Κυριακή 7 Μάη 2017
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΙΣΤΟΡΙΑ
9 ΜΑΗ 1945 - ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Οι αιτίες που γέννησε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι εδώ...

Σεπτέμβρης 1944: Βουλγαρία - Σόφια. Οι κάτοικοι υποδέχονται τον Κόκκινο Στρατό
Σεπτέμβρης 1944: Βουλγαρία - Σόφια. Οι κάτοικοι υποδέχονται τον Κόκκινο Στρατό
Η 9η Μάη είναι η μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, η μέρα που σηματοδοτεί τη μεγάλη νίκη κατά του φασιστικού ιμπεριαλιστικού Αξονα Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας και των συμμάχων τους, η μέρα που έβαλε τέρμα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι νεκροί στη διάρκειά του έφτασαν τα 50 εκατομμύρια. Σ' αυτήν τη νίκη συνέβαλαν όλες οι δυνάμεις που συμμετείχαν στον αντιχιτλερικό συνασπισμό. Ομως, για την πραγματοποίησή της, υπήρξε καθοριστικός ο ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης.

Τη δική τους σημαντική συμβολή στον 6χρονο πόλεμο (1939 - 1945) είχαν τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών. Και σε αυτά ψυχή, οργανωτής και κύριος αιμοδότης ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Οπως ο Α', έτσι και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Αυτές οι αντιθέσεις οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο εξαιτίας της ύπαρξης της Σοβιετικής Ενωσης, σε συνδυασμό με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση (1929 - 1933). Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού κατέστησε και πάλι τη Γερμανία δύναμη κρούσης του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Η μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Γερμανίας αποκτήθηκε και χάρη στην ενίσχυση που της έδωσαν οι νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό να τη στρέψουν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης.

η πρώτη σελίδα του
η πρώτη σελίδα του "Ριζοσπάστη" στις 8 Μάη 1945
Οικονομικοί γίγαντες των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας πρωταγωνίστησαν στην ενίσχυση της Γερμανίας και στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τη στήριξή τους στον Χίτλερ και στον Μουσολίνι, πέρα από τους επιχειρηματικούς ομίλους, προσέφεραν και η Καθολική Εκκλησία και σειρά σοσιαλδημοκρατικών, συντηρητικών και άλλων αστικών κομμάτων του λεγόμενου κεντρώου χώρου, ενώ, μετά τον πόλεμο, Γερμανοί εγκληματίες πολέμου επάνδρωσαν το ΝΑΤΟ και μυστικές υπηρεσίες των «δημοκρατικών» ιμπεριαλιστικών κρατών.

Αυτή η μέρα, λοιπόν, εδώ και χρόνια γίνεται προσπάθεια από τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους να σβηστεί από τη συλλογική μνήμη και τη θέση της να πάρει η «μέρα της Ευρώπης».

Στόχος, να σβήσουν από την ιστορική μνήμη, από τη συνείδηση λαού και νεολαίας την ανεξάντλητη δύναμη των λαών που, όταν θέλουν, μπορούν να συντρίψουν τον πιο ισχυρό αντίπαλό τους.

Η Σοβιετική Ενωση, λόγω του αποφασιστικού ρόλου που είχε διαδραματίσει στη συντριβή του φασισμού και στην απελευθέρωση των ευρωπαϊκών λαών, βγήκε από τον πόλεμο με εξαιρετικά ενισχυμένο το κύρος της και με διευρυμένη την επιρροή της.

Παράλληλα συνέβαλε καθοριστικά στην απόσπαση από τον καπιταλισμό μιας σειράς χωρών στην Ευρώπη, αλλά και συνέβαλε στην Ασία, να ακολουθήσουν άλλες χώρες πολύ γρήγορα το δρόμο του σοσιαλισμού. Ακόμα, και στην άνοδο του εργατικού κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες και του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, που οδήγησε στην κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος.

Ολα αυτά θέλουν να σβήσουν από την ιστορική μνήμη. Και ανέλαβαν έργο οι πλαστογράφοι της Ιστορίας, που έχουν εκκολαφθεί από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία.

Μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (1989 - 1991), ξεκίνησε μια πιο συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

1η Μάη 1945: Η κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ
1η Μάη 1945: Η κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ
Ο ιμπεριαλισμός επιχειρεί να σβήσει την προσφορά του κομμουνιστικού κινήματος, να κρύψει τις κατακτήσεις του σοσιαλιστικού συστήματος. Επιδιώκει να καταστήσει τις νεότερες γενιές ευάλωτες στη μαύρη προπαγάνδα, να τις υποτάξει μαζικά στα σημερινά του εγκλήματα. Ο αντικομμουνισμός αποτελεί παγκόσμια ιδεολογική και πολιτική δράση των δυνάμεων του κεφαλαίου, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, για να μη βγει ο κόσμος από το πισωγύρισμα όπου τον έφερε η αντεπανάσταση του 1989 - 1991.

Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα συγκαλύπτουν ότι οι άδικοι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος, ότι δεν οφείλονται σε κάποιους μανιακούς, όπως συχνά παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Οι πόλεμοι γίνονται επειδή υπάρχουν η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών, για τη «διέξοδο» από τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού μέσα από τη χειρότερη μορφή καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων, τον πόλεμο. Ακόμα, με στόχο την αναδιάταξη στο συσχετισμό δυνάμεων των ιμπεριαλιστικών κρατών.

Ταυτόχρονα, αποσιωπούν το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ κατέβαλε μεγάλες και πολύχρονες προσπάθειες για να αποσοβηθεί η πολεμική έκρηξη, ότι ακολουθούσε με συνέπεια πολιτική ειρήνης, επειδή μόνο από αυτήν είχε συμφέρον για να οικοδομηθεί η σοσιαλιστική κοινωνία. Εχοντας καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είχε καταργήσει και το κίνητρο της συμμετοχής στο μοίρασμα και στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η Σοβιετική Ενωση υποχρεώθηκε να διεξαγάγει έναν πόλεμο που προκάλεσε ο ιμπεριαλισμός. Ο πόλεμός της ήταν δίκαιος, φιλολαϊκός.

Κρύβουν, επίσης, επιμελώς ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αναθέρμανε τις ελπίδες των αντεπαναστατικών δυνάμεων στη Σοβιετική Ενωση, που τον είδαν ως τη μεγάλη ευκαιρία για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και συμμάχησαν με τους Γερμανούς.

Τα αντικομμουνιστικά κέντρα ονοματίζουν σήμερα την Αντίσταση «τρομοκρατία»! Εμφανίζουν ως σφαγές αμάχων την παραδειγματική τιμωρία των «δοσίλογων». Προβάλλουν ως βασική αιτία της δημιουργίας οργανώσεων τύπου «Ταγμάτων Ασφαλείας» και της συνεργασίας με τους κατακτητές την ανάγκη «αθώων να προστατευθούν από το αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι κομμουνιστές»!

Χρησιμοποιούν τόσο άτιμα ψέματα για να στηρίξουν τη βάση της επίσημης πλέον κρατικής αντικομμουνιστικής ιδεολογίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στις ΗΠΑ, ταυτίζοντας το φασισμό - ναζισμό με τον κομμουνισμό. Προχωρούν στην αναθεώρηση της Ιστορίας διαστρεβλώνοντάς την, προκειμένου να ενισχύσουν τη σάπια αστική ιδεολογία και το παρασαπισμένο καπιταλιστικό τους σύστημα.

Η Ιστορία δεν ξεγράφεται

Η συνδυασμένη επίθεση γερμανικών, ιταλικών, ρουμανικών, ουγγρικών, σλοβακικών και φινλανδικών δυνάμεων κατά της ΕΣΣΔ (επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα») ξεκίνησε στις 22 Ιούνη 1941. Είχε προηγηθεί η πτώση της Γαλλίας, της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης μετά τη Γερμανία, σε μόλις 6 βδομάδες, της Πολωνίας σε 5, του Βελγίου, της Ολλανδίας και του Λουξεμβούργου σε 2,5, της Γιουγκοσλαβίας σε 1, της Δανίας σε 2 ώρες, κ.ο.κ.

