Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι παραδέχονται πλέον πως οι κινητοποιήσεις με τη μαζική συμμετοχή μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών γίνονται με κύριο αίτημα να είναι τα σχολεία ασφαλή και ανοιχτά. Αυτό μεταφράζεται σε προσλήψεις καθηγητών, περισσότερες αίθουσες, περισσότερο προσωπικό καθαριότητας, λιγότερους μαθητές ανά τάξη.

Από τη μεριά όσων κινητοποιούνται ξεχειλίζει η δικαιολογημένη ανησυχία. Από την κυβέρνηση ξεχειλίζει η υποκρισία. Η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι θέλει «ανοιχτά σχολεία». Οι παρεμβάσεις της όμως αποδεικνύουν ότι θέλει το αντίθετο. Αντί να εξαγγείλει τρόπους ικανοποίησης των λογικών αιτημάτων των μαθητών, εξήγγειλε μέτρα εκβιασμού και τιμωρίας, επαναφέροντας το ζήτημα της διαγωγής και αποκλείοντας από την εκπαιδευτική διαδικασία όσους μαθητές συμμετέχουν στις καταλήψεις! Κίνδυνο για την Εκπαίδευση αποτελεί το ντόμινο κλειστών τμημάτων και σχολείων λόγω κρουσμάτων κορονοϊού. Μάλιστα, κανείς δεν ξέρει τη διασπορά του, αφού το διαγνωστικό τεστ δεν είναι υποχρεωτικό και δωρεάν για όσους είχαν επαφή με κρούσμα σε σχολείο ή σε τμήμα. Κίνδυνο αποτελούν τα κενά σε καθηγητές. Φυσικά αυτά τα κενά είναι διαχρονικά με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων. Φέτος όμως είναι πολύ περισσότερα, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει ανάγκη για περισσότερα τμήματα με λιγότερους μαθητές. Ποιος να πάρει στα σοβαρά τον ισχυρισμό της κυβέρνησης ότι θέλει «ανοιχτά σχολεία» όταν η ίδια αρνείται πεισματικά να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να ανοίξουν τα πανεπιστήμια;

Η κυβέρνηση επιστρατεύει τα περί «υποκινούμενων μαθητών». Από μόνος του ο χαρακτηρισμός είναι προσβλητικός. Λες και οι μαθητές δεν μπορούν να κρίνουν. Η κυβέρνηση φιγουράρει πρώτη στη λίστα των «υποκινητών». Αυτή έπρεπε να διασφαλίσει την υγεία και τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, και δεν το κάνει. Τα περί «υποκινούμενων» απευθύνονται στους 17χρονους που, σωστά, έχουν δικαίωμα ψήφου; Οταν προεκλογικά ξεδιπλώνονται - από τα κόμματα που σήμερα τους χαρακτηρίζουν «υποκινούμενους» - καμπάνιες εκατομμυρίων στα ΜΚΔ, δεν βλέπουμε παρόμοιο άγχος. Ούτε ασφαλώς όταν συζητιέται η υποχρεωτική στράτευση στα 18. Ενώ ας μην αναρωτηθούμε καν ποιος είναι ο υποκινητής της καταστολής, των δήθεν «αγανακτισμένων» γονιών και της στρατιάς των υβριστών με δημόσιο λόγο που καθημερινά «στολίζουν» παιδιά που παλεύουν για να είναι το σχολείο τους ασφαλές.

Δίπλα στην κυβερνητική υποκρισία, ξεχωρίζει η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ. Στην αρχή μέσω της «Αυγής» έβλεπε κινητοποιήσεις «αρνητών της μάσκας», βάζοντας το χέρι του στη συκοφάντηση. Πλέον, κάνοντας την ανάγκη... φιλοτιμία, ψελλίζει κάποια περί στήριξης των κινητοποιήσεων. Η «στήριξη» βέβαια εξαντλείται σε ό,τι είναι αναγκαίο για έναν βαρετό δικομματικό καβγά σε ένα πάνελ. Η ΝΔ σπεύδει με ζήλο να παρουσιάζει τις κινητοποιήσεις ως «υιοθετημένες» από τον ΣΥΡΙΖΑ, ευελπιστώντας να κολλήσει σε αυτές τη ρετσινιά του...

