Δύο ανοιχτές συζητήσεις - συσκέψεις διοργανώνουν Κομματικές Οργανώσεις της ΤΟ Νοτίων Συνοικιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις και θέμα «Καμιά ανοχή στα νέα μέτρα κυβέρνησης, ΕΕ, κεφαλαίου». Οι συσκέψεις, στις οποίες θα μιλήσει ο Κώστας Ζιώγας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, θα πραγματοποιηθούν:
-- Σήμερα Παρασκευή, στη Ν. Σμύρνη, στις 8.00 μ.μ., στο καφέ «Ammos», (Αγχιάλου και Νικομηδείας).
-- Την Κυριακή 8/11, στην Καλλιθέα, στις 11.00 π.μ., στο καφενείο που βρίσκεται στην οδό Σοφοκλέους 195 - 197.
Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:
-- Ενισχύουμε τη συζήτηση με την εργατική τάξη και το λαό για την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Ανταπόκριση από σύσκεψη Οργανώσεων της ΤΟ Τηλεπικοινωνιών της ΚΟ Αττικής.
-- «Χαλυβουργία» Βόλου: Πείρα για την παρέμβαση των κομμουνιστών και την προσπάθεια να ανοίξουν δρόμους μέσα σε συνθήκες αρνητικού συσχετισμού.
-- Θεσσαλονίκη: Ρεπορτάζ από την εκδήλωση της ΚΟ Κ. Μακεδονίας του ΚΚΕ για τα 71 χρόνια από τη μέρα που ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε την πόλη από τους ναζί.
-- ΤΟ Αχαρνών - Φυλής του ΚΚΕ: Εκδήλωση για τους Χασιώτες που έδωσαν τη ζωή τους στην πάλη ενάντια στη ναζιστική κατοχή.
Θετική η πείρα από σύσκεψη Κομματικών Οργανώσεων του κλάδου των Τηλεπικοινωνιών, με θέμα την πολιτική πρόταση του Κόμματος
Μια πλευρά της δράσης των Κομματικών Οργανώσεων είναι η με κάθε τρόπο και μορφή συζήτηση με τον περίγυρό τους της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ. Αξιοποιώντας τη μορφή της σύσκεψης, οι Οργανώσεις των Τηλεπικοινωνιακών Παρόχων της ΤΟ Τηλεπικοινωνιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ συζήτησαν την περασμένη Κυριακή με φίλους του Κόμματος, με πρωτοπόρους εργαζόμενους από τους χώρους δουλειάς, με βάση την πολιτική πρόταση του Κόμματος.
Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που την προετοίμαζαν καιρό τώρα, διαπιστώνοντας προεκλογικά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον εργαζομένων για τις θέσεις του ΚΚΕ. Τα μέλη των Οργανώσεων διακίνησαν προσκλήσεις στους συναδέλφους τους, κάνοντας συζήτηση για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο της σύσκεψης και κανονίζοντας τη μέρα και την ώρα με βάση τις βάρδιες, ώστε να διευκολυνθεί η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή. Προετοιμάζοντας τη σύσκεψη, οι κομμουνιστές εξηγούσαν την αξία της οργανωμένης συζήτησης, της μεταφοράς πείρας, κάλεσαν τον κόσμο να έρθει για να θέσει τον προβληματισμό του, να πει τι εισπράττει κι εκείνος από τον κύκλο του για την πολιτική του ΚΚΕ.
Ο εισηγητής δεν έμεινε μόνο στην τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, στα μέτρα που ήδη εφαρμόζει η κυβέρνηση. Στάθηκε στις οικονομικές εξελίξεις, την αλληλεπίδρασή τους με τις πολιτικές επιλογές, επομένως και από πού απορρέουν τα καθήκοντα που αναλαμβάνει το ΚΚΕ.
Η κουβέντα άναψε αμέσως μετά το τέλος της εισήγησης, με δεκάδες ερωτήματα των συμμετεχόντων: Από το πώς ωριμάζουν οι προϋποθέσεις για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, μέχρι τον κίνδυνο απομόνωσης της χώρας και το χαρακτήρα των σχέσεων που θα αναπτύσσει με τα άλλα καπιταλιστικά κράτη.
Η συζήτηση άνοιξε με αφορμή το ερώτημα αν «τελικά το Κόμμα θέλει να κυβερνήσει». Ετσι ο προβληματισμός κατευθύνθηκε στο τι κοινωνία θέλει το ΚΚΕ, ποιος θα κυβερνά σε αυτήν και με ποιο τρόπο, τι ρόλο θα παίξει το ΚΚΕ στην εργατική - λαϊκή εξουσία, πώς θα γίνεται ο εργατικός - λαϊκός έλεγχος και τι σημαίνει κεντρικός σχεδιασμός για την παραγωγή και την κατανομή των προϊόντων. Αναλύθηκε λεπτομερώς ποιοι και πώς θα συμμετέχουν στη νέα εξουσία: ότι η παραγωγική μονάδα, η κοινωνική υπηρεσία, η διοικητική μονάδα, ο παραγωγικός συνεταιρισμός θα είναι το θεμέλιο της εργατικής εξουσίας. Επισημάνθηκαν τα όργανα εξουσίας, ο ρόλος της αγροτιάς, των φοιτητών, των γυναικών, των συνταξιούχων, στη σοσιαλιστική κοινωνία, με βάση το πρόγραμμα του ΚΚΕ.
