Το κίνημα πρέπει να βγει μπροστά με τις διεκδικήσεις του. Να μη συμβιβαστεί με τα ψίχουλα και τη φτώχεια, να διεκδικήσει ανάκτηση των απωλειών, ξήλωμα του αντεργατικού πλαισίου, ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών

Οι πρώτες εξαγγελίες των υπουργών επιβεβαιώνουν το παραπάνω συμπέρασμα. Ας δούμε δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα για το τι σημαίνει η εφαρμογή αυτού του προγράμματος για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα.

Την περασμένη Παρασκευή, ο νέος αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, συναντήθηκε με την Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ. Θυμίζουμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι από τους πλέον χαντακωμένους της περασμένης πενταετίας, καθώς με τις μειώσεις και τις περικοπές έχασαν περισσότερους από 5,5 μισθούς, έγιναν μετακινήσεις υπαλλήλων και απολύσεις. Οι ανατροπές αυτές είχαν σαν άμεση συνέπεια τη χειροτέρευση των υπηρεσιών που προσφέρει ο κρατικός τομέας στο λαό, κύρια στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην απονομή των συντάξεων και των κοινωνικών επιδομάτων κ.ά.

Με δεδομένη αυτήν την οριακή κατάσταση, ο Γ. Κατρούγκαλος είπε στις δηλώσεις του μετά τη συνάντηση με την ΑΔΕΔΥ: «Εξήγησα στην ΑΔΕΔΥ ότι δεν υπάρχει περιθώριο αυτή την χρονιά για οποιαδήποτε μισθολογική βελτίωση της κατάστασης, μολονότι αναγνωρίζουμε πόσο σοβαρά έχουν θιγεί και αυτοί από την μνημονιακή λαίλαπα».

Μέσα στη συνάντηση, όπως μεταφέρουν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, ο υπουργός ήταν περισσότερο αποκαλυπτικός:

• Τους είπε: «Δε θα υπάρξει καμιά αποκατάσταση μισθολογικών και εργασιακών απωλειών. Δεν υπάρχουν λεφτά. Σας το λέω ξεκάθαρα, τη φτώχεια θα διαχειριστούμε. Αλλαγές στο μισθολόγιο μπορούμε να συζητήσουμε από το 2016 και μετά».
• Τους εξήγησε ότι ο κρατικός προϋπολογισμός θα αναθεωρηθεί, αλλά όχι ως προς την αποκατάσταση των απωλειών. Οπως είπε, η δημιουργία ενός νέου μισθολογίου, που θα αποκαθιστά τις απώλειες, δεν είναι στις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Αυτό που μπορεί να συζητήσει η κυβέρνηση, είναι μόνο κάποιες θεσμικές και δομικές αλλαγές.
• Τους επανέλαβε ότι οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ θα επαναπροσληφθούν, όχι όμως με 8ωρη σταθερή και μόνιμη εργασία, όπως ζήτησε το ΠΑΜΕ, αλλά με τους προηγούμενους όρους, δηλαδή με 4ωρο και ελαστική απασχόληση.
• Δεν απάντησε αν θα γίνουν οι προγραμματισμένες 15.000 προσλήψεις στο Δημόσιο για το 2015, ενώ για τους «διαθέσιμους» είπε ότι θα προσληφθούν όλοι αλλά μέσω κινητικότητας. Δηλαδή, δε θα τοποθετηθούν στη θέση που ήταν και είναι πολύ πιθανό να μετακινηθούν.
• Είπε ότι οι 3.500 επαναπροσλήψεις των «διαθέσιμων» θα αφαιρεθούν από τις 15.000 προσλήψεις που προβλέπει ο ψηφισμένος προϋπολογισμός του 2015, με τον κανόνα της μιας πρόσληψης για κάθε μία αποχώρηση, που σημαίνει καμιά νέα πρόσληψη και επιπλέον παράταση και μεγάλωμα της γύμνιας σε προσωπικό, στους «κοινωνικά ευαίσθητους» τομείς.
• Δήλωσε, τέλος, υπέρ ενός συστήματος «αξιολόγησης» των δημοσίων υπαλλήλων που θα συνδέεται με την αποδοτικότητα και την υπηρεσιακή τους εξέλιξη. «Γιατί να μη δώσω στους τρεις καλύτερους από τους δέκα κάτι παραπάνω;», αναρωτήθηκε και εξήγγειλε ότι η συνέντευξη θα διατηρηθεί στη διαδικασία της «αξιολόγησης», αλλά θα μειωθεί η βαρύτητά της. Ακόμα, κάλεσε την ΑΔΕΔΥ να καταθέσει σχετική πρόταση για την «αξιολόγηση», αλλιώς θα προχωρήσει μονομερώς.

Αυτά εισέπραξαν «για πρώτο πιάτο» οι δημόσιοι υπάλληλοι από τη νέα συγκυβέρνηση. Ολα αυτά, όμως, όχι μόνο δεν οδηγούν σε αποκατάσταση των απωλειών που είχαν την περίοδο της κρίσης, όχι μόνο δεν συνιστούν «ξήλωμα των νόμων του μνημονίου», όπως ακουγόταν προεκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντίθετα αποτελούν τρανή επιβεβαίωση των προειδοποιήσεων που έκαναν οι ταξικές δυνάμεις στο Δημόσιο, ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά πρόγραμμα διαχείρισης και τελικά βαθέματος της φτώχειας.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς να «σηκωθούν και οι πέτρες» από τις κυνικές ομολογίες του νέου υπουργού, που στην πραγματικότητα είπε ότι θα κινηθεί στις ίδιες ράγες με τους προηγούμενους, ο Στ. Κουτσιουμπέλης, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, δήλωσε αμέσως μετά τη συνάντηση, για το ζήτημα των μισθών:

«Δεν πιστεύαμε ότι θα ανακτούσαμε αμέσως τις απώλειές μας, αλλά ζητήσαμε τουλάχιστον το ξεπάγωμα των ωριμάνσεων από το μισθολόγιο του 2011. Προς τιμήν του ο υπουργός μάς είπε ότι για το 2015 ο κουμπαράς είναι άδειος και δεν προβλέπει κάτι (...)». Τους είπε, δηλαδή, ό,τι έλεγε και ο προκάτοχός του, αλλά αυτό «είναι προς τιμήν του», σύμφωνα με την πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ! Ο (ανερχόμενος) νέος εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός σε όλο του το μεγαλείο...