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ από την αρχή στήριξαν τα αιτήματα των μαθητών, των γονιών και των εκπαιδευτικών. Είναι δίκαια και αναγκαία για να μην υπάρχει δεύτερη χαμένη χρονιά. Γι' αυτό είναι και απολύτως ρεαλιστικά. Κάποιοι βάφτισαν τις κινητοποιήσεις «χαβαλέ». Ο «χαβαλές» όμως με τον πρώτο εκβιασμό εξανεμίζεται. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει τώρα, μετά τη σειρά τρομοκρατικών εκβιασμών του υπουργείου Παιδείας. Αυτό δείχνει και την υποστήριξη στα αιτήματα των μαθητών, όχι μόνο από τους μαθητές αλλά και από μεγάλα τμήματα του λαού μας.

Από τα όσα απίστευτα έχουμε διαβάσει για τις μαθητικές κινητοποιήσεις, ενστερνιζόμαστε ένα ερώτημα: «Μα για περισσότερους καθηγητές συζητάμε μέσα στην πανδημία;». Οντως! Δεν θα έπρεπε να συζητάμε τα αυτονόητα. Το 2020 θα έπρεπε να συζητάμε για το αν υπάρχει σχολείο χωρίς γιατρό ή νοσηλευτή, για το αν διασφαλίζεται και στο τελευταίο σχολείο επάρκεια σε τεστ ή για την ομαλή σύνδεση σχολικών μονάδων με την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Ομως ό,τι δεν διασφαλίζεται σήμερα αποτελεί ένα ακόμα σύμπτωμα του πραγματικού «ιού», που λέγεται καπιταλισμός.

• Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την «Καθημερινή της Κυριακής»

Με αποφασιστικότητα και πολυμορφία, οι μαθητές συνεχίζουν τον αγώνα τους, δίνοντας την καλύτερη απάντηση στις προσπάθειες τρομοκράτησης και καταστολής, στις απειλές και τους εκβιασμούς που επιστρατεύει η κυβέρνηση, για να μην υλοποιήσει ούτε ένα από τα δίκαια αιτήματά τους. Και καθώς το δίκιο των μαθητών έχει αποκαλυφθεί περίτρανα πια... καθώς έχουν στο πλευρό τους τους γονείς τους, που τρέμουν κάθε φορά που προκύπτει κρούσμα σε σχολείο και το κράτος δεν αναλαμβάνει να κάνει ούτε καν δωρεάν τεστ... καθώς έχουν στο πλευρό τους τους εκπαιδευτικούς, που αρνούνται να χαφιεδίσουν τους μαθητές τους και να τους αποκλείσουν από την τηλεκπαίδευση επειδή αγωνίζονται... η κυβέρνηση στριμώχνεται όλο και περισσότερο και βγάζει το μένος της απέναντι στον αγώνα των μαθητών.

Δεν έχουν σταματήσει τα στελέχη της να λένε ότι «θέλουμε διάλογο με ανοιχτά σχολεία». Ποιος τα λέει αυτά; Μια κυβέρνηση που έφερε ένα πολυνομοσχέδιο - σκούπα για όλη την Εκπαίδευση μέσα στην περίοδο της καραντίνας! Τόσο «υπέρ του διαλόγου με όλα τα σχολεία ανοιχτά» είναι! Αλήθεια, όμως, όσο τα σχολεία ήταν ανοιχτά και «βούιζαν» για τις ελλείψεις, με τους Συλλόγους γονέων και τα Σωματεία των εκπαιδευτικών να απαιτούν μέτρα, μήπως η κυβέρνηση έτρεξε να προσλάβει καμιά παραπάνω καθαρίστρια; Μήπως άνοιξαν αίθουσες για να μειωθούν οι μαθητές ανά τάξη; Μήπως καλύφθηκαν τα κενά των εκπαιδευτικών; Οχι! Η επίκληση του διαλόγου τους αποδεικνύεται επομένως υποκριτική, μόνο για να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις. Αυτό θέλει η κυβέρνηση και όχι να δώσει διέξοδο με ασφαλή σχολεία για τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς τους.

