Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο και τα Σχέδια Προγράμματος και Καταστατικού, έρχονται να επισημοποιήσουν την πλήρη ανατροπή του ισχύοντος Προγράμματος του Κόμματος. Αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κακό. Χρειάζεται όμως να αναφερθούν αναλυτικά και διεξοδικά οι λόγοι που επιβάλλουν κάτι τέτοιο. Πού απέτυχε το προηγούμενο Πρόγραμμα; Τι δεν μπορέσαμε να υλοποιήσουμε και γιατί; Τι είναι στραβό, τι έχει αλλάξει;

Αναμφισβήτητα η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Για να υπηρετηθούν οι επιταγές της εποχής μας εκτός από τη στρατηγική, που είναι η κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, με σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, χρειάζεται η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να μπουν στη μάχη, να οργανωθούν στα Σωματεία, στους φορείς, σε Μέτωπα πάλης ΚΑΙ στα τρία επίπεδα: Ιδεολογία, Οικονομία, Πολιτική. Βασική μέριμνα του Προγράμματος δεν μπορεί παρά να είναι η συγκέντρωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερων δυνάμεων και η καθοδήγησή τους στη μάχη του ανοίγματος του δρόμου της εξυπηρέτησης του στρατηγικού στόχου. Παίρνοντας, με ευθύνη και στα σοβαρά, υπόψη ότι «η επικαιρότητα του σοσιαλισμού δε μπορεί να ωριμάσει στη συνείδηση και την πράξη των εργαζομένων, αν αποσπαστούμε από την πολιτική εκείνη που ανταποκρίνεται στα άμεσα συμφέροντά τους, τις άμεσες πιεστικές τους ανάγκες».

Εδώ και αρκετά χρόνια, στο όνομα της υπεράσπισής του, ακυρώνονταν συστηματικά το Πρόγραμμα. Σ' όλο το διάστημα της κρίσης και με αποκορύφωμα τις μάχες των εκλογών της 6ης Μάη και 17ης Ιούνη τις δώσαμε καθοδηγημένοι από ένα Πρόγραμμα που δεν υπήρχε παρά μόνο στις προθέσεις της ΚΕ σαν Σχέδιο για το 19ο Συνέδριο. Και τι είπαμε σε εκείνες τις εκλογές; «Το ΚΚΕ δεν διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία, δεν τη θέλει, γιατί δεν έχει κοινοβουλευτικές αυταπάτες», «δεν θα συγκεντρώσει ποτέ την πλειοψηφία», «αποδέσμευση από την ΕΕ με Λαϊκή Εξουσία», κλπ. Το Σχέδιο Προγράμματος κρίθηκε. Η ήττα στις εκλογές δε δικαίωσε τίποτα και ασφαλώς δε βοήθησε στη συσπείρωση δυνάμεων. Οι σκοποί όσο σωστοί και δίκαιοι κι αν είναι και παρά τις διακηρύξεις, όταν υπηρετούνται λάθος, τότε γεννούν αποτελέσματα που απομακρύνουν, αδυνατίζουν την επίτευξή τους.

Και βέβαια, η συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης προκειμένου να υπάρξει φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση, δημιουργεί κοινοβουλευτικές αυταπάτες, αλλά για τέτοια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης ποτέ δεν πάλεψε το Κόμμα. Αλλωστε, το Αστικό Κοινοβούλιο είναι αντιδραστικό όχι γιατί είναι Κοινοβούλιο ή γιατί γίνονται οι εκλογές με τον τρόπο που γίνονται, αλλά κύρια γιατί υπηρετεί την κυριαρχία της Αστικής τάξης.

Η ανατροπή της κυριαρχίας της αστικής τάξης ξεκινά μέσα στον καπιταλισμό και τελειώνει μετά και αφού εγκαθιδρυθεί και ριζώσει η εξουσία της εργατικής τάξης. Το ξερίζωμα των στηριγμάτων της είναι το ζητούμενο, η πάλη χωρίς προαπαιτούμενα για την άμεση αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, η κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, ο σχεδιασμός της παραγωγής, ο εργατικός έλεγχος κλπ. Αυτά προϋποθέτουν τη διεκδίκηση και κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και της κυβέρνησης. Η άρνηση αυτής της διεκδίκησης ισοδυναμεί με ευνουχισμό του κινήματος.