Την περασμένη Κυριακή, ο υπουργός Εργασίας Π. Σκουρλέτης είπε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι το μόνο που σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση στην κατεύθυνση να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός, είναι να καταργήσει την ΠΥΣ 6/2012, με την οποία «πάγωσαν» οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και επιβλήθηκε μισθός 586 και 511 ευρώ. Αυτό όμως, όπως παραδέχτηκε ο Π. Σκουρλέτης, δε σημαίνει αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.

Αντίθετα, η κυβέρνηση εναποθέτει στη «διαβούλευση» με τους «κοινωνικούς εταίρους» τη σταδιακή - όπως είπε - αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ η οποία, σε κάθε περίπτωση, θα συνοδευτεί από ισχυρά «αντίδωρα» για τους εργοδότες, όπως η ρύθμιση των χρεών τους στα Ταμεία και τις τράπεζες, η παραπέρα μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και η επιδότηση του μισθού των εργαζομένων, όπως ζήτησε πρόσφατα η ΕΣΕΕ.

Στην ίδια συνέντευξη, ο Π. Σκουρλέτης δεν είπε τίποτα για τις κλαδικές Συμβάσεις και την επαναφορά τους στα επίπεδα πριν το 2010, ως ένα στοιχειώδες μέτρο για την ανακούφιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων. Οπως δεν είπε τίποτα και για το χάος των ελαστικών μορφών απασχόλησης, που έχουν οδηγήσει χιλιάδες εργαζόμενους, κύρια νέους, να δουλεύουν σήμερα για 200 και 300 ευρώ.

Μετά από αυτές τις ομολογίες του Π. Σκουρλέτη, θα περίμενε κανείς ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στα σωματεία, που μέχρι τώρα «πιπίλιζαν» το μυαλό των εργαζομένων ότι ο κατώτατος μισθός θα επανερχόταν στα 751 ευρώ από την επομένη κιόλας της ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης, θα έψαχναν μέρος να κρυφτούν, ειδικά εκεί που είναι πλειοψηφία.

Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, βέβαια, μιας και ο νέος εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός έχει αντιγράψει επακριβώς τον παλιό στην ψευτιά, στη γαλιφιά και στην υπονόμευση του κινήματος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, η οποία, σε ανακοίνωσή της για τις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης αμέσως μετά τις εκλογές, σημείωνε: «Ο κόσμος της μισθωτής εργασίας στη χώρα μας και ειδικά οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, μετά από 5 χρόνια εξοντωτικής μνημονιακής πολιτικής, η οποία σάρωσε στο πέρασμά της το σύνολο σχεδόν των εργασιακών δικαιωμάτων και φτωχοποιήθηκε βίαια από τις σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μίλησε και στην κάλπη.

Τα πρώτα δείγματα γραφής των νέων υπουργών (...) είναι στη σωστή κατεύθυνση. Σημειώνουμε τις πρώτες θετικές δεσμεύσεις για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ (...) Σε κάθε περίπτωση αναμένουμε και καλούμε τη νέα κυβέρνηση, να προχωρήσει με ταχείς ρυθμούς στην υλοποίηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων».

Η πλειοψηφία στην Ομοσπονδία κρύβει συνειδητά το πραγματικό περιεχόμενο του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, που σε καμιά περίπτωση δεν προβλέπει επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, όπως προβαλλόταν από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις δυνάμεις του στο κίνημα. Κάνει, όμως, και κάτι άλλο, ακόμα χειρότερο για τους εργαζόμενους του κλάδου: Πανηγυρίζει για τον κατώτατο μισθό και κάνει πως δεν ξέρει ότι στο Εμπόριο, μέχρι το 2011, βάσει της κλαδικής Σύμβασης, ίσχυε κατώτατος μισθός 920 ευρώ.

Μετά τη λήξη αυτής της Σύμβασης, η πλειοψηφία υπέγραψε μειώσεις 6,7%, κατεβάζοντας τον κλαδικό μισθό στα 860 μεικτά. Για την επαναφορά του κλαδικού μισθού στο ύψος του 2011, σαν βάση για τη διεκδίκηση αυξήσεων, η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας δε λέει τίποτα.

Είναι λαλίστατη όμως για τα ψίχουλα (κι αυτά με «αστερίσκους» και με δόσεις) που περιέχονται στις κυβερνητικές εξαγγελίες και που κάθε άλλο παρά αναπληρώνουν τις απώλειες των εργαζομένων... Τους προετοιμάζει, δηλαδή, για το «λιτό βίο» που υπέδειξε ο νέος υπουργός Οικονομικών στους εργαζόμενους, για να ανακάμψουν τα μονοπώλια του κλάδου.

Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αυτές τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί είναι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και άλλες μερίδες του κεφαλαίου. Πρώτον, επειδή διαπιστώνουν και στην πράξη ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι αυτό που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ένα πρόγραμμα ανακύκλωσης της φτώχειας, που σε καμιά περίπτωση δε θίγει την κερδοφορία τους.

Και δεύτερο, επειδή όλα τα στελέχη της κυβέρνησης, δεν λυπούνται λόγια όταν είναι να περιγράψουν τα μέτρα που θα βάλουν άμεσα σε εφαρμογή και τα οποία επίσης περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, στο «αναπτυξιακό» του σκέλος.