Η συζήτηση με αφορμή αυτά τα ερωτήματα βάθυνε αρκετά: Από το ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας οδηγεί αντικειμενικά στην αντιστοίχισή τους με τις σχέσεις παραγωγής, επομένως είναι ώριμη η αναγκαιότητα για την ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων, μέχρι το χρόνο εργασίας στη σοσιαλιστική παραγωγή και την κατανομή του κοινωνικού προϊόντος. Αποδείχτηκε ότι τέτοιες πλευρές απασχολούν τους εργαζόμενους που βρίσκονται στο πλευρό του Κόμματος, βοηθούν να κατανοηθεί η ουσία της αλλαγής για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, επομένως και σε τι συνίσταται ο αντίπαλος της εργατικής τάξης, ποιοι αποτελούν το «σύστημα» ενάντια στο οποίο πρέπει να οξύνεται η πάλη. Κατανοείται βαθύτερα γιατί ο καπιταλισμός δεν μπορεί να διορθωθεί, ότι απαιτείται η ρήξη, η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και όχι απλά η διαδοχή στην κυβερνητική καρέκλα «ικανότερων διαχειριστών».
Με βάση τα παραπάνω, έγινε δυνατό να απαντηθεί πιο τεκμηριωμένα η πίεση που δέχεται μεγάλο κομμάτι του περίγυρου του Κόμματος και επικεντρώνεται στο αν αυτά που λέει το ΚΚΕ είναι ρεαλιστικά, κατά πόσο μπορούν να γίνουν στην Ελλάδα, άποψη που υποτιμά τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Δόθηκε, επίσης, η ευκαιρία μέσα από την κουβέντα να ακούσουν νέοι εργαζόμενοι για τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε στην ΕΣΣΔ, αλλά και για τις αδυναμίες, τα λάθη που έγιναν και τα συμπεράσματα που το ΚΚΕ έχει βγάλει. Υπήρχαν νέοι εργαζόμενοι που πρώτη φορά άκουγαν για τα δικαιώματα που κατέκτησε η εργατική τάξη στη Σοβιετική Ενωση και που σήμερα φαντάζουν «όνειρο θερινής νυκτός», ακριβώς επειδή στο επίκεντρο της παραγωγής ήταν η κάλυψη των λαϊκών αναγκών και η εργασία ήταν καθολικό, αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα, δεν υπήρχε ανεργία, υπήρχε δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, ήταν καθολικό το δικαίωμα στην πρόσβαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Με τη συζήτηση αυτή μένει σαν συμπέρασμα η δυνατότητα που υπάρχει για την εργατική τάξη να ζήσει καλύτερα, αναλαμβάνοντας η ίδια τα κλειδιά της οικονομίας.
Κεντρικό στοιχείο στον προβληματισμό ήταν πώς θα γίνουμε πιο αποτελεσματικοί ώστε να πειστεί η νέα γενιά για να τραβηχτεί στην πάλη, αφού οι ηλικίες κάτω των 40, που μάλιστα κυριαρχούν στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών, ουσιαστικά δεν έχουν ζήσει καμιά κατάκτηση. Η κουβέντα ζωντάνεψε με αφορμή την απεργία της 12ης Νοέμβρη και η πείρα δείχνει ότι χρειάζεται να απαντηθούν ζητήματα από το «γιατί να απεργήσω» μέχρι το «πώς θα το ανακοινώσω στην εργοδοσία». Από την επόμενη κιόλας μέρα της σύσκεψης, φάνηκε ότι σε αυτή τη μάχη μπαίνουν με καλύτερους όρους οι φίλοι του Κόμματος, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση παρεμβαίνουν στις Γενικές Συνελεύσεις, διεξάγουν την αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις που σπέρνουν τη μοιρολατρία για να εξυπηρετούνται τα εργοδοτικά συμφέροντα. Αυτή η προσπάθεια αφήνει παρακαταθήκη, εκπαιδεύει τον περίγυρο, αλλά και τις κομματικές δυνάμεις, στη συσπείρωση δυνάμεων σε ταξική κατεύθυνση, στη συζήτηση για την εναλλακτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.
Από την εξέλιξη της κουβέντας οι εργαζόμενοι αποκόμισαν πολύ θετικές εντυπώσεις, τα ερωτήματα ήταν τόσα πολλά που ορισμένα τα άφησαν ανοιχτά για νέα συνάντηση. Συμφωνήθηκε να μονιμοποιηθεί αυτός ο τρόπος δουλειάς, να γίνονται μηνιαίες συσκέψεις με συγκεκριμένη θεματολογία και ο καθένας απ' όσους συμμετείχε να κάνει προσωπική του υπόθεση την αύξηση της συμμετοχής με άλλους εργαζόμενους. Αποδείχτηκε ότι όσο τέτοιες πρωτοβουλίες γίνονται υπόθεση της κάθε ΚΟΒ, του κάθε κομμουνιστή, τόσο αναπτύσσεται η ικανότητα να προωθείται σε ακόμα περισσότερους η πολιτική πρόταση του Κόμματος και μαζί με την πρωτοπόρα δράση, όλο και πιο σταθερά να συσπειρώνεται εργατόκοσμος με το ΚΚΕ, να προχωρά πιο συστηματικά η οικοδόμηση του Κόμματος σε εργασιακούς χώρους.
