Παρασκευή 8 Οχτώβρη 2021
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΑΛΓΕΡΙΑ
Αναδιατάξεις και περιφερειακό «ανακάτεμα τράπουλας» πίσω από την ένταση με τη Γαλλία

Μπλεγμένοι βαθύτερα σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς, ο λαός και η νεολαία της Αλγερίας δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τα «ανοίγματα» της αλγερινής αστικής τάξης
Μπλεγμένοι βαθύτερα σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς, ο λαός και η νεολαία της Αλγερίας δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τα «ανοίγματα» της αλγερινής αστικής τάξης
Επεισόδια αυξανόμενης έντασης μεταξύ Αλγερίας και Γαλλίας καταγράφονται το τελευταίο διάστημα, με πιο χαρακτηριστικά την πρόσφατη απόφαση της Αλγερίας να ανακαλέσει τον πρέσβη της από το Παρίσι και να κλείσει τον αλγερινό εναέριο χώρο στα γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη που επιχειρούν στην περιοχή του Σαχέλ της Αφρικής.

Οι κινήσεις αυτές παρουσιάστηκαν ως απάντηση στις δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, περί «πολιτικού και στρατιωτικού συστήματος» που κυβερνά την Αλγερία και το οποίο δεν διστάζει να «ξαναγράψει εντελώς» την Ιστορία σε βάρος της Γαλλίας, με αιχμή τα ειδεχθή εγκλήματα της περιόδου της γαλλικής αποικιοκρατίας.

Λίγο πιο πριν, είχε προηγηθεί επίσης η απόφαση της Γαλλίας να περιορίσει δραστικά τη χορήγηση βίζας στους πολίτες της Αλγερίας, της Τυνησίας και του Μαρόκου, επικαλούμενη ότι ανακόπτουν αποτελεσματικά τις ροές «παράνομης» μετανάστευσης προς τη Γαλλία.

Στενότερη συνεργασία με ανταγωνιστές της Γαλλίας και της Δύσης...

Ολα τα παραπάνω, βέβαια, τόσο από την πλευρά της Αλγερίας όσο και από την πλευρά της Γαλλίας, δεν προέκυψαν από το πουθενά. Αντίθετα, σχετίζονται άμεσα με την ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και στην ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Αφρικής, όπως και με την προσπάθεια της αλγερινής κυβέρνησης του Προέδρου Αμπντελματζίντ Τεμπούν να διασφαλίσει τα συμφέροντα της αλγερινής αστικής τάξης, ενισχύοντας συνεργασίες και στενότερες σχέσεις με «στρατηγικούς ανταγωνιστές» της Δύσης, όπως η Κίνα και η Ρωσία, καθώς και περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία.

Αντίστοιχες διεργασίες εξελίσσονται εδώ και χρόνια, ωστόσο φαίνεται να επιταχύνονται στις συνθήκες των οξυμένων προβλημάτων στην αλγερινή καπιταλιστική οικονομία, καθώς και των συνολικότερων ανακατατάξεων που φέρνει η εντεινόμενη αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Σε αυτό το πλαίσιο, βαθαίνει σε πολλά επίπεδα η συνεργασία Αλγερίας - Τουρκίας, με τις επιδιώξεις του Αλγερίου να «κουμπώνουν» με την προσπάθεια της Αγκυρας να ενισχύσει τη θέση της συνολικότερα στη Μεσόγειο, εκμεταλλευόμενη και την αναπροσαρμογή των προτεραιοτήτων των ΗΠΑ προς την περιοχή του Ινδικού και Ειρηνικού Ωκεανού.

Η συνεργασία αυτή προχωρά σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, όπως και σε κινήσεις στην ευρύτερη περιοχή.

Στη γειτονική Λιβύη, Αλγερία και Τουρκία στοίχισαν τα συμφέροντά τους στην ίδια πλευρά της ενδοαστικής αντιπαράθεσης, ενάντια στον στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ, που είχε μεγαλύτερη επιρροή στην ανατολική Λιβύη.

Τον περασμένο Ιούνη, ο Αλγερινός Πρόεδρος Α. Τεμπούν, μιλώντας στο γαλλικό περιοδικό «Le Point», διεμήνυσε πως είναι έτοιμος για στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία, λόγω των εξαιρετικών διμερών σχέσεων, αλλά και των επενδύσεων «άνω των 5 δισ. δολαρίων» που έχει κάνει η Τουρκία στην Αλγερία δίχως πολιτικούς όρους και προϋποθέσεις...