Για παράδειγμα, στη συνάντηση που είχε με τον Μ. Σουλτς, ο Αλ. Τσίπρας τον διαβεβαίωσε για «το σχέδιο σαρωτικών μεταρρυθμίσεων σε κράτος και δημόσια διοίκηση, που θα καταπολεμήσουν τις εσωτερικές αιτίες της κρίσης». Στο ίδιο πνεύμα, ο υπουργός Επικρατείας Ν. Παππάς, διαβεβαίωσε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι «οι εταίροι μας στην ΕΕ είναι ενθουσιώδεις με τις μεταρρυθμίσεις που θέλει να κάνει η νέα κυβέρνηση», ότι στην κυβέρνηση «υπάρχει προγραμματισμός και σχέδιο» και ότι οι προγραμματικές δηλώσεις θα περιέχουν «ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις».

Γι' αυτές τις μεταρρυθμίσεις θα προσφέρει την τεχνογνωσία του και ο ΟΟΣΑ, ο επικεφαλής του οποίου θα βρίσκεται στην Ελλάδα τις αμέσως επόμενες μέρες. Μετά από αυτά, δίκαια ο ΣΕΒ αναφέρει στη συγχαρητήρια επιστολή του προς το νέο πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα: «Σε μια κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα, η λαϊκή εντολή σας δίνει την απαραίτητη νομιμοποίηση και δύναμη, ώστε να οδηγήσετε τη χώρα με ασφάλεια και αυτοπεποίθηση στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη.

Στόχος και φιλοδοξία μας είναι να δουλέψουμε από κοινού για τους εθνικούς μας στόχους (...) Ο ΣΕΒ έχει πληθώρα επεξεργασμένων και τεκμηριωμένων θέσεων για τη βιομηχανική πολιτική και τον αναπτυξιακό σχεδιασμό της ελληνικής οικονομίας, καθώς και δίκτυο σχέσεων με την ευρωπαϊκή και διεθνή επιχειρηματική κοινότητα που θέτουμε στη διάθεσή σας. Με ειλικρινείς ευχές για καλή δύναμη και πολλές επιτυχίες»...

Το σημερινό τετρασέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία» περιέχει τα εξής θέματα:

• Αρθρο: Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και ο «λιτός βίος» για το λαό.
• Ρεπορτάζ από την εκδήλωση για την Υγεία που διοργάνωσαν στις Βρυξέλλες οι Ευρωπαϊκές Οργανώσεις της ΠΔΟΓ.
• Φαρμακευτική δαπάνη 2014: Πάνω από 750 εκ. ευρώ από τις τσέπες της λαϊκής οικογένειας.
• Από τη δράση της ΠΣΟ.
• Ιστορικό: Η πορεία συγκρότησης της Ενωτικής ΓΣΕΕ.

Οι φαρμακοβιομηχανίες κάνουν χρυσές δουλειές με το φάρμακο - εμπόρευμα και θα συνεχίσουν να κάνουν, όπως τους υποσχέθηκε προεκλογικά και ο ΣΥΡΙΖΑ

Απέναντι σ' αυτή την αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος για το εμπόρευμα - φάρμακο, η νέα συγκυβέρνηση υπόσχεται να καταργήσει το χαράτσι του ενός ευρώ ανά συνταγή, δέσμευση που αποτελεί έναν «κόκκο άμμου» μπροστά στο κόστος της συμμετοχής στα φάρμακα και που δεν μπορεί να συγκριθεί με τις υποσχέσεις στους φαρμακοβιομήχανους για μέτρα που θα ενισχύσουν την κερδοφορία τους.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΕΟΠΥΥ, η Δημόσια Φαρμακευτική Δαπάνη (ΔΦΔ) για το 2014 έφτασε στα 2,203 δισ. ευρώ. Η συμφωνία της προηγούμενης συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με την τρόικα ήταν η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη να περιοριστεί στα 2 δισ. ευρώ για το 2014 - και επίσης 2 δισ. για το 2015. Ετσι, τα καθ' υπέρβαση 203 εκ. ευρώ θα είναι οι επιστροφές της φαρμακοβιομηχανίας προς τον ΕΟΠΥΥ.

Οι ασφαλισμένοι πληρώνουν συμμετοχές 0%, 10% και 25%, που κλιμακώνονται σε ψηλότερα ποσοστά αν ο ασθενής δεν προμηθευτεί το φάρμακο με τη δραστική ουσία και προτιμήσει άλλο με ψηλότερη τιμή. Επίσης, πληρώνουν 1 ευρώ για την εκτέλεση κάθε συνταγής. Οι συμμετοχές αυτές καταβάλλονται πριν τις επιστροφές στον ΕΟΠΥΥ (δηλαδή, στα 2,203 δισ. ευρώ και όχι στα 2 δισ.).

Στους οχτώ μήνες του 2014, η Μεσοσταθμική Συμμετοχή (ΜΣ) των αρρώστων ήταν 26,1%, σύμφωνα με απάντηση του υπουργείου Υγείας (11.11.2014) σε Ερώτηση βουλευτών του ΚΚΕ (για το Νοέμβρη του 2014 η ΜΣ διαμορφώθηκε σε 25%).

Με άλλα λόγια, ο ΕΟΠΥΥ κάλυψε μεσοσταθμικά από 73,9 - 75% και οι ασφαλισμένοι πλήρωσαν από 25 - 26,1%. Δηλαδή η συνολική δαπάνη για τα φάρμακα που κάλυψε ο ΕΟΠΥΥ (συν τη συμμετοχή των αρρώστων) το 2014 έφτασαν σε 2,937 - 2,997 δισ. ευρώ. Ετσι οι άρρωστοι πλήρωσαν από την τσέπη τους 2,937 ή 2,997 δισ. - 2,203 δισ. = 0,734 δισ. έως 0,794 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, τα χαράτσια από τις συμμετοχές στα φάρμακα περιστράφηκαν στα 750 εκ. ευρώ.

