Κυριακή 31 Ιούλη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κείμενα για την Οικονομία και την Πολιτική

Αφιερώνεται στα 190 χρόνια από τη γέννηση του Φρίντριχ Ενγκελς

Η «Σύγχρονη Εποχή» εκδίδει αυτήν τη συλλογή άρθρων του Φρίντριχ Ενγκελς και την αφιερώνει στη 190ή επέτειο από τη γέννησή του.

Το κόκκινο νήμα που διαπερνά όλα τα άρθρα που περιλαμβάνονται στην έκδοση είναι αυτό της εκτίμησης των οικονομικών εξελίξεων της τελευταίας δεκαετίας του πρώτου μισού και σχεδόν ολόκληρου του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και της αντανάκλασής τους στο πολιτικό επίπεδο, στις πολιτικές επιδιώξεις των διάφορων τάξεων, στην ταξική πάλη, στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη της εποχής. Σε αυτά τα άρθρα τίθενται πολλά επίκαιρα ζητήματα, που σχετίζονται με την καπιταλιστική οικονομική κρίση (με ιδιαίτερη έμφαση στη σχέση υπερπαραγωγής - υπερκερδοσκοπίας), τον ανταγωνισμό και την αλληλεξάρτηση μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, την εμφάνιση της μετοχικής εταιρείας και τον αντίστοιχο παρασιτισμό της αστικής τάξης, τον προστατευτισμό και το ελεύθερο εμπόριο ως μορφές αστικής οικονομικής διαχείρισης, την αγροτική οικονομία, τη δημιουργία της εργατικής αριστοκρατίας, καθώς και ζητήματα στρατηγικής του διεθνούς εργατικού κινήματος, όπως αυτά που προκύπτουν από τη βασανιστική πορεία διαμόρφωσης εργατικών κομμάτων σε κάθε ξεχωριστό κράτος, τη διαπάλη, για το πρόγραμμα και την πολιτική αυτών των κομμάτων στις συνθήκες του 19ου αιώνα.

Ογιάντα Ουμάλα

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο 49χρονος Ογιάντα Ουμάλα, πρώην στρατιωτικός, από την Πέμπτη έχει αναλάβει την προεδρία του Περού. Οι προσδοκίες που έχουν καλλιεργηθεί είναι μεγάλες, καθώς η ανάδειξή του στο ύπατο αξίωμα, σηματοδοτεί μια στροφή όσον αφορά την πολιτική της χώρας, τόσο στο εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, αφού θεωρείται δεδομένη η στενότερη συνεργασία με τις χώρες της περιοχής, σε αντίθεση με την μέχρι τώρα πολιτική, που δεν ήταν άλλη από την απόλυτη πρόσδεση της εξωτερικής πολιτικής του Περού στο άρμα των ΗΠΑ.

Ωστόσο πρόκειται για στροφή χωρίς μεγάλο βάθος ή ουσία, παρά τη ρητορική περί «επικράτησης της αριστεράς» και περί της «μεγάλης αλλαγής» όσον αφορά ζητήματα ανισότητας, καταλήστευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών από τις ξένες πολυεθνικές, καταστολής των δικαιωμάτων εργαζομένων και κοινοτήτων και αιματηρής καταστολής των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Πρώτα δείγματα της πολιτικής που θα ακολουθήσει ήδη υπάρχουν. Δεν είναι μόνο οι δηλώσεις «περί της προεδρίας όλων» αλλά οι πλέον απτές και αποκαλυπτικές είναι οι πρώτες του ενέργειες που αφορούν τη σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου, σαφέστατο δείγμα της συμβιβαστικής πολιτικής. Κορυφαία στελέχη της κυβέρνησής του είναι τα ίδια που πρωταγωνίστησαν και στις προηγούμενες κυβερνήσεις των προέδρων Αλεχάντρο Τολέδο και Αλαν Γκαρσία. Κυβερνήσεις που έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση αλλά και με την ψήφο του περουβιανού λαού.


