Η μια γραμμή εκφράζεται από τη στρατηγική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαχειριστικές διαφορές τους. Ανεξάρτητα από τις διαφορετικές ιστορικές αφετηρίες, αφού στην πορεία των χρόνων βρέθηκαν στο ίδιο αντιλαϊκό μετερίζι. Απόδειξη γι' αυτό είναι τα πεπραγμένα τους, η ίδια η πείρα των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η ΝΔ, όταν κέρδισε τις εκλογές το 2004 δεν άλλαξε κανέναν από τους αντεργατικούς αντιλαϊκούς νόμους τους ΠΑΣΟΚ. Το αντίθετο μάλιστα. Πάτησε σε αυτούς και τους έκανε χειρότερους. Σήμερα, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δε δεσμεύεται ότι θα καταργήσει συγκεκριμένους αντεργατικούς, αντιλαϊκούς νόμους της ΝΔ, ακριβώς επειδή δεν πρόκειται να το κάνει.

Την ίδια γραμμή υπηρετούν και τα κόμματα - παραφυάδες του δικομματισμού. Ο ΛΑ.Ο.Σ και οι Οικολόγοι Πράσινοι, πριν ακόμα προκηρυχθούν οι εκλογές, δήλωναν έτοιμοι να συνεργαστούν μετεκλογικά με τον έναν ή τον άλλο εταίρο του δικομματισμού, για να δώσουν παράταση και ανάσα στην εφαρμογή της σκληρής ταξικής πολιτικής, που τόσα χρόνια ζουν στις πλάτες τους οι εργαζόμενοι και ο λαός. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, έχει δώσει δείγματα γραφής σαν κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας. Καλλιεργεί αυταπάτες για το χαρακτήρα και το ρόλο του ΠΑΣΟΚ. Δεν αμφισβητεί - αντίθετα προσπαθεί να εξωραΐσει - την ΕΕ και τη στρατηγική της. Είναι κόμμα αφερέγγυο, αναξιόπιστο. Εχει εγγενείς και σημαντικούς δεσμούς με το αστικό πολιτικό σύστημα. Αντικειμενικά δεν μπορεί να παίξει ρόλο αναχώματος, δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση στην πολιτική του δικομματισμού.

Η κατάκτηση αυτής της εξουσίας είναι άμεσα δεμένη με τους αγώνες στο σήμερα. Με την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε βάρος των δυνάμεων εκείνων που υπηρετούν τα μονοπώλια. Με το δυνάμωμα του ΚΚΕ, την ενίσχυση του ταξικού εργατικού κινήματος, την ισχυροποίηση των αγωνιστικών συσπειρώσεων των αυτοαπασχολούμενων και μικρών εμπόρων, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς. Ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία περνάει μέσα από το χτίσιμο της πλατιάς κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας όσων πλήττονται από την πολιτική του κεφαλαίου. Περνάει μέσα από τη συγκρότηση του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, που αποτελεί πυρήνα της στρατηγικής του ΚΚΕ.

Γιατί το ΚΚΕ εκεί «επενδύει» την εκλογική του δύναμη. Στην υπόθεση της ανάπτυξης ενός ταξικού ριζοσπαστικού κινήματος, που με ρωμαλέους αγώνες θα μάχεται για να βάζει εμπόδια και να αποσπά κατακτήσεις, ανοίγοντας το δρόμο, βήμα το βήμα, για πιο ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελος των εργαζόμενων και του λαού στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας. Κανένα άλλο κόμμα δε ζητάει από το λαό να ενισχύσει τα εκλογικά του ποσοστά για να μεταγγίσει αυτή την εκλογική δύναμη στο κίνημα. Ολοι τους ζητάνε είτε την πρωτιά, είτε την αυτοδυναμία, είτε τη μετεκλογική συνεργασία για να χρησιμοποιήσουν την εκλογική τους δύναμη ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του. Για να διαχειριστούν πιο αποτελεσματικά το σύστημα που παράγει και αναπαράγει την αδικία και την εκμετάλλευση.

Κανείς άλλος, εκτός από το ΚΚΕ, δεν αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων. Κανείς δεν αμφισβητεί τη γενεσιουργό αιτία της εργασιακής εκμετάλλευσης, της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας και της Παιδείας, της αγοραπωλησίας της γης που οπλίζει το χέρι των εμπρηστών, της μείωσης των μισθών και των συντάξεων, του κατατρεγμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Κανείς δεν αμφισβητεί τη στρατηγική της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η οποία αποτελεί και το υπόβαθρο πάνω στο οποίο εξελίσσεται και η σημερινή οικονομική κρίση.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν τρόμαξαν από την αποχή. Γι' αυτό και δεν άλλαξαν ούτε στο ελάχιστο την πολιτική τους. Δεν άλλαξαν ούτε μια αράδα στο ταξικό τους πρόγραμμα, στις αντιδραστικές τους θέσεις. Αξιοποίησαν προπαγανδιστικά την αυξημένη αποχή και την ενσωμάτωσαν στην επιχειρηματολογία τους. Την ερμήνευσαν σαν νεύμα των ψηφοφόρων για επιφανειακές, ανέξοδες διορθωτικές κινήσεις, που σχετίζονται με αλλαγές προσώπων και όχι πολιτικής, με ψευδεπίγραφες διακηρύξεις περί διαφάνειας και όχι πάταξη κάθε εξάρτησης της πολιτικής από τα μονοπώλια, που σημαίνει επί της ουσίας χτύπημα του προβλήματος στη ρίζα, στο καπιταλιστικό κέρδος.

Αυτό ήταν το μήνυμα της αποχής, όπως εν χορώ ερμηνεύτηκε από τις κυρίαρχες δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος. Γι' αυτό και η αποχή δεν πιάνει τόπο. Ούτε σαν διαμαρτυρία, ούτε σαν θέση. Τόπο πιάνει μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ. Αυτό είναι που τους τρομάζει. Γιατί ξέρουν πως ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει πρώτα απ' όλα ισχυρό, ριζοσπαστικό κίνημα. Ξέρουν ότι σημαίνει μεγαλύτερες δυσκολίες στο προχώρημα των αντιλαϊκών μέτρων που είναι αναγκαία για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, σε μια ιδιαίτερα μάλιστα κρίσιμη οικονομική συγκυρία για τις πολυεθνικές και τη μεγαλοεργοδοσία.

Ανθρωπο τον άνθρωπο, στη δουλειά, στη γειτονιά, στο μαγαζί, στο χωράφι, στην πόλη και στο χωριό, δίνουμε τον όμορφο αγώνα με τις θέσεις και το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στο χέρι. Μέλη, φίλοι, οπαδοί του Κόμματος και της ΚΝΕ, άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων που ακόμα και αν δε συμφωνούν σε όλα με το ΚΚΕ, αναγνωρίζουν τη συνέπεια, την ακεραιότητα και τη σταθερότητά του. Αναγνωρίζουν ότι δυνατό ΚΚΕ σημαίνει πρώτα και κύρια ισχυρό λαϊκό κίνημα, ικανό να βάζει εμπόδια στα χειρότερα, να αποσπά κατακτήσεις, να ανοίγει δρόμους.

Το πανεργατικό μέτωπο ρίχνεται στη μάχη της... Εκθεσης. Γιατί δεν πάει άλλο και πρέπει να εκθέσουμε την πανουργία της ταύτισης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας με την πανεθνική ανάγκη για ανατροπή.

Οχι των κεκτημένων της εργατικής τάξης, αλλά των πολιτικών των δύο μεγάλων (;) κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που απ' τη μεταπολίτευση και μετά επιφύλαξαν τα πάνδεινα στην πλειονότητα των εργαζομένων.

Στο λάκκο της ΛΑΡΚΟ δεν πρέπει να ξαναπεθάνει εργάτης χωρίς να γίνει πανεθνικός ξεσηκωμός και πάνδημο πένθος. Στον κάθε πανούργο πολιτευτή θα αντιτάξουμε κάθε πανέμορφο αγωνιστή όχι για ένα ισχυρό αλλά για ένα πανίσχυρο ΚΚΕ.

Στο εκλογικό πανδαιμόνιο, που όσο κυλούν οι μέρες θα μετατρέπεται σ' έναν πανζουρλισμό κραυγών και ψιθύρων, με τον αντικομμουνισμό να βρυχάται σαν πανάρχαιος δράκος επιστρατευμένος κι εξωραϊσμένος από τους λακέδες των πολυεθνικών και τους εξαρτημένους από τη βούληση των εργοδοτών, θα σκορπίσουμε την ελπίδα της άλλης εκδοχής της ζωής. Σαν εκείνα τα... ζιζάνια που το σύστημα τρέμει μήπως του ματαιώσουν τη σοδειά των αμέτρητων κερδών. Συκοφάντες, λαμόγια, οπορτουνιστές, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, θα στήσουν πάλι το αντιΚΚΕ πανηγύρι τους. Εκλογές το λένε και δεν είναι το παν. Ομως ο λαός είναι παντοδύναμος κι αν το πιστέψει ουσιαστικά, αυτή τη φορά θα το δείξει όπως του πρέπει και μπορεί. Στο χέρι του, στο χέρι μας είναι.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, θα πραγματοποιήσει διήμερη περιοδεία στις 8 και 9 του Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη κατά την επίσκεψή της στην 74η ΔΕΘ. Το πρόγραμμα είναι το ακόλουθο:

Τρίτη 8 του Σεπτέμβρη:

Στις 5.30 μ.μ. θα συναντηθεί με φορείς και κατοίκους της Ασσήρου.

Στις 8.30 μ.μ. θα μιλήσει σε εκδήλωση - συζήτηση με θέμα «Οι πολιτικές εξελίξεις και η πρόταση του ΚΚΕ», που θα διεξαχθεί στο στρατόπεδο «Παύλου Μελά» (χώρος διεξαγωγής του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»).

Τετάρτη 9 του Σεπτέμβρη:

Στις 9 π.μ. θα επισκεφθεί το εργοτάξιο του Μετρό στο Βαρδάρη.

Στις 10.30 π.μ. θα συναντηθεί με τη διοίκηση της ΔΕΘ.

Στις 12.30 το μεσημέρι θα παραχωρήσει συνέντευξη Τύπου στο συνεδριακό κέντρο της ΔΕΘ «Νικόλαος Γερμανός» (περίπτερο 8 ΔΕΘ), στην αίθουσα C.

Αναντικατάστατο όπλο και στην προεκλογική περίοδο είναι η εφημερίδα του Κόμματος, ο «Ριζοσπάστης», που με την καθημερινή του ύλη ενημερώνει τον αναγνώστη γύρω από όλες τις πολιτικές εξελίξεις, αποκαλύπτει τα προγράμματα και τις θέσεις των άλλων κομμάτων, τη σύμπλευσή τους με τη βαθιά αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Καθημερινά, μέσα από τις σελίδες του «Ρ» προβάλλεται η δραστηριότητα του Κόμματος, τα ζητήματα που κάθε φορά αναδεικνύει το ΚΚΕ, το αντικείμενο της αντιπαράθεσης με τα άλλα κόμματα και την πολιτική του κεφαλαίου. Μέσα από την αρθρογραφία στις σελίδες της εφημερίδας - τόσο στον κυριακάτικο «Ρ» όσο και στα καθημερινά φύλλα - αναπτύσσεται και εκλαϊκεύεται η επιχειρηματολογία του ΚΚΕ, η προπαγάνδιση των θέσεών του, η προβολή της πολιτικής πρότασης εξουσίας του Κόμματος, το ξεμπρόστιασμα της αντιδραστικής πολιτικής που υπηρετούν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.

Χρέος και καθήκον όλων μας είναι η καθημερινή μελέτη και διάδοση του «Ρ» πλατιά στο λαό. Η ίδια η πείρα αποδεικνύει ότι ο «Ρ» αποτελεί το «άλφα και το ωμέγα» για να είναι αποτελεσματική η παρέμβαση των κομμουνιστών στο λαό. Στο πλαίσιο αυτό, τις τέσσερις εβδομάδες που απομένουν μέχρι τις εκλογές, πρέπει να βρει τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος όχι απλά να μελετούν καθημερινά τον «Ρ», αλλά να βάζουν κάθε μέρα στόχο να διαδίδουν την εφημερίδα του Κόμματος σε όλο και περισσότερους εργάτες και νεολαία. Σε ένα - δυο τη μια μέρα, σε δυο άλλους την επόμενη, με στόχο να κερδηθούν μόνιμα, να αγοράζουν μόνοι τους τον «Ρ», να αντιλαμβάνονται το όπλο που έχουν και οι ίδιοι στα χέρια τους. Και, βέβαια, η όσο το δυνατόν πλατύτερη συμμετοχή στη διάδοση του κυριακάτικου «Ρ», ώστε κάθε νέα Κυριακή ο «Ρ» να μπαίνει σε πιο πολλά λαϊκά και εργατικά σπίτια, να πολλαπλασιάζονται οι λαϊκές συνειδήσεις που ενημερώνονται από ταξική σκοπιά, που αφυπνίζονται, που κερδίζονται στη μάχη για τη λαϊκή Αντεπίθεση.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το διαχρονικό αντεργατικό τους «έργο»:

Στο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων και την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν συμβάλει από κοινού τα μέγιστα με πλήθος νόμων.

Το ΠΑΣΟΚ ψήφισε:

• Το νόμο 2639/98 ενισχύοντας τη «μερική απασχόληση» και εισάγοντας ως μορφή της την εκ περιτροπής εργασία. Θέσπισε τα «stage» (ανασφάλιστη εργασία). Νομιμοποίησε τα «ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας».
• Το νόμο 2874/2000, με τον οποίο προχώρησε στη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση» ανοίγοντας το δρόμο για την κατάργηση του οκτάωρου και την αύξηση του ορίου των απολύσεων!
• Το νόμο 2956/2001, που νομιμοποίησε τα «δουλεμπορικά» γραφεία «ενοικίασης» εργαζομένων!
• Το νόμο 3174/2003, που εισήγαγε τη μερική απασχόληση σε υπηρεσίες «κοινωνικού χαρακτήρα» στο Δημόσιο.

Η ΝΔ ψήφισε:

• Το νόμο 1892/1990, που διαμόρφωσε το πλαίσιο της «μερικής απασχόλησης».
• Το νόμο 3250/2004 για την επέκταση της «μερικής απασχόλησης» στο Δημόσιο.
• Το νόμο 3385/2005, που εκχώρησε αποκλειστικά το δικαίωμα στους εργοδότες της διευθέτησης του χρόνου εργασίας (ολοκληρώνοντας το χτύπημα του οκτάωρου) μείωσε το μισθολογικό κόστος των υπερωριών και επανέφερε το θεσμό της υπερεργασίας!
• Το νόμο 3377/2005, που επέκτεινε το ωράριο λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων και καταστημάτων τροφίμων.

