Φασίστες με γραβάτα ή χωρίς. Εθνικιστές, σοβινιστές, σέχτες και γκρουπούσκουλα, μαριονέτες με μακρά εμπειρία και πλούσιο βιογραφικό, βουτηγμένοι στη διαφθορά έως το κόκαλο, μια γενιά από νεοβαμπίρ, λυμαίνονται προγράμματα, ταμεία, κόμματα, πακέτα, φαντς, ντρόγκα, λαθρεμπόριο, διακίνηση ανθρώπων. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο διαγκωνίζεται με το αμερικανικό στην αμιγώς κρατική ή προσχηματικά ιδιωτική μισθοφορική αποστολή στρατιωτικών μονάδων, με ή χωρίς τη βοήθεια του ΝΑΤΟ, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός θυμίζει, παρά το τεχνολογικό του μασκάρεμα, πρωτομεσσαιωνικούς σταυροφόρους του καπιταλισμού, που σε αγαστή συνεργασία με δουλικούς εκλεγμένους ηγεμονίσκους θεμελιώνει, σφάζοντας λαούς, τις μικρές ελεγχόμενες αγορές για να πουλάει τα καταναλωτικά του μπιχλιμπίδια. Αυτή η συζήτηση για τη νεοαποικιακή πρακτική δε γίνεται ως θα όφειλε, ενόψει ευρωεκλογών, παρά με όρους παραπλάνησης και κυριολεκτικής οργουελικής διαστροφής των όρων του μέχρι τώρα αποδεκτού και κοινής χρήσης διεθνούς πολιτικού λεξιλογίου.

Από την εποχή των «παράπλευρων απωλειών», δηλαδή του όρου που πλασάρισε πριν από είκοσι χρόνια το γραφείο Τύπου του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, για να εξουδετερώσει τις αντιστάσεις στο βομβαρδισμό και τη σφαγή αθώων, φτάσαμε σήμερα παραμονές των ευρωεκλογών του 2019, ένας καλοπλασαρισμένος ως αριστερός ηγετίσκος, ο Ελληνας πρωθυπουργός, να βαφτίζει αντιδημοκρατική παρέμβαση το πραξικόπημα, με το οποίο απειλείται ωμά η Βενεζουέλα! Είναι ο ίδιος άνθρωπος που χαρακτήρισε «διαβολικά καλό» τον Τραμπ, στο κηπάριο του Λευκού Οίκου, κι έκανε πάρτι γενεθλίων στον διαμεσολαβητή Νίμιτς, σαν κλόουν σε παιδική γιορτή, με τούρτα τα Δυτικά Βαλκάνια.

Το «μαύρο νερό» ιδρύθηκε το 1997 στη Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ, για να παρέχει υπηρεσίες ασφάλειας διαχείρισης κινδύνου και εκπαίδευσης υπηρεσιών επιβολής νόμου. Εστησε κέντρο εκπαίδευσης σε ένα βάλτο και κατάρτισε μισθοφόρους που στήριξαν τις συμμαχικές δυνάμεις των προθύμων στο Ιράκ, αλλά κι αναταραχές και δολοφονίες όπου Γης. Ηταν επίσημη αντισυμβαλλόμενη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ και της CIA, έχει κάνει τα όργια στο Αφγανιστάν, το 2009 αλλάζει όνομα έχοντας απλωθεί παγκόσμια (Xe -υπηρεσίες LLC) και απ' το 2010 μετατρέπεται σε Academi, που τώρα κατά τον Τραμπ θα αναλάβει να στείλει 5.000 μισθοφόρους στη Βενεζουέλα για να στηρίξουν τη μαριονέτα Γκουαϊδό, ιδιωτικοποιώντας (;) το πραξικόπημα.

Ο Τραμπ απειλεί να επέμβει στη Βενεζουέλα «για να την καθαρίσει απ' το απίστευτο χάλι», όπως είπε. Εμείς εδώ για να καθαρίσουμε το δικό μας αριστεροδέξιο απίστευτο χάλι πρέπει και μπορούμε να τινάξουμε τις κάλπες στον αέρα με κόκκινη ψήφο παντού, για να ξαναβρούν και η ζωή και οι λέξεις το νόημά τους.

INTIME NEWS

Το 90% των αντιδραστικών αποφάσεων της ΕΕ πάρθηκαν με ομοφωνία από νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές, ακροδεξιές και «αριστερές» κυβερνήσεις, αποκαλύπτει η Κομισιόν, προαναγγέλλοντας κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης

Τα παραπάνω καταγράφονται, μεταξύ άλλων, στις πρόσφατες προτάσεις της Κομισιόν για το «στρατηγικό θεματολόγιο» της περιόδου 2019 - 2024, ενόψει και της Συνόδου Κορυφής την ερχόμενη Πέμπτη 9 Μάη στο Σιμπίου της Ρουμανίας.

Επιβεβαιώνεται έτσι, για μια ακόμα φορά, «πανηγυρικά» πως παρά τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων για τις υποτιθέμενες διαχωριστικές γραμμές τους με τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις και τα «προοδευτικά» μέτωπα, παρά και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις που φουντώνουν στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ένωσης, όλοι μαζί κι αντάμα, νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, ακροδεξιοί και «αριστεροί» διαχειριστές του κεφαλαίου ψηφίζουν και υλοποιούν ενιαία σε όλη την ΕΕ την αντιδραστική πολιτική σε βάρος των λαών.

Παράλληλα, οι «συστάσεις» της Κομισιόν προς το διάδοχο σχήμα που θα προκύψει αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, επιβεβαιώνουν ότι όσα χρεοκοπημένα παραμύθια κι αν επιστρατεύσουν για την υποτιθέμενη δυνατότητα «φιλολαϊκής» μετεξέλιξης της ιμπεριαλιστικής ένωσης, αυτή αλλάζει μόνο προς το χειρότερο για τους λαούς.

Η Κομισιόν εξάλλου δείχνοντας πως όποια πολιτική ομάδα κι αν βρεθεί αύριο στην προεδρία της θα κινηθεί στις ράγες που στρώνουν τα συμφέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, προαναγγέλλει την παραπέρα κλιμάκωση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στην ΕΕ, με άξονες την εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ιμπεριαλιστικής ένωσης με τη «μετάβαση προς μια πραγματική Ευρωπαϊκή Αμυντική Ενωση», την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης με τη συνέχιση του «μετασχηματισμού της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας», των αντεργατικών ανατροπών, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Οπως χαρακτηριστικά επισημαίνει, οι μελλοντικές δράσεις θα πρέπει να επικεντρωθούν σε 5 άξονες και συγκεκριμένα:

1. Στη μετάβαση προς μια «πραγματική Ευρωπαϊκή Αμυντική Ενωση», ώστε η αμυντική συνεργασία εντός της ΕΕ να «καταστεί ο κανόνας και όχι η εξαίρεση». Σε αυτό το πλαίσιο, σύμφωνα με την υπάρχουσα πρόταση, ο προϋπολογισμός του «ολοκληρωμένου Ευρωπαϊκού Ταμείου Αμυνας» θα φτάσει σταδιακά στα επόμενα χρόνια στα 13 δισ. ευρώ. Ο πακτωλός χρημάτων που δίνονται για τα παραπάνω προγράμματα, που αποτελούν μέρος της «Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας», είναι αποκαλυπτικός για την ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας της ΕΕ, την πολύπλευρη προετοιμασία της για συγκρούσεις με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και για επεμβάσεις όπου το επιτάσσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων της.

2. «Ανταγωνιστική Ευρώπη»: Στον συγκεκριμένο άξονα δεσπόζει η «εμβάθυνση της ΟΝΕ» με τον «εκσυχρονισμό και την πλήρη υλοποίηση της ενιαίας αγοράς σε όλες τις πτυχές της», που σηματοδοτεί την κλιμάκωση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων «σε όλο το εύρος», ώστε να θωρακιστεί η καπιταλιστική κερδοφορία ενόψει και της επερχόμενης νέας καπιταλιστικής κρίσης.

Μεταξύ άλλων, στα επίδικα της «επόμενης μέρας» συγκαταλέγονται η αναβάθμιση του ESM με ρόλο διασώστη «ύστατης καταφυγής» για τις τράπεζες, η «Τραπεζική Ενωση» με παράλληλη επίτευξη της μείωσης των «κόκκινων» δανείων και του «επιμερισμού» των κινδύνων, που σηματοδοτεί ένταση των εκβιασμών προς τα λαϊκά στρώματα, το ζήτημα του ενιαίου προϋπολογισμού της Ευρωζώνης κ.λπ.

Για το τι σηματοδοτούν όλα αυτά για τους λαούς, χαρακτηριστική είναι η αντιλαϊκή «παρακαταθήκη» της σημερινής Κομισιόν, που τονίζει ότι «πρέπει να συνεχίσουμε να στηρίζουμε τον μετασχηματισμό της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας», δείχνοντας δηλαδή προς την κατεύθυνση των νέων αντεργατικών ανατροπών για τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

3. «Δίκαιη Ευρώπη»: Ο παραπλανητικός τίτλος αφορά τον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων», τη στρατηγική της ΕΕ, που με τον φερετζέ της «κοινωνικής δικαιοσύνης» προωθεί το ξήλωμα μιας σειράς δικαιωμάτων και την αντικατάστασή τους από ελάχιστες παροχές και παράλληλα παρεμβάσεις που αποσκοπούν στην τόνωση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ως «κοινωνικά δικαιώματα» προωθούνται η λεγόμενη «ενεργός γήρανση», δηλαδή η δουλειά έως τον τάφο παράλληλα με τις συντάξεις πείνας, ο καθορισμός του κατώτερου μισθού από το κράτος και όχι από ΣΣΕ, όπως προβλέπει ο κατάπτυστος νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου, η διαμόρφωση «Ειδικών Οικονομικών Ζωνών» - εργασιακά κάτεργα κ.ο.κ. -, όπως επίσης και μέτρα για την «ελάφρυνση» των ασφαλιστικών εισφορών της εργοδοσίας, την ανακύκλωση της ανεργίας και της «ευέλικτης» εργασίας, που περιλαμβάνονται στα όσα έχει υποδείξει η Κομισιόν για το φετινό «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο».

4. «Βιώσιμη Ευρώπη»: Πρόκειται για την κολοσσιαία επιχείρηση για το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας στους επιχειρηματικούς ομίλους, με τις «πράσινες» μπίζνες, τη διοχέτευση κονδυλίων σε «καινοτόμους» κλάδους, ενώ συνδέεται και με το ζήτημα της «ενεργειακής ασφάλειας» και τη μείωση του «ενεργειακού κόστους», που με τη σειρά τους αποτελούν κρίσιμη παράμετρο για την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, παράλληλα βέβαια με την ένταση της εκμετάλλευσης που σηματοδοτεί για τους εργαζόμενους η εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στον καπιταλισμό.

Προκειμένου τα ευρωπαϊκά μονοπώλια να ανταποκριθούν στον «παγκόσμιο ανταγωνισμό (που) εντείνεται», στο πλαίσιο του νέου μακροπρόθεσμου προϋπολογισμού 2021 - 2027, τα κονδύλια που θα διοχετευθούν σε μονοπώλια και επιχειρηματικούς ομίλους για την «ανάπτυξη της καινοτομίας» και τη θωράκιση της κερδοφορίας τους θα φτάσουν σύμφωνα με την πρόταση της Κομισιόν στα 100 δισ. ευρώ.

5. «Ευρώπη που ασκεί επιρροή». Πρόκειται για την προσπάθεια ανάληψης «ηγετικού ρόλου» στο πλαίσιο των γεωπολιτικών ανταγωνισμών με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Σε αυτό το κάδρο εντάσσεται και ο «ενισχυμένος διεθνής ρόλος του ευρώ (που) θα αυξήσει επίσης την οικονομική και νομισματική κυριαρχία της Ευρώπης».

Οι παραπάνω άξονες που ένας προς έναν βρίσκονται στο πρόγραμμα και τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, επιβεβαιώνουν ότι το πραγματικό δίλημμα για τον λαό μπροστά και στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις είναι ένα: Αν θα στηρίξει την ίδια αντιλαϊκή πορεία που μας έφερε έως εδώ, αυτή του κεφαλαίου και της ΕΕ που προμηνύει τα χειρότερα για τον ίδιο, ή αν θα βάλει πλάτη για να οργανωθεί η αντεπίθεση με ισχυρό ΚΚΕ παντού.

Κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ: Για τις ευρωεκλογές (Μάης 2019)

Συνέντευξη με τους Κώστα Παπαδάκη & Μάκη Παπαδόπουλο: Για τις ευρωεκλογές και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης

Βασίλης Οψιμος: Το δίπολο «πρόοδος - συντήρηση» ως εργαλείο εξαπάτησης

Τμήμα Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ: Κοινοτική χρηματοδότηση: Εργαλείο στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας

Τμήμα Λαϊκών Ελευθεριών & Δικαιοσύνης της ΚΕ του ΚΚΕ: Ο «Χώρος Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης» της Ευρωπαϊκής Ενωσης

Νίκος Αμπατιέλος: «Κάψε τα σενάρια και γράψε το δικό σου! Με δυνατό ΚΚΕ κάνε τη διαφορά!»

Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ: Για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς

ΚΟΜΕΠ: Το ΚΚΕ τοποθετείται σταθερά εχθρικά απέναντι στην ΕΕ. Δηλώνει ότι δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Γιατί τότε συμμετέχετε στις ευρωεκλογές;

Κώστας Παπαδάκης: Η αξία της πολιτικής του ΚΚΕ για το λαό μας είναι διαχρονικά αναγνωρισμένη. Οπως και η συμβολή του στην προετοιμασία, στην έγκαιρη προειδοποίηση και στην οργάνωση της αγωνιστικής στάσης του λαού ενάντια στην ΕΕ, τη διακρατική αυτή ένωση του κεφαλαίου. Το ΚΚΕ ακριβώς επειδή δεν έχει, ούτε είχε ποτέ δεσμεύσεις, εξαρτήσεις από την ΕΕ και το κεφάλαιο, δεν έχει και κανένα συμφέρον να δικαιολογήσει, να εξωραΐσει την ΕΕ, να καλλιεργήσει αυταπάτες για το βαθιά αντιλαϊκό χαρακτήρα αυτής και των οργάνων της, όπως κάνουν τα αστικά κόμματα.