Εκδήλωση τιμής και μνήμης για το Ανεξάρτητο Τάγμα Εύβοιας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και τους αρχηγούς του, Θύμιο Καψή (καπετάν Ανάποδος) και Γιώργη Βλαχούτσικο (καπετάν Ευβοιώτης), διοργανώνουν η ΚΟ Εύβοιας του ΚΚΕ και το Παράρτημα Εύβοιας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, την Κυριακή 8/11.
Στις 11 π.μ. θα γίνει κατάθεση στεφάνων στο μνημείο (Αϊ - Γιώργης) και στις 12 μ. εκδήλωση στο δημοτικό σχολείο Προκοπίου. Θα μιλήσει η Σοφία Ντούρου, μέλος της ΕΠ Ανατολικής Στερεάς - Εύβοιας του ΚΚΕ, ενώ η εκδήλωση θα περιλαμβάνει προβολή βίντεο και αφιέρωμα με αντάρτικα τραγούδια της Εύβοιας.
Για την εκδήλωση θα αναχωρήσει πούλμαν από τη Χαλκίδα, στις 9.30 π.μ., από την πλατεία Αγοράς.
«Απ' τα μπουντρούμια και την εξορία
Η νέα του κόσμου ξεκινά Ιστορία»
(Κώστας Βάρναλης, Αη - Στράτης, 1935)
Με αυτούς τους στίχους του μεγάλου κομμουνιστή ποιητή Κώστα Βάρναλη, που γράφτηκαν όταν ήταν εξόριστος στο νησί του Αη - Στράτη, «ζωντανεύουν» στην εργατούπολη του Αιγάλεω οι μνήμες από τις απάνθρωπες διώξεις και τους τόπους εξορίας των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών σε κάθε γωνιά της Ελλάδας από το 1918 μέχρι και το 1974.
Εκεί, στο Πνευματικό Κέντρο «Γιάννης Ρίτσος» θα φιλοξενηθεί στις 18, 19 και 20 Νοέμβρη η έκθεση με το αρχειακό υλικό της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποτελείται από 23 προθήκες, με 5 από αυτές να είναι αφιερωμένες στις γυναίκες αγωνίστριες. Εκτός από τις φωτογραφίες - ορισμένες σπάνιες - εκτίθενται πρωτότυπο αρχειακό υλικό, χειρόγραφα, καλλιτεχνικές δημιουργίες σε κάδρα, γράμματα, αντικείμενα, βιβλία και άλλα εκθέματα.
Η έκθεση θα λειτουργεί από τις 9 π.μ. έως τις 2 μ.μ. και απ' τις 5.30 μ.μ. έως τις 9 μ.μ. Τα εγκαίνια θα γίνουν την Τετάρτη 18/11, στις 8 μ.μ. Στο χώρο θα λειτουργεί έκθεση βιβλίου.
Τηλέφωνο επικοινωνίας για οργανωμένες επισκέψεις: 210.5446.789.
Να σημειωθεί ακόμα πως η ΤΟ Νοτιοδυτικών Συνοικιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, τιμώντας τα 97 χρόνια ζωής και δράσης του Κόμματος, οργανώνει συναυλία, την Τετάρτη 25/11, στις 8 μ.μ., στο κλειστό γυμναστήριο Αιγάλεω.
Από το σύντομο ιστορικό που διαβάστηκε στην εκδήλωση
Στη διάρκεια της εκδήλωσης διαβάστηκε ένα σύντομο ιστορικό για τις θηριωδίες των ναζί στην περιοχή και τη δράση των συνεργατών τους μέσα στο ίδιο το χωριό.
Οπως αναφέρθηκε, η παρουσία του ΕΛΑΣ στην ευρύτερη περιοχή της Πάρνηθας αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για τα στρατεύματα κατοχής και τους συνεργάτες τους και συντελούσε στο να κρατιέται αναπτερωμένο το αγωνιστικό φρόνημα του πεινασμένου λαού της Αθήνας.
Από τον Αύγουστο του 1943, οι Γερμανοί «βάλθηκαν να εξαλείψουν αυτή τη σφήνα της Ελεύθερης Ελλάδας μπροστά στις πύλες της Αθήνας», όπως αναφέρθηκε χαρακτηριστικά. Κυρίως μετά τη μάχη στο Στενό της Κάζας και την τριήμερη μάχη στα Δερβενοχώρια τον Οκτώβρη του 1943 με το 34ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ και το 5ο ανεξάρτητο τάγμα του ΕΛΑΣ της Παρνασίδας. Εκαψαν τότε τα Δερβενοχώρια, εξαναγκάζοντας τους κατοίκους τους να σκορπίσουν στα γύρω καμποχώρια για να σωθούν και εγκατέστησαν φρουρές με ταγματασφαλίτες που γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα, στα χωριά Ασπρόπυργος, Χασιά, Ωρωπός, Σχηματάρι και επιχείρησαν (άνοιξη του 1944) να επεκτείνουν την κυριαρχία τους.
Στις 26/7/44 τρεις Χασιώτες, ο 27χρονος Γεώργιος Κυριάκος, ο 19χρονος Γιάννης Σερέπας και ο 32χρονος Κωνσταντίνος Πλαβούκος συνελήφθησαν μαζί με εφτά Μενιδιάτες στο Μενίδι, την ώρα που δούλευαν το κάρβουνο στα καμίνια. Αφού τους πήγαν στο Κατσιμίδι, τους βασάνισαν για να υποδείξουν τις θέσεις των ανταρτών της Πάρνηθας. Κανείς τους δεν μίλησε και εκτελέστηκαν. Τα πτώματά τους πετάχτηκαν στο ρέμα του Χαράδρου και στη συνέχεια ανατίναξαν τα βράχια για να εξαφανίσουν το έγκλημά τους.
Οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους δεν έχουν ολοκληρώσει το έργο τους. Λίγο έξω από τη Χασιά, στο δρόμο προς τον Ασπρόπυργο, εκτελούν εν ψυχρώ τη σύζυγο του αντάρτη Κ. Καμπόλη, έγκυο και μητέρα 4 παιδιών.
Στις 14/9/1944, οι Γερμανοί ανηφορίζουν και πάλι προς το χωριό. Οι κάτοικοι τρέχουν για να κρυφτούν. Στήνεται το πρώτο εκτελεστικό απόσπασμα, ανάμεσα σ' όσους έχουν πιάσει και δύο εξάχρονα παιδιά, ο Σταύρος Λιόσης του Σπυρίδωνα και ο Νικόλαος Μπρέμπος (Καλατάσας). Ριπές ανταρτών σταματούν προσωρινά την εκτέλεση, οι δύο πιτσιρικάδες τη γλιτώνουν. Γίνεται μάχη σ' όλο το χωριό. Οι Γερμανοί καταφέρνουν να ξαναστήσουν το απόσπασμα. Με τη βοήθεια των ντόπιων συνεργατών τους συγκεντρώνουν όσους έπιασαν έξω από το χωριό. Δεκαοκτώ σκότωσαν εκείνη τη μέρα (σ.σ. στην εκδήλωση κατατέθηκε μαρτυρία ότι ιδιαίτερα μανιασμένοι ήταν οι συνεργάτες των ναζί, σκότωσαν με μαχαίρι ένα 19χρονο παιδί μπροστά στον πατέρα του πριν σφάξουν και τον ίδιο). Συνεργάτες των ναζί οδηγούν επίσης στη σύλληψη του ΕΑΜίτη Κώστα Ρόδη που μεταφέρθηκε στη θέση Κρώρα και εκτελέστηκε.
Ομως, και μετά την αποχώρηση των Γερμανών κατακτητών, η Πάρνηθα ποτίστηκε και πάλι με το αίμα των αγωνιστών του ΔΣΕ που συνέχισαν την πάλη για να έρθουν καλύτερες μέρες σ' αυτόν τον τόπο.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφανιών στο μνημείο που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό.
Εκδήλωση με αφορμή τις εκτελέσεις από τους ναζί και τους συνεργάτες τους στη Χασιά
Το ενδιαφέρον του κόσμου εκδηλώθηκε με μαζική παρουσία στην εκδήλωση και έγινε αφορμή για να έρθουν στο φως και άλλα στοιχεία και μαρτυρίες από επιζώντες εκείνης της εποχής, γεγονός που με τη σειρά του οδήγησε τους συντρόφους της Οργάνωσης να αναλάβουν τη δέσμευση να συγκεντρώσουν και αυτό το υλικό για μια πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση σε επόμενη εκδήλωση.
Μιλώντας στους συγκεντρωμένους, ο Νίκος Καλούτσης, Γραμματέας της ΤΟ Αχαρνών - Φυλής του ΚΚΕ, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Το Κόμμα μας και στην περιοχή μας κάνει συστηματική προσπάθεια να αναδείξει ιστορικά γεγονότα της περιόδου, να αναδείξει αλήθειες κόντρα στη συστηματική παραχάραξη, διαστρέβλωση της Ιστορίας. Και κυρίως να αντλήσει διδάγματα, ιστορική πείρα, όχι σαν ένα μουσειακό είδος, αλλά γιατί ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε είναι πηγή εξαγωγής πολύτιμων συμπερασμάτων για το Κόμμα και το λαό, ιδιαίτερα χρήσιμων σήμερα, σε αντίθεση με αυτά που προπαγανδίζει η αστική τάξη και οι κονδυλοφόροι τους με κάθε ευκαιρία, για "εθνική ενότητα", "όλοι μαζί" και άλλα παρόμοια για να εξαπατούν το λαό, να τον εγκλωβίζουν σε μια πολιτική που συντρίβει τα δικαιώματά τους.
Το Κόμμα μας και τότε και τώρα, με εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις της εργατικής τάξης και όλων των φτωχών, λαϊκών στρωμάτων, μπαίνει μπροστά στην οργάνωση και την πάλη του λαού μας, μέχρι την απελευθέρωση από τη μισθωτή σκλαβιά.
Ο φασισμός είναι καπιταλισμός στην πιο ακραία φρικιαστική του μορφή. Επομένως, δεν μπορεί να αποσπάς το φασισμό από το σύστημα που τον γεννά. Αλλωστε, γι' αυτό οι κομμουνιστές είναι οι πιο πολέμιοι του φασισμού, γιατί ταυτόχρονα είναι και οι μόνοι συνεπείς πολέμιοι του καπιταλισμού! Ο λαός μας, οι λαοί όλου του κόσμου θα θάψουν στα ντουλάπια της Ιστορίας το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό είναι το χρέος μας απέναντι στους νεκρούς του αγώνα μας, τους νεκρούς της τάξης μας και αυτό θα κάνουμε».
