Οι περιοδείες της ΤΟ Μεταφορών συνεχίζονται τη Δευτέρα 3/10, στις παρακάτω εγκαταστάσεις:

-- Στις 9.00 π.μ., στο αμαξοστάσιο των λεωφορείων στο Ελληνικό, με τον Γιώργο Τούσσα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Στις 8.00 π.μ., στο μηχανοστάσιο του ΟΣΕ στον Αγ. Ι. Ρέντη, με τον Χρήστο Κατσώτη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτή του Κόμματος.

Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

-- Αττική: Ρεπορτάζ από περιοδείες της ΤΟ Μεταφορών της ΚΟ Αττικής σε χώρους δουλειάς.

-- ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής: Παρουσίαση της έκδοσης «Από την ιστορία και τους αγώνες των κλωστοϋφαντουργών στην Αττική. Η συμβολή του ΚΚΕ».

-- Κ. Μακεδονία: Ρεπορτάζ από την εκδήλωση προς τιμήν της 20ής Ταξιαρχίας και του Λόχου Δημοκρατικής Νεολαίας του ΔΣΕ.

Ο Γ. Τούσσας μιλάει σε εργαζόμενους στο αμαξοστάσιο του Μετρό

Διακινώντας τον «Ριζοσπάστη» και το 4σέλιδο φυλλάδιο του Κόμματος με τίτλο «Με το ΚΚΕ περνάμε στην αντεπίθεση», καλούν τους συναδέλφους τους να σκύψουν πάνω από το Πρόγραμμα του ΚΚΕ και να ενισχύσουν το Κόμμα, για να «ζωντανέψει η ελπίδα και η αισιοδοξία» στην εργατική τάξη.

Ταυτόχρονα, τους καλούν να μπουν μαχητικά στην πάλη για τη διεκδίκηση των απωλειών τους σε όλα τα μέτωπα, όπως σε αυτό των Συλλογικών Συμβάσεων, ενώ τους ενημερώνουν ότι το ΚΚΕ θα στηρίξει τη σχετική πρόταση νόμου, για την οποία παλεύουν εκατοντάδες συνδικάτα.

Στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια, η κουβέντα ανοίγει με αφορμή την πρόσφατη υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, για την οποία μάλιστα πανηγυρίζει η κυβερνητική συνδικαλιστική πλειοψηφία.

Ο Γιώργος Τούσσας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, επισημαίνει ότι καθόλου τυχαία την ίδια στιγμή που η «Αττικό Μετρό» μπαίνει στο υπερταμείο, η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστές της προσπαθούν να καθησυχάσουν τους εργαζόμενους, υπογράφοντας Συλλογική Σύμβαση που προβλέπει μερικά ευρώ το μήνα σε κουπόνια για μεγάλο σούπερ μάρκετ...

Από την περιοδεία στο εργοστάσιο του ΟΣΕ στον Πειραιά

«Μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση;» ρωτάει ένας από τους εργαζόμενους. «Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του...», συμπληρώνει συνάδελφος από το διπλανό πόστο και ο Γ. Τούσσας απαντά: «Οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιληφθούν ότι τα πράγματα μπορούν να αντιστραφούν, έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση και πρέπει να πιστέψουν σ' αυτή. Είναι καθήκον για όλους να δυναμώσουν τα συνδικάτα και να αλλάξουν τον αρνητικό συσχετισμό».

«Το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε;» ρωτάει άλλος εργαζόμενος και το στέλεχος του ΚΚΕ αναδεικνύει την ανάγκη να συνειδητοποιηθεί ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να παλεύουν όλοι μαζί, η ανάγκη ο αγώνας να γίνεται υπόθεση όλου του κλάδου, όλης της εργατικής τάξης, να σπάει ο συντεχνιασμός. Συμπλήρωσε ότι η καθημερινή πάλη πρέπει να έχει στο επίκεντρο την ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων στα χρόνια της κρίσης. Ανέδειξε ότι οι διεκδικήσεις για τις οποίες παλεύει το ΠΑΜΕ, είναι αυτές που μπορούν να ενισχύσουν την ταξική ενότητα. Μόνο έτσι θα ανοίγει η αντιπαράθεση με την πολιτική της κυβέρνησης και την προπαγάνδα της για την υποτιθέμενη «δίκαιη ανάπτυξη».

«Η εργατική τάξη πρέπει να δει», πρόσθεσε, «ότι παρά τον αποπροσανατολιστικό καυγά της κυβέρνησης με τη ΝΔ σε δευτερεύοντα ζητήματα, στα βασικά συμφωνούν. Οχι τυχαία, και οι δυο από τη ΔΕΘ επανέλαβαν την αποφασιστικότητά τους να ενισχύσουν με κάθε τρόπο τους επιχειρηματικούς ομίλους για να ανακάμψουν τα κέρδη τους. Αυτό σημαίνει επίθεση στα δικαιώματά μας».

«Είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ξαναπάρουμε τους μισθούς του 2010;» ρωτάει άλλος εργαζόμενος τον Γ. Τούσσα, με το στέλεχος του Κόμματος να σημειώνει ότι η πλουτοκρατία και η οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν πρόκειται να δώσουν έστω και το παραμικρό στους εργαζόμενους, αν δεν νιώσουν την πίεση από τη μαχητική, πολύμορφη και ανυποχώρητη πάλη.