Αυτά τα 750 εκ. ευρώ αποτελούν μέρος της Συνολικής Ιδιωτικής Φαρμακευτικής Δαπάνης (ΣΙΦΔ) που - σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (ΕΣΔΥ)- το 2014 διαμορφώθηκε σε 1,6 δισ. ευρώ και το 2015 θα διαμορφωθεί σε 1,7 δισ. ευρώ. Δηλαδή οι άρρωστοι, εκτός από τις συμμετοχές στα φάρμακα του ΕΟΠΥΥ, πλήρωσαν και άλλα 850 εκ. ευρώ για τα φάρμακα της αρνητικής λίστας (συνταγογραφούνται από γιατρούς, αλλά δεν καλύπτονται από τον ΕΟΠΥΥ), τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ), φαρμακευτικά είδη και συσκευές.

Η εξέλιξη της Δημόσιας Φαρμακευτικής Δαπάνης (ΔΦΔ) (σε δισ. ευρώ) ήταν η εξής: 2009: 5,2, 2010: 4,3, 2011: 4, 2012: 3,1, 2013: 2,8 και 2014: 2,2. Παρατηρείται δηλαδή μια μείωση 57% της ΔΦΔ την περίοδο 2009 - 2014, με μέσο ετήσιο ρυθμό μείωσης 15,8%.

Η Μεσοσταθμική Συμμετοχή (σε εκ. ευρώ και μέσα στην παρένθεση το ποσοστό) των ασφαλισμένων στα φάρμακα που καλύπτει ο ΕΟΠΥΥ ήταν η παρακάτω: 2009: 524 (9%), 2010: 643 (13%), 2011: 815 (17%), 2012: 884 (22%), 2013: 954 (25%) και 2014: 750 (25,4%). Παρατηρείται δηλαδή μια αύξηση 30,1% την περίοδο 2009 - 2014, με μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης 7,4%.

Τέλος, η Συνολική Ιδιωτική Φαρμακευτική Δαπάνη (ΣΙΦΔ) είχε (σε δισ. ευρώ) την παρακάτω εξέλιξη: 2009: 1,3, 2010: 1,4, 2011: 1,4, 2012: 1,5, 2013: 1,5 και - σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ΕΣΔΥ - 2014: 1,6. Η ΣΙΦΔ την περίοδο 2009 - 2014 παρουσίασε μια αύξηση 18,8%, όταν την ίδια περίοδο η Συνολική Ιδιωτική Δαπάνη Υγείας μειώθηκε από 7,1 δισ. το 2009 σε 5,4 δισ. το 2014 (εκτίμηση της ΕΣΔΥ) ή 24%.

Φαίνεται δηλαδή καθαρά πως τα λαϊκά νοικοκυριά, ένα μεγάλο μέρος των οικονομιών που είχαν στην άκρη για την ώρα της ανάγκης, τα ξόδεψαν για φάρμακα.

Η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει υποσχεθεί την κατάργηση του 1 ευρώ ανά συνταγή, που αντιστοιχεί σε 60 - 70 εκ. ευρώ το χρόνο. Οσες δηλαδή είναι και οι συνταγές που εκτελούνται. Ακόμα και γι' αυτή την υπόσχεση, όμως, μελετώνται τα «λεγόμενα ισοδύναμα», όπως δήλωσε (31.1.2015) ο υπουργός Υγείας Παναγιώτης Κουρουμπλής.

Δηλαδή τα 70 εκ. αποτελούν το 0,09% της Μεσοσταθμικής Συμμετοχής στα φάρμακα του ΕΟΠΥΥ ή 0,04% στη Συνολική Ιδιωτική Φαρμακευτική Δαπάνη των 1,6 δισ. ευρώ. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ περιέχει μέτρα διαχείρισης της φτώχειας, που δεν μπορούν να ανακουφίσουν ουσιαστικά τα λαϊκά νοικοκυριά. Πολύ περισσότερο να τα απαλλάξουν από το αυξανόμενο κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης.

Απόδειξη γι' αυτό είναι και τα όσα είπε προεκλογικά ο Γιάννης Μπασκόζος, μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ και νυν Γενικός Γραμματέας Δημόσιας Υγείας, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (21.1.2015) όσον αφορά τη φαρμακευτική περίθαλψη: «Μηδενική συμμετοχή στη φαρμακευτική δαπάνη για τους (ασφαλισμένους ή ανασφάλιστους) ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας και για ειδικές κατηγορίες χρονίως πασχόντων. Επανεξέταση και μείωση του ποσοστού συμμετοχής των ασθενών στις υπόλοιπες κατηγορίες φαρμάκων».

Δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων, που δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε τη συμμετοχή τους στα φάρμακα, εξαιρούνται και από αυτές τις γενικόλογες υποσχέσεις, αν δεν είναι κάτω από το όριο της φτώχειας.

Με τέτοιες πολιτικές, που μεκακυλίουν το βάρος της φαρμακευτικής περίθαλψης στις τσέπες των αρρώστων, διατηρείται σταθερό κοντά στο 75% το μερίδιο της φαρμακοβιομηχανίας στις συνολικές πωλήσεις φαρμάκων στην Ελλάδα (βλέπε και έρευνα του «Ριζοσπάστη», 27.4.2014).

Για παράδειγμα, το 2012 οι συνολικές πωλήσεις φαρμάκων ήταν 5,697 δισ. ευρώ και το 75% (ή 4,273 δισ. ευρώ) κατέληξαν στη φαρμακοβιομηχανία (τα υπόλοιπα 1,424 δισ. ευρώ «μοιράστηκαν» στα φαρμακεία και στις φαρμακαποθήκες). Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται το επιθυμητό (και υψηλό) για τη φαρμακοβιομηχανία ύψος κερδοφορίας.

Στιγμιότυπο από τις εργασίες

Τα παραπάνω αναφέρει, μεταξύ άλλων, το ψήφισμα στο οποίο κατέληξαν οι ευρωπαϊκές οργανώσεις της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών (ΠΔΟΓ) στην εκδήλωση με θέμα την Υγεία, που έγινε την περασμένη Δευτέρα στις Βρυξέλλες. Την πρωτοβουλία για την οργάνωση της ημερίδας πήρε η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας, ως Συντονίστρια των οργανώσεων της Ευρώπης. Στις εργασίες συμμετείχαν οι οργανώσεις - μέλη της ΠΔΟΓ από την Κύπρο, την Πορτογαλία, την Αγγλία, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Ρωσία και την Τουρκία.

