Τρία στοιχεία προβάλλονται αυτές τις μέρες από την αστική τάξη για να ενισχυθεί μια κοινωνική συνείδηση για την πραγματικότητα, τέτοια που να εδραιώνει την εξουσία της: Ως μέλλον παρουσιάζεται η «πράσινη ανάπτυξη». Ως σήμερα, ο τρόμος από έναν αναμμένο σκουπιδοτενεκέ. Ως χτες οι εξελίξεις στη ΝΔ.

Και τα τρία πλαστά. Η πράσινη ανάπτυξη δεν είναι το μέλλον της ανθρωπότητας αλλά το μέσον για να έχουν διέξοδο προς νέες κερδοφορίες τα κεφάλαια. Οι αναμμένοι σκουπιδοτενεκέδες δεν είναι το κίνημα σήμερα, αλλά το κατασκευασμένο ντεκόρ για να ενταθεί η καταστολή και να αποτραπεί το μέλλον που μπορεί να οικοδομηθεί μέσα από την ένταση της ταξικής σύγκρουσης. Οι εξελίξεις στη ΝΔ δεν είναι παρελθόν αλλά μια ακόμα προσπάθεια της αστικής τάξης να εμφανίσει ένα κάλπικο αντίπαλο δέος, τέτοιο που να επιτρέπει ανέξοδες εναλλαγές στην κυβερνητική εξουσία.

Η υποκρισία ξεχειλίζει όταν δηλώνουν διάφοροι κυβερνητικοί «αντιεξουσιαστές» , αλλά και όσοι, (αστικά έντυπα και δημοσιολόγοι), είναι μαζί τους, έχοντας υπό τη σκέπη τους, τους «αντεξουσιαστές» των τυφλών χτυπημάτων, πως τα σοβαρά προβλήματα των νέων παιδιών περιμένουν λύση μέσα από μια δημόσια διαβούλευση. Λες και τα προβλήματα των παιδιών είναι διαφορετικά απ' αυτά των πατεράδων τους, αυτά για τα οποία όταν παλεύουν οι πατεράδες τους καταγγέλλονται ως ρετιρέ που θέλουν να διασφαλίσουν τα προνόμιά τους.

Κάθε συζήτηση για «διαβούλευση» είναι ένας φερετζές. Για να μη μετατοπιστεί η συζήτηση στην αιτία του κακού. Κι αυτό που πάσχει είναι το σύστημα στο σύνολό του. Κι αυτό δεν αντιμετωπίζεται με μνημόσυνα, όσο εξεγερτικά κι αν είναι. Το σύστημα το αντιμετωπίζεις με συγκέντρωση δυνάμεων για μάχη γενικευμένη. Ιδού η Ρόδος. Στις 17 απεργία. Οσο πιο πολιτικά χαρακτηριστικά πάρει τόσο καλύτερα. Στη πορεία γι' αυτήν την απεργία οι εργάτες και ειδικά τα παιδιά τους θα μάθουν ποιος είναι ο εχθρός και ποιος ο φίλος. Παράδειγμα: Να μπουν οι συνδικαλιστές μέσα στα σχολεία να μιλήσουν στα παιδιά, να τα καλέσουν να κάνουν συνελεύσεις και να πάρουν θέση στο πλευρό των γονιών τους; Να μπουν λέμε εμείς. Να πάνε 15μελή μέσα σε εργοστάσια να μιλήσουν με εργάτες για την παιδεία; Να πάνε λέμε εμείς.

Αλλά τέτοιου είδους «διαβουλεύσεις» οδηγούν σε μάχη. Ξυπνούν απειλές. Ετσι που κάποια στιγμή ο Δεκέμβρης να είναι Δεκέμβρης. Ομως στο πανεπιστήμιο κάτι τύποι σαν τον Μαραντζίδη διδάσκουν ήδη «ποτέ πια Δεκέμβρης». Ετσι γενικά. Γιατί ο Δεκέμβρης, εκτός απ' αυτόν του '44, δηλαδή αυτός του 2008, είχε «εξέγερση του γλυκού νερού» με σπασμένες βιτρίνες και προτροπές για έφοδο στα αστυνομικά τμήματα από την «Ελευθεροτυπία» των αστών και των μηχανισμών τους, αλλά είναι και λαϊκό κίνημα που μαζί με το νεολαιίστικο έφεραν στο πρσκήνιο τα πραγματικά τους προβλήματα, σηματοδοτώντας άλλο δρόμο.

