Παρέμβαση στη συζήτηση που έχει ανοίξει το τελευταίο διάστημα στην Καλαμάτα για την καθυστέρηση μετονομασίας των Τμημάτων του ΤΕΙ, κάνει με ανακοίνωσή της η Νομαρχιακή Επιτροπή Μεσσηνίας του ΚΚΕ. Η ΝΕ του ΚΚΕ επισημαίνει ότι η συζήτηση που απασχολεί τον τοπικό Τύπο και τα κόμματα, εστιάζει στο ότι μετά από τη «βάση του 10» ελάχιστοι είναι οι φοιτητές που πάνε να σπουδάσουν στην Καλαμάτα.

Η ΝΕ του ΚΚΕ καταγγέλλει την αντίληψη που ψάχνει τη λύση των προβλημάτων της εκπαίδευσης στη γνωστή παροιμία «άλλαξε ο Μανολιός (Θερμοκηπιακών Καλλιεργειών & Ανθοκομίας) κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς (Βιολογικών & Ολοκληρωμένων Θερμοκηπιακών Καλλιεργειών & Ανθοκομίας)». «Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανώτατη εκπαίδευση εδώ και δεκαετίες δεν μπορούν να λυθούν με δυο λέξεις παραπάνω στην ονομασία του τμήματος, ούτε με την ίδρυση νέων σχολών», τονίζει και υπογραμμίζει για τα κόμματα που προβάλλουν την παραπάνω αντίληψη: «Είναι ντροπή για τα κόμματα αυτά να βλέπουν τους φοιτητές ως πελάτες και να διαμορφώνουν τις θέσεις τους για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ όπως οι βιομήχανοι, με βάση το κέρδος! Ζητούν από την κυβέρνηση να μην ελαττωθεί η φοιτητική μετανάστευση προς την επαρχία για σπουδές, για να μη χάσουν τους φοιτητές που τους βλέπουν ως πελάτες, ως πορτοφόλια έτοιμα για αφαίμαξη. Η ντροπή θα έπρεπε να ξεχειλίζει»!

«Επείγουσα είναι η ανάγκη οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες, οι νέοι και οι νέες, να γυρίσουν την πλάτη σε αυτά τα κόμματα. Να παλέψουν με το ΚΚΕ για τη συγκρότηση ενός μετώπου που θα αντιπαλεύει τις αντιλαϊκές πολιτικές που προωθούν τα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ και θα αγωνίζεται για μια πραγματικά λαϊκή εξουσία και οικονομία που θα χωράει τις ανάγκες μας», καλεί η ΝΕ του ΚΚΕ.

Συνέχιση των αναδιαρθρώσεων προκειμένου η Παιδεία να ανταποκριθεί στο ρόλο που της ανέθεσε το μεγάλο κεφάλαιο εξήγγειλε και πάλι ο υπουργός Παιδείας Ευρ. Στυλιανίδης, μιλώντας στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του «MONEYSHOW» την περασμένη Κυριακή. Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στην έννοια της «επιχειρηματικότητας» και της σύνδεσης της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας, περιγράφοντας ουσιαστικά ένα μοντέλο εκπαίδευσης ενταγμένο στη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας του.

Ο υπουργός Παιδείας ξεκαθάρισε ουσιαστικά ότι η πολυδιαφημισμένη καλλιέργεια της «επιχειρηματικότητας», που με διάφορα προγράμματα έχει εισαχθεί στην εκπαίδευση, δεν έχει στόχο να κάνει όλους τους νέους επιχειρηματίες: «Τα εκπαιδευτικά προγράμματα που υποστηρίζονται καλλιεργούν την καινοτόμο επιχειρηματική σκέψη και δράση, ώστε όσοι αποφοιτούν από αυτά να είναι σε θέση να συμβάλλουν, ως εργαζόμενοι, στην ενίσχυση της αποτελεσματικότητας και της ανταγωνιστικότητας των φορέων που θα τους προσλάβουν, ή να είναι σε θέση να ξεκινήσουν τη δική τους δουλειά», σημείωσε κάνοντας ξεκάθαρο ότι - με δεδομένο και το γεγονός πως η πολιτική της ΕΕ οδηγεί τις μικρές επιχειρήσεις σε ασφυξία - κύριος στόχος τελικά είναι να καλλιεργηθεί στους νέους η αντίληψη ότι πρέπει να θεωρούν το συμφέρον του εργοδότη τους δικό τους, να θυσιάζονται για τη μεγιστοποίηση των κερδών του.

