Κυριακή 5 Ιούνη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Απ' το «μαλακό», στο «άγριο»...

Τον πρώτο καιρό μετά την εκλογή της, η κυβέρνηση Καραμανλή - εκμεταλλευόμενη και το γεγονός ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ είχαν προχωρήσει πολύ το «έργο» της κατεδάφισης των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων - το 'παιζε «ήπιων τόνων», επιχειρώντας να συνεχίσει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, «με το μαλακό και λάου - λάου». Μόλις, όμως, χρειάστηκε να σκληρύνει και να επιταχύνει, το έκανε χωρίς κανένα δισταγμό, δείχνοντας το πραγματικό πρόσωπό της. Ετσι, τις προάλλες, ο πρωθυπουργός όχι μόνο έκρινε σκόπιμη τη δημόσια προσωπική του παρέμβαση και δήλωσε ότι θα προχωρήσουν γοργά οι «διαρθρωτικές αλλαγές», αλλά και συμπλήρωσε, με έμφαση, ότι η κυβέρνησή του είναι αποφασισμένη να τις επιβάλλει με κάθε τρόπο και με όλα τα μέσα, πατάσσοντας τις αντιρρήσεις και αντιδράσεις των εργαζομένων.

Βεβαίως, η προσποιητή «ηπιότητα» των πρώτων ημερών δεν είχε ξεγελάσει όσους γνωρίζουν ότι η ΝΔ - όπως και το ΠΑΣΟΚ - είναι ταγμένη να υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και προκειμένου να κάνει αυτή τη «δουλιά», δε θα δίσταζε να επιτεθεί άγρια εναντίον των λαϊκών στρωμάτων. Υπήρξαν, όμως, άλλοι που ήταν σε αναμονή κι έδειχναν ανοχή στη νέα κυβέρνηση. Ε, καιρός είναι να το ξανασκεφτούν κι αναλόγως να πράξουν...

Για... το καλό τους

Ιδιαίτερα αποκαλυπτική για το δυσοίωνο μέλλον σημαντικών τομέων της ελληνικής γεωργίας, ήταν σε πρόσφατη ομιλία της στη Χάγη της Ολλανδίας η αρμόδια Επίτροπος της ευρωένωσης, Μ.Φ. Μπόουλ. Αναφερόμενη στην πορεία της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, υπογράμμισε ότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα αλλά πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότερα, μέσω της αναθεώρησης των καθεστώτων της ζάχαρης, της αμπελουργίας και των οπωροκηπευτικών. Σκιαγραφώντας, για παράδειγμα, τι θα περιέχει η αναθεώρηση της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς ζάχαρης, είπε ότι απαιτείται μία εκτεταμένη αλλαγή πριν το 2010, πράγμα που σημαίνει «μεγάλες περικοπές στην εσωτερική τιμή του προϊόντος αλλά και μια μεγάλη μείωση της παραγωγής». Πρόσθεσε ακόμη ότι ανάλογο πρέπει να είναι το πνεύμα της αναθεώρησης που θα γίνει το αμέσως επόμενο διάστημα και για τους άλλους δύο τομείς.

Τι να πει κανείς για όλους εκείνους που προσπαθούσαν και προσπαθούν ακόμη να πείσουν τους Ελληνες αγρότες ότι η ενδιάμεση αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, έγινε, πρωτίστως, για... το καλό τους;

Η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα

«...Η λεγόμενη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σημαίνει γενίκευση της κατάργησης του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας και του 8ωρου, υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων, επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας. Οι αλλαγές στο χρόνο εργασίας συμβαδίζουν με την πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων, με την κατάργηση της Κυριακής αργίας. Η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα συμβαδίζει με την καθήλωση των μισθών και τη σύνδεσή τους, σε μια πορεία με την παραγωγικότητα. Ο κανονισμός της ΕΕ για τη βδομάδα των 65 ωρών, ο διαχωρισμός σε ενεργό - ανενεργό χρόνο, δείχνουν πού οδηγούνται τα πράγματα.

Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου επιβάλλει την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η οποία αυξάνεται μόνο μέσα από την ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης. Βασική επιδίωξη των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων είναι να γίνει η εργατική δύναμη ακόμα πιο φτηνή, με την αύξηση του απλήρωτου μέρους της εργασίας, όπου ο εργαζόμενος δε δουλεύει για την αναπαραγωγή και συντήρηση της εργατικής του δύναμης, αλλά για την αύξηση των κερδών του κεφαλαιοκράτη...».

Αυτά τόνιζε - ανάμεσα σε άλλα - η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ («Ριζοσπάστης» 1/6/2005). Και τις αμέσως επόμενες μέρες μια σειρά γεγονότα (ανακοίνωση Κομισιόν, Ευρωσυμβούλιο υπουργών Απασχόλησης, παρέμβαση Καραμανλή, κλπ.) δικαίωσαν πλήρως την επιτακτική ανάγκη της «λαϊκής απάντησης, τώρα!», όπως έλεγε ο πρωτοσέλιδος τίτλος του «Ρ» εκείνης της μέρας.

Χεροπιαστή απόδειξη

Η περισσότερο, όμως, χεροπιαστή και αδιαμφισβήτητη δικαίωση των θέσεων του ΚΚΕ, ήρθε από τη γνωστή πολυεθνική αλυσίδα καταστημάτων «Καρφούρ». Η επιχείρηση αυτή, λοιπόν, όχι μόνον προσλαμβάνει ωρομίσθιους (τρίωρα, τετράωρα), με εξευτελιστικά μεροκάματα, εκμεταλλευόμενη τη σχετική αντεργατική νομοθεσία των προηγούμενων και νυν κυβερνώντων, αλλά προχώρησε και στην εφαρμογή της διαβόητης ευρωενωσιακής οδηγίας, περί «ανενεργού χρόνου», πριν καν αυτή θεσμοθετηθεί και νομοθετηθεί.

Συγκεκριμένα, βάζει τους εργαζόμενους (π.χ. τους τετραωρίτες), να εργάζονται για δύο ώρες και μετά τους υποχρεώνει σε αναγκαστικό διάλειμμα 1 ή 1½ ώρας, κρατώντας τους στο χώρο της επιχείρησης μέχρι να τους ξανακαλέσει στο πόστο τους, για να εργαστούν τις υπόλοιπες δύο ώρες. Και, βέβαια, το χρόνον αυτό, που οι εργαζόμενοι υποχρεωτικά «κάθονται» και παραμένουν ανά πάσα στιγμή στη διάθεση της επιχείρησης, η εργοδοσία δεν τον πληρώνει, αφού τον θεωρεί «ανενεργό». Με άλλα λόγια, η επιχείρηση έχει στη διάθεσή της τους εργαζόμενους για 5 η 6 ώρες (αύριο και για περισσότερες), αλλά τους πληρώνει μόνο για τέσσερις. Ουσιαστικά, δηλαδή, έχουμε τα πρώτα χεροπιαστά δείγματα των προωθούμενων νέων εργασιακών σχέσεων, όπου ο εργοδότης θα χρησιμοποιεί τους εργάτες, όταν, όπως και όποτε θέλει. Ο σύγχρονος Μεσαίωνας είναι ήδη παρών...

Συμπράξεις καταλήστευσης

Μέχρι τώρα ο λαός πλήρωνε την υπέρογκη και άδικη φορολογία και το καπιταλιστικό κράτος είχε την υποχρέωση - υποτίθεται - να κατασκευάζει έργα υποδομής, να παρέχει δημόσια και δωρεάν Παιδεία, υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, κλπ.

Από δω και πέρα θα έχουμε τις ΣΔΙΤ ή τις Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα. Και για να το καταλάβετε καλύτερα, θα επεκταθεί και θα γενικευτεί αυτό που έκαναν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» και την «Αττική Οδό».

