Με μια σύσκεψη... «από τα ίδια», στην τακτική του αποπροσανατολισμού εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων ή μικρών επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων υποδέχτηκε το 2005 η κυβέρνηση και οι θιασώτες της «παγκοσμιοποίησης» στον τομέα του εμπορίου. Η πρώτη για το θέμα του περιβόητου «παραεμπορίου» σύσκεψη για τον καινούριο χρόνο πραγματοποιήθηκε χτες στο υπουργείο Ανάπτυξης, υπό τον υπουργό Δ. Σιούφα με τη συμμετοχή του υφυπουργού Οικονομικών Αδ. Ρεγκούζα, εκπροσώπων των τελωνειακών αρχών, εμπόρων και κλωστοϋφαντουργών.

«Μια από τα ίδια», δήλωσε και ο Αδ. Ρεγκούζας μετά τη σύσκεψη. Μιλώντας στους δημοσιογράφους αναφέρθηκε στην εντατικοποίηση των ελέγχων στις εισαγωγές από τρίτες χώρες, περί συνεργασίας συναρμόδιων αρχών, αλλά και για αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο, σε ζητήματα όπως η «τύχη» των κατασχόμενων προϊόντων.

Οσο, για τις βαθύτερες αιτίες («ελεύθερη αγορά», ακρίβεια, κλπ) που γεννούν το λεγόμενο παραεμπόριο, το οποίο φαίνεται να ανθεί τα τελευταία χρόνια, είναι «απαγορευμένες λέξεις» για όλους αυτούς που κατά τα άλλα «κόπτονται» για την «επιβίωση» της εγχώριας παραγωγής, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες κι εμπόρους.

Η συνταγή είναι χιλιοδοκιμασμένη και η τακτική εφαρμόζεται συστηματικά πάμπολλες δεκαετίες, τόσο εγχωρίως όσο και διεθνώς. Με δυο λόγια, η ουσία τους βρίσκεται στα εξής: Οι αντιλαϊκές πολιτικές των εκάστοτε κυβερνώντων δημιουργούν ή εντείνουν τα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία οι πρώτοι χρησιμοποιούν ως προσχήματα, για να συνεχίσουν τον αντιλαϊκό τους κατήφορο και να εξυπηρετήσουν τις δικές τους επιδιώξεις και πάει λέγοντας...

Πάρτε, για παράδειγμα, τις διάφορες μορφές επαγγελματιών οπλιτών. Η πραγματική επιδίωξη των κυβερνώντων - προηγούμενων και νυν - βρίσκεται στη μετατροπή των Ενόπλων Δυνάμεων σε μισθοφορικό στρατιωτικό σώμα, ώστε να αντιστοιχηθούν στις απαιτήσεις της «νέας τάξης πραγμάτων» και στο ήδη προωθούμενο, νέο και αντιδραστικότερο στρατιωτικό δόγμα (επεμβάσεις όπου Γης, ανάμειξη στις εσωτερικές εξελίξεις της χώρας κλπ). Η επιδίωξη αυτή, όμως, καμουφλάρεται πίσω από διάφορα προσχήματα. Το κυριότερο απ' αυτά είναι η ανεργία και, μάλιστα, το ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό της ανάμεσα στις νέες ηλικίες. Ετσι, έχουν εφευρεθεί διάφορες παραλλαγές (Επαγγελματίες Οπλίτες, Οπλίτες Βραχείας Ανακατάταξης, Εθελοντές Πενταετούς Υποχρέωσης, Εθελοντές Μακράς Θητείας, Εφεδροι Υψηλής Ετοιμότητας), οι οποίες υποτίθεται πως δίνουν εργασιακή και επαγγελματική διέξοδο στους νέους...

