Οκτώ ταινίες κάνουν πρεμιέρα απόψε με την πλέον αναμενόμενη να φιγουράρει επικεφαλής. Είναι οι αδελφοί Ρούσο (Αντονι και Τζο) που επανακάμπτουν μετά το «Captain America 2: O Στρατιώτης του Χειμώνα» (2014) και πραγματοποιούν το καινούργιο τους σινεκόμικ «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος» (2016), σε 3D, σύμφωνα με κανόνες τέχνης, πολλά οπτικά εφέ, εντυπωσιακές μάχες κ.λπ. Το σύμπαν Μαρβέλ στον κινηματογράφο λειτουργεί σαν μια μακροσκελής τηλεοπτική σειρά που, παρά τη διαδοχή διαφορετικών σκηνοθετών που καταθέτουν διαφορετικά αποτελέσματα, το στιλ, το λουκ και η σκηνοθεσία του πλάνου παραμένουν πάντα συνεπή. Σ' αυτήν εδώ τη σύναξη των σούπερ ηρώων και χαρακτήρων του κόσμου της Μαρβέλ, πρωταγωνιστής στον ομώνυμο ρόλο είναι και πάλι ο Κρις Εβανς...
Πρεμιέρα απόψε κάνει και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Βρετανο-Ιορδανού, Νάτζι Αμπου Νόβαρ «Λύκος της ερήμου» (2014), μια συμπαραγωγή Ιορδανίας, Κατάρ, Ενωμένων Εμιράτων και Αγγλίας. Ενδιαφέρουσα περιπέτεια, ιστορία εκδίκησης και επιβίωσης ενός μικρού βεδουίνου στην ιορδανική έρημο που εκτυλίσσεται το 1916, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Τέλος, πρεμιέρα απόψε και για τη γαλλοβελγική παραγωγή «Λευκοί ιππότες» (2015) σε σκηνοθεσία του Βέλγου Ζοακίμ Λαφός, ταινία που προβλήθηκε - και βραβεύτηκε - στην 14 ημερών διάρκειας φετινή 17η διοργάνωση του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας. Ενδιαφέρον θέμα και επίκαιρο, λόγω της προσφυγικής κρίσης και των ασυνόδευτων παιδιών, το μέλλον των οποίων διαγράφεται ερεβώδες στην «ανθρωπιστική» ΕΕ και των «μπίζνες» των ΜΚΟ. Γάλλος πρόεδρος ΜΚΟ πείθει πολλά ζευγάρια, που επιθυμούν να υιοθετήσουν, να χρηματοδοτήσουν επιχείρηση μεταφοράς ορφανών παιδιών από μια ρημαγμένη από τον πόλεμο χώρα της Αφρικής, στη Γη της Επαγγελίας...
Μαζί με τον καρκίνο μπαίνει, τυχαία, στη ζωή της Ελένης κι ένας άστεγος, δομικός αφηγηματικός άξονας σε αυτή την απλή, ανθρώπινη, αισιόδοξη και καλοδουλεμένη ταινία, που, παρά τις αδυναμίες και τις υπερβολές της, είναι ιδιαίτερα αξιόλογη. Smac σημαίνει second mitrochondrial activator of caspases και είναι μία πρωτεΐνη, χρήσιμη στην καταπολέμηση του καρκίνου...
Με τους: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιάννη Κοκιασμένο, Σταυρούλα Κοντοπούλου κ.ά.
Παραγωγή: Ελλάδα (2015).
Η ταινία είναι όντως άψογη αλλά δεν έχει την ίδια συναρπαστικά αμείλικτη και μαλακή κίνηση προς τα μπρος της προηγούμενης νορβηγικής του ταινίας, που έρεε, προβλέψιμη μεν, συνεχώς μέσα στο κανάλι της προδιαγεγραμμένης πορείας της. Δυστυχώς, βέβαια, οι σκηνοθέτες ακολουθούν πολύ συχνά ένα καταστροφικό θεωρούμε μοντέλο. Κάποιος κάνει κάνα - δυο καλά φιλμ στη χώρα του, αναγνωρίζεται διεθνώς και συλλέγει επαίνους για την καλλιτεχνικότητά του. Υπάρχουν φυσικά και σκηνοθέτες που δουλεύουν τόσο αφηρημένα ή τόσο κολλημένοι σε ένα συγκεκριμένο είδος που ίσως και στο εξωτερικό να μπορούν να δουλεύουν το ίδιο καλά. Σε ό,τι αφορά τον Γιόακιμ Τρίερ, όμως, παρά την καλή αυτή ταινία, θα ήταν καλύτερα να επιστρέψει το συντομότερο στη Νορβηγία. Θα ήταν κρίμα να χάσει τη δική του γλώσσα...