Και οι εφιαλτικοί σχεδιασμοί τους για την επομένη των εκλογών:

1. Η κυβέρνηση σχεδιάζει τη γενίκευση της εκ περιτροπής εργασίας θέτοντας σε εφαρμογή το νόμο του ΠΑΣΟΚ (2639/98) για βδομάδα 4ήμερης ή 3ήμερης εργασίας με ανάλογη μείωση αποδοχών. Το ΠΑΣΟΚ (την εγκαλεί απλά για κακή εφαρμογή)!!

2. Η ΝΔ έχει ήδη ανακοινώσει ότι θα προχωρήσει στην «άμεση εφαρμογή της οδηγίας "Μπολκενστάιν" και επιτάχυνση των διαδικασιών για το άνοιγμα των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων και υπηρεσιών».

Υπέρ της εφαρμογής της συγκεκριμένη ευρωενωσιακής οδηγίας έχει ταχτεί και το ΠΑΣΟΚ.

• Η πλήρης εφαρμογή της οδηγίας «Μπολκενστάιν» θα οδηγήσει σε χειρότερες μισθολογικές και εργασιακές σχέσεις τόσο τους Ελληνες όσο και τους μετανάστες εργαζόμενους, αφού θα εργάζονται με μισθούς και δικαιώματα από τις χώρες τις οποίες προέρχονται και όχι από τις χώρες όπου προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

3. Επέκταση των μορφών της «ελαστικής απασχόλησης», με τη ΝΔ να σχεδιάζει την αναβίωση των «Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης» σε περιοχές με υψηλή ανεργία με τη δημιουργία θέσεων «μερικής απασχόλησης».

Το ΠΑΣΟΚ προτείνει τη δημιουργία θέσεων «κοινωνικής εργασίας» (μερικής απασχόλησης με ημερομηνία λήξης).

4. Τη δημιουργία ακόμα περισσότερων θέσεων «Stage» η ΝΔ έχει ήδη ανακοινώσει 60.000 θέσεις στο δημόσιο τομέα, ενώ το ΠΑΣΟΚ προτείνει - αφού δεν κατέχει την κυβερνητική καρέκλα για να κάνει «ανασφάλιστα» ρουσφέτια - οι θέσεις αυτές να κατευθυνθούν στον ιδιωτικό τομέα...

5. Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα αναλάβει: «Μέτρα για την είσοδο των νέων στην αγορά εργασίας, μέσω της παροχής κινήτρων στους επιχειρηματίες και κάλυψης των ασφαλιστικών τους εισφορών από το κράτος».

Ιδια είναι και η θέση του ΠΑΣΟΚ που προτείνει: «Ειδικό τετραετές πρόγραμμα ένταξης των νέων με πλήρη απασχόληση σ' όλες τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, με πλήρη ασφάλιση και κλιμακούμενη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών».

• Με τις προτάσεις τους εξασφαλίζουν πάμφθηνο εργατικό δυναμικό στους εργοδότες. Δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα σε αυτούς που ήδη εργάζονται γιατί ανοίγουν την όρεξη των εργοδοτών να τους αντικαταστήσουν με «τζάμπα» προσωπικό. Αφήνουν έρμαιο στα νύχια των επιχειρηματιών χιλιάδες εργαζόμενους, αφού μετά τον τερματισμό των επιχορηγήσεων δεν υπάρχει εργοδοτική δέσμευση για το μέλλον τους.

6. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ τάσσονται υπέρ της μετατροπής του επιδόματος ανεργίας σε επίδομα απασχόλησης. Με το μέτρο αυτό οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε «ομήρους» των εργοδοτών, με μερικά ασφαλιστικά δικαιώματα και ανύπαρκτα εργασιακά, αφού μετά το τέλος της χορήγησης επιδόματος θα περνάνε και πάλι στην ανεργία.

Με πρόσχημα το ...«λιγότερο κράτος» οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εκποίησαν το σύνολο του δημόσιου πλούτου. Το «χορό» άνοιξε η ΝΔ με το νόμο 2000/1991 «περί αποκρατικοποίησης» και ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ θεσπίζοντας τον πρώτο νόμο για την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ (ν. 2414/1996) βάσει των οποίων ξεκίνησαν οι αθρόες ιδιωτικοποιήσεις που έλαβαν χώρα στα πιο κερδοφόρα και δυναμικά τμήματα των δημοσίων επιχειρήσεων.

Ταυτόχρονα ψήφισαν και άλλους νόμους ιδιωτικοποιήσεων και απελευθέρωσης αγορών, οι βασικότεροι των οποίων ανά τομέα είναι: Ηλεκτρισμός (ν. 2773/99). Τηλεπικοινωνίες (ν. 2065/92 και 2867/00). Ταχυδρομεία (ν. 2668/98). Θαλάσσιες Μεταφορές (ν. 2932/01). Νερό (ν. 2744/99, ν. 2651/98). Σιδηρόδρομοι (ν. 2671/98). Αστικές Συγκοινωνίες (ν. 2669/98). Εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου (ν. 7796/94).

Με αυτό το «οπλοστάσιο» οι εταίροι του δικομματισμού ρίχτηκαν πάνω στο δημόσιο πλούτο και ξεπούλησαν τα πάντα.

• Το ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1994-2004 ιδιωτικοποίησε: Τις 7 από τις 10 τράπεζες που ήταν υπό κρατικό έλεγχο, τον ΟΤΕ, τον ΟΠΑΠ, τη ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ (Ελληνικά Πετρέλαια), την ΕΧΑΕ (ελληνική χρηματιστηριακή εταιρεία), τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τη Διώρυγα της Κορίνθου κ.ά. Επίσης παρέδωσε για εκμετάλλευση το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» στους Γερμανούς, τη διώρυγα του Ρίου - Αντιρρίου στους Γάλλους, την Αττική Οδό στον Μπόμπολα.
• Η ΝΔ την περίοδο 2004-2009 ιδιωτικοποίησε: Ο,τι απέμεινε από τον ΟΤΕ, όλα τα λιμάνια της χώρας, το «υπόλοιπο» της Εμπορικής Τράπεζας, την «Ολυμπιακή Αεροπορία». Ενώ παρέδωσε με τη σειρά της δρόμους και διόδια και παραλίες στο μεγάλο κεφαλαίο για εκμετάλλευση.

Από τις 5 Οκτώβρη είτε με γαλάζια είτε με πράσινη κυβέρνηση σχέδια ξεπουλήματος έχουν ήδη καταρτιστεί... Σειρά θα πάρουν:

• Η χαλυβουργία ΛΑΡΚΟ, τα ΕΛΤΑ, ο ΟΣΕ, η ΔΕΠΑ (Δημόσια Επιχείρηση Αερίου).

Με πρόσχημα τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και τον περιορισμό του δημόσιου χρέους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν αναλάβει σαφέστατες δεσμεύσεις για «τσεκούρωμα» υπηρεσιών και μισθών στο δημόσιο τομέα.

Ο Κ. Καραμανλής στο προεκλογικό του διάγγελμα ήταν ξεκάθαρος: «Θα προχωρήσουμε σε αυστηρό δημόσιο έλεγχο στις δαπάνες». Το ίδιο και ο Γ. Παπανδρέου που έχει δηλώσει: «Θα μειώσουμε τη σπατάλη στο δημόσιο τομέα». Σ' αυτό το πλαίσιο το επόμενο διάστημα:

-- Η ΝΔ ετοιμάζει: «Συγχώνευση και κατάργηση φορέων του Δημοσίου, με στόχο τη μείωση του αριθμού τους και τη μείωση των δαπανών λειτουργίας τους».

-- Το ΠΑΣΟΚ δεσμεύεται για: «Επαναπροσδιορισμό, συγχωνεύσεις και εξορθολογισμό των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και των Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου».

-- Η κυβέρνηση είναι έτοιμη να εφαρμόσει «νέο μισθολόγιο για τους νεοπροσλαμβανόμενους υπαλλήλους από το Δημόσιο», στο οποίο θα ενσωματώνονται και οι νέου τύπου εργασιακές σχέσεις που θέλουν να επιβάλουν, με περικοπή επιδομάτων. «Εργαλείο» για το «νέο μισθολόγιο» της ΝΔ, αν ανανεώσει τη λαϊκή εντολή, είναι ο τελευταίος νόμος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το 2003 (Ν. 3205/03) που διαμόρφωσε τον κατώτερο βασικό μισθό στο Δημόσιο στα 590 ευρώ και οδήγησε στη συρρίκνωση των αποδοχών μέχρι και 18%! Για το ΠΑΣΟΚ το έργο θα είναι ακόμα πιο εύκολο, αφού ήδη ο Γ. Παπανδρέου επικαλείται το έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

• Κοινή πολιτική επιδίωξη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι να προχωρήσουν σε μειώσεις στους μισθούς και τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και να συρρικνώσουν ακόμα περισσότερο το δημόσιο τομέα. Το «πάγωμα» των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων για το 2009 είναι μόνο η αρχή για το τι θα ακολουθήσει...

Οι νόμοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ευθύνονται για το γεγονός ότι το 60% των συνταξιούχων καλούνται να επιβιώσουν με λιγότερα από 600 ευρώ το μήνα

Η στρατηγική τους σύγκλιση, στο γκρέμισμα του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης είναι πράγματι εντυπωσιακή. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ψήφισαν πέντε βασικούς αντιασφαλιστικούς νόμους (και δεκάδες τροπολογίες), τους οποίους χρησιμοποίησαν από κοινού για το χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων εκατομμυρίων εργαζομένων.

Συγκεκριμένα, με τους νόμους Σουφλιά (1902/90), Σιούφα (2084/92) των κυβερνήσεων της ΝΔ, Παπαϊωάνου (2676/99), Ρέππα (3029/02) των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Πετραλιά (3655/08) της ΝΔ προώθησαν:

α) Την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης μέχρι τα 67 χρόνια.

β) Τη δραστική μείωση των συντάξιμων αποδοχών. Σήμερα περίπου 1,3 εκατομμύρια συνταξιούχοι (το 60% του συνόλου) ζουν με συντάξεις κάτω από 600 ευρώ.

γ) Θεσμοθέτησαν τη συνεχώς μειούμενη χρηματοδότηση του κράτους προς τα ασφαλιστικά ταμεία, προδιαγράφοντας τον οικονομικό στραγγαλισμό τους.

Τι σχεδιάζουν να εφαρμόσουν μετά τις 4 Οκτώβρη

1. Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να προωθήσει: «Αλλαγές στο σύστημα συνταξιοδότησης, με στόχο την παράταση του εργάσιμου βίου».

Αντίστοιχη είναι και η θέση του ΠΑΣΟΚ που προτείνει: «Παράταση ασφαλιστικού βίου. Η παραμονή στην εργασία και μετά τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος θα πρέπει να αποτελεί δικαίωμα (!) για κάθε εργαζόμενο».

• Η εφαρμογή του συγκεκριμένου μέτρου θα σημάνει μείωση των αποδοχών όσων συνταξιοδοτούνται, με βάση τα ισχύοντα όρια εργασίας και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης που θα φτάσει μέχρι και τα 70 χρόνια !

2. Η κυβέρνηση ήδη ψήφισε μέσα στο καλοκαίρι τροπολογία στη Βουλή για: «Την ολοκλήρωση της διαδικασίας επανεξέτασης των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων».

Το ΠΑΣΟΚ στηρίζοντας απόλυτα προτείνει: «Αναμόρφωση και επικαιροποίηση του κανονισμού βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων».

• Οι προτεινόμενες αλλαγές, που προωθούν οι εταίροι του δικομματισμού, σημαίνουν ότι οι εργαζόμενοι σε όσα επαγγέλματα αποχαρακτηριστούν (υπολογίζονται το 40% της σημερινής λίστας) θα έχουν μείωση μισθών από 50 έως 250 ευρώ το μήνα (!), θα επιβαρυνθούν από 5 μέχρι 7 χρόνια εργασίας (!) προκειμένου να συνταξιοδοτηθούν και θα έχουν μείωση στις συντάξεις τους έως 20%(!)

3. Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης των γυναικών δημοσίων υπαλλήλων από 5 μέχρι 17 χρόνια!

Η ΝΔ έχει αποδεχτεί την απόφαση της ΕΕ και θα την επιβάλει αν λάβει τη «νωπή εντολή» που ζητά.

Το ΠΑΣΟΚ εντελώς υποκριτικά ισχυρίζεται ότι θα ...διαπραγματευτεί την επιβολή του μέτρου, αλλά η βουλευτής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην υπεύθυνη του τομέα Κοινωνικής Πολιτικής του ΠΑΣΟΚ Μ. Δαμανάκη, με συνέντευξή της στο κρατικό ραδιόφωνο (27/08/09), σε μια κρίση ...ειλικρίνειας είχε υπογραμμίσει: «Στο θέμα της συνταξιοδότησης των γυναικών, η κατάσταση πράγματι που θα κληρονομήσουμε θα είναι πάρα πολύ δύσκολη, δεν υπάρχει λόγος να λέμε ψέματα, θα προσπαθήσουμε να διαπραγματευθούμε μεταβατικές διατάξεις, αλλά οι αποφάσεις, μην κοροϊδευόμαστε, έχουν παρθεί»...

4. Η κυβέρνηση, αν ανανεώσει τη «λαϊκή εντολή», θα δρομολογήσει: «Αυστηρότερη εφαρμογή των κριτηρίων για τη χορήγηση αναπηρικών συντάξεων».

Το ΠΑΣΟΚ κινείται στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση, και προτείνει: «Δημιουργία Ενιαίων Κέντρων στην Αθήνα και την περιφέρεια για την αξιολόγηση και εκτίμηση του ποσοστού αναπηρίας».

• Αν οι προτάσεις τους γίνουν νόμοι θα υπάρξει δραστική μείωση του αριθμού των συνταξιούχων αυτής της κατηγορίας.

5. Η ΝΔ έχει ήδη ανακοινώσει ότι θα νομοθετήσει: «Το διαχωρισμό των υπηρεσιών συντάξεων και υγείας».

Το ΠΑΣΟΚ, σε απόλυτη ταύτιση, δεσμεύεται στο πρόγραμμά του για: «Διαχωρισμό των προνοιακών από τις ασφαλιστικές εισφορές».

• Στόχος κυβέρνησης και ΠΑΣΟΚ είναι να μειωθούν στο ελάχιστο οι κρατικές δαπάνες για την Υγεία, την οποία θα επωμιστούν με ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της πληρωμής των υπηρεσιών Υγείας οι ασφαλισμένοι - εργαζόμενοι.

Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και στο χώρο της Υγείας ακολούθησαν με συνέπεια μια πολιτική ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης που δημιούργησε τεράστια προβλήματα στη λειτουργία του ΕΣΥ. Επί των κυβερνητικών τους ημερών:

-- Οι κενές θέσεις σε νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό έφτασαν τις 25.000!

-- Οι ιδιωτικές δαπάνες Υγείας στη χώρα αγγίζουν σήμερα το 50% των συνολικών δαπανών Υγείας, ανεβάζοντας την Ελλάδα στην πρώτη θέση της ΕΕ.

Σήμερα ζητούν την ψήφο του ελληνικού λαού και ετοιμάζονται:

Η κυβέρνηση να προχωρήσει σε: «Παρέμβαση στο χώρο των δαπανών της Υγείας, που αποτελούν βασική πηγή παραγωγής των δημοσίων ελλειμμάτων. Στόχος είναι ο έλεγχος των επιμέρους δαπανών των νοσοκομείων σε φάρμακα, αναλώσιμα υλικά και γενικώς στις προμήθειες, μέσα από την αξιοποίηση νέων τεχνολογιών και σύγχρονων μεθόδων».

Το ΠΑΣΟΚ να δρομολογήσει: «Τα νοσοκομεία (και οι Β΄βάθμιες μονάδες της Πρόνοιας) θα αποτελούν αυτόνομες λειτουργικές παραγωγικές - διοικητικές μονάδες, με σύγχρονη επαγγελματική διοίκηση».

• Κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ με τις θέσεις τους και με πρόσχημα την αντιμετώπιση των «ελλειμμάτων» έχουν στόχο αφ' ενός να περικόψουν τις κρατικές επιδοτήσεις, που θα οδηγήσουν σε καθεστώς υπολειτουργίας τα δημόσια νοσοκομεία. Μέσω του μοντέλου της περιβόητης «αυτονομίας» των δημόσιων νοσοκομείων θα προσπαθήσουν να επεκτείνουν τις αναδιαρθρώσεις στην κατεύθυνση εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης του συστήματος Υγείας και Πρόνοιας.

Ειδικότερα το ΠΑΣΟΚ προτείνει μέσα στο πρόγραμμά του για το χώρο της Υγείας:

-- Αξιοποίηση υποδομών και υπηρεσιών του ιδιωτικού τομέα από την Κοινωνική Ασφάλιση μέσω διμερών διαπραγματευτικών διαδικασιών, ιδιαίτερα σε κρίσιμους τομείς, όπως της εντατικής θεραπείας, των καρδιοχειρουργικών επεμβάσεων.

-- Ενίσχυση νέων μορφών σύμπραξης και συνεργασίας δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Αυτά είναι τα αντιλαϊκά και αντιδραστικά τους σχέδια για την επόμενη μέρα των εκλογών. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ζητούν «νωπή λαϊκή εντολή» για να περάσουν ένα πλέγμα «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» που θα πλήξουν τη ζωή των εργαζομένων, των νέων, των συνταξιούχων. Γίνεται φανερό ότι ανάμεσα στους εταίρους του δικομματισμού δεν υπάρχουν ούτε «διαφορετικοί δρόμοι», ούτε «διαφορετικές αντιλήψεις». Η πολιτική που ασπάζονται, εφαρμόζουν και ετοιμάζονται να κλιμακώσουν έχει στόχο τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, τη διάλυση των τομέων της Παιδείας και της Υγείας, με στόχο να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Σ' αυτά τα σχέδια φραγμό μπορούν να βάλουν μόνο τα λαϊκά στρώματα, «μαυρίζοντάς» τους στις κάλπες στις 4 του Οκτώβρη, ενισχύοντας τους ταξικούς αγώνες από την επόμενη μέρα.

Μόνο μέσα στο καλοκαίρι η κυβέρνηση προώθησε «μπαράζ» αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στο χώρο της εκπαίδευσης, βασιζόμενη στις αντιεκπαιδευτικές «αλλαγές» που είχε θεσμοθετήσει το ΠΑΣΟΚ.

Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση προχώρησε:

-- Στην κατάθεση σχεδίου νόμου που αφορά στην Ανώτατη Εκπαίδευση και επιταχύνει την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ.

-- Την απόφαση για αδειοδότηση ιδιωτικών κολεγίων ΚΕΣ (περίπου 33) και επικείμενο Προεδρικό Διάταγμα.

-- Την υπογραφή τετραετών επιχειρησιακών προγραμμάτων για τα ΑΕΙ, που εξωθούν στην επιχειρηματική λειτουργία των ΑΕΙ.

-- Ενώ ήδη έχει δρομολογηθεί τους τελευταίους μήνες η αποδιάρθρωση των ερευνητικών κέντρων στην κατεύθυνση της εμπορευματοποίησης.

Οι πολιτικές της κυβέρνησης βρίσκονται σε πλήρη σύμπνοια με τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ.

-- Το ΠΑΣΟΚ έχει ταχθεί υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, τονίζοντας μάλιστα ότι μπορεί να δημιουργηθούν και χωρίς την αναθεώρηση του «άρθρου 16»!

-- Δεν πρόβαλε καμιά αντίρρηση για την αδειοδότηση των ιδιωτικών κολεγίων.

-- «Κάθε ΑΕΙ θα προτείνει στο Υπουργείο ένα τετραετή προγραμματισμό δραστηριοτήτων, με βάση τον οποίο θα γίνει και η συμφωνία με το κράτος για χρηματοδότηση του πανεπιστημίου»...Θα παίρνει χρήματα δηλαδή μόνο βάσει «μετρήσιμων στόχων»...

-- Την «αυτονομία των δημόσιων ερευνητικών κέντρων», προτείνει και το ΠΑΣΟΚ ώστε να λειτουργούν με όρους αγοράς.

• Συνολικά η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, εμμένοντας στην ολομέτωπη επίθεση στην Παιδεία, συνηγορούν στην εφαρμογή του αντιδραστικού «νόμου - πλαισίου», στην προώθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, συνδέοντας τόσο τα ιδιωτικά πανεπιστήμια όσο και την «ιδιωτικοποίηση» των δημοσίων με χορηγούς.

Το επόμενο διάστημα και ανεξάρτητα με ποιο από τα δυο κόμματα θα είναι στην εξουσία έχουν ήδη δρομολογήσει:

1. Την «αξιολόγηση» - κατηγοριοποίηση των ιδρυμάτων με βάση την ανταγωνιστικότητα.

2. Την αποφασιστική εφαρμογή του νόμου - πλαισίου για το «άσυλο», που ισοδυναμεί με την ποινικοποίηση κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης εντός των ιδρυμάτων. Ο νόμος - πλαίσιο βλέπει «βία» και «κατάλυση του ασύλου» σε κάθε ...διακοπή του μαθήματος, συνεδρίασης συλλογικού οργάνου, σε οποιαδήποτε περίπτωση διακοπής κάποιας λειτουργίας του ιδρύματος!

3. Δραστική περικοπή δωρεάν διανομής βιβλίων και συγγραμμάτων στους φοιτητές.

Το Καταστατικό του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρο. Η εκλογή ενός στελέχους ή μέλους του Κόμματος σε κάποιο δημόσιο αξίωμα αποτελεί χρέωση από το Κόμμα, στο πλαίσιο του καταμερισμού που κάνει το ΚΚΕ και γι' αυτό μόνο αρμόδιο για να αποφασίσει τυχόν ανάκληση στελέχους από το δημόσιο αξίωμα και μετάθεσή του σε άλλον τομέα δουλειάς είναι το Κόμμα. Δεν είναι ούτε προσωπική υπόθεση, ούτε προσωπική απόφαση.

Motion Team

Αυτό είναι που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι πολιτικοί των αστικών κομμάτων και οι κονδυλοφόροι τους στον αστικό Τύπο. Γι' αυτό και ψάχνουν να βρουν υπόγειες διεργασίες, σε περίπτωση που κάποιος βουλευτής του ΚΚΕ παραιτηθεί από το αξίωμά του, για να αξιοποιηθεί σε άλλους τομείς δουλειάς. Από τη μια δεν το χωράει ο νους τους, γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι ένα κομμουνιστικό και επαναστατικό κόμμα δεν κυνηγάει καρέκλες και αξιώματα, τα στελέχη του δεν εκλέγονται σε αξιώματα με σκοπό να πλουτίσουν, αλλά για να υπηρετήσουν και με αυτόν τον τρόπο την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων. Από την άλλη, σε έναν κόσμο που όλα πουλιούνται και αγοράζονται, που πλήθος βουλευτών και στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων εμπλέκεται σε μίζες, σε σκάνδαλα, σε χρηματισμούς, σε «λαμογιές» το να επιχειρήσουν να τσουβαλιάσουν και το ΚΚΕ είναι κομμάτι της στρατηγικής τους. Γιατί, έτσι συμβάλλουν στην καλλιέργεια κλίματος απογοήτευσης και συμβιβασμού, συναίνεσης με την κυρίαρχη πολιτική, αφού «όλοι ίδιοι είναι» και «τίποτα δεν αλλάζει».

Για τους πολιτικούς των αστικών κομμάτων, η βουλευτική ιδιότητα είναι μια προσωπική υπόθεση που απαιτεί πολύ πολύ χρήμα (χάραξη προεκλογικής εκστρατείας, προσωπικά φυλλάδια, κονκάρδες, πολιτικά γραφεία κ.λπ.), ενώ συστατικό στοιχείο της προεκλογικής καμπάνιας είναι ο αδυσώπητος ανταγωνισμός μεταξύ υποψηφίων ακόμα και των ίδιων αστικών κομμάτων για το ποιος θα συγκεντρώσει τους περισσότερους σταυρούς. Κανείς όμως από τα αστικά ΜΜΕ δε θεώρησε σκόπιμο να ψάξει τους πόρους από τους οποίους χρηματοδοτούνται αυτές οι προσωπικές εκστρατείες. Κανείς από τους αστούς πολιτικούς - που υποκλίνονται στο όνομα της «κοινωνικής σύγκλισης» και των «ίσων ευκαιριών» - δεν ενδιαφέρθηκε για το κατά πόσον θα μπορούσε, με αυτούς τους όρους ένας εργάτης που δεν έχει χρήματα για να οργανώσει μια τέτοια προεκλογική καμπάνια, να είναι υποψήφιος βουλευτής. Αλλωστε, αν ήθελαν βουλευτές που να υπηρετούν το - έστω με κομματικούς και ταξικούς όρους - «εθνικό» συμφέρον, θα έπρεπε να εκλέγονται με λίστα και όχι να είναι δεμένοι πισθάγκωνα στα λογής λογής συμφέροντα από το «καλημέρα» της προεκλογικής δραστηριότητας.

Ομως δεν είναι όλοι οι ίδιοι. Οι κομμουνιστές δεν έχουν καμία σχέση με τους βουλευτές των αστικών κομμάτων που παριστάνουν τους «λαϊκούς» υπηρετώντας την πλουτοκρατία. Συκοφαντούν το ΚΚΕ ως δήθεν «πλούσιο κόμμα» τη στιγμή που είναι ενταγμένοι μέχρι το μεδούλι στη λειτουργία της αγοράς, ενώ η προσωπική τους περιουσία μετριέται σε παχυλά «Πόθεν Εσχες» - αν βέβαια όλη η περιουσία καταγράφεται εκεί. Πώς μπορεί, για παράδειγμα, ο Γ. Καρατζαφέρης να παριστάνει το παιδί του λαού, όταν μαζί με τη σύζυγό του (σύμφωνα με τα δημοσιοποιημένα στοιχεία του «Πόθεν Εσχες») κατέχουν 13 ακίνητα, οικοδομή υπό ανέγερση και κάμποσες δεκάδες χιλιάδες ευρώ εισόδημα; Οταν ο ίδιος είναι προσωπικά ιδιοκτήτης τηλεοπτικού σταθμού; Μήπως δεν είναι υποκριτική η στάση των αστικών κομμάτων που μιλούν για μέτρα διαφάνειας και ελέγχου, τη στιγμή που τα ίδια αυτά κόμματα δε δέχονται απλές προτάσεις του ΚΚΕ για διαφάνεια στα οικονομικά των βουλευτών; Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Βουλής πρότεινε ανούσιες αλλαγές στο «Πόθεν Εσχες», ανάμεσά τους να μη δηλώνεται η ακίνητη περιουσία, παρά μόνο σε περίπτωση που αλλάξει... Τη στιγμή που «σκίζονται» για τον έλεγχο στα οικονομικά των κομμάτων, τα ίδια τα αστικά κόμματα αρνούνται τις προτάσεις του ΚΚΕ για κατάργηση του επιχειρηματικού, του φορολογικού και του τραπεζικού απορρήτου, για ονομαστικοποίηση των μετοχών και των τίτλων του Δημοσίου, να γίνεται έλεγχος στην εισαγωγή και εξαγωγή κεφαλαίων από τη χώρα κ.ά. Και αρνούνται αυτές τις προτάσεις με απόλυτη ειλικρίνεια: Με τον ισχυρισμό ότι έρχονται σε αντίθεση με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Γιατί αυτήν την αγορά υπηρετούν, γι' αυτήν νομοθετούν, ενταγμένοι πλήρως σε όλο της το πλέγμα, νόμιμο, παράνομο ή νόμιμα σκανδαλώδες. Τα αστικά πολιτικά κόμματα είναι πλήρως ταυτισμένα με το καπιταλιστικό σύστημα, αποτελούν μέρος του.

Εξίσου υποκριτικό είναι το επιχείρημα ότι δήθεν η αποκλειστική κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων θα καταπολεμήσει τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Αντίθετα, έτσι δημιουργούνται κρατικοδίαιτα κόμματα απολύτως εξαρτημένα και υποταγμένα στην κυρίαρχη πολιτική. Αλλωστε, είναι άλλο η ιδιωτική χρηματοδότηση και άλλο η μίζα. Αλλο πράγμα η οικονομική ενίσχυση από το υστέρημα των εργαζομένων και άλλο πράγμα το μαύρο πολιτικό χρήμα από τις επιχειρήσεις προς πολιτικούς των αστικών κομμάτων - βασικά των κομμάτων εξουσίας - για να προωθήσουν τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης επιχείρησης. Το ΚΚΕ δεν έχει διαχειριστεί κρατικό χρήμα για να αποτελεί κομμάτι αυτής της διαπλοκής. Το ΚΚΕ δε χρειάζεται τη «βούλα» του αστικού κράτους για να αποδείξει ότι δεν έχει οικονομικές συναλλαγές με τις επιχειρήσεις. Τα διαπιστευτήριά του είναι η συνεπής και μαχητική στάση του εναντίον των μονοπωλίων και της πολιτικής τους.