Η σ. Γραμματέας στο κλείσιμο του 16ου Συνεδρίου, έλεγε: «Αν έχουμε μια κυβέρνηση με βάση το Κοινοβούλιο, αυτή η κυβέρνηση οπωσδήποτε δεν είναι εξουσία πλήρης. Είναι ένας μοχλός, που πρέπει να την αξιοποιήσει το Μέτωπο και το Κόμμα μας. Λέμε πώς πρέπει να αξιοποιηθεί. Αυτή η κυβέρνηση οπωσδήποτε δε θα έχει τη συγκατάθεση του λαού να λύσει με επαναστατικό τρόπο αυτά τα ζητήματα. Γιατί ξέρουμε ότι μέσω του Κοινοβουλίου εκφράζεται και μια πολύ πιο αβαθής συνείδηση. Εστω και αν χρειάζονται αναπτυγμένες ταξικές συγκρούσεις για να βγει και μέσα από το Κοινοβούλιο, εφόσον γίνει αυτό. Οπωσδήποτε, αυτή η κυβέρνηση πρέπει να δρομολογήσει μια σειρά μέτρα, που αφορούν το βιοτικό επίπεδο. Υπάρχει ζήτημα με τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις. Είναι φανερό τι έχει να αντιμετωπίσει. Και στις συγκεκριμένες συνθήκες θα είναι και πιο καθαρό και ποιοι είναι οι κρίκοι. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει. Σε σύντομο διάστημα θα κριθεί. θα προχωρήσει και θα ανοίξει το δρόμο σε βαθύτερες αλλαγές, ή θα τη ρίξουν. Εδώ πρέπει να το έχουμε καθαρό. Αυτή η κυβέρνηση δε θα έχει όλη την εξουσία. Γιατί τα μονοπώλια θα κυριαρχούν. Πρέπει να στηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια. Δε θέλω να πω περισσότερες λεπτομέρειες. Τα λέμε στις Θέσεις. Εάν, όμως, σύντροφοι, έχεις μια επαναστατική κατάσταση και έχεις ένα τέτοιο γέννημα, το Μέτωπο γίνεται επαναστατικό μέσα από τις ίδιες τις εξελίξεις. Εχεις επαναστατική κυβέρνηση. Εφόσον αυτή η μάχη λήξει νικηφόρα, ο συσχετισμός το επιτρέψει, το γέννημα τι θα είναι; Μπορεί να είναι άλλο από τη σοσιαλιστική εξουσία; Και ακριβώς λέμε αυτή τη θέση, ότι αυτή η επαναστατική κυβέρνηση, όταν θα ολοκληρώσει και θα σταθεροποιήσει τα χαρακτηριστικά της, θα είναι σοσιαλιστική εξουσία». Τι άλλαξε;

Στη θέση 28 αναφέρεται: «Εάν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να εκφραστούν κοινοβουλευτικά τέτοιες εργατικές - λαϊκές διαθέσεις είναι σίγουρο ότι η αστική εξουσία δε θα ταλαντευτεί καθόλου στο να ακυρώσει με κάθε τρόπο αυτό το ενδεχόμενο». Αναμφίβολα. Ομως το ίδιο και πιο αποφασιστικά και βίαια θα αντιδράσει στη περίπτωση που η εργατική τάξη πάρει ή επιχειρήσει να πάρει την εξουσία με επανάσταση.

Σύντροφοι, είναι ανάγκη να αποκαταστήσουμε τις ζημιές που προκλήθηκαν από τον πόλεμο που εξαπολύθηκε σε έννοιες όπως: Αριστερά, Δημοκρατία, Αντιφασιστικός Αγώνας, Μέτωπο, Πατρίδα, Εθνική Αντίσταση, Εθνική Ανεξαρτησία, Ειρήνη, έννοιες που είναι μέρος της ψυχής μας και που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακυρώθηκαν, αποσιωπήθηκαν, αφυδατώθηκαν και μαζί τους δέχτηκε ισχυρά πλήγματα η 94χρονη ιστορία του Κόμματος. Είναι ανάγκη να γυρίσουμε στις βασικές κατευθύνσεις του ισχύοντος Προγράμματος.

