«Είναι αλήθεια ότι το ύψος των αποζημιώσεων απόλυσης στην Ελλάδα ιδιαίτερα για τους εργαζόμενους με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας είναι πολύ υψηλότερο από τον κοινοτικό μέσο όρο». Πρόκειται για δήλωση που έκανε (σε συνέντευξή του στον "Τύπο της Κυριακής") ο υπουργός Εργασίας δύο μέρες πριν από τη συνάντησή του με τους επικεφαλής της τρόικας, όπου επρόκειτο... να "διαπραγματευτεί" και το θέμα των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης. Με άλλα λόγια ο Γ. Βρούτσης είχε σπεύσει προκαταβολικά να εκφράσει την πλήρη συμφωνία της κυβέρνησης με την προωθούμενη νέα μείωση των αποζημιώσεων. Οι διαδικαστικές ενστάσεις που ψέλλισε μετά την προχτεσινή συνάντηση με την τρόικα, ότι τάχα "δεν κρίνει ώριμο το χρόνο για να ανοίξει το θέμα", απλά επιβεβαιώνουν ότι η νέα μείωση των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης είναι ειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης, που ψάχνει απλά τον κατάλληλο χρόνο για να την εφαρμόσει. Ο χρόνος αυτός δεν είναι μακριά, γιατί ο ίδιος ο Γ. Βρούτσης είπε στους δημοσιογράφους ότι «η τρόικα μας είπε ότι θα επανέλθει», αφήνοντας να εννοηθεί ότι σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση θα είναι πανέτοιμη να συμφωνήσει. Πράγματι, όπως γράφει ο «Ελεύθερος Τύπος», «το υπουργείο ετοιμάζει αντιπρόταση με μείωση αποζημιώσεων κατά 16,67%, η οποία μπορεί να προέλθει από τον υπολογισμό τους χωρίς τα δώρα» (σ.σ. δηλαδή να υπολογίζονται επί 12 αντί επί 14)! Δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι διαφορετική η στάση της κυβέρνησης. Οι φτηνές απολύσεις αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της συνολικότερης στρατηγικής για φτηνή εργατική δύναμη και ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, προκειμένου να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αλλωστε το είχε διακηρύξει ευθέως ο υπουργός Εργασίας την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή όταν δήλωνε ότι «στόχος (σ.σ. των προωθούμενων διαρθρωτικών αλλαγών στα εργασιακά) είναι η εξέλιξη του κόστους εργασίας να εναρμονιστεί με την αντίστοιχη εξέλιξη της παραγωγικότητας εργασίας σε κλαδικό, τοπικό και επιχειρησιακό επίπεδο...».
Πραξικοπηματική «Παρέμβαση»...
Τα γεγονότα είναι συγκεκριμένα, όπως τα περιγράφει η Επιτροπή ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών Πειραιά, για την προσπάθεια της παράταξης «Παρέμβαση» (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ Μ-Λ κλπ) στην ΕΛΜΕ Πειραιά ν' αλλάξει απόφαση Γενικής Συνέλευσης (ΓΣ) με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου (ΔΣ)!
Την Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη έγινε Γενική Συνέλευση (ΓΣ) της ΕΛΜΕ Πειραιά με θέμα την πρόσφατη απεργία. Η ΓΣ υπερψήφισε το πολιτικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, που καλούσε σε συμμετοχή στη συγκέντρωση που διοργάνωνε το ΠΑΜΕ με δεκάδες σωματεία, στις 10.30 π.μ. στον ΗΣΑΠ του Πειραιά, στις 26 Σεπτέμβρη. Τη Δευτέρα 24 Σεπτέμβρη συνεδρίασε το ΔΣ της ΕΛΜΕ και ανάμεσα στα θέματα συζήτησης ήταν και η υλοποίηση των αποφάσεων της ΓΣ για την απεργία. Η παράταξη «Παρέμβαση» κατέθεσε στο ΔΣ για ψήφιση άλλο πλαίσιο και συμμετοχή σε άλλη συγκέντρωση (στο Πολυτεχνείο) απ' αυτό που ψήφισε η ΓΣ!