Με διαφορετικά λόγια αυτό ξορκίζουν από δήθεν διαφορετικές θέσεις οι κάθε λογής οπορτουνιστές: και αυτοί που είδαν τον Παπανδρέου στο πλάι των εξεγερμένων νέων ...«με τις σιωπές του» κι εκείνοι που κοντά 20 χρόνια πασχίζουν να εμφανίσουν το ΚΚΕ ως καθεστωτικό και ο τρίτος της παρέας που τα κάνει όλα σούπα για να καλλεργήσει ένα ανώδυνο "αϊ σιχτίρ". Μια εργολαβία εκτελούν όλοι μαζί. Διαφέρουν στο στρώμα του σοβά που έχει αναλάβει ο καθένας να ρίξει προκειμένου να μην υπάρξει κίνημα που θα έχει καθαρά αντικαπιταλιστικά, εν τέλει κομμουνιστικά χαρακτηριστικά.

Μικρή λεπτομέρεια: Στις ίδιες εφημερίδες που γεμίζουν από αναλύσεις για τα αδιέξοδα των νέων, στις ίδιες ακριβώς πλασάρεται η ιδέα ότι οι ανατροπές στα εργασιακά και ασφαλιστικά «δεν θα θίξουν ώριμα δικαιώματα». Καθησυχάζοντας τους παλιούς εργαζόμενους, ομολογούν ότι η νέα γενιά θα πληρώσει το μάρμαρο. Ενα κλασικό «διαίρει και βασίλευε». Αυτό, όμως, είναι που ξεχωρίζει την ήρα απο το στάρι.

Το ταξικό κίνημα καλεί τα νέα παιδιά να παλέψουν μαζί με αυτούς που έχουν «ώριμα δικαιώματα» και τους δεύτερους να δουν στη νέα γενιά την ίδια την εργατική τάξη στην προοπτική της. Το ταξικό κίνημα ενώνει τους εργάτες, οι «αντιεξουσιαστές» της αστικής τάξης κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους να την μοιράσουν. Είτε χαϊδεύουν τα παιδιά, είτε αυτούς με τα «ώριμα δικαιώματα», μια πράξη διχασμού εκτελούν.

Τι είναι αυτό που θέλουν να προλάβουν. Το είπε μέσα στη βιασύνη του χτες το βράδυ ο Πρετεντέρης: «να τιμούμε (σσ τον Α. Γρηγορόπουλο) με περίσκεψη όχι με συνθήματα για το Ασφαλιστικό».

Στις πολλές αναγνώσεις των όσων έγιναν το Σαββατοκύριακο, πρόσθεσε και μία ακόμα και κράτα τη για την ώρα της: Ο μηχανισμός της κρατικής καταστολής έκανε μια ακόμα ευρείας έκτασης προπόνηση για τη στιγμή που θα βρεθεί αντιμέτωπος με το πραγματικό λαϊκό κίνημα. Εδώ και καιρό τα ΜΑΤ έχουν πάψει να προπονούνται στα γήπεδα της Αχαΐας και ασκούνται στο πραγματικό πεδίο. Με «αντίπαλο» βολικό...

Η αστική τάξη έχει τρομακτική ανάγκη να γονατίσει τώρα, πριν σηκώσει για τα καλά κεφάλι το λαϊκό κίνημα. Τώρα που τρέχει να επιβάλει το ένα μετά το άλλο τα αντεργατικά μέτρα της. Προβάλλει τρόμο ως θέαμα για να επιβάλει υποταγή στην πράξη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΟΛΟΙ ΟΡΜΗΤΙΚΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ για την επιτυχία της απεργίας στις 17 Δεκέμβρη

ΕΘΝΟΣ: ΤΡΑΒΗΞΕ κόκκινη γραμμή

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κανείς δεν έχει περιθώριο να διχάσει τη ΝΔ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Η μυστική συμφωνία Καραμανλή - Σαμαρά

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΤΑ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ φέρνει ο Σαμαράς

Η ΧΩΡΑ: Υπόγειος πόλεμος κατά του Σαμαρά

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ για να γλυτώσει η χώρα της χρεωκοπία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΕΚΑΨΑΝ σημαία και κράτος

ΤΑ ΝΕΑ: Συλλήψεις ρεκόρ έφερε η μηδενική ανοχή

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΕΚΑΝΑΝ ΚΟΣΚΙΝΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ και πάλι η Αθήνα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Κόλαση και πάλι σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΡΦΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Προστασία με αστυνομοκρατία

Η ΑΥΓΗ: Η ζωή του πλανήτη πάνω από τα κέρδη

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ειδικά επενδυτικά ομόλογα

«Πέρα από τη φοροδιαφυγή ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα πρέπει να προωθεί και στόχους κοινωνικής πολιτικής - ανάμεσά τους και τη δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος (...) αποτελεί ασφαλώς θετικό γεγονός το ότι η κυβέρνηση φαίνεται να ξεπερνά τους αρχικούς της δισταγμούς και να συζητά πλέον το ενδεχόμενο να αυξήσει τον ανώτατο συντελεστή φορολογίας κατά πέντε μονάδες. Προφανώς δεν αποτελεί πανάκεια, ούτε θα μπορούσε ποτέ το έλλειμμα να αντιμετωπιστεί μόνο με αύξηση των φόρων. Η δημιουργία αισθήματος δικαιοσύνης ωστόσο είναι προϋπόθεση για να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά τα μέτρα που θα χρειαστούν» (από το κύριο αρθρο στα ΝΕΑ).