Και ακόμα μεγαλύτερη υποκρισία είναι το θράσος τους να θυμούνται τώρα την «ταξική ανισότητα» στην Εκπαίδευση. Ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα γιατί τάχα τα ιδιωτικά σχολεία και τα φροντιστήρια λειτουργούν κανονικά, ενώ τα κατειλημμένα σχολεία μένουν πίσω στην ύλη. Και μπορεί να βγάλει κανείς συμπεράσματα, γιατί τώρα τους πήρε ο πόνος για τις 10 μέρες μιας κατάληψης, ενώ τις υπόλοιπες 350 δεν λένε κουβέντα για την ανισότητα που βγάζει μάτι. Αλήθεια, όταν ξεκινούσε η χρονιά, με τα σχολεία ανοιχτά, γιατί η κυβέρνηση δεν έκανε ούτε τα στοιχειώδη για να περιορίσει έστω τους παράγοντες που οξύνουν τις «ταξικές ανισότητες» στην Εκπαίδευση; Γιατί δεν κάλυψε όλα τα κενά των εκπαιδευτικών, ώστε να μη χάνονται ώρες; Γιατί δεν έχουν ξεκινήσει πουθενά η Ενισχυτική Διδασκαλία και η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, που τόσο αναγκαίες είναι ειδικά φέτος, μετά τη λειψή περσινή σχολική χρονιά και την ύλη που δεν καλύφθηκε; Και πάλι, λοιπόν, απάντηση στην κυβερνητική υποκρισία είναι τα δίκαια αιτήματα των μαθητών, που θέλουν τώρα όλους τους εκπαιδευτικούς στις θέσεις τους. Θέλουν προσωπικό καθαριότητας, θέλουν ανθρώπινες και ασφαλείς συνθήκες μάθησης.

Οι κυβερνητικές επιθέσεις στους μαθητές φτάνουν στα όρια της γελοιότητας, όπως έγινε με τις αναρτήσεις του υπουργού Αδωνη Γεωργιάδη, με φωτογραφίες τάχα από βανδαλισμούς σχολικών χώρων σε καταλήψεις, οι οποίες όμως αποδείχθηκε ότι ήταν τραβηγμένες προηγούμενες χρονιές, ακόμα και πάνω από δέκα χρόνια πριν... Με τέτοια ψέματα πάνε να αμαυρώσουν τις μαθητικές καταλήψεις, έχοντας στο πλευρό τους διάφορους δημοσιολογούντες, που άλλοι μιλούν για «άρρωστο φαινόμενο», άλλοι για επετειακό, που διαρκεί 30 - 40 χρόνια, κι άλλοι βρίζουν τους αγωνιζόμενους μαθητές, χαρακτηρίζοντάς τους «αλητάκια». Γιατί κινητοποιούνταν όμως όλα αυτά τα χρόνια οι μαθητές; Για ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει. Και τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα στην Εκπαίδευση αν με τις μεγάλες κινητοποιήσεις τους δεν εμπόδιζαν αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, αν δεν πάλευαν για να μείνουν στα χαρτιά μια σειρά νόμων που αποστέωναν το σχολείο και άδειαζαν ακόμα περισσότερο την τσέπη των γονιών στην παραπαιδεία.

Στην πραγματικότητα, όμως, όλοι αυτοί που βαφτίζουν σήμερα «παθογένεια» τις καταλήψεις για να χτυπήσουν τους μαθητικούς αγώνες, αποκαλύπτουν ότι έπεσε στο κενό η προσπάθεια να χειραγωγήσουν τις αγωνίες και τα δίκαια αιτήματα των μαθητών. Ειδικά στις συνθήκες της πανδημίας, θα τους ήθελαν σκυφτούς και υποταγμένους - έτσι θα ήθελαν και όλο το λαό - να δέχονται μοιρολατρικά ότι αν αρρωστήσουν είναι δική τους ευθύνη, να σιωπούν κάτω από τη μάσκα και να εκτονώνονται στο διαδίκτυο. Αλλά αυτό δεν τους περνάει! Οι μαθητές συνεχίζουν τον αγώνα με τις μορφές που εκείνοι επιλέγουν, με τα αιτήματα που αναδεικνύουν την υπεροχή τους, συνεχίζουν να απαντούν και να διεκδικούν το σχολείο και τις συνθήκες που δικαιούνται σήμερα.