Κύριο χαρακτηριστικό της προεκλογικής αντιπαράθεσης, ενόψει των εκλογών της 7ης του Μάρτη, αποτέλεσε η συστηματική προπαγανδιστική προσπάθεια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ν' αποκρύψουν και να διαστρεβλώσουν θεμελιώδεις πολιτικές τους επιλογές και αποφάσεις, της περασμένης τετραετίας, σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, οι οποίες διαμορφώνουν και επιβάλλουν την όποια διακυβέρνηση από την ερχόμενη Δευτέρα.

Πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης και υφαρπαγής της ψήφου της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια της ντόπιας ολιγαρχίας να επιβάλει γενικευμένη σκοταδιστική αποπολιτικοποίηση, που συνιστά μέγιστο ζήτημα πολιτικής δημοκρατίας στη χώρα μας και προδιαγράφει τα όσα σχεδιάζονται για «το κρίσιμο 2004».

Βασικές πολιτικές της περασμένης τετραετίας, η περιβόητη «προσαρμογή» στην ΟΝΕ του Μάαστριχτ και η νέα ευρω-λιτότητα με το τέλος της δραχμής και την επιβολή του ευρώ, η διαπραγμάτευση για το ευρωσύνταγμα και η διεύρυνση της ΕΕ, το «νέο» δόγμα και η «νέα» δομή του ΝΑΤΟ, με την υπαγωγή της αναβαθμισμένης «αντιτρομοκρατικής» βάσης της Σούδας απευθείας στο αμερικανικό Στρατηγείο του ΝΑΤΟ και όχι στη «Συμμαχική Διοίκηση» (SHAPE) στην Ευρώπη, το ζήτημα του λεγόμενου ευρωστρατού, τα γεγονότα της 11/9/2001 και ο ρόλος της Ελλάδας στις επεμβάσεις και κατοχές του Αφγανιστάν και του Ιράκ, απουσιάζουν εκκωφαντικά από την προεκλογική προπαγάνδα του διπολικού δικομματισμού που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ακροθιγώς και σποραδικά γίνονται αναφορές στις έξωθεν επιβαλλόμενες «λύσεις» στο Κυπριακό και στα Ελληνοτουρκικά, που υποτίθεται ότι αποτελούν και την αφορμή «συνταγματικής» επίκλησης για την επίσπευση των εκλογών. Απουσιάζουν ακόμη και οι αναφορές σε «κεντρικές» κυβερνητικές πολιτικές, όπως η εξάμηνη προεδρία της ΕΕ το 2003, ακόμη και σ' αυτή την πολυδιαφημιζόμενη σύλληψη της «17Ν» (!!!).

Το ΠΑΣΟΚ, μετά την αποπομπή του «καταλληλότερου» Κ. Σημίτη και την επιβολή του νεοταξίτη Γ. Παπανδρέου ως μόνου και αποκλειστικού «αρχηγού» της «νέας παράταξης», προσπάθησε να πείσει με διάφορες γλυκανάλατες ασυναρτησίες ότι δήθεν το βασικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι (...) κάθε «πολίτης» και το ναρκωτικό του, κάθε χωριό και κομπιούτερ, κάθε πόλη και ιδιωτικό πανεπιστήμιο, κάθε νέος και γυμναστήριο μετά την ανασφάλιστη πρωινή παρτ-τάιμ εργασία.

Η ΝΔ ξεκίνησε να πάρει τις εκλογές, επειδή, λέει, θα αποδοκιμαζόταν η «διεφθαρμένη διακυβέρνηση» του ΠΑΣΟΚ. Και οι δυο κατέληξαν σ' ένα όργιο προπαγανδιστικής παροχολογίας, κινδυνολογίας και εκβιασμών, αλλά για την ουσιαστική πολιτική «ταμπακέρα» συνέχισαν να τηρούν απόλυτη «σιγήν ιχθύος». Ακόμη και οι εντυπωσιακές μεταγραφές, ιδιαίτερα του «νέου» ΠΑΣΟΚ, με «δεξιούς» και «αριστερούς» νεοφιλελεύθερους, μετά το αρχικό ξάφνιασμα καλύφθηκαν πίσω από ένα θορυβώδες «πολιτικό» κουτσομπολιό χωρίς ουσιώδη πολιτική αντιπαράθεση.

