Τις Θέσεις του 21ου Συνεδρίου διαπερνά ένα βασικό καθήκον, το ατσάλωμα των δυνάμεών μας, η ιδεολογικοπολιτική εμβάθυνση, η ολόπλευρη μόρφωση και η συνεχής μελέτη των νόμων της κοινωνικής εξέλιξης, των νομοτελειών της κοσμοθεωρίας μας αλλά και συνολικά της φύσης και του κόσμου γύρω μας. Στο καθήκον αυτό μετριόμαστε και θα μετρηθούμε όλοι καθημερινά, με μπρος - πίσω, με περιόδους κούρασης και περιόδους ανάτασης, με καθοδηγητική πρωτοβουλία και αυταπάρνηση, ή ακόμα απογοήτευση και πισωγύρισμα. Είναι μία διαρκής μάχη, που όμως όταν δίνεται με ζήλο έχει και αντίστοιχα αποτελέσματα. Η λειτουργία του Κόμματος σε όλη την έκτασή του είναι ένα τέτοιο αποτέλεσμα που η έκβασή του επηρεάζεται από την ιδεολογικοπολιτική δουλειά.

Το κύριο ζήτημα για να δρα κάποιος είναι να εμπνέεται, και για να μην κουράζεται και απογοητεύεται σε περιόδους υποχώρησης του κινήματος, είναι να πιστεύει ακράδαντα στην υλοποίηση του σκοπού για τον οποίο παλεύει, να επιβεβαιώνει τη θεωρία και τα συλλογικά συμπεράσματα μέσα από την ίδια του την πείρα, μέσα από την καθημερινότητά του, στη δουλειά, στο σπίτι, στην οικογένεια, στη γειτονιά, στη φιλία, στη σχέση του. Μόνο έτσι παίρνει δύναμη για να παλεύει ακούραστα και να μη συμβιβάζεται με τις δυσκολίες.

Στις Θέσεις, σε πολλά σημεία τονίζεται η ανάγκη να συνδέονται οι επεξεργασίες και τα συμπεράσματά μας με την καθημερινή πάλη, να εξειδικεύεται η στρατηγική μας στον καθημερινό αγώνα. Τον τελευταίο χρόνο είχαμε έναν καταιγισμό εξελίξεων, στις οποίες κληθήκαμε να υλοποιήσουμε τα παραπάνω. Τα αιτήματα που βάλαμε για Υγεία - Παιδεία για όλο τον λαό, για επίταξη των ιδιωτικών κλινικών κ.λπ., είναι αιτήματα που συσπειρώνουν, αλλά ταυτόχρονα στρέφονται στην ουσία του κακού.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αναμετρηθήκαμε ακόμη περισσότερο με το καθήκον της σύνδεσης των επεξεργασιών μας με την καθημερινή πάλη. Το γεγονός αυτό μας «ανέβασε» στα μάτια των συναδέλφων, πείσμωσε συντρόφους, ανέδειξε σημαντικά χαρακτηριστικά τους που χρειάζεται να αξιοποιηθούν στην πορεία. Ανέδειξε ωστόσο και αδυναμίες, με κύρια την υποχώρηση μπροστά στις δυσκολίες. Στις λίγες περιπτώσεις που συνέβη αυτό, κύρια αιτία ήταν ότι δεν είχαν γίνει κτήμα οι επεξεργασίες και τα συμπεράσματά μας, δεν επιβεβαιώνονταν στην καθημερινή ζωή. Το καθήκον που μπαίνει λοιπόν μπροστά μας είναι η ιδεολογικοπολιτική θωράκιση των δυνάμεών μας.

Κύρια ευθύνη γι' αυτό έχουν τα καθοδηγητικά Οργανα. Από εκεί θα ξεκινήσει ο σχεδιασμός ώστε πιο στοχευμένα να εξειδικεύεται η στρατηγική μας στον εκάστοτε χώρο. Τα καθοδηγητικά Οργανα θα «τραβήξουν μπροστά» διαμορφώνοντας τις συνθήκες για ιδεολογικοπολιτική εμβάθυνση των συντρόφων στις ΚΟΒ. Δίνοντας έμφαση στη λειτουργία της ΚΟΒ, στη γνώση του χώρου, των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των συντρόφων αλλά και των ιδεολογημάτων που κυριαρχούν, στη συζήτηση γύρω από τη διαπάλη, τη δράση των άλλων δυνάμεων. Ετσι που κάθε σύντροφος να βγάζει από την ίδια του την πείρα το συμπέρασμα ότι αποτελεί μέρος του πιο πρωτοπόρου τμήματος της εργατικής τάξης ή του κλάδου όπου ανήκει. Για να γίνει αυτό χρειάζεται «καθοδηγητικό πνεύμα - ασυμβίβαστο με τις δυσκολίες», που να αντλεί δύναμη από τη θεωρία μας και αυτό να μεταφέρει στους συντρόφους.

Το Κόμμα μας κάνει όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια να εμβαθύνει σε κάθε τομέα της επιστημονικής γνώσης. Αυτό κάνει έκδηλη την υπεροχή της κοσμοθεωρίας μας σε κάθε πτυχή της ζωής και της επιστήμης. Η γνώση και η εμβάθυνση στην επιστημονική μέθοδο και ανάλυση της πραγματικότητας αναδεικνύει τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού και την υπεροχή του σοσιαλισμού. Το γεγονός αυτό χρειάζεται να αξιοποιείται σε κάθε χώρο και ειδικότητα. Μας «ανεβάζει» στα μάτια των συναδέλφων, μας καταξιώνει σαν επαγγελματίες και μας κάνει παράδειγμα, μας δίνει την ευκαιρία να προβάλουμε τη θέση μας συνολικά αλλά και να γίνουμε οργανωτές και ηγέτες στον χώρο μας. Στον τομέα της Εκπαίδευσης έχουμε πολλά όπλα στη φαρέτρα μας, με επεξεργασίες που υπερέχουν έναντι των υπολοίπων. Για παράδειγμα, χρειάζεται να αξιοποιήσουμε το έργο των μαρξιστών παιδαγωγών στον τομέα της Ψυχολογίας και της Παιδαγωγικής, τις επεξεργασίες μας για το ενιαίο 12χρονο σχολείο, την αντίληψή μας για την Ειδική Αγωγή. Ολα αυτά μας βοηθούν στην αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις, στη συζήτηση με τους συναδέλφους αλλά και στη βαθιά γνώση του επιστημονικού μας τομέα, άρα και στη βελτίωσή μας ως επιστημόνων. Συμβάλλουν στο να ατσαλωνόμαστε στην καθημερινή δράση μας, στην ικανότητα να διαμορφώνουμε πλαίσιο πάλης που να συσπειρώνει αλλά και να συμβάλλει στο να πηγαίνει η συνείδηση των συναδέλφων ένα βήμα παραπέρα.

Αντίστοιχο όπλο αποτελούν οι επεξεργασίες μας για τις μικρότερες ηλικίες. Η προσπάθεια του Κόμματος συνολικά, αλλά και του κάθε κομμουνιστή εκπαιδευτικού να εμβαθύνει στις επεξεργασίες μας για μια σειρά ζητήματα που συμβάλλουν στην οικοδόμηση της λογικής σκέψης στα παιδιά (η καταγωγή του ανθρώπου, η εξέλιξη του σύμπαντος, η ιστορική γνώση), καθώς και η προσπάθεια να εκλαϊκευτούν τόσο ώστε να απευθύνονται σε παιδιά, χωρίς να χάσουν όμως το περιεχόμενο τους, μας βοηθά να αφομοιώσουμε και εμείς αυτές τις επεξεργασίες αλλά και να αντιληφθούμε, μέσα από τη διαστρέβλωση της αλήθειας, τον μακρόπνοο σχεδιασμό του συστήματος.

Η γνώση, φυσικά, είναι η κινητήρια δύναμη για να επέλθει η δράση. Χωρίς τη δράση, όμως, που να επιβεβαιώνει τη γνώση, δεν γίνεται τίποτα. Ετσι, όλα αυτά χρειάζεται να είμαστε ικανοί να τα εντάσσουμε στην καθημερινότητα, αφουγκραζόμενοι παράλληλα τις ανάγκες στον εκάστοτε χώρο δουλειάς. Με τον τρόπο αυτό θα γίνουμε πιο ικανοί στη διαμόρφωση πλαισίου πάλης ώστε να γίνουμε λαϊκοί ηγέτες στον χώρο μας. Να καταξιωνόμαστε με τη σεμνότητα και τη δουλειά μας, και παράλληλα να προβάλλουμε την αντίδραση στο άδικο και την υπεροχή της κοσμοθεωρίας μας μέσα από την ανάπτυξη πρωτοβουλιών. Αυτή να είναι η ευθύνη που διαπερνά όλη τη λειτουργία μας, από τα ΤΓ, τις ΤΕ, τα Γραφεία των ΚΟΒ, τις ΚΟΒ, έως τον κάθε σύντροφο ξεχωριστά. Αυτή να είναι η κύρια έγνοια μας, πώς θα γίνουμε πιο δυνατοί εμείς για να δυναμώσουμε το Κόμμα. Η λειτουργία των Οργανώσεων αλλά και των καθοδηγητικών Οργάνων να σχεδιάζει, να οργανώνει και να ελέγχει αυτήν τη δουλειά, πατώντας πάνω στην καλή γνώση του χώρου και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Να γίνουμε ικανοί να γενικεύουμε την πείρα από τη δράση μας «όσο γίνεται πιο αντικειμενικά, χωρίς ωραιοποιήσεις ή μηδενιστική στάση», να βγάζουμε συμπεράσματα και να γινόμαστε καλύτεροι, γιατί αυτή είναι η εξέλιξη και σε αυτήν έχουμε, σαν κομμουνιστές, πρωταγωνιστικό ρόλο.

