Επιτέλους μπήκε ο χρυσός Απρίλης με τα χρώματά του, τα αρώματά του, με τις τρέλες του και τα απίστευτα καμώματά του. Ανοιξε η καρδιά μας με το φως, με τη μέρα που μεγάλωσε, με τον ουρανό που καθάρισε. Ενα κοκτέιλ πάει με την καλή διάθεσή μας, ειδικά αν το ρίξουμε στις... φαντασιώσεις.

Να κάνουμε την «φαντασίωση του Τζακ»; 2/3 Τεκίλα, 1/3 χυμό από λεμόνι, και παγάκια. Θα βρέξουμε τα χείλη του ποτηριού με χυμό λεμόνι, θα το βουτήξουμε στη ζάχαρη και θα ανακατέψουμε τα υλικά κατ' ευθείαν στο ποτήρι.

`Η του Ριχάρδου; 2/3 κονιάκ, 1/6 Μαρσάλα, 1/6 Μαρασκίνο, λίγη Αγκοστούρα, μια κουταλιά της σούπας χυμός από λεμόνι και μισή κουταλιά ζάχαρη. θα βρέξουμε τα χείλη του ποτηριού με λεμόνι και θα τα ζαχαρώσουμε. Και μετά; Μα φυσικά, εις υγείαν!

Μια γοητευτική, μαγική και σε κάποιες σελίδες συναρπαστική ξενάγηση στην Κωνσταντινούπολη, μας υπόσχεται το βιβλίο του Τζον Φρίλι, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Περίπλους» σε μετάφραση Ελλης Εμκε. Γραμμένη με μυθιστορηματικό τρόπο, η ιστορία της Πόλης ξετυλίγεται μπροστά μας, από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα, με έμφαση στην πολύχρωμη κι ολοζώντανη καθημερινότητά της. Ενα παρελθόν που ξετυλίγεται, καθώς ο αναγνώστης βαδίζει στους πανάρχαιους δρόμους της. Από την αρχαιότητα στο Βυζάντιο κι από το Ισλάμ μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Η Κωνσταντινούπολη, η μόνη στον κόσμο που είναι χτισμένη σε δυο ηπείρους, που έχει το ένα της πόδι στην Ασία και το άλλο της πατά στην Ευρώπη, διανύοντας πια τον εικοστό έβδομο αιώνα της πολυτάραχης ζωής της, έχει αντέξει σε αμέτρητες πολιορκίες, λεηλασίες, εμφυλίους πολέμους, εξεγέρσεις, λοιμούς, πυρκαγιές, σεισμούς και τώρα τελευταία στη λαίλαπα της άναρχης δόμησης ως αποτέλεσμα της σύγχρονης πληθυσμιακής έκρηξης. Ωστόσο, παρά τις διαδοχικές αλλαγές ονόματος, γλώσσας, θρησκείας και πολιτικού καθεστώτος, κατόρθωνε πάντα να διατηρεί την ταυτότητα της και τη μοναδικότητά της, λες και κρύβει μέσα της κάτι μαγικό. Στο τέλος αυτού του εξαιρετικού βιβλίου, υπάρχει ένας πολύ χρήσιμος οδηγός, που περιγράφει τα μνημεία και τα μουσεία που αναφέρονται στο κείμενο.

«Η σύγχρονη πολιτιστική χορηγία δεν αποτελεί μια υπόθεση που αφορά αποκλειστικά και μόνον τις εταιρίες - χορηγούς. Είναι αποτέλεσμα συνεργασίας τόσο των χορηγών, που αποτελούν την κινητήρια δύναμη, όσο των χορηγούμενων πολιτιστικών φορέων, που απορροφούν και αξιοποιούν τα χορηγικά κονδύλια, αλλά και των Χορηγών Συμβούλων, που χειρίζονται το επικοινωνιακό αποτέλεσμα της συνεργασίας αυτής», γράφει ανάμεσα σε άλλα, ο συγγραφέας του βιβλίου, Πέτρος Ζούνης: «Η Πολιτιστική Χορηγία ως μέσο Επικοινωνίας», που κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο «Παρατηρητής». Το βιβλίο προλογίζει η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, ενώ το εξώφυλλό του, το έχει φιλοτεχνήσει η εκλεκτή μας ζωγράφος, η Οπυ Ζούνη.