Το πλέον τελευταίο, σχετικό «φρούτο» είναι οι «έφεδροι υψηλής ετοιμότητας». Ο χώρος της εφαρμογής του είναι οι παραμεθόριες περιοχές και προβλέπει τη μερική απασχόληση στο στρατό, κυρίως, τους χειμερινούς μήνες. Σύμφωνα, με την έρευνα αγοράς, που έκανε το αρμόδιο υπουργείο, δεκάδες χιλιάδες νέοι σε παραμεθόριες περιοχές δουλεύουν μόνον εποχιακά στα τουριστικά επαγγέλματα και το χειμώνα μένουν άνεργοι. Κι έτσι, με πρόσχημα πάλι την ανεργία, προωθείται άλλη μια μορφή μισθοφορικού στρατιωτικού σώματος και, μάλιστα, με τη μορφή της μερικής απασχόλησης.

Οι στόχοι είναι πολλοί. Πρώτον, η εξυπηρέτηση της γενικότερης επιδίωξης και, ταυτόχρονα, η χειραγώγηση χιλιάδων νέων, η στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής των περιοχών αυτών, η παραπέρα προώθηση της μερικής απασχόλησης, η δημιουργία ενός μοχλού ρουσφετολόγησης και εξαγοράς των συνειδήσεων κλπ, κλπ. Κι όλ' αυτά, με τα χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού. Δηλαδή, των εργαζομένων και του λαού...

Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε, τον αδιέξοδο, επικίνδυνο και αντιλαϊκό χαρακτήρα των αντιλήψεων και πρακτικών αυτών; Μάλλον όχι. Ετσι ή αλλιώς, πάντως, αποτελούν μια επιπλέον απόδειξη της επιτακτικής ανάγκης, για μια ριζικά διαφορετική πορεία της χώρας.

Αν και έχει την αξία του να βλέπει κανείς μέσα από τα επίσημα έγγραφα του βρετανικού υπουργείου Eξωτερικών τον κυνικό τρόπο με τον οποίο το Λονδίνο κινήθηκε και λειτούργησε για να προασπίσει τα συμφέροντά του, δεν είναι μυστικό, εδώ και πολλά χρόνια, ότι η Βρετανία έδωσε, ως τρίτη εγγυήτρια χώρα της κυπριακής ανεξαρτησίας, ελευθερία κίνησης στην Τουρκία για να εισβάλει στην Κύπρο.

Μάλλον, το πιο ασφαλές κριτήριο είναι η αναζήτηση των κινήτρων του ενός εκάστου των «εκτιμητών». Ο Κ. Μητσοτάκης μάλλον δεν έχει λόγους να προλέγει δεινά, σε αντίθεση με τον υπουργό Οικονομίας, που έχει το δύσκολο έργο, να μας πείσει ότι διανύουμε περίοδο «ήπιας προσαρμογής» και, μάλιστα, σε φόντο ελπίδων για καλύτερες μέρες...

Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός πως η Νέα Δημοκρατία θα ακολουθήσει πολιτική ακόμη σκληρότερης λιτότητας στην επόμενη χρονική περίοδο είναι αυτονόητο. Ούτε καν οι ψηφοφόροι της δε φαίνεται να έχουν αμφιβολία. Μόνον όποιος δε θέλει να δει, δε βλέπει.

Και ο προϋπολογισμός στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου είναι, και οι εκθέσεις της Κομισιόν δεν αναιρέθηκαν, και τα σενάρια της εισοδηματικής πολιτικής σκληρής μονόπλευρης λιτότητας εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο.

Αλλωστε, αξιωματική αντιπολίτευση, που θα αμφισβητήσει αυτές τις κεντρικές επιλογές όχι απλά δεν υπάρχει, αλλά, αντίθετα, εκπονεί πρόγραμμα για να μεταφέρει αλλού την όποια πολιτική αντιπαράθεση υπάρξει.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, άπαντες απολαύσαμε... την αυθόρμητη έξοδο της οικογένειας του πρωθυπουργού στις κούνιες και τα συγκρουόμενα. Να υποθέσουμε ότι όλως τυχαίως «έπεσαν» πάνω στις τηλεοπτικές κάμερες;

Απίθανο, μια και το όλο σκηνικό όχι απλώς έδειχνε στημένο, αλλά έμοιαζε σαν να είχαν προηγηθεί και πρόβες. Πράγμα διόλου απίθανο, έτσι όπως βλέπουμε να πηγαίνουν τα πράγματα.

