Η «διάσωση» του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα είχε παρουσιαστεί από την κυβέρνηση ως μεγάλη επιτυχία και είχε χρησιμοποιηθεί επικοινωνιακά για να δείξει ότι τάχα δίνει μάχη υπέρ των εργαζομένων, έστω και αν την ίδια στιγμή προχωρούσε στη διάλυση των εργασιακών συμβάσεων, στην απελευθέρωση των απολύσεων, κ.ο.κ., καθιστώντας πιο φτηνή την εργατική δύναμη. Φαίνεται όμως ότι φτάνει η ώρα για την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, καθώς έχει ανοίξει η όρεξη των μεγαλοβιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων, που ήδη έχουν αρχίσει τις επαφές με την κυβέρνηση και την τρόικα ώστε να περάσει στο πακέτο των μέτρων για την επόμενη δόση! Σύμφωνα με πληροφορίες από την ηλεκτρονική έκδοση του «Capital», στις επαφές, που γίνονται, πρωτοστατούν «ομάδες επιχειρηματιών της μεταποίησης και του εμπορίου, αλλά όπως όλα δείχνουν μάλλον θα κλιμακωθούν και θα αποκτήσουν σάρκα και οστά». Οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι «προς το παρόν πυρήνας είναι επιχειρηματίες - μέλη περιφερειακών και κλαδικών οργανώσεων της βιομηχανίας της Αττικής, αλλά και της περιφέρειας σε επαρχιακά διαμερίσματα που χαρακτηρίζονται ως αφανιζόμενες βιομηχανικά περιοχές». Οι εν λόγω μεγαλοεπιχειρηματίες θεωρούν ότι «η μείωση του εργασιακού κόστους δεν είναι δυνατόν να προέλθει μόνο από τη μείωση των κατωτάτων ορίων και τις επιχειρησιακές συμβάσεις. Είναι καιρός να διαμορφωθούν νέα δεδομένα στο εργασιακό κόστος ώστε οι επιχειρηματίες και κυρίως οι επενδυτές να μπορούν να ελπίζουν σε βελτίωση της σημερινής ανταγωνιστικότητας». Στο όνομα λοιπόν της ανταγωνιστικότητας θέλουν να καταργήσουν τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα αδείας... Δεν υπάρχουν όρια, λοιπόν, στην αντιλαϊκή επιδρομή, η οποία δεν πρόκειται να σταματήσει αν η οργανωμένη αντεπίθεση του λαού δεν βάλει στο στόχαστρο τη στρατηγική και την εξουσία των μονοπωλίων.
Μεγαλύτερη ασυδοσία
«Είναι χρέος μας σε αυτές τις δύσκολες ώρες να απελευθερώσουμε τις υγιείς δυνάμεις της επιχειρηματικότητας από τα δεσμά του κράτους, και να αφήσουμε επιτέλους τις επιχειρήσεις να «κολυμπήσουν» στα βαθιά νερά της κρίσης χωρίς βαρίδια στα πόδια».
Το... διακύβευμα ανήκει στον Μ. Χρυσοχοΐδη που ανακοίνωσε την κατάργηση μιας σειράς - ακόμα και των πιο υποτυπωδών - αγορανομικών διατάξεων όπως ήταν η υποχρέωση των επιχειρήσεων να γνωστοποιούν στο υπουργείο τους τιμοκαταλόγους τους, η κατάργηση των περιθωρίων κέρδους στα οπωροκηπευτικά και πιο σοβαρών ρυθμίσεων όπως ήταν η διάθεση βρεφικού γάλακτος μόνο από τα φαρμακεία (για αυτονόητους λόγους).
Διακηρύξεις σαν κι αυτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κυνική ομολογία της κυβέρνησης να ενισχύσει με κάθε τρόπο την πολιτική της στήριξης του κεφαλαίου και των μονοπωλιακών κερδών, την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι βουλιάζουν όλο και πιο πολύ στα αδιέξοδα και στη φτώχεια, που τους προκαλεί η κρίση που προκάλεσε η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων.