Χρ.Μ.

Ο πραγματικός στόχος των «μεταρρυθμίσεων»

Γρηγοριάδης Κώστας

Στα ίσα το λένε πλέον οι εκπρόσωποι των γερμανικών μονοπωλίων: για να γίνουν επενδύσεις οι μισθοί των εργαζομένων στην Ελλάδα πρέπει να πέσουν στα επίπεδα των ανατολικών κρατών και ίσως ακόμα πιο κάτω! Ο επικεφαλής του ελληνογερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου στην Αθήνα δήλωσε χαρακτηριστικά, στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ότι «η Ελλάδα έχει χάσει στη μάχη για την προσέλκυση επενδύσεων από τα πρώην κομουνιστικά κράτη της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης που έγιναν μέλη της ΕΕ». Ο ίδιος θεωρεί ότι «είναι μη ρεαλιστικό να περιμένει κανείς ότι η Ελλάδα θα μειώσει τους μισθούς σε επίπεδα ανατολικής Ευρώπης», αλλά παρ' όλα αυτά επιμένει ότι «πρέπει να βρούμε κλάδους όπου το ύψος των μισθών δεν θα είναι αποτρεπτικός παράγοντας επενδύσεων». Ομως ακόμα και αν δεν βρούνε τέτοιους κλάδους θα φτιάξουν ζώνες με πάμφθηνη εργατική δύναμη και εργαζόμενους δίχως δικαιώματα. Οπως είναι γνωστό, στο «πρόγραμμα 16 σημείων» που έχει ετοιμάσει το γερμανικό υπουργείο Οικονομίας για να ανοίξει ο δρόμος για επενδύσεις στη χώρα μας, περιλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, και η πρόταση «για τη δημιουργία οικονομικών ζωνών, στις οποίες θα ισχύει ειδική εργατική και φορολογική νομοθεσία»! Αυτό ακριβώς εννοεί η Γερμανίδα καγκελάριος που μονότονα ζητά «η Ελλάδα να γίνει πιο ανταγωνιστική»... Αυτός είναι και ο πραγματικός στόχος των «μεταρρυθμίσεων» που υλοποιεί με διαδικασίες εξπρές η κυβέρνηση: να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη για τα μονοπώλια, ντόπια και ξένα.

Περί αντικυβερνητικών μετώπων...

«Η στάση της καθεμιάς ηγεσίας, δείχνει και το μέτρο ευθύνης αυτή τη στιγμή. Το πρόβλημα, αν θέλετε, όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι το να γίνουν εκλογές και να αυξήσουμε τις δυνάμεις μας. Δεν είναι αυτό το βασικό. Το βασικό είναι να ανατραπεί αυτή η πολιτική και αυτό γίνεται μόνο μέσα από ανατροπή της κυβέρνησης (...) Η συνεργασία σε πολιτικό επίπεδο πρέπει να διακρίνει ως κύριο εχθρό τον νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος εκτείνεται όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Σε αυτή την αντιμετώπισή του πρέπει όλες οι δυνάμεις να συμπαραταχθούν. Και πρέπει, βέβαια, να συμπαραταχθούν και οι κοινωνικές δυνάμεις. Αρα, η προεκλογική συνεργασία θα δώσει νέα δύναμη»!

Φαίνεται πως στην ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - καθώς τα παραπάνω αποτελούν ένα απόσπασμα πρόσφατης συνέντευξης του Δ. Βίτσα, γραμματέα της ΚΠΕ του ΣΥΝ στο ρ/σ «Κόκκινο» - αρέσει πολύ η εικόνα ενός κάρου ζεμένου μπροστά από το άλογο. Η πολιτική δεν αλλάζει αν ανατραπεί μια αστική κυβέρνηση. Γιατί δεν είναι η κυβέρνηση αυτή που από βίτσιο αποφασίζει να εφαρμόσει μια πολιτική που τσακίζει τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η πολιτική αλλάζει αν ανατραπεί η τάξη που εξουσιάζει και χάριν των συμφερόντων της εφαρμόζεται μια τέτοια πολιτική.