Το στελεχικό μας δυναμικό δικαιολόγησε το ότι φράσεις και προτάσεις που υπήρχαν στο ισχύον καταστατικό παραλείφθηκαν από το σχέδιο καταστατικού, λέγοντας πως αυτές αφορούν σε ζητήματα «αυτονόητα». Σε κανένα καταστατικό κανενός είδους οργάνωσης - πολιτικής, αθλητικής, πολιτιστικής κτλ - δεν υπάρχουν «αυτονόητα». Ενα καταστατικό ορίζει ακριβώς τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οργάνωσης, καθώς και τους σκοπούς της.

Εν πάση περιπτώσει, αφού υπάρχουν κάποια πράγματα «αυτονόητα», σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξηγηθεί γιατί όσοι διαφωνούν με μία απόφαση «είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόζουν χωρίς όρους την απόφαση της πλειοψηφίας» (κεφ.1, άρθρο 1, γ); Πότε δηλαδή υπήρχαν «όροι» για την εφαρμογή απόφασης; Αφού λοιπόν μόνο τα «αυτονόητα» παραλείπονται, προκύπτει ότι υπήρχε ζήτημα με την εφαρμογή των αποφάσεων, καθώς έθεταν όρους. Ποιοι μπορούν να το κάνουν αυτό;

Ακόμα, δεν μπορεί να εξηγηθεί, γιατί μέλος του ΚΚΕ «είναι όποιος και όποια αποδέχεται την ιδεολογία, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό» (κεφ. 2, άρθρο 5); Δεν υπάρχει στο ισχύον καταστατικό η λέξη «ιδεολογία», διότι πολύ λογικά δεν χρειάζεται να υπάρχει: όποιος αποδεχόταν Πρόγραμμα και Καταστατικό, αυτόματα αποδεχόταν και τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία. Δεν νοείτο ότι το πρόγραμμα και το καταστατικό υπήρχε περίπτωση να είναι σε αντίθεση με τη θεωρία μας. Αφού λοιπόν αυτό (που ήταν όντως αυτονόητο) παραλείπεται, προκύπτει ότι δεχόμαστε πως το πρόγραμμα και το καταστατικό δεν είναι απαραίτητα σύμφωνα με την ιδεολογία.

Στο άρθρο 27 αναφέρεται πως τα μέλη των βοηθητικών τμημάτων πρέπει «να δοκιμάζονται επαρκώς μέσα από τη συμμετοχή τους σε καθοδηγητικά όργανα». Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάποιος με μικρή ή και ελάχιστη συμμετοχή στο μαζικό κίνημα, αλλά με παρουσία χρόνων στη θέση του καθοδηγητή, μπορεί να μπει στη διαδικασία επεξεργασίας θέσεων που σε τελική ανάλυση αφορούν το μαζικό κίνημα. Ετσι, ελλοχεύει ο κίνδυνος να παίρνουν θέση σε βοηθητικά όργανα σύντροφοι που για τον α ή β λόγο είναι αρεστοί στα παραπάνω καθοδηγητικά όργανα, με κίνδυνο τη δημιουργία οργανωμένων μορφών συναντίληψης. Τέτοια πρόβλεψη στο ισχύον καταστατικό δεν υπάρχει, καθώς ήταν «αυτονόητο» πως και ένα μέλος με μικρή καθοδηγητική εμπειρία, αλλά με μεγάλη εμπειρία στο μαζικό κίνημα θα μπορούσε να προσφέρει πολλά σε ένα βοηθητικό τμήμα. Οχι ότι αυτό εκμηδένιζε τον κίνδυνο δημιουργίας οργανωμένων ομάδων, αλλά τουλάχιστον σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερο για την επεξεργασία των θέσεών μας.

Καταλήγοντας, το τι είναι αυτονόητο και τι δεν είναι, δεν θα έπρεπε να έχει θέση σε μία συζήτηση για το καταστατικό. Μία τέτοια συζήτηση, το πιθανότερο είναι να κρύβει προθέσεις πίσω της. Αντιθέτως, η αιτιολογία που δίνουν τα ίδια στελέχη ότι το καταστατικό εναρμονίζεται με το σχέδιο προγράμματος, έχει βάση. Αυτό σημαίνει πως, πολύ λογικά άλλωστε, όλα τα ντοκουμέντα αντιμετωπίστηκαν ως ενιαίο σύνολο από την ΚΕ και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστούν και από τα μέλη.