Ανάμεσα σε άλλα, ο υπουργός Παιδείας, στο πλαίσιο της σύνδεσης της εκπαίδευσης με την αγορά, αναφέρθηκε και στον επαγγελματικό προσανατολισμό, κάνοντας λόγο για «σωστή επαγγελματική διαπαιδαγώγηση έτσι ώστε οι νέοι, κυρίως, να απαλλαγούν από τα κοινωνικο-επαγγελματικά στερεότυπα, να συνειδητοποιήσουν τις αλλαγές στο χώρο της εκπαίδευσης και της αγοράς εργασίας, να αποκτήσουν αυτογνωσία ως προς τις ιδιαιτερότητες, τις κλίσεις, τις αξίες και τα ενδιαφέροντά τους και να καταστούν ικανοί να παίρνουν οι ίδιοι υπεύθυνες αποφάσεις έχοντας πλήρη συνείδηση των συνεπειών τους». Να παραιτηθούν δηλαδή από δικαιώματα και κατακτήσεις, να δεχτούν σαν μονόδρομο το κυνήγι δεξιοτήτων και την εργασιακή ανασφάλεια, να γίνει προσωπική υπόθεση η επιβίωση στον εργασιακό μεσαίωνα...

Οι παρατάξεις ΠΑΣΚ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (μαζί με την ΑΓ. ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ στην ΟΛΜΕ), κατέληξαν σε πλαίσια πάλης που με «εκπτώσεις» και αντιφάσεις οδηγούν το κίνημα των εκπαιδευτικών στην ενσωμάτωση στην κυρίαρχη πολιτική, ενώ με ένα «υπερεπαναστατικό» πρόγραμμα στη ΔΟΕ προσπαθούν να εμφανιστούν σαν υπέρμαχοι του αγώνα. Οι παραπάνω δυνάμεις κάνουν λόγο για «πανεργατικό συντονισμό» την ίδια ώρα που δεν μπορούν ούτε μεταξύ τους να συντονιστούν, με αποτέλεσμα να κατεβάζουν διαφορετικό πρόγραμμα δράσης στη ΔΟΕ (πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες το Μάρτη) και διαφορετικό στην ΟΛΜΕ (μια 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση το Μάρτη), αφήνοντας και στις δυο περιπτώσεις να χαθεί χρόνος, όλος ο Φλεβάρης, που αντικειμενικά με βάση τις εξαγγελίες της κυβέρνησης θα είναι μήνας εξελίξεων και θα έπρεπε αντίστοιχα, να προετοιμαστεί και να υπάρξει δυναμική απάντηση του κινήματος.

Οταν μιλούν για πανεργατικό συντονισμό, στην ουσία εννοούν συμπόρευση με ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με τους «ομοτράπεζους» των εργοδοτών που έχουν βάλει την υπογραφή τους στις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις που έχουν περάσει μέχρι τώρα, ενώ και στον τομέα της Παιδείας διεκδικούν το ρόλο του «φορέα» ιδιωτικής εκπαίδευσης (βλέπε ακαδημία ΓΣΕΕ και αντίστοιχες βλέψεις της ΑΔΕΔΥ). Σ' αυτή τη γραμμή σύμπλευσης υιοθετούν την αντίληψη ότι το Ασφαλιστικό είναι ζήτημα «διαχείρισης» και «πόρων», ενώ δεν κατονομάζουν το νόμο Ρέππα και δε ζητούν ξεκάθαρα την κατάργησή του.

Ειδικά οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, γίνονται ουραγοί της ΠΑΣΚ και - παρά τις «υπερεπαναστατικές» κορόνες - δίνουν χέρι βοήθειας, αναλαμβάνοντας το ρόλο του διαχειριστή των αδιεξόδων του συστήματος και διευκολύνουν την κυρίαρχη πολιτική και τους φορείς της στους διάφορους ελιγμούς τους, προσβλέποντας σε μικροπαραταξιακά οφέλη.

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών καλεί στις γενικές συνελεύσεις τους συλλόγους και τις ΕΛΜΕ, να πάρουν αποφάσεις συσπείρωσης στο ΠΑΜΕ, γιατί η ενδυνάμωση του ταξικού μετώπου είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να υπάρξει αποφασιστική και συντονισμένη απάντηση στην ομοβροντία των αντιδραστικών αλλαγών που προωθούνται στην εργασία, την εκπαίδευση και γενικότερα τη ζωή των εργαζομένων.

Η πάλη στην Παιδεία δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς ή όσους έχουν παιδιά στο σχολείο. Οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις εξελίξεις στην οικονομία και την εργασία. Γι' αυτό και είναι η εργατική τάξη, αυτή που - με τον πρωτοπόρο ρόλο της στην κοινωνία - μπορεί να διεκδικήσει ριζικές αλλαγές στον τομέα της Παιδείας, της εργασίας, της οικονομίας και να συνδέσει την πάλη αυτή με τον αγώνα για μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα.