Κυριακή 4 Φλεβάρη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
Χωρίς ιστοσελίδες

Οι ιστοσελίδες που λειτουργούν στο Ιντερνετ, σελίδες των «Σόθμπις» και «Αμαζον», κλείνουν σε διάστημα λιγότερο από ένα χρόνο από τη μέρα που άρχισε η λειτουργία τους. Οταν δημιουργήθηκαν αυτές οι ιστοσελίδες, υπήρχε το σκεπτικό ότι θα αναπτυχθούν διαφορετικά, έτσι ώστε να προσφέρουν στους υποψήφιους αγοραστές αντικείμενα τέχνης σε χαμηλότερες τιμές. Τελικά, οι υπεύθυνοι διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχαν εμφανείς διαφορές: Αρα δεν υπήρχε και λόγος ύπαρξης των δυο αυτών ιστοσελίδων. Τι να γίνει, θα επιζήσουμε και μετά από αυτό το δυνατό ...χτύπημα.

Εις υγείαν

Μιας και ο νέος πλανητάρχης είναι ένας καθαρά Αμερικανός άνδρας, που φορά πανάκριβο σμόκιν με όλα τα απαραίτητα, ανάλογα πουκάμισα κλπ., αλλά που φορά με υπερηφάνεια τις μπότες του Τέξας, με τα σπιρούνια τους και όλα τα σχετικά, που πάει να χορέψει με την κόρη και θέλοντας να κάνει τον χαριτωμένο σε μια ατυχή φιγούρα κάνει το φόρεμα του σπλάχνου του μαντάρα, τόσο που χωρίς να το θέλει φυσικά κόντευε να το ξεγυμνώσει. Λέμε λοιπόν και εμείς να το γιορτάσουμε... και να πιούμε ένα κοκτέιλ που φέρει το όνομα «Καουμπόη». Διότι αυτός ο χαριτωμένα ατζαμής με το παιδικό πρόσωπο (baby face εις την αγγλική) αυτός ο σύγχρονος καουμπόη κατέχει το βαλιτσάκι με όλους τους κωδικούς των πυρηνικών κεφαλών, που μπορούν, αλίμονο, να εξαφανίσουν από τον ουράνιο χάρτη όλον τον πλανήτη μας μέσα σε δευτερόπλεπτα. Για να... εξευμενίσουμε και να ξορκίσουμε το κακό που δε θέλουμε να μας βρει, πίνουμε στην υγεία του αλλά κυρίως στην υγειά μας και του ευχόμαστε να τα έχει τετρακόσια, και να είναι πολύ, μα πάρα πολύ προσεκτικός

Καουμπόη: 3/4 Ουίσκι αμερικάνικο, κοινώς μπέρμπον, 1/4 ανθόγαλο και τα ρίχνουμε στο σέικερ, τα χτυπάμε καλά, το σερβίρουμε. Επειτα το κατεβάζουμε άσπρο πάτο. Για να δούμε αν το «αποτέλεσμα» θα μας χτυπήσει στο κεφάλι.... Εις υγείαν

Καθ' οδόν Στο Ναύπλιο

Δε θυμόμαστε να έχουμε ξαναπάει στο Ναύπλιο μαζί. Μόνοι μας έχουμε, το έχουμε πολλές φορές επισκεφτεί, το έχουμε σκεφτεί και το έχουμε νοσταλγήσει. Λέμε να πεταχτούμε σήμερα, ίσως να χρειαστεί να μείνουμε όλη ημέρα. Δε βιαζόμαστε, κανείς δε μας περιμένει, άλλωστε. Ο καιρός να μας βοηθήσει μονάχα, να μη βρέξει, να μη χιονίσει έτσι ώστε να μπορέσουμε ανενόχλητοι και απερίσπαστοι να κάνουμε τις βόλτες μας. Εχουμε 148 χιλιόμετρα να διανύσουμε, λίγα είναι. Με τη φαντασία μας ως όχημα τρέχουμε τόσο ακίνδυνα. Να που φτάσαμε κι όλας.

Ιστορική ταυτότητα

Το Ναύπλιο χτίστηκε σύμφωνα με τη μυθολογία, από τον Ναύπλιο το γιο της Δαναΐδας Αμυμώνης. Κατοικημένο από την Προϊστορική Εποχή, πήρε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Παρέμεινε ανεξάρτητη και ακμάζουσα πόλη ως τον 7ο αιώνα π.Χ, όταν καταστράφηκε από τους Αργείους. Στα Ελληνιστικά Χρόνια δημιουργείται ξανά ένας αξιόλογος συνοικισμός και οχυρώνεται ο λόφος της Ακροναυπλίας. Τη Ρωμαϊκή Εποχή παρακμάζει, ενώ τη βυζαντινή περίοδο αποκτά και πάλι αίγλη. Στους Φράγκους θα περιέλθει το 1210, ενώ στους Βενετούς το 1377 και τελικά το πήραν οι Τούρκοι το 1540. Επί τουρκοκρατίας τον 16ο και τον 17ο αιώνα υπήρξε πρωτεύουσα του Μοριά.. Μετά την απελευθέρωση το 1828 εγκαταστάθηκε εκεί η κυβέρνηση του Καποδίστρια.