Είναι ολοφάνερο ότι το μόνο που θέλουν κυβέρνηση - κεφάλαιο - ΕΕ - ΔΝΤ είναι να απαλλάξουν τα μονοπώλια από οτιδήποτε θεωρούν «βαρίδι» για τη σωτηρία και ενίσχυση των κερδών τους στέλνοντας το λαό στα «βαθιά νερά της κρίσης». Αυτό δεν μπορούν να το κουκουλώσουν όσες κορόνες και ιδεολογήματα κι αν επιστρατεύσουν.
Το «νέο σχολείο» της πείνας!
Ως «αγωγή υγείας» παρουσίασαν οι ηγεσίες των υπουργείων Υγείας και Παιδείας μια εκδήλωση με μαθητές σχολείων με θέμα «Γνωρίζω και αποφασίζω: δεν μαθαίνω να καπνίζω».
Πέρα απ' το ότι και το ίδιο το πρόγραμμα ήταν μια ντουφεκιά στο μεγάλο έλλειμμα της αγωγής υγείας ως συστηματικής προσπάθειας μέσα στα σχολεία, την ώρα που μιλούσαν η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας Φώφη Γεννηματά και ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, οι δάσκαλοι έλεγαν με αγανάκτηση: «Μας υποχρέωσαν να 'ρθούμε εδώ». «Ολα τα είχε η Μαριορή η αγωγή υγείας μας έλειψε. Εδώ δεν έχουμε μαρκαδόρους να γράψουμε και χαρτί για φωτοτυπίες». «Εχω μαθητές που ο πατέρας οικοδόμος είναι χρόνια άνεργος και η μάνα έχει να πληρωθεί απ' το Νοέμβρη του 2010. Το ένα παιδί έφυγε για το χωριό και το άλλο πήγε στη γιαγιά του στο κέντρο της Αθήνας όχι για να συνεχίσει το σχολείο, αλλά για να ζήσει απ' τη σύνταξή της». «Βλέπουμε παιδιά που έχουν για κολατσιό μια φέτα ψωμί ή άλλα παιδιά "ξεχνάνε" το κολατσιό. Δηλαδή δεν μπορούν να έχουν ούτε μια φέτα ψωμί. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε σχολεία των Βορείων Προαστίων».
Ακόμα και στη Διεύθυνση της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης η λιτότητα πάει σύννεφο. Δεν υπάρχουν καθαρίστριες και οι εκπαιδευτικοί καθαρίζουν εκ περιτροπής, ενώ το αναλώσιμο υλικό κατάντησε είδος εν ανεπαρκεία.
«Αυτό είναι το νέο σχολείο με τα κομπιούτερ», όπως σχολίασε με πολλή πίκρα μια δασκάλα. Δηλαδή το νέο σχολείο της πείνας των μαθητών!
Συμπλήρωμα στο αστικό σύστημα
Το παλαντζάρισμα είναι δεύτερη φύση για το χώρο του οπορτουνισμού. Οταν όμως στριμώχνεται, τότε αναγκαστικά αποκαλύπτει το χαρακτήρα του ως δύναμης του συστήματος, που ορέγεται τη διαχείριση και ιδρώνει για την ενσωμάτωση του λαού και του κινήματος. Ηταν αποκαλυπτικός τις προάλλες ο Αλ. Τσίπρας, όταν σε συνέντευξή του είπε ότι ο «νέος συνασπισμός εξουσίας» που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει σαν εναλλακτική δήθεν διέξοδο από την κρίση, θα επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο, θα διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και θα διεκδικήσει νέα αναχρηματοδότηση του χρέους. Ολα αυτά, για να καλλιεργείται η αυταπάτη στο λαό ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση, με αλλαγή κυβέρνησης και όχι τάξης στην εξουσία.
Η κυβέρνηση για την οποία μιλάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, θα προωθήσει «ένα άλλο σχέδιο αναδιανομής του πλούτου και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας», όπως είπε ο Αλ. Τσίπρας. Δεν επεκτάθηκε, βέβαια, στον τρόπο με τον οποίο αυτή η κυβέρνηση θα αποσπάσει τον πλούτο απ' τα χέρια των μονοπωλίων για να τον αναδιανείμει στο λαό. Ούτε απάντησε στο πώς θα ανασυγκροτήσει παραγωγικά τη χώρα, όταν τα κλειδιά της οικονομίας θα εξακολουθεί να τα κρατά στα χέρια του το κεφάλαιο. Είναι φανερό ότι ακόμα κι αν μια κυβέρνηση έχει τις καλύτερες προθέσεις, κανένα φιλολαϊκό μέτρο δεν μπορεί να περάσει αν δεν υπάρξει σύγκρουση με τα μονοπώλια και τους υπερεθνικούς οργανισμούς τους. Αυτή τη σύγκρουση, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την εχθρεύεται το ίδιο με τα αστικά κόμματα.
Σε ό,τι αφορά στην «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου», που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέτει σαν βασική αποστολή του «συνασπισμού εξουσίας», μόνο σαν πρόκληση μπορεί να ακούγεται στα αυτιά του λαού, που δεινοπαθεί από την κυρίαρχη πολιτική, όπως αυτή εκφράζεται και στο μνημόνιο, σε οποιαδήποτε έκδοση και μορφή του. Η στρατηγική του μνημονίου πρέπει να ανατραπεί για να ανασάνει ο λαός και όχι να του δώσει μια αστική κυβέρνηση τη δυνατότητα να διαλέξει άλλο σχοινί για να κρεμαστεί. Επιπλέον, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι «η ΕΕ σήμερα είναι το όπλο μας (...) Εμείς λέμε να αξιοποιήσουμε το χαρτί το ότι είμαστε μέσα, γιατί είμαστε βάρος και άρα αν πάμε στον πάτο θα τους πάρουμε μαζί μας». Στη βάση αυτή, προτείνει «να διεκδικήσουμε (...) ένα σχέδιο για το χρέος το οποίο είναι ο μεγάλος βραχνάς. Κι εμείς λέμε αναδιαπραγμάτευση του χρέους (...) Αρα, μια δίκαιη ρύθμιση του χρέους».
Για την πλουτοκρατία, μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Το ρυθμισμένο χρέος της θα φορτωθεί στο λαό και η ρύθμισή του θα επιτρέψει την επανεκκίνηση της «μηχανής» νέων δανείων, άρα νέων χρεών. Δεν το κρύβει ο οπορτουνισμός, ο οποίος, σε ευρωενωσιακό επίπεδο, έχει αναλάβει πρωτοβουλία για την ίδρυση ταμείου που θα χρηματοδοτεί την καπιταλιστική ανάπτυξη με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα καρατομημένα. Γιατί, βεβαίως, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι θα τα αποκαταστήσει. Σε κάτι τέτοιο θα εναντιωθούν οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία διάθεση να εναντιωθεί σ' αυτούς και την εξουσία τους. Απεναντίας, κλίνει ενώπιόν τους ευλαβικά το γόνυ και καλεί επί της ουσίας το λαό να γονατίσει κι αυτός.
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
'Η με τα μονοπώλια ή με το λαό...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ συμβαίνει αν μη τι άλλο η χτεσινή μέρα. Την ίδια στιγμή που ο ελληνικός λαός αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν είναι ανόητος.
Εβγαλε ανακοίνωση η Τρόικα περί εκταμίευσης της περίφημης 5ης δόσης στις αρχές Ιουλίου και ήταν απόλυτα ξεκάθαρο ποιοι χάρηκαν και ποιοι όχι. Γιατί εκτός από την εκταμίευση ανακοίνωσε και τα κυβερνητικά μέτρα που θα παρθούν.