Η μελέτη των Θέσεων βοηθά στη γνώση και κατανόηση των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών μέσα στις οποίες δρα το Κόμμα, της κατάστασης του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, τους στόχους της αστικής τάξης, της στρατηγικής των κομμάτων που εξυπηρετούν τα συμφέροντά της, και από την άλλη στο πώς εμείς καλύτερα θα οργανώσουμε τον αγώνα μας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την ικανοποίηση του δικού μας στόχου, της σοσιαλιστικής επανάστασης. Για αυτό το λόγο πρέπει να εξασφαλισθεί από όλα τα μέλη η μελέτη - έναυσμα για περεταίρω διάβασμα της κοσμοθεωρίας μας και της ιστορίας μας, αλλά και βαθύ προβληματισμό για την αποτελεσματικότερη ατομική και συλλογική μας δράση (π.χ. να μεταφέρουμε το πώς βλέπουμε τη δράση μας στο χώρο δουλειάς, στη γειτονιά, πώς θεωρούμε οι ίδιοι αλλά και τα όργανα στα οποία ανήκουμε ότι μπορούμε καλύτερα να συμβάλλουμε στην οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας).

Εχει επίσης αξία να αναλογιστούμε κατά πόσο ο σχεδιασμός που βάζουμε απευθύνεται στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους και στους τομείς που δουλεύουν και ζουν οι νέοι εργαζόμενοι, άνεργοι και καταρτιζόμενοι, αλλά και με τι όρους υλοποιείται από εμάς αυτός ο σχεδιασμός. Μπορεί από καιρό να έχουμε εντοπίσει την ανάγκη για βαθύτερους δεσμούς με τους φίλους της οργάνωσης και μεγαλύτερο άνοιγμα στις μάζες της νεολαίας της εργατικής τάξης, αλλά θεωρώ ότι παρ' όλα τα θετικά βήματα που γίνονται υπολειπόμαστε αρκετά ακόμη στάσης προσωπικής σαν κομμουνιστές στο χώρο δουλειάς μας, στη γειτονιά μας αλλά και σαν καθοδηγητές στη ζωντάνια, στην πρωτοβουλία, στην αντοχή, στην επιμονή στον έλεγχο υλοποίησης των αποφάσεων, βάσει του πνεύματος που μπαίνει από τις Θέσεις για πλατιά διάδοση των Θέσεων του Κόμματος, οργάνωση του αγώνα για οποιοδήποτε ζήτημα και ταξική αλληλεγγύη. Μέσα από τη δική μας στάση την ώρα της εξόρμησης, μέσα από τη συνεχή επαφή μας με τους φίλους της ΚΝΕ, μέσα από τη δική μας αυτομόρφωση, διαπαιδαγωγείται και το σύνολο της οργάνωσης, αντιλαμβάνονται οι σύντροφοι καλύτερα την αναγκαιότητα να αντιστοιχηθούμε σαν κόμμα και σαν κίνημα στην ένταση της επίθεσης του αντιπάλου σε όλα τα επίπεδα (αντιλαϊκά μέτρα, αστική προπαγάνδα που καλλιεργεί τη μοιρολατρία, οπορτουνισμό, αντικομμουνισμό).

Πρέπει ακόμη να αξιοποιήσουμε στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό την επεξεργασία που έχει κάνει η ΚΕ και αποτυπώνεται και στο κείμενο των Θέσεων, για πλατιά διαφώτιση των συντρόφων, των φίλων του κόμματος και όσων συσπειρώνονται στο οργανωμένο ταξικό κίνημα, για το χαρακτήρα και το ρόλο της κοινωνικής συμμαχίας, το ρόλο του Κόμματος σε επαναστατική κατάσταση, το πώς θα είναι η σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση. Να στοχεύσουμε ώστε ο προσυνεδριακός διάλογος να γίνει ένας μεγάλος διάλογος με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας της εργατικής τάξης για τη διέξοδο που προτείνουμε, για το σοσιαλισμό ως το μόνο σύστημα που στοχεύει στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών, στον αντίποδα του καπιταλισμού που στοχεύει στο μέγιστο κέρδος, στο γιατί ο αγώνας θα πρέπει να γίνει υπόθεση καθενός από τους καταπιεζόμενους.

Τέλος, νιώθω περήφανη για το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται το Κόμμα, για την καθαρότητα της γραμμής με την οποία πηγαίνει στο 19ο Συνέδριο με την επιστημονική ανάλυση των συνθηκών μέσα στις οποίες δρα, με την αυτοκριτική του. Είναι περηφάνια η οποία εμπνέει για περαιτέρω προσπάθεια και μαχητικοποίηση.