«Οποιος ενοχλείται από αυτήν τη σχέση, θα πρέπει να επενδύσει στη χώρα μας», είχε πει τότε χαρακτηριστικά ο Αλγερινός Πρόεδρος «ρίχνοντας το γάντι» στα γαλλικά μονοπώλια. Ερωτηθείς δε για το εάν ανησυχεί για το ενδεχόμενο αύξησης της επιρροής του λεγόμενου «πολιτικού Ισλάμ» και των «Αδελφών Μουσουλμάνων» που προωθεί η Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή, ο Τεμπούν ισχυρίστηκε αφενός πως πρόκειται για μία «ιδεολογία που δεν υπάρχει πλέον στην Αλγερία» και αφετέρου ότι «το πολιτικό Ισλάμ δεν εμποδίζει την ανάπτυξη στην Αλγερία»...

Το ίδιο διάστημα, η αλγερινή Υπηρεσία Προώθησης Επενδύσεων ανακοίνωνε πως μετά την Κίνα και η Τουρκία ξεπέρασε τη Γαλλία σε ξένες επενδύσεις στη χώρα, μέσω των επενδύσεων και της δραστηριότητας περίπου 800 τουρκικών μεγάλων και μικρότερων εταιρειών.

Αυτά, ενώ η Ρωσία παραμένει «παραδοσιακά» στις πρώτες θέσεις των εξαγωγών όπλων και πολεμοφοδίων στην Αλγερία. Η τελευταία ξοδεύει κατά μέσο όρο τουλάχιστον 10 δισ. δολάρια το χρόνο για στρατιωτικές δαπάνες, κάνοντας το 67% των αγορών από τη Ρωσία.

Στην ίδια κατεύθυνση, η κυβέρνηση Τεμπούν διευρύνει τα κάθε είδους «κίνητρα» για ξένες επενδύσεις στη χώρα. Μεταξύ άλλων, το 2020 ψηφίστηκε νόμος που άρει τους φραγμούς σε ξένες επενδύσεις σε τομείς όπως οι τηλεπικοινωνίες, ο χρηματοπιστωτικός τομέας, ασφαλιστικές υπηρεσίες, μεταποίηση και κατασκευαστικά έργα.

Ειδικά στις Κατασκευές «διακρίνονται» κυρίως τα κινεζικά μονοπώλια που έχουν φτιάξει νέα κτίρια για υπουργεία, το κτίριο της νέας όπερας στο Αλγέρι, προεκτάσεις του αεροδρομίου στην πρωτεύουσα και νέο οδικό άξονα που συνδέει το ανατολικό με το δυτικό τμήμα της χώρας κ.ά.

Υπό κρατικό έλεγχο παραμένουν οι τομείς των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου (οι εξαγωγές των οποίων εξασφαλίζουν το 45% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού).

...μέσα σε ένα ρευστό περιφερειακό σκηνικό

Οι σχεδιασμοί της αλγερινής αστικής τάξης, βέβαια, δεν θα είναι ένας «απλός περίπατος», καθώς ξεδιπλώνονται μέσα σε ένα ρευστό περιφερειακό σκηνικό, σε συνθήκες εντεινόμενων ανταγωνισμών.

Χαρακτηριστικές είναι οι αντιδράσεις της Γαλλίας, πρώην αποικιοκρατικής δύναμης στην Αλγερία, που πατώντας πάνω στους στενούς οικονομικούς δεσμούς που καλλιεργήθηκαν επί δεκαετίες, θεωρεί και σήμερα την περιοχή του Μαγκρέμπ στην Αφρική ως «πίσω αυλή» της.

Εντονη αλληλεπίδραση υπάρχει εξάλλου με ρευστή κατάσταση και τους αντίστοιχους σχεδιασμούς των αστικών τάξεων στις γειτονικές βορειοαφρικανικές χώρες.

Μεταξύ άλλων, υπενθυμίζουμε τη συνεχιζόμενη πολιτική αστάθεια στην Τυνησία, όπου από τον περασμένο Ιούλη ο Πρόεδρος Κ. Σαΐντ καθαίρεσε την κυβέρνηση των ισλαμιστών και έχει αναλάβει ουσιαστικά την εξουσία. Επιχειρώντας να φορέσει «φιλολαϊκό» φερετζέ στους σχεδιασμούς του τμήματος της αστικής τάξης που τον στηρίζει, προσπαθεί να καρπωθεί τη μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια για την εκτεταμένη διαφθορά που άνθισε τόσο επί των κυβερνήσεων του ισλαμικού κόμματος Ενάχντα, όσο και με το προηγούμενο καθεστώς του πρώην Προέδρου Ζιν Αμπιντίν Μπεν Αλι.