Γνώμονας τόσο της συμμετοχής του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές όσο και της παρέμβασής του στο Ευρωκοινοβούλιο είναι η υπεράσπιση και ανάδειξη των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται από τη στρατηγική του κεφαλαίου που προωθεί η ΕΕ. Αποκαλύπτει τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς που μελετούνται εις βάρος των εργαζομένων από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της και μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συμβάλλοντας και έτσι στην έγκαιρη και άμεση οργάνωση της λαϊκής πάλης.

Copyright 2018 The Associated

Από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ ξεσκέπασε την αστική αντίληψη που προέβαλλε την ΕΕ ως δήθεν αιώνια. Από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής της, χωρίς να περιμένει το Brexit και σε ανύποπτο χρόνο, υπογράμμιζε τους εντεινόμενους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων τόσο στο πλαίσιο της ΕΕ όσο και στο ίδιο το εσωτερικό τους. Σημείωνε επίσης πως η αιτία αυτών των ανταγωνισμών είναι η ανισομετρία που ισχύει ανάμεσα στις καπιταλιστικές οικονομίες, που δεν μπορεί να επιλυθεί στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.

Εχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι αν δεν ήταν το ΚΚΕ ο λαός μας δεν θα ήξερε το παραμικρό για τον πραγματικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ και των αποφάσεών της, των σχεδιασμών των αστικών τάξεών της: Από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Συνθήκη του Σένγκεν, την ΟΝΕ έως την πολιτική της ΕΕ σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων, τη συγκρότηση επικίνδυνων στρατιωτικών μηχανισμών κ.ά. Το ΚΚΕ στο μέτρο των δυνάμεών του και με τη στάση του και στην Ευρωβουλή εναντιώθηκε στη διαμόρφωση των λεγόμενων «Ευρωπαϊκών Κομμάτων», όπως είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αποκάλυψε το ρόλο των δυνάμεων της νεόκοπης σοσιαλδημοκρατίας, της λεγόμενης «Αριστεράς» GUE - NGL ως διαχειριστών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, εναντιώθηκε στις αυταπάτες περί κυβέρνησης της «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ και ότι «η ΕΕ αλλάζει».

Μπορεί επίσης κανείς να αντιληφθεί ακόμα σήμερα, μετά την τυπική έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια, τη σημασία αυτής της παρέμβασης όταν το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που ως λαϊκή αντιπολίτευση αντέκρουε την αποπροσανατολιστική διάκριση σε μνημονιακές κι αντιμνημονιακές δυνάμεις στην Ελλάδα, αποκαλύπτοντας ότι όλες αυτές οι δυνάμεις αποτελούν υποστηρικτές κι απολογητές της ΕΕ που στοχευμένα αποκρύπτουν ότι σε όλα τα κράτη - μέλη της ισχύουν τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, το Σύμφωνο Σταθερότητας, η ενισχυμένη εποπτεία.

ΚΟΜΕΠ: Προβάλλεται ως προοδευτική λύση η πολιτική ενοποίηση, η εμβάθυνση της ενιαίας λειτουργίας της ΕΕ ως απάντηση στο ανερχόμενο ρεύμα του εθνικισμού. Εμφανίζονται προτάσεις για τη «νέα αρχιτεκτονική» που χρειάζεται για να αλλάξει η ΕΕ σε φιλολαϊκή κατεύθυνση και να ενισχύσει τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά της. Ποια είναι η θέση σας;

Μάκης Παπαδόπουλος: Οι διακηρύξεις για μια φιλολαϊκή ΕΕ, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και των ισότιμων σχέσεων μεταξύ των κρατών - μελών, αποτελούν προκλητική προσπάθεια πολιτικής εξαπάτησης. Συσκοτίζουν την ταξική αποστολή της ΕΕ, απ' την ίδρυση της ΕΟΚ μέχρι σήμερα, η οποία είναι η θωράκιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.

Η αλήθεια είναι ότι οι όποιες προσαρμογές προτείνονται και αφορούν τους θεσμούς, τη δομή και τη λειτουργία της ΕΕ, υπηρετούν αυτόν το στόχο της ενίσχυσης της δικτατορίας του κεφαλαίου σε βάρος των λαών.

Η «εμβάθυνση» της ΕΕ με πιο ισχυρές δομές ενιαίας διακυβέρνησης και η σταδιακή μετατροπή της ΕΕ σε ομοσπονδία κρατών - μελών, ακόμα και αν μπορούσε να υλοποιηθεί, θα σηματοδοτούσε την ενιαία και πιο αποφασιστική εφαρμογή των αντιδραστικών κατευθύνσεων σε βάρος των λαών. Εχουμε ήδη πείρα απ' τη λειτουργία του μηχανισμού της «Ενισχυμένης οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας», με τις συστάσεις ανά χώρα και το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», που εποπτεύει την εφαρμογή πολιτικής «μνημονίου διαρκείας» σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Η υπόσχεση της κοινοτικής αλληλεγγύης μόνο ως κακόγουστο ανέκδοτο μπορεί να θεωρηθεί στην Ελλάδα, όπου οι λέξεις τρόικα, μνημόνιο, αυξημένη επιτήρηση, ματωμένα πλεονάσματα, φορολογική αφαίμαξη βρίσκονται στο καθημερινό λεξιλόγιο του λαού.

Η πραγματική αιτία της εχθρικής στάσης της ΕΕ απέναντι στους λαούς, στους εργαζόμενους, δεν είναι η γραφειοκρατική λειτουργία της και η τεχνοκρατική κάστα της Κομισιόν που δεν αφουγκράζεται τις αγωνίες των πολιτών, ούτε οι ιδεοληψίες κάποιων νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Η ΕΕ των μονοπωλίων είναι απ' τη φύση της εχθρός των λαών. Οι πολιτικές της υπηρετούν και θα υπηρετούν πάντα τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Είτε αποφασίζουν εκλεγμένοι απευθείας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είτε διορισμένοι επίτροποι και τεχνοκράτες απ' τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των κρατών - μελών, η ΕΕ θα γίνεται όλο και πιο αντιδραστική για να φέρει σε πέρας την αντιλαϊκή αποστολή της.

Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι οι βασικές προτάσεις για τη «νέα αρχιτεκτονική» διαμορφώθηκαν απ' τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζ. - Κλ. Γιούνκερ, εμπλουτίστηκαν απ' την έκθεση των 5 προέδρων των βασικών θεσμών της ΕΕ (Κομισιόν, Γιούρογκρουπ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) και προωθούνται ιδιαίτερα απ' τον Γάλλο Πρόεδρο, Ε. Μακρόν που κατεδαφίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων στη χώρα του. Είναι προτάσεις των κοινοτικών επιτελείων για να ισχυροποιήσουν την ΕΕ ως ιμπεριαλιστική συμμαχία και να αναστηλώσουν τη φθαρμένη εικόνα της, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπάρξει μια ΕΕ πάνω απ' τα αντίθετα ταξικά συμφέροντα, μια ΕΕ που τους ακούει όλους και δίνει βοήθεια σε όλους.

Οι διακηρύξεις για ισονομία των πολιτών κρύβουν ότι πίσω απ' την τυπική ισότητα βρίσκεται η βαθιά, ουσιαστική ανισότητα ανάμεσα στους ελάχιστους που είναι ιδιοκτήτες βιομηχανικών ομίλων, τραπεζών και μέσων μαζικής ενημέρωσης και στους πολλούς, τους εργάτες, τους μισθωτούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες. Ακόμα και αν υπάρξει «ευρωπαϊκό Σύνταγμα», αυτό θα υπηρετεί τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Οι διαφορετικές προτάσεις για το μέλλον της ΕΕ μεταξύ κρατών - μελών και οι διαφορετικές προσεγγίσεις «ευρωπαϊστών» και εθνικιστών αστών πολιτικών δεν αφορούν την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Κοσμοπολίτες και εθνικιστές, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και ακροδεξιοί είναι όλοι επικίνδυνοι, γιατί στηρίζουν τη δικτατορία του κεφαλαίου σε βάρος των λαών. Οι διαφορές τους αφορούν το πώς θα διασφαλίσουν μεγαλύτερη κρατική στήριξη και καλύτερους όρους κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους στα διαφορετικά κράτη - μέλη. Οι διαφορές τους οφείλονται στην απόκλιση συμφερόντων μεταξύ των αστικών τάξεων των κρατών - μελών, λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.

Η διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων είναι ο κοινός τόπος τόσο των προτάσεων της ομάδας του Βίσεγκραντ για ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών - μελών όσο και των αντίθετων για κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας και θεσμοθέτηση της ΕΕ πολλών ταχυτήτων. Οι λαοί δεν έχουν κανένα λόγο να ματαιοπονούν αναζητώντας την πιο προοδευτική μορφή του σφαγιασμού των αναγκών τους. Μπορούν και πρέπει να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους για ν' ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής, του σοσιαλισμού.

ΚΟΜΕΠ: Δεν υπάρχει σήμερα ανάγκη συνεργασίας; Δεν υπάρχουν ζητήματα για κοινή δράση των κομμουνιστών με τη σοσιαλδημοκρατία, μπροστά στον κίνδυνο ανόδου της άκρας δεξιάς και του φασισμού;

Κώστας Παπαδάκης: Τα διάφορα καλέσματα «ενάντια στο φασισμό και την ακροδεξιά» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και στην Ελλάδα της νεόκοπης σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και της παλαιότερης του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν αποτελούν απάντηση στην ακροδεξιά και το φασισμό, αντίθετα αποτελούν στοιχείο ενίσχυσής τους. Γιατί αυτές οι δυνάμεις πρωτοστατούν διαχρονικά στην προώθηση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ που θρέφει τους φασίστες και την ακροδεξιά. Αποτελούν δυνάμεις αποφασιστικής στήριξης της κερδοφορίας των μονοπωλίων, των βιομηχάνων κι εφοπλιστών, οι οποίοι πριμοδοτούν με όλους τους τρόπους αυτές τις δυνάμεις, αποτελώντας χρήσιμη εφεδρεία του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς και άλλες δήθεν «προοδευτικές» δυνάμεις, που σηκώνουν σκόνη προεκλογικά ενάντια στο φασισμό και την ακροδεξιά, έχουν επιδείξει όχι απλά επικίνδυνη ανοχή στην ακροδεξιά αλλά αποδείχθηκαν στενοί κυβερνητικοί εταίροι τους σε αγαστή συνεργασία το μεν ΠΑΣΟΚ που από κοινού με τη ΝΔ συγκυβερνούσαν με το ΛΑ.Ο.Σ., ενώ για τέσσερα ολόκληρα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνούσε με τους εθνικιστές - ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λάμβανε τα εύσημα του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, του εθνικιστή Τραμπ, ως ο πλέον αφοσιωμένος εταίρος εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων.

Αντίστοιχα συμπράξεις καταγράφονται και προεκλογικά, με ακροδεξιούς να συμμετέχουν σε ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, της ΝΔ για την Τοπική Διοίκηση, με κοινές προσκλήσεις και φωτογραφήσεις σε εθνικές επετείους καθώς και την κίνηση - πρόκληση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να ανακοινώσει αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα που οδηγούσαν στο να πέσει στα μαλακά η ηγεσία της Χρυσής Αυγής.

Οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της «αριστεράς και της προόδου», υλοποιούν και στηρίζουν την πιο άγρια αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, που οδηγεί στη διάψευση προσδοκιών και στη στροφή εργατικών - λαϊκών στρωμάτων σε ακροδεξιές φασιστικές δυνάμεις. Αυτό αποδείχνει η πείρα παντού στον κόσμο, στην Ιταλία, που η διάψευση Ρέντσι οδήγησε στον εθνικιστή Σαλβίνι, και πιο πριν από τον Πρόντι στον Μπερλουσκόνι, στη Γαλλία από τη λεγόμενη κυβέρνηση της «αριστεράς» του Ζοσπέν στον Σαρκοζί ή στη Βραζιλία από την κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών των Λούλα και Ρούσεφ στον ακροδεξιό Μπολσονάρο.

Οι τελευταίες εκλογές στην Ισπανία φανερώνουν ότι η εναλλαγή των αστικών κομμάτων, τα κάλπικα διλήμματα και η διάψευση των ελπίδων οδηγούν στην ενίσχυση ακροδεξιών κομμάτων. Αυτό που αποδείχθηκε και στην Ισπανία πρόσφατα είναι π.χ. ότι η ενίσχυση των σοσιαλδημοκρατών κάθε άλλο παρά έφραξε το δρόμο στην άνοδο του ακροδεξιού Vox.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «προοδευτικοί» του σύμμαχοι σε Ελλάδα και ΕΕ άλλωστε στηρίζουν την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, τη βαθύτερη εμπλοκή της σε επεμβάσεις και πολέμους, μετατρέποντας την Ελλάδα σε ορμητήριο επεμβάσεων και πολέμων, ενώ υλοποιούν κατά γράμμα τη βάρβαρη πολιτική της ΕΕ ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες. Αυτή η πολιτική, συμπεριλαμβανομένων επικίνδυνων συμφωνιών όπως η Συνθήκη των Πρεσπών, είναι το κατάλληλο έδαφος για την ενίσχυση εθνικιστικών και ρατσιστικών δυνάμεων σπέρνοντας το μίσος ανάμεσα στους λαούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί του στηρίζουν και εξωραΐζουν την ΕΕ, που έχει για επίσημη ιδεολογία τον αντικομμουνισμό, την προκλητική εξίσωση του κομμουνισμού με το τέρας του φασισμού και την αναπαραγωγή της θεωρίας των «δύο άκρων», με εργαλείο την αναθεώρηση της ιστορικής αλήθειας και το ξαναγράψιμό της στα μέτρα του μεγάλου κεφαλαίου με ειδική στόχευση τη νεολαία. Στο πλαίσιο αυτό συνεχίζεται στην Πολωνία νέος γύρος διώξεων με χαλκευμένες κατηγορίες σε βάρος μελών και στελεχών του ΚΚ Πολωνίας μετά την αθώωσή τους. Σε λίγες μέρες, στις 9 Μάη, η ΕΕ θα επιχειρήσει ξανά να εμφανίσει τη Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών ως «Μέρα της Ευρώπης», με στόχο να σβηστεί από τη μνήμη των λαών η τεράστια συμβολή της ΕΣΣΔ στην ήττα του ναζισμού.