Συμφωνώ με το 1ο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 21o Συνέδριο. Πολύ εύστοχα αναδεικνύονται τα θετικά βήματα αλλά και οι αδυναμίες στη δράση μας. Συνολικά τα κείμενα των Θέσεων δείχνουν την ωριμότητα του Κόμματός μας να εξετάζει τα θετικά και τα αρνητικά με βάση τον στρατηγικό μας στόχο.

Βασικό ζήτημα, στο οποίο θεωρώ ότι πρέπει να σταθούμε, είναι η ανάγκη αναβάθμισης της δουλειάς του Κόμματος σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο, σε όλες τις πτυχές της δράσης μας. Ιδιαίτερη σημασία αποκτά η διαρκής διαδικασία αυτομόρφωσης από κάθε μέλος και στέλεχος του Κόμματος. Αυτή περιλαμβάνει τη μελέτη των κομματικών εντύπων, των σύγχρονων επεξεργασιών του Κόμματος, του μαρξιστικού βιβλίου. Ακόμα και η επαφή με τη λογοτεχνία μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης, προβληματισμού και σκέψης και δεν πρέπει να υποτιμάται.

Εχουμε κάνει σημαντικά βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση, καθώς έχει πολλαπλασιαστεί ο αριθμός των συντρόφων που παρακολουθούν κομματικές σχολές και γίνεται σταθερά προσπάθεια να ενταχθούν ιδεολογικά μαθήματα στον προγραμματισμό των ΚΟΒ. Δεν έχουμε ξεπεράσει όμως την αδυναμία η μελέτη να περιορίζεται στα πλαίσια της εκάστοτε κομματικής σχολής ή του μαθήματος στην ΚΟΒ και τελικά να ατονεί λόγω των εξαντλητικών ωραρίων στη δουλειά, των προσωπικών προβλημάτων ή των έντονων ρυθμών στην κομματική δράση ανά περιόδους. Ιδιαίτερα σε νέους ηλικιακά συντρόφους δεν είναι κατακτημένη ούτε η καθημερινή επαφή με τον «Ριζοσπάστη», πόσο μάλλον με το βιβλίο. Πέρα από την ατομική ευθύνη κάθε συντρόφου ξεχωριστά, βαραίνει η ευθύνη των καθοδηγητικών Οργάνων όχι μόνο στο πώς παροτρύνουν και βοηθούν κάθε σύντροφο να θωρακίζεται ιδεολογικά, αλλά και πώς μέσα από την αναβάθμιση των εσωκομματικών διαδικασιών θα γεννιέται αυτή η ανάγκη.

Τελικά η κούραση, η σχετική στασιμότητα και ρουτίνα στη δράση μας ανά περιόδους, είναι ως ένα βαθμό απόρροια των παραπάνω. Ακόμα και η έλλειψη πρωτοβουλίας από μέλη και στελέχη φωτογραφίζει στην τελική την υστέρηση στην αφομοίωση κεντρικών ζητημάτων, αφού ακόμα και η υλοποίηση αποφάσεων στην πράξη δεν είναι ένα τετριμμένο ζήτημα. Ενα παράδειγμα είναι η δυσκολία των εδαφικών Οργανώσεων να συντονίσουν τη δράση τους στα πολλά διαφορετικά μέτωπα στη γειτονιά: Εργαζόμενους, μαθητές, μικρομάγαζα, συνταξιούχους κ.τ.λ. Η δυσκολία μας αυτή πολλές φορές μάς περιορίζει σε έναν απλό σχεδιασμό εξορμήσεων, που από μόνος του δεν φτάνει για να μετράμε ποιοτικά βήματα. Αυτό πολλές φορές έχει και ως αποτέλεσμα να μένουν έξω από τον εβδομαδιαίο σχεδιασμό της ΚΟΒ σύντροφοι που μπορεί να δουλεύουν όλη μέρα ή να έχουν παιδιά και τελικά δεν έχουν χρόνο. Θέλω να τονίσω αυτό το σημείο, γιατί αυτές οι καθημερινές δυσκολίες αφορούν το σύνολο των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Ακόμα και το ψυχολογικό βάρος που αντιμετωπίζει ένας σύντροφος από τέτοιες δυσκολίες μπορεί να βάλει εμπόδια στη μαχητικότητα, στην όρεξη, ακόμα και στην καθαρή σκέψη για το πώς θα υλοποιήσουμε τις αποφάσεις μας.

Μια πλευρά αυτού του ζητήματος που αφορά τον σχεδιασμό των ΚΟΒ είναι το πώς αξιοποιούνται όλοι οι δρόμοι που ανοίγει κάθε σύντροφος ξεχωριστά μέσα από τις γνώσεις, το επιστημονικό αντικείμενο, τις δεξιότητες και τον περίγυρό του, έτσι ώστε η δράση μας να γίνεται πιο διεισδυτική και να απλώνεται σε όλα τα μέτωπα. Και βέβαια, κομβικό ρόλο παίζει εδώ η βοήθεια των καθοδηγητικών Οργάνων προς τα γραφεία των ΚΟΒ. Η δουλειά ρουτίνας πολλές φορές πηγάζει από το γεγονός ότι μια ΚΟΒ μπορεί να μη γνωρίζει πλευρές της δράσης της υπόλοιπης Τομεακής Οργάνωσης στην οποία ανήκει ή απλά η πείρα να μεταφέρεται ως μια πληροφορία. Πρέπει κατά τη γνώμη μου τα καθοδηγητικά Οργανα να βελτιωθούν στο πώς συντονίζουν τη δράση μεταξύ των ΚΟΒ, αλλά και το πώς αξιοποιούν την πείρα και την μεταφράζουν σε συμπεράσματα χρήσιμα για κάθε Οργάνωση.

Το τελευταίο ζήτημα που θέλω να θέσω είναι η δράση του Κόμματος στις γυναίκες, καθώς δεν υπάρχει σταθερός προσανατολισμός στις ΚΟΒ. Η δράση μας θεωρείται πολλές φορές αποκλειστική ευθύνη των γυναικών μελών και ταυτίζεται στην πράξη με την παρέμβασή μας στην ΟΓΕ. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι υπάρχει υποτίμηση ακόμα και από νέες ηλικιακά συντρόφισσες, γιατί αντικειμενικά η ζωή δεν τις έχει φέρει αντιμέτωπες με προβλήματα που πηγάζουν από τη γυναικεία ανισοτιμία (για παράδειγμα, οι δυσκολίες στην ανατροφή του παιδιού, η σύγκρουση της εργασίας με την προοπτική της εγκυμοσύνης κ.ά.). Αλλά τελικά όταν αυτές οι δυσκολίες εμφανίζονται, μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και στην αποστράτευση. Ομως, το γυναικείο ζήτημα είναι πρώτα και κύρια ένα ταξικό ζήτημα και γι' αυτό απαιτεί την αναβάθμιση της αυτοτελούς κομματικής παρέμβασης. Η ιδεολογική θωράκιση των γραμμών μας, η συζήτηση με βάση το Πρόγραμμα στις δεκάδες γυναίκες στις γειτονιές που δίνουν τη μάχη μέσα από τους Συλλόγους της ΟΓΕ είναι το εφαλτήριο, ώστε τελικά να τραβήξουμε περισσότερες γυναίκες της εργατικής τάξης στην πάλη, να τις φέρουμε κοντά στο Κόμμα, να στρατολογήσουμε.

Θα ήθελα με αφορμή τον δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο που βρίσκεται σε εξέλιξη, να μεταφέρω στο Κόμμα μια γενική εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο της έρευνας στην Ελλάδα. Στον συγκεκριμένο κλάδο εργάζεται σημαντικός αριθμός νέων επιστημόνων (κάτοχοι διδακτορικού διπλώματος) που βρίσκονται ουσιαστικά στην αφάνεια, επιστήμονες που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αναγκασμένοι να κυνηγούν τα διάφορα ερευνητικά προγράμματα (1-2 ετών), μετακινούμενοι από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο, πολλές φορές κάτω από το καθεστώς του «υποτρόφου» (ή με συμβάσεις έργου), χωρίς κανένα κατοχυρωμένο εργασιακό δικαίωμα, ανασφάλιστοι, σε αρκετές περιπτώσεις χωρίς καν αμοιβές σε μηνιαία βάση. Συμπληρωματικά, πολλοί από τους νέους επιστήμονες του κλάδου καλύπτουν ολοένα και περισσότερο τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας, ακόμη και στο κομμάτι της διδασκαλίας, μέσα από τα λεγόμενα «προγράμματα ακαδημαϊκής διδακτικής εμπειρίας», τα οποία στην πράξη επιβάλλουν και «νομιμοποιούν» ένα ιδιόμορφο καθεστώς ανακύκλωσης ενός ευέλικτου εκπαιδευτικού προσωπικού που έρχεται να αντισταθμίσει τις συνέπειες από το «πάγωμα» και τη σημαντική μείωση των προσλήψεων μόνιμου εκπαιδευτικού και επιστημονικού προσωπικού σε όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας (με διαχρονική βέβαια ευθύνη όλων των κυβερνήσεων).

