Τρίτη 8 Οχτώβρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Περί «αξιοπρεπούς εργασίας»

Παγκόσμια Ημέρα «Αξιοπρεπούς Εργασίας» η χτεσινή, και η ΓΣΕΕ με ανακοίνωσή της αναλαμβάνει να μας το θυμίσει θεωρώντας πως προϋπόθεση για μια τέτοια εργασία είναι ο αγώνας για να «μπει οριστικό τέλος στις αδιέξοδες και υφεσιακές πολιτικές.» Μόνο που ακόμα και μέσα σε τέτοιες γενικότητες η ΓΣΕΕ δεν ξεχνά να δίνει το στίγμα της δικής της πολιτικής αντίληψης για την κρίση και τη διέξοδο απ' αυτή, στίγμα που εναντιώνεται στα συμφέροντα των εργατών. Γιατί, οι πολιτικές αυτές δεν είναι «αδιέξοδες» όπως ισχυρίζεται, αλλά βαθιά ταξικές σε βάρος των εργατών και αποτελούν διέξοδο για το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν είναι «υφεσιακές», γιατί η ύφεση και η καπιταλιστική κρίση είναι γεγονός που προκύπτει από την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος και το κυνήγι του κέρδους. Με δεδομένη λοιπόν την ύφεση, η κυβέρνηση εφαρμόζει αντεργατική πολιτική για να βγει λάδι η πλουτοκρατία και όχι αδιέξοδη όπως ισχυρίζεται η ΓΣΕΕ. Οσο για τα περί «δημοκρατίας» και «κοινωνικής συνοχής» για τα οποία κόπτεται η ΓΣΕΕ είναι ακριβώς η υποκριτική μάσκα την οποία φορούν οι εκπρόσωποι των καπιταλιστών σε Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά και παγκόσμια για να επιβάλλουν στους εργαζόμενους και στους λαούς τη δικτατορία των ταξικών τους συμφερόντων. Και σε αυτή την παραπλάνηση η ΓΣΕΕ πρωταγωνιστεί μαζί με τη Διεθνή Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία, της οποίας μεταφέρει το μήνυμα.

Εξαφάνισαν τις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ

Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, με πλήθος αποφάσεων συνδικάτων, συλλόγων, μαζικών φορέων, Λαϊκών Επιτροπών συμμετείχαν στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ το Σάββατο και τις προηγούμενες μέρες. Οι εφημερίδες όμως και τα άλλα ΜΜΕ των αστών δεν είδαν και δεν άκουσαν... Ακόμη και μια - δυο εφημερίδες που έκαναν αναφορά στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, έβαλαν πέντε λέξεις, καμιά φωτογραφία και φυσικά ούτε μια αράδα για την απεργία στις 23 Οκτώβρη. Καμιά πρωτοτυπία βέβαια δε διεκδικεί το θάψιμο που συνειδητά κάνουν τα αστικά ΜΜΕ στις απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις των ταξικών δυνάμεων. Και αυτό πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τους εργαζόμενους και το λαό. Τους ανησυχεί και θέλουν να αποτρέψουν τη συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα. Τους χαλάει τη σούπα της ηττοπάθειας και της υποταγής που θέλουν να καλλιεργήσουν στο κίνημα. Γι' αυτό κρύβουν ότι υπάρχει το ΠΑΜΕ, που σε γραμμή αποτροπής των μέτρων και ανατροπής της βαρβαρότητας που τα φέρνει, μπορεί να συσπειρώνει και να κινητοποιεί χιλιάδες εργάτες.

Με τα ΜΜΕ που κατέχουν, οι αστοί υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους κόντρα σ' αυτά των εργαζόμενων και το λαού. Να αποτελέσει η στάση τους κριτήριο μπροστά και στην απεργία που καλεί το ΠΑΜΕ στις 23 του Οκτώβρη. Και για αντικειμενική, ολοκληρωμένη ενημέρωση για τα δικά τους προβλήματα, για τα δικά τους συμφέροντα, «Ριζοσπάστης» και πόρταλ «902 gr».

Καταγγελίες χωρίς αντίκρισμα...