Απάντηση στο φασισμό και την ακροδεξιά μπορεί να δώσει ο λαός παλεύοντας ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που τα θρέφει, για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες του, ενάντια στο κεφάλαιο και τα κόμματα που στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα. Οι προοδευτικοί άνθρωποι σήμερα χρειάζεται να πάρουν υπόψη τους ότι η πραγματική διαχωριστική γραμμή τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ΕΕ είναι αυτή ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό, ή ανάμεσα στην εργατική τάξη και το μεγάλο κεφάλαιο, ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΕΕ των μονοπωλίων και την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Γι' αυτό η αποδυνάμωση και απομόνωση των φασιστών της Χρυσής Αυγής προϋποθέτει την αποφασιστική ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ παντού στο λαό και σε όλες τις κάλπες.

ΚΟΜΕΠ: Ασκείται κριτική, κυρίως από οπορτουνιστικές δυνάμεις, στο ΚΚΕ ότι αποφεύγει να θέσει το ζήτημα της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ ως αυτοτελή στόχο πάλης και παραπέμπει το θέμα στις ελληνικές καλένδες του σοσιαλισμού. Η αποδέσμευση ενός κράτους - μέλους απ' την ΕΕ δεν θα προκαλούσε αντικειμενικά ένα ρήγμα στην ΕΕ;

Μάκης Παπαδόπουλος: Η τοποθέτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ουσία παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες τον αγώνα για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού. Αποφεύγει σκόπιμα να απαντήσει με σαφήνεια ποιος θα υλοποιήσει τον «αυτοτελή» στόχο της αποδέσμευσης και ποια θα είναι συγκεκριμένα η επόμενη μέρα. Αν αυτός ο στόχος υλοποιηθεί από μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, ανεξάρτητα απ' τα όποια προπαγανδιστικά συνθήματα, το αποτέλεσμα θα είναι η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής. Αυτή η λύση δεν μπορεί να αποτελέσει κρίκο στη βελτίωση της ζωής του λαού, αφού θα εξακολουθούν να βασιλεύουν οι βάρβαροι νόμοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Με αυτήν την επιλογή θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο σημερινό αδιέξοδο δρόμο των θυσιών των αναγκών της κοινωνίας στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους και της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

Η επίθεση του κεφαλαίου στους εργαζόμενους είναι εξίσου σφοδρή σήμερα στη Βρετανία και στη Δανία, που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία.

Ασφαλώς η έξοδος ενός κράτους - μέλους θα επιδρούσε στον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων στο εσωτερικό της ΕΕ και μεταξύ της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Ομως, μια αλλαγή, μια μεταβολή στο σημερινό συσχετισμό στη συγκεκριμένη ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ δεν μεταφράζεται αυτόματα σε ευνοϊκό συσχετισμό για το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου.

Η εγχώρια αστική τάξη, η ελληνική οικονομία θα εξακολουθούν να συμμετέχουν ασφαλώς στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Το ελληνικό αστικό κράτος θα εξακολουθεί να είναι ενταγμένο στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η αυταπάτη ότι η αλλαγή νομίσματος ή ακόμα και η ένταξη της καπιταλιστικής Ελλάδας σε μια νέα ιμπεριαλιστική συμμαχία αποτελούν αυτόματα βήματα ρήξης προς όφελος του λαού, αφοπλίζει το εργατικό, λαϊκό κίνημα και υπονομεύει τη συγκέντρωση δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Δεν μπορεί να συγκεντρώσεις δυνάμεις ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου με τη σημαία της υπόσχεσης ενός πιο φιλολαϊκού καπιταλισμού, εκτός ΕΕ.

Η εύστοχη διαπάλη με βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης, όπως η παραμονή στην ΕΕ, απαιτεί ξεκάθαρες απαντήσεις για την επόμενη μέρα.

Μόνο το κίνημα που σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, που παλεύει για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού, μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος του λαού τις αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα που οξύνονται αυτήν την περίοδο.

Γι' αυτό και μόνο η γραμμή πάλης που προτείνει το ΚΚΕ, που εντάσσει το στόχο της αποδέσμευσης ως αναπόσπαστο στοιχείο του συνολικού αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, μπορεί να διασφαλίσει συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική για το λαϊκό κίνημα.

Η γραμμή των «μεταβατικών προγραμμάτων» στο έδαφος του καπιταλισμού έχει χρεοκοπήσει ιστορικά. Οδήγησε τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίξουν το ρόλο της «ουράς» του ΣΥΡΙΖΑ και να συνεργάζονται με τις δυνάμεις της ΛΑΕ, που στην ουσία προτείνουν καπιταλιστική ανασυγκρότηση με δραχμή.

Το αδιέξοδο φαίνεται περισσότερο τώρα που οι δυνάμεις που συγκροτούν το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές δεν μπορούν να βρουν κοινό βηματισμό ούτε μεταξύ τους στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.

Στέγαση στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Το Βερολίνο χτίστηκε από τα ερείπια. Μεταξύ 1969 - 1989, άλλαξε πρόσωπο. Χτίστηκαν ή ανακαινίστηκαν περισσότερα από 300.000 διαμερίσματα στην πρωτεύουσα της ΓΛΔ και μόνο μεταξύ Γενάρη και Αυγούστου 1989, παραδόθηκαν περίπου 14.300 διαμερίσματα

Η «πολιτική κατοικίας» που ακολούθησε η ΟΔΓ μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και είχε να κάνει με παραχωρήσεις, φοροελαφρύνσεις και επιχορηγήσεις σε ιδιωτικές κατασκευαστικές εταιρείες, δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τη σοβαρή έλλειψη κατοικιών, παρ' όλη τη μικρή βελτίωση. Ενώ η κατάσταση οξύνθηκε ξανά τη δεκαετία του '60, όπου η μαζική μετανάστευση (Ελλήνων, Ιταλών, Τούρκων) αύξησε τον πληθυσμό πάνω από 9%. Το ξέσπασμα, λοιπόν, του λαού έρχεται (στα βιομηχανικά κέντρα της Δυτικής Γερμανίας) μετά από πολλά χρόνια επιδείνωσης της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, σε συνδυασμό με τη μεγάλη έλλειψη κατοικιών, που από τα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι και σήμερα ταλαιπωρεί εκατομμύρια λαού. Από το 2003, μάλιστα, που υιοθετήθηκε και μπήκε σε ισχύ η «Ατζέντα 2010» από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Σρέντερ, μέχρι και σήμερα, βρίσκεται σε εξέλιξη μια σφοδρή επίθεση στα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα της εργατικής τάξης. Η συσσωρευμένη αυτή οργή εκφράζεται ακριβώς σε αυτές τις κινητοποιήσεις για τα υψηλά ενοίκια.

Τα υψηλά ενοίκια στις πόλεις της ΓΛΔ, όμως, είναι μια καινούρια πραγματικότητα (4 - 5 χρόνων) που εξελίσσεται, ακριβώς επειδή αυτές οι πόλεις είχαν πολύ χαμηλότερο κόστος ζωής και αποτέλεσαν την τελευταία δεκαετία πόλο έλξης τόσο για χιλιάδες εργαζόμενους (τουρισμό, start up, φοιτητές, κ.λπ.) όσο όμως και για μονοπώλια.

Διάφορες αστικές και οπορτουνιστικές ερμηνείες, στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν αυτήν την απότομη άνοδο (π.χ. Βερολίνο) ή τα επί πολλές δεκαετίες υψηλά ενοίκια σε άλλες πόλεις (π.χ. Μόναχο, Φρανκφούρτη, Στουτγκάρδη κ.α.), καταπιάνονται με επιμέρους - υπαρκτές - πτυχές, αφήνοντας όμως στο απυρόβλητο τον πυρήνα του προβλήματος, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία. Αποτέλεσμα είναι φυσικά η μη ολοκληρωμένη προσέγγιση του προβλήματος, που τους οδηγεί σε αντιφάσεις και αδιέξοδα. Ποιοι είναι οι κύριοι παράγοντες στην πραγματικότητα που τους οδηγούν στην κατάσταση αυτή; Κτηματομεσιτικά μονοπώλια (Real Estate) που επενδύουν, αγοράζοντας χιλιάδες διαμερίσματα (τάση που υπάρχει και στο κέντρο της Αθήνας τα τελευταία χρόνια) και στοχεύουν, όπως κάθε επιχείρηση στον καπιταλισμό, στο συνεχώς αυξανόμενο κέρδος. Καπιταλιστικές κρίσεις, ανεργία, εξεύρεση μιας θέσης εργασίας, ευκολότερη πρόσβαση σε ιατρικές δομές αλλά και δομές κοινωνικής Πρόνοιας δημιουργούν εκατομμύρια εσωτερικούς και διακρατικούς μετανάστες, με αποτέλεσμα τη δημιουργία πόλεων - τεράτων (Παρίσι, Λονδίνο κ.λπ.). Ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι φέρνουν εκατομμύρια προσφύγων από τις εμπόλεμες ζώνες σε αναζήτηση μιας ασφαλέστερης ζωής. Νέες εργασιακές συνθήκες με βραχυπρόθεσμα συμβόλαια, που δημιουργούν ένα συνεχώς μετακινούμενο εργατικό δυναμικό, το οποίο έχει ανάγκη στέγασης (κυρίως σε μικρά επιπλωμένα διαμερίσματα για 3 με 6 μήνες). Φοιτητές που συμμετέχουν σε ολιγόμηνα προγράμματα, π.χ. επιστημονικών ανταλλαγών, Erasmus κ.τ.λ. Μαζική μετατροπή διαμερισμάτων σε ενοικιαζόμενα τουριστικά καταλύματα μέσω διαφορετικών πλατφορμών (π.χ. «Airbnb»), φαινόμενο που γενικεύεται και στην Αθήνα.

Σοσιαλδημοκρατικά και οπορτουνιστικά κόμματα στην προσπάθειά τους να κερδίσουν από αυτήν τη συσσωρευμένη οργή του λαού, προτείνουν ουτοπικές λύσεις διαχείρισης του καπιταλισμού. Αποπροσανατολιστικά, στέλνουν την οργή τους σε ανώδυνα μονοπάτια για το σύστημα και προσπαθούν να τον πείσουν ότι αυτό μπορεί να έχει ανθρώπινο πρόσωπο, πατώντας μάλιστα σε κατακτήσεις της DDR ή του εργατικού κινήματος.

Κάποια παραδείγματα από τις προτάσεις που στηρίζουν η Linke και οι Πράσινοι είναι:

α) Υιοθέτηση από το κράτος ειδικών νόμων που θα ελέγχουν τις αυξήσεις των ενοικίων! Ενισχύοντας την αυταπάτη ότι το κράτος είναι αταξικό και δεν υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, ότι το κράτος έχει πάντα δίκιο και προστατεύει τον κάθε πολίτη, αντιλήψεις που από δεκαετίες έχει καλλιεργήσει στο γερμανικό λαό η σοσιαλδημοκρατία. Ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των εργαζομένων ότι μπορεί να ελεγχθεί με κάποιους νόμους η δίψα του κεφαλαίου για συνεχώς αυξανόμενο κέρδος. Λες και το κέρδος του μονοπωλίου ή του ιδιώτη δεν καθορίζεται από το νόμο της αξίας αλλά από ένα νόμο που θα κάνει η κυβέρνηση και θα λύσει το πρόβλημα.

β) Αγορά (ή καλύτερα επαναγορά) και ανέγερση νέων κατοικιών από το κρατίδιο και ενοικίασή τους με ευνοϊκές τιμές. Σπέρνοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να συνυπάρχει δημόσιος και ιδιωτικός τομέας και να λειτουργεί ο πρώτος με φιλολαϊκά κριτήρια. Ψέμα καραμπινάτο αφού στον καπιταλισμό η γη αποτελεί εμπόρευμα, το κόστος οικοδόμησης εξαρτάται από το κεφάλαιο και το κόστος συντήρησης αυτών των κατοικιών ακολουθεί τους καπιταλιστικούς κανόνες κ.λπ. Απόδειξη τρανή των παραπάνω η πολιτική του PDS (πρόδρομου της Linke) όταν το 2004 ξεπούλησε στο Βερολίνο τη μεγαλύτερη κρατιδιακή εταιρεία στέγασης, GSW, με 65.000 κατοικίες, για να καλύψει υποτίθεται τρύπες στον κρατιδιακό προϋπολογισμό του Βερολίνου. Αντίστοιχα και στη Δρέσδη, που χρόνο με το χρόνο ξεπουλήθηκαν και τα 168.000 διαμερίσματα από την κληρονομιά της DDR σε διάφορους «επενδυτές» με αποκορύφωμα το 2006, με την πώληση των τελευταίων 48.000 διαμερισμάτων σε αμερικανικό μονοπώλιο. Το 2003 υπό «προοδευτική» κυβέρνηση (PDS - Σοσιαλδημοκρατών) καταργήθηκε ο δημόσιος τομέας κατασκευής κοινωνικών κατοικιών του Βερολίνου. Ανάλογα με τη χρονική περίοδο και ανάλογα με τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου το κρατίδιο ξεπουλούσε τη δημόσια περιουσία, αποδεικνύοντας ότι και η τοπική διαχείριση στον καπιταλισμό, με όποια χρώματα και ονόματα και να εμφανίζεται, έχει αρνητικό πρόσημο για το λαό!