Με άλλα λόγια, το καπιταλιστικό κράτος θα συνεχίσει να εισπράττει τους συνεχώς διογκούμενους και περισσότερο άδικους φόρους (κεντρικούς και «αποκεντρωμένους», π.χ. των δήμων), αλλά τα διάφορα έργα (δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια, νοσοκομεία, γέφυρες, σχολεία, μουσεία, μαρίνες, ύδρευση, αποχέτευση, βιολογικοί καθαρισμοί) όπως και πολλές υπηρεσίες (καθαρισμού, φύλαξης, κέτερινγκ, διοίκησης λιμανιών - αεροδρομίων - μαρίνων - νοσοκομείων, είσπραξης ληξιπρόθεσμων χρεών προς το Δημόσιο, βρεφονηπιακοί σταθμοί, γηροκομεία, κλπ.), θα τις αναλαμβάνουν οι κεφαλαιοκράτες. Οι τελευταίοι, βέβαια, για να βγάλουν τα... έξοδά τους και τα προσδοκώμενα κέρδη τους, θα πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό και, ταυτόχρονα, θα χαρατσώνουν και τους πολίτες. Δηλαδή, αν μέχρι σήμερα πληρώναμε δύο και τρεις φορές, για ό,τι μας παρείχε το καπιταλιστικό κράτος, τώρα, θα το πληρώνουμε στο πολλαπλάσιο...

ΒΙΒΛΙΟ
Αθησαύριστος λαϊκός αγώνας

Με τη συγκινητική επιθυμία τα έσοδα απ' αυτό να διατεθούν για την ανάδειξη των αγώνων του δωδεκανησιακού λαού ενάντια στην ιταλογερμανική κατοχή και έπειτα στη βρετανική, κυρίως του Εθνικού Μετώπου Πανδωδεκανησιακής Απελευθέρωσης (ΕΜΠΑ), ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης στα Δεωδεκάνησα, στη Μέση Ανατολή και του ΕΜΠΑ, Ελευθέριος Ι. Διακογιάννης, (με την ομόψυxη συμβολή της οικογένειάς του για τη διασταύρωση στοιχείων, συλλογή ντοκουμέντων και μαρτυριών ζώντων αγωνιστών και ηρώων-θυμάτων αυτού του αγώνα), υλοποίησε το μακρόχρονο πόθο του. Κατέλειπε, λίγο πριν πεθάνει, την πολύτιμη ιστοριογραφική μαρτυρία του «Οι ανυπότακτοι της Σύμης (Βρετανική κατοχή στα Δωδεκάνησα)», διασώζοντας - από τη λήθη και τους παραχαράκτες της Ιστορίας - το δυσκολότατο (ιστορικά και γεωφυσικά), γι' αυτό πολλαπλά ηρωικό, αθησαύριστο από τους ιστορικούς, άγνωστο στις μεταπολεμικές γενιές, απελευθερωτικό αγώνα του δωδεκανησιακού λαού. Με την ευκαιρία του ενός χρόνου από το θάνατό του και των 60 χρόνων από τη δημιουργία του ΕΜΠΑ, η οικογένεια του Ε.Ι. Διακογιάννη, τίμησε τη μνήμη του με την έκδοση του βιβλίου του (474 σελ. εκδόσεις «Προσκήνιο»), με προλόγους των Αλίκης Παληοδήμου, Μανώλη Γλέζου, Βάσου Λυσσαρίδη και Βάσου Μαθιόπουλου. Επισήμανσης αξίζει και η σεμνότητα αυτής της μοναδικής μαρτυρίας. Ο Λευτέρης Διακογιάννης δεν ιστόρησε τον εαυτό του, αλλά «απαθανάτισε» τους ουδέποτε μνημονευμένους ήρωες - μάρτυρες της Δωδεκανήσου, στηριζόμενος σε πλούτο ντοκουμέντων: Φωτογραφίες, ποικίλα κρατικά έγγραφα (ελληνικά, βρετανικά, ιταλικά), προκηρύξεις, διακηρύξεις προς το δωδεκανησιακό λαό και άλλα αγωνιστικά τεκμήρια του ΕΜΠΑ, συνταρακτικές επιστολές και γραπτά ηρωικών αγωνιστών, δημοσιεύματα δωδεκανησιακών, αθηναϊκών, ιταλικών εφημερίδων της εποχής, αρχεία του ΚΚΕ και συναγωνιστών του κλπ.