Αξιόλογα και αξιοθέατα


Η Ακροναυπλία: Είναι χτισμένη στα πόδια του Παλαμηδιού και κάποτε συγκοινωνούσε μαζί του με μυστικό πέρασμα. Εδαφολογικά αποτελείται από τρία διαφορετικά επίπεδα, στο καθένα από τα οποία ήταν χτισμένο ένα διαφορετικό κάστρο. Σύμφωνα με μαρτυρίες του Παυσανία, ήταν ήδη οχυρωμένη από το 2ο αι. π.Χ. αλλά υπάρχουν μόνο ερείπια από το τείχος αυτό. Οταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Ακροναυπλία επισκεύασαν τις οχυρώσεις. Σήμερα θα δούμε μερικά κτίσματα από τα τέσσερα οχυρά, που συνυπάρχουν, όπως τα ερείπια του ελληνικού κάστρου της αρχαίας ακρόπολης, με τις ρωμαϊκές και βυζαντινές προσθήκες. Στη νότια πλευρά της χερσονήσου κυριαρχεί το «Κάστρο των Ελλήνων», βυζαντινό κατάλοιπο, χτισμένο πάνω σε μυκηναϊκή ακρόπολη. Δυτικά βρίσκεται το «Κάστρο των Φράγκων» έργο Γάλλων δουκών Ντε Λας Ρος, με πυροβολεία και επάλξεις και πολεμίστρες.

Το Παλαμήδι: Εδώ βρισκόμαστε στο ξακουστό κάστρο που στεφανώνει την όμορφη πόλη του Ναυπλίου με την έντονα μεσαιωνική του μορφή. Οπως είναι γνωστό, ο Φραντσέκο Μοροζίνι απέσπασε την πόλη από τους Τούρκους το 1686 και οχυρώθηκε από τους Βενετούς. Την κατασκευή του κάστρου ανέλαβε ο Γάλλος Λα Σαλ για λογαριασμό των Βενετών μα τους πρόδωσε λίγο αργότερα, αχρηστεύοντας τα κανόνια τους για χάρη των Τούρκων,,, Στην κορυφή του εξαιρετικού αυτού λόφου δηλαδή σε ύψος 216 μέτρων και πάνω σε ίχνη προϊστορικού φρουρίου κάθονται τα ερείπια εφτά οχυρών, έξι από τα οποία έχουν τα ονόματα αρχαίων πολεμιστών ( Θεμιστοκλής, Μιλτιάδης, Αχιλλεύς, Φωκίων, Επαμεινώνδας, Λεωνίδας). Στην κορυφή του φρουρίου διατηρείται το ιστορικό εκκλησάκι του Αγιου Ανδρέα που χρονολογείται από την εποχή των Βενετών. Οποιος αντέξει να ανέβει, (εμείς το ομολογούμε πώς μονάχα κατεβήκαμε) τα 857 σκαλοπάτια που είναι σκαλισμένα στο βράχο θα δει τα τα κελιά που χρησίμευαν σα φυλακές. Σε ένα από αυτά φυλακίστηκαν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μαζί με το συναγωνιστή του του Πλαπούτα για πέντε μήνες μέχρι να γίνει η δίκη. Η κατηγορία ήταν για εσχάτη προδοσία και η απόφαση του δικαστηρίου Θάνατος. Εισαγγελέας ο κάποιος Αγγλος ονόματι Μάσσων. Στη δίκη αυτή πήγαν, δυστυχώς, πολλοί ψευδομάρτυρες αλλά ευτυχώς δυο δικαστές όρθωσαν το ανάστημά τους και αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη: ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης. Επειτα ξέσπασαν πολλές λαϊκές εξεγέρσεις ο γέρος του Μοριά ελευθερώθηκε. Οταν είχαμε επισκεφτεί το κελί μάς έπιασε κλειστοφοβία, πανικός και αγανάκτηση. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πως ο γενναίος αρχιστράτηγος, ο ήρωας της Επανάστασης του '21, κλείστηκε εκεί, σ' αυτή την υγρή σκοτεινή τρύπα. Φαίνεται πως αυτή είναι η μοίρα των ηρώων σ' αυτή τη χώρα. Τι τραγωδία, δυστυχία σκέτη είναι. Το Παλαμήδι θεωρούνταν απόρθητο οχυρό, γι' αυτό το λόγο η κατάληψή του, το 1822 από του Ελληνες, μετά από δύσκολη πολιορκία που κράτησε πολλούς μήνες, άφησε τον υπόλοιπο κόσμο κατάπληκτο. Φαίνεται πως στα δύσκολα πιστεύουμε!