Παράλληλα, τα κατασκευαστικά μονοπώλια, στο βωμό του κέρδους, ρίχνουν συνεχώς την ποιότητα των κατασκευών (προκάτ υλικά κ.λπ.), παρ' όλη την τεχνογνωσία, και ταυτόχρονα ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους του κλάδου σε όλες τις χώρες. Ετσι, π.χ., στην Κοπεγχάγη του 2019, σε καινούριο διαμέρισμα με ενοίκιο 2.000 ευρώ το μήνα έτρεχαν νερά μέσα σε κρεβατοκάμαρα και σαλόνι, όλο το χειμώνα, γιατί οι ενοικιαστές δεν μπορούσαν να βγάλουν άκρη με την κατασκευαστική.

γ) Την απαλλοτρίωση των μεγάλων κτηματομεσιτικών μονοπωλίων (που κατέχουν πάνω από 3.000 κατοικίες) και την αποζημίωσή τους με μικρότερα ποσά από την εμπορική αξία. Μια αγορά που ακόμα κι έτσι θα κόστιζε περίπου 30 δισ. ευρώ σε ένα ήδη υπερχρεωμένο κρατίδιο, που φορολογεί ήδη αβάσταχτα το λαό, με την παραπλανητική επιχειρηματολογία ότι όσο περισσότερες κατοικίες βρίσκονται στα χέρια του κρατιδίου, τόσο καλύτερα ελέγχονται οι τιμές των ενοικίων. Το παράδειγμα του Βερολίνου απαντάει από μόνο του: Συγκεκριμένα, υπάρχουν 1,6 εκατομμύρια κατοικίες για ενοικίαση, από τις οποίες οι 336.000 είναι σήμερα στην ιδιοκτησία του κρατιδίου του Βερολίνου και 140.000 χρηματοδοτούνται από το κρατίδιο, άρα πάνω από το ένα τέταρτο ανήκει στο κρατίδιο ενώ «μόνο» γύρω στις 200.000 ανήκουν σε μεγάλα κτηματομεσιτικά μονοπώλια, όπως η «Deutsche Wohnen» (ιδρυτικός όμιλος η Deutsche Bank), η «Vonovia», η ADO Properties κ.λπ. και τα ενοίκια συνεχίζουν και ανεβαίνουν με προκλητικούς ρυθμούς!

Ο αντικομμουνισμός βέβαια δεν λείπει και από αυτήν τη συζήτηση. Αφού χριστιανοδημοκράτες και φιλελεύθεροι κατηγορούν τους Πράσινους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους οπορτουνιστές για ...αριστερό λαϊκισμό με τις κομμουνιστικές τους ιδέες «που θέλουν να ξαναγυρίσουν το Βερολίνο στη ...δικτατορία της DDR». Παρόλο που δεν έχουν τέτοιο σκοπό, η αλήθεια είναι ότι τα αιτήματά τους πατάνε, με στόχο φυσικά τον αποπροσανατολισμό, πάνω στις πρόσφατες εμπειρίες του γερμανικού λαού και στις κατακτήσεις της DDR που έκανε σοβαρά βήματα στην κατεύθυνση επίλυσης του προβλήματος της λαϊκής στέγης θεωρώντας την κοινωνικό αγαθό. Το 1973 καθορίστηκε να έχει λυθεί μέχρι και το 1990 σχεδιασμένα το ζήτημα της στέγασης ως κοινωνικό πρόβλημα, με το συνδυασμό της ανακαίνισης κτιρίων προπολεμικών δεκαετιών και της ανέγερσης νεόδμητων πολυκατοικιών. Στόχος ήταν η εξασφάλιση ατομικού διαμερίσματος σε κάθε νέο που ενηλικιωνόταν, ενώ με το που παντρευόταν δικαιούνταν αμέσως μεγαλύτερο διαμέρισμα και αντίστοιχα με τη γέννηση παιδιών. Το ποσό που κατέβαλλαν στο κράτος για την κατοικία κυμαινόταν από 2,5 έως 5% του μισθού, και όχι 50 - 70 % όπως σήμερα. Στο πλαίσιο αυτό, τον Οκτώβρη του 1988 παραδόθηκε το υπ' αριθμόν 3.000.000 διαμέρισμα σε νεαρή οικογένεια του Βερολίνου!

Γίνεται ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι υπάρχουν σήμερα οι δυνατότητες για τη διασφάλιση φθηνής λαϊκής στέγης σύγχρονων προδιαγραφών. Συνδυασμένα με αναμορφωμένες πόλεις με υποδομές που δίνουν προτεραιότητα στα ποιοτικά Μαζικά Μέσα Μεταφοράς, προστασίας από φυσικές καταστροφές, όπως πλημμύρες, πυρκαγιές και σεισμούς στην Ελλάδα, ισχυρούς ανέμους και χιονοπτώσεις στη Γερμανία. Διασφάλιση επαρκών πνευμόνων πρασίνου, σε συνδυασμό με ζώνες λαϊκού αθλητισμού, πολιτισμού και ψυχαγωγίας. Αιτήματα του σήμερα, που υιοθετούν οι Επιτροπές Αγώνα του Βερολίνου, του Αμβούργου και του Μονάχου και που παλεύουν μέσα στο κίνημα, έτσι, ώστε μαζί με τους Γερμανούς εργαζόμενους να πετύχουν τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσής τους.

Γίνεται, επίσης, αντιληπτό όμως ότι το πρόβλημα της κατοικίας θα λυθεί οριστικά μόνο όταν ο λαός πάρει το τιμόνι της εξουσίας και της οικονομίας, με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον κεντρικό σχεδιασμό. Γιατί μόνο ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός έχει τα εργαλεία και μπορεί να προβλέψει τις ανάγκες του λαού σε διαμερίσματα. Μόνο ο κεντρικός σχεδιασμός μπορεί να ικανοποιήσει πραγματικά και ολοκληρωμένα τις ανάγκες του λαού. Γιατί μόνο με το λαό στην εξουσία θα ξεπεραστούν τα προβλήματα της ανισόμετρης ανάπτυξης και δεν θα υπάρχει η αναγκαιότητα να ξεριζωθεί κάποιος από τον τόπο του για να βρει μια δουλειά ή μια στέγη να μείνει.

Με αυτό το κριτήριο έχει σημασία να σταθούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα αλλά και οι Ελληνες στα άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης ενισχύοντας με την ψήφο τους τον άλλο δρόμο, που έρχεται σε σύγκρουση με τη σημερινή κατάσταση και που ανοίγει μια πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Να ισχυροποιήσουν στις ευρωεκλογές και σε όλες τις κάλπες του Μάη το ΚΚΕ.

Copyright 2019 The Associated

«Οταν για τη νίκη του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ισπανίας, το οποίο ευθύνεται μαζί με το δεξιό κόμμα για τα προβλήματα του ισπανικού λαού, πανηγυρίζουν ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, μιλώντας για "νίκη της προόδου", αντιλαμβάνονται όλοι πόσο ΠΑΣΟΚ έχει γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πόσο διασύρεται η έννοια της προόδου από τέτοιες δυνάμεις.

Οι εκλογές στην Ισπανία αποδεικνύουν, επιπλέον, ότι η δικομματική - διπολική εναλλαγή των αστικών κομμάτων, τα ψεύτικα διλήμματα που θέτουν στους λαούς της Ευρώπης και η διάψευση ελπίδων, οδηγούν στην ενίσχυση ακροδεξιών κομμάτων».

Τα αστικά κόμματα, προκειμένου να αξιοποιήσουν το ένα ή το άλλο γεγονός, επιχειρούν να το φέρουν στα μέτρα τους, όπως βολεύει τους πολιτικούς - εκλογικούς τους στόχους, και στην προσπάθεια αυτή θάβουν μεθοδικά τα στοιχεία που τα εκθέτουν και αποδεικνύουν ότι σε όλη την Ευρώπη και διεθνώς, σοσιαλδημοκρατικά ή φιλελεύθερα κόμματα όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με την «πρόοδο» από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, αλλά η πολιτική τους διαχρονικά είναι στην υπηρεσία του κεφαλαίου, επιβάλλοντας σκληρά μέτρα κατά των εργαζομένων.

Το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PSOE) κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή μετά την πτώση της Φρανκικής δικτατορίας, από το 1975. Σημείωσε διαδοχικές εκλογικές νίκες, με επικεφαλής και πρωθυπουργό τον Φελίπε Γκονθάλεθ, μέχρι το 1996, με χαρακτηριστικό στοιχείο τη διαρκή δεξιά μετατόπιση, την αποτίναξη ακόμα και των πιο μετριοπαθών ψευτοσυνθημάτων για την ικανοποίηση λαϊκών αιτημάτων, τη δραστήρια στάση της Ισπανίας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ/ΕΕ.

Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ήταν αυτή που τάχθηκε στο πλευρό των ΗΠΑ στον πόλεμο του Περσικού Κόλπου, το 1991, και η θητεία της σημαδεύτηκε από σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, άνοδο της ανεργίας και σημαντικά σκάνδαλα.

Μέσα σ' αυτήν την πορεία και αξιοποιώντας τη συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση, άρχισε η άνοδος του δεξιού Λαϊκού Κόμματος, που αναρριχήθηκε στον κυβερνητικό θώκο στις εκλογές του 1996, με πρωθυπουργό τον Χοσέ Μαρία Αθνάρ, ο οποίος σημείωσε υψηλές επιδόσεις στην εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, δίνοντας νέα προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο, υλοποιώντας εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων κ.λπ.

Την περίοδο αυτή, μέσα σε κλίμα κρίσης στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, προέκυψε θέμα αξιοποίησης του Χαβιέρ Σολάνα ως επικεφαλής του κόμματος και αντικαταστάτη του Γκονθάλεθ... αλλά τελικά τον κέρδισε ο δολοφονικός οργανισμός του ΝΑΤΟ, όπου ανέλαβε γενικός γραμματέας στο τέλος του 1995!

Το Λαϊκό Κόμμα απέσπασε και πάλι την πλειοψηφία στις εκλογές του 2000, συνεχίζοντας την προδιαγεγραμμένη αντιλαϊκή πολιτική. Αναβάθμισε τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και συμμετείχε στον πόλεμο κατά του Ιράκ το 2003, πυροδοτώντας λαϊκές αντιδράσεις και στρώνοντας το έδαφος για νέα δικομματική αστική εναλλαγή.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα και πάλι, παρά τις έντονες εσωκομματικές αντιπαραθέσεις εκείνης της περιόδου, αξιοποίησε τη λαϊκή αγανάκτηση και κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές του 2004, με την ανάδειξη του Χοσέ Λουίς Θαπατέρο στη θέση του πρωθυπουργού.

Το PSOE διατήρησε την πλειοψηφία στις εκλογές του 2008 και ο δικομματικός δρόμος συνεχίστηκε με το Λαϊκό Κόμμα, το οποίο με επικεφαλής τον Μαριάνο Ραχόι επανήλθε στην κυβέρνηση το 2011, διατηρώντας επίσης τα πρωτεία στις εκλογές του 2015 και του 2016, με εύθραυστη πλειοψηφία.

Την περίοδο αυτή, σε περιβάλλον έντονων διεργασιών στο ισπανικό πολιτικό σύστημα, έκανε την εμφάνισή του ο Πέδρο Σάντσεθ, επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος και σημερινός πρωθυπουργός.

Ιδιαίτερο ρόλο στις διεργασίες αυτές διαδραμάτισαν το «κίνημα των αγανακτισμένων» και η εμφάνιση του νέου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Podemos, που αγάπησαν τόσο πολύ ο Αλ. Τσiπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, και στις μέρες μας το απάτησαν, ερίζοντας με το ΚΙΝΑΛ «για τα μάτια» του Σάντσεθ, αυτού που αναγνώρισε και στηρίζει τον αρχιπραξικοπηματία Χουάν Γκουαϊδό στη Βενεζουέλα.

Τον Ιούνη του 2018, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αξιοποιώντας την κατηφόρα που είχε πάρει το Λαϊκό Κόμμα, τα σκάνδαλα και τη λαϊκή κατακραυγή, κατέθεσε στη Βουλή πρόταση μομφής, η οποία υπερψηφίστηκε. Ο Ραχόι παραιτήθηκε, πρωθυπουργός ανέλαβε ο Σάντσεθ και οδήγησε την Ισπανία στις πρόσφατες εκλογές (μετά την καταψήφιση του προϋπολογισμού), στις οποίες επικράτησε του Λαϊκού Κόμματος και του νέου επικεφαλής του, Πάμπλο Κασάδο.

Το σύντομο αυτό οδοιπορικό δείχνει τις ομοιότητες με το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, τα δικομματικά παιχνίδια ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, τη λογική του «μικρότερου κακού» ως μέσο εγκλωβισμού λαϊκών δυνάμεων.

Το παράδειγμα της Ισπανίας, δίπλα σε δεκάδες ανάλογα, επιβεβαιώνει ότι τα αστικά κόμματα, πιστά στην αποστολή τους ως διαχειριστές των συμφερόντων της αστικής τάξης, της στρατηγικής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ασκούν τη διακυβέρνηση για λογαριασμό των μονοπωλίων, εφαρμόζουν αντιλαϊκή πολιτική, καταργούν δικαιώματα και επιβάλλουν σκληρά μέτρα κατά των εργαζομένων, χρησιμοποιώντας τα γνωστά ψεύτικα διλήμματα - πότε περί «δεξιάς» και αντιδημοκρατικών δυνάμεων», πότε περί «υπευθυνότητας», «ενάντια στο λαϊκισμό» κ.ο.κ.

