Δεκάδες περιοδείες και εξορμήσεις σε τόπους δουλειάς, αλλά και συγκεντρώσεις σε συνοικίες όλης της χώρας πραγματοποιούν οι ΚΟ του ΚΚΕ το τελευταίο διάστημα, με θέμα τις πολιτικές εξελίξεις και την πρόταση διεξόδου που καταθέτει το Κόμμα στο λαό.

Από παλιότερη περιοδεία του Χρ. Κατσώτη

Την πρώτη μέρα της περιοδείας, το κλιμάκιο της ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Χρ. Κατσώτη, επισκέφτηκε ξενοδοχεία στη νότια Κέρκυρα και συνομίλησε με εργαζόμενους. Η ΤΕ Κέρκυρας σημειώνει την προσπάθεια που έκανε η εργοδοσία σε ένα από αυτά να δυσφημίσει τους κομμουνιστές στα μάτια των εργαζομένων, με τραπεζώματα και κεράσματα, προκειμένου να παρεμποδίσει την επαφή μαζί τους.

Η απάντηση ήταν άμεση, αφού δηλώθηκε ότι το ΚΚΕ δεν είναι σαν τα άλλα κόμματα και ότι οι δεσμοί του Κόμματος με τους εργαζόμενους χτίζονται μέσα στους αγώνες και την ταξική πάλη. Η ΤΕ Κέρκυρας εξέδωσε και σχετική ανακοίνωση, που μοιράζεται σε εξορμήσεις στα ξενοδοχεία του νησιού.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ο Χρ. Κατσώτης συναντήθηκε με τον Σύνδεσμο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας, όπου έγινε ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων για την κατάσταση που υπάρχει στα ξενοδοχεία του νησιού, τα προβλήματα των οφειλομένων, των κλεμμένων ρεπό, της εντατικοποίησης και της τρομοκρατίας που βιώνουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι.

Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε, με την παρουσία δεκάδων εργαζομένων, σύσκεψη - συζήτηση με θέμα «Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την ανάπτυξη στον Τουρισμό; Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ και η απάντηση που πρέπει να δώσει το εργατικό κίνημα».

Τη δεύτερη μέρα, το κλιμάκιο της ΤΕ μίλησε σε άλλο ξενοδοχείο με δεκάδες εργαζόμενους, κυρίως νέους. Στη συζήτηση αναδείχθηκε ιδιαίτερα το ζήτημα της ανάπτυξης που υπάρχει στον Τουρισμό και ότι από αυτή την ανάπτυξη κερδίζουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι και οι tour operators, την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι ζουν μια εργασιακή ζούγκλα. Σπάνε τα ρεκόρ αφίξεων και εισπράξεων από τη μία και τα ρεκόρ μείωσης μισθών και εντατικοποίησης της εργασίας από την άλλη.

Ο Χρ. Κατσώτης κάλεσε τους εργαζόμενους να αναλογιστούν ότι δεν τους αξίζει να δουλεύουν σε χλιδάτα και πανάκριβα ξενοδοχεία και την ίδια ώρα να μην μπορούν να κάνουν ούτε μία μέρα διακοπές. Οπως είπε, είναι πρόκληση και αίσχος να πανηγυρίζουν κάποιοι για την αύξηση στον Τουρισμό λόγω των πολέμων που γίνονται γύρω μας και με την κυβέρνηση να σπρώχνει όλο και πιο βαθιά τη χώρα μας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με τεράστιους κινδύνους.

Για όλα αυτά, η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ κάλεσε τους ξενοδοχοϋπάλληλους σε αντεπίθεση, σε συσπείρωση γύρω από το Κόμμα. Σε αποφασιστική ενίσχυση της πάλης, μέσα από το ταξικό τους σωματείο, και σε μαζική συμμετοχή στην οργάνωση, την περιφρούρηση και την επιτυχία της απεργίας του κλάδου στις 20 Ιούλη.

-- Ρεπορτάζ από περιοδείες με στελέχη του Κόμματος σε τόπους δουλειάς

-- Ρεπορτάζ από τις εκδηλώσεις του 17ου Πολιτικού - Πολιτιστικού Διημέρου της ΚΟ Αττικής για Ελληνες, μετανάστες και πρόσφυγες εργάτες

-- Αρθρο: Η πείρα επιβεβαιώνει τις Αποφάσεις και την ανάγκη για ισχυρό ΚΚΕ στα εργοστάσια

-- Με εκδήλωση στο Ν. Ηράκλειο τίμησαν την ηρωίδα κομμουνίστρια Ηλέκτρα Αποστόλου οι Οργανώσεις Βόρειου Τομέα Αττικής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Τα μέλη του Κόμματος συζήτησαν με τους εργαζόμενους, πολλοί από τους οποίους εργάζονται ως «εποχικοί», δηλαδή μερικούς μήνες το χρόνο, όπως άλλωστε συμβαίνει σε πολλά εργοστάσια του κλάδου.

