Η Μέλπω Αξιώτη - φύσει και θέσει - ως άνθρωπος και δημιουργός υπηρέτησε τους πόθους του λαού και φλογίστηκε από τα πάθη του, πάσχουσα και η ίδια. Διωκόμενη στον τόπο της, διωγμένη από τη Γαλλία όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο, έζησε στην αναγκαστική υπερορία διαφυλάσσοντας και εκεί τις μνήμες της από την πατρίδα και το λαό της, γράφοντας ποιήματα. Ποιήματα - βαθιές, αδρές, πικρές, υπερρεαλιστικά αστόλιστες ποιητικές χαρακιές. Βαθιές, όπως και στη «Σύμπτωση» (1929): «Τη ζωή μας περάσαμε χωρίς νερό, χωρίς πηγάδι στην/ αυλή, χωρίς κεντίσματα στις πουκαμίσες/(...) ααα! ήταν δύσκολο πράμα η αγάπη,/ αλλά εμείς.... την αγαπούσαμε/(...)». Το βιβλίο περιλαμβάνει και τα ποιήματα «θαλασσινά», «Το τραγούδι του Δνείπερου» (ύμνος για την ΕΣΣΔ), ποιήματά της γραμμένα στα γαλλικά και το «Κοντραμπάντο» (Βερολίνο 1959), του οποίου η έκδοση το 1960 και δημοσίευση στο περιοδικό «Καινούργια Εποχή» οφείλεται στην αληθινά συντροφική, συγκινητικά ανθρώπινη, μοναδικά μεγαλόκαρδη προσπάθεια και φροντίδα του Γιάννη Ρίτσου. Πέραν της γνωριμίας με την ποίηση της Αξιώτη, το βιβλίο αυτό γίνεται πολύπλευρα ενδιαφέρον, χάρη στο επίμετρο, που περιέχει ανέκδοτη αλληλογραφία της Αξιώτη με τον Ρίτσο, σχετική με την έκδοση του «Κοντραμπάντο» και αποκαλυπτική των χαρακτήρων και των συναισθημάτων των δύο δημιουργών.

Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν και άλλοι που «γνωρίζουν». Ο Βρετανός αναλυτής, ειδικός σε ζητήματα τρομοκρατίας, Πολ Μπιβέρ εκτιμά ότι «καθοριστικό ρόλο στις προσπάθειες για τη σύλληψη μελών της «17 Νοέμβρη» θα διαδραματίσει το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για την προστασία των πολιτών από το οργανωμένο έγκλημα και την τρομοκρατία. Σε συνέντευξή του στην ελληνική υπηρεσία του BBC, ο Μπιβέρ υπογράμμισε ότι αναμένει σύντομα σημαντικές εξελίξεις στο θέμα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση ό,τι και να ετοιμάζουν σε βάρος του λαού και των δικαιωμάτων του θα είναι.

Λοιπόν ο γνωστός εκσυγχρονιστής κονδυλοφόρος Ι.Κ. Πρετεντέρης, του συγκροτήματος Λαμπράκη, την πήρε εργολαβία τη στήριξη του Σημίτη. Αλλωστε τι γευμάτιζε ο άνθρωπος στα Δολιανά; Κάθε μέρα και συστηματικά από την ελαφροκαφενέδικη στήλη του στο «Βήμα» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για να ξεπεράσει το ΠΑΣΟΚ - που ο ίδιος θεωρεί ειδικά αυτό το «ΣΟ» στον τίτλο «αρλούμπα», σε αυτό δεν έχει και άδικο - τα «εσωτερικά του προβλήματα». Η έγνοια του είναι να οργανωθεί η επίθεση στη ΝΔ ώστε να μη χάνεται το πρωτεύον, δηλαδή η εξουσία, η «κουτάλα», για δευτερεύοντα όπως π.χ. ...το ασφαλιστικό... η σύνταξη... οι μισθοί κλπ.

