Δεν την έπιασε ξαφνικά ο πόνος την κυβέρνηση και ανακοίνωσε χτες διά στόματος της Β. Παπανδρέου τη σύσταση Εθνικής Επιτροπής που θα ασχολείται με τον εθελοντισμό. Στόχος της κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει υποκατάστατα στη διάλυση του κοινωνικού κράτους, η οποία τα επόμενα χρόνια θα ολοκληρωθεί, και να μεταφέρει τις ευθύνες για την προστασία των θυμάτων της πολιτικής της στους «φιλεύσπλαχνους» και «φιλάνθρωπους» ιδιώτες. Πρόκειται για «φρούτο» που ευδοκιμεί σε όλα τα «ανεπτυγμένα» κράτη, στα οποία η νεοφιλελεύθερη επέλαση έχει σαρώσει κάθε καταφύγιο και προστασία από το κράτος. Αλλωστε η υπουργός έμμεσα το ομολόγησε και μιλώντας σε «πολιτικά ορθή» γλώσσα είπε ότι στόχος των εθελοντικών οργανώσεων, που θα δημιουργηθούν, είναι να αντιμετωπίσουν... τις παρενέργειες που προκαλούν στη ζωή πολλών ανθρώπων τα προβλήματα που προκύπτουν από την παγκοσμιοποίηση. Ομως, οι λαϊκές μάζες μόνο την επίδειξη της φιλανθρωπίας δεν έχουν ανάγκη.

Είναι γελοία η «κριτική» που ασκούν ορισμένοι, κυρίως από τα δύο μεγάλα κόμματα, ότι ο Αβραμόπουλος δεν έχει πολιτική, δεν έχει θέσεις ή όταν βγει στο στίβο της πολιτικής θα φθαρεί από την αντιπαράθεση που θα υπάρξει. Ο δήμαρχος δεν είναι χτεσινός στην πολιτική ούτε προέρχεται από παρθενογένεση. Τόσα χρόνια έχει αποδείξει ότι μόνο μια πολιτική εφαρμόζει και μάλιστα έχει αναδειχτεί σε καλό διαχειριστή της, τη νεοφιλελεύθερη. Εχει τοποθετηθεί σε όλα σχεδόν τα ζητήματα και έχει συμφωνήσει με την κυβερνητική πολιτική και την έχει στηρίξει όχι μόνο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και γενικότερα. Είναι πασίγνωστο ότι δε διαφέρει σε τίποτα από τους διαχειριστές των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο για τη δημιουργία νέου κόμματος. Σε εποχές όπου οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων του δικομματισμού είναι ανύπαρκτες, μπορεί ο δήμαρχος να φέρνει το «καινούριο» μόνο με το «απαστράπτον χαμόγελό» του... Το σύστημα χρειάζεται κατά τακτά διαστήματα τις τελευταίες δεκαετίες να ρίχνει στο παιχνίδι ορισμένες εφεδρείες, οι οποίες παίζουν ρόλο αναχώματος και διοχέτευσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, ακριβώς για να παραμένει σταθερό και ισχυρό το δικομματικό σύστημα εξουσίας. Αυτό το ρόλο προορίζεται να παίξει αυτή τη φορά ο Δ. Αβραμόπουλος και φαίνεται ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Το αν θα τον παίξει ή όχι δεν εξαρτάται, πλέον, από τον ίδιο.

Οταν οι εργαζόμενοι ζητούν αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα, τότε οι κυβερνώντες προβάλλουν αμέσως το οικονομικό τους κόστος και κινδυνολογούν ασύστολα, για το μέλλον της οικονομίας, κλπ., κλπ. Προχτές, ο Γ. Παπαντωνίου ανακοίνωσε νέα μέτρα στήριξης του Χρηματιστηρίου. «Ξέχασε», όμως, να μας πληροφορήσει πόσο θα κοστίσουν τα μέτρα αυτά στον κρατικό προϋπολογισμό. Αληθεύει ότι το κόστος αυτό θα φτάσει τα 500 δισ. δραχμές; Και μη μας πει ότι αξίζει τον κόπο, επειδή τα μέτρα αυτά θα ενισχύσουν δήθεν την ελληνική οικονομία. Τον τζόγο της Σοφοκλέους ενισχύουν και οι δυνατότητες των μεγαλομετόχων και των πολυεθνικών να συγκεντρώνουν ακόμη περισσότερο τα χρήματα, όσων πέφτουν στην παγίδα του γρήγορου και εύκολου κέρδους. Αυτό και μόνο θα κάνουν.

