Γρηγοριάδης Κώστας

Τώρα, άλλα στοιχεία - από την έρευνα των περσινών εξετάσεων της Γ` Λυκείου - φανερώνουν πως οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων εμφανίζουν να έχουν σαφές προβάδισμα, σε σχέση με αυτούς των δημοσίων. Γεγονός, το οποίο δε συνέβαινε παλιότερα. Συγκεκριμένα, στα τέσσερα βασικά μαθήματα (Μαθηματικά, Ελληνικά, Ιστορία, Φυσική), ο μέσος όρος των επιδόσεων των μαθητών από ιδιωτικά σχολεία υπερτερεί από 0,8 έως 1,8 μονάδες.

Και δε χρειάζονται συγκεκριμένα στοιχεία, βέβαια, για να σημειώσουμε ότι η κάθε λογής παραπαιδεία ζει, βασιλεύει και αναπτύσσεται καθημερινά και σε βάρος της τσέπης των μαθητών και των γονιών τους. Αυτό το γνωρίζουν οι πάντες.

Αραγε, χρειάζονται κι άλλες αποδείξεις, για τον αντιεκπαιδευτικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα της διαβόητης κυβερνητικής μεταρρύθμισης στην Παιδεία;

Για παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμό κατηγόρησε εμμέσως πλην σαφώς τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, προχτές, ο πρόεδρος της Βουλής, Απ. Κακλαμάνης. Σημείωσε, επίσης, ότι επιδιώκουν να επιβάλουν καταχρηστικά τη θέληση των ιδιοκτητών τους στην πολιτεία και υποστήριξε, ότι η κρατική τηλεόραση θα πρέπει να λειτουργήσει ανασχετικά σ' αυτή την τάση, με την αναβάθμιση των προγραμμάτων της.

Χρειάζεται, άραγε, να του θυμίσουμε, ότι το υπαρκτό και τεράστιο πρόβλημα της δημοκρατικής ενημέρωσης, που έθεσε, έχει πρωτίστως πολιτικό περιεχόμενο και κυβέρνηση, αρκετά χρόνια τώρα, είναι το κόμμα στο οποίο ανήκει και ο ίδιος; `Η, μήπως, χρειάζεται να σημειώσουμε το πολύ απλό και αυτονόητο, ότι αναβάθμιση των προγραμμάτων της κρατικής τηλεόρασης προϋποθέτει - ανάμεσα σε άλλα - τον αυστηρό σεβασμό από τη διεύθυνση της τελευταίας ορισμένων βασικών κανόνων δημοκρατικής ενημέρωσης, απαλλαγή της κρατικής τηλεόρασης από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της κυβέρνησης και ουσιαστική βελτίωση της αμοιβής και των σχέσεων εργασίας των δημοσιογράφων;

Τα παραπάνω, βέβαια, δε γίνονται μόνον εκτός Ελλάδας. Κι εδώ, στη χώρα μας, υπάρχουν μερικοί, οι οποίοι καταβάλλουν ανάλογες και αρκετά... φιλότιμες προσπάθειες - πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Ενας απ' αυτούς είναι και ο Γ. Πρετεντέρης των «Νέων», γνωστός για τις σχετικές αντιλήψεις του και από τον καιρό που εξυμνούσε τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς ενάντια στη Γιουγκοσλαβία.

Μόνο που... εδώ είναι Βαλκάνια, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι. Γι' αυτό και η τακτική διαφοροποιείται αναλόγως. Πρώτον, επιχειρείται να φορτωθούν στον Σλ. Μιλόσεβιτς όλα όσα έγιναν στην επικράτεια της πρώην Γιουγκοσλαβίας και την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, την τελευταία 15ετια. Η μέθοδος γνωστή από δεκαετίες: Ανακατεύεις ψήγματα αλήθειας, με μπόλικες δόσεις ψεύδους και βγάζεις το επιθυμητό μείγμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση διασπάσεις, διαμελισμοί, εμφύλιοι, εθνικισμοί, σκοτωμένοι, καταστροφές, κλπ., κλπ., κλπ., έχουν μία και μόνη υπογραφή, αυτή του Σλ. Μιλόσεβιτς. Για όλα φταίει ο «χασάπης των Βαλκανίων» και, πάντως, δεν έχουν καμιά ευθύνη οι ΗΠΑ και η ΕΕ... Δεύτερον, επιχειρείται η εμφάνιση όλων όσων καταγγέλλουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τα ΝΑΤΟικά εγκλήματα, όλων όσων υπερασπίζονται τις αρχές της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας και το δικαίωμα του κάθε λαού, να καθορίζει την τύχη και το μέλλον του, ως θαυμαστών και οπαδών του πρώην Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας. Ετσι ξεμπερδεύουμε και μ' αυτούς...