Γνωρίζουν καλά ότι η ΓΣ είναι το ανώτερο όργανο των σωματείων και καμία πλειοψηφία ΔΣ δεν μπορεί να ανατρέπει αποφάσεις της. Επικαλέστηκαν διάφορα για να δικαιολογήσουν την πραξικοπηματική τους παρέμβαση. Βέβαια το «πραξικόπημα» δεν τους πέρασε, αλλά συνέχισαν τις προσπάθειες, καθώς σε αφίσα που έβγαλαν για την απεργία, εμφάνιζαν κουτοπόνηρα ότι η ΕΛΜΕ Πειραιά θα κατέβαζε μπλοκ στην προσυγκέντρωση της ΟΛΜΕ στα Προπύλαια... Λυσσαλέα προσπάθεια δηλαδή να συρθεί το σωματείο στη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ!
Δεν αντιλαμβάνεται τι κάνει η κυβέρνηση;
«Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί την κοινωνική πραγματικότητα και να σταματήσει αυτό το "διαρκές και ειδεχθές" έγκλημα σε βάρος του λαού και του τόπου». Με αυτά τα λόγια, η ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα χαρακτηρίζει ως ... «κοινωνικά έκπτωτο» το νέο προϋπολογισμό σε πρόσφατη ανακοίνωσή της.
Τι μας λέει η ΔΑΚΕ; Οτι της κυβέρνησης της λείπει η κατανόηση της κοινωνικής πραγματικότητας; Δηλαδή, παίρνει όλα αυτά τα μέτρα και δεν αντιλαμβάνεται ούτε γιατί τα παίρνει ούτε τι συνέπειες έχουν; Οτι είναι - ούτε λίγο ούτε πολύ - έρμαιο της τρόικας, της ΕΕ και του ΔΝΤ, εκτελώντας πιστά και τυφλά τις εντολές τους; Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει πιο εύσχημος τρόπος για να αθωωθεί η σημερινή συγκυβέρνηση, από το να λες ότι δεν καταλαβαίνει τι κάνει και πως θα πρέπει «επιτέλους να αντιληφθεί την κοινωνική πραγματικότητα».
Αρκετά όμως με τα αστεία. Τα μέτρα που προωθούν από κοινού κυβέρνηση - τρόικα - μεγαλοεργοδοσία δεν είναι αποτέλεσμα ... λειψής ή στρεβλής κατανόησης της πραγματικότητας. Είναι μέτρα αναγκαία και αναπόφευκτα για να ανακάμψει η καπιταλιστική κερδοφορία. Μέτρα που συντρίβουν μεν τους εργαζόμενους, μειώνουν περαιτέρω την τιμή της εργατικής δύναμης, ακριβώς γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να ενισχυθεί το κεφάλαιο. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο στόχος της: Να διαχειριστεί την κρίση, ώστε το κεφάλαιο να βγει όσο το δυνατό αλώβητο από την κρίση, σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και έντονου ανταγωνισμού.
Η ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα, συνειδητά, επιδιώκει να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους με τη φράση ότι η κυβέρνηση δήθεν δεν αντιλαμβάνεται. Θέλει η οργή και η αγανάκτηση των εργαζομένων να μη βρει τη σωστή διέξοδο και δηλώνει έτοιμη να δράσει. Γι' αυτό άλλωστε και συχνά - πυκνά επιστρατεύει επιφανειακές «αντιμνημονιακές» κραυγές.
Φαρισαϊσμός με τις «λίστες»
Η φιλολογία για τη λίστα με τους 36 βουλευτές που ελέγχει το ΣΔΟΕ έδωσε τη θέση της στη συζήτηση για τη λεγόμενη «λίστα Λαγκάρντ», με τα ονόματα περίπου 2.000 Ελλήνων καταθετών σε τράπεζα της Ελβετίας, που είναι ύποπτοι για φοροδιαφυγή. Οι αντεγκλήσεις ανάμεσα στους πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ και τους τότε πολιτικούς προϊσταμένους τους, για το ποιος ευθύνεται που δεν ελέγχθηκε έγκαιρα η λίστα, ο τρόπος με τον οποίο τα άλλα κόμματα της ΕΕ και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχουν στο παιχνίδι των εντυπώσεων, φανερώνουν το φαρισαϊσμό και την υποκρισία του σάπιου αστικού συστήματος. Διπλά προκλητική είναι η προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν το λαό και να τον παραπλανήσουν για το χαρακτήρα των μέτρων που σήμερα του φορτώνουν.