Λίγο αργότερα, οι τραπεζικές μετοχές πήραν τα πάνω τους και το χρηματιστήριο γενικώς. Χάρηκαν οι τραπεζίτες, χάρηκαν οι μέτοχοι, χάρηκαν οι επιχειρηματίες που χρηματοδοτούνται από αυτούς, χάρηκαν και οι ραντιέρηδες.
Αυτοί που ...δε χάρηκαν ήταν όλοι οι υπόλοιποι Ελληνες. Οι νέοι που τους κόβουν τους μισθούς, οι άνεργοι που θα παραμείνουν άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί, οι μικροεπαγγελματίες, οι αγρότες, οι δημόσιοι υπάλληλοι...
Μόνο που σε αυτή τη ζωή γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος και όσοι πλήττονται πρέπει τώρα να κάνουν αυτά που χρειάζεται για να τους βγουν ...ξινά τα «χρηματιστηριακά» γέλια.
ΚΑΙ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΒΕΡΔΟΣ - όπως μαθαίνουμε - όταν δεν κατηγορεί τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων παίρνει σβάρνα τα σχολεία προκειμένου να ενισχύσει την αντικαπνιστικη εκστρατεία. Να πείσει τους μαθητές να μην αρχίσουν το τσιγάρο.
Ευελπιστούμε ότι δεν αξιοποιεί την ευκαιρία για να πείσει το νεανικό ακροατήριο για το πόσο ...καλό θα είναι το επικείμενο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που αυξάνει τους φόρους (και) στα τσιγάρα για λόγους ...υγείας Αν και με αυτούς ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.
Γιατί μια κυβέρνηση που αξιοποιεί με τους πλέον ωμούς τρόπους τον εκβιασμό των εργαζομένων, στο να παραπλανήσει τα παιδιά τους θα διστάσει;
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Αγωνία» για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας
Γρηγοριάδης Κώστας
«Επιστολές αγωνίας» χαρακτήρισαν τα φιλοκυβερνητικά «Νέα» το κείμενο των 16 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, αγκαλιάζοντας τη σχετική πρωτοβουλία και φυσικά όχι τυχαία. Πρόκειται για κίνηση, που όχι μόνο δεν προκαλεί κανένα «ρήγμα» στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ αλλά αντίθετα αποσκοπεί να δώσει ώθηση και επιτάχυνση στη νέα αντιλαϊκή επιδρομή. Η εκτίμηση αυτή προκύπτει αβίαστα από τα ονόματα των βουλευτών, που από την πρώτη στιγμή βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για να ψηφιστούν και εφαρμοστούν τα καταστροφικά για το λαό μέτρα. Πέρα από αυτό όμως, αξίζει να αναφερθούν δύο επιπλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Πρώτον, η τοποθέτηση της Σ. Γιαννακά χτες (στο «Real fm»), που πέρα από την αυτονόητη δήλωση ότι θα ψηφίσει το μεσοπρόθεσμο, αξίωσε «να κατονομαστούν κάποιες δυνάμεις, εντός της κυβέρνησης, που δεν υλοποίησαν το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης». Και έσπευσε να γίνει σαφής για το τι εννοεί: «Στεναχωριέμαι, για παράδειγμα, όταν βλέπω και ακούω ότι υπάρχει εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα για τις εργασιακές σχέσεις: Πόσα χρόνια θα χρειαστούν στην υπουργό Εργασίας για να μην υπάρχει αυτή η εμπλοκή στις εργασιακές σχέσεις;»(!). Το δεύτερο παράδειγμα, είναι η χτεσινή δήλωση του Στ. Μάνου ότι συνυπογράφει το κείμενο των 16 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ γιατί θέλει να μάθει «ποιοι υπουργοί δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους» και, δεύτερον, γιατί αγαναχτεί «με την αδυναμία του πρωθυπουργού να καταλογίσει πολιτικές ευθύνες», αλλά και γιατί διατηρεί υπουργούς «εξ αιτίας των οποίων η Ελλάδα διολισθαίνει προς τη χρεοκοπία». Περαιτέρω σχόλια μάλλον περιττεύουν.