Και όμως, η Σοβιετική Ενωση αντιμετώπισε τις δυνάμεις του Αξονα στην ηπειρωτική Ευρώπη μόνη της επί 2 ολόκληρα χρόνια. Ακόμη και όταν ξεκίνησε η εκστρατεία ΗΠΑ - Βρετανίας κατά της Ιταλίας (τον Ιούλη του 1943) η κατανομή των γερμανικών δυνάμεων ήταν 257 μεραρχίες στο ανατολικό μέτωπο και μόλις 26 στην Ιταλία. Μετά την απόβαση στη Νορμανδία (έναν ολόκληρο χρόνο αργότερα, στις 6 Ιούνη 1944) ο Αξονας συνέχισε να διατηρεί στο ανατολικό μέτωπο τετραπλάσιες δυνάμεις απ' ό,τι στο δυτικό.

Η ΕΣΣΔ σήκωσε το κύριο βάρος του πολέμου, τόσο από την άποψη των θυσιών της σε έμψυχο δυναμικό και άψυχο υλικό, όσο και από την άποψη της συμβολής της στη στρατιωτική συντριβή του Αξονα.

Ο πρωτοπόρος ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος

Η νίκη δεν ήρθε από μόνη της. Με την έναρξη της εισβολής, το Κομμουνιστικό Κόμμα της ΕΣΣΔ μετατράπηκε σε συλλογικό οργανωτή και καθοδηγητή της πολεμικής προσπάθειας, τόσο στην πρώτη γραμμή όσο και στα μετόπισθεν. Οι κομμουνιστές μπήκαν μπροστά στους πιο δύσκολους, σύνθετους και επικίνδυνους τομείς του αγώνα, εμψυχώνοντας και συμπαρασύροντας τις λαϊκές μάζες με το αγωνιστικό τους παράδειγμα και ήθος.

Οταν π.χ. στις 13 Οκτώβρη 1941 η σύσκεψη του κομματικού αχτίφ της Μόσχας απηύθυνε κάλεσμα στους κομμουνιστές της πόλης να υπερασπιστούν τη σοβιετική πρωτεύουσα, συγκροτήθηκαν σε 3 μόλις μέρες 25 λόχοι και τάγματα κομμουνιστών και κομσομόλων δύναμης 12.000 μαχητών. Εως το τέλος του μήνα είχαν σχηματισθεί 3 μεραρχίες.

Μόνο τον πρώτο χρόνο του πολέμου εντάχθηκαν στον Κόκκινο Στρατό και το Ναυτικό κοντά 1 εκατομμύριο μέλη του Κόμματος και 2 εκατομμύρια μέλη της Νεολαίας του. Σχεδόν το 1/3 των μελών της Κεντρικής Επιτροπής βρισκόταν στο μέτωπο. Συνολικά, το ποσοστό του κομματικού δυναμικού που τάχθηκε στις στρατιωτικές και παραγωγικές ανάγκες του πολέμου έφτασε το 81,8%. Ενας στους τρεις άνδρες και γυναίκες των σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων προς το τέλος του πολέμου ήταν οργανωμένος κομμουνιστής!

Μόνο τους 6 πρώτους μήνες του πολέμου, το Κόμμα είχε πάνω από 500.000 νεκρούς, ενώ έως το 1945 είχαν δώσει τη ζωή τους κοντά 2.000.000 κομμουνιστές. Ωστόσο, το παράδειγμά τους αυτό λειτούργησε ως κάλεσμα για ένταξη στην πρωτοπορία του αγώνα ακόμη περισσότερων: Μέσα στο 1943 εντάχθηκαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα 1.785.000 πρωτοπόροι εργάτες, αγρότες, μαχητές του μετώπου, κ.ά. Το 1944 άλλα 2,3 εκατομμύρια έγιναν τακτικά και δόκιμα μέλη του Κόμματος.

Οι μεραρχίες της αντίστασης και η αντεπανάσταση

Λιγότερο από ένα μήνα μετά την εισβολή της φασιστικής στρατιωτικής μηχανής στην ΕΣΣΔ (18 Ιούλη 1941) η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος εξέδωσε απόφαση για την οργάνωση της αντίστασης στις κατεχόμενες περιοχές, τη συγκρότηση παράνομων Κομματικών και Κομσομόλικων Οργανώσεων, παρτιζάνικων ομάδων, στις πόλεις και την ύπαιθρο. Ηδη από την άνοιξη του 1942 είχαν δημιουργηθεί από τη δράση των παρτιζάνων ελεύθερες περιοχές έκτασης πολλών τετραγωνικών χιλιομέτρων, καθηλώνοντας 22 - 24 εχθρικές μεραρχίες (σχεδόν όσες παρέταξαν οι Γερμανοί εναντίον των Συμμάχων στην Ιταλία). Εως το τέλος του πολέμου, οι Σοβιετικοί παρτιζάνοι μετρούσαν πάνω από 1.000.000 μαχητές και μαχήτριες σε 6.200 αντάρτικα Σώματα και παράνομες ομάδες.