Το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο είναι καλογραμμένο και κατανοητό σχεδόν στο σύνολό του. Ενσωματώνει ντοκουμέντα και αποφάσεις που έχουν παρουσιαστεί, συζητηθεί και ψηφιστεί στις κομματικές οργανώσεις. Κατά τη γνώμη μου, όμως, κάποια σημεία του χρειάζονται μεγαλύτερη ανάλυση και εξήγηση. Δεν μπορούμε να λέμε ότι σκοπίμως κάποιες θέσεις είναι ασαφείς («φλου») ή ότι δεν πρέπει να γινόμαστε «σχολαστικοί».

Συμφωνώ ιδιαίτερα με τις θέσεις 30-31 «Η πορεία της κομματικής οικοδόμησης», 48-49-50 «Γενικό συμπέρασμα από τον απολογισμό της δράσης του Κόμματος», 51-52-53-54-55 «Εκτίμηση της απόδοσης της ΚΕ». Από τις εξελίξεις διαπιστώνεται ότι δεν ήμασταν έτοιμοι, συνολικά ως Κόμμα, να αντεπεξέλθουμε στις δύσκολες και πρωτόγνωρες για πολλούς από εμάς καταστάσεις, ότι δεν έγιναν κτήμα των κομματικών μελών και οπαδών επεξεργασίες και αναλύσεις του Κόμματος, παρότι, όπως αποδείχτηκε από τη ζωή, ήταν σωστές. Οπως αναφέρεται και στις θέσεις, διαμορφώθηκε (όχι από μόνο του, καλλιεργήθηκε) ένα πνεύμα εφησυχασμού. Πολλοί λέγαμε «έχουμε δίκιο και ο κόσμος το καταλαβαίνει», «ο κόσμος θα ξεσηκωθεί» κ.ά.

Κάποιες παρατηρήσεις για τις:

Θέσεις 21 και 73. Λέμε ότι στις κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι και οι «μισοπρολετάριοι» («δηλαδή αυτοί που έχουν κύριο εισόδημα μέσω της μισθωτής εργασίας και όχι από κάποια ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής»). Πιστεύω ότι ο όρος είναι λαθεμένος, παίρνοντας υπόψη και τις εξηγήσεις που δόθηκαν για το ποιους ονομάζουμε «μισοπρολετάριους» στις συνελεύσεις των κομματικών οργανώσεων. Εφόσον λέμε ότι το κύριο εισόδημά τους προέρχεται από τη μισθωτή εργασία πρέπει να τους κατατάξουμε παίρνοντας υπόψη μας τα λενινιστικά κριτήρια (θέση στην κοινωνική παραγωγή - σχέσεις με τα μέσα παραγωγής - ρόλο στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας - ύψος και τρόπος απόκτησης εισοδήματος). Δεν πρέπει να μειώνουμε το μέγεθος της εργατικής τάξης, ζήτημα για το οποίο έχουμε ασκήσει πολεμική κριτική σε αστούς και «υπεραριστερούς» που μιλούσαν για το «τέλος της εργατικής τάξης». Είναι άλλο θέμα το ότι, επειδή ακριβώς αυξάνεται το μέγεθος της εργατικής τάξης, υπάρχουν και μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις μέσα σ' αυτήν. Δεν μπορούμε να λέμε, π.χ., ότι οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι ασκούν στην ουσία εξαρτημένη εργασία, αλλά τους κατατάσσουμε στους «μισοπρολετάριους», εντάσσοντάς τους στους συμμάχους της εργατικής τάξης. Σωστά χρησιμοποιούμε τον όρο για άτομα που το εισόδημά τους προέρχεται εν μέρει από μισθωτή εργασία και εν μέρει από κατοχή μικρής ιδιοκτησίας, μικρό κτήμα ή μικρομάγαζο.

Θέση 29. Για τις τοπικές εκλογές και τη δράση μας στην τοπική διοίκηση. Να εξετάσουμε αν έχει επιδράσει αρνητικά η κατάργηση της όποιας αυτοτελούς οργάνωσης και δράσης είχαν οι δημοτικές παρατάξεις.

Θέση 60. Τελευταία παράγραφος για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Χρειάζεται να εξηγηθεί περισσότερο τι εννοούμε, γιατί υπάρχει κίνδυνος να κατανοηθεί λαθεμένα και να παρερμηνευθεί και από δικές μας δυνάμεις.