Η εκδήλωση διοργανώθηκε σε συνέχεια της Καμπάνιας που υλοποίησαν οι Σύλλογοι και οι Ομάδες της ΟΓΕ τους περασμένους μήνες, με αιχμή την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και τις ανάγκες των γυναικών στον τομέα αυτό. Η ΟΓΕ είχε καλέσει παράλληλα τις γυναικείες οργανώσεις να δώσουν πανευρωπαϊκό χαρακτήρα στην Καμπάνια, με ανάλογη δράση και πρωτοβουλίες στις χώρες τους.

Οι εκπρόσωποι των Οργανώσεων που συμμετείχαν στην Ημερίδα

Κοινή ήταν η εκτίμηση όλων των οργανώσεων πως τα τελευταία χρόνια οι δημόσιες υπηρεσίες υγείας έχουν χειροτερεύσει μέσα από τις αλλεπάλληλες περικοπές, την υποχρηματοδότηση, την έλλειψη προσωπικού, το κλείσιμο δομών, που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις.

Η επιδείνωση αυτή πλήττει σε όλες τις χώρες με ιδιαίτερη σφοδρότητα τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων: «Οι γυναίκες έχουν πρόσθετες και εξειδικευμένες ανάγκες για υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας, λόγω του βιολογικού και κοινωνικού ρόλου της μητρότητας και επίσης εξαιτίας της ανισότιμης θέσης τους στην κοινωνία», αναφέρουν οι οργανώσεις στο ψήφισμά τους.

Στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκε η αιτία της επίθεσης, που δεν είναι άλλη από τη στρατηγική της ΕΕ: «Η ΕΕ, ως διακρατική ένωση του κεφαλαίου, και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, ως λυκοσυμμαχία, αντιμετωπίζουν την Υγεία και Πρόνοια όχι ως κοινωνικό δικαίωμα, αλλά ως εμπόρευμα που, πουλώντας το, βγάζουν κέρδος μονοπώλια και κράτη», σημειώνει το ψήφισμα.

Στην εισήγησή της η Μ. Στεφανίδη αναφέρθηκε στην πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων ιδιαίτερα στον τομέα της πρόληψης: «Η πρόληψη, σύμφωνα με τη στρατηγική της ΕΕ, αποτελεί ατομική ευθύνη περιορίζοντας την κρατική πολιτική σε μέτρα όπως η διεξαγωγή εκστρατειών ενημέρωσης, παροχή συμβουλών για την προώθηση υγιεινότερου τρόπου ζωής και άλλα παρόμοια. Τα λόγια του μέχρι πρότινος Ελληνα υπουργού Υγείας δίνουν το στίγμα της πολιτικής τους στην ιατρική πρόληψη: "Τον καιρό της κρίσης δεν υπάρχουν χρήματα για τους υγιείς". Η πολιτική αυτή αντανακλά τη λογική του "κόστους - οφέλους" που αποτελεί πυρήνα συνολικά της ευρωενωσιακής πολιτικής. Αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους ως "κόστος" που πρέπει συνεχώς να μειώνεται, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας».

Παράλληλα, άσκησε κριτική στα μέτρα που προωθούνται με στόχο τη διαχείριση των πιο ακραίων συνεπειών της αντιλαϊκής πολιτικής, μέσα από υποτυπώδεις και ανεπαρκείς υπηρεσίες υγείας από ένα δίκτυο κρατικών και μη κρατικών δομών (ΜΚΟ, εθελοντές, Εκκλησία):

«Αυτή την πολιτική ουσιαστικά στηρίζουν και οι σοσιαλδημοκρατικές και οι λεγόμενες αριστερές δυνάμεις της ΕΕ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. (...) Στόχος τους είναι να επιτευχθεί η συμφιλίωση του λαού με τη φτώχεια, με φτηνές υπηρεσίες, να "λειαίνονται οι οξείες γωνίες" των ακραίων κοινωνικών προβλημάτων, να εμφανίζουν το δήθεν "ανθρώπινο" πρόσωπο του καπιταλισμού, να λειτουργούν σαν βαλβίδες εκτόνωσης και αποτροπής του λαού, των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων, από την πάλη ενάντια στις πραγματικές αιτίες και στους πραγματικούς υπαίτιους αυτής της πολιτικής στην υγεία, στην πρόνοια, παντού», ανέφερε.

Τόνισε πως οι γυναίκες πρέπει να δώσουν απάντηση με την οργάνωσή τους και τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών τους: «Θέλουν οι "φιλοδοξίες" για μας και τα παιδιά μας να φτάνουν το πολύ - πολύ μέχρι την εξέταση σε ένα κοινωνικό ιατρείο, όταν γύρω μας το κεφάλαιο στήνει πάρτι, με ένταση της εκμετάλλευσης και συσσώρευση κερδών, ακόμα και στην περίοδο της κρίσης. Δε πάει άλλο η κατάσταση που βιώνει η λαϊκή οικογένεια. Απαιτούμε, εδώ και τώρα, άμεσα μέτρα ανακούφισης, αιτήματα που αφορούν την ίδια την ανάγκη να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς, τη διεκδίκηση ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Δε συμβιβαζόμαστε με τα ψίχουλα που μας δίνουν ή που υπόσχονται ότι θα μας δώσουν. Κι ένα από αυτά που απαιτούμε είναι αποκλειστικά δημόσια - δωρεάν υγεία και πρόνοια για όλους και όλες, χωρίς επιχειρηματική δραστηριότητα».

Παίρνοντας το λόγο, οι εκπρόσωποι των οργανώσεων μετέφεραν την εικόνα από την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες τους. Στην περίπτωση εγκύου που απέβαλε στον έβδομο μήνα της κύησης, καθώς το νοσοκομείο στο οποίο απευθύνθηκε δεν είχε γυναικολόγο, ενώ δεν πρόλαβε να φτάσει σε αυτό που την παρέπεμψαν, αναφέρθηκε η αντιπρόεδρος της ΠΔΟΓ και εκπρόσωπος της οργάνωσης της Κύπρου (ΠΟΓΟ), Σκεύη Κουκουμά.