Δίπλα στον εξωτερικό εχθρό, η σοβιετική εξουσία είχε να αντιμετωπίσει και τον εσωτερικό ταξικό εχθρό: Τις δυνάμεις της αντεπανάστασης, που με τις πλάτες του φασίστα εισβολέα βρήκαν την ευκαιρία να περάσουν στην αντεπίθεση, πολιτικά και στρατιωτικά. Στη Ρωσία, συγκροτήθηκαν η λεγόμενη Επιτροπή για την Απελευθέρωση των Λαών της Ρωσίας (!) και ο Ρωσικός Απελευθερωτικός Στρατός - ΡΟΑ (!) υπό τον στρατηγό Α. Βλασόφ. Η δύναμη του ΡΟΑ δεν ήταν μεγάλη (δεν αριθμούσε παρά λίγες χιλιάδες άνδρες). Υπήρχαν ωστόσο και ορισμένοι άλλοι σχηματισμοί Ρώσων εμιγκρέδων (αντεπαναστατών), ενταγμένοι στη Βέρμαχτ και τα SS. Αντίστοιχα, στην Ουκρανία, συγκροτήθηκε ο λεγόμενος Ουκρανικός Απελευθερωτικός Στρατός, από δυνάμεις όπως η Ουκρανική Στρατιωτική Οργάνωση (UVO) και η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), που είχαν πρωτοστατήσει στις ταξικές συγκρούσεις εναντίον της σοβιετικής εξουσίας κατά την κολεκτιβοποίηση. Ανάλογοι σχηματισμοί υπήρξαν η Λετονική και η Εσθονική Λεγεώνα, η Λιθουανική Δύναμη Αμυνας (οργανώσεις που συνέχισαν την αντισοβιετική τους δράση έως και τη δεκαετία του '50 και του '60), κ.ά.

Οι κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή της αντίστασης

Οι κομμουνιστές των κατεχόμενων χωρών πρωτοστάτησαν στην οργάνωση του αγώνα επιβίωσης και αντίστασης των λαών, με απεργίες, συλλαλητήρια κι άλλες μορφές πάλης, μεταξύ των οποίων βεβαίως και η ένοπλη: Σχεδόν 2.000.000 μαχητές και μαχήτριες επάνδρωσαν τα παρτιζάνικα Σώματα απ' άκρη σ' άκρη της ευρωπαϊκής ηπείρου, διενεργώντας χιλιάδες σαμποτάζ, δίνοντας εκατοντάδες μικρές και μεγάλες μάχες, καθηλώνοντας δεκάδες μεραρχίες του εχθρού.

Οι δυνάμεις αυτές συντέλεσαν τα μέγιστα και στην απελευθέρωση: Οι Γάλλοι κομμουνιστές, επικεφαλής 35.000 μαχητών και 50.000 πολιτοφυλάκων του Παρισιού, οργάνωσαν την ένοπλη λαϊκή εξέγερση και απελευθέρωση της πρωτεύουσας στις 19 - 25 Αυγούστου του 1944. Ενοπλες λαϊκές εξεγέρσεις με πρωτοβουλία των κομμουνιστών πραγματοποιήθηκαν επίσης στη Ρουμανία (24 - 29 Αυγούστου 1944), στη Βουλγαρία (7 - 9 Σεπτέμβρη 1944), στη Σλοβακία (Αύγουστος - Οκτώβρης 1944) και την Τσεχία (1 - 9 Μάη 1945), καθώς και στη βόρεια Ιταλία (10 - 26 Απρίλη 1945), όπου οι κομμουνιστές παρτιζάνοι απελευθέρωσαν 125 μεγάλες πόλεις πριν καν ακόμα φθάσουν εκεί τα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα. Ο λαϊκός στρατός της Αλβανίας απελευθέρωσε ο ίδιος τη χώρα του (29 Νοέμβρη 1944).