Θέσεις 66-67. Στη θέση 66 λέμε ότι μπορούμε να συνεργαστούμε με πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν θέσεις μικροαστικών στρωμάτων αλλά συμφωνούν «με τον έναν ή άλλο τρόπο» στο χαρακτήρα του κοινωνικοπολιτικού αγώνα και στην αναγκαιότητα να κατευθύνεται στην εργατική-λαϊκή εξουσία και οικονομία. Στη θέση 67 αποκλείουμε οποιαδήποτε πολιτική συνεργασία ακόμα και με νέες ομάδες- κόμματα με κομμουνιστική αναφορά «που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ με τον έναν ή άλλο τρόπο, πρώτα απ' όλα στο κύριο πολιτικό ζήτημα, της μεταρρύθμισης ή επανάστασης». Αυτά τα δύο «με τον έναν ή άλλο τρόπο» είναι αρκετά θολά και πρέπει να εξηγηθούν.

Θέση 68. Στις δραστηριότητες προτείνω να αποφασιστεί και οργάνωση της μελέτης για την ταξική διάρθρωση στην Ελλάδα. Οπως αναφέρθηκε, το μέγεθος της εργατικής τάξης αυξάνεται, επόμενο είναι να αυξάνονται και οι διαφοροποιήσεις μέσα στην εργατική τάξη. Από το 18ο Συνέδριο και μέχρι σήμερα έχουν δημοσιευθεί άρθρα στελεχών του Κόμματος που, λαθεμένα κατά τη γνώμη μου, θέτουν ευθέως ζήτημα ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν ανήκουν στην εργατική τάξη. Βέβαια, να μελετηθούν και θέματα, όπως, π.χ., οι «μισοπρολετάριοι».

Θέση 77. Να μπει στο πρόγραμμα αναλυτικά ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας και να μη γίνεται απλώς μια αναφορά ως πρόπλασμα του Επαναστατικού Μετώπου.

Για τις Λαϊκές Επιτροπές. Στις Θέσεις θα πρέπει να γίνει μεγαλύτερη αναφορά στις Λαϊκές Επιτροπές, στη θετική και αρνητική εμπειρία από τη μέχρι τώρα δράση τους. Εχουν περάσει περίπου δύο χρόνια από τη συγκρότησή τους και έχουν γίνει αρκετά θετικά βήματα. Από τη μέχρι τώρα εμπειρία που έχω από τη συμμετοχή μου, βλέπω ότι ένα κομμάτι συντρόφων δεν έχει κατανοήσει το ρόλο τους, τη σημασία που δίνουμε στη λειτουργία τους. Αρκετοί δεν συμμετέχουν. Αλλοι τις αντιλαμβάνονται ως παράρτημα του Κόμματος. Πρόβλημα υπάρχει και από τη μη συμμετοχή δυνάμεών μας από τα σωματεία, που με την πείρα τους και την παρουσία τους θα βοηθήσουν να λειτουργήσουν οι Λαϊκές Επιτροπές για τους λόγους που συγκροτήθηκαν. Αρνητικό είναι ότι στελέχη του Κόμματος δεν μετέχουν στη δράση και τις συνελεύσεις των Λαϊκών Επιτροπών. Για να βοηθήσουν στο σχεδιασμό αλλά και να ακούσουν οπαδούς, φίλους του Κόμματος και όσους συσπειρώνουμε στις συνελεύσεις.

Για την οργάνωση των ανέργων. Ασφαλώς η οργάνωση των ανέργων είναι πολύ δύσκολη. Εχουν γίνει κάποιες προσπάθειες και βήματα με τις Επιτροπές Ανέργων, αλλά την οργάνωση των Επιτροπών στην ουσία την έχει επωμιστεί η νεολαία που, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, δεν έχει την ανάλογη πείρα και έχει δυσκολία να προσεγγίσει ηλικίες από 30 και πάνω. Και εδώ χρειάζεται η μεγαλύτερη συμμετοχή συντρόφων και οπαδών που είναι άνεργοι, μεγαλύτερη συμμετοχή των σωματείων, επιμονή στα αιτήματα για την άμεση ανακούφιση των ανέργων.