Είναι γεγονός πως αρκετοί από τους εργαζόμενους/ες του κλάδου, αν και παραμένουν στην αορατότητα (ακόμη και στις σχετικές μελέτες που αφορούν την ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας), δεν συμβιβάζονται με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, παλεύουν με τις όποιες δυνάμεις τους για τη διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων τους, οραματίζονται μια άλλη κοινωνία, χωρίς φτώχεια, ανεργία και ανασφάλεια, έναν κόσμο στον οποίον το πανεπιστήμιο και η έρευνα θα υπηρετούν τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες (και όχι εκείνες της «αγοράς»). Υπάρχουν σημαντικές δυνάμεις στον κλάδο (ο οποίος για διάφορους λόγους δεν έχει ακόμη καταφέρει να λειτουργήσει και να εκφράζεται ως μια οργανωμένα συλλογική οντότητα, για παράδειγμα με τη μορφή κάποιου σωματείου) που εκτιμούν ιδιαίτερα το ρόλο και τη στάση του ΚΚΕ στην υπεράσπιση των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, υπάρχουν αρκετοί νέοι επιστήμονες πεισμένοι (σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό) πως η ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε όλα τα μέτωπα που διεξάγεται σήμερα η ταξική πάλη είναι βασική προϋπόθεση ώστε να μπορέσει ο λαός να αντιπαλέψει από καλύτερη θέση (σήμερα και αύριο) τα νέα αντιλαϊκά σχέδια που βρίσκονται σε εξέλιξη, πλήττοντας όχι μόνο το χώρο της έρευνας αλλά και στο σύνολό του το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Θεωρώ πως το Κόμμα έχει ευθύνη να δουλέψει πιο απαιτητικά με τις δυνάμεις εκείνες που βρίσκονται στον κλάδο της έρευνας και βλέπουν το ΚΚΕ ως το μοναδικό αποκούμπι του λαού (παρά τις επιμέρους διαφωνίες και προβληματισμούς τους). Στην κατεύθυνση αυτή, το Κόμμα πρέπει πιο οργανωμένα και συντονισμένα να πάρει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για την καλύτερη οργάνωση των νέων επιστημόνων (με βάση και την πλούσια εμπειρία του ΠΑΜΕ), να αναλάβει όλες εκείνες τις αναγκαίες δράσεις ώστε να αναδείξει ολόπλευρα τα προβλήματά τους, να πετύχει την καλύτερη συσπείρωση και τον συντονισμό τους, καθώς και την πλατύτερη διάδοση των θέσεων του ΚΚΕ για την Ανώτατη Εκπαίδευση.

Εύχομαι στο Κόμμα να καταφέρει και μέσα από αυτό το Συνέδριο να εμπλουτίσει τις επεξεργασίες του, να βγει ακόμη πιο ισχυρό, να γίνει περισσότερο αποτελεσματικό και απαιτητικό με τον εαυτό του, ιδιαίτερα στο πεδίο της διάδοσης και καλύτερης εκλαΐκευσης των θέσεών του, με κύριο γνώμονα να αποσπάσει από την κυρίαρχη ιδεολογία ολοένα και περισσότερες συνειδήσεις ανθρώπων του μόχθου, ενισχύοντας το όραμα και την πάλη για μια πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.

Η ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας ακολουθεί την πορεία οικονομικής ανάπτυξης σε συνδυασμό με την διάρθρωση και την οργάνωση της καπιταλιστικής παραγωγής. Βασικό κριτήριο εκτίμησης του βαθμού εξέλιξης αποτελεί η διεύρυνση της μισθωτής εργασίας η οποία καθορίζεται από τους όρους αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου. Η κλίμακα αγοραπωλησίας εργατικής δύναμης και δέσμευσης στη διαδικασία αξιοποίησης αντιστοιχίζεται στο εκάστοτε επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η διαλεκτική σχέση της κίνησης του κεφαλαιοκρατικού προτσές με τις κοινωνικο-ταξικές μετακινήσεις μακροπρόθεσμα προσδιορίζει τις ταξικές αντιθέσεις:

Η κοινωνική μορφή της επέκτασης της καπιταλιστικής παραγωγής είναι η συσσώρευση ως αναγκαίος όρος της διευρυμένης αναπαραγωγής. Για την επίτευξη ορισμένου ρυθμού ανάπτυξης απαιτείται αντίστοιχη αναλογία μετατροπής υπεραξίας σε πρόσθετο κεφάλαιο, το οποίο θα δαπανηθεί στον επόμενο κύκλο για αγορά μέσων παραγωγής και εργατικής δύναμής ως νέο σταθερό και μεταβλητό στην ισχύουσα σχέση που ορίζει η οργανική του σύνθεση. Το κοινωνικό κεφάλαιο αναπαράγεται επαυξημένο με διευρυμένη και την μισθωτή εργασία, το μέγεθος της οποίας αντανακλά το επίπεδο της κοινωνικο-ταξικής ανάπτυξης.

Σε αντιστοιχία με την δυναμική της συσσώρευσης η μισθωτή εργασία από 46,21% του ΟΕΠ το 1981, αυξάνεται σε 49,07% το 1991 και το 2000 σε 51,61%. Την δεκαετία 2000-2009 οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης (3,58% μέση αύξηση του ΑΕΠ μέχρι το 2008) οδηγούν στην μεγαλύτερη αύξηση της μισθωτής εργασίας κατά 570 χλδ (+23,95%) και την συμμετοχή της στον ΟΕΠ σε 58,50% (2009).

Η σοβαρή διαταραχή της διαδικασίας της συσσώρευσης στην εξέλιξη της οικονομικής κρίσης 2009 - 2016 και κύρια η διαχείρισή της επηρεάζουν την ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας με παλινδρόμηση της μακρόχρονης ανοδικής τάσης ανάπτυξης που είχε επιταχυνθεί την περίοδο 2000-2009.

Το 2012 το ποσοστό συμμετοχής των μισθωτών μειώνεται στο 47,8% του ΟΕΠ, ανακάμπτει μετά το 2015 και το 2019 αυξάνεται σε 56,38%, με απόλυτη όμως μείωση κατά 579 χλδ. Την δεκαετία αυτή η καπιταλιστική παραγωγή συρρικνώνεται κατά 26,4% την περίοδο 2009-2013, επιβραδύνεται μεταξύ των ετών 2014-2016 και σημειώνει αδύναμη ανάπτυξη την τριετία 2017-2019 με μέσο ρυθμό 1,7%.

Η οικονομική κρίση επέδρασε αντιφατικά στην κοινωνικο-ταξική διάρθρωση. Από την μία πλευρά η διαταραχή της συσσώρευσης εξελίχθηκε σε φραγμό για τη διευρυμένη αναπαραγωγή της μισθωτής εργασίας. Από την άλλη οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στα πλαίσια των προγραμμάτων προσαρμογής για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου οδήγησαν στην επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων με αποδιάρθρωση της απλής εμπορευματικής παραγωγής. Παράλληλα επιταχύνθηκε η διείσδυση του κεφαλαίου στον αγροτικό τομέα και σε επαγγελματικές δραστηριότητες. Σαν αποτέλεσμα των αλληλοεπιδράσεων η διάρθρωση της απασχόλησης παραμένει αμετάβλητη και μη παραγωγική για το κεφάλαιο.

Το 2019 οι αυτοαπασχολούμενοι πλην των εργοδοτών (αγρότες, επαγγελματίες, μικροβιοτέχνες, μικρέμποροι) ανέρχονται σε 832 χλδ, από 965 χλδ το 2009 (-133 χλδ). Ωστόσο παρά τη μείωση η αυτοαπασχόληση των παραπάνω κατηγοριών παραμένει λόγω των συνεπειών της κρίσης στο 22% της συνολικής. Σε σχέση με την απαιτούμενη διαρθρωτική προσαρμογή στις ισχύουσες δομές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία παρουσιάζει υστέρηση. Σημαντικό τμήμα της εργασιακής διαδικασίας συνεχίζει να βρίσκεται εκτός της σφαίρας του κεφαλαίου και του προτσές αξιοποίησης. Στην ΕΕ 27 το σύνολο των αυτοαπασχολούμενων το 2019 ανέρχεται στο 14% της απασχόλησης, ενώ στην Ελλάδα στο 29,8%. Αντίστοιχα των μισθωτών στο 84,97% έναντι 68,2%.

Πέρα από την δυναμική της συσσώρευσης την κοινωνικο-ταξική σύνθεση επηρεάζει η διάταξη του κεφαλαίου και η αντίστοιχη διάρθρωση της καπιταλιστικής παραγωγής τόσο συνολικά στο μέγεθος της μισθωτής εργασίας όσο και στη διακλαδική κατανομή της. Οι αναζητήσεις της αστικής πολιτικής διαχείρισης του κατάλληλου «αναπτυξιακού παραγωγικού πρότυπου» για την παραγωγική καπιταλιστική «ανασυγκρότηση» οδήγησαν στο ίδιο μεταπολεμικό μοντέλο που είχε ενοχοποιηθεί για την οικονομική κρίση.