Στην πράξη, μετά από μια πορεία φθοράς και δυσμενών γι' αυτά εκλογικών αποτελεσμάτων, το ένα δίνει τη σκυτάλη στο άλλο και συνεχίζεται σταθερά η επίθεση κατά των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Τα παράδειγμα της Ισπανίας, όπως και αυτό της Ελλάδας, αποδεικνύει επίσης ότι την ώρα που ήταν κραυγαλέα η φθορά των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, το κεφάλαιο αξιοποίησε νεοσοσιαλδημοκρατικές εφεδρείες, όπως οι Pοdemos και ο ΣΥΡΙΖΑ, για να λειτουργήσει ο μηχανισμός της χειραγώγησης λαϊκών δυνάμεων και να χτυπηθούν ριζοσπαστικά σκιρτήματα.

Οι Podemos, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, παραιτήθηκαν ακόμα και από τα αρχικά παραπλανητικά συνθήματα και υποσχέσεις, ενσωματώθηκαν βαθιά στο σύστημα και είτε από κυβερνητική θέση είτε από θέση αντιπολίτευσης, διαχειρίζονται το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα και είναι «μανούλες» στην καλλιέργεια αυταπατών.

Το ΚΚ Ισπανίας, που ιστορικά είναι φορέας του οπορτουνιστικού ρεύματος του ευρωκομμουνισμού και έχει μεταλλαχθεί, παραπαίει και έχει καταλήξει στην αγκαλιά των Podemos, με τους οποίους συνεργάστηκε στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Αξίζει εδώ να σημειωθεί η σημασία της πολιτικής και εκλογικής παρουσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος των Εργαζομένων της Ισπανίας, που μέσα από πολλές δυσκολίες και εμπόδια διεκδίκησε την ψήφο του λαού στις βουλευτικές εκλογές και προετοιμάζεται για τις ευρωεκλογές.

Σχετικά με την εμφάνιση και ενίσχυση του ακροδεξιού κόμματος Vox, ακούγονται λυγμοί και γίνονται αφορισμοί. Αναλύσεις επί αναλύσεων, σχέδια «αντιφασιστικών μετώπων», παιχνίδια του Σάντσεθ και του Τσίπρα με τη λεγόμενη «προοδευτική συμμαχία» «για τη νίκη επί της ακροδεξιάς και του φασισμού».

Υποκρισία! Κινήσεις σκοπιμότητας, καλλιέργεια φόβου και στήσιμο παγίδων για τον εγκλωβισμό της λαϊκής ανησυχίας, της λαϊκής αγανάκτησης από την αντιλαϊκή πολιτική. Οργιο ψεύτικων διλημμάτων.

Τα ακροδεξιά ή φασιστικά κόμματα δεν έπεσαν από τον ουρανό. Είναι γέννημα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, δική του εφεδρεία και στηρίζονται πολύπλευρα από τμήματα του κεφαλαίου, από τον κρατικό μηχανισμό σε κάθε χώρα. Τροφοδοτούνται από τον αντικομμουνισμό της ΕΕ, η οποία εργολαβικά επιδίδεται στην ανιστόρητη ταύτιση φασισμού - κομμουνισμού, στην παραχάραξη της Ιστορίας, στην κάλυψη συστηματικών διώξεων των κομμουνιστών και απαγόρευσης Κομμουνιστικών Κομμάτων στην Πολωνία, στις χώρες της Βαλτικής, στην Ουγγαρία κ.α.

Το Vox στην Ισπανία, η ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα ή τα άλλα αντιδραστικά κατασκευάσματα, εμφανίστηκαν και ενισχύθηκαν στο περιβάλλον της δικομματικής - διπολικής εναλλαγής φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων παλιάς ή νέας κοπής, πάτησαν πάνω στη λαϊκή αγανάκτηση και στη διάψευση προσδοκιών και ελπίδων που προκαλεί σταθερά η αντιλαϊκή πολιτική, η αστική διαχείριση, οξύνοντας τα λαϊκά προβλήματα.

Αυτό έγινε επίσης στη Γαλλία, στην Αυστρία, στην Ιταλία, στην Ουγγαρία και σε άλλες χώρες. Τη μία η σοσιαλδημοκρατία στην κυβέρνηση, την άλλη συντηρητικά κόμματα, ανάλογα με τις πολιτικές συνθήκες και την πορεία της φθοράς των αστικών κομμάτων.

Η αλήθεια είναι ωμή. Τα κάθε λογής αστικά κόμματα, μαζί με την ακροδεξιά, είναι ομοτράπεζοι στην ΕΕ, ψηφίζουν από κοινού ευρωπαϊκές Συνθήκες, Οδηγίες και Κανονισμούς. Συμμετέχουν στις Συνόδους Κορυφής και στις άλλες συνάξεις του ΝΑΤΟ και επεξεργάζονται σχέδια για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, φορώντας στο κεφάλι τους την κορόνα της αστικής εξουσίας, των συμφερόντων των μονοπωλίων.

Το ΚΚΕ συνεχίζει σταθερά την πορεία του μαζί με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, τις γυναίκες και τη νεολαία των λαϊκών οικογενειών. Αυτών τα συμφέροντα υπηρετεί και αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Το ΚΚΕ απευθύνεται πλατιά στους εργαζόμενους και αποκαλύπτει τις στημένες παγίδες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, τα ψευτοδιλήμματα που χρησιμοποιούν.

Ποτέ και πουθενά τα αστικά κόμματα δεν μπορούν να συγκρουστούν με συνέπεια με τις ακροδεξιές - φασιστικές δυνάμεις, γιατί διαχειρίζονται την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που τις γεννάει και τις θρέφει.

Η πάλη για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, για την απομόνωση και το γκρέμισμα της Χρυσής Αυγής, η πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την αποδέσμευση από την ΕΕ, απαιτούν την ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, στα συνδικάτα, στους άλλους μαζικούς φορείς, στις ευρωεκλογές, στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές.

Το Σάββατο 4 Μάη:

-- Στις 6.30 μ.μ., στη Χρυσούπολη, στο Μουσείο, θα μιλήσουν ο Δημήτρης Παπατολίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος περιφερειάρχης Ανατ. Μακεδονίας - Θράκης, και η Χάρις Πηλίτση, υποψήφια δήμαρχος Νέστου.

-- Στις 7 μ.μ., στο Ευπάλιο Φωκίδας (πλατεία), θα μιλήσουν ο Δημήτρης Σταθόπουλος, υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ, ο Κώστας Μπασδέκης, μέλος της ΚΕ του Κόμματος και υποψήφιος περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας, και ο Γιάννης Λάιος, υποψήφιος δήμαρχος Δωρίδας.

-- Στις 8 μ.μ., στην Πρέβεζα, στη Θεοφάνειο Αίθουσα Τέχνης, σε εκδήλωση με θέμα «Οι θέσεις της "Λαϊκής Συσπείρωσης" για τους υδρογονάνθρακες», θα μιλήσουν: Ο Κώστας Ηλίας, στέλεχος του ΚΚΕ, αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων και υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Ηπείρου, και ο Νίκος Γιαννούλης, φυσικός - περιβαλλοντολόγος (PhD, MSc). Στην εκδήλωση θα γίνει παρουσίαση του δημοτικού και του περιφερειακού ψηφοδελτίου.

-- Στις 8 μ.μ., στην κεντρική πλατεία Κυπαρισσίας, θα μιλήσουν ο Νίκος Γόντικας, υποψήφιος περιφερειάρχης Πελοποννήσου, και ο Σαράντος Κουκούμης, υποψήφιος δήμαρχος Τριφυλίας.

Την Κυριακή 5 Μάη:

-- Στο Ποδοχώρι Παγγαίου (πιτσαρία «Village»), στις 8 μ.μ., θα μιλήσει ο Δημήτρης Παπατολίδης και θα χαιρετίσει ο Μιχάλης Διαμαντόπουλος, υποψήφιος δήμαρχος Παγγαίου.

-- Στις 11 π.μ., σε συγκέντρωση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Τεμπών, στην πλατεία των Γόννων, θα μιλήσουν η Μαρία Κωστή, υποψήφια δήμαρχος Τεμπών, και ο Τάσος Τσιαπλές, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος περιφερειάρχης Θεσσαλίας.

Την Τετάρτη 8 Μάη:

-- Στις 8 μ.μ., στα Χανιά, στο κέντρο «Ευτυχία Παλλάς» (Καμισιανά), θα μιλήσει ο Σάββας Βασιλειάδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος ευρωβουλευτής. Θα ακολουθήσει παρουσίαση του ψηφοδελτίου της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Μετά την ομιλία θα ακολουθήσει λαϊκό γλέντι.

Από παλιότερη κινητοποίηση της ΟΓΕ

Οι διακηρύξεις από τις οποίες συνοδεύτηκε η συζήτηση γύρω από τη νέα οδηγία δεν είναι τίποτα περισσότερο από το περιτύλιγμα με το οποίο επενδύονται οι στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ για τη λεγόμενη «συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής».

Οι κατευθύνσεις αυτές βρήκαν τη θέση τους ανάμεσα στους στόχους του «Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων», όπως δημοσιοποιήθηκαν τον Απρίλη του 2017 και έκτοτε παραμένουν στο τραπέζι των διαβουλεύσεων στα όργανα της ΕΕ με στόχο τον «εκσυγχρονισμό» του ισχύοντος νομικού πλαισίου.

Η οδηγία προβλέπει τη θέσπιση άδειας πατρότητας, με διάρκεια 10 ημερών και αποζημίωση στο ύψος του επιδόματος ασθενείας. Αντίστοιχα, θεσμοθετεί «άδεια φροντίδας» με διάρκεια 5 μέρες ετησίως για εργαζόμενους οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη της φροντίδας μελών της οικογένειας με προβλήματα υγείας.

Οσον αφορά τη γονική άδεια, η ισχύουσα με βάση τη σημερινή οδηγία (2010/18/ΕΕ) διάρκεια των τεσσάρων μηνών δεν αλλάζει, με τη διαφορά ότι επεκτείνεται από έναν σε δύο μήνες το χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να μεταβιβαστεί από τον έναν γονέα στον άλλο.

Ωστόσο, ο εργοδότης μπορεί να «αναβάλει» τη χορήγηση της άδειας, εφόσον διαταράσσει την «εύρυθμη λειτουργία» της επιχείρησης, ενώ το ζήτημα της αμοιβής των εργαζόμενων γονιών που θα κάνουν χρήση της μένει «στον αέρα», για να αποφασιστεί από το κάθε κράτος - μέλος.

Στα άρθρα της πρότασης καθιερώνεται μεγαλύτερη ευελιξία όσον αφορά τις μορφές, με τις οποίες μπορεί να λαμβάνεται η γονική άδεια. Ετσι, οι εργαζόμενοι έχουν το «δικαίωμα» να ζητήσουν και να λάβουν «γονική άδεια με ευέλικτους τρόπους» (άρθρο 5) και «ευέλικτες ρυθμίσεις εργασίας», μέχρι τη συμπλήρωση της ηλικίας των οχτώ ετών του παιδιού τους (άρθρο 9), ενώ οι εργοδότες «εξετάζουν και διεκπεραιώνουν τα εν λόγω αιτήματα, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες τόσο των ίδιων όσο και των εργαζομένων».

Αυτό που βαραίνει στη νομοθετική πρωτοβουλία της ΕΕ είναι οι στόχοι για αύξηση του εργατικού δυναμικού και ιδιαίτερα για αύξηση της συμμετοχής των γυναικών στο εργατικό δυναμικό - στις συνθήκες που οι γυναίκες διαθέτουν σημαντική επαγγελματική ειδίκευση -, η γενίκευση των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων σε γυναίκες και άνδρες εργαζόμενους.

Η ΕΕ έχει στόχο την αύξηση του ποσοστού απασχόλησης στο 75% συνολικά, για άνδρες και γυναίκες, ηλικίας από 20 έως 64 ετών μέχρι το 2020, προσβλέποντας στην αύξηση του εργατικού δυναμικού μέσα από την ανεκμετάλλευτη «δεξαμενή» του οικονομικά ενεργού γυναικείου πληθυσμού και στη βελτίωση της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων μέσα από αυτήν.

Σε αυτήν τη βάση, επεξεργάζεται και προωθεί ένα σύνολο καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και μέτρων, για να διαχειριστούν τις οξυμένες συνέπειες από την επέκταση της μισθωτής εργασίας των γυναικών και την έλλειψη στήριξης της μητρότητας, σε συνθήκες που οι στρατηγικές επιλογές της ΕΕ οδηγούν στη συρρίκνωση και εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας.

Ως όχημα για την υλοποίηση των συγκεκριμένων κατευθύνσεων παρουσιάζεται η «συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τις αντιλαϊκές «ράγες» της πολιτικής της ΕΕ που οδηγούν στον κατακερματισμό της κοινωνικής ζωής της γυναίκας, φέρνοντας σε αντιπαράθεση το δικαίωμά της στην εργασία με την κοινωνική ανάγκη προστασίας της μητρότητας, της οικογένειας.

Αυτές οι πολιτικές παρουσιάζουν ως ζήτημα ατομικής ευθύνης και ικανότητας της γυναίκας την «επιλογή» ανάμεσα στην «επαγγελματική ανέλιξη» και στη δημιουργία οικογένειας.

Οι κατευθύνσεις της οδηγίας επιδιώκουν να μοιράσουν ανάμεσα στα δύο φύλα το χρονικό διάστημα απουσίας από την εργασία λόγω οικογενειακών ευθυνών, αλλά και να επεκτείνουν στο ανδρικό εργατικό δυναμικό τις «ευέλικτες» ρυθμίσεις εργασίας, αντιμετωπίζοντας τη φροντίδα της οικογένειας ως ατομική υπόθεση και τις ευθύνες ως αντικείμενο «ισοκατανομής» ανάμεσα στη γυναίκα και τον άνδρα.