Οχι ότι έχει κανένα πρόβλημα ο άνθρωπος με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ, αλλά έχει τις προτιμήσεις του στο Σημίτη ως καλύτερο και αποτελεσματικότερο διαχειριστή της ίδιας νεοφιλελεύθερης αντιλαϊκής πολιτικής. Θαυμάστε λογική: «Η οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν μπορεί να μετατρέπεται σε διώκτη προβλημάτων. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να πείθει σε κάθε στιγμή τον πολίτη ότι κανείς άλλος στη θέση της δε θα έκανε τίποτα καλύτερο». Δηλαδή, πώς επικοινωνιακά καλύτερα θα περνάει η ίδια αντιλαϊκή πολιτική.

Δε λέμε, ο Ιωάννης μπορεί να κάνει αυτό για το οποίο πληρώνεται να κάνει. Πού ξέρεις, μπορεί να κερδίσει και αυτός κανένα κυβερνητικό θώκο, όπως π.χ. ο φίλος του ο Πετράκης. Το λιβανίζειν άλλωστε είναι γνωστή τακτική...

Αισιόδοξος περισσότερο από κάθε άλλη φορά για μια δίκαιη και σωστή λύση στο Κυπριακό δήλωσε ο Κ. Μητσοτάκης μετά τη συνάντηση που είχε με τον Κύπριο Πρόεδρο Γλ. Κληρίδη. Οταν όμως ρωτήθηκε αν οι Ευρωπαίοι θα πάρουν υπόψη τους τις απειλές της Τουρκίας για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, ο επίτιμος απάντησε: «Αυτό είναι το κρίσιμο πρόβλημα. Δεν μπορώ να κάνω πρόβλεψη σίγουρη, αλλά θέλω να ελπίζω ότι η Ευρώπη δε θα θελήσει να αυτοεξευτελιστεί και να δεχτεί να μείνει η Κύπρος όμηρος στα χέρια των Τούρκων». Γιατί τόσα χρόνια που «αυτοεξευτελίζεται» η ΕΕ με την κατοχή της Κύπρου, αυτό έχει εμποδίσει τις ελληνικές κυβερνήσεις να προσφεύγουν σ' αυτήν για να ενταχθεί η - διχοτομημένη μάλιστα - Κύπρος;

«Ο πάπας έρχεται, ο Σημίτης φεύγει», ήταν το σλόγκαν που ακουγόταν χτες, καθώς ο μεν ποντίφηξ έφτανε στην Αθήνα, όπου του επιφυλάχτηκε θερμή υποδοχή, ο δε πρωθυπουργός έπαιρνε την «κρυάδα» του από το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο φαίνεται να «γέμισε από Ιούδες και Βρούτους». Δε γνωρίζουμε αν ο Κ. Σημίτης, στη συνάντηση που είχε με τον πάπα, του ζήτησε να μεσολαβήσει στο Θεό, να τον βοηθήσει, για να παραμείνει στην πρωθυπουργία - αν το έκανε και το μάθει ο Χριστόδουλος, «φίδι που τον έφαγε», καθώς ο Αρχιεπίσκοπος είναι πολύ ζηλιάρης και διεκδικεί αποκλειστικότητα στην επικοινωνία του με τον ύψιστο - αλλά εκεί που έφτασαν τα πράγματα για τον πρωθυπουργό ούτε και ο πάπας τον σώζει...

Το «πανηγύρι»

που άρχισε

αγάδες,

δεν τελειώνει,

θα ανεβαίνουν

συνεχώς

οι νότες

και οι τόνοι

και ο λαός

συνέχεια

θ' ανάβει,

θα κορώνει!

* * *

Με το «συρτό»

αρχίσαμε,

αφεντικά,

το γλέντι

μα μεθυσμένοι

απ' την οργή

σα να 'πιαμε

αψέντι,

το «τσάμικο»

θ' αρχίσουμε

κι από το πρώτο

βήμα

θα δείτε

ότι έπαψε

ο κόσμος

να 'ναι θύμα!