Συνεχίζονται απ' τις Οργανώσεις του ΚΚΕ οι εκδηλώσεις παρουσίασης της μελέτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41», που κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή».
Συγκεκριμένα:
-- Αύριο, Σάββατο, στις 6.30 μ.μ., στον Ασπρόπυργο, στο Πνευματικό Κέντρο, με ομιλητή τον Μάκη Μαΐλη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
-- Τη Δευτέρα 9/11, στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, με ομιλήτρια την Θεανώ Καπέτη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Εκδήλωση με θέμα «Οχτώβρης 1917. Η πορεία προς τη νίκη. Διδάγματα - συμπεράσματα», διοργανώνουν αύριο Σάββατο οι Κλαδικές Οργανώσεις της Κομματικής Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, στις 7 μ.μ., στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Θα μιλήσει η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Η εκδήλωση είναι ενταγμένη στις δραστηριότητες που οργανώνονται από τις Κομματικές Οργανώσεις μπροστά στη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, ενώ το περιεχόμενό της υπηρετεί το στόχο να ανοίξει με περισσότερους εργαζόμενους και νέους η συζήτηση σε βασικές πλευρές του Προγράμματος του Κόμματος.
Για την επιτυχία της εκδήλωσης, οι ΚΟΒ όπως και οι αντίστοιχες Οργανώσεις της ΚΝΕ, με έγκαιρο σχεδιασμό και στόχους, πραγματοποιούν περιοδείες σε μεγάλους εργασιακούς χώρους και εργοστάσια. Παράλληλα, προετοίμασαν και αξιοποιούν τα εξειδικευμένα καλέσματα ανά κλάδο, ώστε να ανοίξουν ολοκληρωμένα και με πλατύ μαζικό άνοιγμα, τη συζήτηση με τους εργαζόμενους για τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να ζήσει καλύτερα, αρκεί ο ίδιος να γίνει αφέντης στον τόπο του, να κάνει αυτός κουμάντο στον πλούτο που παράγει και σήμερα του το στερούν.
Εκδήλωση της ΚΟ Κ. Μακεδονίας για τα 71 χρόνια απ' όταν ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε την πόλη από τα γερμανικά στρατεύματα
Ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο Γιάννης Δελής, βουλευτής του ΚΚΕ, ενώ στη διάρκειά της προβλήθηκε βίντεο για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, με αρχειακό οπτικοακουστικό υλικό, ιστορικά ντοκουμέντα, που επιμελήθηκε η ΚΟ Κ. Μακεδονίας του ΚΚΕ. Επίσης, το συγκρότημα της ΚΝΕ παρουσίασε αντάρτικα τραγούδια, ενώ στο χώρο λειτούργησε έκθεση φωτογραφίας για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από το μουσείο φωτογραφίας του Χρήστου Καλεμκερή, καθώς και έκθεση με φωτογραφίες από την πολύμορφη δράση του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ, στα χρόνια της Κατοχής.
Αρκετές μέρες πριν από την τελική επίθεση του ΕΛΑΣ για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, η πόλη είναι ήδη περικυκλωμένη από τις μονάδες του λαογέννητου στρατού.
Το 31ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Χαλκιδικής δίνει μάχες στα ανατολικά, με τα υποχωρούντα προς το κέντρο της πόλης γερμανικά στρατεύματα και τους συνεργάτες τους.
Το 19ο Σύνταγμα Νιγρίτας καλύπτει το βορειανατολικό τομέα μέχρι το Επταπύργιο.
Το 3ο Τάγμα του 13ου Συντάγματος Κιλκίς καλύπτει την περιοχή από το Επταπύργιο μέχρι και την οδό Λαγκαδά.
Η νότια πλευρά καλύπτεται από το 50ό και το 16ο Σύνταγμα.
Στις θέσεις αυτές όλα τα τμήματα παραμένουν σε ετοιμότητα μάχης, ταυτόχρονα όμως σφίγγουν τον κλοιό γύρω από την πόλη. Την ίδια στιγμή, μικρές ομάδες των μονάδων αυτών, σε συνεργασία με τον εφεδρικό ΕΛΑΣ της Θεσσαλονίκης προξενούν φθορές στα εχθρικά τμήματα και προστατεύουν διάφορα καίρια σημεία και υποδομές της πόλης.
Επιχειρούν επίσης να ανατινάξουν το παγιδευμένο κεντρικό υδραγωγείο της πόλης στην περιοχή της Παναγίας Φανερωμένης και την Ηλεκτρική Εταιρεία. Τους προλαβαίνει όμως ομάδα του 3ου Τάγματος και τους αναχαιτίζει, σώζοντας έτσι το υδραγωγείο και την Ηλεκτρική, εξασφαλίζοντας την υδροδότηση και ηλεκτροδότηση της πόλης.
Αλλα τμήματα του ΕΛΑΣ διασώζουν, επίσης, από την καταστροφή τις σιταποθήκες και το εργοστάσιο «Αλατίνη».
Σε πολλά σημεία της Θεσσαλονίκης από το πρωί της 30ής Οκτώβρη γίνονται σκληρές μάχες, όπως αυτή στη Μοναστηρίου.
Η σκληρότερη από αυτές είναι με τους Γερμανούς και ταγματασφαλίτες στο κτίριο της ΧΑΝΘ, που λήγει με την παράδοση των φασιστικών δυνάμεων στα τμήματα του ΕΛΑΣ. Κάτω από τη συνεχή πίεση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ οι Γερμανοί και αρκετοί συνεργάτες τους αναγκάζονται να συμπτυχθούν στα υψώματα του Ωραιοκάστρου.