Πέρα απ' αυτό, όμως, επανερχόμαστε και επιμένουμε: Πόσο θα κοστίσουν τα μέτρα αυτά;

Γρηγοριάδης Κώστας

Βέβαια, από το ναυτικό έγκλημα, που έγινε στην Πάρο και στοίχισε τη ζωή σε 81 ανθρώπους, έχουν περάσει δέκα βδομάδες. Χρόνος δηλαδή αρκετός για να ξεθηκαρώσει τουλάχιστον κάποιος το μαχαίρι του. Είδατε εσείς κάτι τέτοιο; Εμείς, πάντως, όχι. Για να δούμε, τι θα κάνει τώρα ο κ. Χρυσοχοΐδης...

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ είδατε χτες; Αποκλείεται να μην είδατε. Απ' ό,τι λένε κάποια στοιχεία, κάθε Ελληνας ηλικίας από 7 έως 70 χρονών βλέπει καθημερινά κάμποσες ώρες τηλεόραση. Κατά μέσον όρο, βέβαια και επομένως, κάποιος χρόνος θα «πέφτει» και σε σας. Το λιγότερο θα είδατε κάποιο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων.

Είχατε, επομένως, την ευκαιρία να διαπιστώσετε ότι ασχολούνται με τα σοβαρότερα ζητήματα, που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τους εργαζομένους. Επιλογή, πολύ σωστή, αφού οι τελευταίοι αποτελούν την πολυπληθέστερη κοινωνική ομάδα στη χώρα μας.

Για παράδειγμα, πρώτο θέμα στα χτεσινά δελτία ειδήσεων ήταν η αυριανή πανελλαδική πανεργατική απεργία στον ιδιωτικό τομέα και η στάση εργασίας στο δημόσιο. Και σωστά. Δε γίνονται καθημερινά πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες.

Αξιόλογη θέση βρήκε, επίσης, και το τραγικό εργατικό δυστύχημα, που έγινε χτες στο νοσοκομείο «Μεταξά». Το γεγονός, μάλιστα, πως ο εργάτης, που έχασε τη ζωή του, ήταν αλλοδαπός, έγινε αφορμή για να σχολιάσουν τις βαριές και πολλές φορές απάνθρωπες συνθήκες εκμετάλλευσης των οικονομικών μεταναστών...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από κόμματα που δεν προσαρμόστηκαν...», κάπως έτσι μίλησε ο πρωθυπουργός πριν από λίγες μέρες, απευθυνόμενος σε στελέχη του κόμματός του, ή έτσι φάνηκε, τουλάχιστον στην πρώτη εντύπωση. Η αλήθεια είναι πως μίλησε δημόσια προς όλους, είτε για να περάσει, για άλλη μια φορά, εξετάσεις «προσαρμογής» στους ορισμένους κύκλους, είτε για να απολογηθεί για το τι μέλλει γενέσθαι σ' αυτούς, που τέτοιες «προσαρμογές» δεν τις σηκώνουν...

Φυσικά, η ιδέα δεν είναι καινούρια, ούτε και η φτηνή ρητορική - προπαγανδιστική μέθοδος ρίχνει κανέναν «από τα σύννεφα». Τόσα και τόσα χατίρια στην αστική τάξη της χώρας, ή του ιμπεριαλισμού πέρασαν σαν «εκσυγχρονισμός», «προσαρμογή» και πάει λέγοντας...

Η μέθοδος είναι παλιά και δοκιμασμένη στην πράξη. Η κυρίαρχη τάξη αφήνεται ασύδοτη και αχόρταγη να διαμορφώνει καθημερινά μια «καινούρια πραγματικότητα», που είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά στην εκμετάλλευση, στη ληστεία, στην παραβίαση εννοιών, ακόμα και αυτού του αστικού δικαίου. Οταν το βήμα έχει γίνει, οι πολιτικοί εκφραστές της, ή προσαρμόζονται στα «καινούρια» δεδομένα, ή μένουν πίσω, εκφράζοντας ίσως προσωρινά τους «χαμένους» από τη ζούγκλα που έχει προηγηθεί, μέχρι, ίσως, να μείνουν πολύ πίσω και να μην εκφράζουν κανένα πλέον...

Σ'αυτήν τη διαδικασία εννοείται πως τρέχουν να προλάβουν όλοι όσοι βλέπουν τη ζωή τους ταυτισμένη με τις εφ' όλης της ύλης ληστρικές επιδρομές της κυρίαρχης τάξης. Ετσι, για παράδειγμα, βλέπεις μέχρι χτες ανήκουστες «αλήθειες» αυτόματα να παίρνουν τη θέση τους στο δίκαιο, στους θεσμούς, στα κόμματα, αλλά και στην τέχνη, στην επιστήμη, στην ενημέρωση κ.ά.