Είναι το λιγότερο θράσος από μέρους των αστικών ΜΜΕ και πολιτικών των αστικών κομμάτων να πιπιλίζουν την καραμέλα ότι δήθεν το ΚΚΕ δε δέχεται έλεγχο στα οικονομικά του. Γιατί το ΚΚΕ δέχεται τον ίδιο ακριβώς έλεγχο που δέχονται όλα τα κόμματα στα οικονομικά τους: Ετήσιο έλεγχο από ορκωτούς λογιστές στις δαπάνες που χρηματοδοτούνται από το κράτος, έλεγχο από ορκωτούς λογιστές στις εκλογικές δαπάνες που επίσης χρηματοδοτούνται από το κράτος, έλεγχο από το ΙΚΑ για τις καταβαλλόμενες ασφαλιστικές εισφορές, έλεγχο απόδοσης, από την αρμόδια εφορία, του φόρου μισθωτών υπηρεσιών, του ΕΤΑΚ κ.ά. Ομως, στόχος της άθλιας και συκοφαντικής προπαγάνδας ενάντια στο ΚΚΕ με πρόσχημα τα οικονομικά του δεν είναι να «λάμψει» η αλήθεια. Αν ήταν αυτή η πρόθεση θα είχαν δει το φως της δημοσιότητας στοιχεία και όχι ανεπιβεβαίωτες φήμες, όπως έκανε πρόσφατα η «Ελευθεροτυπία» για να χτυπήσει το ηθικό πολιτικό κύρος του Κόμματος. Αντιθέτως, κανένας δεν έχει φέρει το παραμικρό στοιχείο, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να το θίγει. Μόνο κάτι κατασκευασμένα δημοσιεύματα και παραποιημένα «έντυπα» έχουν κατά καιρούς επιστρατευτεί και χαλκευμένες κατηγορίες έχουν αξιοποιηθεί - και αναπαραχθεί κυρίως από βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. - τα οποία κατέρρευσαν σα χάρτινος πύργος πολύ γρήγορα.

«Οι οικονομικοί πόροι του Κόμματος προέρχονται από τις συνδρομές των μελών, από οικονομικές εξορμήσεις, από προαιρετικές εισφορές, δωρεές ή κληρονομιές, από επιχειρηματικές δραστηριότητες που αναπτύσσει το Κόμμα, από τους μισθούς, συντάξεις και αποζημιώσεις που παίρνουν τα εκλεγμένα ή εξουσιοδοτημένα από το Κόμμα σε δημόσια αξιώματα μέλη του και από την κρατική χρηματοδότηση που δικαιούται το Κόμμα» (Αρθρο 45 του Καταστατικού του ΚΚΕ).

Οπως φαίνεται και από το παραπάνω άρθρο του Καταστατικού του ΚΚΕ, δεν «ανακάλυψαν την Αμερική» όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, επειδή το ΚΚΕ αναπτύσσει επιχειρηματική δραστηριότητα. Αλλωστε, το ΚΚΕ δεν έχει επιχειρήσεις για να πλουτίσει και να κερδοφορήσει. Ούτε έχει μετοχές σε επιχειρήσεις - σε αντίθεση με πλήθος αστών βουλευτών - όπως κατά καιρούς το κατηγορούν, πάλι - επαναλαμβάνουμε - χωρίς κανένα, μα κανένα, απολύτως στοιχείο. Στόχος της επιχειρηματικής δραστηριότητας του Κόμματος είναι να συμβάλει στην πολιτική και μαζική δράση του Κόμματος, στην πάλη για την προώθηση της στρατηγικής του. Συγκεκριμένα, οι επιχειρήσεις που έχει το ΚΚΕ είναι εκδοτικές («Τυποεκδοτική» και εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») και κομματικά ΜΜΕ («Ριζοσπάστης» και ραδιοτηλεοπτικός «902»), ακριβώς για να διασφαλίσει τη δυνατότητα διαφώτισης του λαού και προπαγάνδισης των θέσεών του, δηλαδή εκδόσεις πολιτικού βιβλίου, έκδοση εφημερίδας κλπ. Οπως είχε πει χαρακτηριστικά η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου στις 18/5/2009, οι επιχειρήσεις που έχει το ΚΚΕ είναι «εκδοτικές στον ιδεολογικό τομέα και μέσα ενημέρωσης για την προπαγάνδα. Αυτές δεν είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Τις ταΐζεις, δε σε ταΐζουν». Και βέβαια, οι επιχειρήσεις του Κόμματος υπόκεινται σε συστηματικό και αυστηρό λογιστικό, νομικό, ασφαλιστικό και φορολογικό έλεγχο, σύμφωνα με το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο.

Είναι προφανές ότι μια εκδοτική επιχείρηση, για να μπορεί να είναι βιώσιμη, θα επιδιώκει να παίρνει δουλειές και από αλλού εκτός από το Κόμμα. Η «Τυποεκδοτική» αναλαμβάνει κι άλλες εκδόσεις. Οι εργαζόμενοι στις κομματικές επιχειρήσεις πληρώνονται σύμφωνα με τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που ισχύει στον κλάδο και τα επιδόματα που προβλέπονται. Και στο σημείο αυτό, οι μηχανισμοί του κεφαλαίου επιδιώκουν να χτυπήσουν το ΚΚΕ επειδή - λέει - οι μισθοί των εργαζομένων των κομματικών επιχειρήσεων δεν είναι στο ύψος του διεκδικητικού πλαισίου. Μόνο αυταπάτη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αντίληψη ότι θα μπορούσε στον καπιταλισμό να λειτουργεί επιχείρηση ως σοσιαλιστική νησίδα. Δηλαδή, τι; Αυτός που δουλεύει για το Κόμμα - είτε στις κομματικές επιχειρήσεις, είτε ως επαγγελματικό στέλεχος - θα παίρνει μισθό μεγαλύτερο από εκείνον που παίρνουν οι εργαζόμενοι; `Η μήπως σε συνθήκες καπιταλισμού θα μπορούσε μια μόνη επιχείρηση να λειτουργεί σε «σοσιαλιστικό» καθεστώς; Μα σε αυτήν την περίπτωση, θα μπορούσε να συνδεθεί η προσφορά στο Κόμμα με επαγγελματική αποκατάσταση, με τραγικά αποτελέσματα στην ίδια την πολιτική δράση και πάλη, στον πήχη της προσφοράς που θέτουν τα ίδια τα κομματικά μέλη. Τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος, που δουλεύουν για το Κόμμα, δεν κάνουν επάγγελμα, η προσφορά τους δε μετριέται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο μισθό, αλλά σε βήματα στην ανάπτυξη της λαϊκής πάλης. Εμείς απλά να θυμίσουμε την απάντηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, σε σχετική ερώτηση στο ντιμπέιτ πριν από τις ευρωεκλογές του Ιούνη: «Αυτός ο οποίος δουλεύει για το Κόμμα, πριν απ' όλα δεν κάνει επάγγελμα. Εθελοντικά στρατεύεσαι στο Κόμμα και δέχεσαι τους όρους του Κόμματος. Θα πάρει λοιπόν ένα μισθό, ούτε τον κατώτατο ούτε τον ανώτερο, αλλά το μέσο μισθό, και πρέπει να σας πω το εξής: Αλίμονό μας αν εμείς οι κομμουνιστές συνδέσουμε, και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης και ανεργίας, την προσφορά μας στο Κόμμα με επαγγελματική αποκατάσταση».

Αυτήν την πολιτική και ηθική υπεροχή του Κόμματος, την υπεροχή των κομμουνιστών, που πηγάζει από την ίδια την υπεροχή της σοσιαλιστικής προοπτικής, θέλει να χτυπήσει το κεφάλαιο και τα αστικά κόμματα. Γι' αυτό και στις δυο τελευταίες προεκλογικές περιόδους (βουλευτικές εκλογές 2007 και ευρωεκλογές 2009) εντάθηκε με λύσσα η συκοφαντική επίθεση και οι προβοκάτσιες σε βάρος του ΚΚΕ με αιχμή τα οικονομικά του. Είναι γελασμένοι, αν νομίζουν ότι μπορούν να θίξουν την ηθική πολιτική υπόσταση του ΚΚΕ. Η αλύγιστη στάση των κομμουνιστών και του ΚΚΕ συνολικά, οι δεσμοί αίματος που έχει το Κόμμα με το λαό μας, η ρεαλιστικότητα και επικαιρότητα της πολιτικής πρότασης εξουσίας του ΚΚΕ που βρίσκει όλο και περισσότερα ερείσματα στο λαό, ακριβώς γιατί απαντάει στις σύγχρονες ανάγκες του, θα δώσουν ηχηρό χαστούκι στις ανήθικες αντικομμουνιστικές μεθοδεύσεις του κεφαλαίου.

Γρηγοριάδης Κώστας

Τότε η κρίση στρατηγικής του πρόβαλε ανάγλυφα κι ας μην την έβλεπαν ορισμένοι (και ας μην ήθελαν να τη δουν άλλοι) που ...καλούσαν την καθοδήγηση του ΚΚΕ να προβληματιστεί (!), επειδή, όπως έλεγαν, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εκτοξευόταν, ενώ το ΚΚΕ έμενε στάσιμο ή και κινδύνευε να συρρικνωθεί από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ!... Αρκετοί μάλιστα άθροιζαν τα ποσοστά του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για να δείξουν ότι η Αριστερά (!) ξεπερνούσε το 24,42% που είχε πάρει (συγκυριακά) η ΕΔΑ το 1958! Για να αποδείξουν μέχρι πού μπορούσε να ανυψώσει τη λεγόμενη Αριστερά η ενότητά της...

Ναι, η κρίση στρατηγικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν ολοφάνερη τότε που οι αστικοί μηχανισμοί πριμοδοτούσαν την εκλογική (δημοσκοπική) έκρηξή του, προκειμένου να μη διοχετευθούν προς το ΚΚΕ τα δυσαρεστημένα στρώματα που έφευγαν (ή δήλωναν ότι φεύγουν) από το ΠΑΣΟΚ. Ακριβώς τότε οι αστικοί μηχανισμοί ήταν που απαιτούσαν επιτακτικά από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντάς του επί της ουσίας: Σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία έχεις, η στρατηγική σου συμπίπτει με του ΠΑΣΟΚ, όλοι οι όμοιοί σου στην Ευρώπη βλέπουν κεντροαριστερά, ξεκαθάρισε λοιπόν τι θα κάνεις!

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επέμενε να μην το ξεκαθαρίζει, επέμενε δηλαδή σε θέση άρνησης να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, επομένως αρνούνταν να πράξει το φυσικό και αυτονόητο, επειδή είχε το φόβο του ΚΚΕ. Υπολόγιζε λοιπόν ότι ήταν δυνατό να υπερφαλαγγίσει το Κόμμα μας, ώστε να πάει στο ΠΑΣΟΚ με μεγαλύτερη προίκα...

Στο μεταξύ οι αστικοί μηχανισμοί επανέρχονταν, λέγοντας στην ηγεσία του: Δεν είσαστε ΚΚΕ, άρα δεν έχετε τη δική του στρατηγική. Από την άλλη δε θέλετε να πράξετε εκείνο που απορρέει από τη φύση και την πολιτική σας. Τι θέλετε λοιπόν; Αριστερή κυβέρνηση, απαντούσαν οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ! Και αναπολώντας τα χρόνια που ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ και διέλυσε την τότε Ενωση Κέντρου, ονειρεύονταν τα κλέη του Ανδρέα...

Το πράγμα άρχισε να προκαλεί θυμηδία. Και συνακόλουθα οδηγούσε σε προβληματισμό τα μικροαστικά στρώματα που είχαν στρέψει το βλέμμα προς τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, υπολογίζοντας ότι έτσι θα πιέσουν το ΠΑΣΟΚ να βελτιώσει (!) την πολιτική του, υπολογίζοντας δηλαδή σε μία κεντροαριστερή σύμπραξη που θα έφερνε κάτι καλύτερο. Μάταιο, αλλά έτσι σκέφτονταν. Κι έβλεπαν ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν παρείχε το σχετικό αντίκρισμα στην προτίμηση που του έδειχναν. Μετάνιωσαν, λοιπόν, και οι περισσότεροι πήραν το δρόμο της επιστροφής προς το ΠΑΣΟΚ. Το τελικό χτύπημα δόθηκε το Δεκέμβρη 2008, όταν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τελείως αυτογελοιοποιούμενος, ανακάλυπτε στην κουκούλα και στις σπασμένες τζαμαρίες το νέο επαναστατικό υποκείμενο!...

Με αυτή την έννοια, λοιπόν, η κρίση στρατηγικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιο φανερή τότε που «μεσουρανούσε». Σήμερα γίνεται φανερή κυρίως εκ του αποτελέσματος.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε εδώ και αρκετό καιρό να ξετυλίγεται μπροστά μας. Και που επιβεβαιώνει πανηγυρικά ότι ο οπορτουνισμός έχει δεχθεί ισχυρότατο πλήγμα. Η αποφασιστική σταθερότητα του ΚΚΕ στη στρατηγική ρήξης και ανατροπής και η ασίγαστη πάλη του κατά του οπορτουνισμού συνέβαλαν ουσιαστικά σε αυτό που ήταν βέβαιο ότι θα ερχόταν. Η σταθερότητα στη συγκεκριμένη γραμμή και όχι το να βρεθεί κάποιος νέος Απόλλων που θα ηγηθεί για να ...ανανεωθούμε!... Πρέπει να συμπεριληφθεί και αυτό στην αποτελεσματικότητα της κομμουνιστικής πάλης για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.

Ενας αχταρμάς όλων των οπορτουνιστικών ρευμάτων του 1968 και του 1989-91, μαζί με άλλα πάσης φύσεως και προέλευσης ρεύματα, όλα τους εκφραστές ενός μικροαστισμού που ντύνεται με τα ρούχα του κομμουνιστή, άλλοι του πρώην και άλλοι του νυν, για να διεκδικήσει τη βελτίωση της θεσούλας του στο σύστημα. Κι από δω παν οι άλλοι...

Εννοείται ότι το ΚΚΕ δεν ανακατεύεται στις εσωτερικές λειτουργίες κανενός άλλου κόμματος. Αν γίνονται οι παραπάνω αναφορές, είναι για να θυμόμαστε και για να γνωρίζουν οι νεότεροι που δεν έζησαν τα γεγονότα του 1989-1991, τότε που επιχειρήθηκε η διάλυση του ΚΚΕ από τους του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Να γνωρίζουν ότι η διάλυση του ΚΚΕ επιχειρήθηκε με τα συνθήματα της «ανανέωσης». Ποια ήταν η «ανανέωση»; Αυτή που βλέπει καθένας μπροστά στα μάτια του σήμερα, πιο καθαρά από άλλες φορές.