Εκεί όμως τους περιμένει το 2ο Τάγμα του 13ου Συντάγματος και λίγες μέρες αργότερα στη μάχη του Κιλκίς οι εγχώριοι συνεργάτες των κατακτητών θα συναντήσουν το τιμωρό οπλισμένο χέρι του λαού.
Στις 2 μετά το μεσημέρι τα τμήματα της ΧΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ ολοκληρώνουν την απελευθέρωση της πόλης.
Μιλώντας στην εκδήλωση, ο Γ. Δελής, αναφέρθηκε στο ιστορικό της απελευθέρωσης, στην ηρωική δράση των ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ, στο ΚΚΕ που υπήρξε η ψυχή, ο καθοδηγητής και ο κύριος αιμοδότης τους, στο ρόλο των τότε αστικών πολιτικών δυνάμεων και της ντόπιας ολιγαρχίας, στα πολύτιμα διδάγματα της εποποιίας του λαού μας και στα χρήσιμα συμπεράσματα που αποτελούν παρακαταθήκη για το σήμερα. Αναφέρθηκε, επίσης, σε ιστορικά γεγονότα που αποσιωπούνται ή παραποιούνται από την επίσημη αστική ιστοριογραφία, με στόχο να μειωθεί ο ρόλος του ΕΛΑΣ, στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.
Μεταξύ άλλων, σημείωσε: «Ο ηρωικός αγώνας του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, του Δεκέμβρη του 1944 και η εποποιία του ΔΣΕ, αποτελούν κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης στη χώρα μας, που σφράγισε την ελληνική ιστορία στον 20ό αιώνα.
Αποτέλεσαν και αποτελούν ορόσημο και απόδειξη ότι τη μεγάλη επαναστατική και πρωτοπόρα δύναμη του καιρού μας αποτελεί η εργατική τάξη και το επαναστατικό κόμμα της.
Ο ανυπέρβλητος, μαζικός λαϊκός ηρωισμός, η τεράστια προσφορά στις μετέπειτα κατακτήσεις, όπως και τα λάθη που δυσκόλεψαν αυτόν τον ηρωικό λαϊκό αγώνα να φτάσει στην τελική νίκη με την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, αποτελούν σήμερα πηγή έμπνευσης, διδαγμάτων και συμπερασμάτων.
Το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τη λαϊκή νίκη, ώστε να δικαιωθούν οι μεγάλες θυσίες και προσδοκίες του λαού, καθώς ηττήθηκαν μετά την απελευθέρωση από τις απροκάλυπτες επεμβάσεις του βρετανικού και αργότερα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, στο πλευρό της αστικής τάξης της Ελλάδας.
Αυτή η ακριβοπληρωμένη πείρα του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας είναι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως η εθνικοαπελευθερωτική πάλη των εκμεταλλευομένων πρέπει να διεξάγεται ξέχωρα από τους εκμεταλλευτές τους και να αποσκοπεί στην ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, ο βαρύς φόρος αίματος τοκίζεται προς όφελος της ανανέωσης της αστικής εξουσίας και της ταξικής εκμετάλλευσης.
Γι' αυτό, όσοι μιλούν σήμερα στο όνομα της ηρωικής πάλης του ΕΑΜ, αρνούμενοι να βγάλουν συμπεράσματα από την κατάληξη αυτής της πάλης, στο βαθμό που δεν συνδέθηκε με την ανατροπή της αστικής εξουσίας, εξ αντικειμένου "πετάνε" και χαραμίζουν την αιματοβαμμένη πείρα του εργατικού - κομμουνιστικού κινήματος και προετοιμάζουν νέες σφαγές του».
«Εχοντας βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα», τόνισε, «από τις εποποιίες και τα λάθη του λαϊκού και εργατικού κινήματος, από τις πρωτόγνωρες κατακτήσεις του σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα, αλλά και τα λάθη που οδήγησαν στην ανατροπή του, σαλπίζουμε σήμερα το δρόμο της λαϊκής κοινωνικής συμμαχίας και αντεπίθεσης για τη λαϊκή εξουσία και την αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και νικηφόρα την άγρια ολομέτωπη επίθεση που δέχεται από τα κόμματα και τις δυνάμεις του συστήματος. Αυτός είναι ο δρόμος για να σωθεί οριστικά από την καπιταλιστική βαρβαρότητα της κρίσης, της φτώχειας, των πολέμων. Να απαλλαγεί από το φασιστικό τέρας».
Πείρα από την παρέμβαση των κομμουνιστών στη «Χαλυβουργία» στο Βόλο
Το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης έφερε χιλιάδες απολύσεις, μειώσεις μισθών και μπήκαν σε εφαρμογή όλοι οι αντεργατικοί νόμοι που είχαν ψηφίσει και στηρίξει, τα προηγούμενα χρόνια, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και του συστήματος (εκ περιτροπής απασχόληση, διαθεσιμότητα κ.τ.λ.).
Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, τα μέλη και οι οπαδοί του Κόμματος από την αρχή της κρίσης μπήκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης για να αντιπαλέψουν τα μέτρα, να μην περάσει η αντεργατική λαίλαπα αστικών κυβερνήσεων, ΕΕ, μονοπωλίων.