Ο Λ. Διακογιάννης διατρέχοντας τον αγώνα κατά της ιταλικής και γερμανικής κατοχής στα Δωδεκάνησα και στη Μ. Ανατολή, τον αγώνα του Δεκέμβρη, αποκαλύπτοντας τα δολερά ανθελληνικά σχέδια της Αγγλίας κατά του ΕΑΜ, την - προσυμφωνημένη μεταξύ ναζιστικής Γερμανίας-Βρετανίας - παράδοση των Δωδεκανήσων από τους αποχωρούντες Γερμανούς στους Αγγλους εισβολείς και τα σχέδια της Βρετανίας για κατάληψη των Δωδεκανήσων από την Τουρκία, φθάνει στον τρίχρονο απελευθερωτικό αγώνα του ΕΜΠΑ κατά της βρετανικής κατοχής. Πρωτεργάτης και αιμοδότης του ΕΜΠΑ, με πρωτοπόρους πολλούς Δωδεκανήσιους κομμουνιστές αγωνιστές, ήταν το ΚΚΕ. Τον τίμιο αγώνα του ΕΜΠΑ, όπως πριν του ΕΑΜ, για την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων από την Αγγλία και την ένωση με την Ελλάδα, «αγκάλιασαν» και πολλοί άλλοι, όπως ο Λ. Διακογιάννης, αγωνιστές.

ΠΡΟΣΩΠΟ
Ζακ Σιράκ

Τη «δέσμευσή» του στο «μέλλον της Ευρώπης», αλλά και στην «ικανοποίηση των αιτημάτων που εξέφρασαν οι Γάλλοι πολίτες διά μέσου του δημοψηφίσματος της περασμένης Κυριακής», εξέφρασε ο Ζακ Ζιράκ. Το βροντερό «όχι» της τάξης του 55%, με το οποίο ο γαλλικός λαός απέρριψε το «ευρωσύνταγμα», αποτελεί «χαστούκι», τόσο για την πολιτική του, όσο και για τις φιλοδοξίες του.

Παρά την τρομοκρατία και τις ασφυκτικές προπαγανδιστικές πιέσεις που ασκήθηκαν, οι Γάλλοι ψηφοφόροι δε φάνηκαν να πείθονται ότι η ευρωπαϊκή συνθήκη αναβαθμίζει το «κοινωνικό κράτος», που περικόπτουν τα τελευταία χρόνια οι γαλλικές κυβερνήσεις. Ούτε ότι διασφαλίζονται τα συμφέροντά τους και οι εργασιακές τους συνθήκες. Ούτε, φυσικά, ότι το «ευρωσύνταγμα» δε σχετίζεται με την πολιτική που ακολουθείται στη χώρα τους.

Ο ελιγμός της αλλαγής κυβέρνησης δε φαίνεται να σώζει το κόμμα του Σιράκ, «Ενωση για ένα Λαϊκό Κίνημα». Ούτε, όμως, το αντιπολιτευόμενο Σοσιαλιστικό Κόμμα, του Φρανσουά Ολάντ, είναι σε θέση να προσεταιριστεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αφού η υποστήριξη της ηγεσίας του στο «ευρωσύνταγμα» δίχασε τους ψηφοφόρους του και απέδειξε με το σαφέστερο τρόπο ότι τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας μπορεί να διαφέρουν στη ρητορική, αλλά όχι στις πολιτικές επιλογές.

Μείζων αντιπολίτευση, πλέον, απέναντι στον Σιράκ αλλά και στη νεοσύστατη κυβέρνηση Βιλπέν, είναι μόνον η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία του «όχι».


Ε. Μ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