Ολοι τους πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ, που έχει για θεμέλιο την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, μια από τις τέσσερις ελευθερίες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, την οποία από κοινού ψήφισαν. Φωνάζουν για την εξαγωγή κεφαλαίων από την Ελλάδα σε τράπεζες του εξωτερικού, δε λένε όμως κουβέντα για τις φοροαπαλλαγές, την ανωνυμία στις μετοχές, τα τραπεζικά και επιχειρηματικά απόρρητα, τις οφσόρ εταιρείες, που είναι πολύτιμα εργαλεία και για τη νόμιμη καπιταλιστική κερδοφορία, αλλά και για τη συγκάλυψη της εκτεταμένης φοροδιαφυγής και του μαύρου χρήματος. Οταν μάλιστα το ΚΚΕ καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις για την κατάργηση αυτών των εργαλείων, ανεβαίνουν στα κάγκελα και λένε πως κάτι τέτοιο είναι αντίθετο με τις ευρωπαϊκές στρατηγικές και συμφωνίες.
Οταν το ΚΚΕ έλεγε ότι στα θησαυροφυλάκια της Ελβετίας βρίσκονται συσσωρευμένα εκατοντάδες δισ. ευρώ, «νόμιμα» κλεμμένος ιδρώτας του λαού από τους κεφαλαιοκράτες, τα αστικά κόμματα και ΜΜΕ το λοιδορούσαν. Χτες, ο πρώην υπουργός Οικονομικών και σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ομολόγησε κυνικά ότι οι εφοπλιστές, όπως και άλλες μερίδες της πλουτοκρατίας, έχουν κάθε δικαίωμα να αποθηκεύουν τα κέρδη τους οπουδήποτε, για τον επιπλέον λόγο ότι απολαμβάνουν το αφορολόγητο από το ελληνικό κράτος. Να το πραγματικό σκάνδαλο! Η κλοπή του πλούτου που παράγει ο λαός και η συσσώρευσή του από τους κεφαλαιοκράτες με τους νόμους του κράτους τους και της ΕΕ.
Μπροστά σ' αυτή την κλοπή, τα ενδεχόμενα έσοδα από την πάταξη της φοροδιαφυγής είναι παρωνυχίδα. Πολύ περισσότερο που θα επιστραφούν από το κράτος στους καπιταλιστές ως νέα προνόμια και επιδοτήσεις. Από αυτή τη σκοπιά, είναι τουλάχιστον προκλητική η προπαγάνδα που λέει ότι αν το κράτος είχε πατάξει τη φοροδιαφυγή, τα μέτρα που υποτιμάνε κι άλλο την εργατική δύναμη θα ήταν πιο ήπια. Πάνε να βγάλουν λάδι τη στρατηγική που τσακίζει τους εργαζόμενους και το λαό, παρουσιάζοντας τα μέτρα ως αποτέλεσμα μιας αναποτελεσματικής διαχείρισης από «κακούς» και «ανίκανους» πολιτικούς. Καμιά ανοχή στα τερτίπια και την προπαγάνδα τους. Οι εργαζόμενοι έχουν κάθε δικαίωμα να μάθουν για τη μεγάλη ληστεία που έγινε και γίνεται σε βάρος τους. Εχουν συμφέρον να βάλουν τέλος στην εκμετάλλευση - ληστεία τους, είτε νόμιμη, είτε παράνομη.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Τα βάρη της κρίσης στις πλάτες του λαού...
Γρηγοριάδης Κώστας
Α, ΜΑΛΙΣΤΑ, στα 2,5 δισεκατομμύρια μετριέται η διαφορά μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της τρόικας προκειμένου να κλείσει η συμφωνία τους.
Και ο ελληνικός λαός υποτίθεται πως πρέπει να περιμένει γεμάτος αγωνία αν ο Αντ. Σαμαράς και ο Γ. Στουρνάρας θα κατορθώσουν να «κλείσουν» το κενό και να βρεθεί μια λύση τέλος πάντων.
Βέβαια, υπάρχει μια... μικρή λεπτομέρεια: Οτι και τα 2,5 δισ. της διαφοράς, όπως και τα υπόλοιπα 12 δισ. που έχουν ήδη συμφωνηθεί, δεν είναι χρήματα που προκύπτουν γενικά και αόριστα.