Οπως είπε ο Γ. Γκιόκας, σκοπός της περιοδείας δεν ήταν να περιγράψει τα προβλήματα, τα «χάλια μας» όπως παρατήρησε ένας από τους εργαζόμενους, αλλά να συμβάλει να βγουν απαραίτητα συμπεράσματα ώστε το επόμενο διάστημα να ενισχυθεί η πάλη των εργαζομένων. Κάλεσε τους εργαζόμενους να απορρίψουν τη νέα μεγάλη απάτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περί «δίκαιης ανάπτυξης» και τέλους των θυσιών, σημειώνοντας ότι το κρίσιμο ερώτημα είναι αν έχει να κερδίσει κάτι ο λαός από αυτές τις εξελίξεις, αν θα πάρει πίσω όσα έχασε τα τελευταία χρόνια. Πρόσθεσε πως κανείς δεν πρέπει να σκέφτεται ότι με την όποια ανάκαμψη τουλάχιστον δεν θα έρθουν νέα μέτρα, γιατί ούτε αυτό ισχύει. Εφερε ως παράδειγμα το νέο πακέτο μέτρων που ετοιμάζεται ως «προαπαιτούμενο» της τρίτης «αξιολόγησης», το οποίο περιλαμβάνει το χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία. Αντίστοιχα, βαριά μέτρα θα συνοδεύουν την όποια «ρύθμιση» του χρέους.

Το θέμα λοιπόν είναι «ανάπτυξη για ποιον;», σημείωσε, και αναφέρθηκε στις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Απαντώντας σε παρατήρηση εργαζόμενου ότι κι άλλα κόμματα αναφέρονται σε αυτές τις δυνατότητες, υπογράμμισε ότι το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που υπερασπίζεται την ανάπτυξη προς όφελος του λαού και όχι του κεφαλαίου. Εξήγησε ότι για να γίνει αυτό και να ικανοποιηθούν ολόπλευρα οι σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες πρέπει να φύγει από τη μέση το καπιταλιστικό κέρδος, να μην είναι υπόθεση των καπιταλιστών ποιος κλάδος και σε ποια κατεύθυνση θα αναπτυχθεί, αλλά των εργαζομένων. Κι αυτό απαιτεί μέσα παραγωγής κοινωνικοποιημένα, με το λαό στην εξουσία και έξω από την ΕΕ.

Η συζήτηση με τους εργαζόμενους στο λιγοστό χρόνο του διαλείμματος στάθηκε σε ερωτήματα όπως «πώς θα γίνουν αυτά που λέει το ΚΚΕ», αν «θα απομονωθεί η χώρα» κ.λπ. Ο Γ. Γκιόκας σημείωσε ότι κανένας λαός που αγωνίζεται δεν μένει μόνος του και ότι αν οι εργαζόμενοι σε μια χώρα κάνουν υπόθεσή τους αυτή την ανατρεπτική πορεία, είναι σίγουρο ότι θα τους ακολουθήσουν και θα τους στηρίξουν κι άλλοι λαοί. Τέλος, ο Γ. Γκιόκας τόνισε ότι όσα λέει το ΚΚΕ είναι απολύτως ρεαλιστικά, και μάλιστα η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες προσφέρει πολύτιμη πείρα, θετική και αρνητική. «Αυτός είναι ο πιο ρεαλιστικός και ελπιδοφόρος δρόμος για τους εργαζομένους. Μπορεί να φαντάζει δύσκολος, αλλά ο δρόμος που σήμερα βαδίζουμε είναι αφάνταστα πιο δύσκολος, με θυσίες δίχως τέλος, για να κερδίζουν τα μονοπώλια», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Διαβάστε στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» αποσπάσματα από τις ομιλίες των στελεχών του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: Του Θοδωρή Χιώνη, στη συγκέντρωση στο πάρκο ΦΙΞ, του Κώστα Παρασκευά, στο εργατικό φεστιβάλ του Κόμματος στη Χαλκίδα, και του Γιάννη Πρωτούλη, στο εργατικό φεστιβάλ του Κόμματος στη Θεσσαλονίκη.

Στη συζήτηση, η Στ. Παπαοικονόμου σχολίασε και τις «διδαχές» του συστήματος προς τη νεολαία, όπως από την ΕΕ, ότι «πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε, να δεχόμαστε την διαφορετικότητα, τον "άλλο" που δεν είναι "ίδιος" με εμάς».

«Εμείς λέμε», αντέτεινε, «ότι αυτή είναι μία συζήτηση πολύ βολική για το σύστημα, να συζητάμε για τους νέους μετανάστες και με τους νέους μετανάστες σαν κάποιους "άλλους", τους οποίους "πρέπει να καταλάβουμε", σαν "διαφορετικούς", που πρέπει να αποδεχτούμε, να κεντράρουμε σε όσα διαφορετικά έχουμε οι λαοί μεταξύ μας. Τελικά, πόσα διαφορετικά στοιχεία έχουμε, αν εξαιρέσεις τον τόπο που γεννηθήκαμε, τη γλώσσα που μάθαμε να μιλάμε, τη θρησκεία που πιστεύουν στις διάφορες χώρες; Είναι πολύ περισσότερα τα κοινά που έχουμε, Ελληνες και μετανάστες. Είναι ίδια τα σχολεία στα οποία πηγαίνουμε, η μισομόρφωση που παίρνουμε. Είναι ίδια τα ΙΕΚ και οι ΕΠΑΣ που γραφόμαστε, ίδιες οι πρακτικές που κάνουμε σε εργοδότες, τζάμπα και χωρίς ασφάλιση. Εχουμε σαν νέοι τις ίδιες ανάγκες να αθληθούμε, να ψυχαγωγηθούμε, να διασκεδάσουμε, να πάμε διακοπές, ανάγκες που δεν καλύπτονται σήμερα.

