Σε αγγλόφωνο υλικό του, το «Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ» καλεί τους Ευρωπαίους να διαδηλώσουν μαζί του στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνη του 2003, γιατί ...ήρθε σε συμφωνία με την κυβέρνηση!

Στην εν λόγω ανακοίνωση - που κυκλοφόρησε και στο Διαδίκτυο, αλλά και τυπωμένη - λέγεται, σε κατά λέξη μετάφραση από τα αγγλικά: «Μετά από μακρά διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση, το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ μπορεί τώρα να ανακοινώσει πως λογιστική υποδομή πρόκειται να διατεθεί στους διεθνείς διαδηλωτές».

Το καλύτερο είναι ότι η συγκεκριμένη ανακοίνωση διακινήθηκε σε διεθνή συνάντηση για το 2ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, στην οποία ο εκπρόσωπος του «Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ» βγήκε και ...προειδοποίησε τους ακροατές πως «έχουμε ένα μικρό πρόβλημα, γιατί η ελληνική κυβέρνηση θέλει να παρουσιαστεί ως συνδιοργανωτής των διαδηλώσεων».!!!

Μάλιστα. Και «κίνημα ανυπακοής» με κυβερνητική ...διαπραγμάτευση και αρωγή. Πλήρης συνέπεια λόγων και έργων, τελείως ΠΑΣΟΚ δηλαδή.

Πολλά είναι τελευταία τα δημοσιεύματα που ασχολούνται με την Κούβα, κοπτόμενα, δήθεν, για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αιτία αυτής της έξαρσης, η πρόσφατη αποκάλυψη του δικτύου των μισθοφόρων, που δρούσαν υπό τις οδηγίες του επικεφαλής του Γραφείου Συμφερόντων των ΗΠΑ στην Αβάνα, Τζέιμς Κέισον, και μεθόδευαν την υπονόμευση των κατακτήσεων της επανάστασης. Αιχμή του δόρατος, η καταδίκη σε θάνατο τριών ποινικών εγκληματιών (με βαρύ ποινικό μητρώο), που κατέλαβαν ένα πλοιάριο με δεκάδες ομήρους για να περάσουν στις ΗΠΑ.

Βέβαια, στα δημοσιεύματα αυτά (όπως της «Καθημερινής», της 30/4, «Ποιος θυμάται την Κούβα;»), αποκρύβεται ο πολύχρονος και πολύμορφος πόλεμος ενάντια στην Κούβα. Κουβέντα για το υπερ-σαραντάχρονο εμπάργκο στο Νησί της Επανάστασης, κουβέντα για τον ανηλεή οικονομικό πόλεμο, τις πράξεις δολιοφθοράς και σαμποτάζ, τις πολύμορφες υπονομευτικές μεθόδους, τις αλλεπάλληλες απόπειρες δολοφονίας εναντίον του Φ. Κάστρο και άλλων Κουβανών ηγετών, κλπ., κλπ. Κουβέντα, φυσικά, και για τις αποδεδειγμένες «επαφές» του Κέισον, με όσους καταδικάστηκαν πρόσφατα.

Προφανώς, οι προαναφερόμενες πένες δε νοιάζονται, στο παραμικρό, για τα όποια ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα του κουβανικού λαού. Η πραγματική τους έγνοια εστιάζεται αποκλειστικά και μόνο στα «δικαιώματα» των καπιταλιστών. Και τρέμουν, ακόμη και στην υποψία ότι μπορεί μια σειρά ...Κούβες να αγκαλιάσουν τον πλανήτη.

Το Χρηματιστήριο είναι ένας ακόμη μοχλός καταλήστευσης των λαϊκών αποταμιεύσεων και δημιουργίας αυταπατών και ψευδαισθήσεων στους εργαζόμενους. Αυτά γράφαμε και ξαναγράφαμε το 1999 - όπως τα γράφαμε και πριν, αλλά και αργότερα - όταν η δημόσια ζωή της χώρας κινούνταν στο ρυθμό της μεγάλης ανόδου του δείκτη της Σοφοκλέους. Αυτά σημειώνουμε και τώρα, καθώς ο υπουργός Οικονομίας, Ν. Χριστοδουλάκης - κάτω από την πίεση και των σχετικών αποκαλύψεων - προαναγγέλλει ακόμη πιο αυστηρούς ελέγχους στις επιχειρήσεις, που έχουν εισηγμένες τις μετοχές τους στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Ακόμη και οι πλέον αυστηροί νόμοι ελέγχου, διαφάνειας, κλπ., κλπ., δεν μπορούν να αλλάξουν το χαρακτήρα και την ουσία του Χρηματιστηρίου, ούτε την κυρίαρχη λογική της αγοράς και του καπιταλιστικού συστήματος γενικότερα, όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Πολύ περισσότερο, όταν οι νομοθετικές αυτές πρωτοβουλίες προέρχονται από μια κυβέρνηση, η οποία φροντίζει συστηματικά και με περίσσεια προσοχή και ευαισθησία τα «μεγάλα ψάρια».