«Ενας από τους βασικούς στόχους της κυβερνητικής πολιτικής είναι μια γενικευμένη στροφή στην "πράσινη ανάπτυξη", στην "πράσινη επιχειρηματικότητα". Δημιουργείται ένα ειδικό ταμείο, το Tαμείο Aναχρηματοδότησης της Oικονομίας, το οποίο θα αντλεί κεφάλαια από τις αγορές, μέσω έκδοσης ειδικών ομολόγων, παραδείγματος χάρη "πράσινων" ομολόγων, και θα προωθεί συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα για τη χρηματοδότηση μεγάλων παραγωγικών αναδιαρθρώσεων (...) Η πράσινη ανάπτυξη δεν είναι μόδα, είναι όρος επιβίωσης, είναι επιταγή, αλλά και χρυσή ευκαιρία για μια χώρα με χαρακτηριστικά όπως τα δικά μας. Εχουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα που επιτρέπουν να είμαστε πρωτοπόροι και να δώσουμε διέξοδο στο αδιέξοδο του παραγωγικού προτύπου της χώρας μας» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

«Από σήμερα και για τις επόμενες 10 ημέρες η καρδιά του πλανήτη θα χτυπά στην Κοπεγχάγη, όπου ηγέτες και αξιωματούχοι απο 192 χώρες θα επιχειρήσουν να καταλήξουν σε μια συμφωνία για τον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (...) η διάσκεψη ωστόσο κάθε άλλο παρά οικολογική θα είναι. Περισσότερες απο 1.200 λιμουζίνες, πολλές εκ των οποίων ήρθαν απο τη Σουηδία, 140 ιδιωτικά τζετ και 20.000 προσκεκλημένοι θα απελευθερώσουν όσο διοξείδιο του άνθρακα παράγει μια πόλη 150.000 κατοίκων. Πόσες απο τις παραπάνω λιμουζίνες θα είναι υβριδικές; Μόλις πέντε σύμφωνα με τον βρετανικό τύπο» (το θέμα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Η ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΠΟΥ ΕΚΤΟΝΩΝΕΙ: «Τα αίτια της περσινής εξέγερσης δεν έπαψαν να υπάρχουν, ούτε καν έχουν καταγραφεί από την εξουσία για να αναζητηθεί διέξοδος (...) Είναι για την εξουσία η ώρα της ειλικρίνειας και της ομολογίας, η ώρα της δημόσιας διαβούλευσης - πριν γίνει του συρμού ο όρος - για τις ευθύνες της και τις υποχρεώσεις απέναντι στη νεολαία, στο μέλλον του τόπου» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΕΙ: «Συνειδητοποιήσαμε ότι το "επαναστατικό δίκαιο" είναι στη πράξη η εξύμνηση της αυθαιρεσίας και της εξαχρείωσης που οδηγεί στον εξευτελισμό του ατόμου και σε κάθε μορφής ολοκληρωτισμό (...) αν κάτι έχει νόημα να μείνει από τον Δεκέμβρη είναι το: Ποτέ πια Δεκέμβρης!» (ο Νίκος Μαραντζίδης στο ΒΗΜΑ).

Η ΚΟΙΝΗ ΕΡΓΟΛΑΒΙΑ: «Ο Δεκέμβρης διαίρεσε οριζόντια τις πολιτικές δυνάμεις και την ηγεσία του τόπου. Από τη μια πλευρά βρέθηκαν η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ. Και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Παπανδρέου με τις σιωπές του, αλλά και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ακόμη κι ο Αρχιεπίσκοπος» (η εκτίμηση στην «ΑΥΓΗ»). «Πέρσι ο Περισσός έτεινε χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση της ΝΔ, φέτος εμφανίζεται ως αρωγός στην προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ» (το άρθρο στο «ΠΡΙΝ»). «Κανένα κόμμα δεν θέλησε να διεκδικήσει την πολιτική κληρονομιά εκείνης της κοινωνικής πυρκαγιάς. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ δεν θέλουν ούτε να ακούσουν κάτι τέτοιο. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ που αποπειράθηκε να έρθει σε επαφή κυριολεκτικά "κάηκε" πολιτικά» (ο Γ. Δεκαστίκ στο ΕΘΝΟΣ).