Η πρωτοπορία των κομμουνιστών αποτυπώθηκε και στους χιλιάδες νεκρούς που είχαν σε αυτόν τον αγώνα: Σχεδόν το 25% των μελών του ΚΚ Βελγίου εκτελέστηκε ή βασανίστηκε την περίοδο της Κατοχής, ενώ πάνω από το 1/3 κλείστηκε στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το Τσεχοσλοβακικό ΚΚ είχε 25.000 νεκρούς, το Πολωνικό Εργατικό Κόμμα 15.000, το Γιουγκοσλαβικό ΚΚ 50.000, το Γαλλικό 75.000, οι κομμουνιστές παρτιζάνοι της Ιταλίας 42.500, κ.ο.κ.

Στη χώρα μας, ο ΕΛΑΣ με τους 127.535 μαχητές και εφέδρους καθήλωσε 8 - 12 εχθρικές μεραρχίες, ενώ παραμονές της αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα είχε απελευθερώσει ήδη το 85% - 90% των εδαφών της. Οργανωτής και καθοδηγητής, ψυχή και κύριος αιμοδότης του ΕΑΜικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος (που μέτρησε περίπου 1.500.000 μέλη) υπήρξε το ΚΚΕ. Χιλιάδες κομμουνιστές έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα αυτό. Μόνο η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ είχε 5.000 νεκρούς. Τα βουνά - άπαρτα κάστρα του ΕΛΑΣ, οι θάλασσες του Ατλαντικού (όπου χάθηκαν κοντά 3.000 Ελληνες ναυτεργάτες, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Ομοσπονδίας τους, της ΟΕΝΟ, «κρατάτε τα πλοία εν κινήσει»), η Καισαριανή, το Κούρνοβο, η Ακροναυπλία, η Κοκκινιά, το Χαϊδάρι, ο Αϊ - Στράτης άστραψαν ως τόποι θυσίας και φάροι ηρωισμού.

Ομως, στην τελική έκβαση της μάχης, το ΚΚΕ και οι λαϊκές δυνάμεις δεν ήταν προετοιμασμένες για ν' αξιοποιήσουν την επαναστατική κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα τις μέρες της απελευθέρωσης. Η σταδιοποίηση της στρατηγικής του Κόμματος, που αποτυπώθηκε με την 6η Ολομέλεια της ΚΕ το 1934 και στη συνέχεια με το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ, απομάκρυνε από το οπτικό πεδίο της εργατικής τάξης το άμεσο και αντικειμενικά αναγκαίο, που το ωρίμαζαν περισσότερο οι πολεμικές συνθήκες: Την πάλη για την εργατική εξουσία.

Και αξίζει εδώ να θυμίσουμε την σχετική εκτίμηση που έκανε το 18ο συνέδριο του ΚΚΕ: «Ο πόλεμος διαμόρφωσε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό πολλών χωρών, όμως η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με την καθοριστική υποστήριξη των λαϊκών κινημάτων από τον Κόκκινο Στρατό, μόνο στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Στην καπιταλιστική Δύση τα ΚΚ δεν διαμόρφωσαν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Η στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος δεν αξιοποίησε το γεγονός ότι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας περιεχόταν στον αντιφασιστικό-απελευθερωτικό χαρακτήρα του ένοπλου αγώνα για μια σειρά χώρες, ώστε να θέσει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας, αφού ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα».

Η αντίσταση οργανώθηκε και μέσα στις φασιστικές χώρες: Στην Αυστρία, οι κομμουνιστές συγκρότησαν 5 ένοπλα τάγματα, ένα εκ των οποίων έλαβε μέρος και στην απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας. 2.000 μέλη του ΚΚ Αυστρίας εκτελέστηκαν (μεταξύ αυτών και 13 μέλη της ΚΕ), 4.280 στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πολύ περισσότερα φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Ακόμα και στη Γερμανία λειτουργούσαν παράνομοι κομμουνιστικοί πυρήνες. Μόνο στη Λιψία υπήρχαν κομμουνιστικές οργανώσεις σε 17 από τα μεγαλύτερα εργοστάσια. Οι Γερμανοί κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στον αντιφασιστικό αγώνα στη μητρόπολη του ναζισμού, οργάνωναν αποδράσεις από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρακώλυαν την παραγωγή, κ.ο.κ.