Υπογράμμισε πως η «βιωσιμότητα» των συστημάτων υγείας, για την οποία κάνει λόγο η ΕΕ στη «στρατηγική για την Υγεία 2014 - 2020», οδηγεί στο κλείσιμο δομών και υπηρεσιών με κριτήριο τη σχέση «κόστους - οφέλους» από τη λειτουργία τους. Στην κατεύθυνση αυτή, όπως εξήγησε, είναι ζήτημα χρόνου να μπει λουκέτο σε μια σειρά ιατρικά κέντρα που λειτουργούν σε προσφυγικούς συνοικισμούς της Κύπρου κι εξυπηρετούν τους ηλικιωμένους κατοίκους τους.

Εκ μέρους της οργάνωσης της Αγγλίας, η Ανίτα Ράιτ επισήμανε πως οι περικοπές που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια έχουν πλήξει ιδιαίτερα τις υπηρεσίες που αφορούν επείγοντα περιστατικά, υπηρεσίες σχετικά με τη μητρότητα, δομές για την αντιμετώπιση της βίας ενάντια στις γυναίκες, τον τομέα της ψυχικής υγείας. Ιδιαίτερα για τον τελευταίο, τόνισε πως η χρηματοδότηση των υπηρεσιών που αφορούν παιδιά κι εφήβους έχει μειωθεί στο μισό, με τραγικές επιπτώσεις και για τις μητέρες.

Η υγεία δεν μπορεί να είναι επιχείρηση, τόνισε η Αντα Ντόνο από την οργάνωση της Ιταλίας. Αναφερόμενη στη δράση που αναπτύχθηκε, ξεχώρισε τις διεκδικήσεις που σχετίζονται με τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών, τις κλινικές οικογενειακού προγραμματισμού που έχουν συρρικνωθεί λόγω υποχρηματοδότησης, αλλά και σχετικά με την υπεράσπιση της δυνατότητας των γυναικών να καταφεύγουν στην άμβλωση, απέναντι στην επίθεση της Καθολικής Εκκλησίας.

Τη σχέση ανεργίας και κακής υγείας υπογράμμισε η εκπρόσωπος της ισπανικής οργάνωσης, Μπλάνκα - Εσθήρ Ρίβας Γκονζάλες. Σημείωσε ότι στην Ισπανία από τη λίστα των συνταγογραφούμενων φαρμάκων «κόπηκαν» 400 περίπου, που πλέον πρέπει να πληρώνονται εξολοκλήρου από την τσέπη των ασθενών. Σε διπλά άσχημη θέση βρίσκονται, όπως εξήγησε, οι μετανάστριες, καθώς από ένα διάταγμα του 2012 αποκλείονται από το σύστημα υγείας όσες δεν έχουν νομιμοποιητικά έγγραφα.

Η Ρεζίνα Μάρκες, από τη γυναικεία οργάνωση της Πορτογαλίας, σημείωσε πως τα δημόσια νοσοκομεία συρρικνώνονται, οι κλίνες τους μειώνονται, οι λίστες αναμονής για τους ασθενείς μεγαλώνουν, και την ίδια στιγμή αυξάνονται οι αντίστοιχες ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας.

Με μελανά χρώματα περιέγραψε την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες της Τουρκίας η Σισέ Μιντόγλου, με δεδομένες τις ελλείψεις του συστήματος υγείας. Φέρνοντας ένα παράδειγμα για το τι σημαίνει λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών υγείας με βάση τον υπολογισμό «κόστους - οφέλους», μίλησε για την αξιολόγηση των γιατρών με βάση το πόσους περισσότερους ασθενείς βλέπουν στη διάρκεια του ωραρίου εργασίας τους.

Σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε στην ημερίδα ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος, ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. Επισήμανε πως το ΚΚΕ, στο μέτρο των δυνάμεών του, προσπαθεί να αναδεικνύει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λαοί της Ευρώπης και παράλληλα να φωτίζει την αιτία τους, που βρίσκεται στην ίδια την ΕΕ, τη στρατηγική της και το χαρακτήρα της που δεν μπορεί να αλλάξει.

Ειδικά για το θέμα της Υγείας, σημείωσε πως και στο πεδίο αυτό η ΕΕ επιδιώκει να εκπαιδεύσει τους λαούς στις μειωμένες απαιτήσεις, μοιράζοντας κάποια ψίχουλα μόνο σε όσους βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, όπως αυτή τα θέτει. Ψίχουλα τόσα, όσα είναι απαραίτητα για να αναπαραχθεί η εργατική δύναμη που χρειάζεται.

Ιδιαίτερα αναφέρθηκε στο αίτημα για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν συστήματα υγείας, το οποίο οι γυναικείες οργανώσεις συμπεριέλαβαν στο ψήφισμά τους, υπογραμμίζοντας πως αποτελεί τη μοναδική απάντηση στη στρατηγική της εμπορευματοποίησης που βλέπει τον τομέα της Υγείας σαν ένα πεδίο στο οποίο μπορούν να βρουν κερδοφόρα διέξοδο συσσωρευμένα κεφάλαια.

To διεθνές ενδιαφέρον για το συνέδριο είναι μεγάλο, κυρίως γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι σε παγκόσμιο επίπεδο δέχονται επιθέσεις σε βάρος των δικαιωμάτων τους, στους μισθούς, στα ασφαλιστικά δικαιώματα, στις εργασιακές τους σχέσεις, στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές τους ελευθερίες. Κοινό πρόβλημα βέβαια αποτελούν οι ενιαίες στρατηγικές όλων των καπιταλιστικών κυβερνήσεων για ιδιωτικοποιήσεις βασικών κλάδων, με αρνητικές συνέπειες για τις λαϊκές μάζες, αλλά και για τους ίδιους τους δημόσιους υπαλλήλους.