«Ο στόχος της δέσμης μέτρων είναι να αντιμετωπιστεί η υποεκπροσώπηση των γυναικών στην απασχόληση και να στηριχθεί η εξέλιξη της σταδιοδρομίας τους μέσω της βελτίωσης των συνθηκών, ώστε να μπορούν να συνδυάζουν τις ευθύνες τους στην επαγγελματική και την ιδιωτική τους ζωή», εξηγεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Διαφημίζει, επίσης, τα οφέλη της οδηγίας για τις επιχειρήσεις: «Οι επιχειρήσεις θα επωφεληθούν από ένα ευρύτερο σύνολο ταλαντούχων εργαζομένων, από ένα παραγωγικότερο εργατικό δυναμικό με ισχυρότερα κίνητρα, καθώς και από τον περιορισμό της κατ' επανάληψη απουσίας από την εργασία. Η αύξηση της απασχόλησης των γυναικών θα συμβάλει επίσης στην αντιμετώπιση της πρόκλησης που συνιστά η δημογραφική γήρανση και στην εξασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας των κρατών - μελών», σημειώνει.

«Επίκαιρα και αναγκαία» χαρακτήρισε τα μέτρα και το Ευρωκοινοβούλιο στην αιτιολογική του έκθεση, προκειμένου να «αντικατοπτριστούν καλύτερα τα μεταβαλλόμενα εργασιακά πρότυπα στην κοινωνία μας». Και αυτό από τη μεριά του ξεκαθάρισε ότι η οδηγία «δεν θα επιβάλει διοικητικούς, οικονομικούς και νομικούς περιορισμούς οι οποίοι θα παρεμπόδιζαν τη δημιουργία και ανάπτυξη» των επιχειρήσεων.

Η επίθεση στους μισθούς, στις εργασιακές σχέσεις, στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα περιλαμβάνεται στον «Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων», στον οποίο εντάσσεται και η συγκεκριμένη οδηγία.

Μέσω των νομοθετημάτων που προωθούνται, επιδιώκεται η διαμόρφωση ενός πλέγματος «κοινών ελάχιστων κανόνων» όσον αφορά στη γυναικεία και ανδρική απασχόληση, στο πλαίσιο της «ελεύθερης κυκλοφορίας εργαζομένων» και της «ελεύθερης παροχής υπηρεσιών στην εσωτερική αγορά της ΕΕ».

Βασική πλευρά της επίθεσης του κεφαλαίου αποτελεί η πλήρης ευελιξία του ημερήσιου και εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου, ακόμα και του χώρου εργασίας (με τη μορφή της τηλεργασίας, της εργασίας από το σπίτι, των συμβάσεων έργου), με στόχο την εντατικοποίηση της δουλειάς. Αποτελεί προσαρμογή των καπιταλιστικών σχέσεων στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, στην επέκτασή τους σε νέους κλάδους και τομείς όπως στην επιστημονική εργασία, στην Υγεία, στον τουρισμό και αλλού.

Οι προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωκοινοβουλίου είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα που ορίζουν τα «μεταβαλλόμενα εργασιακά πρότυπα», οι «νέες» μορφές «απασχόλησης» στις οποίες δεν περιλαμβάνονται η μόνιμη και σταθερή εργασία, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με σταθερό ωράριο, με μέτρα προστασίας της μητρότητας.

Οι εργαζόμενες μητέρες, οι εργαζόμενοι γονείς θα πρέπει να αρκεστούν σε λίγες μέρες άδειας, που δεν ξεκαθαρίζεται καλά καλά αν και πόσο θα πληρώνονται, και σε πολλές ρυθμίσεις «ευελιξίας», σε όφελος των κυβερνήσεων και της μεγαλοεργοδοσίας.

Οι διακηρύξεις για την «κοινωνική Ευρώπη», τα «επίκαιρα» και «αναγκαία» μέτρα, για τα οποία κάνει λόγο η ΕΕ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το περιτύλιγμα με το οποίο επενδύονται οι στρατηγικές κατευθύνσεις της για δουλειά - «λάστιχο», εργασιακή ζούγκλα, μετατροπή των απαραίτητων υποδομών και υπηρεσιών για τις ανάγκες της οικογένειας σε ακριβοπληρωμένα εμπορεύματα.

Για τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους, επίκαιρες και αναγκαίες είναι η γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου, η δουλειά χωρίς την ανασφάλεια και το φόβο της ανεργίας, η απαγόρευση απολύσεων εγκύων και μητέρων, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που θα εξασφαλίζουν μισθούς και δικαιώματα, οι δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Προσχολικής Αγωγής, Παιδείας και Υγείας.

Εχει φέρει την ενίσχυση κατασταλτικών μηχανισμών που υπάρχουν (Europol, Eurojust) και τη δημιουργία νέων (FRONTEX- νέα Συνοριοφυλακή Ακτοφυλακή της ΕΕ), με συγκεκριμένα πρακτικά μέτρα ενδυνάμωσης της συνεργασίας των κατασταλτικών μηχανισμών και των μυστικών υπηρεσιών των κρατών - μελών μεταξύ τους και με τους αντίστοιχους άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κυρίως των ΗΠΑ. Ενισχύθηκε το νομικό οπλοστάσιο σε επίπεδο ΕΕ και κρατών - μελών που δημιουργεί το έδαφος για την ποινικοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής ριζοσπαστικής δράσης, με κύρια αιχμή την αντιμετώπιση της «βίαιης ριζοσπαστικοποίησης».

Σχηματικά, τα μέτρα που προωθήθηκαν και προωθούνται θα μπορούσαν να καταταγούν στις εξής κατηγορίες: α) Παρακολούθηση - φακέλωμα προσωπικών δεδομένων, πολιτικής, κοινωνικής δράσης. β) Ενίσχυση κατασταλτικών μηχανισμών. γ) Περιορισμός δικαιωμάτων και ελευθεριών - ποινικοποίηση κοινωνικής δράσης - Τρομοκρατία.

Κάποια μέτρα που ξεχωρίζουν είναι:

Νέα οδηγία για την «τρομοκρατία». Βασική της αιχμή η πολιτική κατά της «ριζοσπαστικοποίησης» που «γεννάει την τρομοκρατία», στην οποία συμπεριλαμβάνονται οι «ακραίες και βίαιες ιδεολογίες». Αυτή αποτελεί τα τελευταία χρόνια τη νέα διάσταση της «αντιτρομοκρατικής πολιτικής της ΕΕ». Αυτή η «νέα διάσταση» θα αξιοποιηθεί παραπέρα για την ποινικοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής ριζοσπαστικής δράσης των εργαζομένων. Χρόνια η ΕΕ απροκάλυπτα επιχειρεί να συνδέσει με την «τρομοκρατία» τις ριζοσπαστικές ιδέες και δράση, που στη συνείδηση των λαών είναι ταυτισμένες με τα οράματα και την πάλη για κοινωνική δικαιοσύνη, ριζικές αλλαγές στην κοινωνία, στην οικονομία και την εξουσία.

Νέος κανονισμός για την Europol ο οποίος την επανίδρυσε, ενίσχυσε και διεύρυνε τον κατασταλτικό της ρόλο. Επεμβαίνει στα κράτη - μέλη και έχει δικαίωμα να απαιτεί την κίνηση ποινικών διώξεων για ευρύτατο αριθμό αδικημάτων. Γίνεται κέντρο φακελώματος και κόμβος ανταλλαγής τεράστιας έκτασης προσωπικών δεδομένων μέχρι και για τις κοινωνικές συναναστροφές, ακόμη και με ιδιώτες όπως π.χ. με την παρακολούθηση του διαδικτύου σε διασύνδεση με τους επιχειρηματικούς ομίλους του κλάδου. Διαθέτει μονάδα παρακολούθησης του Διαδικτύου (European Union Internet Referral Unit (EU IRU) με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατικής προπαγάνδας.

Σύσταση Ευρωεισαγγελίας (ΕΡΡΟ). Πρόκειται για έναν μηχανισμό που στήνεται τώρα με αφορμή τις «οικονομικές απάτες», θα αξιοποιηθεί όμως σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος, με τη δυνατότητα διεξαγωγής ερευνών, καταδίωξης, άσκησης ποινικής δίωξης. Η όρεξή τους έχει ήδη ανοίξει... Σε συζητήσεις και ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και σε ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναφέρεται ήδη η επέκταση της Ευρωεισαγγελίας σε άλλους τομείς, όπως η «τρομοκρατία».

Ευρωπαϊκό Ενταλμα Σύλληψης. Παράδειγμα της χρησιμοποίησής του το αίτημα των ιταλικών αρχών για την έκδοση 4 Ελλήνων φοιτητών για δίωξή τους με βάση τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο, επειδή συμμετείχαν σε διαδήλωση στην Ιταλία.

Ευρωπαϊκή Εντολή Ερευνας για μυστικές έρευνες και παρακολούθηση τηλεπικοινωνιών, τραπεζικών λογαριασμών και συναλλαγών.

PNR: Οδηγία για το φακέλωμα των επιβατών με δημιουργία συστήματος της ΕΕ για συλλογή δεδομένων επιβατών αεροπορικών πτήσεων από την ΕΕ προς τρίτη χώρα και εντός της ΕΕ, συλλογή όλων των πληροφοριών για τους επιβάτες.

Κεντρική θέση στην κατασταλτική πολιτική της ΕΕ καταλαμβάνει η πολιτική για το Ασυλο και τη Μετανάστευση. Η αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ θα συνεχιστεί, όπως διαμορφώνεται με το νομοθετικό πακέτο για το Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου, τον νέο Κανονισμό Δουβλίνο 4. Κεντρικά στοιχεία της πολιτικής αυτής είναι: Η εξασφάλιση φτηνότερου εργατικού δυναμικού χωρίς κανένα εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα, σε καθεστώς διαρκούς ομηρίας. Καταστολή και διωγμός προσφύγων και μεταναστών που θεωρούνται πλεονάζοντες, με τον χαρακτηρισμό του «λαθρομετανάστη».

Ενα τεράστιο πλέγμα μηχανισμών φακελώματος έχει στηθεί από την ΕΕ με: Τον Κανονισμό Eurodack, τεράστια βάση δεδομένων δακτυλικών αποτυπωμάτων, αναπτυγμένη σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Το νέο Σύστημα Πληροφοριών Σένγκεν, το SIS II, γιγάντια ηλεκτρονική βάση δεδομένων, για πληρέστερο φακέλωμα και ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κατασταλτικών μηχανισμών και των μυστικών υπηρεσιών, όλων όσα κυκλοφορούν εντός της ΕΕ. Το Σύστημα Θεωρήσεων και Πληροφοριών Θεωρήσεων VIS, στο οποίο συλλέγονται, επεξεργάζονται και ανταλλάσσονται τα δεδομένα και τα βιομετρικά (φωτογραφία, δακτυλικά αποτυπώματα) όλων των υπηκόων τρίτων χωρών που εισέρχονται ή ακόμη και απλώς διέρχονται στην ή από την ΕΕ.

Πρόκειται για ένα εφιαλτικό οπλοστάσιο ΕΕ και κυβερνήσεων, με γιγάντωση των κατασταλτικών μηχανισμών και δραστική περιστολή των λαϊκών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, χτύπημα σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για να μείνει αλώβητη η εξουσία των μονοπωλίων.

Η πολιτική της ΕΕ δεν είναι απλά το εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της ακροδεξιάς και φασιστικού δηλητηρίου στα κράτη - μέλη της, είναι αυτή που ενισχύει το οπλισμένο χέρι του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Αυτό αποδεικνύει το γεγονός ότι ο αντικομμουνισμός αποτελεί κυρίαρχη ιδεολογία, συστατικό στοιχείο της πολιτικής της ΕΕ. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο χρηματοδότησε την ανέγερση και λειτουργία του λεγόμενου «Σπιτιού της Ευρωπαϊκής Ιστορίας», το 2017 με περισσότερα από 70 εκατομμύρια ευρώ. Ενα «μουσείο» του αντικομμουνισμού και της κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού, που επιχειρεί να δηλητηριάσει τις νεανικές συνειδήσεις, με τη συκοφάντηση, τη διαγραφή της προσφοράς του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε, την παραχάραξη της Ιστορίας.

Η προπαγάνδα της ΕΕ και όλων των κομμάτων που την στηρίζουν, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ μέχρι το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και τις λοιπές παραφυάδες μπροστά στις ευρωεκλογές, έχει στόχο να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων στα κράτη - μέλη της. Να προβάλλει τα ανύπαρκτα οφέλη της ΕΕ στη ζωή των εργαζομένων. Γίνεται προσπάθεια να προβληθούν στον αντίποδα δήθεν των «ευρωσκεπτικιστών» οι «αξίες» της «αλληλεγγύης», της «ασφάλειας» και της «ειρήνης». Ολη αυτή η προπαγάνδα έρχεται σε προκλητική αντίθεση με την ίδια την πείρα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, την αντιλαϊκή λαίλαπα σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, την καταστολή απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τον εγκλωβισμό τους και τις απελάσεις, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις της ΕΕ και των συμμάχων της.

Οι επικίνδυνες αυτές εξελίξεις επιβεβαιώνουν ακόμη πιο χαρακτηριστικά και με μεγαλύτερη έμφαση τη θέση του ΚΚΕ για τον αντιδραστικό - αντιλαϊκό και αναλλοίωτο χαρακτήρα και φύση αυτής της διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι στρατηγικός αντίπαλος και εχθρός των λαών. Η ψήφος στο ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες είναι το πιο δυνατό ΟΧΙ στην ΕΕ. Είναι συνάμα το πιο δυνατό ΝΑΙ του λαού μας σε μια άλλη Ελλάδα, μια άλλη Ευρώπη, του σοσιαλισμού, με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του λαού.