Αναζητούν άλλοθι...
Να συζητήσουν «τι πήγε στραβά στην έως σήμερα εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική» ζητούν, μεταξύ άλλων, οι 16 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έδωσαν στη δημοσιότητα σχετική επιστολή.
Εχουμε την εντύπωση ότι οι κύριοι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, απλώς αναζητούν άλλοθι, όχι για να αποκαλύψουν, αλλά, ίσα ίσα, για να συγκαλύψουν την ουσία της ασκούμενης πολιτικής. Γιατί, στην πραγματικότητα, η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική όχι μόνο δεν πήγε στραβά, αλλά, αντίθετα, ήταν πάρα πολύ αποτελεσματική και ουσιαστική. Είναι άλλωστε τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη που επαίρονται ότι μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, έκαναν τόσα, όσα δεν έκαναν μαζί όλες οι κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων. Και έχουν απόλυτα δίκιο. Ποια, αλήθεια, κυβέρνηση στο παρελθόν κατάφερε τέτοια συντριπτικά χτυπήματα στην Κοινωνική Ασφάλιση, στις εργασιακές σχέσεις, στα προνοιακά επιδόματα, στα επιδόματα ανεργίας; Ποια άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν εξαπέλυσε τέτοιας έκτασης επιδρομή σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος, μέσα από τις εξοντωτικές αυξήσεις φόρων και τις άγριες περικοπές των μισθών και των συντάξεων; Ποια άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν δεσμεύτηκε να προχωρήσει σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, σε σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και σε διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας; Ποια κυβέρνηση στο παρελθόν έκανε σε τόσο σύντομο χρόνο τόσα για τους μεγάλους επιχειρηματίες και τραπεζίτες, όσα η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Πού είδαν, λοιπόν, οι 16 ότι... έχει στραβώσει η οικονομική πολιτική και ζητούν «ενημέρωση» προκειμένου να την φέρουν στον ορθό δρόμο; Τι περισσότερο περιμένουν να μάθουν απ' όσα μέχρι σήμερα γνωρίζουν;
... για να συνεχιστεί η αντιλαϊκή πολιτική
Δεν ξέρουν άραγε ότι το διακύβευμα σήμερα είναι η σωτηρία της μεγάλης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και η επαναφορά των επιχειρήσεων σε τροχιά κερδοφορίας με όποιο κόστος και τίμημα; Ακόμα και αν χρειαστεί μεγάλα τμήματα του λαού και της νεολαίας να βρεθούν αντιμέτωπα με τη χρεοκοπία και την εξαθλίωση. Αν πούνε ότι δεν τα γνωρίζουν αυτά, αν υποστηρίξουν ότι δε γνώριζαν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι σκληρό κόμμα της ολιγαρχίας και εχθρικό απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα, τότε είναι υποκριτές, λαοπλάνοι και δημαγωγοί. Κοινώς, κοροϊδεύουν και εξαπατούν το λαό.
Σήμερα η εργατική τάξη, ο λαός καλούνται να επιλέξουν. Με τον καπιταλισμό ή ενάντια στον καπιταλισμό. Μαζί με τους επιχειρηματίες, ή απέναντί τους. Να αποδεχτούν ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ, ή να παλέψουν για την αποδέσμευση της χώρας από τέτοιες λυκοσυμμαχίες, με λαϊκή εξουσία και σοσιαλιστική οικοδόμηση. Λύσεις ενδιάμεσες, όπου κάποιος θα μπορεί να επιλέξει ανώδυνα λίγο από εδώ και λίγο από εκεί, δεν υπάρχουν παρά στη φαντασία ορισμένων.