Με τους: Τζέσε Αϊζενμπεργκ, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Γκάμπριελ Μπερν, κ.ά.
Παραγωγή: «Louder than bomboms», Νορβηγία, Γαλλία, Δανία (2015).
Η ταινία μιλά κύρια για τον Στάλιν, ο οποίος, σύμφωνα με τον Μιχάλκοφ, σε δύσκολη καμπή του μεγάλου πολέμου, την ώρα που οι ναζί εισχωρούσαν όλο και βαθύτερα στη χώρα και ακόμη και πρώην εχθροί ενώνονται εναντίον του κατακτητή, εκείνος και οι διεστραμμένοι μεθύστακες στρατηγοί του ενδιαφερόταν μόνο να εξολοθρεύουν τους αντιφρονούντες των γκούλαγκ, καίτοι ο Στάλιν γνωρίζει καλά ότι «μόνο οι αντιφρονούντες μπορούν να νικήσουν τους ναζί»! Γι' αυτό, εξάλλου, απελευθέρωσε και αποκατέστησε τον Κότοφ, θέτοντάς τον επικεφαλής των βρώμικων και τρομαγμένων ορδών αυτοκτονίας που σύμφωνα με την διαταγή του 227: «Ούτε βήμα πίσω» πρέπει να μάχονται άοπλοι στους πρόποδες του μπαρουτόφρακτου κάστρου, για να τους εξολοθρεύσει ο εχθρός. Πραγματικά για γέλια. Την ίδια στιγμή, που οι ναζιστές αξιωματικοί, αντίθετα, αποδεικνύονται άνθρωποι που... σέβονται τους κανόνες του πολέμου! «Εγώ είμαι επαγγελματίας στρατιωτικός - λέει ένας από δαύτους - δεν είμαι χασάπης...», όπως οι Σοβιετικοί, εννοεί ξεκάθαρα ο Μιχάλκοφ, που πάει ένα βήμα παραπέρα την ανιστόρητη και βρώμικη ταύτιση φασισμού - κομμουνισμού, στο... ξέπλυμα του ναζισμού. Ομως οι ξυπόλητοι αντιφρονούντες χάρη στην ηγετική αυτοθυσία του Κότοφ, χάρη στην Παναγιά και την Αγιά Βαρβάρα, χάρη στο κισμέτ, κατάφεραν το ακατόρθωτο. Να καταλάβουν το Οχυρό που έπεσε τυχαία... Με παράλογο χιούμορ και μελοδραματικό συναισθηματισμό, η ταινία εστιάζει σε χαρακτήρες. Στο προσωπικό και όχι το συλλογικό. Ο Μιχάλκοφ προσπαθεί να δώσει στην κάθε σκηνή διάσταση «κλασική» μέσα από πομπώδικα κενή γραφή, πασπαλισμένη με ποιητική ασάφεια, με επανερχόμενα ειδυλλιακά φλασμπάκ, με τα μπρος και τα πίσω στο χρόνο. Αυτό είναι αδιανόητο, γιατί τόσο τα σούπα συστατικά του όσο και η ποιότητά τους δεν το επιτρέπουν. Οι χαρακτήρες είναι χτισμένοι πάνω σε τόσο σαθρά θεμέλια που δεν μπορεί παρά η δραματουργία τους να είναι κακή. Ιδιαίτερα οι γυναικείοι ρόλοι είναι για γέλια. Μάνα και κόρη κάκιστες, ερμηνείες εκνευριστικές. Ας μη μιλήσουμε για το ρόλο της κόρης - είναι η κόρη του Μιχάλκοφ που ο μπαμπάς της προσπαθεί να πλασάρει ως ηθοποιό. Πρώτα νοσοκόμα αλτρουίστρια, ρισκάρει για τους άλλους, μετά χάνει τη φωνή της από κάποιο τραύμα - αυτό ήταν αποτέλεσμα του φριχτού σεναρίου του προηγούμενου φιλμ και τέλος πατέρας και κόρη επιτέλους συναντιούνται μετά τη μάχη, πατώντας και οι δυο την ίδια νάρκη... Αρκετά ασχοληθήκαμε με τον Μιχάλκοφ και δεν αξίζει τον κόπο! Ειλικρινά, όμως, διερωτάται κανείς, αν ποτέ τον άξιζε...
Με τους: Νικίτα Μιχάλκοφ, Νάντια Μιχάλκοβα, Αννα Μιχάλκοβα.
Παραγωγή: «Burnt by the sun 3 Citadelle», Ρωσία (2011).