Είναι ίδιο το εργασιακό μέλλον μας, γιατί για όλους εμάς ίδια είναι τα μνημόνια και όλοι οι αντεργατικοί νόμοι. Τα μέτρα που έχουν πάρει σημαίνουν ότι όλοι μας, Ελληνες και μετανάστες νέοι, θα δουλεύουμε χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις, χωρίς δικαιώματα, με άθλιους μισθούς - χαρτζιλίκι, λίγους μήνες από 'δω, λίγους από 'κει κ.λπ. (...)

Αποδεικνύεται δηλαδή ότι δεν έχουμε καμία ουσιαστική διαφορά μεταξύ μας, είμαστε όλοι παιδιά της εργατικής τάξης, είμαστε από την ίδια μεριά. Αποδεικνύεται ότι το "ντόπιος" ή "μετανάστης" είναι ένας ανούσιος διαχωρισμός για εμάς. Στον καπιταλισμό, σε κάθε χώρα, μας εκμεταλλεύονται τα αφεντικά, και κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή να "περισσεύουμε", να μην έχει "τόπο" για εμάς.

Οι "διαφορετικοί" από εμάς, οι "άλλοι", είναι οι καπιταλιστές, που κυριαρχούν, έχουν την εξουσία, μας εκμεταλλεύονται και έχουν διασφαλισμένη τη ζωή μέχρι και για τα δισέγγονά τους. Είναι ο εχθρός μας, απ' τον οποίο δεχόμαστε ενιαία επίθεση. Αυτούς συμφέρει να διαχωριζόμαστε με βάση το έθνος, το χρώμα, την θρησκεία, για να μας "σπάνε", να μας αποδυναμώνουν».

Η Στ. Παπαοικονόμου

Για δύο μέρες το πάρκο ΦΙΞ στα Πατήσια, που φιλοξένησε τις εκδηλώσεις, γέμισε από εργαζόμενους, ανθρώπους του μόχθου που ο καπιταλισμός με τη φτώχεια και τους πολέμους τούς έσπρωξε μακριά από τις πατρίδες τους. Η συζήτηση την πρώτη μέρα και η συγκέντρωση τη δεύτερη, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, τα περίπτερα των μεταναστευτικών κοινοτήτων, η έκθεση της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και ο παιδότοπος αποτέλεσαν τον τόπο συνάντησης Ελλήνων με τους αλλοδαπούς συναδέλφους τους.

Ξεχωριστή ήταν η παρουσία της νεολαίας στο διήμερο. Αλλωστε, η συζήτηση την πρώτη μέρα ήταν αφιερωμένη στην ανάγκη οργάνωσης και συμμετοχής των νέων μεταναστών και προσφύγων στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, για το σοσιαλισμό.

Την εισηγητική ομιλία έκανε η Στέλλα Παπαοικονόμου, μέλος του Γραφείου του ΣΠ Αττικής της ΚΝΕ και συμμετείχαν μεταναστόπουλα που είτε γεννήθηκαν στην Ελλάδα, είτε μεγάλωσαν εδώ μετά τον ερχομό των οικογενειών τους. Η ομιλήτρια, απαντώντας στο ερώτημα «γιατί εδώ και δεκαετίες τα κύματα μετανάστευσης και προσφυγιάς δεν έπαψαν ποτέ;» ανέφερε ότι παραμένει η αιτία που σπρώχνει λαούς να αφήνουν τις πατρίδες τους: Η καπιταλιστική εκμετάλλευση, που γεννά φτώχεια και ανεργία στους πολλούς. Παραμένουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι πόλεμοι. «Το σύστημα γεννά τη μετανάστευση, την προσφυγιά», σημείωσε το στέλεχος της ΚΝΕ.

Από τη συζήτηση της πρώτης μέρας

Η Βέρα, είναι 20 ετών, παιδί Σύρων που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Εχει οργανωθεί στην ΚΝΕ και τα τελευταία χρόνια ζει μέσα στην οικογένειά της τα αδιέξοδα που γεννά ο ιμπεριαλισμός. Η καθημερινότητα των συγγενών της στο Χαλέπι της Συρίας, είναι οι βομβαρδισμοί, ο φόβος, το άγχος για το αύριο. «Δεν έχουν ζωή εκεί πέρα», ανέφερε χαρακτηριστικά, και περιέγραψε πόσο δύσκολο είναι να το πάρει απόφαση μια οικογένεια να εγκαταλείψει την πατρίδα της και να ρισκάρει τα πάντα για να ταξιδέψει, όχι για να ζήσει σύμφωνα με τις ανάγκες της, αλλά για να γλιτώσει από τον πόλεμο. Σε δηλώσεις της στον «Ριζοσπάστη» μετά την εκδήλωση αναφέρει ότι πριν από τον πόλεμο πήγαινε συχνά στη Συρία και ότι δύσκολα μπορούσε κανείς να διανοηθεί το μακελειό που συμβαίνει από την ιμπεριαλιστική επέμβαση εδώ και 7 χρόνια. Στέκεται στις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης και της ΕΕ για την κατάσταση που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής, για την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, για τη διευκόλυνση και την υποστήριξη που παρέχεται από την Ελλάδα στις επεμβάσεις. Σημειώνει ότι οι νέοι δύσκολα αντιλαμβάνονται αυτήν την πραγματικότητα και ότι αυτό που χρειάζεται πέρα από την ενημέρωση είναι οργάνωση της πάλης για να πιστέψουν ότι έχουν τη δύναμη μαζί με το λαό να παλέψουν ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Ελληνόπουλα και μεταναστόπουλα παίζουν στον παιδότοπο

Στον «Ριζοσπάστη», μετά την εκδήλωση, μίλησε και ο Γιάννης, 18 χρόνων, με καταγωγή επίσης από την Αλβανία, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Οι γονείς του έχουν μεταναστεύσει άλλες τρεις φορές σε Ιταλία και Γερμανία. Ερχεται στο πολιτικό - πολιτιστικό Διήμερο του ΚΚΕ από μικρό παιδί, από το 2007, ενώ σήμερα είναι οργανωμένος στην ΚΝΕ. Οπως είπε, το ερέθισμά του για να παλέψει οργανωμένα ήταν η κατάσταση της οικογένειάς του: «Εβλεπα τον πατέρα μου να εργάζεται 13 ώρες τη μέρα για ένα πιάτο φαΐ. Να δουλεύει ασταμάτητα και να μας λείπουν τα πάντα. Τα αφεντικά δεν πρόκειται ποτέ να δώσουν στους εργάτες αυτά που παράγουν, πρέπει να φύγουν από τη μέση».

Χορευτικό συγκρότημα Μολδαβών μεταναστών

Παράσταση από παιδικό χορευτικό συγκρότημα της Σρι Λάνκα

Από σήμερα, ο «Ριζοσπάστης» στο 4σέλιδο «Κομματική Ζωή & Δράση» ξεκινάει τη δημοσίευση αρθρογραφίας σχετικής με τη δράση των Κομματικών Οργανώσεων το τελευταίο διάστημα. Με συμπεράσματα από την προσπάθεια υλοποίησης των Αποφάσεων του πρόσφατου 20ού Συνεδρίου, όπως αυτές εξειδικεύονται σε κλάδους και περιοχές, με θετικά παραδείγματα αλλά και πείρα από δυσκολίες που συναντάμε και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε. Σκοπός της αρθρογραφίας είναι να φωτίσει τις δυνατότητες που υπάρχουν για πιο αποφασιστική συνέχεια στην προσπάθεια για ανασύνταξη του κινήματος, στέριωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας και ισχυροποίηση του ΚΚΕ, ειδικά σε τόπους δουλειάς και κλάδους στρατηγικής σημασίας.

Με βάση το 20ό Συνέδριο και τις βασικές του προβλέψεις, οι κομμουνιστές, τα καθοδηγητικά όργανα και οι ΚΟΒ, δεν πρέπει να «μετράμε» τη δουλειά μας μόνο με την καταγραφή ενεργειών, αλλεπάλληλων πρωτοβουλιών, παρεμβάσεων. Αυτές είναι φυσικά αυτονόητες, λόγω της ανάγκης αντίστασης και αντεπίθεσης στην αντιλαϊκή πολιτική. Λόγω της ανάγκης για συνεχή αποκάλυψη και ακούραστη διαφώτιση γύρω από κρίσιμα ζητήματα όπως αυτό του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Επίσης, επειδή έχουν μεγαλώσει πολύ οι απαιτήσεις της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης, η ανάγκη διαμόρφωσης αντισωμάτων ενάντια στην επεξεργασμένη προπαγάνδα της κυβέρνησης, της εργοδοσίας, του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Επειδή, αυτές οι απαιτήσεις επιβάλλουν πρωτοβουλίες για μια ευρύτερη γκάμα θεμάτων, όπως για τα ζητήματα Ιστορίας, για ζητήματα οικονομίας, συγκεκριμενοποίησης πλευρών της στρατηγικής μας σε κρίσιμους κλάδους ή υποκλάδους της μεταποίησης, γενικότερα στενή παρακολούθηση των εξελίξεων.

Κύριο ζήτημα, όμως, στην καθοδηγητική δουλειά είναι μέσα από αυτήν τη συνεχή μάχη, να μπορούμε να βγάζουμε πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα και εκτιμήσεις, να μπορούμε με βάση και την τρέχουσα πείρα μας να επιβεβαιώνουμε και να ενισχύουμε τον κεντρικό άξονα των προτεραιοτήτων μας, δηλαδή την οικοδόμηση του ΚΚΕ και την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Αυτές τις βασικές προϋποθέσεις για να υπάρξει συνολικότερη πρόοδος, χρειάζεται όχι απλώς να τις αναφέρουμε συνθηματικά, αλλά να τις συγκεκριμενοποιούμε με βάση και τη ζωντανή πείρα της Κομματικής Οργάνωσης, αλλά και της δουλειάς των συνδικάτων.