Μόνο που εδώ είναι Βαλκάνια, επαναλαμβάνουμε...

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι οι ακραιφνείς οπαδοί της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» στη χώρα μας είναι σχετικά λίγοι. Αρκετά περισσότεροι είναι όσοι παριστάνουν τους... Πόντιους Πιλάτους. Ο συνηθισμένος ισχυρισμός των τελευταίων είναι ο εξής: Θα ήθελαν, μαζί με τον Μιλόσεβιτς, να δικάζονταν και ο Κλίντον, ο Μπλερ, ο Σολάνα, κλπ. κλπ.

Είναι τουλάχιστον παράλογο, ίσως σκεφθείτε και δε θα 'χετε άδικο. Είναι αδιανόητο και εξωπραγματικό το δικαστήριο, που έστησαν ο Κλίντον, ο Μπλερ και οι λοιποί ΝΑΤΟικοί εταίροι για να εξυπηρετήσουν τους στόχους και τις επιδιώξεις τους, ακόμη και να σκεφθεί να δικάσει τους εμπνευστές και δημιουργούς του. Και αυτό αποδείχνεται από την ίδια τη ζωή, πέρα από την κοινή λογική.

Ολ' αυτά, όμως, είναι... ανούσιες λεπτομέρειες, για τους... Πόντιους Πιλάτους. Αλλωστε, η ίδια... λογική χαρακτηρίζει και τις υπόλοιπες θέσεις τους. Διακηρύσσουν φιλολαϊκές πολιτικές και μέτρα, αλλά τις θέλουν μέσα στον «ευρωμονόδρομο» και με κυρίαρχους τους «νόμους της αγοράς» και τις πολυεθνικές. Υπερασπίζονται στα λόγια την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, αλλά αποδέχονται στην πράξη το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και την επεμβατική του πρακτική, όπως και το νέο διεθνές «δίκαιο», που αυτά συνεπάγονται. Και τόσα άλλα.

Γρηγοριάδης Κώστας

Τις προάλλες, για παράδειγμα, η πρόεδρος του Ενιαίου Φορέα Ελέγχου Τροφίμων (ΕΦΕΤ) - του κατ' εξοχήν αρμόδιου φορέα, δηλαδή - παραδέχτηκε δημόσια ότι το προσωπικό του δεν ξεπερνά τα 60 άτομα, σε όλη τη χώρα και, μάλιστα, τα περισσότερα δεν είναι μόνιμα.

Αϊντε, τώρα, να κάνεις ουσιαστικό έλεγχο με 60 άτομα. Και να ήθελες, δε θα μπορούσες. Ούτε έναν έλεγχο σε 1.000 επιχειρήσεις ανά εξάμηνο δεν προλαβαίνεις να πραγματοποιήσεις. Και να σκεφτείτε ότι ο ΕΦΕΤ συστάθηκε πριν από έναν και πλέον χρόνο, με μπόλικες τυμπανοκρουσίες, εξαγγελίες, κλπ., κλπ. Οπως συμβαίνει πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Πέρα από τα παραπάνω, όμως, υπάρχει και το πλέον σοβαρό ερώτημα: Θέλουν οι κυβερνώντες να ασκήσουν ουσιαστικό έλεγχο; Οχι, απαντάμε ανεπιφύλακτα εμείς. Και δεν το λέμε ατεκμηρίωτα και αστοιχείωτα.

Ο ουσιαστικός και όχι ο οποιοσδήποτε τυπικός και φαινομενικός έλεγχος, σε οποιονδήποτε τομέα της οικονομίας και σ' αυτόν των τροφίμων, δεν μπορεί να συμβαδίζει με τις λογικές και πολιτικές «απελευθέρωσης της αγοράς». `Η το ένα θα κάνεις ή το άλλο.

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι πάντες, όμως - ακόμη και οι κυβερνώντες - γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Μπορεί να έχουν αναγορεύσει το μεγάλο κεφάλαιο σε «κοινωνικό εταίρο», σε «βασικό μοχλό ανάπτυξης», κλπ., κλπ., αλλά να τον καταστήσουν ...ευεργέτη της κοινωνίας δεν το έχουν τολμήσει ακόμη.

Ισως, αργότερα, το δούμε κι αυτό...

Ολα αυτά μέχρι σήμερα. Γιατί η υπόθεση Μιλόσεβιτς, και συνολικά η ΝΑΤΟική «ευταξία», επιτρέπει σε ορισμένους να διαφημίζουν με θράσος τη μόνη σοβαρή ιδιότητα που διαθέτουν: Της «Φιλιππινέζας» των «νικητών». Τρανό παράδειγμα τέτοιας... ιδεολόγας «παραδουλεύτρας» (έναντι των υπολοίπων που είναι απλώς «αργυρώνητοι»), πότε του Σημίτη και του Σολάνα, πότε της Κάρλα ντελ Πόντε και του Γιαννίτση, ο «αριστερός» κ. Μπίστης.