Μάλλον έχει παρεξηγήσει το ρόλο που καλείται να επιτελέσει ο ειδικός γραμματέας του Σώματος Επιθεώρησης Χρ. Πολυχρονίου και νομίζει ότι μέσα στα καθήκοντά του είναι να ορίζει και το πού, πότε και πώς θα δρουν οι συνδικαλιστές. Αλλιώς δεν εξηγείται το έγγραφο που απέστειλε προς τις αρμόδιες υπηρεσίες, στο οποίο αναφέρει ότι η παρουσία των συνδικαλιστών κατά τη διάρκεια των ελέγχων, που διενεργούν οι επιθεωρητές Εργασίας στις επιχειρήσεις, «πρέπει να περιορίζεται στον έλεγχο και όχι επ' ευκαιρία του ελέγχου σε άλλου είδους δραστηριότητες (π.χ. διανομή συνδικαλιστικού υλικού)».

Εκτός και αν, στα πλαίσια των όσων περιλαμβάνει ο επίσημος ρόλος του ειδικού γραμματέα, έχει αναλάβει και άλλα καθήκοντα, που δεν τα γνωρίζουμε...

Και ξαφνικά, τους πήρε ο πόνος για την ενότητα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με αφορμή τις τρεις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις στην Αθήνα. Και μ' ένα στόμα, από τον Γ. Μανώλη μέχρι τον Ν. Κωνσταντόπουλο και διάφορους άλλους, έφερναν για παράδειγμα την πετυχημένη εκδήλωση της ΠΕΟ στη Λευκωσία. «Ξεχνώντας» ότι στην Κύπρο είναι και οργανωτικά διασπασμένο το εργατικό κίνημα και υπάρχουν τρεις ξεχωριστές οργανώσεις (ΠΕΟ, ΣΕΚ και ΔΕΟΚ, υποστηριζόμενες, αντίστοιχα, από τα κόμματα ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ και ΚΙΣΣΟΣ), που όλες διοργάνωσαν πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις. Αφήνοντας στην άκρη τις κατανοητές στον καθένα ιδιομορφίες της κυπριακής πραγματικότητας. Και, κυρίως, επιχειρώντας να αποκρύψουν ότι είναι άλλο πράγμα η από δεκαετίες μόνιμη και αξιοθαύμαστη προσπάθεια της ΠΕΟ, να συμπαρατάξει τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους εργαζόμενους στη βάση των ταξικών τους συμφερόντων, και ριζικά διαφορετικό η από κοινού οργάνωση μιας Εργατικής Πρωτομαγιάς με τα τσιράκια της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, που έχουν στρογγυλοκαθίσει στη ΓΣΕΕ κι έχουν βαλθεί να μπολιάσουν την εργατική τάξη με τις ιδέες της ταξικής συναίνεσης και υποταγής.