Ταξική οργάνωση και πάλη
Τις τελευταίες μέρες κορυφώνεται ένα μπαράζ επιθέσεων, στις λαϊκές και νεανικές συνειδήσεις, από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της πλουτοκρατίας και κάθε λογής πρόθυμους υποστηρικτές της αντιλαϊκής πολιτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπεράσπιση της πολιτικής που καρατομεί τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα από 32 διανοούμενους και ακαδημαϊκούς, που παρέχουν διαχρονικά στήριξη στα αντιδραστικά μέτρα. Ανάμεσά τους ο πρόεδρος του Ινστιτούτου του ΣΕΒ, ακαδημαϊκοί με καθοριστική συμβολή στο προχώρημα των ανατροπών στην Ανώτατη Εκπαίδευση και άλλοι. Στο ίδιο πνεύμα είναι και η συγκέντρωση που διοργάνωσε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, προβάλλοντας, επί της ουσίας, το αίτημα για «εθνική ομοψυχία», αλλά και η στάση των αστικών ΜΜΕ, που εξυμνούν το «ακομμάτιστο», καλώντας, στην ουσία, τον κόσμο που διαδηλώνει στις πλατείες να μείνει «μακριά από τα κόμματα και τα συνδικάτα», δηλαδή μακριά από το οργανωμένο ταξικό κίνημα.
Στόχος της αστικής προπαγάνδας είναι να αφομοιωθεί ακριβώς ως «εθνική υπόθεση» η ανάγκη των μονοπωλίων για αιματηρό χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων. Να αποπροσανατολίσουν το λαό, ότι τα συμφέροντά του ταυτίζονται δήθεν με τα συμφέροντα των αφεντικών του. Να τον πείσουν ότι οφείλει, υποκλινόμενος στο συμφέρον της αστικής τάξης, να δεχθεί να κατρακυλήσει ακόμα πιο κάτω το βιοτικό του επίπεδο. Κοινός τόπος όλων αυτών των κινήσεων, που ευελπιστούν να λειτουργήσουν ως κυματοθραύστες της λαϊκής πάλης, είναι να προβάλλουν ως δήθεν εναλλακτικές διεξόδους στη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική το μερεμέτισμα του πολιτικού σκηνικού και γενικότερα λύσεις εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Οι μηχανισμοί της αστικής τάξης προσπαθούν να ανακόψουν τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών και νεανικών συνειδήσεων, διακρίνοντας ότι υπάρχει έδαφος να συναντηθούν, σε μια προοπτική, με το ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση για ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων. Γι' αυτό ξορκίζουν από τη συζήτηση την ιστορική αναγκαιότητα η εργατική τάξη, ως πρωτοπόρα τάξη, να αγωνιστεί για τη δική της εξουσία και ανακαλύπτουν νέα «αγωνιστικά υποκείμενα» μακριά από την οργάνωση της πάλης του λαού με γνώμονα τα δικά του συμφέροντα. Γιατί το κίνημα που μπορεί, πραγματικά, να φοβίσει τους αστούς είναι εκείνο που αναπτύσσεται στους τόπους δουλειάς. Εκεί που συγκρούονται με τον πιο καθαρό τρόπο από τη μία τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και από την άλλη της πλουτοκρατίας.
Η στάση των αστικών ΜΜΕ απέναντι στον κόσμο που συρρέει στις πλατείες και η αξιοποίηση των διάφορων δεκανικιών του συστήματος, με στόχο να καναλιζάρουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, πρέπει να προβληματίσει το λαό. Η πραγματική διαχωριστική γραμμή δεν χαράσσεται ανάμεσα σε «ακομμάτιστους» και «κομματικοποιημένους», αλλά ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα από τη μια και στην πλουτοκρατία και τους μηχανισμούς της από την άλλη. Λύση για το λαό, όσο κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια, δεν υπάρχει. Είναι η ώρα οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Να οργανώσουν την πάλη τους και να συμπορευτούν με το ΚΚΕ στην ανάπτυξη του αγώνα για ριζικές αλλαγές, για λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Feeds