Οι αναλογίες διαφόρων τομέων και κλάδων στη συνολική παραγωγή παρουσιάζουν ασυμμετρία στη δέσμευση απασχόλησης και στην πυκνότητα μισθωτής εργασίας με επίπτωση στη διαμόρφωση των κοινωνικο-ταξικών χαρακτηριστικών της καπιταλιστικής οικονομίας. Το 2018 η μεταποίηση με συμβολή 23,7% στην ΑΠΑ των 13 κλάδων του επιχειρηματικού τομέα (πλην αγροτικού, χρηματοπιστωτικού, δημοσίου και των προσωπικών υπηρεσιών) δεσμεύει το 13,8% της απασχόλησης με την μισθωτή εργασία στο 85% των απασχολούμενων. Το εμπόριο με 24,09% στην ΑΠΑ απορροφά το 28,9% της απασχόλησης και η μισθωτική σχέση καλύπτει το 70%. Στις μεταφορές - αποθηκεύσεις με συμβολή 11,6% στην ΑΠΑ απασχολείται το 7,1% με την μισθωτή εργασία στο 71,85%. Υψηλός βαθμός συγκέντρωσης μισθωτών παρατηρείται στον κλάδο υποστηρικτικών δραστηριοτήτων 90,14%, στον τουρισμό (ξενοδοχεία - καταλύματα - επισιτισμός) 83,15%, στις τηλεπικοινωνίες - ενημέρωση 86,20%, ενώ χαμηλός στις επαγγελματικές δραστηριότητες (επιστημονικές - τεχνικές) 50,8% στο σύνολο των απασχολουμένων του κλάδου. Συνολικά ο παραπάνω τομέας απασχολεί (2018) 2.596,210 άτομα (67,81% όλων των τομέων) από τα οποία 75% (1.951.666) είναι μισθωτοί και 644.544 (25%) αυτοαπασχολούμενοι.

Το μέγεθος και η διακλαδική σύνθεση της ΑΠΑ του επιχειρηματικού τομέα προσδιορίζουν το εύρος της βάσης της παραγωγικής εργασίας με άμεση ή έμμεση συμβολή στην αξιοποίηση του κεφαλαίου και στην αύξηση της παραγόμενης υπεραξίας. Καλύπτουν την κίνηση του κεφαλαίου στις σφαίρες παραγωγής και κυκλοφορίας, δηλαδή στους κλάδους της βιομηχανίας, των κατασκευών, εμπορίου και εμπορεύσιμων υπηρεσιών. Το χαμηλό μέγεθος 49,20 δισ. ευρώ που αποτελεί το 31,45% της συνολικής εγχώριας ΑΠΑ έναντι 54,38% του αντίστοιχου μέσου όρου της ΕΕ το 2018 συνιστά παράγοντα επιβράδυνσης της κοινωνικο-ταξικής ανάπτυξης ανεξάρτητα από τις διαταραχές της συσσώρευσης.

Πέραν των παραπάνω παραγόντων στη διαμόρφωση της κοινωνικο-ταξικής εξέλιξης σημαντικός είναι ο ρόλος της καπιταλιστικής επιχειρηματικής οργάνωσης. Παρατηρείται χαμηλός βαθμός συγκέντρωσης της απασχόλησης και κατά συνέπεια της μισθωτής εργασίας και μεγάλη διασπορά σε μικρές μονάδες. Οι 821.209 ΜΜΕ (0-249) το 2018 παρήγαγαν το 63,5% της ΑΠΑ του επιχειρηματικού τομέα με δέσμευση του 87,9% της απασχόλησης (56,4% και 66,6% αντίστοιχα στην ΕΕ 28). Από αυτές οι ΠΜΕ (0-9) το 17,6% της ΑΠΑ και το 62% της απασχόλησης (20,6% και 29,7% αντίστοιχα στην ΕΕ). Οι 331 Μεγάλες Επιχειρήσεις (250+) το 36,5% της ΑΠΑ και το 12,10% της απασχόλησης (43,6% και 33,4% αντίστοιχα στην ΕΕ).

Εκτός από τις κοινωνικο-ταξικές διαφοροποιήσεις παρατηρούνται μεταβολές στις εργασιακές δραστηριότητες που επηρεάζουν την κοινωνική θέση των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά και τμημάτων της μισθωτής εργασίας στο κοινωνικό προτσές. Διακρίνεται τάση υποβάθμισης της εποπτικής εργασίας με μείωση του αριθμού των εργατικών διευθυντικών στελεχών κατά 48,2 χιλιάδες από το 2012. Από την άλλη πλευρά σημειώνεται τάση μαζικής χρήσης φθηνής και υποβαθμισμένης εργασίας σε ορισμένους κλάδους όπως στο εμπόριο και επισιτισμό με αύξηση κατά 154,5 χλδ, ενώ διευρύνεται η χειρωνακτική ανειδίκευτη εργασία κατά 12 χλδ.

Οι παραπάνω εξελίξεις αποτελούν σημαντική πλευρά των μορφών εμφάνισης των ταξικών αλλαγών στην ελληνική κοινωνία πριν την εκδήλωση της τρέχουσας κρίσης. Γενικότερα διακρίνεται τάση βραδείας κοινωνικο-ταξικής ανάπτυξης με διεύρυνση της μισθωτής εργασίας διακοπτόμενη από τη διαταραχή της συσσώρευσης σε φάση κρίσεων. Επεκτείνεται μακροχρόνια η βάση πύκνωσης των γραμμών της εργατικής τάξης, η οποία παρά τα μεθοδολογικά προβλήματα προσδιορισμού της αναδείχνεται ποσοτικά σε κυρίαρχη κοινωνική δύναμη. Συρρικνώνονται τα ενδιάμεσα μεσοαστικά κοινωνικά στρώματα με βαθμιαία επέκταση της σφαίρας του κεφαλαίου στην παραγωγή. Διαφοροποιείται η κοινωνική θέση των εργαζομένων στο εργασιακό προτσές. Πρόκειται για εξελίξεις που πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψη στην χάραξη της επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής του Κόμματος.

[Πηγές στοιχείων: ΕΛΣΤΑΤ - EUROSTAT]

Για την ανάγκη βαθύτερης διάγνωσης των δυνατοτήτων που ανοίγει η αυτοματοποίηση στην πάλη υπέρ της εργατικής εξουσίας και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Στο πρώτο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ επισημαίνονται σύνθετες προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε την επόμενη περίοδο, ενώ στοιχεία της τωρινής προβληματικής είχαν εισαχθεί - στον έναν ή στον άλλο βαθμό - ήδη από το προγραμματικό 19ο Συνέδριο, 8 χρόνια πριν. «Το κεντρικό ζήτημα επεξεργασίας του 21ου Συνεδρίου είναι να γίνεται ακόμα πιο διακριτός στις πλατιές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής εργατικής - λαϊκής πρωτοπορίας, ως ο φορέας νέων ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής, απάντησης στα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί και απαιτούν επιτακτικά τη λύση τους στον 21ο αιώνα. Αυτό απαιτεί ανώτερη ποιοτικά καθοδηγητική δουλειά, ιδεολογική - πολιτική μορφωτική αναβάθμιση της δουλειάς όλου του Κόμματος, από την ΚΕ μέχρι τις ΚΟΒ, από το ΚΣ της ΚΝΕ μέχρι τις ΟΒ» (Θ. 9, σελ. 9). Θεωρώ ότι το βασικό αντικείμενο επεξεργασίας και οι πλευρές του που ανοίγονται από το κείμενο - λόγω του ίδιου του χαρακτήρα τους - απαιτούν μαζική και συλλογική προσπάθεια εμπλουτισμού, να αντιμετωπιστούν και ως «ερέθισμα ανακίνησης» της σχετικής ατομικής και συλλογικότερης πείρας, με πνεύμα όμως (μη μηχανιστικής) γενίκευσης και γονιμοποίησής της με τον όποιο (αντικειμενικό) γνωστικό εξοπλισμό διαθέτει ο καθένας.

Επιλεκτικός σχολιασμός ορισμένων αποσπασμάτων από το κείμενο.

Θ. 2, σελ. 4 και Θ. 12, σελ. 11 - 12.

«Η τεχνολογική ανάπτυξη, η ψηφιοποίηση, η τηλεργασία κ.ά., αντί να οδηγούν στη γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου, χρησιμοποιούνται για την εντατικοποίηση και αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, για νέες μορφές χειραγώγησης».

«(Ξεχωρίζουμε τα εξής ζητήματα:) Την κατανόηση της εκμεταλλευτικής σχέσης και ιδιαίτερα τις σύγχρονες μορφές που παίρνει η καπιταλιστική εκμετάλλευση, εξαιτίας της εφαρμογής νέων τεχνολογιών και άλλων μεθόδων οργάνωσης της εργασίας. Ζητήματα όπως η υπεραξία, το μέσο ποσοστό κέρδους, ο χρόνος εργασίας, η εφαρμογή της Πληροφορικής, η επίδραση της τηλεργασίας, πρέπει να είναι οργανικό στοιχείο της αρθρογραφίας, αλλά και των δημόσιων παρεμβάσεων, ώστε να γίνεται κατανοητή η λειτουργία του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος».