Το Μπούρτζι: Είναι ένα μικρό ξερονήσι - φρούριο στην είσοδο του λιμανιού που απέχει 450 μέτρα από το μόλο του Ναυπλίου και αρχικά ονομαζόταν το νησί των Αγίων Θεοδώρων, αργότερα μετονομάστηκε από τους Ευρωπαίους σε «Πασάζ» δηλαδή Πέρασμα και σήμερα λέγεται Μπούρτζι. Εμείς είχαμε πάει με βαρκάκι, ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, καλοκαιρινή και ζεστή, αλλά φιλική. Είχαμε μείνει στο Ναύπλιο τρεις μέρες, είχαμε δει όλα τα αξιοθέατα που μας έμειναν αλησμόνητα και αποφασίσαμε να δούμε και το Μπούρτζι Εκεί μάθαμε από τον ξεναγό βαρκάρη ότι το ξερονήσι αυτό οχυρώθηκε το 1471 από τους Βενετούς και αποτέλεσε σημείο μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Μετά την απελευθέρωση το Μπούρτζι υπήρξε κατοικία των δημίων για τους θανατοποινίτες του Παλαμηδιού. Νοερά αναζητήσαμε εκείνον που θα εκτελούσε τον Κολοκοτρώνη στην περίπτωση που είχε εκτελεστεί η από τον Αγγλο "δικαστική απόφαση". Ενας αέρας σηκώθηκε ξαφνικά και μας έφερε ρίγη. Ισως να ήταν αποκύημα της φαντασία μας, διότι η δυνατή ριπή του βοριά, ήρθε και έφυγε με ταχύτητα αστραπής.

Το Ναύπλιο δεν εξαντλείται έτσι, μέσα σε λίγες λέξεις, σε λίγες ώρες, σε λίγες μέρες. Το «Ναύπλιο» δεν περιγράφεται μόνον και μόνο επειδή τουλάχιστον στα δικά μας μάτια είναι απερίγραπτα όμορφο και μοναδικό. Συνεχώς το νοσταλγούμε, συνεχώς. Μα ήρθε η ώρα... Επιστροφή στην Αθήνα και η μελαγχολία αρχίζει.

Εδώ σε θέλω κάβουρα... ..

Φανατικοί αναγνώστες του «καθ' οδόν», ακολουθήσαμε τις οδηγίες σας και «Στρίψαμε διά του Αλμυρού». Απολαύσαμε τη διαδρομή, τη διαμονή, αλλά ανακαλύψαμε και οδό... για την τέρψη του ουρανίσκου. Στο Βόλο. Μη μου πείτε ότι δεν ψάχνετε και για τέτοιους δρόμους... Γιατί απ' το στομάχι περνά ακόμα και ο... έρωτας. Ετσι δε λένε τουλάχιστον. Οδός Χατζηαργύρη 8, λοιπόν. Οδός... τρόπος του λέγειν. Στενάκι χωμένο ανάμεσα κάπου Ιάσονος και Δημητριάδος. Οχι στην παραλία, στα υποτιθέμενα «in» ουζερί. «Διατηρητέο», με την έννοια του παλιού καλού τρόπου σερβιρίσματος. Ωραίο, δε χρειάζεσαι πολλά πολλά. Ακούς πελάτες και μαγαζάτορα να μιλούν με τα μικρά τους ονόματα. Βλέπεις και όρθιους στον πάγκο για ένα γρήγορο τσιπουράκι. Κάθεσαι και σε σερβίρουν χωρίς να παραγγείλεις. Ο,τι έχει το κατάστημα. Και έχει το κατάστημα. Και καραβίδες, και γαρίδες και χταποδάκι, και πατατούλες ψητές, και παλαμίδα, και καλαμαράκι στα κάρβουνα, έχει. Και τσίπουρο που πίνεις συνεχώς, διότι μόλις αδειάσει το ποτήρι έρχεται ο «τύπος» και γεμίζει ξανά τα ποτήρια. Και μάλλον δε σηκώνει αντιρρήσεις.... Μας αγριοκοιτάζει όταν τραβάμε τη φωτογραφία. Αλλά γλυκαίνει όταν ρωτά και μαθαίνει ότι είμαστε απ' την Αθήνα: «Και καλά, πώς μας βρήκατε»; «Μας το είπαν στον Αγιο Δημήτριο, μας το είπαν στο Κατηχώρι». Και δεν ψάχνεσαι όταν έρθει η «λυπητερή». Μείναμε όμως με μια απορία. Είναι δυνατόν «ο κάβουρας» να μη σερβίρει κάβουρα.....