Οταν, πάντως, οι Ελληνες πολιτικοί καλλιεργούν αυτού του είδους τα «αμερικανικού τύπου» μοντέλα προβολής, στη συνέχεια, καλό είναι να συγκρατούνται στις δηλώσεις τους. Ας μη χύνουν τόσα κροκοδείλια δάκρυα περί... κατάπτωσης του πολιτικού λόγου και άλλα τέτοια.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο υπουργός είπε ότι σε έλεγχο που έγινε φαίνονταν να νοσηλεύονται έως 602 ασθενείς, ενώ το νοσοκομείο διαθέτει 338 κλίνες κι έκανε λόγο για «κομπίνα». Αλλά - όπως αποδείχτηκε - επρόκειτο για ασθενείς (ανασφάλιστους, άπορους, τσιγγάνους και τουρίστες), που εξήλθαν λάθρα του νοσοκομείου, χωρίς να πληρώσουν τα νοσήλια. Και αμέσως μετά οι γιατροί του νοσοκομείου ζήτησαν απ' τον υπουργό να ανακαλέσει και μίλησαν για «διοικητικό πρόβλημα λόγω της υποστελέχωσης του νοσοκομείου».

Μετά από αυτά ο υπουργός αποφάσισε να πάει στη Ρόδο προκειμένου να εγκαινιάσει σήμερα Τρίτη το Μαγνητικό Τομογράφο και να έχει συνάντηση με τους γιατρούς και τοπικούς παράγοντες του νησιού.

Τα όποια εγκαίνια βέβαια δεν μπορούν να αποπροσανατολίσουν απ' το πραγματικό πρόβλημα. Τη χρόνια υποχρηματοδότηση και συνεχή εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας που οδηγεί τα νοσοκομεία στην υποβάθμιση και τους ασθενείς και τις οικογένειές τους στην απόγνωση και... στις αποδράσεις απ' τα παράθυρα των νοσοκομείων για να γλιτώσουν τα χαράτσια που καθιέρωσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Το Ανοιχτό Κοινωνικό Ινστιτούτο είναι ένα ίδρυμα, που έχει διεθνή δραστηριότητα και χρηματοδοτείται από τον πολυδισεκατομμυριούχο, τραπεζίτη και μεγαλοκερδοσκόπο Τζορτζ Σόρος. Σκοπός του ιδρύματος - σύμφωνα με τα όσα διακηρύσσει ο ιδρυτής του - υποτίθεται πως είναι η προώθηση των ιδεών του αυστριακού φιλοσόφου, Καρλ Πόπερ, για την κοινωνία των πολιτών και την ορθή διακυβέρνηση. Στην πράξη το ίδρυμα δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση για τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπου παίζει ενεργό ρόλο στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και στη χειραγώγηση των πολιτικών εξελίξεων.

Θυμηθήκαμε τα παραπάνω, διαβάζοντας ένα τηλεγράφημα, που ήρθε από την πρωτεύουσα του Καζακστάν και έλεγε ότι το Ανοιχτό Κοινωνικό Ινστιτούτο κατηγορείται για φοροδιαφυγή ύψους 623.000 δολαρίων. Το αξιοσημείωτο της είδησης, βέβαια, δε βρίσκεται στο γεγονός, πως κατηγορείται για φοροδιαφυγή ένα «ίδρυμα», το οποίο υποτίθεται πως έχει ως πρωταρχικούς στόχους του τη στήριξη των πολιτικών δικαιωμάτων και τη χρηστή κρατική διαχείριση, αλλά στο γεγονός πως υπάρχει και δρα παράρτημα του «ιδρύματος» στο μακρινό Καζακστάν. Καθόλου περίεργο, βέβαια, όταν πάρει κανείς υπόψη του τη γενικότερη γεωστρατηγική σημασία της πρώην αυτής σοβιετικής δημοκρατίας, το πλούσιο υπέδαφός της, κλπ., κλπ. Κι ακόμη περισσότερο, όταν έχει γίνει φανερό, ότι η ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου και της Κασπίας θάλασσας συγκεντρώνει όλο και περισσότερο την προσοχή των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και είναι ήδη θέατρο των συνεχώς εντεινόμενων ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