Ειδική αναφορά χρήζουν, επίσης, οι Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου και οι κομμουνιστές έγκλειστοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης, που συνέχιζαν να αγωνίζονται - παρά τις εξοντωτικές συνθήκες - οργανώνοντας παράνομες ομάδες αντίστασης, δολιοφθορές στην παραγωγή, αποδράσεις, ακόμα και εξεγέρσεις. Στο Μπούχενβαλντ π.χ. είχε συγκροτηθεί δίκτυο 178 παράνομων ομάδων (56 από Σοβιετικούς κρατούμενους) με επικεφαλής τον κομμουνιστή Μπ. Μπάρτελ. Αντίστοιχες οργανώσεις υπήρχαν επίσης στο Αουσβιτς (με επικεφαλής τους αξιωματικούς του Κόκκινου Στρατού Α. Λεμπέντεφ και Φ. Σκίμπα), στο Νταχάου (όπου ανέπτυξε δράση και ο ΓΓ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης), κ.α.

Η νίκη της ΕΣΣΔ είχε πολύ διαφορετικά αίτια και περιεχόμενο απ' αυτά που επιχειρεί σήμερα να της προσδώσει η αστική τάξη της Ρωσίας: Εδραζόταν στην εργατική σοβιετική εξουσία, στα πλεονεκτήματα που προσέφεραν η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, στον πρωταγωνιστικό ρόλο των λαϊκών μαζών με ηγέτιδα δύναμη την εργατική τάξη, στον καθοριστικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας.

Ο πόλεμος σήμερα

«Ο καπιταλισμός διατρέχεται από οξύτατες αντιθέσεις. Οξύνεται η βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ενισχύεται η τάση για απόλυτη και σχετική εξαθλίωση της εργατικής τάξης, αυξάνεται το ποσοστό της μόνιμης, μακροχρόνιας ανεργίας, αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, οξύνονται όλες οι κοινωνικές αντιθέσεις.

Εκδηλώνονται ανειρήνευτοι ανταγωνισμοί μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, των στρατιωτικών - πολιτικών και οικονομικών - πολιτικών συμμαχιών τους, ανταγωνισμοί που έχουν οδηγήσει σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και ανακατατάξεις.

Οι τάσεις που διαμορφώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια είναι οι εξής:

Τα περισσότερα από τα παλιά ισχυρά καπιταλιστικά κράτη - μεταξύ αυτών η ακόμα πρώτη καπιταλιστική δύναμη, οι ΗΠΑ - συνεχίζουν να χάνουν θέσεις στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά προς όφελος κυρίως της Κίνας. Ελάχιστες καπιταλιστικές οικονομίες πέρασαν σε επίπεδα ανάπτυξης μεγαλύτερα από εκείνα προ της συγχρονισμένης διεθνούς οικονομικής κρίσης (2008 - 2009). Ισχυροποιούνται τάσεις προστατευτισμού της εγχώριας παραγωγής και οικονομίας. Αντιφατικά εξελίσσεται η συνοχή της Ευρωζώνης. Η όξυνση των αντιθέσεων στην ΕΕ και την Ευρωζώνη ενισχύει τις αποσχιστικές τάσεις, οι οποίες με τη σειρά τους τροφοδοτούν τον αστικό "ευρωσκεπτικισμό". Πρόκειται για ένα ρεύμα εξίσου αντιδραστικό - αντιλαϊκό, που στηρίζεται από τμήματα του κεφαλαίου, από ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις και άλλα αστικά κόμματα. Δημιουργούνται νέες και ανασυνθέτονται παλιότερες καπιταλιστικές διεθνείς διακρατικές ενώσεις (π.χ. BRICS, G20 κ.λπ.), αλλά και περιφερειακές (π.χ. Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης, ALBA στη Λ. Αμερική κ.λπ.) στο πλαίσιο του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Σε αυτές τις συνθήκες, ενισχύονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Ολα τα καπιταλιστικά κράτη, με πρώτο τις ΗΠΑ, εκσυγχρονίζουν τον στρατιωτικό εξοπλισμό τους, ενώ τα ισχυρότερα επιδιώκουν να έχουν πλεονέκτημα στα πιο σύγχρονα πολεμικά μέσα.