Το 2010 - '11 υπήρχαν σημαντικά σκιρτήματα του εργατικού κινήματος. Εγιναν μεγάλες κινητοποιήσεις, απεργίες, συλλαλητήρια. Υπήρχαν εργασιακοί χώροι που προχώρησαν σε αγώνες είτε λόγω μη καταβολής των δεδουλευμένων είτε λόγω απολύσεων ή μειώσεων στο μεροκάματο κ.τ.λ.
Ομως, τα πράγματα στους χώρους δουλειάς λόγω της δράσης της ίδιας της εργοδοσίας, των μηχανισμών της αλλά και του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι πολλές φορές δύσκολα. Κυριαρχούν ο φόβος, η ανασφάλεια, οι αυταπάτες για το ρόλο των εργοδοτικών συνδικαλιστών και πολλές φορές για το ίδιο το αφεντικό και τις προθέσεις του.
Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι αυτό της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» του Μάνεση. Ενώ από τη μια πλευρά το εργοστάσιο του Ασπροπύργου βρισκόταν σε απεργία για εννέα ολόκληρους μήνες, οι εργαζόμενοι του Βόλου δεν έκαναν τίποτα ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού με τους συναδέλφους τους την εργοδοσία που τους έφερνε τα ίδια μέτρα.
Μετά από τόσα χρόνια, και αφού ο Μάνεσης έκλεισε το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο, η υποχωρητική και συμβιβαστική στάση του σωματείου έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει μείωση στις αποδοχές των χαλυβουργών, που αγγίζει το 12,5%. Εχουν μπει δύο φορές σε καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας ενώ τα ελλιπή μέτρα ασφάλειας και η εντατικοποίηση της εργασίας είχαν ως αποτέλεσμα να γίνουν τουλάχιστον έξι εργατικά «ατυχήματα», εκ των οποίων το ένα με ακρωτηριασμό δακτύλων και ένα θανατηφόρο.
Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η απεργία στον Ασπρόπυργο η στάση του σωματείου και των εργοδοτικών απέναντι στο κλαδικό Συνδικάτο Μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας» και το ΠΑΜΕ ήταν εχθρική και επιδίωκαν με οποιονδήποτε τρόπο να αποκόψουν τους εργαζόμενους από τις ταξικές δυνάμεις. Μαζί με την εργοδοσία και όλους τους καλοθελητές στην περιοχή (ΣΕΒ, αστικά κόμματα, Τοπική Διοίκηση, ΕΚΒ, ΜΜΕ) έκαναν τα πάντα για να μην ακουστεί καμία φωνή αμφισβήτησης μέσα στη «Χαλυβουργία». Εφτασαν στο σημείο να φέρουν τα ΜΑΤ έξω από τα εργοστάσια απέναντι στους διαδηλωτές.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, και παρά τον αρνητικό συσχετισμό, αξίζει να εξετάσουμε το πώς οι δυνάμεις του ΚΚΕ συνέχισαν την παρέμβασή τους. Με ποιους τρόπους προσπαθήσαμε να ανοίξουμε δρόμους σε αυτό το σημαντικό χώρο όπως η «Χαλυβουργία», παίρνοντας υπόψη αυτά που προαναφέραμε.
Η τρομοκρατία και οι απειλές είναι ένας πάγιος τρόπος για να μη σηκώσουν κεφάλι οι εργάτες, ειδικά στις περιόδους όπου οξύνεται η ταξική πάλη. Ομως, για να πεισθούν οι εργάτες, πέρα από τον εκφοβισμό, η εργοδοσία ζύμωνε ορισμένα βασικά επιχειρήματα ώστε να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα αφού τα μέτρα έρχονταν το ένα μετά το άλλο.
Αρα, ένα πρώτο πράγμα που χρειαζόταν να λύσουμε ήταν η αντιπαράθεση με τα ιδεολογήματα που έβαζαν η εργοδοσία και οι εργοδοτικοί. Μέσα από ανακοινώσεις που μοιράζαμε στις πύλες, σε άρθρα στις τοπικές εφημερίδες, σε κουβέντες με εργαζόμενους προσπαθούσαμε να απαντήσουμε συστηματικά στα εξής:
Α) Ποιοι κλείνουν τα εργοστάσια, πώς λειτουργεί η καπιταλιστική παραγωγή, γενικεύοντας την πείρα από την κατάσταση στο μέταλλο στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Β) Οτι για τη μείωση του μισθού δε φταίει το ακριβό ρεύμα, όπως λέει ο Μάνεσης. Οτι είναι λάθος οι εργαζόμενοι να πιέσουν π.χ. την κυβέρνηση γι' αυτό το στόχο, δηλαδή να παλέψουν με ξένες σημαίες για τα κέρδη του αφεντικού τους.
Γ) Οτι η «υπεύθυνη στάση» του σωματείου δεν βγήκε τελικά σε καλό. Οτι το Συνδικάτο του Μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας» επιβεβαιώθηκε για τη θέση του να στηρίξει την απεργία στον Ασπρόπυργο. Οτι αν ακολουθούσαν και οι ίδιοι τους συναδέλφους τους τα πράγματα σήμερα θα ήταν διαφορετικά.
