«Μόνο με την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα μπορούσαν να επικρατήσουν οι δικές σας ιδέες, με πιάνει ανατριχίλα. Σκεφτείτε τους εργαζόμενους σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Βεβαίως θα υπήρχε δικαιοσύνη (...) όλοι μια κατοικία εργατική. Ολοι το πρωί σε μια δουλειά... Οπως ήταν στη Ρωσία...». Τον παραπάνω εφιάλτη, που όπως φαίνεται τον στοιχειώνει, μετέφερε με τα λόγια αυτά στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης, απευθυνόμενος στους βουλευτές του ΚΚΕ. Η «ανατριχίλα» που, όπως είπε, νιώθει ο υπουργός στο ενδεχόμενο να έχουν όλοι οι εργαζόμενοι μια κατοικία και μια σταθερή δουλειά, είναι πράγματι ...διαφήμιση για το «μοντέλο» που κατά τη γνώμη του είναι εφιαλτικό. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι που ξημεροβραδιάζονται με την ανασφάλεια και το άγχος της ανεργίας, που γίνονται νοικάρηδες των τραπεζών στα σπίτια τους, ξέρουν καλά ότι ο δικός τους καθημερινός εφιάλτης είναι που διαμορφώνει τον «παράδεισο» της ανταγωνιστικότητας, του πλούτου για μια χούφτα εκμεταλλευτές. Για αυτούς δηλαδή που ...ανατριχιάζουν μαζί με τους πολιτικούς τους υπηρέτες ακόμα και στο άκουσμα των στοιχειωδών δικαιωμάτων και αναγκών των εργαζομένων.

ΑντιΠΑΜΕ μένος και πραγματικό ...ξεγύμνωμα του ρόλου που παίζουν διάφοροι τάχα «αντικαπιταλιστές» αποτελεί η τελευταία ανακοίνωση της ομάδας Νταλακογιώργου στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά. Ο συγκεκριμένος εκφράζει δημόσια τα παράπονά του προς τα μέλη των παρατάξεων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή, όπως λέει, απουσιάζουν από τις συνεδριάσεις του ΔΣ, «με αποτέλεσμα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ να έχουν στο όργανο απόλυτη πλειοψηφία και να περνούν τις δικές τους θέσεις»... Αυτός είναι ο πόνος του, που τον εκφράζει με θράσος και μάλιστα με τρόπο που ούτε η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ δεν έχει τολμήσει... Φτάνει δηλαδή να εγκαλεί την ΠΑΣΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή εν απουσία τους ψηφίζονται οι αγωνιστικές προτάσεις του ΠΑΜΕ, να εκλιπαρεί τους εργατοπατέρες για κοινό μέτωπο απέναντι στις ταξικές δυνάμεις. Μάλλον αισθάνεται ενοχές που το Εργατικό Κέντρο Πειραιά δεν παίρνει το μεράδι του στη συνολικότερη προσπάθεια του εργατοπατερισμού, της κυβέρνησης και της εργοδοσίας να σημάνει σιγή ιχθύος στο κίνημα, να πουν οι εργαζόμενοι «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» μέσα στην πανδημία και στην κρίση. Οι κρίσιμες μέρες που διανύουμε, με δεκάδες σωματεία και συνδικάτα να οργανώνουν την πάλη, προσφέρονται για να βγάζουν συμπεράσματα ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι για το ρόλο δυνάμεων στο κίνημα, που η τύφλωσή τους απέναντι στις συνεπείς ταξικές δυνάμεις τούς κάνει ικανούς για όλα.

«Σημειώνω ότι για το λιμάνι της Ηγουμενίτσας θα ακολουθηθεί η ίδια ακριβώς διαδικασία που ακολούθησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς και την COSCO. Ανάλογες θα είναι και οι προβλέψεις διασφάλισης του προσωπικού του Οργανισμού Λιμένος Ηγουμενίτσας». Αυτά είπε σχετικά με την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού της πόλης ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, Γ. Πλακιωτάκης, απαντώντας στη γνωστή και βολική κριτική του ΣΥΡΙΖΑ, που ως είθισται, διαμαρτύρεται για το «τίμημα» και «τα ανταλλάγματα» μιας ακόμα ιδιωτικοποίησης. Με τον τρόπο αυτό, το στέλεχος της κυβέρνησης αποτύπωσε σε δυο όλες κι όλες φράσεις την αντιλαϊκή σκυταλοδρομία των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ και σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών υποδομών, σύμφωνα με τους στόχους της αστικής τάξης και τις κατευθύνσεις της ΕΕ που έχουν «ευαγγέλιο» και οι δυο. Οσο για το πώς μεταφράζονται όλα αυτά για τον λαό της πόλης και τους εργαζόμενους, στους οποίους η κυβέρνηση και οι διάφοροι τοπικοί παράγοντες προσπαθούν να καλλιεργήσουν κάλπικες προσδοκίες, η αναφορά στη... διασφάλιση του προσωπικού σε ΟΛΠ και COSCO είναι ανατριχιαστική, αν σκεφτεί κανείς ότι από το 2010 οι λιμενεργάτες εκεί πετάχτηκαν εκτός ΒΑΕ, δούλευαν χωρίς ΣΣΕ, οι περισσότεροι με συμβάσεις ορισμένους χρόνου, ελαστικές μορφές εργασίας και φοβερή εντατικοποίηση. Τι επιβεβαιώνεται; Οτι είτε με τις υποδομές αυτές στα χέρια του αστικού κράτους και τη λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, είτε με την ιδιωτικοποίηση σε κάθε της μορφή, το μόνο σίγουρο είναι ότι το τίμημα το πληρώνουν οι εργαζόμενοι και συνολικά ο λαός. Και είναι σε κάθε περίπτωση βαρύ.