«...Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Ισραήλ προετοιμάζει νέους τυχοδιωκτισμούς», αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται το τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, υποβαθμίζοντας στο επίπεδο του τυχοδιωκτισμού επεξεργασμένα σχέδια της ντόπιας αστικής τάξης που ο πρωθυπουργός, ως πολιτικός της εκπρόσωπος, προωθεί με τα απανωτά ταξίδια του στο εξωτερικό. Μπορεί πράγματι στην περιοχή να συγκρούονται μονοπωλιακοί κολοσσοί, προσπαθώντας ο καθένας για τον εαυτό του να εδραιώσει τα συμφέροντά του. Μπορεί η περιοχή να μετατρέπεται ολοένα σε πεδίο σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Αυτά όμως δε σημαίνουν ότι η ντόπια αστική τάξη ατενίζει από μακριά τον πλούτο που υπάρχει και τα αρπακτικά που τον διεκδικούν. Παίρνει μέρος, επιλέγει συμμάχους, ευελπιστεί σε κομμάτι της λείας. Ακόμα κι αν για την απόσπασή της απαιτηθούν νέα αιματοκυλίσματα.

Αλλωστε και το τμήμα εξωτερικής πολιτικής νιώθει την ανάγκη να σημειώσει στην ανακοίνωσή του ότι σκοπός της εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι «να βγει η Ελλάδα από την διεθνή περιθωριοποίηση». Δηλαδή, εξωτερική πολιτική «μοχλός» για κολεγιές και «παιχνίδια» για κέρδη προς όφελος των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων και σε βάρος του ελληνικού και των άλλων λαών. Γιατί η πολιτική, εσωτερική ή εξωτερική, έχει βαθιά χαραγμένο το αντιλαϊκό πρόσημο της τάξης που εξουσιάζει.

Ας αφήσουν τέλος τις -για εσωτερική κατανάλωση- καταγγελίες περί εξωτερικής πολιτικής που μετατρέπει τη χώρα «σε "φυλάκιο" των επικίνδυνων για την ειρήνη αμερικανοΐσραηλινών επιδιώξεων» και «σε ενεργειακό και γεωπολιτικό "εξάρτημα" περιφερειακών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων».

Είναι νωπές οι δεσμεύσεις Τσίπρα στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, ότι η εξωτερική πολιτική θα έχει συνέχεια και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αρα καταγγελίες χωρίς αντίκρισμα...

Ούτε αυταπάτες, ούτε επανάπαυση

Με αφορμή την εξέλιξη της διερεύνησης της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής που αξιοποιείται και στη νέα δικομματική αντιπαράθεση που διαμορφώνεται ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μια πλευρά που πρέπει οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα να προσέξουν γιατί είναι παγίδα. Λέει η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ : «Πρέπει να εξαρθρωθούν τα πλοκάμια της ΧΑ στην αστυνομία, στον στρατό, στην ΕΥΠ αλλά και στη Δικαιοσύνη, να εντοπιστεί το οπλοστάσιό της που ανιχνεύεται στην γκρίζα ζώνη των αποστράτων, των εφέδρων, ίσως και εν ενεργεία στρατιωτικών και αστυνομικών αλλά και στα χιλιάδες όπλα των σκοπευτικών συλλόγων. Πρέπει να αποκαλυφθούν οι οικονομικοί ενισχυτές της και οι χορηγοί επικοινωνίας της» και συνεχίζει «το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα που ευθύνεται για την κατρακύλα της χώρας και τη συρρίκνωση της δημοκρατικής λειτουργίας δεν διαθέτει την αξιοπιστία να φράξει τον δρόμο στις διάχυτες αντιπολιτικές - ακροδεξιές ιδεολογίες. Η ακραία λιτότητα λιπαίνει το έδαφος του ναζιστικού φαινομένου και της ακροδεξιάς δημαγωγίας» και καταλήγει ...λύση με εκλογές για κυβέρνηση της αριστεράς, μπορεί να αντιμετωπίσει και το φασισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγει τη θέση που προβάλλουν μια σειρά αστικές δυνάμεις ότι για τη Χρυσή Αυγή ευθύνεται η φτώχεια, οι πολιτικές λιτότητας που περιγράφουν ως «μνημονιακή πολιτική». Ετσι αθωώνουν τον καπιταλισμό ως σύστημα, δηλαδή ότι η Χρυσή Αυγή ενδυναμώνει αξιοποιώντας τα αδιέξοδα που γεννά το σύστημα μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό - πολιτικό πλαίσιο που δεν προβάλλει αποκλειστικά ο φασισμός αλλά μια σειρά αστικές δυνάμεις (αντικομμουνισμός, εχθρότητα στο εργατικό κίνημα κ.λπ.). Επίσης, αθωώνει τον εαυτό του για τις δικές του ευθύνες για την κατάσταση του εργατικού κινήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλειοδοτεί ότι αυτός θα είναι καλύτερος διαχειριστής, θα φέρει την κάθαρση και θα αποκαταστήσει τη δημοκρατία.