Σε συγκέντρωση στην πλατεία Δημαρχείου, στις 7.30 μ.μ., θα μιλήσουν η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ, ευρωβουλευτής και εκ νέου υποψήφιος, και ο Αποστόλης Παμφίλης, υποψήφιος δήμαρχος Λαυρεωτικής.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Ελένη ΤΖΙΒΡΑ

Από παλιότερη κινητοποίηση της ΣΕΑΑΝ

Πίσω από την κοκορομαχία που θα παρακολουθήσει ο λαός τις επόμενες μέρες, ελέω προεκλογικής περιόδου, κρύβεται η προσήλωση όλων στην αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ, που τσακίζει τα δικαιώματα και τις ανάγκες των ΑμεΑ.

Ακόμη και τα ευχολόγια που θα ξεστομίσουν, περί «ίσης συμμετοχής», «απαγόρευσης των διακρίσεων», μόνο τυχαία δεν είναι. Η αποκωδικοποίηση των παραπάνω εννοιών στη «γλώσσα» της ΕΕ και της στρατηγικής της για την αναπηρία, σηματοδοτούν τη μεγαλύτερη δυνατή απαλλαγή του κεφαλαίου και του κράτους του από το «κόστος» της στήριξης των ΑμεΑ και την ενίσχυση του ιδεολογήματος περί «ατομικής ευθύνης».

Να τι γράφει η Ευρωπαϊκή Στρατηγική για τα άτομα με αναπηρία 2010 - 2020: «Για να επιτευχθούν οι αναπτυξιακοί στόχοι της ΕΕ, θα στηριχθούν εθνικές πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στα εξής: ανάλυση της κατάστασης της αγοράς εργασίας για τα άτομα με αναπηρία, ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΟΧΩΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΠΑΓΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΘΟΔΩΝ που τα αποθαρρύνουν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας(...) Ολα τα μέτρα που θα ληφθούν για τα άτομα με αναπηρία πρέπει να εφαρμόζονται σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία περί ανταγωνισμού».

Αυτό είναι το Ευαγγέλιο όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και της σημερινής, όσα κροκοδείλια δάκρυα κι αν χύσουν για τα ΑμεΑ, όσους κάλπικους καβγάδες κι αν επιχειρήσουν να στήσουν στις πλάτες τους. Πρόκειται άλλωστε για τα ίδια κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) που ψήφισαν μαζί το τρίτο μνημόνιο, όπου υπάρχει η ρητή δέσμευση ότι κάθε χρόνο θα πετσοκόβουν κατά 0,5% του ΑΕΠ τα κονδύλια για την Πρόνοια, που αντιστοιχεί σε περίπου 900 εκατομμύρια ευρώ κατ' έτος.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το 9,3% του πληθυσμού της χώρας είναι ανάπηροι και ζουν στο πετσί τους την απουσία ουσιαστικής κρατικής μέριμνας, που θα ξεκινά από την πρόληψη της αναπηρίας, μέχρι την αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν έγκαιρη θεραπεία και αποκατάσταση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, δωρεάν προγεννητικός έλεγχος, δημόσιες υπηρεσίες πρώιμης διάγνωσης και παρέμβασης, προστασίας της ζωής και των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς, αντιμετώπιση των επαγγελματικών ασθενειών κ.ά.), με τη χρήση όλων των σύγχρονων επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Η στρατηγική της ΕΕ για την αναπηρία είναι μέρος και εντάσσεται στη συνολική στρατηγική για την αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας, της ανταγωνιστικότητας και των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.

Προτείνει την επιτάχυνση μιας σειράς μέτρων, που να μην έρχονται όμως σε αντίθεση με την πολιτική των περικοπών, να μην επιβαρύνουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς, να στοιχίζουν πιο φτηνά οι ανάπηροι και η αναπηρία τους στο κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Επιπλέον, οι ίδιες οι πρόσθετες ανάγκες των αναπήρων, να αξιοποιούνται σαν μια επιπλέον διευρυμένη «αγορά» από τους ομίλους παραγωγής προϊόντων - εμπορευμάτων και υπηρεσιών για επιπλέον κέρδη. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, το κράτος θα περιορίζει τη συμβολή του σε ένα ελάχιστο επίπεδο, κυρίως σε όσους εντάσσονται στην ακραία φτώχεια και την εξαθλίωση.

Η ανησυχία που διατυπώνεται για καθυστερήσεις στην υλοποίηση των μέτρων που προβλέπονται στη στρατηγική της ΕΕ για τους αναπήρους δεν οφείλεται στον «καημό» της ότι μένουν πίσω οι δωρεάν κρατικές παροχές και τα αναγκαία μέτρα στήριξής, αλλά «καίγονται» για το πώς αυτές θα περιοριστούν ακόμα περισσότερο.

Η πολιτική της ΕΕ για την «άμβλυνση των ανισοτήτων» περιλαμβάνει και την κατεύθυνση της λήψης μέτρων, προκειμένου τα ΑμεΑ να έχουν «ισότιμη πρόσβαση», όπως ο υπόλοιπος πληθυσμός στα προϊόντα και τις υπηρεσίες της καπιταλιστικής αγοράς.

Μόλις πρόσφατα κατατέθηκε η Οδηγία της ΕΕ περί «προσβασιμότητας» σε υπηρεσίες και προϊόντα των ΑμεΑ και ηλικιωμένων. Η «προσβασιμότητα» αντιμετωπίζεται σαν «παράγοντας» που απαιτεί ορισμένες προσαρμογές, προκειμένου να λειτουργήσει αποτελεσματικά η «ενιαία εσωτερική αγορά», να αποκατασταθούν οι κανόνες της «ανταγωνιστικότητας» και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, που σχετίζονται ιδιαίτερα με την παραγωγή εμπορευμάτων και υπηρεσιών για αυτές τις κατηγορίες του πληθυσμού.

Η επίκληση της ΕΕ για εξάλειψη των εμποδίων δεν είναι παρά ο «φερετζές» για να συγκαλυφθεί η πραγματική στόχευση, καθώς το 2020 τα άτομα αυτά (ΑμεΑ + ηλικιωμένοι) θα αποτελούν μια ...αγορά 120 εκατομμυρίων, η οποία, για να αξιοποιηθεί από τη «βιομηχανία», όσον αφορά τις ιδιαίτερες - πρόσθετες ανάγκες τους, απαιτούνται μέτρα προσαρμογής, προκειμένου να μπορούν τα «εμπορεύματα» να διεισδύσουν απρόσκοπτα σε αυτήν την αγορά.

Στην ίδια Οδηγία περίοπτη θέση έχει και η πολιτική της ΕΕ για την «Ενεργό Γήρανση». Η «προσβασιμότητα» αντιμετωπίζεται με το κριτήριο να επιτευχθεί ο στόχος ώστε τα άτομα αυτά να «διευκολύνονται» στη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα («ενεργός γήρανση»), προκειμένου να συμπληρώσουν τις πετσοκομμένες συντάξεις και κοινωνικές παροχές, να στοιχίζουν όσο το δυνατόν λιγότερο στο κράτος και το κεφάλαιο.

Το θετικό στοιχείο της αύξησης του προσδόκιμου ζωής των ανθρώπων μετατρέπεται σε τεράστιο πρόβλημα για τη μεγάλη πλειοψηφία των ηλικιωμένων των λαϊκών στρωμάτων, διότι οι ίδιοι επωμίζονται το βάρος της αγοράς όλων όσα χρειάζονται για τις νέες ανάγκες που δημιουργούνται, καθώς δεν αναφέρεται πουθενά η οικονομική συμβολή του κράτους.

Κατ' εφαρμογή αυτής της απάνθρωπης στρατηγικής, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε τον νόμο 4512/2018, όπου καθιερώνεται η χρήση της «λειτουργικότητας» και θα εφαρμοστεί «μέχρι τα μέσα του 2019 σε όλα τα επιδόματα».

Αυτό σημαίνει ότι το αν θα παίρνει επίδομα ή σύνταξη ένα άτομο με αναπηρία δεν θα εξαρτάται μόνο από το ποσοστό αναπηρίας που θα του δίνουν τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ), ανάλογα με την πάθηση και τη βαρύτητα της αναπηρίας, αλλά θα συνυπολογίζονται και η δυνατότητά του να δουλέψει, η κοινωνικότητά του, το μορφωτικό του επίπεδο, οι δυνατότητες που έχει λόγω οικονομικής και οικογενειακής κατάστασης να αντιμετωπίζει μια σειρά καθημερινών του προβλημάτων.

Με δεδομένο ότι οι παράμετροι αυτές χαρακτηρίζονται σε μεγάλο βαθμό από ρευστότητα και υποκειμενικότητα, τα παραπάνω σηματοδοτούν νέα, πρόσθετα φίλτρα που οδηγούν σε περικοπές ή περιορισμούς των κρατικών παροχών, διευρύνεται ο αριθμός των αναπήρων που με ατομική ευθύνη θα πρέπει να καλύψουν ένα ακόμα μεγαλύτερο μέρος από τις πρόσθετες ανάγκες λόγω της αναπηρίας, του γήρατος, των παιδιών κ.λπ.

Ηδη η μέχρι τώρα απόπειρα αξιολόγησης της λειτουργικότητας από τα ΚΕΠΑ με βάση και τις οδηγίες της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ το 2013, δείχνει ότι η έννοια της λειτουργικότητας έχει αξιοποιηθεί για να μειωθούν ποσοστά αναπηρίας και να κοπούν επιδόματα και συντάξεις, άλλοτε με όχημα τα εισοδηματικά κριτήρια, την καταλληλότητα προς εργασία κ.λπ.

Η Εκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας του 2016, την οποία έχει δεσμευτεί και η ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει, αναφέρεται στον «εξορθολογισμό» των επιδομάτων, «ο οποίος θα γίνει αν τα επιδόματα εξατομικευτούν με βάση τις ανάγκες που προκύπτουν από τη λειτουργικότητα και διανέμονται δίκαια». Και φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που οι αντιδραστικές και αντιλαϊκές αλλαγές σε βάρος των δικαιωμάτων των ΑμεΑ επιχειρούνται να γίνουν με επιστημονική επίφαση.

Πάντως και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστεί, καθώς ολοκληρώνει τη βρώμικη δουλειά που άφησαν οι προηγούμενοι στη μέση. Θυμίζουμε ότι το 2001 έγινε η πρώτη επίσημη αναφορά, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) στη «λειτουργικότητα της αναπηρίας». Από τότε έχει διαχρονική αναφορά στις σχεδιαζόμενες κοινωνικές πολιτικές όλων των μέχρι τώρα αστικών κυβερνήσεων, καθώς αποτελεί βασικό εργαλείο της στρατηγικής της ΕΕ για την αναπηρία. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2002 επιχείρησε ανεπιτυχώς να την περάσει ως μέτρο, λίγα χρόνια αργότερα το επιχείρησε και η κυβέρνηση της ΝΔ, μέχρι να το πετύχει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η πολιτική τους και σ' αυτόν τον τομέα είναι ίδια και απαράλλακτη. Γι' αυτό πρέπει να αποτελέσει κριτήριο ψήφου και ενίσχυσης του ΚΚΕ σε όλες τις εκλογές, για τα ΑμεΑ και τις οικογένειές τους. Θα είναι η καλύτερη συμβολή στον αγώνα που δίνουν μέσα από τις αγωνιστικές συσπειρώσεις των αναπήρων για τα δικαιώματα και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