Σαράντα ένα χρόνια (από το 1968) αλλάζουν! Σαράντα ένα χρόνια προβληματίζονται για το πώς θα αλλάξουν. Κι αλλάζοντας μένουν πάντα ίδιοι, ανεξάρτητα από το τρίχωμα. Σαράντα ένα χρόνια αποτελούν το μέλλον, όπως ισχυρίζονται, και σαράντα ένα χρόνια ψάχνουν για την αριστερά του μέλλοντος. Ολα αυτά δείχνουν παραστατικά ότι η «ανανέωση» του 1968 και εκείνη του 1989-1991, όψεις του ίδιου νομίσματος, έχουν χρεοκοπήσει. Πιο σωστά, το σπέρμα που τις γέννησε ήτανε παθογόνο.

Οι δρόμοι ανάπτυξης της κοινωνίας είναι μόνο δύο. Δε γίνεται να αιωρείται ένα κόμμα πάνω και από τους δύο, ενώ στην πράξη η πολιτική του εξυπηρετεί τα μονοπώλια και όχι το λαό.

Αποδείχθηκε ουτοπία το σύνθημα «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη», δηλαδή ο στόχος για έναν ανθρώπινο καπιταλισμό, που ονομάζεται σοσιαλισμός στην οπορτουνιστική ορολογία. Ουτοπία αποδείχθηκε και η πολιτική που θεωρεί ότι η κλασική σοσιαλδημοκρατία μπορεί με πίεση να γίνει σύμμαχος για ριζοσπαστικές εξελίξεις, ότι στον οργανωμένο κορμό της υπάρχουν και ριζοσπαστικές δυνάμεις. Εξίσου αποδείχθηκε πονηριά η άποψη ότι αλλαγές υπέρ του λαού θα έρθουν από πάνω, πολύ περισσότερο με σεβασμό στην καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Ο οπορτουνισμός διαχέεται σε όλη την κοινωνία και δηλητηριάζει πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης. Γεννιέται καθημερινά από την εργατική αριστοκρατία και τα μικροαστικά στρώματα που χάνονται ή κινδυνεύουν και συμπορεύεται με αυθόρμητες αντιδράσεις μαζών ή με χίμαιρες για εύκολες και από τα πάνω λύσεις των λαϊκών προβλημάτων. Μπορεί, λοιπόν, να επιδράσει στις λαϊκές μάζες που δεν πιστεύουν ακόμα στη μεγάλη δύναμη της οργανωμένης και με καθαρούς στόχους εργατικής - λαϊκής δράσης. Δίχως τη συντριβή του οπορτουνισμού, η πάλη για τη λαϊκή εξουσία θα συναντά μεγαλύτερες δυσκολίες. Ομως η απόκρουση και η αποδυνάμωσή του αποτελεί ρεαλιστικό στόχο, αντίστοιχο της συνεχιζόμενης ανοδικής πορείας του ΚΚΕ.

«Εχουν πάρει χρήματα (...) Είναι μέσα και ΚΚΕ και ΣΥΝ (...) Πρόκειται για μία διαφθορά όλου του πολιτικού συστήματος και δυστυχώς είναι μέσα και η αριστερά» (Π. Κοροβέσης, 18 του Αυγούστου 2009, στο «Κανάλι 1»).

«Λήξαν θεωρείται το ζήτημα που είχε εγερθεί από τις δηλώσεις Κοροβέση, ύστερα από εξηγήσεις του βουλευτή» («Αυγή», 29 του Αυγούστου 2009).

Τι μεσολάβησε κι αυτό που στις 18 του Αυγούστου δηλώθηκε ως πραγματικό γεγονός από τον βουλευτή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στις 29 του Αυγούστου είχε μετατραπεί σε «ούτε γάτα - ούτε ζημιά»;

Μπορεί τόσο απλά μια συκοφαντία τέτοιου μεγέθους να μετατραπεί σε «λήξαν ζήτημα» επειδή αυτό εξυπηρετεί τις εκλογικές ανάγκες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ;

Δηλαδή, μετά τις εξηγήσεις Κοροβέση δεν ισχύει η πρώτη δήλωσή του (18 του Αυγούστου) ότι «όλα τα κόμματα που μετείχαν στην Οικουμενική Κυβέρνηση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ο ενιαίος Συνασπισμός, πήρανε χρήματα»;

Δεν ισχύει ούτε η δεύτερη δήλωσή του (19 του Αυγούστου) ότι «η ηγεσία της αριστεράς του 1990, στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα, όφειλε να είχε δώσει έγκαιρα απαντήσεις, υπερασπίζοντας τον εαυτό της από τους υπαινιγμούς που διατυπώνονται δημόσια από έγκριτους δημοσιογράφους και σε έγκριτες εφημερίδες, περί συνενοχής της σε σκανδαλώδεις συμβάσεις του δημοσίου με τη Siemens»;

Τι ισχύει; Η τελευταία δήλωσή του «εγώ δεν έχω να ανακαλέσω τίποτα»; (Κοροβέσης, 27 του Αυγούστου)

Ετσι, λοιπόν, «μετά τις εξηγήσεις που έδωσε ο σ. Περικλής (...) η κοινοβουλευτική ομάδα θεωρεί το θέμα λήξαν» («Αυγή», 28 του Αυγούστου).

Είναι λήξαν; Ο Γιάννης Παντελάκης στην «Ελευθεροτυπία» της ίδιας μέρας (28 του Αυγούστου) δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας όταν γράφει: «Ο Περικλής Κοροβέσης με τις δηλώσεις του για το ενδεχόμενο χρηματισμού της κοινοβουλευτικής Αριστεράς την περίοδο 1989- 90 άνοιξε ένα μεγάλο κεφάλαιο που επιμελώς απέφευγαν εδώ και αρκετά χρόνια να θίξουν τα ίδια τα στελέχη της».

Τελικά, άνοιξε ή έκλεισε το θέμα; Ο ίδιος ο Κοροβέσης στις 28 του Αυγούστου γράφει: «Στην ουσία δεν είπα τίποτα (...) Οταν ένας παπάς, ο πατέρας Μπέης, θέτει ένα ερώτημα για κείνη την περίοδο εγώ (...) ανακυκλώνω βασικά αυτά που έγραψε με μεγάλη προσοχή ο Γ. Βότσης που από χρόνια είμαστε συντροφικό τρίγωνο» («Ελευθεροτυπία», 28 του Αυγούστου).

Κανένα θέμα λοιπόν δεν έκλεισε. Η προβοκάτσια μένει εκεί να λασπώνει. Οχι γιατί όπως γράφει ο Δραγασάκης («Αυγή», 28 του Αυγούστου) ο Κοροβέσης «για να υπηρετήσει τις όποιες δικές του ιδιαίτερες επιδιώξεις έχει επιδοθεί σε μια πρωτοφανή προσπάθεια κατασυκοφάντησης». Ούτε μόνο γιατί, όπως υπογράφουν πέντε άλλοι σε διπλανή σελίδα της ίδιας μέρας, «οι άνθρωποι που δουλεύουν για το ΠΑΣΟΚ φροντίζουν από τώρα να μετριάσουν τις αναπόφευκτες διαρροές του ΠΑΣΟΚ καλλιεργώντας κλίμα ότι όλοι ίδιοι είναι, μηδέ της αριστεράς εξαιρουμένης». Οι ίδιοι γράφουν ότι με την κίνηση Κοροβέση «ο δρόμος είχε ανοίξει για να προβάλουν στο προσκήνιο οι μεγάλοι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματικοί όμιλοι που χρησιμοποιούν τα εκδοτικά συγκροτήματά τους και πρωτίστως τα κανάλια τους ως πολιορκητικούς κριούς της εξουσίας. Ετσι, "Βήμα", "Νέα" και "Εθνος" έπιασαν αμέσως δουλειά» («Αυγή», 29 του Αυγούστου).

Το ζήτημα δεν είναι λήξαν και έχει φροντίσει ο Σκανδαλίδης του ΠΑΣΟΚ να κάνει καθαρό ποια είναι η χρήση του: «Δεν είσαι εξ ορισμού καθαρός επειδή εκφράζεις κατά τη γνώμη σου το "λαϊκό συμφέρον" και οι αντίπαλοί σου τα μονοπώλια ή το κεφάλαιο» (συνέντευξη στο MEGA). Οπως και ο Γ. Μπανιάς (στο «Κανάλι 1»): «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε εκείνη την εποχή, δεν οφείλει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να απολογηθεί για πράγματα που δεν ξέρει» (δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί το θέμα λήξαν, επιμένει ότι υπάρχει θέμα απολογίας, αλλά αυτό δεν αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ...).

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι λήξαν, όχι γιατί υπάρχει, αλλά γιατί δημιουργήθηκε για να μείνει. Το μαρτυρά η ίδια η μεθόδευση:

Στις 13 του Ιούλη ο Βότσης βγαίνει από τη ναφθαλίνη και με παρέμβασή του από την «Ελευθεροτυπία» καλεί τους αναγνώστες της να μην κοιτάνε το σκάνδαλο της «Ζήμενς» ως σκάνδαλο του ΠΑΣΟΚ, αλλά να δουν αυτό που ο ίδιος δείχνει ως κορυφαία πολιτική ενέργεια. Γράφει: «H κορυφαία, το 1990: H τότε "οικουμενική" κυβέρνηση του Ξεν. Zολώτα απεφάσισε να ακυρώσει διεθνή διαγωνισμό για την ψηφιοποίηση του OTE, που έβαινε προς προκλητικά χαριστική κατακύρωση στη "Zίμενς" σε σύσπραξη με την Intracom του Σωκ. Kόκκαλη και να προκηρύξει νέο. Kαι ξαφνικά παρενέβησαν από κοινού οι τρεις πολιτικοί ηγέτες (Aν. Παπανδρέου, Kων. Mητσοτάκης και Xαρ. Φλωράκης), ανέτρεψαν πραξικοπηματικά την κυβερνητική απόφαση και η κατακύρωση ολοκληρώθηκε - ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για τη συναινετική διαπλοκή και όσα έκτοτε ακολούθησαν. Aνεπιβεβαίωτες φήμες,που ουδέποτε διερευνήθηκαν, προσδιόριζαν τότε τη "μίζα" σε δύο δισ. δρχ. για το κομματικό ταμείο του ΠAΣOK, άλλα τόσα για τη NΔ και ένα δισ. για τον ενιαίο τότε "Συνασπισμό"».

Ο Βότσης αναφέρεται μεν σε ανεπιβεβαίωτες φήμες (γιατί ξέρει να φυλάγεται) αλλά βάζει θέμα κορυφαίας στιγμής τότε. Ξεχνά να μιλήσει για το γεγονός ότι πριν φτάσουν τα πράγματα σ' αυτό που ο ίδιος ονομάζει κορυφαία στιγμή, το ΠΑΣΟΚ είχε ήδη κλείσει την ΕΛΒΗΛ ώστε να μην μπορούν να φτιαχτούν ψηφιακά εδώ, ξεχνά τις δεσμευτικές συμβάσεις Τόμπρα και πιάνει το νήμα στα τετελεσμένα. Αλλά και πάλι δεν προκύπτουν μίζες. Σιγά το πρόβλημα. Αναλαμβάνουν οι επόμενοι:

Στις 29 του Ιούλη ο «παπάς» που λέει κι ο Κοροβέσης, ο Κώστας Μπέης, παίρνει το κείμενο του Βότση, το παρουσιάζει σαν κείμενο του Βίκτορα Νέτα, θεωρεί δεδομένο αυτό που ο Βότσης ονομάζει «ανεπιβεβαίωτες φήμες» και γράφει για «μια συνταρακτική καταγγελία ενός από τους πιο ευπρεπείς και έγκυρους δημοσιογράφους μας, του κ. Βίκτορα Νέτα: ότι δηλαδή, την εποχή της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, το υπουργικό συμβούλιο είχε αποφασίσει να κηρύξει άγονο έναν εκκρεμή δημόσιο διεθνή διαγωνισμό για προμήθεια τηλεπικοινωνιακών ε­γκαταστάσεων, όμως αυτήν την κυβερνητική απόφαση, από κοινού είχαν ανατρέψει οι κατονομαζόμενοι αρχηγοί των τριών τότε συνεργαζόμενων κομμάτων, αφού στο μεταξύ είχαν εισπράξει πέντε δισεκατομμύρια δραχμές από την προ­μηθεύτρια εταιρεία για ...τις ανάγκες των κομμάτων τους! Ματαίως περίμενα μια έντονη διάψευση. Η καταγγελία πέρασε σαν ελαφρό χάδι πάνω σε αναίσθητα κέρατα βοδιού» (Κώστας Μπέης, 29 του Ιούλη, «Ελευθεροτυπία»).

Ετσι, αποκτά βάρος το ανεπιβεβαίωτο: Ενας παπάς επικαλείται έναν ευπρεπή και έγκυρο δημοσιογράφο, που υποτίθεται πως κάτι καταγγέλλει, κι επειδή η καταγγελία του ευπρεπούς και έγκυρου περνά «σαν ελαφρό χάδι πάνω σε αναίσθητα κέρατα βοδιού», που προφανώς είναι τα κόμματα στα οποία αναφέρεται, αγανακτεί ο ...παπάς.

Από δω και μετά είναι θέμα χρόνου τα υπόλοιπα.

Εύθικτος ο Κοροβέσης γιατί η καταγγελία του παπά, που είπε ότι το διάβασε σε άρθρο του Νέτα, πέρασε «σαν ελαφρό χάδι πάνω σε αναίσθητα κέρατα βοδιού», στις 18 του Αυγούστου δηλώνει επί λέξει: «Το μέγα σκάνδαλο είναι ότι επί κυβέρνησης Τζανετάκη πήρε χρήματα και η αριστερά και δεν αντέδρασε. Είναι γνωστό εδώ και είκοσι μέρες» (απομαγνητοφώνηση της συνέντευξής του στο «Κανάλι 1» στις 18 του Αυγούστου).

Λεπτομέρεια: Ο Κοροβέσης εκείνη την ώρα κάνει γαργάρα ότι το άρθρο έχει γραφτεί από τον Βότση (απ' αυτόν για τον οποίο πριν από λίγες μέρες δήλωνε ότι «από χρόνια είμαστε συντροφικό τρίγωνο») και βεβαιώνει ότι η καταγγελία του είναι έγκυρη. Δηλώνει επί λέξει (απομαγνητοφώνηση): «Εχουν πάρει χρήματα ύστερα από τις πληροφορίες που έχουμε, το έχει γράψει και ο Νέτας και ο Μπέης στην "Ελευθεροτυπία", είναι μέσα και ΚΚΕ και ΣΥΝ (...) Πρόκειται για μία διαφθορά όλου του πολιτικού συστήματος και δυστυχώς είναι μέσα και η αριστερά».