Ο Πέτρος Ζούνης, γεννημένος το 1969 στην Αθήνα, είναι διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου στην επιχειρηματική χορηγία και στη νέα τούτη εργασία υποστηρίζει ότι: «Καταλύτης στη λειτουργία του θεσμού της χορηγίας είναι το κράτος το οποίο καθορίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργήσουν οι χορηγικοί φορείς. Η κρατική πολιτική (λέει ο συγγραφέας,) δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο σε φορολογικά μέτρα υπέρ ή κατά των χορηγιών, αλλά χρειάζεται να δίνει ουσιαστικά κίνητρα σε χορηγούς και χορηγούμενους αξιοποιώντας τα θετικά στοιχεία της διεθνούς πρακτικής με στόχο την ανάδειξη του πολιτιστικού πλούτου της χώρας».

Πώς και πού θα περάσουμε τη σημερινή Κυριακή μας; Ξεφυλλίζοντας ένα ενδιαφέρον περιοδικό που έχει τον τίτλο «Μικρή Αρκτος», μια τρίμηνη περιοδική έκδοση του «Αρκτούρου», τεύχος 29.

Πού θα μας πάει; Στους Εθνικούς Δρυμούς και τα Εθνικά Θαλάσσια Πάρκα. Διότι οι Εθνικοί Δρυμοί και τα Εθνικά Θαλάσσια Πάρκα αποτελούν τις κυριότερες κατηγορίες προστατευόμενων περιοχών, περιοχών που κεντρίζουν το ενδιαφέρον του επισκέπτη, που τον μαγεύουν και τον συναρπάζουν. Στην Ελλάδα έχουν ιδρυθεί 10 Εθνικοί Δρυμοί και δυο Εθνικά Θαλάσσια Πάρκα. Παράλληλα υπάρχουν και άλλες κατηγορίες, όπως τα διατηρητέα μνημεία της φύσης, αισθητικά δάση, μόνιμα καταφύγια θηραμάτων.

Και ξεκινάμε με την κατοικία των Θεών, με τον Ολυμπο, που θεωρείται ο πρώτος Εθνικός Δρυμός. Διαβάζουμε:

«Πασίγνωστος από τη μυθολογία, ο Ολυμπος, το υψηλότερο βουνό της Ελλάδας (κορυφή Μύτικας 2.917), φιλοξενεί τεράστια ποικιλία ειδών πανίδας και χλωρίδας. Περίπου 1.700 είδη φυτών, 312 είδη θηλαστικών και 108 είδη πτηνών έχουν καταγραφεί από ειδικούς επιστήμονες. Μαζί με αυτά, πολυάριθμα ερπετά, αμφίβια και έντομα βρίσκουν καταφύγιο στην περιοχή. Με νόμο που ψηφίστηκε το 1937 ο Ολυμπος κηρύχτηκε (ο πρώτος στην Ελλάδα) Εθνικός Δρυμός και εφαρμόστηκε αυστηρό καθεστώς για την προστασία του. Ο δρυμός αρχίζει από υψόμετρο 600μ και φτάνει μέχρι την κορυφή του Μύτικα. Η δασική ζώνη που βρίσκεται στα χαμηλότερα υψόμετρα κυριαρχείται από πυκνά δάση με έλατα, πεύκα, οξιές, βελανιδιές, ενώ η αλπική ζώνη του Ολύμπου ξεκινά από τα 2.000 μέτρα. Το 1981, ο Εθνικός Δρυμός Ολύμπου χαρακτηρίστηκε από τον ΟΗΕ Διατηρητέο Οικοσύστημα της Παγκόσμιας Βιόσφαιρας».

Εδώ που τα λέμε, τώρα, καθώς διαβάζαμε αυτές τις γραμμές, μας ήρθε μια έντονη επιθυμία να ανεβούμε στον Ολυμπο, που ασφαλώς την άνοιξη θα έχουν λιώσει τα χιόνια και θα είναι όλο χρώματα και αρώματα από τα τόσα διαφορετικά και εξαιρετικά είδη φυτών που ενδημούν εκεί. Παρέα κατάλληλη να βρούμε και φύγαμε. Συνεχίζοντας όμως τη νοερή επίσκεψή μας στους δρυμούς, φτάνουμε στον Παρνασσό, που σχεδόν ταυτόχρονα με τον Ολυμπο δημιουργήθηκε Εθνικός Δρυμός, ο οποίος καλύπτει 36.000 στρέμματα. Τα πυκνά ελατοδάση - με κυρίαρχη την Κεφαλληνιακή Πεύκη - η παρουσία των αρπακτικών πουλιών (γυπάετος, όρνιο, φιδαετός), αλλά και η μεγάλη ποικιλία σπάνιων λουλουδιών, με κυρίαρχη την Παιωνία του Παρνασσού, σε συνδυασμό με την πλούσια ιστορία της, συνθέτουν τη φυσιογνωμία αυτής της προστατευόμενης περιοχής. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η γεωμορφολογία της περιοχής με την ύπαρξη εντυπωσιακών σπηλαίων και βραχωδών διαπλάσεων.