Θεωρώ ότι οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο κάνουν βήματα μπροστά τόσο θεωρητικά όσο και για την τακτική που πρέπει να ακολουθήσουμε. Αρκεί να παρθούν όλα τα μέτρα ώστε να γίνουν κτήμα των μελών και οπαδών του Κόμματος, κτήμα όλο και περισσότερων εργαζομένων.

Σύντροφοι, στο δρόμο για το Συνέδριο του Κόμματός μας, οι Θέσεις της ΚΕ περικλείουν την πείρα που συγκέντρωσε το Κόμμα, τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας. Ερχονται να σηκώσουν πιο ψηλά το μπόι του Κόμματος.

Κύριο καθήκον μας για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση της Λαϊκής Εξουσίας - Λαϊκής Οικονομίας, στο δρόμο για το Σοσιαλισμό αποτελεί το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας. Η οικοδόμησή της προκύπτει από τη συμπόρευση και την πάλη των εργατών, των μικρών αυτοαπασχολουμένων, των φτωχών αγροτών, των γυναικών και της νεολαίας.

Συγκεκριμένα για τη δουλειά μας στις γυναίκες:

Το Κόμμα μας έμπειρο και ώριμο πια έχει μια σειρά συγκεκριμένων επεξεργασιών για τη δουλειά που πρέπει να κάνουμε στις γυναίκες. Η ανάδειξη του γυναικείου ζητήματος, με βάση τη θεωρία μας πρέπει να είναι σταθερά στον προσανατολισμό μας. Να αναδεικνύεται στην ουσία του, να εξειδικεύεται, να αποτελεί έδαφος για την επαφή μας με όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Οι κομματικές δυνάμεις που είναι χρεωμένες με τη δουλειά στις γυναίκες πρέπει να βαθύνουμε και να ανοίξουμε πιο συγκεκριμένα και σχεδιασμένα τη δουλειά αυτή.

Στον καπιταλισμό, η ανισοτιμία της γυναίκας είναι δεδομένη. Δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά μιας και στρατηγικό στοιχείο του είναι η μεγιστοποίηση των κερδών του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Οι γυναίκες είναι διπλά εκμεταλλευόμενες:

ΤΑΞΙΚΑ: Αφού αποτελούν το πιο φθηνό εργατικό δυναμικό. Είναι μαζί με τη νεολαία τα τμήματα της εργατικής τάξης που εφαρμόζονται πάνω τους πρώτα όλα τα βάρβαρα αντιλαϊκά- αντεργατικά μέτρα. Είναι πρώτες στην ανεργία, στις ελαστικές μορφές απασχόλησης. Ιδιαίτερα σοβαρό είναι το γεγονός της χαμηλής οργάνωσής τους στα σωματεία, της μη συμμετοχής στους αγώνες.

ΦΥΛΕΤΙΚΑ: Σε όλα τα εκμεταλλευτικά συστήματα οι γυναίκες αποτελούσαν και φυλετικό αντικείμενο εκμετάλλευσης (πορνεία, trafficking, ναρκωτικά). Επίσης, οι ανύπαρκτες κοινωνικές και προνοιακές δομές, βαρίδι για το σύστημα, την επιφορτίζουν με την ανατροφή των παιδιών, των ηλικιωμένων, του νοικοκυριού.

Σημαντικό ρόλο παίζει και η χειραγώγησή τους από το σύστημα κύρια μέσω της συμμετοχής τους στα κοινά και στα κέντρα λήψης αποφάσεων άρα στην «κατάκτηση της ισότητάς τους».

Επίσης, η συστηματική πλύση εγκεφάλου των αστικών ΜΜΕ, της προβολής προγραμμάτων υποκουλτούρας, της ανάδειξης της εικόνας τους (lifestyle, ομορφιά) σαν σημαντικό παράγοντα της ζωής τους, των μορφών φιλανθρωπίας από ευαίσθητες αλλά πάμπλουτες αστές.