Χωρίς να κρύβουν ότι η ιστορία που διηγούνται είναι γραμμένη από τους «νικητές», ξεπερνούν τα όποια ηθικά (άγνωστη γι' αυτούς λέξη) διλήμματα, ξεμυτίζουν από το υποκριτικό καταφύγιο του «ουδέτερου» και αποφαίνονται: Το θέμα δεν είναι αν οι «νικητές» φτιάχνουν την ιστορία στα μέτρα τους, αλλά ότι πρέπει να προσκυνάμε τους «νικητές» και συνεπώς να διακονούμε την ιστορία του ψεύδους και της αδικίας που αυτοί συγγράφουν!

***

Από τα «ζιγκ-ζαγκ» της ανθρωπότητας διακρίνουν μόνο τα πισωγυρίσματα. Αγκιστρωμένοι στο άρμα των ισχυρών, δε διανοούνται να θέσουν σε δοκιμασία τα σημερινά τους προνόμια, σκεφτόμενοι - έστω ως πιθανό ενδεχόμενο - ότι οι σημερινοί «νικητές» του ΝΑΤΟ, αύριο μπορεί να είναι οι ηττημένοι.

Γι' αυτούς ο Μεσαίωνας δεν έδωσε ποτέ τη θέση του στην Αναγέννηση. Ωστόσο, όσο σίγουρο είναι ότι η Αναγέννηση υπήρξε, εξίσου σίγουρο είναι ότι οι υμνητές της σύγχρονης Ιεράς Εξέτασης θα έχουν την τύχη όλων εκείνων που (και) τότε νόμιζαν «αιώνια» την Ιερά Εξέταση και την Ιερά Συμμαχία...

***

«Τι τα θες», λένε - με αυτή την τάχα μου πραγματιστική αφέλεια του «τιγκαρισμένου» από το γλείψιμο του «νικητή» χυδαίου «ρεαλισμού» τους - «αν νικούσε ο Χίτλερ θα ήταν στο εδώλιο ο Τσόρτσιλ ή ο Στάλιν. Ετσι και ο Μιλόσεβιτς. Αυτός έχασε, αυτός δικάζεται. Το παν είναι ο "νικητής". Και σιγά εμείς μην εναντιωθούμε στους "νικητές". Εμείς πρέπει να κοιτάμε την πάρτη μας»...

Ιδού το απόσταγμα της σκέψης τους! Δίδαγμα πρώτον: Να είστε με το «νικητή»! Δίδαγμα δεύτερον: Να είστε με τον... εαυτό σας!

***

Είμαστε σίγουροι: Αυτοί, όσο ο Χίτλερ φάνταζε «νικητής», θα ήταν με τον Χίτλερ... Και στο Μανιάκι με τον Ιμπραήμ θα συντάσσονταν. Νικητής γαρ! Ακόμα και με το Μιλόσεβιτς θα μπορούσαν να είναι, αρκεί να νικούσε! Ποιο «δίκαιο» και κουραφέξαλα. Το μόνο «δίκαιο» που προσκυνούν είναι του «νικητή»!

Οι άνθρωποι, μέσα στα καταγώγια του ραγιαδισμού τους, αδυνατούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Για παράδειγμα, ο Σπάρτακος μπορεί να έχασε, αλλά ποιος ήταν τελικά ο νικητής; Στην Ελλάδα, ο Σκόμπι κέρδισε, αλλά ποιος ήταν ο νικητής, οι στρατοδίκες ή ο Μπελογιάννης; Ο σοσιαλισμός του 20ού αιώνα «έχασε», αλλά ποιος κέρδισε; Οχι, πάντως, τα εκατομμύρια παιδιά που ζητιανεύουν στην πρώην ΕΣΣΔ.

Οι άνθρωποι, βουτηγμένοι στα «αργύρια», δε συναισθάνονται ότι οι χαμένες μάχες του παρόντος θα είναι οι φωτεινοί σταθμοί όπου η ανθρωπότητα θα κλίνει ευλαβικά το γόνυ, μετά το νικηφόρο «πόλεμο» του μέλλοντος. Οχι του πολύ μακρινού μέλλοντος. Και σίγουρα όχι τόσο μακρινού ώστε να έχουν ξεχαστεί οι μορφές των σημερινών «δοσίλογων».