Είναι φανερό ότι η ντόπια ολιγαρχία προσπαθεί να επιβάλει και στην Ελλάδα, μια πολιτικά «ατίθαση» χώρα, το νεοταξίτικο μετα-ψυχροπολεμικό μοντέλο εναλλαγής στην εξουσία «πολιτικών» διαχειριστών «αυτονομημένων» από την «πολιτική δημοκρατία», όπως τη γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, δηλαδή έξω και ενάντια στο δημοκρατικό ανταγωνισμό συλλογικών συμφερόντων. Η «πολιτική» παρουσιάζεται ως «διαχείριση» επιμέρους, εξατομικευμένων «καθημερινών προβλημάτων», και η «ιδεολογία» αντί για κοσμοθεωρία, κάτι ανάμεσα σε ψυχαναγκαστικό μάντρωμα, διεφθαρμένη χρησιμοθηρία και απαθή, κυνικό οχαδερφισμό. Πρόκειται για απαξία και περιφρόνηση του «κυρίαρχου λαού». Αλλά και για συνειδητή εξαπάτηση των (...) «ψηφοφόρων», αφού πολιτικές, όχι μόνο υπάρχουν, αλλά ασκούνται καθημερινά με ωμό, βίαιο και ταξικό τρόπο.

Η προηγούμενη τετραετία σημάδεψε την «προσαρμογή» της Ελλάδας στο «νέο» δόγμα και τη «νέα» δομή του ΝΑΤΟ, όπως υιοθετήθηκε, τον Απρίλη του 1999, στη ΝΑΤΟική σύνοδο κορυφής της Ουάσιγκτον, σηματοδοτώντας τη «νέα» πλανηταρχία των ΗΠΑ, την ώρα που όλοι οι «σύμμαχοι» βομβάρδιζαν ανηλεώς, για πρώτη φορά μεταπολεμικά, το ευρωπαϊκό έδαφος και τα γυναικόπαιδα της Σερβίας. Την περίοδο αυτή η διεθνής πολεμική σκηνή ανατράπηκε δραματικά, ιδιαίτερα μετά την 11/9/2001 και την εξαπόλυση του «διαρκούς παγκόσμιου αντιτρομοκρατικού πολέμου» από τον Τζ. Μπους υιό και την καμαρίλα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου.

Η Ελλάδα, ως κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ συμμετείχε στη γεωστρατηγική «αναδιάρθρωση» της Βαλκανικής, στη ΝΑΤΟική κατοχή του Αφγανιστάν, μετά την αμερικανο-βρετανική εισβολή και «στις προσπάθειες σταθεροποίησης στο Ιράκ».

Στα πλαίσια της νέας δομής του ΝΑΤΟ η βάση της Σούδας αναβαθμίζεται σε βασική ΝΑΤΟική «αντιτρομοκρατική βάση» για ολόκληρη τη Μεσόγειο στα πλαίσια της επιχείρησης «Active Endeavour» (Ενεργό Εγχείρημα) και τίθεται υπό αποκλειστικό αμερικανικό έλεγχο.

Στο τελευταίο ΝΑΤΟικό Συμβούλιο (NAC), την 5/12/2003 με τη συνυπογραφή του τότε ΥΠΕΞ, Γ. Παπανδρέου, επιβεβαιώνεται και πάλι ότι «το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχουν κοινά στρατηγικά συμφέροντα, και παραμένουν σταθερά προσηλωμένοι στην ενίσχυση της αμοιβαίας συνεργασίας».

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελλών (12/12/2003) οι Κ. Σημίτης/ Γ. Παπανδρέου συνυπογράψανε την «ευρωπαϊκή στρατηγική ασφαλείας» σύμφωνα με την οποία «ακρογωνιαίος λίθος του διεθνούς συστήματος είναι η διατλαντική σχέση (...) κρίσιμης σημασίας ρόλο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την ασφάλεια της Ευρώπης, έπαιξαν, ιδίως μέσω του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ (...) καμία από τις νέες απειλές δεν είναι καθαρά στρατιωτική (...). Ενεργώντας από κοινού οι ΕΕ και οι ΗΠΑ μπορούν να αποτελέσουν μια κολοσσιαία δύναμη αγαθού για τον κόσμο μας». Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν δεσμευτεί υπέρ του παγκόσμιου μιλιταρισμού των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Γιατί το αποκρύβουν προεκλογικά από τον φιλειρηνικό ελληνικό λαό;

Η πλειοψηφία της ελληνικής Βουλής, με την εσπευσμένη προεκλογική επικύρωση της διεύρυνσης της ΕΕ, απ' όλα τα κόμματα πλην του ΚΚΕ, αποποιήθηκε, άνευ όρων, το δικαίωμα βέτο που είχε εντός της ΕΕ για το σύνολο της διεύρυνσης, που υποτίθεται ότι θα συνέβαλε σε «ευνοϊκή» εξέλιξη στο Κυπριακό. Ο αυτοχειριασμός πραγματοποιήθηκε ακριβώς την ώρα που το Κυπριακό έμπαινε στην κρισιμότερη φάση της μακρόχρονης τραγικής του πορείας.