Μπορούμε εδώ να αναφέρουμε ορισμένα παραδείγματα:

Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Πειραιά, εδώ και περίπου 4 μήνες, οι ταξικές δυνάμεις, με επικεφαλής τους κομμουνιστές συνδικαλιστές, δίνουν μια σημαντική μάχη για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με βάση τη γενική αρχή ανάκτησης των απωλειών από τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Εδώ, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η οργάνωση της πάλης για την υπογραφή ΣΣΕ, τόσο της Εθνικής Γενικής ΣΣΕ όσο και των κλαδικών ΣΣΕ, στην κατεύθυνση της κάλυψης των απωλειών στα χρόνια της κρίσης και στην εξασφάλιση των προϋποθέσεων για παραπέρα ουσιαστικές αυξήσεις, αποτελεί για το ταξικό εργατικό κίνημα κύριο μέτωπο πάλης. Η οργάνωση της πάλης για την υπογραφή ΣΣΕ αφορά την καρδιά της ταξικής αναμέτρησης με την ενιαία επιθετική πολιτική του κεφαλαίου. Αφορά την υπεράσπιση της εργατικής τάξης και του βιοτικού της επιπέδου από τη ληστρική εκμετάλλευση του κεφαλαίου.

Η ΣΣΕ συνδέεται με πολλούς από τους όρους ζωής και δουλειάς των εργαζομένων. Κατοχυρώνει το μεροκάματο και τον μισθό, συνδέεται με διάφορες κοινωνικές παροχές, επιδόματα ανεργίας, ασθένειας, τις συντάξεις, ενώ καθορίζει και μια σειρά άλλα ζητήματα που αφορούν δικαιώματα των εργαζομένων, εργασιακές σχέσεις, συνθήκες εργασίας, υγιεινή και ασφάλεια και άλλα. Η υπογραφή των ΣΣΕ αποτελούσε πάντα αντικείμενο ταξικής πάλης και ήταν αποτέλεσμα του εκάστοτε συσχετισμού δύναμης.

Στη Ζώνη, η μάχη βρίσκεται σε εξέλιξη. Εχουν πραγματοποιηθεί επιτυχημένες γενικές απεργίες, άλλες σε συγκεκριμένα ναυπηγεία, δίνεται καθημερινή μάχη για την εφαρμογή του 7ωρου, Γενικές Συνελεύσεις των εργατών, πολύμορφες κινητοποιήσεις, συναντήσεις με την εργοδοσία. Οι εργάτες συσπειρωμένοι στο συνδικάτο τους, σχεδιάζουν τα επόμενα αγωνιστικά τους βήματα, την κλιμάκωση της πάλης.

Ηδη, πρόκειται για μια μάχη με πολλά θετικά στοιχεία, ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η τελική κατάληξη, κάτι που όπως ξέρουμε δεν εξαρτάται μόνο από την επιθυμία των εργατών που παλεύουν, αλλά και από τις γενικότερες εξελίξεις, την ανάγκη «προσαρμογής στα δημοσιονομικά δεδομένα», όπως διαλαλούν κυβέρνηση και ΣΕΒ. Φυσικά, θα εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο για να τα καταφέρουμε.

Επιβεβαιώνεται, όμως, και από αυτήν την αναμέτρηση πως όπου υπάρχει πιο ισχυρό ΚΚΕ, είναι καλύτερες οι προϋποθέσεις διαμόρφωσης κινητοποίησης, ενεργοποίησης των εργατών. Προκύπτουν όμως και για τον συγκεκριμένο χώρο πιο πολλές απαιτήσεις: Να διαμορφωθούν κομματικοί πυρήνες μέσα στα μεγάλα ναυπηγεία και να δυναμώσει συνολικά η κομματική δουλειά. Να ξεχωρίσουν τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία μέσα από τους εργάτες, ώστε να προετοιμάζονται για το επόμενο ώριμο βήμα, την ένταξή τους στο Κόμμα. Να δυναμώσει, επίσης, η συζήτηση για τις αιτίες που γεννούν τα προβλήματα. Για το ότι η συνέχιση της πάλης για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων είναι άρρηκτα δεμένη με την προσπάθεια αναζωογόνησης - ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, με την ανάγκη να ξαναεμπιστευτούν οι εργάτες τα συνδικάτα, να ανέβει το κύρος τους στα μάτια των εργαζομένων.

Το πιο ισχυρό ΚΚΕ, το πιο δυνατό κλαδικό Συνδικάτο Μετάλλου με εκατοντάδες νέες εγγραφές, με Σωματειακές Επιτροπές στους μεγάλους χώρους, αυτά μπορούν να είναι τα πιο σημαντικά μακροπρόθεσμα οφέλη και κατασταλάγματα της πάλης.

