουργεί ακόμα».

Μ. Γλέζος και Συνασπισμός

Και συνεχίζουν οι 4 αγωνιστές:

«Θυμόμαστε, λοιπόν, πολύ καλά, τον ίδιο το Μανόλη Γλέζο να κοσμεί με την παρουσία του τα κοινοβουλευτικά έδρανα του ΠΑΣΟΚ (του ΠΑΣΟΚ των βάσεων, των σταθεροποιητικών προγραμμάτων λιτότητας και των καλπονοθευτικών εκλογικών συστημάτων). Αλλά, σχετικά πρόσφατη είναι η στήριξη από το Συνασπισμό προς το ΠΑΣΟΚ σε κρίσιμα θέματα, σε στρατηγικές επιλογές του δικομματισμού και του κεφαλαίου, η αποστροφή αυτού του κόμματος προς τους αγώνες.

Ρωτάμε: Πού βρίσκει τις αναλογίες ο Μανόλης Γλέζος, ανάμεσα στο ΕΑΜ και στην πολιτική στάση του Συνασπισμού και τη δική του σήμερα; Οι αριστεροί και οι αντιστασιακοί χρωστάμε να παραδώσουμε στη νεολαία έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση. Γι' αυτό, με τις δυνάμεις που μας απέμειναν και με το παράδειγμά μας, να βοηθήσουμε για την πιο πλατιά αγωνιστική ενότητα και λαϊκή συμμαχία που θα διεκδικήσει την εξουσία. Σ' αυτήν την πορεία, ο λαός μας, από καλύτερη θέση, θα παλεύει για τα προβλήματά του. Αυτή η μάχη δίνεται στις 7 του Μάρτη μόνο μέσα από τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ και των δυνάμεων που συνεργάζονται μαζί του. Αυτή η ψήφος θα τσούξει πραγματικά τους Αμερικάνους, το κεφάλαιο και το δικομματισμό».

Υποταγή στις ορέξεις των εργοδοτών

Η δημιουργία κοινού υπουργείου Παιδείας και Εργασίας ήταν μία από τις «καινοτόμες» προτάσεις του Γ. Παπανδρέου. Πρόκειται για μέτρο που έχει εφαρμοστεί στην Αγγλία από το 1997, στο πλαίσιο της προώθησης της κατάρτισης και της απασχολησιμότητας, της μεγαλύτερης σύνδεσης του σχολείου με την αγορά εργασίας (βλέπε υποταγής στις ανάγκες των εργοδοτών). Και είναι φυσικό σ' αυτήν την προοπτική οι εργοδότες να τρίβουν τα χέρια τους. Ηταν χαρακτηριστικά τα λόγια της εκπροσώπου του ΣΕΒ, στην πρόσφατη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, που δήλωσε ότι η τάξη των βιομηχάνων παραβρέθηκε στο ΕΣΥΠ για να παρθούν αποφάσεις, γιατί ενδιαφέρεται άμεσα για το «προϊόν» της εκπαίδευσης ...δηλαδή, τους νέους απασχολήσιμους που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.

ΒΙΒΛΙΟ
«Τοιχογραφία» της μοναξιάς

Από το πρώτο της βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων «Η κυρία Κατάκη», η Ιωάννα Καρυστιάνη άρχισε να ανατομεί το αχανές και αφανές, μέσα στις πολύβουες μεγαλουπόλεις, μέσα στη νωθρότητα της επαρχίας, μέσα σε σπίτια «φυλακές», ακόμα και «εξόριστο», μακριά από πατρίδα και δικούς, δράμα του σύγχρονου ανθρώπου, τη μοναξιά. Δράμα, που καθώς όλο και περισσότερο ενδημεί και στον τόπο μας μετατρέπεται σε κοινωνική «μάστιγα». Το δράμα αυτό, το οποίο με ποικίλες αιτίες και διαβαθμίσεις απασχόλησε και τα τρία πρώτα μυθιστορήματά της, στο τέταρτο μυθιστόρημά της, «Ο άγιος της μοναξιάς» (εκδόσεις Καστανιώτη), εξακοντίζεται στην περιοχή, σχεδόν, της τραγωδίας. Η Καρυστιάνη συνθέτει μια σύγχρονη ανθρώπινη τραγωδία, ξεκινώντας αντίστροφα. Χωρίς δραματοποιήσεις, χωρίς ίχνος μελοδραματισμού. Χρησιμοποιώντας μια εύληπτη, γοργόρυθμη, νευρώδη, πάμπλουτη λεκτικά, αυθόρμητη γραφή, πλάθει τριτοπρόσωπα αφηγηματικές μεγάλες φράσεις, συχνά χωρίς στίξη, που περιέχουν κύριες, δευτερεύουσες και τριτεύουσες προτάσεις, αλλά και άμεσους διαλόγους. Η γλώσσα της, καθημερινή, κοφτερή, συχνά αθυρόστομη, καυστική, με νεανικής φρεσκάδας και ευρηματικότητας ιδιωματισμούς, με πικρόγευστου έως και μαύρου χιούμορ λογοπαίγνια, θυμίζει τον κλόουν που «φορά» ένα πλατύ περιπαικτικό χαμόγελο για να κρύψει τα δακρυσμένα μάτια του. Με αυτή τη γλώσσα και την αποδραματοποιητική, αλλά και κριτική απέναντι στα ανθρώπινα πάθη, λάθη και κουσούρια πλοκή της, η Καρυστιάνη - όπως και η Στέλλα, το γυναικείο πρωταγωνιστικό πρόσωπο του έργου της, που «έχει εκπαιδευτεί να μη δείχνει δυστυχισμένη» - υποκρύπτει τη μελαγχολία και τη θλίψη που νιώθει για τα βάσανα και τη μοναξιά του ανθρώπου. Βάσανα και μοναξιά, που μπορεί να τον οδηγήσουν σε έσχατα όρια.