Πρόκειται για κονδύλια που θα βγουν - με χίλιους δυο τρόπους - από τις τσέπες των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των αγροτών και γενικώς όσων κατά πάγια πρακτική «πληρώνουν τη νύφη».
Γι' αυτό καλό θα είναι να μη μας... πετάνε αριθμούς και να μην παρουσιάζουν τις «διαπραγματεύσεις» τους ως πεδίο επίδειξης πολιτικής ικανότητας.
Δεν είναι άλλωστε αντίπαλοι, σύμμαχοι είναι στην προσπάθεια να μεταφέρουν κι άλλα από τα βάρη της κρίσης στις πλάτες του κοσμάκη, γιγαντώνοντας τα κέρδη των επιχειρηματιών.
ΕΧΟΥΜΕ 48 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ επίσημα άνεργους στις χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ, μας ανακοίνωσε έκπληκτος και ευαίσθητος ο γραμματέας του οργανισμού Ανχελ Γκουρία. Λες και δεν ξέρει ...πώς και γιατί προκλήθηκε αυτό.
Αλλωστε, ποια λύση προτείνει; Οπως λέει, «την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων που προωθούνται στις διάφορες χώρες - μέλη» και την «ενίσχυση του ανταγωνισμού».
Δηλαδή - γιατί ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνουν αυτοί οι όροι - η απάντηση στο πρόβλημα της ανεργίας είναι ...η φτώχεια, η εξαθλίωση και η κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος.
Ετσι θα γυρίσουμε στην... «ανάπτυξη» και θα δημιουργηθούν - σύμφωνα πάντα με τον ΟΟΣΑ- 14 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Οπότε και πάλι θα έχουμε... 34 εκατομμύρια ανέργους. Βλέπετε, η ανεργία είναι σύμφυτη με το σύστημά τους.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ενιαίο μέτωπο στις «διαρθρωτικές αλλαγές»
Γρηγοριάδης Κώστας
«Οσο όμως και αν μειωθούν οι μισθοί, η χώρα δε θα εισέλθει ποτέ σε τροχιά ανάπτυξης, αν δεν ολοκληρωθούν οι βασικές διαρθρωτικές αλλαγές, που εδώ και καιρό θα έπρεπε να είχαμε κάνει μόνοι μας...». Η κατάληξη του χθεσινού άρθρου της «Καθημερινής» με τον εύγλωττο τίτλο «Προτεραιότητα στις διαρθρωτικές», συνοψίζει το νέο τροπάρι των αστικών επιτελείων, που με μαέστρο το ΣΕΒ επιδιώκουν, αξιοποιώντας την καπιταλιστική κρίση, να πάρουν όλα όσα ήθελαν εδώ και δεκαετίες. Εχοντας λοιπόν μειώσει τους μισθούς «δραματικά» (κατά Στουρνάρα) ή σε εξευτελιστικά επίπεδα (κατά τον Μίχαλο του ΕΒΕΑ), ρίχνουν το βάρος τους και στα «υπόλοιπα», ορυόμενοι διαρκώς για την «ανάγκη επιτάχυνσης των διαρθρωτικών αλλαγών». Η σημαντικότερη διαρθρωτική αλλαγή είναι βέβαια η δραστική υποτίμηση της τιμής της εργατικής δύναμης, τόσο μέσα από τη μείωση των μισθών όσο και με την επέκταση και κυριαρχία των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων. Πράγματι, τα τελευταία δύο χρόνια έριξαν τόσο το μέσο μισθό που ακόμα και τμήματα της αστικής τάξης έχουν αρχίσει να ανησυχούν, ακριβώς επειδή μένουν απ' έξω από τη μοιρασιά της παραγόμενης υπεραξίας. Παρόλα αυτά δεν πρόκειται να σταματήσουν την περαιτέρω συμπίεση του λεγόμενου εργατικού κόστους, γιατί αποτελεί βασική πηγή για την ανάκαμψη της κερδοφορίας, όμως θέλουν να προχωρήσουν και τις «άλλες» διαρθρωτικές αλλαγές που υπηρετούν τον ίδιο στρατηγικό στόχο. Ποιες είναι αυτές; Η συρρίκνωση των δαπανών για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, δηλαδή οι δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, Πρόνοια, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας, η απαλλαγή των επιχειρηματικών ομίλων από φόρους και κάθε είδους έλεγχο (περιβαλλοντικό, δημόσιας υγείας κ.ο.κ.). Το συμπέρασμα είναι ένα: Οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι το άλλο όνομα του πολέμου της πλουτοκρατίας και δεν εφαρμόζονται αλά καρτ αλλά όλες μαζί. Ενιαία πρέπει να είναι και η απάντηση και το μέτωπο του λαού και για να έχει αποτελέσματα δεν μπορεί παρά να χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά, στην εξουσία των μονοπωλίων και στα κόμματα που την υπηρετούν.