(...) Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ εκτίμησε ότι θα συνεχιστούν οι τοπικές και περιφερειακές συγκρούσεις ως έκφραση και αποτέλεσμα των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, με πιθανά πεδία των πολεμικών επιχειρήσεων τη Μέση Ανατολή, το Αιγαίο, τα Βαλκάνια, τη Βόρεια Αφρική, τη Μαύρη Θάλασσα, την Ουκρανία, τη Βαλτική, την Αρκτική και τη Θάλασσα της Νότιας και Ανατολικής Κίνας»(αποσπάσματα από την Πολιτική Απόφαση του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ).

Με αφορμή την επέτειο της 9ης Μάη, ένα ερώτημα παραμένει επίκαιρο: «Μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο το εργατικό και λαϊκό κίνημα ενώ στην εξουσία βρίσκεται η τάξη που διεξάγει τον πόλεμο;».

Ο Λένιν απαντά καθαρά ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει η εργατική τάξη παρά μόνο με την ανατροπή της τάξης που έχει ξεκινήσει τον πόλεμο. Χρειάζεται η ανατροπή της τάξης που και πριν από τον πόλεμο, την περίοδο του «ειρηνικού» μοιράσματος των αγορών και εδαφών, «έστρωνε» το έδαφος ώστε, όταν χρειαστεί, το μοίρασμα αυτό να γίνει με τα όπλα.

9 Μάη 1945: Δεν διαστρεβλώνεται, δεν «αξιοποιείται»...

Η 9η Μάη, η Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης εξακολουθεί σήμερα, 72 χρόνια μετά, να συγκινεί τους λαούς όλου του κόσμου, αφού συμβολίζει τη μεγάλη εποποιία της Σοβιετικής Ενωσης, που τσάκισε τα χιτλερικά στρατεύματα. Αυτή η ανυπέρβλητη προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος στην ανθρωπότητα δεν μπορεί να ακυρωθεί, παρά τις πολλαπλές και πολύμορφες προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών επιτελείων.

Στη διαστρέβλωση της Ιστορίας, στη συκοφάντηση του σοβιετικού λαού εδώ και χρόνια, ρόλο εμπροσθοφυλακής έχει αναλάβει η ΕΕ, που βάφτισε την 9η Μάη «μέρα της Ευρώπης» στο πλαίσιο της διακηρυγμένης βρώμικης στρατηγικής της για ταύτιση του κομμουνισμού με τον φασισμό, του Στάλιν με τον Χίτλερ. Μάλιστα, σε κράτη - μέλη της αποκαθίστανται οι ναζί, τα στελέχη των SS και ξηλώνονται μνημεία της Αντιφασιστικής Νίκης.

Η λάσπη και η κακοποίηση της Ιστορίας έχουν εξήγηση. Ο καπιταλισμός δεν μπόρεσε ποτέ να ανεχτεί ότι η νίκη της Σοβιετικής Ενωσης επί του φασισμού διαμόρφωσε έναν διαφορετικό συσχετισμό δυνάμεων, που, ανεξάρτητα από την τελική εξέλιξη, δημιούργησε συνθήκες απειλητικές για την κυριαρχία του διεθνώς. Η ΕΣΣΔ κατάφερε να επιβιώσει, να αντιμετωπίσει τη φασιστική επίθεση, να αναδειχθεί στον απελευθερωτή των ευρωπαϊκών λαών, ενώ στην αρχή του πολέμου όλα τα καπιταλιστικά κράτη, και τα φασιστικά και τα δημοκρατικά, είχαν ως στόχο ο πόλεμος να έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή της. Αντί γι' αυτό όμως, η ολοκλήρωση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου συνδέθηκε με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και σε άλλες χώρες. Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που επιβάλλει στα αστικά επιτελεία να διαστρεβλώνουν την αληθινή, ηρωική Ιστορία της 9ης Μάη και του Κόκκινου Στρατού.

Ξέρουν καλά ότι τα μοναδικά επιτεύγματα του σοβιετικού λαού σε όλους τους τομείς, αλλά και στην υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας του, φέρουν την υπογραφή του συστήματος που οικοδόμησε: Της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, του κεντρικού - επιστημονικού σχεδιασμού της οικονομίας, του εργατικού ελέγχου, της εξουσίας δηλαδή που ασκούνταν από την εργατική τάξη. Οι κατακτήσεις αυτές φέρουν το αποτύπωμα του πρωταγωνιστικού ρόλου των λαϊκών μαζών, με ηγέτιδα δύναμη την εργατική τάξη και εμπροσθοφυλακή την επαναστατική πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτήν την πατρίδα υπερασπίστηκαν τα εκατομμύρια των Σοβιετικών ηρώων. Επομένως, η επίθεση στη Αντιφασιστική Νίκη στοχεύει καταρχάς στην ακύρωση της ανωτερότητας του σοσιαλιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.