«Ο δικομματισμός του πολιτικού συστήματος έχει εισβάλει και στο εσωτερικό των συνδικάτων. Η Αριστερά αδυνατεί να παρέμβει ουσιαστικά γιατί το ένα τμήμα της έχει εγκαταλείψει τη μάχη για τον ταξικό προσανατολισμό και την ανασυγκρότηση των συνδικάτων και γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, ενώ το αυτόνομο ταξικό ρεύμα είναι ακόμα αδύναμο να επηρεάσει πιο αποφασιστικά τις εξελίξεις».

Αυτά γράφει μεταξύ άλλων στη χτεσινή «Αυγή» ο αναπληρωτής πρόεδρος της ΓΣΕΕ και στέλεχος του ΣΥΝ Αλέκος Καλύβης. Κι αν δεν καταλάβατε, σας εξηγούμε, ότι το ΠΑΜΕ είναι αυτό, που «έχει εγκαταλείψει τη μάχη για τον ταξικό προσανατολισμό και την ανασυγκρότηση των συνδικάτων και γυρίζει γύρω από τον εαυτό του», ενώ οι δυνάμεις του ΣΥΝ αποτελούν «το αδύναμο ακόμα αυτόνομο ταξικό ρεύμα».

Κι αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία, διαβάστε πως ερμηνεύεται ο «ταξικός προσανατολισμός» κατά τον Α. Καλύβη: «Αναζητείται -γράφει σε άλλο σημείο - το όραμα μιας εναλλακτικής λύσης στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό που προϋποθέτει την αλλαγή των συσχετισμών και την πειστική διεκδίκηση ενός μέλλοντος που οι εργαζόμενοι θα έχουν αυξημένο μέρισμα, που το ατομικό κέρδος θα υποκαθίσταται από το κοινωνικό κέρδος».

Βέβαια, οι αντιλήψεις αυτές δεν είναι ούτε πρωτότυπες, ούτε νέες. Σχεδόν έναν αιώνα προηγούμενα, οι τότε σοσιαλδημοκράτες και ρεφορμιστές - πολιτικοί πρόγονοι του σημερινού ΣΥΝ - είχαν ήδη εγκαταλείψει την ταξική πάλη και οραματίζονταν κι αυτοί έναν «ανθρώπινο καπιταλισμό», όπου θα είναι και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα στο ταψί. Με άλλα λόγια, έναν καπιταλισμό, όπου το κεφαλαιοκρατικό κέρδος και η λαϊκή ευημερία θα συνυπάρχουν αρμονικά και αδιατάρακτα.

Οι μόνες διαφορές βρίσκονται στα εξής: Πρώτον, οι τότε σοσιαλδημοκράτες είχαν μια σειρά δικαιολογίες, αφού το ταξικό εργατικό κίνημα έκανε τα πρώτα του βήματα. Δικαιολογίες, όμως, που δεν υπάρχουν σήμερα. Δεύτερον, οι τότε σοσιαλδημοκράτες ήταν - τουλάχιστον - λιγότερο προκλητικοί. Για παράδειγμα, δε διεκδικούσαν την αποκλειστική εκπροσώπηση του ταξικού κινήματος, όπως κάνει σήμερα ο ΣΥΝ, ενώ, την ίδια στιγμή, πορεύεται στο δρόμο της «κοινωνικής συναίνεσης» και της ταξικής συνεργασίας... Εκτός και ο αρθρογράφος θεωρεί, πως στις σημερινές συνθήκες, «ταξικό κίνημα» είναι αυτό που δεν αμφισβητεί αυτόν καθ' αυτόν τον καπιταλισμό, αλλά την τρέχουσα μορφή υλοποίησής του, π.χ. τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του. Ισως το... όραμά του να είναι ένας «φιλεργατικός καπιταλισμός»...