• Χιλιάδες ΑμεΑ ζουν με την αγωνία αν θα περισώσουν το πενιχρό επίδομα και τη σύνταξη αναπηρίας από το «σφαγείο» των ΚΕΠΑ, από τα οποία μέσα σε μια πενταετία (2012 - 2017) πέρασαν πάνω από 700.000 άνθρωποι, με εκατοντάδες χιλιάδες απ' αυτούς να μένουν χωρίς αναπηρικό επίδομα και σύνταξη. Ο αριθμός των αναπήρων χρόνο με το χρόνο «λιγοστεύει» μόνο στα χαρτιά, καθώς τα ΚΕΠΑ βγάζουν σωρηδόν αποφάσεις που μειώνουν τα ποσοστά αναπηρίας κάτω του 67% ή αποχαρακτηρίζουν αναπηρίες στερώντας ακόμη κι αυτά τα πενιχρά επιδόματα/συντάξεις. Ετσι, ενώ οι βαριά ανάπηροι στη χώρα μας υπολογίζονται σε 500.000, το 2012 (επί συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) έπαιρναν επίδομα μόλις 210.000, το 2018 (επί ΣΥΡΙΖΑ) πήραν μόνο 154.000. Χιλιάδες άνθρωποι «μεταφέρονται» από την κατηγορία της παραπληγίας (επίδομα 700 ευρώ) στην κατηγορία της βαριάς αναπηρίας (300 ευρώ). Σε παιδιά με βαριά νοητική υστέρηση μειώνεται το ποσοστό αναπηρίας κάτω από το 67%, χαρακτηρίζοντάς τα ήπιας υστέρησης, με αποτέλεσμα να χάνουν επιδόματα, το δικαίωμα έμμεσης ασφάλισης στους γονείς τους, αλλά και το δικαίωμα μεταφοράς της σύνταξης σε αυτά σε περίπτωση θανάτου του γονέα.
• Είναι οι ίδιοι που αξιοποίησαν το γνωστό πρόσχημα των συντάξεων - «μαϊμού», για να γενικεύσουν την επίθεση σε βάρος των αναπηρικών συντάξεων: Το ποσοστό των συνταξιούχων αναπηρίας του ΙΚΑ το 2008 ήταν 14% του συνόλου, ενώ το 2018 έπεσε κάτω από το 6%.
• Πάνω από το 40% των ελληνικών νοικοκυριών με ΑμεΑ στερείται ακόμη και βασικά υλικά διαβίωσης και κατατάσσεται στη 2η υψηλότερη θέση στην ΕΕ.
• Η ανεργία σήμερα στους ικανούς προς εργασία βαριά ανάπηρους ξεπερνά το 95%. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ελαστικοποιήσεις των εργασιακών σχέσεων, η ανταγωνιστικότητα πετούν μαζικά στην ανεργία τα ΑμεΑ και καταργούν τις όποιες περιορισμένες θέσεις εργασίας. Κάνουν λόγο για «μέτρα που να οδηγούν σε αμοιβαία επωφελή κατάσταση για τα ΑμεΑ και τον εργοδότη», εννοώντας τη συναίνεση των πολλών και μακροχρόνια ανέργων στην άγρια εργασιακή τους εκμετάλλευση, προκειμένου να έχουν μια δουλειά. Ακόμη και η «ενθάρρυνση», ούτε καν επιβολή, για την υλοποίηση κάποιων ποσοστών απασχόλησης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (4%) προβλέπει «ευέλικτες» μορφές εργασίας, τη στιγμή μάλιστα που τα ΑμεΑ χρειάζονται σταθερό εργασιακό περιβάλλον και ωράριο.
• Μόλις το 0,6% των ατόμων με αναπηρία ηλικίας 15 - 64 ετών συμμετέχει σε κάποια εκπαιδευτική διαδικασία. Στις ίδιες ηλικίες το 39,2% εγκαταλείπει πρόωρα την εκπαίδευση/κατάρτιση, ενώ το ποσοστό ατόμων 15 - 34 ετών που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης και εργασίας ανέρχεται σε 65,3% (Εurostat).
• Στα ειδικά σχολεία - όσα λειτουργούν - φοιτούν 10.037 μαθητές, μειωμένοι κατά 50% σε σχέση με πριν από 10 χρόνια, όταν χρήζουν Ειδικής Αγωγής πάνω από 200.000 μαθητές. Από τους 2.000 τυφλούς και 4.000 - 5.000 μερικής όρασης, σε ηλικία μικρότερη των 18 ετών, μόνο 150 παρακολουθούν οποιαδήποτε μορφή εκπαίδευσης. Από τα 30.000 παιδιά με βαρύ αυτισμό, μόνο τα 500 είναι σε κάποιο κέντρο δημόσιο ή ιδιωτικό (440 ευρώ/μήνα αποζημιώνει ο ΕΟΠΥΥ, ενώ το κόστος είναι 1.000 - 1.500 ευρώ/μήνα). Στο χώρο των κωφών, ο μαθητικός πληθυσμός από 550, που ήταν πριν 20 χρόνια, τώρα φτάνει τους 250 σε Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ ο αριθμός των κωφών που χρήζει εκπαίδευσης ξεπερνά τις 2.000. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με στοιχεία των ιδιοκτητών Κέντρων Ειδικής Αγωγής, πάνω από 40.000 παιδιά παρακολουθούν κάποιο πρόγραμμα ειδικής εκπαίδευσης στα ιδιωτικά κέντρα, με τις οικογένειες να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.
• Στα περισσότερα δημόσια ειδικά σχολεία φοιτούν παιδιά που έχουν διαφορετικής μορφής αναπηρία, στοιβάζονται όλα μαζί χωρίς να γίνεται ουσιαστική εκπαίδευση ή/και θεραπεία όπου απαιτείται, καθώς υπάρχουν έλλειψη μόνιμου προσωπικού (εκπαιδευτικού, επιστημονικού και βοηθητικού), ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, αλλά και εξειδικευμένων αναλυτικών προγραμμάτων, ανεπαρκείς μεταφορές κ.λπ. Πάνω από το 80% του εκπαιδευτικού προσωπικού είναι αναπληρωτές με σμπαραλιασμένα εργασιακά δικαιώματα. Την ίδια ώρα, για την Ειδική Αγωγή και ιδιαίτερα για κάποιες διαγνωστικές κατηγορίες, όπως ο αυτισμός, η δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης και το σταθερό πρόσωπο αναφοράς θεωρούνται καθοριστικά για την περαιτέρω εξέλιξη του ατόμου. Σε αυτό το έδαφος, καμία εκπαίδευση/θεραπεία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει.
• Στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ δεν υπάρχουν καν διερμηνείς της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας, με αποτέλεσμα να είναι προβληματική η παρακολούθηση των μαθημάτων των κωφών φοιτητών και σπουδαστών, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που αναγκάζονται να τα παρατήσουν. Αρκετών οι οικογένειές τους αναγκάζονται να πληρώνουν ιδιωτικά διερμηνείς για τις ανάγκες εκπαίδευσης των παιδιών τους, ενώ θα έπρεπε η εκπαίδευση της Νοηματικής να ενταχθεί στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, να είναι δωρεάν και οι διερμηνείς με την αποφοίτησή τους να στελεχώσουν δημόσιες υπηρεσίες όλων των ειδών, ούτως ώστε να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες των κωφών πολύπλευρα. Η πλειοψηφία των κωφών από 18 χρόνων μέχρι 65 δεν παίρνει επίδομα.
• Οι επιπτώσεις για τις οικογένειες είναι σοβαρές, καθώς πέραν του πόνου και του ψυχικού τραυματισμού που βιώνουν για να στηρίξουν έναν άνθρωπο με αναπηρία, έχουν να αντιμετωπίσουν κάθε φορά μια σειρά από πρακτικά ζητήματα: Θα ανοίξει φέτος το σχολείο και πότε; Θα υπάρχει τρόπος να πάει ο άνθρωπός τους με ασφάλεια εκεί; Σε τι συνθήκες θα εκπαιδεύεται; Ο ίδιος/α θα μπορεί να εργαστεί; Πώς θα λύσει το ζήτημα της εργασίας του για όσο καιρό δεν θα λειτουργεί το σχολείο; Πού θα βρει τα χρήματα που ζητούν συνήθως για τη μεταφορά, για τα τροφεία, για το εκπαιδευτικό υλικό; Για τα φάρμακα, τις διαγνωστικές εξετάσεις και τα άλλα τεχνικά βοηθήματα;
• Με όχημα την ψευδεπίγραφη «αποϊδρυματοποίηση των παιδιών και των ατόμων με αναπηρίες», διευρύνονται η υποχρηματοδότηση και η υποστελέχωση των δημόσιων δομών και ιδρυμάτων που απευθύνονται σε ΑμεΑ, δημιουργώντας ασυλικές συνθήκες διαβίωσης. Είναι μία συνειδητή πολιτική, σχεδιασμένη στο πλαίσιο της ΕΕ, που βήμα βήμα προωθούν όλες οι κυβερνήσεις, για απαξίωση των δημόσιων δομών και ιδρυμάτων, ούτως ώστε να εμφανίζεται σαν σωτήριο το μέτρο του κλεισίματος αυτών των ιδρυμάτων (π.χ. Ιδρυμα Χρόνιων Παθήσεων Σκαραμαγκά κ.ά.), «ανοίγοντας» ακόμη μεγαλύτερο χώρο για κερδοφόρα δράση στους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα.
• Με εντολές της διοίκησης της ΔΕΗ ΑΕ - παρά τις δημόσιες δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι δεν θα κόβεται το ρεύμα σε ανάπηρους και χρονίως πάσχοντες - στέλνονται από δικηγορικά γραφεία επιστολές σε σπίτια αναπήρων ότι αν δεν ξοφλήσουν το ωφελούμενο ποσό στη ΔΕΗ, θα τους κοπεί το ρεύμα, θα καταγγείλουν τη σύμβαση και θα τη λήξουν μονομερώς παίρνοντας ρολόγια κ.τ.λ.
• Από τα 2.000 δημόσια κρεβάτια αποκατάστασης που σύμφωνα με τους ειδικούς (Φυσιατρική Εταιρεία) έχουμε ανάγκη ως χώρα, λειτουργούν μόνο 200 και αυτά όλα στην Αθήνα, με τεράστιες ελλείψεις προσωπικού και υποδομών. Δίνοντας «χώρο» στην ανάπτυξη του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα τα τελευταία 20 χρόνια, όπου ένας ασθενής εξωτερικός (που δεν νοσηλεύεται) πληρώνει από την τσέπη του το ελάχιστο 1.000 ευρώ/μήνα εκτός από την αποζημίωση του ΕΟΠΥΥ και ο νοσηλευόμενος ασθενής από 1.500 ευρώ/μήνα.

Το Σάββατο 4 Μάη:

-- Στον Ασπρόπυργο Αττικής, στο εκλογικό κέντρο, στις 7 μ.μ. θα μιλήσουν ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής, και ο Αλέξης Τσοκάνης, υποψήφιος δήμαρχος Ασπροπύργου.

-- Στην πλατεία Γκύζη στις 7.30 μ.μ. θα μιλήσουν ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας, και η Λίλα Καφαντάρη, υποψήφια ευρωβουλευτής.

Την Κυριακή 5 Μάη:

-- Ο Νίκος Σοφιανός θα επισκεφθεί στις 10 π.μ. τα παζάρια ρακοσυλλεκτών «Η Πρόοδος» και «Ο Ερμής». Στις 7 μ.μ. θα μιλήσει σε συγκέντρωση στις Τρεις Γέφυρες (στο πάρκο της συμβολής των οδών Κουρτίδου & Ζαφειροπούλου).

-- Στις 11 π.μ., ο Γιάννης Πρωτούλης θα πραγματοποιήσει περιοδεία στην κεντρική πλατεία Μενιδίου.

-- Στον πολυχώρο «Γαλαξίας» στην πλατεία Νέας Σμύρνης στις 11.30 π.μ. θα μιλήσει ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος ευρωβουλευτής. Χαιρετισμό θα απευθύνουν ο Μιχάλης Μιχαήλ, ανθυποπυραγός ε.α. και υποψήφιος ευρωβουλευτής, και ο Γιάννης Κιουλάνης, υποψήφιος δήμαρχος Νέας Σμύρνης.

-- Στην Πετρούπολη στις 11 π.μ., στο Πολιτιστικό Κέντρο του δήμου (Εθνικής Αντίστασης 61), θα μιλήσουν ο Βαγγέλης Σίμος, δήμαρχος Πετρούπολης και εκ νέου υποψήφιος, και η Λίλα Καφαντάρη.

Τη Δευτέρα 6 Μάη:

-- Στην Αργυρούπολη, στο Πολιτιστικό - Συνεδριακό Κέντρο «Μίκης Θεοδωράκης», στις 7 μ.μ., σε εκδήλωση με θέμα «Σχεδιασμοί του κεφαλαίου vs λαϊκές ανάγκες - το παράδειγμα του παραλιακού μετώπου και η επένδυση στο Ελληνικό», θα μιλήσει ο Μάκης Παπαδόπουλος. Χαιρετισμό θα απευθύνουν ο Γιάννης Πρωτούλης, ο Γιάννης Κορφιάτης, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Αττικής, και ο Γιώργος Ιωαννίδης, υποψήφιος δήμαρχος Ελληνικού - Αργυρούπολης.

-- Ο Γιάννης Πρωτούλης θα επισκεφτεί το Τελωνείο του Αεροδρομίου Αθηνών στις 9 π.μ. και στις 10 π.μ. το Αεροδρόμιο Αθηνών για να συζητήσει με τους εργαζόμενους.

-- Στο Καματερό, στην πλατεία Δημοκρατίας, στις 7.30 μ.μ., θα μιλήσει ο Γρηγόρης Λιονής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος ευρωβουλευτής του Κόμματος. Χαιρετισμό θα απευθύνει ο Θοδωρής Σκολαρίκος, υποψήφιος δήμαρχος Αγ. Αναργύρων - Καματερού με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

-- Στις 7 μ.μ., στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, σε εκδήλωση της ΤΟ Καλλιτεχνών με θέμα «Πολιτισμός για όλους, κόντρα στην ΕΕ της εμπορευματοποίησης», θα μιλήσει η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ. Χαιρετισμό θα απευθύνει η Λίλα Καφαντάρη.

-- Στις 10 π.μ., ο Γιάννης Αγγέλου, συνταγματάρχης ε.α. και υποψήφιος ευρωβουλευτής, θα επισκεφτεί το Λιμεναρχείο Ελευσίνας για να συζητήσει με τους εργαζόμενους.

-- Στις 10 π.μ., η Χριστίνα Σκαλούμπακα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφια ευρωβουλευτής, θα επισκεφτεί τη Σχολή Θετικών Επιστημών του ΕΚΠΑ για να συζητήσει με τους εργαζόμενους.

-- Στη 1 μ.μ., η Κωνσταντίνα Τσιουπρά, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ και υποψήφια ευρωβουλευτής, θα επισκεφτεί την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών για να συζητήσει με τους εργαζόμενους.

Στις 7.30 μ.μ., ο Λεωνίδας Στολτίδης, υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, θα μιλήσει σε συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία Αιγινίου.

-- Στις 9 π.μ., η Θεανώ Καπέτη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφια ευρωβουλευτής, θα πραγματοποιήσει περιοδεία σε Δημοτικά σχολεία της Τούμπας.

-- Στις 9 π.μ., ο Λεωνίδας Στολτίδης θα πραγματοποιήσει περιοδεία στο Νοσοκομείο Θεαγένειο.

-- Στις 9.30 π.μ., ο Μιχάλης Μιχαήλ, υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, θα περιοδεύσει στον 2ο Πυροσβεστικό Σταθμό Θεσσαλονίκης, στην οδό Μοναστηρίου.

-- Στις 11 π.μ., ο Κώστας Παπαδάκης μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ευρωβουλευτής και εκ νέου υποψήφιος, θα πραγματοποιήσει περιοδεία στο εργοτάξιο του Μετρό Θεσσαλονίκης, στην Ανάληψη.

-- Στις 7 μ.μ., σε συγκέντρωση στο παλιό δημαρχείο Πολίχνης, θα μιλήσουν ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚE, ο Λεωνίδας Στολτίδης και ο Μάριος Παλάντζας, υποψήφιος δήμαρχος Παύλου Μελά με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

-- Στις 7 μ.μ., σε συγκέντρωση στην πλατεία Ναυαρίνου στη συμβολή με Δημητρίου Γούναρη, θα μιλήσουν ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος, υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης με την «Λαϊκή Συσπείρωση», και ο Κώστας Παπαδάκης.