Ο εχθρός είναι η εξουσία του κεφαλαίου και όχι μόνο η κυβερνητική εξουσία ή ο νεοφιλελευθερισμός ως μορφή διαχείρισης που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

... βολικών για το σύστημα

Την ενότητα και συμμαχία στη βάση, που προτείνει ο οπορτουνισμός, την προτείνει ως μέσο για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης που θα αντικαταστήσει αυτήν του ΠΑΣΟΚ και που θα επιβάλλει τάχα πολιτική αναδιανομής του πλούτου σε όφελος των εργαζομένων, δηλαδή θα κάνει τους καπιταλιστές φιλεύσπλαχνους που θα μοιράζουν τα κέρδη τους με το λαό, με εθνικοποίηση των τραπεζών, λες και τότε οι τραπεζίτες δε θα δουλεύουν για το κεφάλαιο αλλά για το λαό, θα αναγκάσει τάχα τους πιστωτές να αναδιαπραγματευτούν το χρέος και θα βάλει το λαό να πληρώσει λιγότερα και ας μη χρωστά δεκάρα. Τέτοιες αυταπάτες προτείνουν και σ' αυτές θέλουν την ενότητα από τα κάτω. Και βεβαίως εντός της καπιταλιστικής ΕΕ.

Οπως αυταπάτη είναι, ότι ανατρέποντας μια αστική κυβέρνηση, όλα θα αλλάξουν. Ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί. Ολα θα μείνουν ίδια. Οπως εξάλλου μαρτυρά και η εμπειρία. Πολλές φορές στο παρελθόν κυβερνήσεις έπεσαν κι αντικαταστάθηκαν από άλλες, άλλωστε η άρχουσα τάξη έχει πολλές εφεδρείες στο πολιτικό της προσωπικό. Αρκετές φορές στις νέες κυβερνήσεις συμμετείχαν δυνάμεις προοδευτικές ή αυτοπροσδιοριζόμενες σαν «αριστερές». Η Ιταλία και η Γαλλία είναι τρανταχτά παραδείγματα. Οι «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις όχι μόνο δεν κατόρθωσαν να πράξουν το παραμικρό υπέρ του λαού, αλλά γρήγορα συμμορφώθηκαν με τις επιταγές της πραγματικής εξουσίας, της πλουτοκρατίας, διαψεύδοντας προσδοκίες που είχαν καλλιεργήσει στα λαϊκά στρώματα και βυθίζοντάς τα στην απογοήτευση και τη μοιρολατρία, ενώ ευνούχισαν και το εργατικό κίνημα. Και έφεραν τον Σαρκοζί στη Γαλλία, τον Μπερλουσκόνι στην Ιταλία. Και μάλιστα σε εποχές και συνθήκες που δεν ορίζονταν από μια βαθιά και εκτεταμένη καπιταλιστική κρίση. Που για να τη δρασκελίσει το κεφάλαιο πατάει επί πτωμάτων εργαζομένων, λαών, δικαιωμάτων, κατακτήσεων.

Στις σημερινές συνθήκες τα αντικυβερνητικά μέτωπα και συμμαχίες είναι πισωγύρισμα για τον λαό και το κίνημα. Είναι τρικλοποδιά ώστε να πέσουν με τα μούτρα βαθιά στην ενσωμάτωση και τελικά στην υποταγή. Προτείνοντάς τα λοιπόν, ο οπορτουνισμός και μάλιστα με τέτοια ζέση, επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά τον επιζήμιο ρόλο του ως αναχώματος στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, στην ταξική αφύπνιση και στη συμμετοχή στην ταξική πάλη, τη μόνη που μπορεί να ανατρέψει αυτή την πολιτική, ανατρέποντας την τάξη που τη χρειάζεται και την επιβάλλει.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