Και αυτό το μυθιστόρημα της Καρυστιάνη (όπως και τα τρία προηγούμενα) διαδραματίζεται κυρίως σε ένα ελληνικό νησί, ένα «κωλονήσι», όπου διορίστηκε η καθηγήτρια Φυσικής, Στέλλα. Μια τριανταεφτάρα γυναίκα, απογοητευμένη αριστερή, χωρισμένη από τον άλλοτε μαχητικό, νυν βολεμένο, «της Αριστεράς και της Προόδου», άντρα της, της οποίας η μοναξιά σμίγει στο νησί με πολλές άλλες γυναικείες μοναξιές, αλλά και με τη μοναξιά και την ερωτική στέρηση του Σίμου. Του γιου, που μεγάλωσε η χήρα μάνα του, η Κλαίρη, μονάχη, υπερπροστατευτικά, τρέχοντάς τον σε ψυχιάτρους «από το φόβο της τρέλας του σογιού». Ας μην αποκαλύψουμε, όμως, πώς ο Σίμος, που από παιδί διάβαζε ποίηση, αλλά «έγινε ένα άτυχο ποίημα», κορυφώνει το δράμα της μάνας του, το δικό του και της Στέλλας.


Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ

ΠΡΟΣΩΠΟ
Γκέρχαρντ Σρέντερ

Γρηγοριάδης Κώστας

Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) «ορφάνεψε» ξαφνικά μετά την παραίτηση του καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ, από την προεδρία του κυβερνώντος κόμματος.

Μία παραίτηση όχι αναπάντεχη - αφού οι έριδες εντός των κόλπων του SPD και οι αντιδράσεις για το πακέτο μεταρρυθμίσεων «Ατζέντα 2010» ήταν συνεχείς και παρά το γεγονός ότι ψηφίστηκε από τα δύο Σώματα της γερμανικής Βουλής εξακολουθεί να προκαλεί σεισμούς - αλλά χρονικά μη αναμενόμενη.

Ισως σπεύδει ο Γερμανός καγκελάριος, αντλώντας και παραδείγματα από «ομοϊδεάτες» του εκτός των γερμανικών συνόρων, να προλάβει και να μην αναλάβει εξ ολοκλήρου τη βαριά ήττα που έρχεται για το κυβερνών κόμμα στις ευρωεκλογές αλλά και σε διάφορα γερμανικά κρατίδια.

Κάποιοι αναλυτές τονίζουν ότι η κίνηση ίσως τον αποδυναμώσει πολιτικά ή ότι «είναι μία αντίδραση πανικού». Ισως όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο για τον άνθρωπο που ανέλαβε τα ηνία του κόμματος μετά την παραίτηση του «κόκκινου» Οσκαρ Λαφοντέν και τα διατήρησε καθώς δεν υπήρχε «αξιόπιστη» εναλλακτική λύση. Είναι η προσπάθεια αναζήτησης «νέου προσανατολισμού», «νέου προσώπου» που θα μπορέσει να κατευνάσει ή έστω να αμβλύνει τις πολλαπλές αντιδράσεις, αφού μετά τον Σρέντερ παραιτήθηκε και ο Γενικός Γραμματέας Ολαφ Σολτς, όπως είχαν ζητήσει πολλά στελέχη τις τελευταίες ημέρες...

Οσο για τον αντικαταστάτη; Ο Σρέντερ πρότεινε τον Φραντς Μιντερφέρινγκ, πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Μπορεί να γίνει όμως το ναυαγοσωστικό του SPD;


Χρ.Μ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