Το σημαντικό ενδιαφέρον αντανακλάται στις μέχρι στιγμής συμμετοχές που έχουν επίσημα δηλωθεί. Συνολικά, 49 μεγάλα κλαδικά συνδικάτα δημόσιων υπαλλήλων, με πάνω από 100 συνδικαλιστικά στελέχη, από 34 χώρες των 5 ηπείρων, δήλωσαν ότι θα συμμετάσχουν στο συνέδριο, για να συζητήσουν, να ανταλλάξουν απόψεις, να αποφασίσουν το πλάνο δράσης τους για τα επόμενα χρόνια και να εκλέξουν βάσει του καταστατικού τους τη νέα ηγεσία τους. Η πραγματοποίηση αυτού του συνεδρίου στο Νεπάλ, η μεγάλη συμμετοχή και το παγκόσμιο ενδιαφέρον επιβεβαιώνουν με τη σειρά τους την ενίσχυση της παρουσίας της ΠΣΟ σε βασικούς κλάδους και τομείς. Να σημειωθεί ότι στο Συνέδριο του Νεπάλ το «παρών» θα δώσει και το ΠΑΜΕ.

Πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη», που αναγγέλλει το Ιδρυτικό Συνέδριο της Ενωτικής ΓΣΕΕ

Στις 3 Νοέμβρη 1918, έγινε το 1ο Ιδρυτικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ, στο οποίο συμμετείχαν 44 εργατικά σωματεία που εκπροσωπούσαν περίπου 60.000 εργάτες (σχεδόν μια βδομάδα μετά, ιδρύεται το ΣΕΚΕ που μετονομάστηκε σε ΚΚΕ). Βασικά ζητήματα της αντιπαράθεσης στο 1ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ ήταν το καταστατικό, το πρόγραμμα διεκδικήσεων και η διοίκηση της Συνομοσπονδίας.

Υστερα από έντονη διαμάχη, υιοθετήθηκε η αρχή της πάλης των τάξεων με ψήφους 158 υπέρ, 21 κατά, 1 λευκό. Παρ' όλ' αυτά, στην 11μελή Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ εκλέχτηκαν 6 φιλοκυβερνητικοί συνδικαλιστές και 5 αγωνιστές, εξαιτίας συμβιβασμών στο όνομα της «ενότητας».

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι η κυβέρνηση Βενιζέλου απαγόρευσε τις διαδηλώσεις την Πρωτομαγιά του 1919 σε Αθήνα και Πειραιά, δείχνοντας τις προθέσεις της απέναντι στο εργατικό κίνημα. Ο γιορτασμός, ωστόσο, έγινε στα προάστια.

Λίγους μήνες αργότερα, η κυβέρνηση επιχείρησε να παρέμβει ανοιχτά στη ΓΣΕΕ. Τον Ιούνη του 1919, οι 6 φιλοκυβερνητικοί συνδικαλιστές καθαίρεσαν «πραξικοπηματικά» τους 5 αγωνιστές, οι οποίοι συνελήφθησαν και εξορίστηκαν στη Φολέγανδρο! Το Εθνικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ συνεδρίασε εκτάκτως, καθαίρεσε τους 6 του Βενιζέλου και ανάθεσε τη διοίκηση στους 5 εξόριστους. Το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) οργάνωσε τον Ιούλη του 1919 την πρώτη πανεργατική απεργία με κεντρικά αιτήματα την απελευθέρωση των εξόριστων, να σταματήσουν η τρομοκρατία και οι κυβερνητικές παρεμβάσεις. Τελικά, η κυβέρνηση απελευθέρωσε τους 4 από τους 5 εξόριστους.

Οι προσπάθειες των αστικών κυβερνήσεων να ελέγξουν το συνδικαλιστικό κίνημα συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια. Τον Ιούνη του 1925, ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος ανέτρεψε την τότε κυβέρνηση και επέβαλε δικτατορία. Μεταξύ άλλων, εξαπέλυσε άγρια επίθεση στο συνδικαλιστικό κίνημα με διωγμούς και συλλήψεις. Σε αυτές τις συνθήκες έγινε το 3ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, το Μάρτη του 1926. Διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης ήταν η «αποκομμουνιστικοποίηση» της ΓΣΕΕ.

Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι ήταν 457. Από αυτούς, οι 278 (60%) ήταν κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές και οι 179 συνδικαλιστές που κινούνταν στη γραμμή της ταξικής συναίνεσης. Ο δικτάτορας Πάγκαλος συνέλαβε με διάφορα προσχήματα τους 119 από τους 278 αγωνιστές αντιπροσώπους, τους οποίους αμπάρωσε σε φορτηγό πλοίο και τους κράτησε εκεί πέντε μίλια ανοιχτά του Πειραιά μέχρι τη μέρα που έληξαν οι αρχαιρεσίες στη ΓΣΕΕ!

Ετσι, μετά από την απροκάλυπτη κρατική παρέμβαση, στην εκλογή της διοίκησης οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού πήραν 179 ψήφους και οι αγωνιστικές δυνάμεις 168.

Η σύγκρουση της περιόδου εκείνης κορυφώθηκε στο 4ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το Μάη του 1928. Μεταξύ των δύο συνεδρίων, η νόθα πλειοψηφία της ΓΣΕΕ διέγραψε ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και παράλληλα δημιουργούνταν σωματεία με στόχο τη στήριξή της. Από το Συνέδριο με διάφορες μεθοδεύσεις διαγράφηκαν 213 αντιπρόσωποι σαν «κομμουνιστές» και μαζί τους 300 σωματεία με 75.000 μέλη που υπερασπίζονταν την ταξική γραμμή στο κίνημα.

Μετά από το βίαιο αποκλεισμό των αγωνιστών αντιπροσώπων, οι Ομοσπονδίες Ηλεκτρισμού, Καπνεργατών, Τύπου, Δέρματος, Οικοδόμων και άλλες πραγματοποίησαν σύσκεψη και εξέλεξαν Πενταμελές Γραφείο των αποκλεισμένων συνδικαλιστικών οργανώσεων με δύο βασικά καθήκοντα: Να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους αγώνες των εργαζομένων και, δεύτερο, να αγωνιστεί για τον εκδημοκρατισμό της ΓΣΕΕ και την αποκατάσταση της νομιμότητας.