Η υπεράσπιση αυτής της σοσιαλιστικής πατρίδας κατάφερε να ενώσει στο πλαίσιο του σοβιετικού λαού έθνη, εθνότητες και λαούς που πριν από την Οχτωβριανή Επανάσταση στις σχέσεις τους κυριαρχούσαν το εθνικιστικό μίσος, η προκατάληψη, η αντιπαλότητα.

***

Τέτοιος είναι ο χαρακτήρας αυτής της σπουδαίας νίκης, κολοσσιαίο έργο του σοβιετικού λαού, που δεν μπορεί να χωρέσει σε επιδιώξεις ξένες με αυτόν τον χαρακτήρα, δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αξιοποίησης από τα καπιταλιστικά κράτη που διαδέχτηκαν την ΕΣΣΔ.

Είναι, για παράδειγμα, γεγονός ότι η αστική τάξη της καπιταλιστικής Ρωσίας εδώ και αρκετά χρόνια κάνει συστηματική προσπάθεια να αξιοποιήσει την επέτειο της Αντιφασιστικής Νίκης στην αντιπαράθεσή της με αστικές τάξεις άλλων ισχυρών καπιταλιστικών δυνάμεων και ιμπεριαλιστικών κέντρων στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Αξιοποίηση που δεν έχει καμιά σχέση με τα γνήσια αισθήματα του ρώσικου λαού που γιορτάζει αυτήν την επέτειο, εκφράζοντας βαθιούς δεσμούς, βαθιές ρίζες, σχέσεις αίματος και θυσίας με αυτόν τον αγώνα αν υπολογίσει κανείς τα 20.000.000 των νεκρών Σοβιετικών πολιτών.

Η καπιταλιστική Ρωσία, άλλωστε, συστηματικά προσπαθεί να αξιοποιήσει την αίγλη της ΕΣΣΔ, τον ρόλο της στην απελευθέρωση των λαών από το φασισμό, τη συμβολή της στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, στην πάλη ενάντια στην αποικιοκρατία, στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Αυτή όμως η αίγλη αυτό το πρωτόγνωρο στην Ιστορία μεγαλείο δεν χωρά στις αντιπαραθέσεις της καπιταλιστικής Ρωσίας, της Ρωσίας που διαμορφώθηκε ακριβώς ως αποτέλεσμα της αντεπανάστασης, της ανατροπής του σοσιαλισμού και των κατακτήσεών του με τους διεθνείς ανταγωνιστές της (ΗΠΑ, Γερμανία κ.λπ.).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην Ελλάδα δίνοντας ρεσιτάλ υποκρισίας, από τη μια, εμφανίζεται να συνδιοργανώνει εκδηλώσεις για τις 9 Μάη και, από την άλλη, δέχεται συχαρίκια για το γεγονός ότι επιδιώκει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο ως ΝΑΤΟικός πυλώνας στην περιοχή, εμπλέκοντας τη χώρα και το λαό σε επικίνδυνους σχεδιασμούς ενώ σίγουρα θα «τιμήσει» και την «ημέρα της ΕΕ» της λυκοσυμμαχίας που απαρέγκλιτα στηρίζει.

***

Επτά δεκαετίες μετά την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, το πραγματικό της περιεχόμενο έχει αποδειχθεί πολύ σκληρός αντίπαλος κάθε διαστρέβλωσης, συκοφαντίας, θαψίματος και «βολικής αξιοποίησης». Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, οπλισμένοι με τα διδάγματα του παρελθόντος, είναι σίγουρο ότι θα ανασυντάξουν το κίνημά τους και θα περάσουν στην αντεπίθεση. Αλλωστε, ένα από τα πιο πολύτιμα διδάγματα της Αντιφασιστικής Νίκης είναι ότι ο οργανωμένος λαός, που κάνει κουμάντο στον τόπο του είναι παντοδύναμος και έχει ανεξάντλητες δυνάμεις για να συγκρουστεί με τον αντίπαλο, όσο ισχυρός κι αν φαίνεται.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