«Με σκοπό τη διατήρηση της πλούσιας άγριας πανίδας και χλωρίδας, η Πάρνηθα ανακηρύχθηκε Εθνικός Δρυμός το 1961. Λατρευτικός τόπος του Διός και του Πάνα, η Πάρνηθα ανέθρεψε τον τραγικό Σοφοκλή, ενώ στα νερά της, σύμφωνα με τη μυθολογία, λούστηκαν Νύμφες. Κατοικήθηκε ήδη από τους από τους προϊστορικούς χρόνους και φέρει μέχρι σήμερα έντονα τα σημάδια της ιστορικής διαδρομής. Η κυριαρχία της Κεφαλληνιακής Ελάτης, η παρουσία ελαφιών, αλλά και η ύπαρξη 1.000 διαφορετικών ειδών χλωρίδας χαρακτηρίζουν αυτή την προστατευόμενη περιοχή που έχει έκταση 3.816.000 στρεμμάτων. Προκειμένου να διατηρηθεί η φυσικότητα της περιοχής, αυστηροί περιορισμοί και απαγορεύσεις ισχύουν ως προς τις υλοτομίες, τη συλλογή λουλουδιών, το κυνήγι, τη βόσκηση κτλ.».

Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο καταπράσινος παράδεισος είναι πλάι μας.

Ελπίζουμε να μην κουραστήκατε και να μπορείτε να μας ακολουθήσετε μέχρι τον Εθνικό Δρυμό των Λευκών Ορέων: στο φαράγγι της Σαμαριάς. Περπατάμε διαβάζοντας:

«Διάσημο και διεθνώς το φαράγγι της Σαμαριάς, περιλαμβάνεται στον Εθνικό Δρυμό Λευκών Ορέων, που δημιουργήθηκε το 1962, στο Νομό Χανίων. Για να το διασχίσει ο επισκέπτης, χρειάζεται κατά μέσον όρο 6 ώρες πεζοπορίας. Μοναδικής ομορφιάς και αγριότητας τοπίο, όπου οι ψηλοί βράχοι εναλλάσσονται με λιβάδια και πευκοδάση, το φαράγγι της Σαμαριάς προσελκύει επισκέπτες απ' όλον τον κόσμο. Η ποικιλία των βιότοπων δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την επιβίωση πολλών και διαφορετικών ειδών πανίδας, πολλά από τα οποία είναι ενδημικά της Κρήτης, όπως το Κρητικό Αγριοκάτσικο και ο Κρητικός Αγκαθοπόντικας, ιδιαιτέρως σημαντική είναι η παρουσία του γυπάετου, που θεωρείται διεθνώς απειλούμενο είδος. Αξιόλογα, όμως, είναι τα σημάδια της ανθρώπινης παρουσίας στο Φαράγγι, από το ιερό του Απόλλωνα μέχρι τους Παλαιοχριστιανικούς τάφους και τις βυζαντινές εκκλησίες. Το Φαράγγι της Σαμαριάς είναι η μόνη περιοχή της Ελλάδας στην οποία έχει απονεμηθεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης το "Ευρωπαϊκό Δίπλωμα"».

Αξίζει ένας έπαινος σ' αυτό το εξαιρετικό περιοδικό που έχει συγκεντρώσει τόσα στοιχεία και διαθέτει καταπληκτικό φωτογραφικό υλικό. Τώρα που το μάθαμε, τώρα που εκτιμήσαμε την πολύτιμη προσφορά του, συνεχώς θα το αναζητούμε. Ομως, ξεκουραστείτε, γιατί την ερχόμενη Κυριακή θα συνεχίσουμε την «Καθημερινή» ανάβαση!