Προκλητικός εμπαιγμός...
Εχει όρια το θράσος; Για τη ΔΗΜ.ΑΡ. κανένα. Ετσι, ο πρόεδρός της Φ. Κουβέλης μετά τη συνάντησή του χτες με τη ΓΣΕΕ κατακεραύνωσε την αποσάρθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, κραύγασε ότι «κανένας νόμος δεν μπορεί να επιβάλει τις συλλογικές ρυθμίσεις που πρέπει να υπάρξουν», αφού αυτές «πρέπει να είναι το αποτέλεσμα των συμφωνιών των ίδιων των κοινωνικών εταίρων» και ότι «η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κανένα νόμο». Ισχυρίστηκε ακόμα ότι είναι κατηγορηματικά αντίθετος με το ενδεχόμενο μείωσης των αποζημιώσεων στον ιδιωτικό τομέα. Απέδωσε δε όλα τα προηγούμενα στην επιλογή κάποιων «να ισοπεδωθούν οι εργαζόμενοι». Στο ίδιο πνεύμα και η ανακοίνωση του κόμματος με την οποία καταγγέλλεται σαν «αιφνιδιαστική» η απόφαση για αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα...
Πρόκειται για προκλητικό εμπαιγμό του λαού, αφού οι τοποθετήσεις αυτές προέρχονται από κόμμα που συμμετέχει στην κυβέρνηση και στηρίζει την πολιτική ισοπέδωσης των εργαζομένων, συνολικά του λαού, προς όφελος της πλουτοκρατίας. Η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι δύναμη αφιερωμένη στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, διαχείριση που ταυτίζεται με μέτρα σαν αυτά τα οποία υποκριτικά αποκηρύσσει ο Φ. Κουβέλης και ακόμα χειρότερα.
... για να βγαίνει «λάδι» ο ευρωμονόδρομος
Σύσσωμη η ηγεσία της έχει διακηρύξει ότι μία μόνο κόκκινη γραμμή υπάρχει και αυτή αφορά στην παραμονή της χώρας στο ευρώ. Μόνο που οι αποφάσεις και οι συνθήκες που αποτυπώνουν τη στρατηγική της ΕΕ, ορίζουν σαφέστατα ότι οι λαοί θα πρέπει να γονατίσουν κυριολεκτικά. Να βγάλουν τα μονοπώλια κι απ' τη μύγα ξίγκι, να αφαιρεθεί και το πιο μικρό απ' τα εναπομείναντα εργασιακά, ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα. Πολύτιμο αρωγό σε αυτή τους την προσπάθεια έχουν όχι μόνο τους πολιτικούς τους εκπροσώπους αλλά και τις ξεπουλημένες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλωστε κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία οργίαζε και πριν τα μνημόνια ή την κρίση.
Οι εργάτες πρέπει να ξεμπερδεύουν με τις αυταπάτες, να κοιτάξουν κατάματα τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και να τον αντιπαλέψουν αποφασιστικά μαζί και τα στηρίγματά του πολιτικά, συνδικαλιστικά και άλλα. Να συμπορευτούν με το ΚΚΕ και τις ταξικές δυνάμεις στο κίνημα στη μόνη κατεύθυνση που προστάζουν τα συμφέροντά τους: Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση απ' την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.