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο Λούμπερς απέτυχε παταγωδώς, όπως και διπλωμάτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης που παράλληλα προσπαθούσαν να δημιουργήσουν συνθήκες «διαλόγου» στην Καμπούλ. Την Παρασκευή, μόλις μερικές ώρες μετά την αναχώρηση του Ολλανδού αξιωματούχου του ΟΗΕ, 8 άνθρωποι - κατ' άλλες πηγές, 20 - έβρισκαν το θάνατο σε βομβιστική επίθεση που σημειώθηκε σε τζαμί της πόλης Χεράτ την ώρα που λειτουργούσε Ιρανός κληρικός. Αμέσως, το Ιράν ανακάλεσε εσπευσμένως το προσωπικό του από το προξενείο του στο Αφγανιστάν μετά την επίθεση που δέχτηκε από οργισμένους Αφγανούς. Νωρίτερα, την Πέμπτη, οι Ταλιμπάν είχαν απορρίψει το ενδεχόμενο εκεχειρίας, ενώ η Συμμαχία του Βορρά πραγματοποιούσε επιθέσεις εναντίον θέσεων των εχθρών τους.

Η «ανθρωπιστική καταστροφή», την οποία ο ΟΗΕ διαπιστώνει στο Αφγανιστάν και αποτυγχάνει ακόμη και να απαλύνει, είναι το εκτρωματικό απότοκο του ατέλειωτου εμφυλίου που, όπως κυνικά ομολογούσε ο γνωστός και μη εξαιρετέος «γκουρού» της αμερικανικής διπλωματίας Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, το 1998, υποδαύλισαν οι ΗΠΑ, ελέω γεωπολιτικών και στρατηγικών τους συμφερόντων...

Τον αποτροπιασμό της έσπευσε να εκφράσει σύσσωμη η γαλλική πολιτική ηγεσία, (πρωθυπουργός και πρόεδρος) για τις αποκαλύψεις που εμπεριέχονται στο βιβλίο του Γάλλου στρατηγού Πολ Οσαρές, «Ειδικές Υπηρεσίες - Αλγερία 1955 - '57». Ο Οσαρές, συμπληρώνοντας σειρά άλλων μαρτυριών και καταγγελιών, αναφέρεται στα απάνθρωπα βασανιστήρια που διέπραξε ο γαλλικός στρατός κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού πολέμου στην Αλγερία, ενώ ομολογεί ότι προσωπικά βασάνισε 24 Αλγερινούς κρατουμένους μέχρι θανάτου.

Ο πρωθυπουργός, Λιονέλ Ζοσπέν, καταδίκασε αυτά τα εγκλήματα και εξέφρασε την ελπίδα οι ιστορικοί να αναδείξουν την αλήθεια. Ο Πρόεδρος Σιράκ, επίσης, καταδίκασε και κάλεσε τον Μέγα Καγκελάριο της Λεγεώνας της Τιμής να καθαιρέσει από τη θέση του τον Οσαρές, σπεύδοντας, όμως, να υπερασπιστεί «όλους τους Γάλλους, που με θάρρος πολέμησαν για την πατρίδα εκείνη την περίοδο». Ο ίδιος ο Οσαρές, πάντως, είναι αυτός που επανέθεσε το θέμα στις σωστές του διαστάσεις, καταγγέλλοντας, επί της ουσίας, την πολιτική υποκρισία. Αρνήθηκε να δηλώσει «την έμπρακτη μεταμέλειά του» απέναντι σε όσους «δήθεν δε γνωρίζουν τις πράξεις του γαλλικού στρατού την περίοδο του γαλλο-αλγερινού πολέμου».

Ο στρατηγός αποκαλύπτει, αναφέροντας συγκεκριμένα ονόματα, ότι ο ίδιος, ως χαμηλόβαθμος στρατιωτικός αξιωματούχος, εκτελούσε εντολές της στρατιωτικής ηγεσίας, ενώ, εβδομαδιαίως, έδινε εκτενή αναφορά, ακόμη και για τον τύπο των βασανιστηρίων που χρησιμοποιούσε, τόσο στον επικεφαλής, στην Αλγερία, στρατηγό Μασί, όσο και στον, τότε, σοσιαλιστή κυβερνήτη Ρομπέρ Λακόστ. «Οταν όλοι οι τότε ανώτεροί μου και όσοι τους διαδέχτηκαν σήμερα, αναγνωρίσουν τις πολιτικές και στρατιωτικές ευθύνες τους και πάψουν το θέατρο, τότε και εγώ ως εκτελεστής θα δω τι μπορώ να πράξω».