Πριν από περίπου 1 μήνα ολοκληρώθηκαν οι αρχαιρεσίες στο κλαδικό συνδικάτο Τροφίμων - Γάλατος - Ποτών. Η συμμετοχή έφτασε σε διπλασιασμό από τις προηγούμενες εκλογές, άρα το αποτέλεσμα είναι θετικό. Ξεχωρίζουν μεγάλοι χώροι δουλειάς που γίνεται συστηματική κομματική και συνδικαλιστική παρέμβαση εδώ και χρόνια. Τώρα όμως οι απαιτήσεις και λόγω αυτού του αποτελέσματος μεγαλώνουν ταχύτατα. Πλέον σε πάνω από 70 χώρους δουλειάς υπάρχουν οργανωμένοι εργάτες του Συνδικάτου. Το θέμα είναι αυτοί να είναι «το μάτι και το αυτί του συνδικάτου», να μην αισθάνονται τη συμμετοχή τους μόνο μέσω των αρχαιρεσιών, αλλά με τη συνολική τους στάση, τη διαρκή επαφή με το ΔΣ, με το να παίρνουν πρωτοβουλίες μέσα στο χώρο τους, στην αρχή πιο απλές, στη συνέχεια όλο και πιο θαρραλέες. Αυτό, όμως, απαιτεί πολύ καλύτερη δουλειά από τις Κομματικές Οργανώσεις και το ΔΣ του Συνδικάτου. Απαιτεί, επίσης, πιο συστηματική δουλειά με τους μετανάστες εργάτες που έκαναν μαζικά το βήμα και ψήφισαν στις αρχαιρεσίες κόντρα στην τρομοκρατία, στον εκφοβισμό που, σε αυτήν την κατηγορία, λειτουργούν στο πολλαπλάσιο. Πολύ περισσότερο, απαιτεί αναβάθμιση της κομματικής δουλειάς με πολλές μορφές και τρόπους, ξεχώρισμα των πρωτοπόρων εργατών που δίνουν μαζί μας μάχες για να σκεφτούν και να ωριμάζει μέσα τους ότι χωρίς ισχυρό ΚΚΕ στον κλάδο, ούτε το Συνδικάτο θα μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες. Απαιτεί, επίσης, ισχυρά αντανακλαστικά για τη διαρκή επαφή και οργάνωση με τους εποχικούς εργάτες που γίνονται ολοένα και περισσότερο ο κανόνας στον συγκεκριμένο κλάδο, άρα μετράει πολύ το «κράτημα της επαφής», το να μη διασπάται η ενότητα των εργατών σε χώρους που πλέον έχουν 3, 4, 5 διαφορετικές σχέσεις εργασίας. Αυτά, όμως, δεν λύνονται με συνθήματα, απαιτούν και πρωτοπόρο αγωνιστικό παράδειγμα και συνεχή ιδεολογικό εξοπλισμό.

Πριν από περίπου ένα μήνα ολοκληρώθηκαν οι αρχαιρεσίες στα Πρακτορεία Τύπου. Οι ταξικές δυνάμεις κράτησαν την πλειοψηφία στο ΔΣ του σωματείου, παρά τη μείωση που είχε το ψηφοδέλτιο που υποστήριξαν. Σωστά οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στην καταγγελία και τελικά στον αποκλεισμό φασιστικού ψηφοδελτίου που επιδίωξε να συμμετάσχει στις εκλογές. Σωστά, επίσης, προσπάθησαν να αναδείξουμε τις γενικότερες εξελίξεις στον κλάδο, με το «μπάσιμο» μεγαλοεπιχειρηματιών και τις συνέπειες που θα έχει αυτό στους εργάτες. Επιβεβαιώθηκε, όμως, πως χρειάζεται πιο έγκαιρα να διαμορφώνουμε όρους πιο αναβαθμισμένων πολιτικών και ιδεολογικών δεσμών με τους εργάτες. Οτι δεν φτάνει μια γενική αποδοχή του ότι είμαστε αγωνιστές, όταν ειδικά σφίγγουν οι εξελίξεις και τα διλήμματα που μπαίνουν στους εργάτες είναι πιο χοντρά. Αρα, το επόμενο διάστημα, η προσπάθεια μπορεί να είναι η αναβαθμισμένη ιδεολογική και πολιτική δουλειά, η συσπείρωση των πρωτοπόρων εργατών μαζί με τους κομμουνιστές, η αγωνιστική προετοιμασία για το αβέβαιο μέλλον με βάση το θολό τοπίο στα ΜΜΕ, η απομόνωση των φασιστών, η μεγαλύτερη ενασχόληση με τους εργάτες των «δουλεμπορικών».

Για 10 μέρες, οι μετανάστες εργάτες του εργοστασίου χημικής βιομηχανίας «Γεωργίου» στον Αυλώνα έκαναν απεργία κόντρα στη βιαιοπραγία απέναντι σε έναν συνάδελφό τους, ζητώντας την καταβολή των δεδουλευμένων, αλλά και στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής και ασφάλειας. Η απόφασή τους να κάνουν τέτοιο βήμα γίνεται πιο σημαντική αν σκεφτούμε ότι είναι από ξένη χώρα, ότι πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις και για πολλούς λόγους ο φόβος είναι μεγαλύτερος. Από την πρώτη στιγμή, βρέθηκε δίπλα τους το κλαδικό Συνδικάτο Χημικής Βιομηχανίας, άλλοι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ από διάφορους κλάδους, οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ. Βοήθησαν τους εργάτες να αντέξουν, στήριξαν τον αγώνα τους με πολλούς τρόπους, έφεραν το θέμα στη Βουλή, συγκρούστηκαν με τον ρατσισμό. Οι εργάτες μπήκαν με ψηλά το κεφάλι στη δουλειά, έχοντας ικανοποιηθεί κάποια από τα αιτήματά τους, έχοντας στην πλειοψηφία τους οργανωθεί στο κλαδικό Συνδικάτο. Πλέον, όμως, και οι απαιτήσεις μεγαλώνουν για τη δική μας δουλειά. Σε έναν μεγάλο κλάδο όπως αυτόν της Χημικής Βιομηχανίας, που απασχολεί χιλιάδες εργάτες στην Αττική, μεταξύ αυτών πολλούς μετανάστες που συχνά εργάζονται σε απαράδεκτες συνθήκες, πρέπει να δυναμώσει σημαντικά η παρέμβαση του ΚΚΕ, όσο και αυτή του κλαδικού Συνδικάτου. Χρειάζεται υποδομή κατά μεγάλο χώρο δουλειάς, όχι «ό,τι προλαβαίνουμε, όταν το παίρνουμε χαμπάρι». Αυτό, όμως, απαιτεί επιτάχυνση των θετικών βημάτων, πιο τολμηρές πρωτοβουλίες, δουλειά υποδομής που δεν θα αδυνατίζει λόγω της επικαιρότητας, αλλά θα την αξιοποιεί για να ενισχύονται οι δυνάμεις μας.

