«...την ίδια ώρα, ένα Ανώτατο Δικαστήριο του Λονδίνου δικάζει τρεις σιδηροδρομικούς, έναν τροχοπεδητή επιβατικής αμαξοστοιχίας, έναν μηχανοδηγό και έναν φύλακα γραμμής. Ενα μεγάλο σιδηροδρομικό δυστύχημα έχει στείλει στον άλλο κόσμο εκατοντάδες επιβάτες. Αιτία του δυστυχήματος ήταν η αμέλεια των σιδηροδρομικών. Μπρος στο ορκωτό δικαστήριο οι σιδηροδρομικοί δηλώνουν ομόφωνα ότι πριν 10 - 12 χρόνια εργάζονταν μόνο 8 ώρες την ημέρα. Στο διάστημα όμως των τελευταίων 5 έως 6 χρόνων αύξησαν τις ώρες εργασίας σε 14, 18 και 20 την ημέρα. Κι όταν υπάρχει εξαιρετικά μεγάλη συρροή ταξιδιωτών, λ.χ. την περίοδο των εκδρομικών αμαξοστοιχιών, εργάζονται συχνά χωρίς διακοπή 40 - 50 ώρες. Οι σιδηροδρομικοί όμως είναι κι αυτοί κοινοί άνθρωποι και όχι Κύκλωπες. Σε ένα ορισμένο σημείο παραλύει η εργατική τους δύναμη. Τους κυριεύει η νάρκη. Το μυαλό τους παύει να σκέφτεται και τα μάτια τους να βλέπουν. Ο πέρα για πέρα αξιοσέβαστος Βρετανός δικαστικός απαντάει με μια ετυμηγορία που τους παραπέμπει επί "ανθρωποσφαγή" στο κακουργιοδικείο και σε ένα ήπια διατυπωμένο παράρτημα εκφράζει με ευλάβεια την ευχή ότι οι κύριοι κεφαλαιούχοι μεγιστάνες των σιδηροδρόμων θα ευαρεστηθούν να είναι στο μέλλον πιο σπάταλοι στην αγορά των απαραίτητων "εργατικών δυνάμεων" και πιο "εγκρατείς" ή πιο "ολιγαρκείς" ή πιο "οικονόμοι" στην απομύζηση της αγορασμένης εργατικής δύναμης»... Το παραπάνω απόσπασμα είναι γραμμένο τον μακρινό 19ο αιώνα από τον Μαρξ στο «Κεφάλαιο», στην ενότητα για την εργάσιμη μέρα. Το παραθέτουμε χωρίς κανένα άλλο σχόλιο, αφού οι ομοιότητες με όσα ζούμε αυτές τις μέρες είναι πέρα για πέρα οφθαλμοφανείς...

Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή ξεμύτισαν οι προπαγανδιστές της «απελευθέρωσης», που απάλλαξε τάχα τον σιδηρόδρομο από τις «παθογένειες του κρατισμού» και του «κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού», τη «διαφθορά», τη «διασπάθιση δημόσιου χρήματος» και την «κακοδιαχείριση», βάζοντάς τον σε «τροχιά ανάπτυξης». Για να δικαιολογήσουν αυτήν την εγκληματική πολιτική, που υπηρετούν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, φτάνουν να λένε πως η «μαύρη τρύπα» των σιδηροδρόμων κόστιζε στο κράτος όσο η 13η σύνταξη (!), που θα την είχε γλιτώσει αν «έτρεχε» νωρίτερα το σχέδιο της «απελευθέρωσης» των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών. Η καταφυγή στη συκοφάντηση και στο δίλημμα «κρατικό - ιδιωτικό» είναι άλλοθι για να «βγαίνει λάδι» η στρατηγική της «απελευθέρωσης», που ούτε καλύτερες υπηρεσίες προσφέρει στον λαό, ούτε μεγαλύτερη ασφάλεια, ούτε φτηνότερες τιμές. Αντίθετα, στόχο έχει να θωρακίσει και να επεκτείνει την κερδοφορία των ομίλων που εκμεταλλεύονται τον σιδηρόδρομο, με τον λαό να πληρώνει όχι μόνο πανάκριβα εισιτήρια, αλλά και τις υποδομές, που η συντήρηση και η κατασκευή νέων απαιτούν τεράστια κεφάλαια.

Ανεξάρτητα λοιπόν αν στο μετοχικό κεφάλαιο τέτοιων εταιρειών πλειοψηφεί το κράτος ή κάποιος ιδιώτης, η λειτουργία τους με όρους «κόστους - οφέλους» παραμένει απαράβατος κανόνας, σε βάρος της λαϊκής ανάγκης για σύγχρονες, φτηνές και ασφαλείς μεταφορές. Ποιος δεν θυμάται τον «κρατικό» καρβουνιάρη να κάνει 9, 10, 11 ή και 12 ώρες το δρομολόγιο Αθήνα - Θεσσαλονίκη, να σταματάει κάθε τρεις και λίγο σε μονή γραμμή, να κρέμονται οι επιβάτες από τα παράθυρα; Ποιος δεν θυμάται τη χρόνια υποχρηματοδότηση, τα «πάρε - δώσε» με εργολαβίες, την απαξίωση του τροχαίου υλικού εξαιτίας της υποσυντήρησης; Γι' αυτό, απάντηση στη σημερινή επικίνδυνη κατάσταση δεν είναι η επιστροφή στον σιδηρόδρομο με ιδιοκτήτη το αντιλαϊκό κράτος, που θα λειτουργεί με τους ίδιους νόμους του κέρδους, αλλά η πάλη για σιδηρόδρομο αποκλειστικά κρατικό, ενταγμένο σε έναν ενιαίο φορέα μεταφορών που θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, στο πλαίσιο μιας άλλης εξουσίας, και θα λειτουργεί με κριτήριο την κάλυψη των συνδυασμένων λαϊκών αναγκών για καθολικές, φτηνές, ποιοτικές, ασφαλείς μετακινήσεις και μεταφορές. Αυτόν τον δρόμο «έδειχνε» το ΚΚΕ όταν ο σιδηρόδρομος ελεγχόταν από το κράτος, τον ίδιο φωτίζει και σήμερα, που ο λαός ζει από πρώτο χέρι τα «καλά» της πολυδιαφημισμένης «απελευθέρωσης» και ιδιωτικοποίησης.