Το ανεπιβεβαίωτο έχει πλέον γίνει απόλυτα έγκαιρο, έχει γίνει «γνωστό εδώ και είκοσι μέρες», είναι και αποδεικτικό, «είναι μέσα και ΚΚΕ και ΣΥΝ».

Ο Κοροβέσης, όμως, αποκαλύπτει ότι δεν έχει καν στα χέρια του τα άρθρα που επικαλείται. Δε γνωρίζει εκείνη την ώρα (στις 18 του Αυγούστου), δεν του το είπαν, ή έτσι έπρεπε να κάνει («ο θεός και η ψυχή του», Βότσης), ότι ο Μπέης έχει ήδη διορθώσει το γραπτό που είχε γράψει στις 29 του Ιούλη και στις 12 του Αυγούστου, επικαλούμενος τη «χαύνωση του καλοκαιριού», γράφει για το λάθος ότι απέδωσε στον Νέτα ένα κείμενο που ποτέ δεν έγραψε ο άνθρωπος. Αναφέρει ο Μπέης ότι τελικά έχει αντιγράψει τον Βότση, επιμένει όμως στην καταγγελία αφού προέρχεται από «διαπρεπή και ευπρεπή δημοσιογράφο» (για τον Βότση το λέει αυτό), χαρακτηρίζει την καταγγελία «ακριβή» και επιφυλάσσει για τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων τον χαρακτηρισμό «οι άθλιοι!» που «είχαν εισπράξει πέντε δισεκατομμύρια (...) για τις ανάγκες των κομμάτων τους». Τους χρεώνει ότι σαν τις γάτες «σκεπάζουν τις ακαθαρσίες» και βεβαιώνει ξανά ότι «δεν πρόκειται για αδέσποτες και κακόβουλες φήμες».

Ο Κοροβέσης, όμως, συνεχίζει να επικαλείται τον Νέτα (που δεν τον έχει διαβάσει αφού δεν έγραψε ο άνθρωπος αλλά προσδίδει αξιοπιστία στον Κοροβέση μια τέτοια πηγή) και τον Μπέη, τον οποίο χαρακτηρίζει αξιόπιστο αφού, εκτός των άλλων, όπως γράφει, είναι και παπάς!

Καθώς το ψέμα πια ξεχειλίζει κι ο κυρ Περικλής δεν τα βγάζει πέρα μόνος του, αναλαμβάνει τελικά να βγει πίσω απ' τον μπερντέ, όπου κρυβόταν επί ένα μήνα, ο Βότσης για να καθαρίσει και στις 24 του Αυγούστου, με τον τίτλο «Κάτω τα χέρια από τον Περικλή», αναλαμβάνει την ευθύνη για το κείμενο και για να αποδείξει ότι είναι «διαπρεπής και ευπρεπής δημοσιογράφος» επικαλείται τη ...χούντα για να πείσει ότι και η ΕΔΑ είχε χρηματοδοτηθεί από καπιταλιστές. Στοιχεία για τις ανεπιβεβαίωτες φήμες δεν παρουσίασε ούτε αυτή τη φορά. Και γιατί να το κάνει αφού το παιχνίδι δεν είχε τελειώσει...

Στις 26 του Αυγούστου επανέρχεται ο Μπέης για να υποστηρίξει ότι ο Κοροβέσης έσωσε την τιμή της αριστεράς. Σε όλο αυτό το διάστημα δίνουν και παίρνουν οι αναλύσεις σε «Βήμα», «Νέα», «Εθνος», «Ελευθεροτυπία» με κέντρο τη σπέκουλα «όλοι τα παίρνουν». Ωσπου βγαίνει και ο Παπανδρέου και δηλώνει ότι αν κυβερνήσει θα χτυπήσει τη διαφθορά. Τόμπολα.

«Το ζήτημα είναι λήξαν» σημαίνει μόνο ότι η εργολαβία εκτελέστηκε. Από την «Ελευθεροτυπία» και τους υπεργολάβους της. Που μας έδωσαν μια ευκαιρία να μάθουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει «ελέγχουμε την εξουσία».

Σε ανάπτυξη αγώνων με ταξικό προσανατολισμό, που θα βάλουν φραγμό στην εργοδοτική ασυδοσία, καλεί η Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία Ηλεκτροτεχνιτών (ΔΑΣΗ), μπροστά στο 21ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ηλεκτροτεχνιτών Ελλάδας, που πραγματοποιείται σήμερα στην Αθήνα.

«Υπάρχουν δυνατότητες να υπερασπίσουμε αποτελεσματικά τα δικαιώματά μας, να μπει φραγμός στην αντεργατική επίθεση, ισχυροποιώντας την αγωνιστική, ταξική ενότητα. Η παράταξη της ΔΑΣΗ θα συνεχίσει να μεταφέρει σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε ηλεκτροτεχνίτη, την ταξική φωνή και κατεύθυνση κόντρα στις επιλογές της ΕΕ, του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων, των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών παρατάξεων και συνδικαλιστών», σημειώνει χαρακτηριστικά η παράταξη σε ανακοίνωσή της.

Και σημειώνει: «Προσπαθήσαμε όλο αυτό το διάστημα με θέσεις και προτάσεις μέσα από το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας, για το συντονισμό του κλάδου πανελλαδικά σε ταξικό προσανατολισμό για την αποφασιστική συμμετοχή του κλάδου, για τη διεκδίκηση και ισχυροποίησή του, κόντρα στην ηττοπάθεια και το συμβιβασμό, προχωρώντας σαν παράταξη και σε κινητοποιήσεις όπως ήταν για το Επικουρικό Ταμείο, τα ΒΑΕ». Η ΔΑΣΗ καλεί τους εργαζόμενους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους «για να αναδείξουμε μια Ομοσπονδία η οποία θα δώσει τη μάχη για να κερδίσουμε τη ζωή και το μέλλον μας, κόντρα στις αντιλαϊκές πολιτικές και τους συνδικαλιστικούς υπηρέτες τους».

Γρηγοριάδης Κώστας

Προσαρμόζοντας τα αληθινά, τα πραγματικά γεγονότα, στα μέτρα των βρώμικων στοχεύσεών τους, ανέσυραν μια μουχλιασμένη ιστορία, ανακάτεψαν μισές αλήθειες με ένα τσουβάλι ψέματα, επιχείρησαν να εμπλέξουν το όνομα του Χαρίλαου Φλωράκη, επικαλέστηκαν τις αβροφροσύνες που αυτοί ανταλλάσσουν μεταξύ τους, για να μας πούνε πως η κορυφαία χαριστική και σκανδαλώδης πολιτική ενέργεια υπέρ της ΖΗΜΕΝΣ σημειώθηκε το 1990, επί οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα. Το ...κερασάκι στις αήθεις ακροβασίες τους ήταν να (ξανα)προβάλουν την αθλιότητα που λέει: «Ανεπιβεβαίωτες φήμες, που ουδέποτε διερευνήθηκαν, προσδιόριζαν τότε τη "μίζα" σε δύο δισ. δρχ. για το κομματικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ, άλλα τόσα για τη ΝΔ και ένα δισ. για τον ενιαίο τότε "Συνασπισμό"». Τις βρωμιές τους είπαν πως τις διακίνησαν προκειμένου να δοθούν απαντήσεις για ένα καίριο ζήτημα που αφορά στην ηθική της Αριστεράς.

Βέβαια, είπαμε. Η ιστορία δεν είναι καινούρια. Χρονολογείται από το 1990, και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχει ξανασερβιριστεί το 1996, το 2000 και το 2007. Αφορά στην προμήθεια ψηφιακών κέντρων του ΟΤΕ από τις «Ζήμενς» - «Ιντρακόμ» το 1990, την περίοδο της οικουμενικής κυβέρνησης του Ξ. Ζολώτα. Σύμβαση με την υπογραφή της οποίας, μετά από ομόφωνη εισήγηση - πρόταση που είχε υποβάλει η διοίκηση του ΟΤΕ (Μήνης - Κιουλάφας) και ομόφωνη τοποθέτηση στήριξης της ΟΜΕ - ΟΤΕ, είχαν συμφωνήσει ο πρωθυπουργός Ζολώτας και τα τρία κόμματα που στήριζαν την κυβέρνηση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ).

Για το τυπικό μέρος της υπόθεσης, κυρίως για να συνειδητοποιηθεί καλύτερα το μέγεθος της προβοκάτσιας που και πάλι επιχειρείται να στηθεί σε βάρος του Κόμματος από όψιμους ...τιμητές της ηθικής των κομμουνιστών, να πούμε ότι το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, ο «Ριζοσπάστης» και αρκετά στελέχη του Κόμματος έχουν αναφερθεί στο συγκεκριμένο θέμα πολλάκις, ξεκινώντας από το 1990 και φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας. Κι όταν κάποτε, το Σεπτέμβρη του 2000, το ζήτημα είχε αποκτήσει διαστάσεις ιλαροτραγωδίας, ο Χαρίλαος Φλωράκης, με το γνωστό σκωπτικό του στιλ είχε πει το γνωστό ...«με ρίξανε στη μοιρασιά».

«Πιστεύω να διαβάσατε στην εφημερίδα - είχε πει ο Χαρίλαος - ότι μας έδωσε ο Κόκκαλης 4 δισεκατομμύρια. Ενάμισι δισεκατομμύριο πήρε ο Παπανδρέου, ενάμισι δισεκατομμύριο πήρε ο Μητσοτάκης και ένα δισεκατομμύριο δώσανε σε μένα. Με ρίξανε βέβαια»...

Η ιστορία, δηλαδή, είναι τόσο γνωστή που κάθε αναπαραγωγή της - σάμπως να πρόκειται για κάποια νέα αποκάλυψη - αποτελεί απλά προσπάθεια σπίλωσης του Κόμματος και των κομμουνιστών, που εντάσσεται στη γενικότερη επιδίωξη να στηριχθεί το αντιδραστικό ιδεολόγημα της άρχουσας τάξης και του δικομματισμού, «όλοι είναι ίδιοι», «όλοι τα πιάνουν», «τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται». Ε, λοιπόν, ας το πάρουν χαμπάρι. Τέτοιου είδους γενικεύσεις και αφορισμοί, σε καμιά περίπτωση δεν αφορούν στο ΚΚΕ.

Για την ουσία της υπόθεσης έχουν ειπωθεί πολλά. Η κυβέρνηση Ζολώτα το 1990 βρέθηκε αντιμέτωπη με το «αναγκαστικόν» του πράγματος. Ποιο ήταν το «αναγκαστικό»; Η πολιτική που μια ολόκληρη δεκαπενταετία ακολουθούσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μια πολιτική που άρχιζε και τελείωνε στην αναζήτηση των «νταβατζήδων» που θα αναλάμβαναν τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη των επικοινωνιών στη χώρα. Πολιτική που, όπως και σήμερα, θεωρεί κριτήριο επιτυχίας και αποτελεσματικότητας το βαθμό ικανοποίησης των αξιώσεων του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Πολιτική πρόσδεσης του ΟΤΕ και των επικοινωνιών της χώρας αποκλειστικά με τη ΖΗΜΕΝΣ. Μια ιστορία, που σε ό,τι αφορά στις επικοινωνίες, πάει πίσω, στο 1977, τη χρονιά που δημιουργήθηκε η ΕΛΒΗΛ (κυβέρνηση ήταν η ΝΔ) και στις αρχές της δεκαετίας του '80 (επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ), όταν παίρνονταν οι αποφάσεις για τα επενδυτικά προγράμματα στο χώρο των τηλεπικοινωνιών.

Η «Ελληνική Βιομηχανία Ηλεκτρονικών»(ΕΛΒΗΛ) ήταν μια κρατικών συμφερόντων εταιρεία, που αναγκάστηκε να συστήσει η ΝΔ, με συμμετοχή 55% της ΕΤΒΑ και 45% του ΟΤΕ. Αρχικός στόχος της ήταν η παρακολούθηση των εξελίξεων στον τομέα της ψηφιακής τεχνογνωσίας και η εισαγωγή της αναγκαίας τεχνογνωσίας στη χώρα. Ηδη από τις αρχές του 1981 η ΕΛΒΗΛ προκηρύσσει διεθνή διαγωνισμό για την προμήθεια ψηφιακών κέντρων, προκειμένου να επιλεγεί το σύστημα, βάσει του οποίου θα αποφασιζόταν η ανάπτυξη του ΟΤΕ. Προσφορές υπέβαλαν οι GTE, «Ζήμενς», ΙΤΤ και «Ericsson».

Ο διαγωνισμός προκαλεί άγριο πόλεμο ανάμεσα στις πολυεθνικές, πόλεμος ο οποίος συνοδεύτηκε και από πολιτικές παρεμβάσεις εκπροσώπων ξένων χωρών προς την κυβέρνηση Ράλλη. Το αποτέλεσμα ήταν να «παγώσει» κάθε διαδικασία και να περάσουν χρόνια με την εξέταση των όρων του διαγωνισμού και αλυσιδωτές επανεξετάσεις των προσφορών που είχαν υποβληθεί.

Η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, από τα μέσα του 1982, φαίνεται να ενεργοποιεί κάποιο σχέδιο για τη διεύρυνση του ρόλου της ΕΛΒΗΛ. Στο επίκεντρο πλέον των συζητήσεων και προβληματισμών αναδεικνύεται η ανάγκη και προκρίνεται η προοπτική η ΕΛΒΗΛ να μην αποτελέσει απλά τον ενδιάμεσο κρίκο για τις κρατικές προμήθειες από τις πολυεθνικές, αλλά να αναλάβει η ίδια ως ΕΛΒΗΛ την παραγωγή των ψηφιακών κέντρων του ΟΤΕ. Επρόκειτο για μια επιλογή που εκείνη την εποχή θεωρήθηκε ότι κινείται σε θετική κατεύθυνση, αφού αντί να ανοίξει το κεφάλαιο της πλήρους παράδοσης και ολοκληρωτικής εξάρτησης της νέας γενιάς τηλεπικοινωνιών από τις ξένες πολυεθνικές, επρόκειτο να δρομολογηθεί ένα σχέδιο απόκτησης τεχνογνωσίας και δημιουργίας της απαραίτητης υποδομής, ώστε και η παραγωγή σύγχρονης τεχνολογίας να εξυπηρετηθεί από την εγχώρια παραγωγή. Πολύ περισσότερο που για τις αρχές της δεκαετίας του '80 θεωρούνταν σημαντικό μια κρατικών συμφερόντων επιχείρηση να αποκτήσει δυνατότητα - σε τεχνογνωσία και παραγωγικά δεδομένα - να προχωρήσει στην παραγωγή και την προμήθεια του επίσης κρατικών συμφερόντων ΟΤΕ, για την εισαγωγή ψηφιακών κέντρων στις τηλεπικοινωνίες.