Για παράδειγμα, λίγα χρόνια πριν, γελούσε κάθε πικραμένος με όσα υποστήριζε το «παιδί του Σικάγου», Μ. Φρίντμαν, για το νεοφιλελευθερισμό. Τώρα, στην πράξη, τον ξεπέρασαν από καιρό οι «Σημίτηδες» όλου του κόσμου...

Τα συμφέροντα των εργαζομένων περνούν από άλλον εντελώς δρόμο, της προόδου. Εκείνον, που διασταυρώνεται πρώτα με την ανατροπή της αστικής ληστρικής πραγματικότητας και τότε οι όποιες προσαρμογές αφορούν στις επιδιώξεις του εργαζόμενου λαού.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η διοίκηση του βρετανικού μουσείου στο Λονδίνο διοργανώνει γεύμα στην αίθουσα όπου βρίσκονται τα κλεμμένα γλυπτά του Παρθενώνα. Το 'χει ξανακάνει και, μάλιστα, έναντι πολύ τσουχτερού αντιτίμου. Νομίζουμε, όμως, ότι είναι η πρώτη φορά που σ' ένα τέτοιο γεύμα θα πάρει μέρος και η βασίλισσα Ελισάβετ. Τέλος πάντων, δε σημειώνουμε το γεγονός για να το καταδικάσουμε και μόνο, αλλά κυρίως για να αναρωτηθούμε αν το σκέφτηκαν καλά στο υπουργείο Εξωτερικών, που δώσανε εντολή στον Ελληνα πρεσβευτή, να μην παραβρεθεί στην εκδήλωση. Αν αύριο, ο Γ. Παπαντωνίου αποφασίσει τη διοργάνωση αντίστοιχων δείπνων μέσα στην Ακρόπολη, τι θα λένε τότε; Αλήθεια, έχουν αναλογιστεί τι χρήμα θα μαζέψουν, αν διοργανώνουν δυο τέτοια γεύματα το χρόνο, προσκαλώντας για συμμετοχή τα μεγαλύτερα ονόματα της διεθνούς ολιγαρχίας; Ο,τι ποσό και να τους ζητήσουν, θα το δώσουν. Ποιος δε θα θέλει, να φάει κάτω από το βλέμμα των Καρυάτιδων...

Ας σκεφθούν την πρόταση τα οικονομικά επιτελεία της κυβέρνησης. Τα ξεπουλάμε, που τα ξεπουλάμε όλα, γιατί να μείνει η αρχαία μας κληρονομιά έξω από το χορό...

Ξέρετε ποιο ήταν το μεγάλο πρόβλημα του «κοινωνικού κράτους» μέχρι σήμερα; Μη βιάζεστε, να δώσετε απάντηση. Διαβάστε πρώτα τι είπε ο Κ. Σημίτης στη χτεσινή ομιλία του, στο Συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου: «Ομως το κοινωνικό κράτος πρέπει να έχει ξεκάθαρους στόχους. Δεν μπορεί να λειτουργεί ούτε αποσπασματικά, ούτε ευκαιριακά, ούτε κάτω από την πίεση των περιστάσεων. Ακόμη περισσότερο, δεν μπορεί να είναι επιλεκτικά γενναιόδωρο. Πρέπει να είναι αποτελεσματικό και δεν πρέπει να δημιουργεί κίνητρα στους πολίτες, για να καταφεύγουν στις παροχές του, ενισχύοντας φαινόμενα κοινωνικής ανευθυνότητας. Δεν πρέπει να ανταμείβει αυτούς που επιλεκτικά αδρανούν ή αδιαφορούν για το μέλλον τους».

Με άλλα λόγια, δηλαδή, πρέπει να υποθέσουμε, ότι η ανεργία στην Ελλάδα αυξάνεται, όχι γιατί δεν υπάρχουν δουλιές, αλλά γιατί το «κοινωνικό κράτος» του κ. Σημίτη προσφέρει... υψηλά επιδόματα ανεργίας... Αρα, γίνεται απλή και η αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας. Κόβονται τα επιδόματα ανεργίας, οπότε οι άνεργοι είτε βρίσκουν δουλιά ή πεθαίνουν της πείνας. Πάντως, έτσι ή αλλιώς, άνεργοι δε θα υπάρχουν και το πρόβλημα θα έχει αντιμετωπιστεί...