Την ίδια ώρα, αυξάνεται η ένταση της Αλγερίας με το γειτονικό Μαρόκο, το οποίο επιχειρεί να «κεφαλαιοποιήσει» τη στήριξη των ΗΠΑ μετά τη «συμφωνία του Αβραάμ», που έκλεισε με το Ισραήλ το 2020 υπό την «αιγίδα» της τότε κυβέρνησης Τραμπ. Ανάμεσα σε άλλα, το Μαρόκο επιχειρεί να νομιμοποιήσει την κατοχή της Δυτικής Σαχάρας, πρώην ισπανικής αποικίας, την ανεξαρτησία της οποίας διεκδικεί το Μέτωπο Πολισάριο, στηριζόμενο από την Αλγερία, σε μια διαμάχη που αποτελεί σταθερό παράγοντα αντιπαράθεσης μεταξύ Ραμπάτ και Αλγερίου.

Κανένα όφελος για τον λαό από τα «ανοίγματα» της αλγερινής αστικής τάξης

Σε κάθε περίπτωση, την ίδια ώρα που μπλέκονται όλο και πιο βαθιά σε αυτούς τους επικίνδυνους ανταγωνισμούς, οι εργαζόμενοι και ο λαός της Αλγερίας (όπως και όλοι οι λαοί της περιοχής αντίστοιχα) δεν βλέπουν κανένα «φως» από τα «ανοίγματα» και τις μπίζνες της αλγερινής αστικής τάξης με το ξένο μεγάλο κεφάλαιο, ούτε και από το πλασάρισμα της κυβέρνησης του Προέδρου Τεμπούν ως δήθεν «ανανέωση της εξουσίας» σε σχέση με τα χρόνια της προεδρίας του Αμπντ. Μπουτεφλίκα.

Απέναντι στην κατάσταση που συνεχίζει να βιώνει ο λαός, πολύμορφες κινητοποιήσεις αναπτύσσονται από τον Φλεβάρη του 2019 μέχρι σήμερα από διάφορες οργανώσεις, σωματεία και φορείς.

Το σύστημα της εκμετάλλευσης παραμένει το ίδιο: Μεταξύ άλλων η επίσημη ανεργία από το 12% το 2019 ανέβηκε στο 16% το 2020, ενώ η ανεπίσημη ανεργία κυμαίνεται σε διπλάσια ποσοστά. Θεριεύει παράλληλα η μαύρη εργασία, χωρίς να διασφαλίζονται σταθερό εισόδημα και δουλειά με δικαιώματα.

Την ίδια ώρα που πολλαπλασιάζονται οι επενδύσεις στα τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, οι κρατικές δαπάνες στη δημόσια Υγεία παραμένουν λιγότερες και από το 1% του εγχώριου ΑΕΠ...


Δ. Ορφ.

ΑΠΟΛΙΓΝΙΤΟΠΟΙΗΣΗ - «ΠΡΑΣΙΝΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ»
Με την κάλπικη αντιπαράθεση των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ και των δυνάμεων του οπορτουνισμού επιχειρείται να καλυφθεί η στρατηγική τους ταύτιση

Eurokinissi

Τα τελευταία δύο χρόνια που έχουν επιταχυνθεί η απολιγνιτοποίηση και η λεγόμενη πράσινη μετάβαση, έχει συγκεντρωθεί αρκετή πείρα για τη στάση όλων των πολιτικών δυνάμεων.

Είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική η στρατηγική ταύτιση όλων των αστικών κομμάτων, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους. «Ευαγγέλιο» όλων αποτελεί η πολιτική της «Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας», η προώθηση του «Πράσινου New Deal», που στόχο έχει την αντιμετώπιση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων μέσω της διάνοιξης νέων πεδίων κερδοφόρας επένδυσής τους. Ετσι, απαξιώνεται και κλείνει η βαριά βιομηχανία της λιγνιτικής παραγωγής ώστε να ανοίξει δρόμος για κερδοφόρες για το κεφάλαιο «πράσινες» μπίζνες στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και στο φυσικό αέριο. Η όλη προσπάθεια ντύνεται με το υποκριτικό επιχείρημα της «προστασίας του περιβάλλοντος», την ώρα που ιδιαίτερα στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας προωθούνται η καρκινογόνος καύση απορριμμάτων, η δημιουργία ΧΥΤΑ αμιάντου σε περιοχή που επικοινωνεί με τη λίμνη Πολυφύτου, η δημιουργία αιολικών πάρκων ακόμα και σε περιοχές Natura κ.λπ.