Μήπως δεν είναι η κυβέρνηση ένας μηχανισμός του αστικού κράτους (όχι ο μοναδικός) που στέκεται πάνω σε συγκεκριμένη οικονομική βάση; Το παράδειγμα της Χιλής του Αλιέντε το 1973 είναι χαρακτηριστικό. Ανεξάρτητα από προθέσεις και αυταπάτες δεν αποδείχτηκε εκεί ότι οι κρατικοί μηχανισμοί έχουν τη δική τους αυτοτέλεια σε σχέση με την κυβέρνηση και όταν χρειάζεται δε διστάζουν να συμβάλουν στην ανατροπή της; Μια κυβέρνηση, οποιαδήποτε, στο έδαφος της αστικής εξουσίας και της καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορεί να ξεριζώσει τους διάφορους αντιλαϊκούς μηχανισμούς, δεν μπορεί να αλλάξει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του αστικού κράτους, δεν μπορεί να εξαλείψει το φασισμό - ναζισμό. Οσο υπάρχει το κεφάλαιο θα υπάρχουν και οι μπράβοι του. Οσο υπάρχει το κεφάλαιο θα υπάρχει και το κράτος που το προστατεύει με φανερά και κρυφά μέσα.

Το ΚΚΕ και με την περίπτωση της ΧΑ και της διαδικασίας που ξεκίνησε - γιατί έτσι επέλεξε σήμερα η αστική τάξη που την «ντάντεψε» και την ανάθρεψε - κάλεσε το λαό μαζί με την απαίτηση για καταδίκη των εγκλημάτων των ναζιστών, ούτε για μια στιγμή να επαναπαυθεί αλλά να δυναμώσει τη λαϊκή συμμαχία σε συμπόρευση με τους κομμουνιστές για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.


Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Το χρέος

Οταν πέρσι τα κυβερνητικά κόμματα, από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ, πανηγύριζαν για το «κούρεμα» του χρέους υποστηρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο το κρατικό χρέος θα γίνει βιώσιμο, το ΚΚΕ, μόνο το ΚΚΕ είχε διαφορετική γνώμη. Οι κομμουνιστές αποκάλυψαν ότι εκείνη η απόφαση σηματοδοτούσε ακόμα μεγαλύτερα δεινά για τους εργαζόμενους, περισσότερη φτώχεια για τα λαϊκά στρώματα συνολικά, μεγαλύτερη αφαίμαξη κοινωνικού πλούτου που θα μεταφερθεί στα ταμεία των τραπεζών - πιστωτών και άλλων ομάδων της πλουτοκρατίας, ενώ την ίδια στιγμή θα υπάρχει και παραπέρα αύξηση του ίδιου του χρέους.

Κάποιοι, οι πιο θρασείς, είπαν ότι οι κομμουνιστές αυθαιρετούν. Τώρα, με την κατάθεση του προσχεδίου του κρατικού προϋπολογισμού για την επόμενη χρονιά, όλα όσα έλεγε το ΚΚΕ, επιβεβαιώνονται μέχρι κεραίας.

Ετσι, πέρα (και μαζί) με τα αντιλαϊκά μέτρα που οδηγούν εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά στη χρεοκοπία, το κρατικό χρέος, στο όνομα του οποίου υποτίθεται ότι πάρθηκαν όλα αυτά τα μέτρα, ενώ το 2009 ήταν 298,5 δισ. ευρώ, εκτιμάται ότι του χρόνου θα αγγίξει τα 325 δισ. ευρώ!

Ας αφήσουν λοιπόν τα παραμύθια. Ο κύριος λόγος που παίρνονται όλα αυτά τα μέτρα είναι ότι οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται αποτελούν στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου. Είναι στόχοι διευκόλυνσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου στις σύγχρονες συνθήκες, έχουν αποτυπωθεί σε σωρεία ντοκουμέντων της ΕΕ και ήδη εφαρμόζονται στο σύνολο των χωρών της ζώνης του ευρώ. Ανεξάρτητα από ελλείμματα, χρέη και κρίση.

Αλλωστε, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, μονόδρομος για την αντιμετώπιση του χρέους, που έχουν δημιουργήσει οι κυβερνήσεις της οικονομικής ολιγαρχίας για να στηρίξουν τους καπιταλιστές, είναι η μονομερής διαγραφή όλου του χρέους, η αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική λαϊκή εξουσία.

Για το Κόμμα!