Είναι αναγκαία η αποκάλυψη των νέων τεχνολογικά εκσυγχρονισμένων μορφών εκμετάλλευσης και των ποικίλων αρνητικών συνεπειών - αποτελεσμάτων χρήσεων της τεχνολογίας (χειραγώγηση, κοινωνικές πλευρές κ.λπ.). Θεωρώ ότι υπάρχει «αμυντισμός» στην προσέγγιση του θέματος. Π.χ. «τσουβαλιάζονται» (μπαίνουν σε μια φράση, στη σειρά) ζητήματα αντικειμενικά - όπως η αυτοματοποίηση, συμπεριλαμβανομένης της ψηφιοποίησης/πληροφοριοποίησης - με πιο αντιδραστικά, όπως η τηλεργασία, ενδεχομένως και οι μέθοδοι οργάνωσης της εργασίας. Ακόμα, π.χ. η ανάδειξη του «θετικού» είναι πιο περιθωριακή - περιορισμένη, μονόπλευρη, αφηρημένη (με όρους αφηρημένης εργασίας, με όρους αξίας, π.χ. «γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου», αν και εξαιρετικά σημαντική πτυχή). Πώς σχετίζεται π.χ. η αυτοματοποίηση της βιομηχανίας με την κοινωνική - ιστορική ανάπτυξη, πώς σχετίζεται με την ανάδειξη ποια είναι η κατεύθυνση επίλυσης αντιφάσεων του σοσιαλισμού, π.χ. μεταξύ επιτελικής - εκτελεστικής εργασίας;

Θ. 12, σελ. 11 και Θ. 28, σελ. 24.

«(...) ορισμένες βασικές επεξεργασίες του Κόμματος (...) δεν έχουν οργανωμένα μελετηθεί - αφομοιωθεί (...) από κομματικές - ΚΝίτικες δυνάμεις, όπως της σπουδάζουσας, των εκπαιδευτικών και των δυνάμεών μας στον Πολιτισμό, που εκ των πραγμάτων και από τη θέση τους βρίσκονται κάτω από τον συνεχή βομβαρδισμό της αστικής ιδεολογίας. Η ίδια οπωσδήποτε ανάγκη υπάρχει και για τις εργατικές μας δυνάμεις, παρόλο που σε ορισμένες από αυτές, ιδιαίτερα στη Βιομηχανία, τα ταξικά αντανακλαστικά δίνουν υπόβαθρο μεγαλύτερης αντοχής στην αστική ιδεολογική χειραγώγηση».

«(...) η ανάγκη θεωρητικής και ιδεολογικής - πολιτικής γνώσης (...) αφορά τις φοιτητικές μας δυνάμεις, τους εκπαιδευτικούς και τις δυνάμεις μας στον χώρο του Πολιτισμού».

Υπάρχει μια υποτίμηση - μονομέρεια σ' αυτήν τη σκέψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο χώρος των ερευνητών, οι μηχανικοί (γιατροί) κ.ά. Μπορεί να μη δέχονται τη χειραγώγηση άμεσα με τη μορφή της αναθεώρησης της Ιστορίας κ.λπ. Ομως υπάρχουν π.χ. τα ιδεολογήματα περί τεχνολογικής καινοτομίας - επιχειρηματικότητας, υπάρχει η γενική επιρροή της αστικής θεωρίας και ιδεολογίας, που έχει αυξημένες απαιτήσεις αντιμετώπισης συγκριτικά με το βιομηχανικό προλεταριάτο εν γένει. Η συνθετότητα αυτή σχετίζεται και με το αντικείμενο εργασίας, που είναι πιο «πνευματικό». Εκτός των άλλων, τα «ταξικά αντανακλαστικά» δεν οδηγούν όλους και για μεγάλο χρονικό διάστημα σε επαναστατική δράση, αλλά κάτω από ορισμένους όρους κ.λπ. Σε πιο «διανοητικά» επαγγέλματα ας είναι και πιο «διανοητική» - θεωρητική η καθοδήγηση της ανάπτυξης επαναστατικών χαρακτηριστικών. Η εν λόγω μονομέρεια ενδεχομένως συνδέεται με τη μονόπλευρη και αφηρημένη (π.χ. με όρους αφηρημένης εργασίας) προσέγγιση του ζητήματος της αυτοματοποίησης.

Θ. 42, σελ. 35 - 36.

«Είναι η κοινωνία που εξασφαλίζει την όσο το δυνατόν πιο ελεύθερη επιλογή σπουδών, ώστε υπολογίζοντας τα ατομικά ενδιαφέροντα, αυτά να ικανοποιούνται με δημιουργική εργασία προς όφελος των αναγκών της πλειοψηφίας».

Θεωρώ ότι χρειάζεται μία μαρξιστική υλιστική θεμελίωση της έννοιας «δημιουργική εργασία» και της ίδιας της δημιουργικότητας. Διαφορετικά είναι νομοτέλεια να γίνεται αντιληπτή ιδεαλιστικά ή απλώς ρομαντικά. Μια απλή σχετικά νύξη που μπορεί να γίνει σαν παράδειγμα είναι η ανάγκη ανάπτυξης της έννοιας της εργασίας που ορίζει ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» (βλέπε Βαζιούλιν, «Η Λογική της Ιστορίας»).

Θ. 29, σελ. 25.

«Πολλές φορές τα ίδια τα μέλη της ΚΕ γινόμαστε κακός οδηγός (...) με συνθήματα και μεταφορά κομματικών κειμένων σε ανακοινώσεις σωματείων (...) Η επιφανειακή φραστική όξυνση δεν είναι εύστοχη ιδεολογική αντιπαράθεση, ούτε μας προφυλάσσει από το ιδεολογικό πλευροκόπημα του ταξικού αντιπάλου και των πάσης φύσεως οπορτουνιστών».

Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ένα σοβαρό σύμπτωμα, που μπορεί να εκφραστεί ακόμα και ως «παιχνίδι με τις λέξεις» και «φλυαρία», π.χ. σε χώρους όπως η Σπουδάζουσα. Πώς αντιλαμβανόμαστε εκεί την «αναβάθμιση του πολιτικού περιεχομένου»; Χρειάζεται να πηγάζει από την επιστημονικότητα της επαναστατικής θεωρίας, να μην εξαντλείται π.χ. στην «εφευρετικότητα» στην «κατασκευή» επιχειρημάτων και «μηχανικών» ή λεκτικών «συνδέσεων» των προβλημάτων με τον καπιταλισμό, χωρίς εμβάθυνση της γνώσης των νομοτελειών του και του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Υπάρχει μια (ακόμα) αντικειμενική αντίφαση που πολώνεται περισσότερο από ποτέ: Από τη μία η συνθετότητα π.χ. των τεχνικών γνώσεων που καλούνται να διαχειριστούν οι φοιτητές στις σπουδές τους (ίσως και στο επάγγελμα) και από την άλλη η μεθοδολογική ανεπάρκεια που διέπει τις σπουδές, η άγνοια της διαλεκτικής λογικής και μεθοδολογίας. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν αφορά μια «νησίδα της συνείδησης» της σπουδάζουσας νεολαίας, αλλά μια αντίφαση που πρέπει να διαχειριστούμε, με την έννοια της προώθησης της λύσης της σε επαναστατική κατεύθυνση. Εκτός των άλλων, η προς τα πίσω κίνηση της εν λόγω αντίφασης δυσχεραίνει τη βαθύτερη κατανόηση της διαλεκτικής ενότητας επαναστατικής θεωρίας και πρακτικής.

Καταρχάς συμφωνώ με τις Θέσεις για το 21ο Συνέδριο. Το Κόμμα στο προηγούμενο διάστημα ανταποκρίθηκε σωστά και τα καθοδηγητικά Οργανα σωστά καθοδήγησαν τα μέλη στους ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες που δώσαμε. Στην τετραετία που πέρασε, το Κόμμα πρωτοστάτησε στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, αποκαλύψαμε στον λαό τα ψέματα της «αριστερής διακυβέρνησης» και δεν ενσωματωθήκαμε στην αστική πολιτική διαχείριση, όπως πολλοί περίμεναν. Το Κόμμα απέδειξε ότι διαθέτει βαθιές ρίζες στην κοινωνία, και στο κίνημα και δεν χάθηκε η πείρα, μπόρεσε να αντέξει και να κάνει βήματα μπροστά.

Το κεντρικό ζήτημα που βάζουν οι Θέσεις είναι να γίνεται ακόμα πιο διακριτός ο ρόλος του Κόμματος ως φορέα της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής. Για να γίνει πρέπει να υπάρχει και ο αναγκαίος ιδεολογικός - πολιτικός εξοπλισμός, όχι μόνο στα καθοδηγητικά Οργανα αλλά και παρακάτω στα μέλη, πρέπει να εξαλειφθούν συγχύσεις και λανθασμένες αντιλήψεις που υπάρχουν από παλιά και έχουν σχέση με την τακτική, τη στρατηγική και τους άμεσους στόχους που βάζουμε στο κίνημα.

Παλεύουμε καθημερινά σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, οι συνέπειες από την επικράτηση της αντεπανάστασης και από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιδρούν σε πολύ κόσμο, ακόμα και στο κομματικό δυναμικό. Αυτό οδηγεί σε μια μοιρολατρία και σε μια απαισιοδοξία που πάει πίσω τη δουλειά μας και δεν μας δίνει ώθηση να προχωρήσουμε μπροστά. Δεν μπορεί το Κόμμα να έχει σωστά επεξεργασμένη στρατηγική και αυτή να μην αφομοιώνεται, να μη γίνεται κτήμα, αλλά να επιμένουμε σε πρακτικές που μας άφησαν πίσω και να συνεχίζουμε με τα ίδια προβλήματα.