Στο αμερικανοβρετανικό εκβιασμό του «σχεδίου Ανάν» συνέτρεξαν και οι ευρωπαϊκές «μεγάλες δυνάμεις» που έχουν επενδύσει στην όποια «επίλυση». Σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Βρυξελλών, που φέρει τη συνυπογραφή των Κ. Σημίτη - Γ. Παπανδρέου απευθύνεται «έκκληση για άμεση επανέναρξη των συνομιλιών με βάση τις προτάσεις του ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών. Η ΕΕ επαναλαμβάνει ότι είναι διατεθειμένη να λάβει υπόψη της τους όρους ενός διακανονισμού σύμφωνα με τις αρχές που αποτελούν τα θεμέλια της Ενωσης».

Είναι σαφές ότι δεν προβλέπεται καμία «ευρωπαϊκή λύση» του Κυπριακού όπως προπαγανδίζει ψευδώς ο Γ. Παπανδρέου. Η ΕΕ αρκείται να «λάβει υπόψη» τον αμερικανοβρετανικό «διακανονισμό» που θα επιβάλλει ο Κ. Ανάν. Εκ των υστέρων, η Κομισιόν αναλαμβάνει «να βοηθήσει» αποκλειστικά για το συμβατό της επίλυσης με το «κοινοτικό κεκτημένο» που δεσμεύει ήδη τη Λευκωσία.

Οι ομόφωνες αποφάσεις των Βρυξελλών αποκαλύπτουν και την εθνο-εμπορία τονίζοντας ότι «η διευθέτηση του προβλήματος της Κύπρου, θα διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες προσχώρησης της Τουρκίας». Η εισβολή και κατοχή του 1974 αναδεικνύεται σε βασικό εργαλείο «ευρωπαϊκής πολιτικής» της Αγκυρας.

Στη «μεταβατική» τριετία 1999-2002 το «τρίτο στάδιο της ΟΝΕ» του Μάαστριχτ που είχε τεθεί σε ισχύ από την 1/1/1999, «ολοκληρώθηκε» με τη δημιουργία της «ζώνης του ευρώ» και την εξαφάνιση ιστορικών νομισμάτων δώδεκα ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων και της δραχμής. Η «νομισματική» πολιτική ασκείται πλέον όχι από τα κράτη, αλλά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).

Παράλληλα, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λάακεν (Δεκέμβρης 2001) συγκάλεσε την «Ευρωπαϊκή Συνέλευση για το μέλλον της Ευρώπης» που κατέθεσε «σχέδιο Συνθήκης για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης» στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης (Ιούνης 2003). Οι διαπραγματεύσεις επί του σχεδίου ευρω-συντάγματος άρχισαν τον περασμένο Οκτώβρη με τη σύνοδο κορυφής της Ρώμης και βρίσκονται σε εξέλιξη μετά την αποτυχία κατάληξης στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελλών (Δεκέμβρης 2003).

Το Ευρωσύνταγμα επιβάλλει υποχρεωτικά την νεοφιλελεύθερη «ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς», νομιμοποιεί «συνταγματικά» ολιγαρχική δομή και λειτουργία της ΕΕ, «εναρμονίζει» την εκμετάλλευση και καταστολή του ευρωπαϊκού εργατικού δυναμικού και διαμορφώνει το «νέο» πλαίσιο παγκόσμιας επεμβατικότητας του ευρωπαϊκού μιλιταρισμού. Σύμφωνα με το άρθρο 10 του σχεδίου ευρω-συντάγματος, οι αποφάσεις των Βρυξελλών «υπερέχουν έναντι του Δικαίου των κρατών - μελών». Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συνυπογράφουν, σε αγαστή σύμπνοια, την «ευρωπαϊκή» δέσμευση της χώρας. Γιατί αποκρύβουν προεκλογικά τις πολιτικές της ΕΕ και τις υποχρεώσεις ευρω-λιτότητας των ελληνικών κυβερνήσεων;