Το πρωί του Σαββάτου, στην Ομόνοια, έγινε το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. Πριν ακόμα πυκνώσει ο κόσμος, ένας συνταξιούχος διαδηλωτής από τον Πειραιά, όπως ο ίδιος συστήθηκε, ζήτησε κάποιο μέλος του ΚΚΕ, για να δώσει 250 ευρώ στο Κόμμα. Οπως είπε, «είμαι δίπλα στο ΚΚΕ, βοηθάω όπως μπορώ και θέλω να βοηθήσω και οικονομικά το Κόμμα». Το καταγράφουμε σαν ένα ζωντανό παράδειγμα των σχέσεων που οικοδομεί το ΚΚΕ με το λαό, του κύρους που έχει το Κόμμα. Αλλά και της συναίσθησης που έχουν οπαδοί και φίλοι σε δύσκολες οικονομικά συνθήκες για τους ίδιους, ότι ισχυρό ΚΚΕ, σημαίνει και Κόμμα με γερά οικονομικά.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Αντιλαϊκή πολιτική και χωρίς τρόικα...

Ο ένας μετά τον άλλο αρθρογράφοι της κυρίαρχης αστικής προπαγάνδας διατυπώνουν τη θέση «τρόικα και μνημόνια τέλος». Θυμίζουμε ότι η κυρίαρχη προπαγάνδα απαιτούσε τον εγκλωβισμό του λαού στο πλαστό δίλημμα για τα συμφέροντα του λαού «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο». Ενα δίλημμα που αφορούσε στην πραγματικότητα την ίδια την αστική τάξη. Με το ίδιο κριτήριο -τα συμφέροντα του κεφαλαίου- που ορισμένοι είχαν υποστηρίξει το μνημόνιο, σήμερα οι ίδιοι εμφανίζονται να λένε «η τρόικα να πάει σπίτι της», όπως διακηρύσσει αρθρογράφος στην «Καθημερινή», ενώ άλλος, στην ίδια εφημερίδα, προσδιορίζει πως αυτό πρέπει να γίνει μέχρι το καλοκαίρι. Πριν απ' αυτούς, ο Α. Γεωργιάδης έχει δηλώσει: «ο διαχωρισμός σε μνημόνιο και αντιμνημόνιο θα είναι πια άνευ σημασίας (...) πάμε στη νέα εποχή» αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση «να φύγουν κυβέρνηση, τρόικα και τα "μνημόνια"». Θέση που ήδη είχε διατυπώσει από τον προηγούμενο Μάη η Α. Διαμαντοπούλου στη ΝΕΤ λέγοντας: «Πρέπει να φύγει η τρόικα (...) γνωρίζουμε πώς να κάνουμε πολιτική και δεν την χρειαζόμαστε». Πράγματι, δε χρειάζονται την τρόικα και το μνημόνιο καθώς ήδη είναι προφανές πως περνάμε σε νέα φάση για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης. Την περιέγραψε από τον Σεπτέμβρη ο πρωθυπουργός ως «πορεία προς το πλεόνασμα χωρίς μνημόνιο», εισπράττοντας ως μόνο αντίλογο από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είναι αξιόπιστος κι ότι απαιτείται άλλη κυβέρνηση για τον ίδιο δρόμο. Το δρόμο προς την «Ελλάδα του πρωτογενούς πλεονάσματος» που, όπως κατήγγειλε το ΚΚΕ, ανοίγει με τη σφαγή διαρκείας των δικαιωμάτων και του εισοδήματος του λαού και συνεχίζει με νέες φοροελαφρύνσεις και κρατικές ενισχύσεις για τους μονοπωλιακούς ομίλους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες.

Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί θεωρούν αυτονόητη την πολιτική της ανταγωνιστικότητας και αυτό που ζητάνε πλέον είναι τη συναίνεση της εργατικής τάξης για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής μέσα από ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο». Το έχει ζητήσει ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει χειροκροτηθεί από τον ΣΕΒ, έχει προσχωρήσει πλέον σ' αυτό και ο Σαμαράς. Η αντιπαράθεσή τους περιοριζόταν εξαρχής στα δύο μοντέλα διαχείρισης της κρίσης. Ο στόχος για «πρωτογενές πλεόνασμα» που αναμασά η κυβέρνηση, όπως και ο στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης με νέο «κούρεμα» που πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, οδηγούν σε νέα αντιλαϊκά μέτρα χωρίς ημερομηνία λήξης. Η πορεία προς την «ανταγωνιστική, εξωστρεφή Ελλάδα» είναι η συνέχιση του ίδιου -χθεσινού και σημερινού- αντιλαϊκού δρόμου ανάπτυξης, που οδήγησε στην κρίση και τη λαϊκή χρεοκοπία, προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Αντίθετα, το ΚΚΕ εξαρχής ανέδειξε την πραγματική αντίθεση μεταξύ της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, από τη μία, και του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, από την άλλη, μια εξουσία που εναλασσόμενα υπηρετούν τόσο τα φιλελεύθερα όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά, παλιά και νέα, κόμματα. Προειδοποίησε ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα συνοδευτεί με νέες ακόμα πιο σκληρές θυσίες του λαού στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Και τονίζει ότι απαιτείται ριζική αλλαγή πορείας και όχι κυβερνητική εναλλαγή εντός των αντιλαϊκών τειχών του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της ΕΕ και των στόχων που θέτει το κεφάλαιο. Η ριζική αλλαγή πορείας προϋποθέτει οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης και συμμαχίας και συμπόρευση με το ΚΚΕ, για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση απ' την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για να ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες.