Ο πόλεμος ξεσπά εκ μέρους των πολυεθνικών του κλάδου και εκπροσώπων του ντόπιου κεφαλαίου, που βλέπουν ότι μια τέτοια επιλογή θέτει σε αμφισβήτηση την άμεση κερδοφορία τους, αλλά και τις γενικότερες προοπτικές τους, αφού κινδύνευαν να χάσουν το σημαντικό κομμάτι από την πίτα της ελληνικής αγοράς. Στο παρασκήνιο, πάντως, στελέχη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και η διορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση στον ΟΤΕ συνεχίζουν να έχουν διαπραγματεύσεις με τις πολυεθνικές, επαφές που, όπως αποδείχτηκε, ...έπιασαν τόπο.

Η τελική απόφαση για το διαγωνισμό του 1981 πάρθηκε τη ...δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ. Τα χρόνια του «σταθεροποιητικού προγράμματος» και της «πράξης νομοθετικού περιεχομένου» για το πάγωμα των μισθών και συντάξεων, τον καιρό, δηλαδή, που έχει ήδη δρομολογηθεί η αντιδραστική στροφή του ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν μια απλή απόφαση. Ούτε μια απλή κατακύρωση ενός διαγωνισμού. Η απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου (ΚΥΣΥΜ), τον Οκτώβρη του 1986, έβαλε τη σφραγίδα της και αποτέλεσε σταθμό και για τα ψηφιακά κέντρα, και για τον ΟΤΕ, και για ολόκληρο τον κλάδο των τηλεπικοινωνιών, αλλά και για τη συνολική πορεία των ιδιωτικοποιήσεων των μεγάλων κρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων που ακολούθησε. Η απόφαση του ΚΥΣΥΜ είχε δύο σκέλη:

• Το ελληνικό ψηφιακό δίκτυο θα στηριζόταν σε δύο συστήματα και συγκεκριμένα στα συστήματα της «Ζήμενς» και της «Ericsson».
• Ταυτόχρονα, αποφασίστηκε να μην ιδρυθεί το εργοστάσιο κρατικών συμφερόντων από την ΕΛΒΗΛ, αλλά να αναλάβουν την εγχώρια παραγωγή οι εταιρείες «Ζήμενς» και «Ιντρακόμ».

Από τη στιγμή εκείνη ξεκινά το οριστικό «δέσιμο» του Οργανισμού στο άρμα της «Ζήμενς». Πήγε περίπατο και η ΕΛΒΗΛ και η προοπτική δημιουργίας κρατικού φορέα παραγωγής ψηφιακών κέντρων για τις επικοινωνίες της χώρας. Αντίθετα, άνοιξε ο δρόμος για την «απελευθέρωση» του κλάδου των τηλεπικοινωνιών και την εισβολή του κεφαλαίου σε έναν κλάδο υψηλής κερδοφορίας και απόδοσης των κεφαλαίων. Εδώ βρίσκεται και το μέγα σκάνδαλο, για το οποίο βεβαίως οι ηθικολογούντες δε λένε κουβέντα.

Με βάση την απόφαση του ΚΥΣΥΜ, το 1988 ανατίθεται στη γερμανική πολυεθνική και στην «Ιντρακόμ» η πρώτη προμήθεια για 84.000 ψηφιακά κυκλώματα και 20.000 ψηφιακές παροχές, αποκλείοντας την ΕΛΒΗΛ από κάθε διαδικασία. Αντίθετα, με τις συμβάσεις εκείνες, που υπέγραψε ο διοικητής του ΟΤΕ και πρωτοπαλίκαρο του Παπανδρέου Θ. Τόμπρας, ο ΟΤΕ δεσμεύτηκε με νομικές ρήτρες, που στην ουσία ισοδυναμούσαν με την υποχρέωση του Οργανισμού να προμηθευτεί από τις συγκεκριμένες εταιρείες το σύνολο των ψηφιακών κέντρων που θα τοποθετούνταν μέχρι και το 1993!!!

Η διοίκηση Τόμπρα προχώρησε και σε νέα ανάθεση ύψους 32,5 δισεκατομμυρίων δραχμών, προμήθεια, που έμεινε στον αέρα μετά τις σφοδρές αντιδράσεις του κινήματος των εργαζομένων και στη συνέχεια λόγω της πτώσης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Τι έγινε με την οικουμενική κυβέρνηση λοιπόν; Αντί για οτιδήποτε άλλο, εμείς θα περιοριστούμε να αναφέρουμε απόσπασμα από συνέντευξη που είχε δώσει το Φλεβάρη του 1990 στον «Ρ» ο τότε γενικός διευθυντής του ΟΤΕ, Κώστας Μαραβέλας. Ενας άνθρωπος του οποίου ο λόγος μετράει όχι μόνο επειδή από τότε γνώριζε τον ΟΤΕ «από την καλή», αλλά και επειδή στη συνέχεια αξιοποιήθηκε από τις επόμενες κυβερνήσεις και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ενώ αργότερα ήταν εκείνος που τοποθετήθηκε επικεφαλής (διευθύνων σύμβουλος) στην ιδιωτικοποιημένη πλέον ΟΤΕnet.

Ο Κ. Μαραβέλας είναι κατηγορηματικός:

«Τον Ιούνη (του 1989) δεν υπήρχαν συμβάσεις, αλλά σχέδια συμβάσεων, που πραγματικά ήταν έτοιμα για υπογραφή. Είχε προηγηθεί κάποια "διαγωνιστική διαδικασία", δηλαδή, "κλειστός" διαγωνισμός ανάμεσα στους δύο οίκους ΖΗΜΕΝΣ και Ιντρακόμ, αξιολόγηση των προσφορών τους κλπ. Στη φάση εκείνη το συνδικαλιστικό κίνημα είχε παρέμβει δυναμικά και είχε αξιώσει τη μη υπογραφή των συμβάσεων στις παραμονές των εκλογών. Και είχε καταγγείλει τόσο την αδιαφάνεια των διαδικασιών που ακολουθήθηκαν, όσο και τη βιασύνη που έδειχνε η διοίκηση Τόμπρα να "κλείσει" το ζήτημα. Η νέα διοίκηση του ΟΤΕ (σ.σ. Μήνη - Κιουλάφα) αφού μελέτησε το θέμα προσανατολίστηκε στη λύση της προσπάθειας αναθεώρησης των σχεδίων συμβάσεων που είχαν συνταχθεί, με στόχο την ουσιαστική βελτίωσή τους. Ηταν μια ρεαλιστική θέση. Πολλοί μας ρωτούν γιατί δεν προτιμήσαμε τη λύση του νέου διαγωνισμού. Είναι μια εύλογη απορία. Αλλά η λύση αυτή ήταν πραγματικά ανέφικτη. Πρώτο, γιατί η διαδικασία που είχε προηγηθεί ήταν νομικά δεσμευτική για τον ΟΤΕ. Δεύτερον, γιατί ο διαγωνισμός θα απαιτούσε σημαντικό χρόνο, γύρω στα δύο χρόνια. Τρίτον, γιατί οι δύο εταιρείες είχαν ήδη πραγματοποιήσει τις πρώτες σοβαρές επενδύσεις τους στην Ελλάδα, γεγονός που δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Ανεπιφύλακτα μπορούμε να πούμε πως με την αναθεώρηση πετύχαμε το στόχο της ουσιαστικής βελτίωσής τους. Συγκεκριμένα:

• Μειώσαμε το κόστος κατά 5,5 δισεκατομμύρια δραχμές (από 32,5 δισ. σε 27 δισ.).
• Αυξήθηκε η εγχώρια Προστιθέμενη Αξία σε 40%.
• Οι δυο εταιρείες θα πραγματοποιήσουν πρόσθετες επενδύσεις 7 δισ. δραχμών στην Ελλάδα».

Αυτή είναι η ιστορία με 330 λέξεις. Με αυτό το σκεπτικό η διοίκηση του ΟΤΕ εισηγήθηκε ομόφωνα στην κυβέρνηση Ζολώτα να προκριθεί η βελτιωμένη συμφωνία. Με βάση αυτή την εισήγηση οι πολιτικοί αρχηγοί και ο πρωθυπουργός δε σταμάτησαν την υπογραφή της σύμβασης. Και με γνώση πλέον του τι είχε συμβεί, το ΚΚΕ διατύπωσε τότε τρεις προτάσεις: Πρώτον, τη σύσταση Διακομματικής Επιτροπής για τον έλεγχο των μεγάλων κρατικών προμηθειών και του ΟΤΕ. Δεύτερον, να ξεκινήσουν αμέσως οι διαδικασίες για την προκήρυξη του νέου διαγωνισμού προμήθειας ψηφιακών κέντρων από τον ΟΤΕ και, παράλληλα, να κινηθούν διαδικασίες απεμπλοκής από την υποχρεωτική συνεργασία με τη ΖΗΜΕΝΣ. Τρίτον, να αποσαφηνιστεί και να καταληχθεί ο προσανατολισμός και ο ρόλος της ΕΛΒΗΛ, που μετά τις αποφάσεις του ΚΥΣΥΜ επί ΠΑΣΟΚ ήταν «κλινικά νεκρή» και να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για την εκπλήρωση του προγράμματος ανάπτυξης του ΟΤΕ.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση της ΝΔ που ακολούθησε και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια, δεν τήρησαν τίποτα από όλα αυτά, αφού αποκλειστικό μέλημά τους ήταν η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και των τηλεπικοινωνιών συνολικά. Αντίθετα, ακολουθήθηκε μια πολιτική - πορεία που κατέληξε στην ...«Ντόιτσε Τέλεκομ».

Αυτή την πολιτική, που εξυπηρετεί το δικομματισμό και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, την πολιτική εκχώρησης του κοινωνικού πλούτου στα μονοπώλια και τις πολυεθνικές, τελικά στηρίζουν όσοι προσπαθούν να τσουβαλιάσουν το ΚΚΕ με ιστορίες που αφορούν στις μίζες, στη διαπλοκή και το βόρβορο που συνοδεύει τις μπίζνες της οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτό ακριβώς έκαναν και οι τρεις τύποι της «Ελευθεροτυπίας», που καμώνονται πως τώρα έμαθαν για τις προμήθειες του 1990 και ζητούν, τάχα, απαντήσεις.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τα κέρδη της κρίσης μόνο για τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο της Αθήνας ΑΕ και μόνο για το α' εξάμηνο έφτασαν στα 5,5 δισ. ευρώ και να σημειωθεί το γεγονός ότι δεν ήταν και από τα καλύτερα που εμφανίζουν στα τελευταία χρόνια. Παρ' όλα αυτά αντιστοιχίζονται και ξεπερνούν τα κονδύλια που προβλέπονται στον προϋπολογισμό για τις κρατικές επιχορηγήσεις σε όλα τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι πτωτικοί ρυθμοί κερδοφορίας της πλουτοκρατίας κινητοποίησαν όλα τα αντιλαϊκά ανακλαστικά τους: ΕΕ, κυβερνήσεις, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.ά) κατάστρωσαν και στη συνέχεια εφάρμοσαν σχέδια ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας/επιχειρηματικότητας». Οι κρουνοί με το κρατικό χρήμα άνοιξαν διάπλατα προκειμένου να ζεστάνουν όλες τις μερίδες των μεγαλοεπιχειρηματιών (τράπεζες, βιομηχάνους, μεγαλοξενοδόχους, μεγαλέμπορους κ.ο.κ.). Την πολιτική αυτή εφάρμοσε με συνέπεια και η κυβέρνηση της ΝΔ, την ουσία της πολιτικής αυτής στηρίζει και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Κοινός παρανομαστής τους είναι η στρατηγική της Λισαβόνας, στο πλαίσιο της οποίας η παραπέρα κλιμάκωση των αντιδραστικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων είναι ο αντιλαϊκός μονόδρομος του δικομματισμού.

Αποκαλυπτικό είναι και το γεγονός ότι η σωρευτική λειτουργική κερδοφορία των εισηγμένων επιχειρήσεων στην 5ετία 2004-2008 ξεπερνά τα 54 δισ. ευρώ. Στο ίδιο διάστημα τα σωρευτικά κονδύλια των κρατικών προϋπολογισμών για «ασφάλιση, περίθαλψη, κοινωνική προστασία» διαμορφώθηκαν σε 48,5 δισ. ευρώ, ήταν δηλαδή κατώτερα από τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Επομένως, προκύπτει ανάγλυφα το γεγονός ότι ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος είναι και άφθονος και υπεραρκετός προκειμένου ολόπλευρα να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Και ασφαλώς, όπως αποδείχνεται και από τη σημερινή φάση καπιταλιστικής κρίσης, και κρατικό χρήμα βρίσκεται σε υπεραφθονία όταν είναι να διοχετευθεί για τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Τόσο τα υπερκέρδη της πλουτοκρατίας όσο και οι ενισχύσεις τους με κρατικό χρήμα αποδείχνουν το γεγονός ότι οι οικονομικές δυσκολίες που επικαλείται η κυβέρνηση είναι το πρόσχημα και το σαθρό άλλοθι της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Πρόσχημα είναι και η καπιταλιστική κρίση γύρω από την οποία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ξεδιπλώνουν τον «καυγά για το πάπλωμα». Η κρίση που έχει χτυπήσει σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα είναι γέννημα - θρέμμα της ίδιας της λειτουργίας του και των μηχανισμών αναπαραγωγής του. Είναι αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κερδών που συντελέστηκε σε όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε συνδυασμό με την αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων να αγοράσουν τα εμπορεύματα που πουλάνε οι κεφαλαιοκράτες. Τα κροκοδείλια δάκρυα από την πλευρά της πλουτοκρατίας για την εμφανιζόμενη πτωτική τάση της κερδοφορίας θα πρέπει να εισπράξουν μόνο την οργή και την απάντηση των λαϊκών στρωμάτων. Οι κλαυθμοί της πλουτοκρατίας είναι μόνο και μόνο γιατί σήμερα, στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, η μάζα των κερδών οπισθοχώρησε στα επίπεδα που βρισκόταν στα έτη 2005 με 2006, οπισθοχώρηση που στάθηκε αρκετή για να κινητοποιήσει όλους τους μηχανισμούς και τα αντιλαϊκά ανακλαστικά τους. Το μόνο που τους κόφτει είναι η διασφάλιση των όρων αναπαραγωγής του εκμεταλλευτικού συστήματος, η απρόσκοπτη συνέχεια και η διασφάλιση της κερδοφορίας των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, για την επόμενη φάση του οικονομικού κύκλου και για τα πολλά επόμενα χρόνια, πολιτική που επί της ουσίας επαγγέλλονται οι πολιτικοί διαχειριστές του συστήματος.