Γεννημένος το '22 στη Ζαγορά Βόλου, ο Θόδωρος Δερβενιώτης, νήπιο ακόμη, «μυήθηκε» στη μουσική από τον συνονόματο παππού του (είχε κομπανία) και τον συνεργάτη του Γιάννη Βισβίκη. Μια κολοκύθα με τρία σύρματα για χορδές ήταν το πρώτο «μουσικό» όργανό του. Ο άλλος ο παππούς του τον πείραζε τραγουδιστικά «Οι κότες κακαριώνται κι ο κόκορας λαλεί/ κι ο μικρο-Θοδωράκης τον ταμπουρά βαρεί». Δεύτερο στάδιο «μύησής» του στη μουσική ήταν η ψαλτική στην εκκλησία της γειτονιάς του. Τρίτο, η μαθητεία του στο λαούτο από τον μπάρμπα - Γιάννη Βισβίκη. Το 1937 κάνει την παρθενική του εμφάνιση σαν λαουτιέρης και τραγουδιστής. Παράλληλα, μαθαίνει την τέχνη του μαραγκού. Υστερα ήρθαν τα δύσκολα χρόνια. Στελεχική ΕΠΟΝίτικη και κομματική δράση στη Ζαγορά στην Κατοχή. Μεταπολεμικές διώξεις, παρανομία, αλλά και ενασχόληση με τη μουσική στην Αθήνα. Στράτευση και κοντά τρίχρονη εξόριση στα Κύθηρα και στο Μακρονήσι, όπου - παρότι ...απροσκύνητος - λόγω των μουσικών του γνώσεων, του αναθέτουν τη διεύθυνση της χορωδίας του Β` Τάγματος. «Θρεμμένος» με το δημοτικό, το μικρασιάτικο, αλλά και το ευρωπαϊκό τραγούδι, «ριζωμένος» στους λαϊκούς αγώνες, «σημαδεμένος» από τους εμφυλιακούς και μετεμφυλιακούς κατατρεγμούς και την αναγκαστική εσωτερική μετανάστευση, ο Θ. Δερβενιώτης από το 1950 αναδείχτηκε στον κυριότερο συνθέτη του μετεμφυλιακού λαϊκού μας τραγουδιού. Τραγουδιού με ταξική συνείδηση, εκφραστή των παθών, αλλά και αξιών του λαού. Πολλοί οι επώνυμοι συνεργάτες του (στιχουργοί, τραγουδιστές, μουσικοί). Πολλοί οι επώνυμοι τραγουδιστές και μουσικοί, που μαθήτευσαν στη μουσική σχολή του. Αμέτρητα τα τραγούδια του, που έγιναν τεράστιες λαϊκές επιτυχίες και που θα «ζουν» πάντα στο στόμα του λαού.

Ο λύκος

στέκει απέναντι

με ανοιχτά σαγόνια

και ευκαιρία

αναζητεί χρόνια

τώρα και χρόνια

να ορμήσει

να επιτεθεί

και να κατασπαράξει

ένα νησί

που ανθίσταται

στη μαύρη

«νέα τάξη».

* * *

Ο λύκος

στέκει απέναντι

και μόνιμα

βρυχάται

μα το νησί

είναι ατρόμητο

και στάλα δε φοβάται,

εκεί η επανάσταση

είναι σωστό καμίνι

και άδικα

το ορέγονται

οι ΗΠΑ κι άλλα

κτήνη!

Γρηγοριάδης Κώστας

Ομως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο πρωθυπουργός του Λευκού κόμματος (AKP) δήλωσε πως οι ταραχές της Παρασκευής, ανάμεσα σε σεισμόπληκτους Κούρδους που διαμαρτύρονταν για την ανυπαρξία κρατικής βοήθειας και τους στρατιωτικούς που άνοιξαν πυρ στο ψαχνό για να τους διαλύσουν, δεν αποκλείεται να ήταν «προβοκάτσια».

Κατηγορεί ο Ερντογάν το μηχανισμό ασφαλείας ότι υποδαυλίζει ένταση για να τον ανατρέψει; Οχι ακριβώς. Ισχυρίζεται ο στρατός του Οζκιόκ ότι το ΑΚΡ επιχειρεί να καταστρατηγήσει το «κοσμικό κράτος»; Οχι ακριβώς. Αλλά τα πολιτικά υπονοούμενα πάντα είχαν σημασία στην Τουρκία.

Βέβαια, η ουσία της έντασης ανάμεσα στο νιόφερτο στην εξουσία AKP και τα κέντρα που συνθέτουν το υπεραπλουστευτικά καλούμενο «βαθύ κράτος» (στρατός, μυστικές υπηρεσίες, γραφειοκρατία, βιομήχανοι), που μόνο ενιαίο δεν είναι, έγκειται στις χαοτικές διαφορές απόψεων όσον αφορά τις επιλογές πολιτικής: πώς θα αντιμετωπιστεί το Κουρδικό (η επίλυση του οποίου έρχεται, μετά το Κυπριακό, να προστεθεί στους όρους ένταξης της χώρας στην ΕΕ), και πολύ περισσότερο ποια θα είναι η θέση της Τουρκίας στις νέες περιφερειακές ισορροπίες, καθώς η σταθερά της στρατηγικής σχέσης με τις ΗΠΑ αμφισβητείται όλο και πιο έντονα.