Η «Καθημερινή», σήμερα...

Προχτές η «Καθημερινή» έπιασε στο «στόμα» της τον Πλουμπίδη (σ.σ.: Η «Καθημερινή» να πιάνει στο «στόμα» της τον Πλουμπίδη είναι από μόνο του ήδη αρκετά αηδιαστικό). Βέβαια, δεν την έπιασε ο πόνος. Ο στόχος ήταν άλλος: Η «Καθημερινή» βάλθηκε να ενημερώσει τους αναγνώστες της για τα «εγκλήματα του ΚΚΕ»...

Δεν θα μπούμε στον πειρασμό να υπερασπιστούμε ούτε τον Πλουμπίδη, ούτε το ΚΚΕ, έναντι της «Καθημερινής». Δεν το έχουν ανάγκη.

Αλλά όταν μιλάει η «Καθημερινή» για τον Πλουμπίδη και το ΚΚΕ, όταν μιλάει η «Καθημερινή» για «εγκλήματα» (και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς, όπως σήμερα), καλό είναι να ξέρουμε ποιος μιλάει.

Η «Καθημερινή», λοιπόν, είναι αυτή που μόλις πριν δύο χρόνια εκθείαζε το «φαινόμενο ΛΑ.Ο.Σ.» για τις «αξιοπρεπείς παρουσίες από πλευράς πολιτικού λόγου στη Βουλή», για την «επιτυχημένη πολιτική συνταγή» του, για την «υπεύθυνη στάση» του.

Υπενθυμίζουμε ότι το «φαινόμενο» - κατά την «Καθημερινή» - ΛΑ.Ο.Σ. είναι το κόμμα των υμνητών του φασίστα Μεταξά και το κόμμα που η αγάπη του για τους «Χίτες» είναι τέτοια που στα γραφεία του έχει ονοματίσει αίθουσα με το όνομα του Γρίβα, του ιδρυτή δηλαδή της φασιστικής «Χ» («Καθημερινή», 11/3/2011)...

Επίσης, η «Καθημερινή» είναι αυτή που μόλις πριν ένα χρόνο δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία», όπου μάθαμε πως «όσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή (...)» («Καθημερινή», 16/9/2012).

Μάλλον δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε τι είναι η Χρυσή Αυγή...

Επίσης, τώρα, πριν από μερικές βδομάδες, η «Καθημερινή» ήταν που ενώ η - τέσσερις ορόφους υπό τον υπόκοσμο - χιτλερική συμμορία είχε ήδη επιτεθεί με καδρόνια και καρφιά εναντίον των μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα, εκείνη έγραφε ότι «σε τελευταία ανάλυση ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή» («Καθημερινή», 13/9/2013) και από το δικό της συγκρότημα διακινούνταν η άποψη πως μια «σοβαρότερη» Χρυσή Αυγή θα ήταν κατάλληλη ακόμα και για κυβερνητικός εταίρος...

... και η «Καθημερινή», τότε...

Αλλά επειδή της «Καθημερινής» της αρέσει να μιλάει και για τα «παλιά», για τότε δηλαδή που το ΚΚΕ και ο Πλουμπίδης πολεμούσαν το ναζισμό, να της θυμίσουμε κι εμείς κάτι από την «κληρονομιά» της:

Ηταν στις 29 Απρίλη 1941, μόλις δυο μέρες αφότου οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι της Χρυσής Αυγής, τα γερμανικά «Βάφεν Ες Ες», είχαν μπει στην Αθήνα, που η «Καθημερινή» έγραφε:

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν - περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία - εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

Αυτά γράφονταν τότε. Σε μια περίοδο, δηλαδή, που ο «χρυσαυγιτισμός» δεν είχε ανάγκη, όπως σήμερα, να κυκλοφορεί... με πολιτικά.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