Λίγους μήνες μετά ιδρύθηκε η Ενωτική ΓΣΕΕ. Στο Συνέδριο πήραν μέρος 297 αντιπρόσωποι από 150 οργανώσεις. Οι μεγαλύτερες από αυτές ήταν οι Ομοσπονδίες Καπνεργατών, Τύπου και Βιομηχανίας Χάρτου, Επισιτισμού, Δέρματος, Μηχανουργών, Οικοδόμων κ.ά.

Η αντίδραση της τότε κυβέρνησης Βενιζέλου ήταν χαρακτηριστική. Ψήφισε τρεις νόμους με στόχο να ενισχύσει την κυβερνητική ΓΣΕΕ και να χτυπήσει με κατασταλτικά μέτρα την Ενωτική. Με τον ένα νόμο έδινε το προνόμιο στη διοίκηση της ΓΣΕΕ να υποδεικνύει τέσσερις γερουσιαστές στη Γερουσία. Με το δεύτερο, ίδρυσε την «Εργατική Εστία», στην οποία εξασφάλιζε και τους πόρους ώστε να μπορεί να έχει στη διάθεσή της οικήματα για να στεγάζονται τα σωματεία της κυβερνητικής ΓΣΕΕ.

Στο νόμο αυτό υπήρχε και διάταξη που προέβλεπε τον αποκλεισμό από τα οικήματα της «Εργατικής Εστίας» των συνδικάτων εκείνων που έκαναν «αντικυβερνητική πολιτική». Τέλος, με τον τρίτο αντικομμουνιστικό νόμο «περί Ιδιώνυμου» έβγαζε εκτός νόμου την Ενωτική ΓΣΕΕ.

Αν και εκτός νόμου, η Ενωτική ΓΣΕΕ δεν ανέστειλε τη δράση της. Συνέχισε να λειτουργεί παράνομα και αύξησε την επιρροή της μέσα στους εργάτες. Μάλιστα, στο 7ο Συνέδριο της κυβερνητικής ΓΣΕΕ, το 1934, το 1/3 των συνέδρων υποστήριξε τις προτάσεις της Ενωτικής για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Κάτω από αυτή την πίεση, η καθεστωτική ΓΣΕΕ υποχρεώθηκε τον Ιούλη του 1936 να έρθει σε επικοινωνία με την Ενωτική ΓΣΕΕ και να συμφωνήσει στη σύγκληση συνεδρίου για την αποκατάσταση των δημοκρατικών λειτουργιών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η επιβολή, όμως, της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου έθεσε τέρμα σε τέτοιου είδους εξελίξεις. Το μεταξικό καθεστώς προχώρησε με ταχύτατους ρυθμούς στη φασιστικοποίηση των συνδικάτων, ενώ γέμισε τις φυλακές και τις εξορίες με κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές συνδικαλιστές.

Τις επόμενες δεκαετίες ακολούθησαν γεγονότα παρόμοιας σημασίας. Τον Απρίλη του 1945, ιδρύθηκε από τους κομμουνιστές και τους συμμάχους τους στο εργατικό κίνημα ο Εργατικός Αντιφασιστικός Συνασπισμός (ΕΡΓΑΣ). Στο 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ (Μάρτης 1946), ο ΕΡΓΑΣ κατέκτησε μεγάλη πλειοψηφία και γενικός γραμματέας της Συνομοσπονδίας εκλέχτηκε ο κομμουνιστής συνδικαλιστής Μήτσος Παπαρήγας (δολοφονήθηκε από την Ασφάλεια το Φλεβάρη του 1949).

Ομως, τον Ιούνη του 1946, το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Ακολούθησαν συλλήψεις συνδικαλιστών και διορισμός νέων διοικήσεων - υπηρετών της αστικής τάξης. Το 1963 μορφοποιήθηκε η «Κίνηση των 115» Συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Αρχικά, ήταν μια συσπείρωση 55 εργατικών σωματείων που έφτασαν τα 680 μέχρι το 1967, οπότε στις 21 Απρίλη έγινε το πραξικόπημα και η χούντα τερμάτισε τη δράση της.

Απέναντι σ' αυτή την Κίνηση βρισκόταν μια ΓΣΕΕ υποχείριο των αστικών κυβερνήσεων. Για πολλά χρόνια επικεφαλής της υπήρξε ο εργατοκάπηλος Μακρής και συμπρωταγωνιστής ο Θεοδώρου, που έλεγχε το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Συμβουλάτορες της ΓΣΕΕ, μεταξύ άλλων, ήταν ο Ιρβινγκ Μπράουν, Αμερικανός συνδικαλιστής και πράκτορας της CIA.

Το 1985 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με μια απευθείας παρέμβαση και με τη βοήθεια των δικαστηρίων καθαίρεσε την αιρετή διοίκηση της ΓΣΕΕ και στη θέση της διόρισε κυβερνητικούς - εργοδοτικούς συνδικαλιστές. Ο λόγος που το έκανε ήταν επειδή η ΠΑΣΚΕ, συνδικαλιστική παράταξη των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, έχασε την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και η κυβέρνηση κινδύνευε να βρεθεί αντιμέτωπη με ισχυρές αντιστάσεις στα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούσε εκείνη την περίοδο.

Τα παραπάνω αποτελούν ορισμένα μόνο επεισόδια της μακράς ιστορίας του εργατικού κινήματος, που επιβεβαιώνουν τη σύγκρουση των δύο γραμμών στο εσωτερικό του. Η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις της πάντα προσπαθούσαν και προσπαθούν να έχουν του χεριού τους το συνδικαλιστικό κίνημα, με στήριγμα τις συνδικαλιστικές δυνάμεις της συναίνεσης και υποταγής. Απέναντί τους στάθηκαν διαχρονικά και στέκονται οι ταξικές δυνάμεις.