Μικρές ιδέες
Καλοκαιρινές σκέψεις

Ο,τι και να γίνει, όσο και κρύο να κάνει τούτος ο μήνας, εμείς πιστεύουμε την ελληνική παροιμία, που λέει: «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει». Ισως είναι οι μέρες που μεγαλώνουν, ίσως είναι η ατμοσφαίρα που είναι περισσότερο διαυγής, ίσως είναι οι Απόκριες που σε μερικούς φτιάχνουν το κέφι, μπορεί να παίζει ρόλο ότι το Πάσχα πέφτει νωρίς και δεν κάνουμε τίποτε άλλο από να το περιμένουμε με ανυπομονησία. Ισως να είναι ακόμη και η σκέψη ότι ο ήλιος σε λίγο καιρό θα ανατέλλει ξανά... καλοκαιρινά. Ετσι οι μικρές μας ιδέες σήμερα θα είναι κάπως προχωρημένες... Σκεφτόμαστε πώς θα σερβίρουμε τη φέτα, την τυρόπιτα και το κρασί, έτσι που να μοιάζουν όλα νέα και διαφορετικά, όλα πρωτόγνωρα. Θέλουμε να είναι το ύφασμα που θα τα απλώσουμε όμορφο, πρωτότυπο και λιτό φυσικά, θέλουμε τα πήλινα σκεύη, τα καλάθια, ακόμη και τα φύλλα δάφνης που θα χρησιμοποιήσουμε, να μοιάζουν υπέροχα, καλοκαιρινά, και να υπόσχονται πολλά. Και βρήκαμε αυτή τη λύση: λευκό, με λεπτές μπλε ρίγες τραπεζομάντιλο, πήλινο σερβίτσιο σε μπεζ με μαύρες παραστάσεις, καλάθια απλά, καθημερινά και εύχρηστα. Και το αποτέλεσμα της σύνθεσης μάς πάει στο μάτι. Μάς ανοίγει την καλοκαιρινή όρεξη, μάς αρέσει. Εσάς;

Η ανάγνωση της Κυριακής...

Ο Βασίλειος Τωμαδάκης θα μας κρατήσει συντροφιά σήμερα με το βιβλίο του «Ο Ιωάννης Δ. Κονδυλάκης: Στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός 29 -10 έως 8 - 12 1907 και στην Αιδηψό: Αύγουστος 1908, 1909, 1910 και 1911» (εκδόσεις «Φιλιππότη»). Η αγάπη του συγγραφέα για τον Ιωάννη Κονδυλάκη και το έργο του άρχισε, όπως δηλώνει ο ίδιος στον πρόλογό του, από τα πρώτα γυμνασιακά του χρόνια, όταν διάβασε το ηθογραφικό μυθιστόρημα «Πατούχας». Ο Ιωάννης Κονδυλάκης( 1862-1920) γεννήθηκε και πέθανε στην Κρήτη. Ηταν πεζογράφος, χρονογράφος, δημοσιογράφος, αλλά και από τους καλύτερους εκπροσώπους του ηθογραφικού διηγήματος. Προερχόταν από οικογένεια αγωνιστών και μικρό παιδί, ακολουθώντας την προσφυγική τύχη των γονιών του, κατέβηκε στον Πειραιά και μετά ξαναγύρισε στο χωριό του. Αρχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Ηράκλειο και τις τελείωσε στο Βαρβάκειο το 1884. Η «Κρήσσα ορφανή» επαινέθηκε στο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού «Εστία» και εκδόθηκε η πρώτη συλλογή διηγημάτων. Συνέχισε τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, δίχως ποτέ τις τελειώσει, για λόγους οικονομικούς. Το 1889 ήταν ήδη καθιερωμένος χρονογράφος, συνεργαζόταν με τις εφημερίδες «Αστυ», «Εφημερίς», «Σκριπτ» και με το «Εμπρός», στο οποίο υπέγραφε ως «Διαβάτης». Ο Ιωάννης Κονδυλάκης δεν είχε μεγάλο έργο σε έκταση, αλλά σε ποιότητα και με το μεγαλύτερο πεζογράφημα, τον «Πατούχα» (1892), χάρισε στη λογοτεχνία ένα ζωντανό τύπο ήρωα, το φυσικό άνθρωπο των ενστίκτων, καθώς και εύστοχες περιγραφές της κρητικής ζωής. Χρησιμοποίησε στα περισσότερά του έργα του μεικτή γλώσσα, με βάση, όμως, την καθαρεύουσα, εμπλουτισμένη από τον ...ουράνιο λόγο των απλών ανθρώπων, γλώσσα λιτή και απέριττη.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