Παρά τα βήματα που έχουν σημειωθεί από πλευράς των καθοδηγητικών Οργάνων στη μόρφωση των μελών, παρουσιάζεται το φαινόμενο κάποια μέλη μας να μην έχουν ισχυρό ιδεολογικό υπόβαθρο, να μη μελετούν την κοσμοθεωρία μας, να μην έχουν επαφή με το ιδεολογικό βιβλίο και τον «Ριζοσπάστη». Το σύστημα εσωτερικής μόρφωσης δεν έχει συνδεθεί ουσιαστικά με την καθημερινή δράση των Οργανώσεων Βάσης. Πολλές φορές μπαίνουν μαθήματα ή παρουσιάσεις άρθρων από την ΚΟΜΕΠ ή τον «Ριζοσπάστη», τα οποία δεν αντιμετωπίζονται με τη δέουσα επιμέλεια από τα μέλη και δεν γίνονται άμεσο καθήκον, αλλά μπαίνουν στην άκρη προκειμένου να αντιμετωπιστούν προβλήματα της συγκυρίας. Η γενική πολιτική συμφωνία με τις θέσεις ή το Πρόγραμμα δεν είναι ουσιαστική και δεν καταμερίζεται σωστά ο χρόνος στο πλαίσιο της κομματικής δράσης, ώστε τα μέλη να έρχονται σε επαφή με την κοσμοθεωρία μας.

Στην προηγούμενη τετραετία ανοίχτηκε ένας ευρύς κύκλος συζήτησης για θεωρητικά ζητήματα που απασχόλησαν, αλλά δεν αφομοιώθηκε από το σύνολο του δυναμικού μας και δεν είχε σταθερή βάση. Παράδειγμα, ότι το Δοκίμιο Ιστορίας δεν αξιοποιήθηκε για μια πλατιά συζήτηση για τα συμπεράσματα που βγαίνουν και να μεταφερθούν αυτά στην καθημερινή δράση. Είναι γεγονός πως η περίοδος που διανύουμε είναι γεμάτη γεγονότα που ανακύπτουν από τον χαρακτήρα της κρίσης, μαζί με τις όποιες εκλογικές αναμετρήσεις, και αφήνουμε στην άκρη το θεωρητικό κομμάτι και την προσπάθεια μόρφωσης και αυτομόρφωσης.

Είναι γεγονός ότι η πιεστική καθημερινότητα και η ανάγκη να παρεμβαίνουμε με τις δυνάμεις μας σε διάφορα μέτωπα δημιουργεί πίεση στις δυνάμεις, ειδικά εκεί που δεν έχουμε αρκετές δυνάμεις, να αμελούμε τέτοια καθήκοντα που μπαίνουν από την καθοδήγηση και να τα παραπέμπουμε στο μέλλον όταν θα έχουμε χρόνο. Αυτό όμως ενέχει τον κίνδυνο τα μέλη να μην έχουν αφομοιώσει τη στρατηγική του Κόμματος και αντιλήψεις που παραμένουν να γίνονται βαρίδι στη δράση μας. Γι' αυτό η κάθε ΚΟΒ θα πρέπει να έχει ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης κάθε φορά που μπαίνει και το ζήτημα της μόρφωσης και αυτομόρφωσης των στελεχών και μελών, ειδικά εκεί που οι δυνάμεις μας είναι λίγες. Πώς ο καθένας μας θα μπορέσει να βοηθήσει στη συσπείρωση νέων δυνάμεων στο Κόμμα, αν δεν γνωρίζει βαθύτερα τον μαρξισμό - λενινισμό ή τις βασικές αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του Κόμματος Νέου Τύπου; Το ιδεολογικό στοιχείο είναι αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινής μας δράσης ώστε να αναπτύσσεται σωστά η διαπάλη μέσα στο κίνημα, και ιδιαίτερα σε περιπτώσεις ανόδου της ταξικής πάλης.

Δεν μπορεί να προχωρά παραπέρα η δουλειά μας αν ο καθένας μας, ανεξάρτητα από τα καθήκοντα που έχει, δεν μεταφέρει στην Οργάνωση την πείρα από την καθημερινή δουλειά, από τις συζητήσεις με τον κόσμο, από τους χώρους δουλειάς, από το μαζικό κίνημα, και με αυτόν τον τρόπο θα εξειδικεύονται η στρατηγική και η τακτική μας σε όλα τα μέτωπα.

Επίσης, πρέπει να γίνει καλύτερη αξιοποίηση των εκλεγμένων μας στις θέσεις του μαζικού κινήματος και στην Τοπική Διοίκηση.

Τέλος, όσον αφορά τη διακίνηση του «Ριζοσπάστη», σωστά δίνεται η κατεύθυνση αύξησης της κυκλοφορίας του, αλλά θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο «Ριζοσπάστης» δεν είναι μια απλή εφημερίδα, που τη διαβάζουμε την Κυριακή και μετά την πετάμε ή τη διακινούμε για να πιάσουμε το πλάνο μας. Είναι ο καθημερινός μας καθοδηγητής στην πάλη, μας δίνει εφόδια στη δουλειά μας, ξεσκεπάζει τον αντίπαλο και με τη βοήθειά του μπορούμε να αλλάξουμε αρνητικές πλευρές στη δουλειά μας. Πρέπει να μπει στόχος η ολόπλευρη αξιοποίηση του κομματικού Τύπου και βιβλίου, όχι μόνο μπροστά σε σταθμούς της οργάνωσης, αλλά και στην καθημερινή ζωή και δράση μας. Επίσης, να μπει στην καθημερινότητά μας η διάδοση του μαρξιστικού και πολιτικού βιβλίου, μέσω των συνδρομών της «Σύγχρονης Εποχής», και να συνεχίσουν τα ιδεολογικά μαθήματα στις ΚΟΒ, με αξιολόγηση της απόδοσής τους.

Υπάρχουν αναφορές στις θέσεις 24, 32, 34, 35, 39 και 46 που αγγίζουν άμεσα ή έμμεσα το τεράστιο πρόβλημα, που στρεβλωμένα έχουν σηκώσει τα κανάλια, με τις αποκαλύψεις κάποιων επώνυμων για σεξουαλική κι άλλη κακοποίηση από αυτούς που τους ανάδειξαν, ή που ήταν εργοδότες τους. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε πρόβλημα σεξουαλικών εκβιασμών του εργοδότη και του μέντορα. Η σπουδαιότερη πλευρά του αφορά τον εκβιασμό του εργοδότη που ζητά σεξουαλικά ανταλλάγματα για να σου δίνει δουλειά. Η άλλη πλευρά του αφορά τον ίδιο εκβιασμό που ασκεί αυτός που μπορεί να σε αναδείξει, στον αθλητισμό, στο θέατρο, στο τραγούδι κ.λπ. Εκβιασμός άλλωστε και αυτός, που, πέρα από τους καταξιωμένους, έχει σχέση και με τη δουλειά που βρίσκεις για να ζήσεις.

Καταρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και απομονώσουμε κάτι που σκόπιμα μπερδεύει η αστική παραπλάνηση και διαστρέβλωση των καναλιών. Την παραπλάνηση ανηλίκου και το βιασμό ανηλίκου και ενηλίκου, που αντιμετωπίζονται από τον ποινικό κώδικα (με τις ανάγκες της συνεχούς βελτίωσης).

Ο σεξουαλικός εκβιασμός (και όχι η αντιδραστική κατά τη γνώμη μου έννοια της «παρενόχλησης») του εργοδότη για τη δουλειά, ή του μέντορα για την ανάδειξη, αποτελούν άλλου είδους, πιο σύνθετα προβλήματα, που μάλλον δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ο ποινικός κώδικας.

Και για τα δυο, τώρα που βγήκαν στην επικαιρότητα, η άμεση αντίδραση της κοινωνίας θα πρεπε ν' αγγίξει τη ρίζα του κακού, όπως το να εξαλείψει από τα κανάλια και τα άλλα ΜΜΕ τη συνεχή έμμεση ή άμεση προώθηση της πορνείας, που αποτελεί το μεγάλο μέρος του περιεχομένου τους. Και να ανασκευάσει την εκπαίδευση των παιδιών μας, από το βρεφονηπιακό κιόλας σταθμό, πλάθοντάς τα να 'ναι φιλότιμα κι εργατικά, να μη γλείφουν κανένα, να χρησιμοποιούν τον σεξουαλικό και συναισθηματικό εαυτό τους μόνο για την ευχαρίστησή τους, να σέβονται αυτό το δώρο της φύσης και να μην το χρησιμοποιούν για κανέναν άλλο σκοπό, να κατανοήσουν ότι είναι πορνεία η οποιαδήποτε άλλη χρησιμοποίηση.

Ναι, είναι απαραίτητο να καταργηθούν οι εκπομπές επίδειξης και ανταγωνισμού, τα ριάλιτι σόου και τέτοια, με τους γελοίους ωραίους και τις επιδειξιομανείς «γλάστρες», η προβολή της ομορφιάς και της επιτυχίας, η νοοτροπία της καταξίωσης, του ανταγωνισμού και του ο θάνατός σου η ζωή μου. Πρόκειται για αξίες που κτίζουν τη νοοτροπία της αδίστακτης και άκοπης ανέλιξης, που οδηγούν ενήλικες κι ανήλικους να μην έχουν ηθικές αντιστάσεις στους μπόλικους εκβιαστές και ανώμαλους που γεννά και τρέφει, κατ' εξοχήν, το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Κατ' επέκταση θα πρεπε να ανατραπούν και οι καλλιεργούμενες αξίες της «επιχειρηματικότητας», της «ατομικής πρωτοβουλίας», των «ίσων ευκαιριών» (του γιου εργάτη με το γιο του εφοπλιστή!), της προβολής των επιτυχημένων και των οσφυοκαμπτών, αξίες που συνυφαίνονται στο πολυπλόκαμο δίχτυ που συνθλίβει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Να προωθηθούν οι αξίες της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της συλλογικής δημιουργίας χωρίς αφεντικά, κάτι που με λυσσασμένο τρόπο πολεμά η αστική προπαγάνδα.