Πέρσι, μέσα στο 12μηνο του 2008, οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο ΑΕ συγκέντρωσαν λειτουργικά κέρδη (προ φόρων, τόκων, αποσβέσεων) ύψους 9,86 δισ. ευρώ, ποσό που ήρθε να προστεθεί στα 12,68 δισ. ευρώ του 2007. Τα καθαρά κέρδη για το 2008 και σε ...πείσμα της κρίσης διαμορφώθηκαν σε 5,7 δισ. ευρώ.

Η ολιγαρχία του πλούτου συνεχίζει αλώβητη και στο α' εξάμηνο του 2009 για το οποίο ήδη έχουν δημοσιεύσει τους ισολογισμούς τους. Και στο συγκεκριμένο διάστημα οι μερίδες της πλουτοκρατίας συνέχισαν να κάνουν το μόνο που πολύ καλά γνωρίζουν και που δεν είναι άλλο παρά η αρπαγή του πλούτου που παράγουν με τον καθημερινό μόχθο τους οι εργαζόμενοι.

Οι ισολογισμοί, για τις 280 εισηγμένες ΑΕ, στο α' εξαμήνο του 2009 με την καπιταλιστική κρίση να βρίσκεται στο φόρτε της αποκαλύπτουν και τα παρακάτω:

• Λειτουργικά κέρδη (EBITDA): Διαμορφώνονται σε 5,48 δισ. ευρώ εμφανίζοντας υποχώρηση σε ποσοστό 10,6%. Είναι φανερό ότι αυτά τα αστρονομικά ποσά τούς φαίνονται ...λίγα. Να σημειωθεί πως οι τραπεζίτες εμφανίζουν αυξημένα λογιστικά κονδύλια για τυχόν επισφαλή δάνεια πελατών τους, γεγονός που εμφανίζει ιδιαίτερα συμπιεσμένα τα φετινά κέρδη.
• Καθαρά κέρδη: Φτάνουν σε 3 δισ. ευρώ (-39,2%). Από τα συνολικά κέρδη έχει αφαιρεθεί το ύψος των ζημιών που εμφανίζουν οι «ζημιογόνες». Τα καθαρά κέρδη για τις 169 κερδοφόρες φτάνουν σε 3,92 δισ. ευρώ έναντι συνολικής εμφανιζόμενης ζημιάς ύψους 920 χιλιάδων ευρώ για τις 111 ζημιογόνες εταιρείες. Τα αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη φάση του γενικού οικονομικού κύκλου του καπιταλισμού, αλλά και με την ειδική συγκυρία σε κάθε κλάδο και επιχείρηση, ακόμη με τον τρόπο που οι επιχειρηματίες εμφανίζουν τους ισολογισμούς τους. Είναι ενδεικτικό ότι πέρσι ο αριθμός των «ζημιογόνων» επιχειρήσεων ήταν 114, πρόπερσι 79, ενώ το 2006 ήταν 82.
• Κύκλος εργασιών: Ο τζίρος τους εμφανίζεται σε 37,6 δισ. ευρώ (-13,7%). Το στοιχείο αυτό δεν αφορά τον τραπεζικό κλάδο. Να σημειωθεί ότι οι τράπεζες απέσπασαν καθαρά έσοδα από τόκους ύψους πάνω και από τα 6 δισ. ευρώ με οριακή υποχώρηση μόλις 2,1%.
• Επιχειρηματικοί κλάδοι: Οι τράπεζες μάζεψαν καθαρά κέρδη ύψους 1,2 δισ. ευρώ ή το 40% από τη συνολική πίτα με τον Ομιλο της Εθνικής Τράπεζας να αποσπά ακόμη 708 εκατ. ευρώ ή πάνω από το 23% από τα φετινά κέρδη. Επίσης: Διυλιστήρια (ΕΛΠΕ, «Μότορ Οϊλ»): 245,7 εκατ. ευρώ. Τηλεπικοινωνίες: 230,4 εκατ. ευρώ. Ηλεκτρική Ενέργεια (κυρίως η ΔΕΗ): 421,2 εκατ. ευρώ. Κατασκευές: 133,7 εκατ. ευρώ. Πληροφορική: 42,8 εκατ. ευρώ. Τυχερά παιχνίδια (λόγω ΟΠΑΠ): 374,7 εκατ. ευρώ. Φάρμακα - καλλυντικά: 93,1 εκατ. ευρώ. Υγεία (ιδιωτικά νοσοκομεία): 30 εκατ. ευρώ. Λιανεμπόριο: 23,2 εκατ. ευρώ. Ποτοποιία: 190,3 εκατ. ευρώ. Μεταλλικά προϊόντα: 18 εκατ. ευρώ. Τρόφιμα: 3,7 εκατ. ευρώ.

Παρά ταύτα ο Γ. Καρατζαφέρης δε χάνει ευκαιρία να διαμηνύσει σε κάθε ενδιαφερόμενο τη διαθεσιμότητά του για μια μετεκλογική συνεργασία. Οπως δήλωσε μέσα στη βδομάδα «κάθε πράγμα το μελετάς την ώρα που προκύπτει» (...) «είναι καιρός να μάθει και η Ελλάδα να λειτουργεί με σύνθεση» (...) «εάν διατάξει ο λαός να υπάρξει πολιτική σύνθεση εγώ θα είμαι παρών». Φροντίζοντας δε να διαμορφώσει και το απαραίτητο άλλοθι, ο Γ. Καρατζαφέρης δαιμονοποιεί τις «μονοκομματικές κυβερνήσεις», αφήνοντας φυσικά στο απυρόβλητο το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της ασκούμενης πολιτικής την οποία ο ΛΑ.Ο.Σ αποδέχεται και στηρίζει.

Πέραν όλων των άλλων απόδειξη σε ποιους αναφέρεται ο ΛΑ.Ο.Σ και ο Γ. Καρατζαφέρης ήταν και τα όσα δήλωσε μετά τη συνάντηση που είχε στις αρχές της βδομάδας με τον πρόεδρο του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου, τον γνωστό για τις αντεργατικές του προτάσεις (εκ περιτροπής εργασία, 4 ημέρες τη βδομάδα με μείωση αποδοχών) Κ. Μίχαλο. Ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ ζήτησε τη στήριξη του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ, προκειμένου να προωθηθούν και να ικανοποιηθούν οι θέσεις και οι αξιώσεις των εμποροβιομηχάνων, στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. Και ο Γ. Καρατζαφέρης απάντησε: «Δε χωράει καμιά αμφιβολία ότι το ΕΒΕΑ είναι η ατμομηχανή της οικονομίας της χώρας. Αισθάνομαι την ανάγκη να εξομολογηθώ ότι μακάρι την ποιότητα της διοίκησης του ΕΒΕΑ να είχαμε και σε άλλους τομείς της διοίκησης της χώρας (...). Ακουσα με πολύ μεγάλη προσοχή τις θέσεις, υιοθετούμε ένα μεγάλο μέρος από αυτές».

Οι εργαζόμενοι, ο λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να υποστηρίξει με την ψήφο του την εφεδρεία του συστήματος, που χειροκροτεί την «ατμομηχανή της οικονομίας», η οποία κινείται με καύσιμη ύλη τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα, το ρατσισμό και την αναγκαία στην πλουτοκρατία ξενοφοβία.

Η προκήρυξη πρόωρων εκλογών δε στάθηκε ικανή να κατευνάσει τα πνεύματα στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, η πορεία του οποίου και το αν θα κατέβει ως τέτοιος στις εκλογές θα κρινόταν αργά χτες το απόγευμα στη συνεδρίαση της Γραμματείας του. Κι αυτό καθώς ο ΣΥΝ επιμένει να τεθεί επικεφαλής της εκλογικής αναμέτρησης ο πρόεδρός του Αλ. Τσίπρας, ενώ οι υπόλοιπες συνιστώσες επιμένουν πως στη θέση αυτή πρέπει να βρίσκεται ο Αλ. Αλαβάνος.

Οι προσπάθειες να διαμορφωθεί ένα κλίμα «ενότητας» μπροστά στις εκλογές δεν καρποφόρησαν. Η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΝ ομόφωνα αποφάσισε την περασμένη Πέμπτη να προτείνει στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να τεθεί επικεφαλής της εκλογικής αναμέτρησης ο Αλ. Τσίπρας και ο Αλ. Αλαβάνος να συμβάλει από κάποια άλλη διακριτή θέση, την ίδια στιγμή που οργίαζαν οι φήμες περί πρόθεσης του Αλ. Αλαβάνου να αποσυρθεί προκειμένου να αποφορτίσει το κλίμα έντασης σύμφωνα με ορισμένους ή να μη χρεωθεί ένα ενδεχόμενο αρνητικό αποτέλεσμα κατ' άλλους.

Την Παρασκευή η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ έπειτα από μια πολύωρη συνεδρίαση, στην οποία παρέστη ο Αλ. Τσίπρας και ο Αλ. Αλαβάνος που δεν επιβεβαίωσε τις φήμες περί απόσυρσής του, απέρριψε την πρόταση με την οποία προσήλθε σ' αυτήν η αντιπροσωπεία του ΣΥΝ, επιμένοντας να είναι επικεφαλής ο Αλ. Αλαβάνος. Με τη σειρά της η αντιπροσωπεία του ΣΥΝ απέρριψε και άλλες προτάσεις που έπεσαν στο τραπέζι (π.χ. συλλογική ηγεσία, να τεθεί ένα τρίτο στέλεχος επικεφαλής, να εξακολουθήσει ο Αλ. Αλαβάνος να είναι ο επικεφαλής για ένα διάστημα μερικών μηνών στη διάρκεια του οποίου θα πραγματοποιηθεί η Οργανωτική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και θα δρομολογηθεί η αντικατάστασή του).

Αφού διαπιστώθηκε το αδιέξοδο, η αντιπροσωπεία του ΣΥΝ αποχώρησε προκειμένου να συγκαλέσει την Πολιτική Γραμματεία του κόμματος και να την ενημερώσει για τις εξελίξεις. Η ΠΓ έπειτα από πολύωρη συνεδρίαση κατέληξε ότι δεν μπορεί να υποχωρήσει απ' την πρότασή της να είναι επικεφαλής ο Αλ. Τσίπρας. Με αυτή την πρόταση προσήλθε χτες το μεσημέρι στη συνεδρίαση του ΣΥΡΙΖΑ όπου και θα λαμβάνονταν οι οριστικές αποφάσεις. Σήμερα Κυριακή συγκαλείται εκτάκτως η ΚΠΕ του ΣΥΝ.

Με όχημα την «οικολογία» κατέρχονται στις εκλογές οι Οικολόγοι - Πράσινοι, επιδιώκοντας να εκμεταλλευτούν την υπαρκτή ανησυχία ανθρώπων του μόχθου για το περιβάλλον, χωρίς ωστόσο να καταθέτουν καμία ρηξικέλευθη - από τη σκοπιά της κυρίαρχης στρατηγικής - πρόταση, ούτε καν γι' αυτό το υποτίθεται προνομιακό γι' αυτούς πεδίο. Ο λόγος τους, αν και σκόπιμα αόριστος, τους καταγράφει σαν μια ακόμα δύναμη διαχείρισης του συστήματος, ενώ με απόλυτη σαφήνεια δηλώνουν διαθέσιμοι για μια μετεκλογική συνεργασία με οποιοδήποτε απ' τα άλλα κόμματα του «ευρωμονοδρόμου».

Την περασμένη βδομάδα σε συνέντευξη Τύπου εξέφρασαν τη φιλοδοξία να δράσουν σαν «καταλύτης πολιτικών αλλαγών», διαχέοντας αυταπάτες πως είναι δυνατή μια φιλολαϊκή πολιτική στις υπάρχουσες συνθήκες και από τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Καταθέτοντας τα πειστήρια της πολιτικής τους συγγένειας με τη σοσιαλδημοκρατία, έθεσαν ως προϋποθέσεις για μια μετεκλογική σύμπραξή τους με κάποιο απ' τα άλλα κόμματα την «πράσινη οικονομία» (βλ. ΠΑΣΟΚ), τη δημιουργία 100.000 θέσεων εργασίας (βλ. ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), τη δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας. Απ' αυτά - όπως είπαν - θα εξαρτηθεί αν θα παραχωρήσουν ψήφο ανοχής ή αν θα συμμετέχουν ενεργά σε ένα κυβερνητικό σχήμα, μετεκλογικά. Πρότυπό τους άλλωστε είναι οι «Πράσινοι» σε άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, όπως στη Γερμανία, που «επηρεάζουν το πολιτικό παιχνίδι» όπως δήλωσαν.

Αναιμική και η κριτική προς την κυβέρνηση στην οποία προσάπτουν σπατάλη χρημάτων σε λάθος οικονομικό μοντέλο και υποτιθέμενη αδυναμία να αντιμετωπίσει προβλήματα, αγνοώντας ότι αυτά υπάρχουν και γιγαντώνονται ακριβώς λόγω της δύναμης της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης να εφαρμόζουν μια πολιτική προς όφελος των κερδών, στο πλαίσιο της ΕΕ των μονοπωλίων και των δεσμεύσεων που απορρέουν απ' τη συμμετοχή της χώρας μας σ' αυτήν. Αλλωστε αποδέχονται την ευρωενωσιακή στρατηγική, στο πλαίσιο της οποίας ασκούν κριτική στην κυβέρνηση που θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει προωθήσει τις αντιδραστικές αντιλαϊκές διαρθρωτικές αλλαγές και δεν το έκανε.

Οπως δήλωσε μέσα στη βδομάδα ο εκπρόσωπός τους Ν. Χρυσόγελος, οι αλλαγές αυτές εντάσσονται «μέσα σ' αυτά που θα έπρεπε κατ' ελάχιστον να έχει κάνει η κυβέρνηση»! Τα αντιλαϊκά και υπέρ του κεφαλαίου μέτρα που έλαβε αυτή η κυβέρνηση στο όνομα της αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης, οι Οικολόγοι - Πράσινοι τα ερμηνεύουν σαν «απουσία σχεδίου εξόδου απ' την κρίση». Ενώ ακόμα και για την εμπρηστική πολιτική εμπορευματοποίησης της γης, παράδοσης προς εκμετάλλευση στο μεγάλο κεφάλαιο δασών, ακτών, ορεινών όγκων, δεν αναφέρουν ούτε λέξη, στρέφοντας τις ευθύνες για τις μεγάλες καταστροφές στην υποτιθέμενη ανικανότητα ορισμένων υπουργών και στην έλλειψη πολιτικής βούλησης προστασίας των δασών.