«Η συμμετοχή στην ΟΝΕ αποτελεί τομή στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας μας. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που για εφτά χρόνια εφαρμόζουμε με επιμονή...».

Τα παραπάνω είναι λόγια του πρωθυπουργού. Τα εκφώνησε με τη δέουσα... έπαρση, από το βήμα του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου.

Επαίρεται δηλαδή ο πρωθυπουργός που με αυτή την «επίμονη εφτάχρονη» πολιτική κατέστησε την Ελλάδα, τη χώρα της ΕΕ που οι ρυθμοί αύξησης της ανεργίας είναι διπλάσιοι από όλες τις υπόλοιπες χώρες! Και τούτο για το καλό της ΟΝΕ... Τα συμπεράσματα δικά σας.

«Η αλήθεια είναι ότι επιτέλους ως χώρα αποκτήσαμε αξιοπιστία και κύρος», ήταν μια ακόμα από τις δηλώσεις του Κ. Σημίτη στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο.

Εκανε, δε, τη δήλωση αυτή στο σωστό χώρο. Διότι οι Ελληνοαμερικανοί επιχειρηματίες αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι σημαίνει «αξιοπιστία και κύρος» της χώρας. Αλλωστε και ο Μπερνς, που έφτασε στο σημείο να «διατάζει» δημόσια την κυβέρνηση της «αξιοπιστίας και του κύρους» για το ποια οπλικά συστήματα θα αγοράσει, την ίδια γλώσσα μιλάει. Αμερικάνικα...

Ομως χτες το νοσοκομείο Μεταξά έγινε ο τάφος ενός εργάτη που δούλευε σε συνεργείο καθαριότητας. Ενός 27χρονου Βούλγαρου μετανάστη που τον «απελευθέρωσαν» οι δυνάμεις της αγοράς από το «βάρβαρο» υπαρκτό σοσιαλισμό του Ζίβκοφ και τον έστειλαν εδώ στην κοιτίδα του «εκσυγχρονισμού» για να αναζητήσει την τύχη του στους ορόφους του νοσοκομείου «Μεταξά».

Ομως τα συνεργεία καθαριότητας αποτέλεσαν χρυσάφι για κάποιους «αεριτζήδες» και «γκέτο» για τους εργαζόμενους σε αυτά που είναι, κυρίως, μετανάστες. Ενας «γκιουλέκας» πάνω από το κεφάλι των υποτακτικών, που με μεροκάματα πείνας και χωρίς ασφάλιση να καθαρίζουν τα νοσοκομεία - εκεί που χρειάζονται εκπαιδευμένοι καθαριστές.

Το ίδιο είχε τεκμηριώσει και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ) ένα χρόνο πριν (4.11.1997) αποκαλύπτοντας ότι με τα ίδια που δαπανούσαν για τα ιδιωτικά συνεργεία, θα μπορούσαν να γίνουν 700 προσλήψεις μόνιμων καθαριστριών σε 17 μεγάλα νοσοκομεία.

Η κερκόπορτα άνοιξε. Ακολούθησε, για ορισμένα νοσοκομεία, η εκχώρηση των πλυντηρίων, των ραφείων, της φύλαξης και των μαγειρείων.

Φευ!

Πρόκειται για μια μεταχρονολογημένη εισαγωγή της θατσερικής πολιτικής στη χώρα μας για τον τομέα της υγείας. Είναι μια μεσαιωνική επιλογή για αυτούς που θα μετέχουν στις Ανώνυμες Εταιρίες και μια επικίνδυνη πολιτική για τους ασθενείς.

Είναι επιλογές που δεν αφορούν μόνο τους εργαζόμενους στην υγεία, αλλά το σύνολο των κατοίκων αυτής της χώρας που πρέπει να συγκροτήσουν τη γραμμή αντίστασης και αντεπίθεσης στα ανθυγιεινά σχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Κάθε μέρα

που περνά

νέα βάρη

και δεινά,

μας καμπούριασαν

την πλάτη

με προσχήματα

απάτη.

*

Κάθε μέρα

πιο ωμή

πιο σκληρή

η επιδρομή,

μια η ΟΝΕ

και μια η «κρίση»

πάει, μας έχουν

γονατίσει.

*

Κάθε μέρα

πιο βαριά

τα δεινά

και τα «λουριά»

σκλάβοι πλέον

σε γαλέρα

καταντήσαμε

εδώ πέρα!

*

Και ρωτώ

και απορώ

θα τραβήξει

αυτό καιρό;

Αντε πάνω

το κεφάλι

για να λήξει

αυτό το χάλι!