Στον αντίποδα της δράσης της άρχουσας τάξης οι κομματικές δυνάμεις πρέπει να αντιτάξουν τη δική τους δράση. Την ανάδειξη των υπαιτίων για την κρίση, το χαρακτήρα της, την πάλη για την απαγκίστρωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερων τμημάτων γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από τα πλοκάμια του καπιταλισμού. Από τη βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου, αλλά και από τις δυνάμεις που έχουν στόχο τη διαχείριση του συστήματος, την ενσωμάτωση, το συμβιβασμό με τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα έχει ως κύριο την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Καθήκον μας πρέπει να είναι το άνοιγμα και η σταθερή δουλειά στους χώρους που εργάζονται γυναίκες (π.χ. εμπόριο - επισιτισμός), αλλά και εκεί που ζουν (γειτονιές). Εκεί που σπουδάζουν (πανεπιστήμια, χώρους κατάρτισης), αλλά και στον ΟΑΕΔ μιας και οι γυναίκες είναι πρώτες σε ποσοστά ανεργίας. Το βάρος μας πρέπει να πέσει ιδιαίτερα στις νέες ηλικίες, νέες μητέρες, νέα ζευγάρια. Υπάρχουν χώροι που μπορούμε να ανοιχτούμε (παιδικοί σταθμοί, σχολειά, παιδικές χαρές, πάρκα).

Σημαντικό εργαλείο για τη δουλειά μας είναι οι γυναικείοι σύλλογοι, οι Λαϊκές Επιτροπές. Εξειδικευμένα ζητήματα που αφορούν τα ιδιαίτερα προβλήματα των γυναικών μπορούν να αναδεικνύονται, να αποτελούν άμεσους στόχους πάλης, να γίνονται υπόθεση όχι μόνο του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος, αλλά συνολικά του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Να δυναμώσει η ταξική αλληλεγγύη, να προβάλλουμε πρότυπα αγωνιστριών γυναικών. Οσο θα απεγκλωβίζονται γυναίκες, όσο θα πείθονται για την ορθότητα της στρατηγικής μας τόσο θα έρχονται πιο κοντά με την επαναστατική γραμμή. Κατ΄ επέκταση θα τροφοδοτούνται τα ταξικά σωματεία, θα μαζικοποιούνται, θα δυναμώνουν οι σύλλογοι, θα απλώνονται οι λαϊκές επιτροπές, και είναι σίγουρο ότι αυτό θα φέρει και την ένταξη νέων γυναικών στο Κόμμα μας.

Θα δυναμώσει η Λαϊκή Συμμαχία, θα έρθει ένα βήμα πιο κοντά για να υλοποιήσει την αποστολή της. Η εργατική τάξη με τους συμμάχους της με την καθοδήγηση του ΚΚΕ θα ανατρέψει το εκμεταλλευτικό αυτό σύστημα και στη θέση του θα προβάλλει η εργατική - λαϊκή εξουσία.

Σύντροφοι, ο δρόμος δε θα είναι εύκολος. Εχουμε πλήρη επίγνωση των δυσκολιών και των θυσιών που απαιτούνται. Είμαστε όμως βέβαιοι ότι αυτός ο δρόμος είναι μονόδρομος για τους εργάτες και τις εργάτριες, για τη λαϊκή οικογένεια. Είναι επιτακτική, λοιπόν, η ανάγκη του παραπέρα ιδεολογικοπολιτικού μας ατσαλώματος, της καλύτερης αφομοίωσης της πολιτικής μας, της ικανότητάς μας να συνδέουμε τα ειδικά ζητήματα με το γενικό και το αντίθετο. Η στασιμότητα στη δουλειά μας στις γυναίκες, οι δυσκολίες που αναδείχτηκαν από την έως τώρα δράση μας, τα όσα αντιμετωπίσαμε στην προσπάθεια να έρθουμε πιο κοντά σε αυτές πρέπει να μας προβληματίσουν για όσα δεν κάναμε στο βαθμό που θα μπορούσαμε αλλά και να μας πεισμώσουν για τη συνέχεια. Να πολεμήσουμε αδυναμίες μας, προχειρότητα στη δουλειά μας, να εξαλείψουμε τον τυχόν καμπανιακό χαρακτήρα της, αλλά και να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά φαινόμενα υποτίμησης της δουλειάς στις γυναίκες τόσο από συντρόφους όσο και από συντρόφισσες. Να αναδείξουμε τις μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν, να μετρήσουμε ποιοτικά βήματα. Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες το έχουμε καθαρό. Μόνο στην Εργατική - Λαϊκή Εξουσία, στο Σοσιαλισμό η γυναίκα θα αποτινάξει από πάνω της τα δεσμά της εκμετάλλευσής της, θα βρει τελικά την πραγματική της ισοτιμία. Είναι χρέος μας να συμβάλλουμε στο να πραγματοποιηθεί αυτό όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.