Δράση από τα κάτω για την απεργία
Οι συζητήσεις της κυβέρνησης με την τρόικα (Ευρωπαϊκή Ενωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και ο παράλληλος «διάλογος» με τους «κοινωνικούς εταίρους» (ΓΣΕΕ και εργοδοτικές οργανώσεις) προετοιμάζουν το έδαφος για νέες ανατροπές στις συνθήκες και στις σχέσεις εργασίας, νέο χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση και περικοπές στις συντάξεις. Στόχος να δημιουργήσουν τους όρους κερδοφόρας δράσης των μονοπωλίων, μειώνοντας ξανά και ξανά την τιμή της εργατικής δύναμης. Τα μέτρα αυτά στοχεύουν στην ακόμη δραστικότερη μείωση των μισθών, το ύψος των οποίων θα αποφασίζεται από το κράτος, την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και όσων περιέχονται σε αυτές, όπως τριετίες, επιδόματα, άδειες κ.λπ., την κατάργηση του 8ωρου - 5ήμερου που τσακίζει τη ζωή του εργάτη και αυξάνει στο έπακρο την εκμετάλλευση. Στη μείωση των συντάξεων και στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μαζί με την αύξηση των ημερών ασφάλισης στις 6.000 από 4.500 σήμερα για την κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος. Στην κατάργηση, αλλά και στην περικοπή προνοιακών και εποχικών επιδομάτων, επιδομάτων αναπηρίας, τα οποία θα συνδεθούν με εισοδηματικά κριτήρια.
Η αντεργατική επίθεση μπορεί να απαντηθεί μόνο με μαζικοποίηση της πάλης, την κλιμάκωσή της με ξεκάθαρους ταξικούς στόχους, με πλατιά συσπείρωση, για να μην περάσουν τα μέτρα, με μακρύ αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Να πολλαπλασιάζονται κάθε μέρα οι αποφάσεις για απεργία μέσα από συλλογικές συζητήσεις, συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, για να ξεπερνιέται ο φόβος, να σπάει η τρομοκρατία. Είναι τεράστια η σημασία που έχει η οργάνωση «από τα κάτω». Η σημασία - δηλαδή - της παρέμβασης μέσα σε κάθε τόπο δουλειάς, εκεί που εκδηλώνεται η αντεργατική επίθεση, καταγράφεται τι σημαίνει «ανταγωνιστικότητα» για τους εργάτες. Εκεί είναι που φαίνεται ότι όσο οι εργάτες ως τάξη σκύβουν το κεφάλι τους τόσο το κεφάλαιο ποδοπατά τα δικαιώματά τους. Εκεί φαίνεται και πόσο ο οργανωμένος ταξικός αγώνας ανησυχεί την πλουτοκρατία και τους υπηρέτες της, δυσκολεύει τα σχέδιά της, αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο, συγκεντρώνει δυνάμεις για την ανατροπή της - μαρτυρά ότι αληθινός ιδιοκτήτης του πλούτου είναι οι εργάτες που τον παράγουν.
Είναι τεράστια η σημασία της δουλειάς του σωματείου με τα μέλη του, η σύνδεση του κλαδικού με τα επιχειρησιακά, η οργάνωση γενικών συνελεύσεων και συσκέψεων. Να πάρει την ευθύνη κάθε εργάτης και στην απόφαση και στην οργάνωση της δράσης. Με ουσιαστική συζήτηση, στην οποία οι εργαζόμενοι θα παίρνουν το λόγο και θα αναδεικνύεται η ανάγκη της ενιαίας αγωνιστικής απάντησης της εργατικής τάξης. Πυρήνας αυτής της πάλης πρέπει να είναι ο ταξικός προσανατολισμός της. Να καταδικαστούν ανοιχτά οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού που θέλουν τους εργαζόμενους στο περιθώριο. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να του δώσει μόνο η πάλη με όλη την τάξη του. Είναι κριτήριο για το ρόλο ενός σωματείου το κατά πόσο απευθύνεται στα μέλη του, πόσο εμπιστεύεται τους ίδιους τους εργάτες, αλλά και πόσο δουλεύει για να ενεργοποιούνται, να οργανώνονται, να αφυπνίζονται ως τάξη συνολικά ενάντια στην τάξη των εκμεταλλευτών τους. Μια διαδικασία που πρέπει να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα, γιατί μόνο έτσι μπορεί η εργατική τάξη να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεξαγωγή του αγώνα.
Feeds
