Μιας που οι εξελίξεις στο Ιντλίμπ και στον Εβρο «έτρεξαν» γρήγορα και δεν πρόλαβε να προσαρμοστεί η ύλη των κυριακάτικων εφημερίδων, οι αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να διακρίνουν διάφορες ενδιαφέρουσες «συμπτώσεις». Γραφόταν για παράδειγμα ότι στην Αλεξανδρούπολη, λίγα χιλιόμετρα από εκεί που οι πρόσφυγες γίνονται τα μεγαλύτερα θύματα στα επικίνδυνα γεωπολιτικά παιχνίδια, οι ΝΑΤΟικοί ετοιμάζονται να ξεφορτώσουν χιλιάδες στρατιώτες και πολεμικά οχήματα του χρόνου τέτοια εποχή (αλλά και φέτος), για να τα στείλουν προς Βορρά, κάνοντας «επίδειξη δύναμης» απέναντι στη Ρωσία. Γράφονταν επίσης πολλά για τη συνάντηση των πρωθυπουργών Ελλάδας - Βουλγαρίας, με βασικό θέμα το πώς θα προχωρήσουν τα έργα που μετατρέπουν την περιοχή σε «κόμβο» για το αμερικανικό LNG και προωθούν την «ενεργειακή απεξάρτηση» της ΕΕ από τη Ρωσία. Ολα αυτά, βέβαια, μόνο «συμπτώσεις» δεν είναι: Οι «δρόμοι» των ανταγωνισμών για την Ενέργεια, τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής ήταν, είναι και θα είναι στρωμένοι με το αίμα, τη δυστυχία και την προσφυγιά των λαών. Αυτό προσπαθούν να κρύψουν η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, παρουσιάζοντας περίπου ως «ιδιοτροπία» του Ερντογάν τις εξελίξεις στα σύνορα, για να κρύψουν το πώς η εμπλοκή στα βρώμικα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για τα συμφέροντα της αστικής τάξης μετατρέπει τη χώρα σε «μαγνήτη» μεγάλων κινδύνων.

Ολη την ευρωενωσιακή «νομολογία» κατέβασαν από το ράφι τα κυβερνητικά στελέχη για να παρουσιάσουν ως «συμβατή με τα ανθρώπινα δικαιώματα» την ένταση της καταστολής στα σύνορα απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες, ενώ την ίδια «νομολογία» και το «ευρωπαϊκό πλαίσιο» επικαλείται και ο ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι τα παραβιάζει και ότι χρειάζεται λίγο πολύ να διαπραγματευτεί μια νέα Συμφωνία με την Τουρκία, με περισσότερα ανταλλάγματα. Αλλά για ποια «νομολογία» μιλάνε; Για εκείνη που έμβλημά της είναι οι κατάπτυστες Συμφωνίες του Δουβλίνου και η Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, που έχει μετατρέψει τα νησιά σε φυλακές της ΕΕ και δίνει πλήρη κάλυψη στα νέα αντιδραστικά σχέδια για κλειστά κέντρα - φυλακές στις χώρες πρώτης υποδοχής, αλλά και σε τρίτες χώρες («πλατφόρμες επιβίβασης»); 'Η μήπως αναφέρονται στη «νομολογία» που έχει στο παλμαρέ της αποφάσεις όπως η πρόσφατη του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με την οποία δικαιώνονται οι μαζικές απελάσεις, με απαράδεκτες διαδικασίες - εξπρές, καταπατώντας και τις ελάχιστες διαδικασίες που έχουν τεθεί για την προστασία προσφύγων και μεταναστών; Η «νομολογία» που επικαλούνται δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον φερετζέ της ιμπεριαλιστικής ευρωένωσης, που αφού πρωταγωνιστεί στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, μετά διαμορφώνει τις πολιτικές έντασης της καταστολής, δημιουργώντας τις συνθήκες για την αξιοποίησή τους σε κάθε λογής γεωπολιτικά «παιχνίδια». Είναι προφανές ότι ο λαός μας δεν έχει να περιμένει τίποτα από το πλαίσιο αυτό, αλλά μόνο από την αμφισβήτησή του.

Με φόντο τις προβλέψεις για επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας και με δεδομένη την αναιμική ανάκαμψη της ελληνικής, η κυβέρνησης επεξεργάζεται - σύμφωνα με δημοσιεύματα - νέα μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, φορολογικά και άλλα, με την προϋπόθεση ότι δεν θα προβούν σε απολύσεις λόγω κορονοϊού! Την ίδια ώρα, βέβαια, επιχειρηματικοί όμιλοι αξιοποιούν τα πρώτα κρούσματα στην Ελλάδα για να προωθήσουν αντιδραστικά μέτρα που έχουν στα συρτάρια τους, όπως η εργασία από το σπίτι κ.ά., ενώ η κυβέρνηση όχι μόνο βάζει πλάτη σε όλα αυτά, αλλά αρνείται να πάρει ακόμα και στοιχειώδη μέτρα που αφορούν π.χ. την άδεια μετ' αποδοχών για τους εργαζόμενους που υποχρεώνονται να παραμείνουν σπίτι, για λόγους δημόσιας υγείας. Τα «αντανακλαστικά» του αστικού κράτους μπροστά στο ενδεχόμενο έξαρσης του κορονοϊού είναι αστραπιαία όταν πρόκειται να προστατευτούν οι επιχειρήσεις, ανύπαρκτα όμως όταν πρόκειται για την προστασία των εργαζομένων και του λαού, όχι μόνο από αυτή καθαυτή την ασθένεια, αλλά και από την επιθετικότητα της εργοδοσίας, που οξύνεται για να θωρακίσει τα συμφέροντά της. Επιβεβαιώνεται δηλαδή για μια ακόμη φορά ότι η πραγματική «αρρώστια» είναι το καπιταλιστικό κέρδος και ότι αυτό πρέπει να βάλει στο στόχαστρο της πάλης του ο λαός.