Ορισμένα παραδείγματα:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει «αντιπαράθεση» απέναντι στη ΝΔ, με στόχο να υψώσει κάλπικη διαχωριστική γραμμή σε σχέση με την «ταχύτητα» της απολιγνιτοποίησης. Την ίδια στιγμή όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει «ομαλή», «δίκαιη» και «μη βίαιη» μετάβαση, οι ευρωβουλευτές τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, σε εκδήλωση στο Ευρωκοινοβούλιο που διοργάνωσε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Π. Κόκκαλης με τη συμμετοχή και του ευρωβουλευτή της ΝΔ Μ. Κεφαλογιάννη, ζητάνε παραπάνω χρηματοδότηση για την Ελλάδα ακριβώς γιατί προχωρά ταχύτατα στην απολιγνιτοποίηση... Είναι τέτοια η σύγκλισή τους στα βασικά, στη στρατηγική, που ο Κόκκαλης αισθάνθηκε την ανάγκη να αναφέρει ότι είναι «πιο αισιόδοξος για την προσήλωση όλων στην Πράσινη Συμφωνία». Επίσης, οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Κόκκαλης και Παπαδημούλης φτάσανε στο σημείο να καταθέσουν τροπολογία στο Ευρωκοινοβούλιο (11/9/2020) με την οποία ζητούσαν την επιβράβευση της Ελλάδας για την ταχύτητα της μετάβασης. Σε κάθε περίπτωση όμως, με κάθε χρονοδιάγραμμα και με κάθε ρυθμό, η απολιγνιτοποίηση θα είναι «βίαιη» για τα συμφέροντα του λαού, με τραγικές συνέπειες, και «παράδεισος» κερδοφορίας για τα «πράσινα» μονοπώλια. Δεν μπορεί να υπάρξει «ομαλή» και «δίκαιη» ανεργία ή «ομαλή» και «δίκαιη» ενεργειακή φτώχεια.

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει το επιχείρημα ότι το δικό του Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ), με διαφοροποιήσεις στα χρονοδιαγράμματα έναντι του ΕΣΕΚ της ΝΔ, είχε την έγκριση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δηλαδή και το δικό του ΕΣΕΚ βασίζεται στις ίδιες στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, της «Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας», έχει την ίδια βάση με το ΕΣΕΚ της ΝΔ. Επίσης, σε πρόσφατη ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για τον υπό κατασκευή «ΑΗΣ Πτολεμαΐδα V», επισημαίνεται ότι «απαιτείται αναθεώρηση του ΕΣΕΚ ώστε να συμπεριλάβει τους νέους φιλόδοξους στόχους της ΕΕ» και ερωτάται η κυβέρνηση αν οι ενέργειές της «συμβαδίζουν με τον ευρωπαϊκό κλιματικό νόμο». Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκό ΕΣΕΚ μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, της κυριαρχίας των νόμων της αγοράς, όσο η Ενέργεια είναι εμπόρευμα και όχι κοινωνικό αγαθό.

3. Η κριτική που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ γίνεται από τη σκοπιά των στρατηγικών κατευθύνσεων της ΕΕ, από τη σκοπιά του «ευρωπαϊκού κεκτημένου». Ετσι, φτάνουν στο σημείο να υπερασπίζονται και να εξωραΐζουν την αντιδραστική αρχή της ΕΕ «ο ρυπαίνων πληρώνει»... για να συνεχίσει το κεφάλαιο να ρυπαίνει και να βγάζει κέρδη! Είναι χαρακτηριστική η Ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ πριν μερικούς μήνες για τις αποκαταστάσεις εδαφών στη Δυτική Μακεδονία, με την οποία ρωτάει την κυβέρνηση αν ο τρόπος που σχεδιάζει να αξιοποιήσει τα εδάφη (δημιουργία εταιρείας ειδικού σκοπού) συνάδει με την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει»...

4. Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως διαχωριστική γραμμή με τη ΝΔ την «ενεργειακή δημοκρατία» μέσω «ενεργειακών κοινοτήτων». Την ίδια ώρα, όμως, στη Δυτική Μακεδονία τις ενεργειακές κοινότητες τις προωθεί και η περιφερειακή αρχή, που είναι προσκείμενη στη ΝΔ, αποδεικνύοντας ότι οι αστικές δυνάμεις δεν έχουν ιδεολογικές αγκυλώσεις όταν πρόκειται για την προώθηση των αστικών σχεδιασμών. Μάλιστα, με πρωτοβουλία της ΝΔ έχει συγκροτηθεί «ενεργειακή κοινότητα» των ΤΟΕΒ, με πρόεδρο τον «εκλεκτό» της ΝΔ, περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας Γ. Κασαπίδη.

Στην ουσία, τις «ενεργειακές κοινότητες» τις νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και τις προωθεί και η ΝΔ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η περίφημη «ενεργειακή δημοκρατία» που διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ μεταφράζεται κυρίως στη συμμετοχή ορισμένων μεσαίων επιχειρήσεων στα σχετικά επενδυτικά προγράμματα, μέσα από τις «ενεργειακές κοινότητες» για την υλοποίηση ορισμένων μικρότερων έργων. Αφορά ορισμένες κινήσεις και σχήματα που γίνονται για να μπλέξουν στην όλη διαδικασία της απολιγνιτοποίησης και ορισμένα λαϊκά στρώματα, χτίζοντας για λογαριασμό της αστικής τάξης τις δικές της κοινωνικές συμμαχίες. Εχουν σαν στόχο τη μετατροπή του λαού σε συνένοχο, σε ενεργητικό συμμέτοχο σε μια πολιτική που είναι σε βάρος του. Παράλληλα, είναι και μια διαδικασία συγκέντρωσης μικρότερων κεφαλαίων γύρω από μεγαλύτερες επενδύσεις, γύρω από μεγαλύτερους επιχειρηματικούς ομίλους που παίρνουν τη μερίδα του λέοντος. Πρόκειται για μορφές της λεγόμενης «κοινωνικής οικονομίας», που λειτουργούν με τους νόμους του καπιταλισμού και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν φιλολαϊκές νησίδες μέσα στα πλαίσιά του.

5. Με αφορμή την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, ξαναστήνεται η κάλπικη διαχωριστική γραμμή για «λιγότερο ή περισσότερο κρατική ΔΕΗ». Θυμίζουμε ότι η «περισσότερο κρατική» ΔΕΗ ήταν αυτή που προώθησε την «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, που αύξησε τα τιμολόγια κατά 150% κ.λπ. Αρα, το πραγματικό δίλημμα δεν είναι «με τα μονοπώλια ή με το κράτος των μονοπωλίων», αλλά η εναντίωση στους αστικούς σχεδιασμούς από τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών, των δυνατοτήτων της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού.

6. Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού έχουν τη δική τους συμβολή στο στήσιμο και την τόνωση των πλαστών διαχωριστικών γραμμών, με την αποδοχή των αστικών σχεδιασμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ψήφισμά τους στο περιφερειακό συμβούλιο ζητάνε «οι ΑΗΣ που πληρούν τους περιβαλλοντικούς όρους που θέτει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να συνεχίσουν τη λειτουργία τους», αποδεχόμενοι έτσι τους όρους και τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Είναι ένας χώρος που αναμορφώνεται συνεχώς με βάση τις ανάγκες της σοσιαλδημοκρατίας και υπό τη δική της ηγεμονία. Ετσι, ακολουθώντας το αφήγημα της «ενεργειακής δημοκρατίας», ζητάνε αναβαθμισμένο ρόλο της Τοπικής Διοίκησης και των «συνεταιρισμών» για τις αποκαταστάσεις εδαφών.

Στον αντίποδα της στρατηγικής ομοφωνίας των αστικών κομμάτων βρίσκονται οι θέσεις και η στάση του ΚΚΕ. Από την αρχή αποκάλυψε τη μεγάλη εικόνα των αστικών σχεδιασμών και των αρνητικών συνεπειών τους σε βάρος της ζωής του λαού. Οργάνωσε και συντόνισε την πάλη με σημαία την ικανοποίηση της σύγχρονης ανάγκης για ρεύμα και θέρμανση φθηνά για τον λαό, με αξιοποίηση όλων των εγχώριων πηγών Ενέργειας, όλων των σύγχρονων τεχνολογικών λύσεων. Πρόβαλε την ανάγκη μιας ανώτερης οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, του σοσιαλισμού, όπου η Ενέργεια δεν θα είναι εμπόρευμα, αλλά κοινωνικό αγαθό.


Του
Θανάση ΧΑΣΤΑ*
* Ο Θ. Χαστάς είναι μέλος του Γραφείου Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