Γρηγοριάδης Κώστας

Φαίνεται, όμως, πως η... άγνοια έχει πολύ διαδοθεί τελευταία στις τάξεις των αστυνομικών δυνάμεων. Χτες, λοιπόν, ο Κώστας Τασούλας, αστυνομικός που υπηρετεί στην Ασφάλεια Ιωαννίνων, πήρε τηλέφωνο τον γραμματέα της αντίστοιχης ΝΕ του Κόμματος και ήθελε να μάθει ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Είμαστε σίγουροι - κατόπιν και του νέου κρούσματος - ότι και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης μένει... άναυδος, από τα απανωτά και προκλητικά κρούσματα παρακολούθησης της πολιτικής δραστηριότητας. Δεν είμαστε, όμως, καθόλου σίγουροι, ότι η έκπληξή του θα οφείλεται στην παρακολούθηση αυτή καθαυτή ή στον τρόπο υλοποίησής της.

«Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς είναι εγκληματίας πολέμου και θα έπρεπε να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή. Η επέμβαση του ΝΑΤΟ, το 1999, εναντίον του καταπιεστικού καθεστώτος του νομιμοποιούνταν, σε τελική ανάλυση, από την ανάγκη να τερματιστεί η εθνοκάθαρση και να αποδοθεί στους κατατρεγμένους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου ένα μίνιμουμ ασφάλειας και μία ελπίδα για το μέλλον τους».

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από άρθρο της «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», το οποίο αναδημοσιεύει η χτεσινή «Καθημερινή». Το σημειώνουμε δε, γιατί αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα της επιχείρησης πλύσης εγκεφάλων και χειραγώγησης της κοινής γνώμης, που έχει στηθεί εδώ και χρόνια, κυρίως, στις ΗΠΑ και τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Μπορεί ο αρθρογράφος, να θέτει παρακάτω στο κείμενό του διάφορες επιμέρους ενστάσεις (π.χ. για τον τρόπο παράδοσης του Σλ. Μιλόσεβιτς), αλλά τα βασικά ζητήματα είναι πέραν από κάθε αμφισβήτηση. Θεωρούνται αλήθειες με άλφα κεφαλαίο. Κι, όπως βλέπετε, αυτά είναι ο χαρακτηρισμός του Σλ. Μιλόσεβιτς, ως εγκληματία πολέμου, η εθνοκάθαρση και ο κατατρεγμός των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου και το δικαίωμα επέμβασης του ΝΑΤΟ, όπως και η νομιμοποίηση των εγκληματικών επιδρομών εναντίον της Γιουγκοσλαβίας.

Πόση σχέση έχουν όλ' αυτά με την αλήθεια; Ουσιαστικά καμία, αλλά αυτό δεν το γνωρίζουν οι εργαζόμενοι και οι λαοί των χωρών αυτών. Τουλάχιστον, η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία τους.

Η βραχονησίδα ήταν ιδιοκτησία του Ξενοφώντα Αντωνιάδη (πατέρα του σημερινού αρχηγού του Στόλου, Αντώνη Αντωνιάδη) από το 1860 (!!) κι έπειτα και αποφάσισε να την πουλήσει για λόγους αδυναμίας καταβολής φόρου κληρονομιάς ή δωρεάς.

Οι πληροφορίες της κυπριακής «Σημερινής» αναφέρουν, επίσης, ότι ακολουθήθηκαν όλες οι νόμιμες διαδικασίες.

Πέραν, πάντως, από το καθεστώς «ελεύθερης αγοράς», πουλήματος και ξεπουλήματος βράχων, βραχονησίδων και νησιών, που αποδέχονται η κυβέρνηση, η ΝΔ και οι «εραστές» της ΟΝΕ, προκύπτουν σημαντικά ερωτήματα προς την κυβέρνηση, όπως:

- Αν δεν κάνουμε λάθος, η Σκύρος θεωρείται ακριτική περιοχή (FIR κλπ.) Η Σκυροπούλα δίπλα, όχι;

- Αν υπάρχουν χαρτιά του ελληνικού δημοσίου (υπηρεσιών), που βεβαιώνουν μια τέτοια ιδιοκτησία, δεν πρέπει να το μάθει και ο ελληνικός λαός;

- Ο αρχηγός Στόλου (γιος του ιδιοκτήτη) δε γνωρίζει την κρισιμότητα της πώλησης;

- Η κυβέρνηση και, ιδιαίτερα, τα αρμόδια υπουργεία δεν έχουν λόγο;

-- Τι αδίκημα

έχει κάνει

και τον φέρατε

σε δίκη;

-- Απεργούσε

και ζητούσε

της ΟΝΕ

την καταδίκη

κι «όχι» έλεγε

στα «μέτρα»

που ανατρέπουν

τις συντάξεις,

χίλιες δυο,

με άλλα λόγια,

οι... παράνομές του

πράξεις!

* * *

-- Το κατάλαβα,

εντάξει,

...διασάλευσε

την «τάξη»,

δηλαδή εννοώ

τη «νέα»

και ποινή

θα φάει γενναία,

με το κλομπ,

τον αστυνόμο,

με τις δίκες,

με το νόμο

θα επιβάλουμε

τον τρόμο!