Το δεύτερο που έπρεπε πάση θυσία να κρατηθεί ήταν η σταθερότητα και η επιμονή στην παρέμβασή μας στο χώρο με κάθε αφορμή. Ηταν στοίχημα να μην περάσει η απογοήτευση στις γραμμές μας, η λογική της παραίτησης από την παρέμβαση σε αυτόν το χώρο. Είτε μπροστά σε μία απεργία είτε με την αφορμή μιας εκδήλωσης είτε μπροστά στις εξελίξεις στον ίδιο το χώρο προσπαθούσαμε να περάσουμε τις θέσεις μας, τη γραμμή του ταξικού κινήματος. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο διοχετεύαμε τη φωνή του Κόμματος και του ΠΑΜΕ μέσα στο εργοστάσιο και αυτό από μόνο του όσο και να μη φαινόταν άμεσα είναι μια σημαντική δουλειά που δεν πρέπει να την υποτιμάμε.
Μια τρίτη πλευρά είναι ότι συμβάλαμε σε αγωνιστικές πρωτοβουλίες σε ζητήματα που είχαν να κάνουν με τη «Χαλυβουργία» και τις εξελίξεις στο εργοστάσιο.
Π.χ.: Στηρίξαμε τη διοργάνωση συλλαλητηρίων συμπαράστασης στους εργαζόμενους στη «Χαλυβουργία» όταν η εργοδοσία προχώρησε στην εκ περιτροπής εργασία. Αναδείξαμε τις παρεμβάσεις του κλαδικού Συνδικάτου στην Επιθεώρηση Εργασίας. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία κάναμε πράξη αυτό που λέγαμε στους χαλυβουργούς, ότι θα είμαστε στο πλευρό τους, ότι μόνο όλοι μαζί θα παλέψουμε την επίθεση της εργοδοσίας και της εκάστοτε κυβέρνησης.
Τέταρτο ζήτημα είναι ότι κάθε φορά, αναλόγως και με τα γεγονότα, ανοίγαμε τα ζητήματα που είχαν να κάνουν με τη χαλυβουργία σε όλο τον κλάδο του Μετάλλου, στα υπόλοιπα εργοστάσια της Μαγνησίας, σε όσα σωματεία και εργασιακούς χώρους μπορούσαμε να φτάσουμε, αναδείξαμε το ζήτημα στις γειτονιές, στηρίξαμε πρωτοβουλίες των Λαϊκών Επιτροπών. Με αυτόν τον τρόπο γενικεύαμε την πείρα, αναδεικνύαμε τις ευθύνες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, πιέζαμε το ίδιο το σωματείο και την εργοδοσία.
Ετσι, λοιπόν, πέρα από την περίοδο του εννιάμηνου ηρωικού αγώνα των χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο, που το θέμα είχε πάρει άλλες διαστάσεις, ανοίξαμε, με τον τρόπο που προαναφέρθηκε, το ζήτημα που είχε δημιουργηθεί με το ραδιενεργό υλικό που είχε εντοπιστεί στο εργοστάσιο και το πόσο βλαβερό ήταν για τους εργάτες αλλά και για όλους τους κατοίκους του Βόλου. Προχωρήσαμε σε ανοιχτή εκδήλωση με τη συμμετοχή επιστημόνων, φορέων και σωματείων, κάνοντας μια σημαντική παρέμβαση στην πόλη.
Αυτά τα χρόνια έγινε προσπάθεια η δράση μας να συμβάλει ώστε να βοηθήσουμε τους χαλυβουργούς να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα μέσα από την ίδια τους την πείρα και να βάλουμε σε κίνηση ένα κομμάτι τους.
Σήμερα, ενώ ακόμα σε ένα μέρος των εργατών υπάρχει η καχυποψία, το κλίμα είναι εντελώς διαφορετικό. Στις στάσεις εργασίας που έγιναν υπό την πίεση των εργαζομένων τα ταξικά σωματεία της περιοχής έδειξαν την έμπρακτη συμπαράστασή τους και έγιναν καλοδεχούμενα.
Ενα άλλο ενδεικτικό είναι ότι στην τελευταία Γενική Συνέλευση της «Χαλυβουργίας», όταν σηκώθηκε ένας εργαζόμενος που δούλευε στον Ασπρόπυργο για να πει ότι αν γίνουν αγώνες θα γίνουν τα ίδια που έγιναν εκεί, πήρε αποστομωτική απάντηση από πολλούς.
Μπροστά μας έχουμε την απεργία στις 12 του Νοέμβρη. Είναι ανάγκη να υπάρχει γενικός ξεσηκωμός αφού τα νέα μέτρα είναι φωτιά. Σε χώρους όπως η «Χαλυβουργία» πρέπει να γίνει δουλειά ώστε να μην πάει κανένας για μεροκάματο. Δεν πρέπει να περάσουν η απογοήτευση και η μοιρολατρία, όπως θέλουν κυβέρνηση και εργοδότες. Πρέπει να αναδείξουμε ότι ο αγώνας, η πάλη φέρνει αποτελέσματα και όχι η αναμονή ή η στάση υποταγής. Οι χαλυβουργοί με τις πρώτες στάσεις εργασίας που έκαναν πίεσαν τον Μάνεση να κάνει λίγο πίσω. Ανοίγοντας σωστά την αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό να επιμείνουμε και πάνω στο πλαίσιο των αιτημάτων, να μετρήσουμε αποτελέσματα στο να βγουν ολοκληρωμένα συμπεράσματα από τους εργαζόμενους αλλά και να μετρηθούν βήματα στην οργάνωση της πάλης τους.