Με λίγα λόγια: Οι εξελίξεις και η πείρα μας επιβεβαιώνουν και ενισχύουν την ανάγκη να είναι στο σταθερό κέντρο του προσανατολισμού μας, η απόφαση του Συνεδρίου. Επομένως, τα καθοδηγητικά όργανα, πρέπει διαρκώς να μελετούν το χώρο ευθύνης τους, να γνωρίζουν τι συμβαίνει, να έχουν συστηματική επαφή με τους εργάτες. Κριτήριο προόδου της δουλειάς να αποτελεί η επίμονη προσπάθεια στη στρατολογία, στη διακίνηση του «Ριζοσπάστη», του πολιτικού βιβλίου. Η αντίστοιχη οργάνωση των εργατών στα Συνδικάτα, η δημιουργία Σωματειακών Επιτροπών, το δυνάμωμα του ΠΑΜΕ. Η βελτίωση της λειτουργίας των Συνδικάτων, η εύστοχη όξυνση της διαπάλης με τις άλλες δυνάμεις μέσα στο εργατικό κίνημα, οι οποίες δρουν ανεξάρτητα αν πάντα αυτό εκφράζεται με συγκεκριμένο συνδυασμό συνήθως μπροστά σε αρχαιρεσίες.

Ο προγραμματισμός και ο έλεγχος αυτής της δουλειάς δεν γίνεται «μια και έξω». Απαιτεί ζωντανή και ουσιαστική συζήτηση με το σύνολο του κομματικού δυναμικού για να ενιαιοποιούνται τα κριτήρια, με τα οποία αξιολογούμε τη δουλειά μας, γενίκευση της θετικής πείρας, αλλά και άντληση χρήσιμων συμπερασμάτων και από δυσκολίες και προβλήματα.

Η μεγάλη ευθύνη που έχει ανατεθεί στην Κομματική Οργάνωση Βιομηχανίας, λόγω της ιδιαίτερης σημασίας που έχει ο χώρος όπου λειτουργεί, βρίσκει την Οργάνωση συσπειρωμένη με τις αποφάσεις μας, με τη στρατηγική μας. Αυτό είναι η καταρχήν βασική προϋπόθεση για να προχωρήσουμε. Το επόμενο διάστημα μπορούμε να κάνουμε σημαντικά βήματα προόδου.

73 χρόνια μετά από την αποτρόπαια δολοφονία της, εκδήλωση τιμής στην ηρωίδα κομμουνίστρια πραγματοποίησαν, την Τετάρτη 5/7, στο Πολιτιστικό Κέντρο «Ηλέκτρα Αποστόλου» στο Ηράκλειο Αττικής, οι Οργανώσεις Βόρειου Τομέα Αττικής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και το Παράρτημα ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Ηρακλείου.

Την κεντρική ομιλία έκανε η Γιώτα Ταβουλάρη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων από την ΚΕ του ΚΚΕ και την ΚΟ Ηρακλείου του ΚΚΕ. Αντί στεφάνου χρήματα στο Κόμμα προσέφεραν το Παράρτημα ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Ηρακλείου και ο Σύλλογος Γυναικών Ηρακλείου. Ενόψει της εκδήλωσης, μάλιστα, μέλη, φίλοι και οπαδοί του Κόμματος, μετά από κάλεσμα της ΚΟΒ Περισσού, μπροστά στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τιμώντας τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, συγκέντρωσαν και πρόσφεραν στο Κόμμα το ποσό των 1.200 ευρώ ως ελάχιστο φόρο τιμής στη θυσία της Ηλέκτρας Αποστόλου, 73 χρόνια μετά την αποτρόπαιη δολοφονία της.

Η Γ. Ταβουλάρη

Η Γ. Ταβουλάρη επικεντρώθηκε στα πολύτιμα διδάγματα που αντλούνται από τη στάση της Ηλέκτρας, κάθε φορά που πιανόταν αλλά και όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με τους βασανιστές της:

«"Εγώ όταν πιάνομαι δεν νιώθω καμιά ανησυχία για την απολογία μου, γιατί μόλις περάσω εκείνα τα κατώφλια, βάζω στο νου μου πως δεν έχω πια μνήμη, δεν έχω αυτιά, δεν έχω γλώσσα. Δεν έχω ούτε μιας μέρας παρελθόν". Αυτά είχε πει κάποτε η Ηλέκτρα και τα λόγια αυτά έκανε πράξη κατά τη σύλληψή της. Από το στόμα της δεν βγήκε ούτε μια λέξη, παρά τα φρικτά βασανιστήρια.