Μένοντας στο σήμερα, θα πρεπε να ξεμπροστιάσουμε στα μάτια του κόσμου τη σημερινή (και αποπροσανατολιστική από τα προβλήματά μας) ενορχήστρωση, που κάνει η κοινωνία τους πως ευαισθητοποιείται απ' αυτές τις γνωστές εκδηλώσεις του βούρκου της, που τον διασπείρει η ίδια.

Κι ας ρίξουμε μια πιο συγκεκριμένη ματιά στο βούρκο αυτό. Πολλά νέα παιδιά με ταλέντο, στα πρώτα βήματα της ενηλικίωσης, δέχονται σεξουαλικό εκβιασμό προπονητών, σκηνοθετών και άλλων παραγόντων, στην προσπάθειά τους να διακριθούν στον αθλητισμό, στον καλλιτεχνικό χώρο ή αλλού. Κι όταν αποδέχονται τον εκβιασμό παραμερίζουν κάποιους άλλους, ίσως καλύτερους, που δεν τον αποδέχτηκαν. Αντίθετα, ένα ξεφτίλισμα του εκβιαστή, αν επιμένει μετά την αρχική «παρενόχληση», και τρία τέσσερα τέτοια, θα αρκούσαν για να χάσει το πόστο του. Αυτό δεν χάνει την αξία του αν γίνει και καθυστερημένα, έστω και μετά δεκαετίες, αλλά στη σημερινή γενικότερη σαπίλα, μικρές πιθανότητες έχει να είναι μόνο ένα ειλικρινές ξέσπασμα συνείδησης και έγνοια για τα νέα παιδιά, και πολλές πιθανότητες να εντάσσεται σε μια διαπάλη φατριών, π.χ. στις αθλητικές ομοσπονδίες, στο πλαίσιο της κυβερνητικής προσπάθειας να τις ελέγξει. Το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» είναι εποικοδομητικό, μόνο αν το δούμε στο γενικότερο πλαίσιο που διαγράφεται εδώ.

Το θέατρο, παρ' όλο που εμπίπτει σ' αυτούς τους κανόνες, είναι μια πολύ πιο σύνθετη υπόθεση και πιστεύω πως με πολλή επιτυχία αντιμετωπίστηκε από τις στήλες του «Ριζοσπάστη» και του «902».

Ο σεξουαλικός εκβιασμός με τη δουλειά, που είναι και ο σοβαρότερος, αποτελεί πλευρά της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, εξέλιξη του κοτζαμπάση που δοκίμαζε τη νύφη. Πολύ σωστά δίνουμε το βάρος της απάντησης που προτείνουμε, στην ένταξη στο σωματείο, στην ανάπτυξη των σωματείων, στην αλληλέγγυα υποστήριξη των συναδέλφων, που σου επιτρέπει να ξεφτιλίσεις οποιαδήποτε επιμονή του αφεντικού μετά το δεν σε γουστάρω και δυσκολεύει την απόλυση, ίσως και τη μεροληπτική πρόσληψη.

Πρέπει να μπούμε με εμπιστοσύνη στη συνείδηση του λαού με αυτού του είδους, βελτιωμένες και καλύτερες, θέσεις, στην ουσία αυτού του προβλήματος, που η εμφάνισή του στα κανάλια της αστικής τάξης το αξιοποιεί για να το οδηγήσει σε αντιδραστική κατεύθυνση και επιλεκτική χρησιμοποίηση...

Το γυναικείο ταξικό κίνημα έχει πολλά να προσφέρει σε αυτή την κατεύθυνση, αναδεικνύοντας και τις πολυάριθμες σχετικές εκφράσεις της ανισότητας ενάντια στη γυναίκα, ανεβάζοντας τη συνειδητότητά της κι ενισχύοντας τη συλλογική στήριξή της, για να μπορεί να πει δεν σε γουστάρω.

Και κυρίως πρέπει να διαδώσουμε τις θέσεις μας σε όλους τους φορείς της εκπαίδευσης, στο εκπαιδευτικό, γονεϊκό και μαθητικό κίνημα, και να βρισκόμαστε όσο γίνεται πιο συχνά στις πόρτες των σχολείων με την προκήρυξή μας, με τη συζήτηση και προτροπές σε γονείς και παιδιά, με την αποστολή ιμέιλ που θα πείθουμε να μας το δίνουν όλο και περισσότεροι, με τη δική μας θέση για το μάθημα της Ιστορίας και της Φυσικής που διαστρεβλώνει η σαπισμένη πλέον αστική σκέψη. Το πλατύ μαζικό άνοιγμα στον κόσμο, που ευνοείται με τις νέες τεχνολογίες, μπορεί να φτάσει και στο σημείο να διαβάζουν οι πιτσιρικάδες μας, με προτροπή και των γονιών τους, περισσότερο το δικό μας μάθημα από το άνευρο, μονομερές ως αντιδραστικό περιεχόμενο του μαθήματος που επιβάλλει η αστική δικτατορία. Αναφέρομαι και στη σχετική αναφορά της θέσης 24, για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης στο Δημοτικό.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ. Θα ήθελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις γύρω από την αναβάθμιση της ιδεολογικής δουλειάς ως συστατικό στοιχείο της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης και της ενίσχυσης του υποκειμενικού παράγοντα.

Αναμφίβολα, την πρώτη ευθύνη για την οργάνωση αυτής της δουλειάς την έχει το στελεχικό δυναμικό. Ομως, το τελευταίο κρίνεται στο κατά πόσο το σύνολο των μελών αντιλαμβάνονται την αντιπαράθεση ώστε αυτή να μεταφέρεται σε επίπεδο ΚΟΒ και να καταστρώνεται το κατάλληλο σχέδιο παρέμβασης (που με τη σειρά του θα μεταφέρεται και στις ΟΒ του χώρου). Για τον λόγο αυτό είναι απαραίτητο όλα τα μέλη να έχουν ισχυρό μαρξιστικό υπόβαθρο, όπως υποδεικνύουν και οι Θέσεις. Ενα από τα μέτρα για την ενίσχυση του τελευταίου είναι η σταθερή συνεδρίαση της ΚΟΒ με συγκεκριμένη θεματολογία. Αυτό μπορεί να αφορά εξειδικευμένες εισηγήσεις - εκθέσεις ανά χώρο, συζητήσεις άρθρων της ΚΟΜΕΠ και βιβλιοπαρουσιάσεις. Τα θεωρούμε αυτονόητα, αλλά δεν έχουν προχωρήσει στην πράξη.

Στις Γεωτεχνικές Σχολές του ΑΠΘ εντοπίζουμε ότι ένα σημαντικό ποσοστό φοιτητών προέρχονται από αγροτικές οικογένειες. Συνεπώς, η αφομοίωση της προγραμματικής αντίληψης του Κόμματος για τους βιοπαλαιστές αγρότες είναι απαραίτητο εργαλείο. Φαίνεται, επίσης, πως η δουλειά με τον κλάδο βοηθά τη παρέμβασή μας, αφού φωτίζοντας τον άξονα «Παιδεία - οικονομία» αναδεικνύονται καλύτερα και οι δυνατότητες που περιορίζει το σάπισμα του καπιταλισμού. Υπάρχουν όμως και ζητήματα που τα υποτιμάμε, όπως το γυναικείο. Στην Κτηνιατρική (και γενικότερα πλέον στα πανεπιστήμια ως τάση) ο αριθμός των γυναικών που φοιτούν είναι μεγαλύτερος από αυτόν των ανδρών. Δεν είναι κάτι συμπληρωματικό για τη δράση μας! Υπάρχουν Επιτροπές Φύλου και Ισότητας που απαρτίζονται από μέλη ΔΕΠ σε κάθε σχολή, καθώς και αντίστοιχο μάθημα στις σχολές Υγείας.

Εδώ βρίσκεται και το επόμενο στοίχημα για την Οργάνωσή μας: Η διαπάλη στο αντικείμενο σπουδών, στα ίδια τα μαθήματα! Νομίζω πως γενικότερα θα μπορούσαμε να είχαμε μετρήσει πολλά περισσότερα βήματα και να μην περιμένουμε π.χ. από το Τμήμα Παιδείας και Ερευνας να λύσει το πρόβλημα. Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ασχοληθούμε αποκλειστικά με το συγκεκριμένο θέμα και να παρατήσουμε άλλες δράσεις. Ομως βρισκόμαστε σε έναν χώρο όπου παράγεται η αστική ιδεολογία, όχι μόνο αναπαράγεται, και δεν είναι ένα απλό θέμα. Η δουλειά μπορεί και πρέπει να οργανωθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούμε να συζητάμε με τους συναγωνιστές/συναδέλφους μας και θέματα του επιστημονικού μας αντικειμένου.

