Με το βλέμμα στραμμένο στην «αλλαγή του πολιτικού σκηνικού», δηλαδή στο μακιγιάρισμα του αστικού πολιτικού συστήματος για να επιτευχθεί η μακροημέρευσή του, είναι πλέον οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και δεν το κρύβουν.

Σε άρθρο στο χθεσινό «Δρόμο» μιλάνε για «τριγμούς στο πολιτικό σύστημα», εκτιμάνε «καταβαράρθρωση των μνημονιακών» κομμάτων και «αλλαγή του πολιτικού σκηνικού». Ποια είναι η αλλαγή; Το ότι τρία εκατομμύρια ψηφοφόροι φαίνεται να φεύγουν από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και να κατευθύνονται στα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα, από το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη «Χρυσή Αυγή». Η εμφάνιση ή η ενίσχυση νέων αστικών κομμάτων βγαλμένων από τα σπλάχνα των υπαρχόντων αστικών κομμάτων είναι για το ΣΥΡΙΖΑ αλλαγή του πολιτικού σκηνικού! Το να «βάλει ο Μανωλιός τα ρούχα του αλλιώς»!

Γι' αυτό και ο πυρήνας του άρθρου του μιλάει για «μεταπολίτευση»: «Για να υπάρξει διέξοδος στη χώρα είναι αναγκαία μια μεγάλη μεταπολίτευση του λαού, ο σχηματισμός ενός πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ ικανού να συγκρουστεί με την τρόικα και τους υποτακτικούς της, η δημιουργία μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας με πυρήνα τη ριζοσπαστική Αριστερά». Οπως ακριβώς δηλαδή μετασχηματίστηκε το αστικό πολιτικό σύστημα και από την παλιά Ενωση Κέντρου προέκυψε το ΠΑΣΟΚ και από την παλιά ΕΡΕ προέκυψε η ΝΔ, όπως μέσα σ' ένα κλίμα ευφορίας και «αλλαγής» επιτεύχθηκε η ενσωμάτωση του λαϊκού κινήματος, έτσι και τώρα αναζητείται ένα νέο «μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό» να ενσωματώσει τη λαϊκή οργή. Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόθυμος να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα τέτοιο σκηνικό αποκοίμισης του λαού. Το περίμενε εξάλλου πολύ καιρό δίνοντας τα ανάλογα διαπιστευτήρια. Αλλωστε η «μεταπολίτευση» το 1974, δεν ήταν τίποτε διαφορετικό από την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, μιας ολόκληρης περιόδου, που ξεκινούσε από το 1950 μέχρι το 1974. Αστικό πολιτικό σύστημα θέλουν και δεν το κρύβουν, μόνο που επιδιώκουν και τον εγκλωβισμό του λαού σ' αυτό. Τέτοια μεταπολίτευση θέλει κι ο ΣΥΡΙΖΑ, και το λαό στη στρούγκα των αστών.

Τώρα, βέβαια, αν ο κ. Καρτερός δε διαβάζει τις παρεμβάσεις που αμείωτα (και) τις τελευταίες μέρες βεβαιώνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενοχλεί το ΠΑΣΟΚ γιατί διεκδικεί βασικό ρόλο από την αποστολή που μέχρι τώρα το ΠΑΣΟΚ είχε αναλάβει, ε, τι να κάνουμε. Να μιλήσουμε κι εμείς για άγνοια ή «μυωπία»; Μπα. Δεν είναι η αδυναμία προσανατολισμού το πρόβλημα του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο. Είναι ο ίδιος ο προσανατολισμός του, που συστηματικά υπηρετεί τον αντίπαλο των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.

Πώς θα καταφέρει, αν πάρει την εντολή, ο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση; Το είπε προχτές ο Μανώλης Γλέζος. Υπάρχουν, είπε, βουλευτές στα άλλα κόμματα που τώρα κατεβαίνουν μαζί τους στις εκλογές αλλά είναι ταλαντευόμενοι. Ετσι θα τους τραβήξουν μετά τις εκλογές από τα κόμματά τους σε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Κυβέρνηση με σημαία ευκαιρίας δηλαδή. Σαν τα ανεμομαζώματα. Μόνο που αυτά γίνονται και ανεμοσκορπίσματα. Ο καιροσκοπισμός τους σε όλο του το μεγαλείο. Αλλά το πιο σημαντικό για τις προθέσεις και τους προσανατολισμούς του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης το είπε ο Πέτρος Τατσόπουλος στη ΝΕΤ. Τι είπε; Ακόμη και το ΚΚΕ να συνεργαζόταν, πάλι δεν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση. Αρα χρειάζεται συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Αυτός τουλάχιστον είναι ειλικρινής.

Στις 7 Ιούλη 1917 η Προσωρινή Κυβέρνηση δημοσίευσε διάταγμα για τη σύλληψη και προσαγωγή του Λένιν σε δίκη. Ο Λένιν με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της ΚΕ των μπολσεβίκων πέρασε στην παρανομία και από την Πετρούπολη στις 11 Ιούλη κατέφυγε μεταμφιεσμένος στο Ραζλίφ, στις όχθες μιας λίμνης, στην καλύβα ενός μπολσεβίκου εργάτη, του Εμελιάνοφ. Η πλοκή του έργου εκτυλίσσεται στο δίμηνο της παραμονής του Λένιν σ' αυτό το κρησφύγετο, έως τη μέρα που μεταμφιεσμένος, ξυρισμένος, με περούκα, τραγιάσκα και με πλαστή εργατική ταυτότητα με το επώνυμο Ιβανόφ, ξεκίνησε για τη Φινλανδία.

Η λογοτεχνική αφήγηση είναι βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα από την περίοδο που ο Λένιν επεξεργάστηκε και έθεσε νέα γραμμή με στόχο την άμεση κατάληψη της εξουσίας από τις επαναστατικές εργατικές δυνάμεις, τις γνωστές «Θέσεις του Απρίλη» του 1917. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Αλλωστε και η τελευταία κίνηση της εθνικοποίησης της Ηλεκτρικής Επιχείρησης συνοδεύτηκε από δηλώσεις της κυβέρνησης Μοράλες ότι θα τηρήσει τις υποχρεώσεις της έναντι όσων επένδυσαν. Και το παράδειγμα της Βολιβίας και το πρόσφατο της Αργεντινής με την εθνικοποίηση του 51% της ισπανικής πετρελαϊκής επιχείρησης «REPSOL», αν κάτι αναδεικνύουν είναι ότι δεν αρκούν κινήσεις εθνικοποιήσεων ώστε η εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων να περνάει σε ένα βαθμό στο κράτος, πολύ περισσότερο όταν αυτό είναι καπιταλιστικό. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορεί να αξιοποιηθεί και ο ενεργειακός πλούτος σε όφελος του λαού είναι τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να γίνουν λαϊκή περιουσία, με εργατική λαϊκή εξουσία που θα έχει τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια της.