Οι απαντήσεις της, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και των βασανιστηρίων από αξιωματικούς της Γκεστάπο και μια ομάδα από Ελληνες δήμιους με βούρδουλες και συρματόσχοινα, δείχνουν ότι ο φόβος μπροστά στο θάνατο ήταν πολύ αδύναμος έως και ανύπαρκτος, σε σύγκριση με τον υπαρκτό, πραγματικό φόβο της υποχώρησης, της εγκατάλειψης του αγώνα.

Στο ερώτημα "Πώς σε λένε;", "Ελληνίδα" απαντάει η Ηλέκτρα. "Πού κατοικείς;", "Στην Ελλάδα", απαντάει τολμηρά. "Ποιοι είναι οι συνεργάτες σας;", "Οι Ελληνες", απαντάει. "Από ποιον έπαιρνες οδηγίες;", "Από την πατρίδα", απαντάει πάλι.

Στεφάνια κατατέθηκαν στο μνημείο

Αναδεικνύοντας την ακούραστη δράση της, η Γ. Ταβουλάρη επεσήμανε πως η Ηλέκτρα έζησε τη ζωή της εργατικής τάξης. Εδωσε και πήρε από τις εργάτριες. Οπως είπε, κατέκτησε ένα στοιχείο που για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια, ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, καταμερισμού δουλειάς, είναι απαραίτητο και μοναδικής αξίας: Την οργανωτικότητα, που δεν έχει σχέση με τον πρακτικισμό. Την ικανότητα να μετασχηματίζει μια άμορφη, άπειρη μάζα σε συνειδητά ενωμένη, οργανωτικά δυνατή, εμπνευσμένη δύναμη, που δεν ισοπεδώνει την προσωπικότητα και την ατομική πρωτοβουλία στο όνομα της συλλογικότητας, αντίθετα ανεβάζει στο ανώτατο δυνατό σημείο τη συλλογική και ατομική ικανότητα, εμπνέει μαχητική διάθεση, αναβαθμίζει ποσοτικά και ποιοτικά το επίπεδο των συλλογικών καθηκόντων.

Η Ηλέκτρα κάτω από την κομματική καθοδήγηση ωρίμασε γιατί η αποστολή της πριν από τον πόλεμο και στη διάρκειά του ήταν να δουλέψει στο καθοριστικό μέτωπο πάλης, στα εργοστάσια, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές. Χωρίς αυτόν τον πρακτικό προσανατολισμό, ίσως δεν θα έφτανε σε αυτό το επίπεδο ικανότητας και προσφοράς.

«Και με την προσωπική της ζωή», όπως τόνισε η Γ. Ταβουλάρη, «η Ηλέκτρα απέδειξε πως τα ιδανικά της πάλης και του αγώνα δεν αφορούν μόνο τη δημόσια δράση, αλλά κάθε πλευρά της ζωής των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών. Η Ηλέκτρα έγινε αυτό που έγινε γιατί φρόντισε να αλλάξει την ίδια τη ζωή της, ξέκοψε από τη βολή της εύπορης οικογένειας, έζησε τις στερήσεις της εργατικής τάξης. Εκανε μεγάλες προσπάθειες να αποτρέψει τον σύζυγό της να υπογράψει δήλωση: "Πρόσεξε, Γιάννη, θυμάσαι πάνω σε τι ορκιστήκαμε να βασίσουμε το δεσμό μας. Πρόσεξε πολύ. Εγώ ποτέ δεν θα πατήσω τον όρκο μου", του έγραφε χαρακτηριστικά. Οταν αυτός λύγισε και υπέγραψε, δεν δίστασε, από την Ανάφη όπου βρισκόταν εξόριστη, να του ανακοινώσει πως μετά την πράξη του αυτή, οι δρόμοι τους αναγκαστικά θα χώριζαν.

Η Ηλέκτρα δοκιμάστηκε και στους δρόμους και στις μαζικές διαδηλώσεις και στις απεργίες, αλλά και στη σκληρή ζωή της φυλακής, μαζί με την κορούλα της, εκεί δηλαδή που δεν κρύβονται τα ελαττώματα, τα προσωπικά κουσούρια. Εκεί, στη συμβίωση στα κάτεργα, κρίνεται όχι μόνο η αγωνιστικότητα, αλλά και η συλλογικότητα, η συντροφικότητα, η απλότητα, εκεί μετριέται πόσο το εγώ γίνεται εμείς».

Σε άλλο σημείο, η ομιλήτρια ανέφερε: «Η ιστορία της Ηλέκτρας δεν συζητιέται μόνο από τους κομμουνιστές. Το θαυμασμό για το θάνατό της, τις συνθήκες που έγινε, τον εκφράζουν με τον δικό τους τρόπο και άλλοι, είτε με πρόθεση αγαθή είτε όχι. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος είναι η αποκομμουνιστικοποίηση του ήρωα, η αποκομμουνιστικοποίηση του σκοπού της θυσίας, η αποκομμουνιστικοποίηση του κινήτρου της αυτοθυσίας, της αφοβίας μπροστά στο θάνατο».

Κλείνοντας, η Γ. Ταβουλάρη σημείωσε: «Τιμούμε την Ηλέκτρα, τιμούμε όλους τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τους ήρωες και τις ηρωίδες της ταξικής πάλης, εδραιώνοντας και μπολιάζοντας πιο δυνατά μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα τη δική τους ακλόνητη πεποίθηση, για την οποία έδωσαν χωρίς δεύτερη σκέψη ακόμα και τη ζωή τους: Οτι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».