Για παράδειγμα, μπορούμε, με βασική ευθύνη και φροντίδα της Ιδεολογικής Επιτροπής της Τομεακής Οργάνωσης, να ξεκινήσουμε να οργανώνουμε την αντιπαράθεση σε μαθήματα Οικονομικών που έχουν αρκετά Τμήματα μέσα στα ΑΕΙ, με άξονα την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ετσι, θα ζωντανεύουν και τα αντίστοιχα μαθήματα στις ΚΟΒ, αφού τελικά θα εξυπηρετούν τη δράση μας χωρίς να μένουν ένα «παράλληλο πρόγραμμα». Από τη άλλη μεριά, άλλο τόσο σημαντικό είναι να έχουμε στο μυαλό μας πως η συγκεκριμένη δουλειά δεν πρέπει να γίνει σε βάρος της «γενικής μόρφωσης» που πρέπει να κατακτούν τα μέλη μας. Το Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος και τα συμπεράσματά του είναι απαραίτητα για όλους, όχι μόνο για τους ιστορικούς ή για τα άτομα που σπουδάζουν στις αντίστοιχες σχολές. Στην Ελλάδα του 2021, όλα τα μέλη μας θα πρέπει να μπορούν να απαντούν σε ζητήματα που αφορούν, για παράδειγμα, τον χαρακτήρα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα σημαντικό σε μια Οργάνωση που το δυναμικό της ανανεώνεται πολύ γρήγορα. Επίσης, όλα τα προαναφερθέντα μπορούν να δώσουν μεγαλύτερη σημασία και στην αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη» και του «Οδηγητή» ως προς τον ρόλο τον οποίο παίζουν, για σύνδεση με την επικαιρότητα, διαφώτιση στο σήμερα.

Ως κομμουνιστές γενικά προσπαθούμε να διαμορφώσουμε ταξικό κριτήριο στον λαό και πιο ειδικά στο πανεπιστήμιο να καλλιεργήσουμε κριτική σκέψη, ταξική αντίληψη και πάνω στις οικονομικές και επιστημονικές - τεχνολογικές εξελίξεις. Νομίζω πως τελικά αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη σωστή προβολή του διπόλου «καπιταλισμός - σοσιαλισμός» στο σύνολό του. Πολλές φορές αναδεικνύοντας μόνο τη σαπίλα του καπιταλισμού πετυχαίνουμε απλά να «μαυρίζουμε την ψυχή» του κόσμου, ενώ κάνοντας το ανάποδο απλά ακούγεται σαν μία ουτοπία στα αυτιά τους. Μόνο όταν προβάλλουμε το πρόβλημα και τη λύση του μαζί βοηθάμε τον άλλο να κατακτά πλευρές της μεθοδολογίας μας, της επιστημονικότητας του μαρξισμού - λενινισμού. Τον πείθουμε τελικά ότι και γι' αυτό το πρόβλημα υπάρχει λύση!

Το 21ο Συνέδριο του Κόμματος, πέρα από την εσωκομματική του αξία και την επίδρασή του στις εργατικές - λαϊκές μάζες, θα συγκεντρώσει και το ενδιαφέρον των αστικών πολιτικών κύκλων, ακόμα και ένα μέρος της αντιδραστικής αστικής τάξης.

Και αυτοί θέλουν να ξέρουν αν θα επιμείνουμε στη στρατηγική της ανατροπής, στην ταχτική, στα κινήματα και τους θεσμούς.

Κυρίως όμως προσδοκούν από το Συνέδριό μας μία τυχόν διαρραγή υποχώρηση της ιδεολογικής, πολιτικής, οργανωτικής ενότητάς μας.

Οχι πως έχουν βίτσιο με αυτά, όμως γνωρίζουν καλά πως το ΚΚΕ αντλεί το κύρος του, πέρα από την ιδεολογία του, από τις βαθιές του ρίζες στην ψυχή του εργαζόμενου λαού και στην ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική ενότητά του, από την οποία και καθορίζονται οι στόχοι του.

Επιπλέον, ξένοι αντιδραστικοί κύκλοι και τα επιτελεία τους ενδιαφέρονται για την κατάσταση του ΔΚΚ, για τη συνολική ανασύνταξη του οποίου το ΚΚΕ παρεμβαίνει καθοριστικά.

Σύντροφοι, το οπλοστάσιό μας πέρα από την αρραγή σχέση μας με πλατιές εργατικές μάζες και τη χαλύβδινη ενότητά μας θα είναι:

1. Τα δίκια του λαού

2. Η επιστημονικά τεκμηριωμένη ανάλυση του σοσιαλισμού ως συστήματος υπεροχής απέναντι στον καπιταλιστικό κόσμο.

3. Τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα στη Σοβιετική Ενωση και οι καταχτήσεις των λαών της.

4. Η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης.

5. Η μεγαλειώδικη ταξική σύγκρουση με την ντόπια και ξένη αντίδραση.

Οπλα μας ακόμα στη μάχη θα είναι οι παρακαταθήκες των εργατικών - λαϊκών αγώνων και οι καταχτήσεις που κερδήθηκαν με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή.

Οπλα εναρμονισμένα στις νέες μορφές εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης θα αποτελέσουν η γνώση και κατανόηση των σύνθετων προβλημάτων που επωμιζόμαστε και προκύπτουν από

1. Την αλματώδη εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας

2. Τη συντηρητικοποίηση παραπέρα της αστικής διακυβέρνησης

3. Τη γεωστρατηγικά και ενεργειακά αναβαθμισμένη Ελλάδα της αστικής τάξης.

4. Την μετά κορονοϊό εποχή στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία και τις δυσοίωνες προβλέψεις για την εξέλιξή της.

5. Το εξελιγμένο και πιο αντιδραστικό νομικό πλαίσιο

6. Τα διάφορα οπορτουνιστικά αριστερίστικα ιδεολογικά ρεύματα που θέλουν τη γνώση μας για να καταπολεμούνται, όπως για παράδειγμα το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ: Πρόοδος ή συντήρηση.

Δυναμώνουμε την πολιτική παρέμβαση στη γειτονιά, την κοινωνική δράση στους τοπικούς θεσμούς, τη μαχητικότητα στο εργατικό κίνημα, ετοιμοπόλεμοι ιδεολογικά - πολιτικά.

Η διαρκής και μόνιμη επαφή και επικοινωνία με επιρροές, φίλους, οπαδούς, ιδίως σήμερα, σε συνθήκες απομόνωσης, προβάλλει επιταχτική, όπως επιταχτική ανάγκη είναι η συντροφικότητα να χτυπήσει ταβάνι.

Δυναμώνουμε την οργάνωση των αγώνων με το βλέμμα στην προοπτική της ανατροπής, μέσα από μικρές έστω κατακτήσεις σε πολλά μέτωπα, βάζουμε στη διεκδίκηση το σύνολο των αιτημάτων των εργαζομένων και τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής οικογένειας.

Σύντροφοι, τα στελέχη καλούνται, όπως πάντα, πρώτοι από όλους μας να σηκώσουν το βάρος από τα νέα σύνθετα και πιο περίπλοκα καθήκοντα.

Ιδίως σήμερα στα ζόρικα να ηγηθούν με την πείρα, την ανάλογη επεξεργασία, την εξειδίκευση της στρατηγικής μας σε κάθε μέτωπο. Κυρίως όμως με το χρέος της εμπροσθοφυλακής να εμπνεύσουν και να ξεφοβίσουν τους διστακτικούς της ριζοσπαστικοποίησης.

Σύντροφοι, ο Βλαδίμηρος Ιλιτς και οι μπολσεβίκοι έλεγαν ότι το κύρος του Κόμματος δεν διακηρύσσεται αλλά κατακτιέται με συνεπή και γεμάτο αυταπάρνηση αγώνα για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Δεν αρκεί λοιπόν το μοίρασμα μιας ανακοίνωσης ούτε και η κατήχηση, όπως λέει σε παρέμβασή του στον «Ριζοσπάστη» ο σ. Γόντικας.

Θέλει συζήτηση με τον κόσμο, να ακούμε τη γνώμη του, να επιδιώκουμε την πρότασή του. Και παρακάτω τα μέλη του ΚΚΕ πρέπει να ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι τους. Μέσα στο Κόμμα θα βρίσκουν τη δύναμη, τη συντροφική αλληλεγγύη να διαμορφώνουν κριτήρια. Εχουμε ως Κόμμα πείρα στάσης μπροστά στις δυσκολίες. Σε τελευταία ανάλυση, το βασικό κριτήριο των ενεργειών μας είναι το Κόμμα και το κύρος του.

Δεν είμαστε άνθρωποι με ανάγκες. Είμαστε το Κόμμα στο χώρο μας, στο περιβάλλον μας και κρινόμαστε από τη στάση μας σε όλα τα προβλήματα.

Σύντροφοι, με το βλέμμα στα καθήκοντα για την ανασυγκρότηση του κινήματος της εργατικής τάξης, τη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας να αποφύγουμε τυχόν φαινόμενα αναμονής αντεπιτιθέμενοι τώρα για να κερδηθούν οι δυσαρεστημένοι από τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης, να περπατήσει η συλλογική απειθαρχία, μοναδικό όπλο για την ανατάραξη και αμφισβήτηση μέχρι εκεί που παίρνει σήμερα της αστικής νομιμότητας και υποταγής.

Η νέα Κεντρική Επιτροπή να προχωρήσει την αρχική ανίχνευση των αιτιών της ήττας, να εμβαθύνουμε ώστε να αναδειχθούν τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού από τη μία και να ξεπεραστούν οριστικά όσα αρνητικά μας κράτησαν σε στασιμότητα και κόστισαν στην ιδεολογική πολιτική διαπάλη με το σύστημα της βαρβαρότητας.