Και συνέχισε: «Το κύριο είναι ο προσανατολισμός και η προοπτική της πάλης να είναι τέτοιοι που να στριμώχνουν το κεφάλαιο και την εξουσία του. Οι εργάτες να βγάζουν συμπεράσματα από την πολύχρονη πείρα τους. Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα, με πολυάριθμο εργατικό δυναμικό και μάλιστα υψηλά ειδικευμένο. Με ορυκτό πλούτο και μέσα παραγωγής, με αγροτική παραγωγή, συγκοινωνίες, υποδομές κ.λπ. Αυτό που φταίει για τη φτώχεια του λαού είναι ότι τα μέσα παραγωγής παραμένουν στην ιδιοκτησία των καπιταλιστών. Οι εργαζόμενοι μπορούν, παίρνοντας την οικονομική και πολιτική εξουσία, να λειτουργήσουν τα εργοστάσια προς όφελός τους, με κεντρικό σχεδιασμό, για να καλύψουν τις ανάγκες τους, να εκμηδενιστεί η ανεργία. Μόνο αν η πάλη συνδέεται με αυτή την προοπτική, θα δυναμώνει το εργατικό κίνημα και θα μπορεί να βάζει και εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική».

Πλούσια ήταν η συζήτηση και στο εργοστάσιο του ΟΣΕ στον Πειραιά. Στο χώρο γίνονται γενικές επισκευές του τροχαίου υλικού και παρά την υποστελέχωση και την υποχρηματοδότηση, όσοι εργαζόμενοι έχουν απομείνει δίνουν καθημερινή μάχη για ασφαλείς συγκοινωνίες και μεταφορές.

«Αυτό που θέλουν είναι να σκύψουμε το κεφάλι, να αποφασίσουμε ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα», παρατηρεί ένας από τους εργαζόμενους όταν η συζήτηση πηγαίνει στην προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι δήθεν κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.

Ο Θανάσης Ευαγγελάκης, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, απαντά ότι οι εργαζόμενοι θα αντλούν δύναμη και αισιοδοξία όσο καταλαβαίνουν ότι αυτοί είναι οι παραγωγοί του πλούτου. «Ο εργασιακός χώρος είναι κουφάρι χωρίς τους εργάτες. Γι' αυτό φωνάζουμε ότι "χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά..."», συμπληρώνει και τους καλεί να το διαπιστώσουν μόνοι τους, βλέποντας τους δεκάδες τόρνους χωρίς προσωπικό να ρημάζουν.

Οπως είπε, αν οι ίδιοι δεν το πάρουν απόφαση να βάλουν ημερομηνία λήξης στον κατήφορο της αντιλαϊκής πολιτικής, αυτός δεν πρόκειται να τελειώσει. «Για το κεφάλαιο είναι μονόδρομος η ένταση της εκμετάλλευσης ώστε να ανακάμψει», πρόσθεσε, «δεν υπάρχει πολιτική που να είναι ταυτόχρονα και για το καλό των εργαζομένων και για το καλό των καπιταλιστών. Οσο αυτό δεν το καταλαβαίνει η εργατική τάξη, θα χάνεται στις ψευδαισθήσεις και στις αυταπάτες που σπέρνει ο κάθε λογής "σωτήρας"».

«Ενάμιση εκατομμύριο είναι οι άνεργοι. Πού είναι όλοι αυτοί; Γιατί δεν βγαίνουν στο δρόμο;», ρωτάει χαρακτηριστικά άλλος εργαζόμενος και ο Θ. Ευαγγελάκης απαντά: «Δεν εθελοτυφλούμε. Το εργατικό κίνημα είναι σε οπισθοχώρηση και πρέπει να αλλάξει "περπατησιά". Δεν είναι εύκολο, όμως αυτή είναι η λύση: Η οργάνωση του αγώνα και της αλληλεγγύης παντού. Δίνουμε βάρος στη συμμετοχή των εργαζομένων και των ανέργων στα συνδικάτα, στις Επιτροπές Ανέργων. Να μην είναι κανένας μόνος του, να μπουν νέες δυνάμεις στη μάχη...».

«Και στο δια ταύτα; Ποια είναι η λύση σήμερα;», αναρωτιέται άλλος εργαζόμενος και το στέλεχος του Κόμματος απαντά ότι σήμερα μόνο το ΚΚΕ και οι ταξικές δυνάμεις παλεύουν για τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, ενώ τόσο η κυβέρνηση όσο και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα θυσιάζουν αυτές τις ανάγκες για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, μόνο το ΚΚΕ καθημερινά προετοιμάζει το λαό και συγκεντρώνει δυνάμεις για τη σύγκρουση και την ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής.

Νωρίς το πρωί, ξεκίνησε η πεζοπορία στα χνάρια της 20ής Ταξιαρχίας στο όρος Βερτίσκος, με μαζική συμμετοχή της ΚΝΕ. Με συνθήματα, όπως, «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», οι συμμετέχοντες έφτασαν στο ύψωμα Χαρβάτα, στα 1.103 μέτρα, από όπου διακρίνεται καθαρά σχεδόν όλο το πεδίο δράσης της 20ής Ταξιαρχίας. Εκεί, ο Σωκράτης Μπουντόλος, Γραμματέας της Οργάνωσης ΑΕΙ - ΤΕΙ της ΚΝΕ, περιέγραψε κορυφαίες στιγμές της ηρωικής δράσης του ΔΣΕ.

Συγκροτημένα πραγματοποιήθηκε η κατάβαση και με πορεία έφτασαν στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία του Σοχού, όπου αντάμωσαν με μέλη και φίλους του Κόμματος κάθε ηλικίας που βρέθηκαν στο χώρο για την εκδήλωση. Εκεί υπήρχε έκθεση φωτογραφίας με στιγμιότυπα από τη ζωή και τη δράση των μαχητών του ΔΣΕ, ενώ περίοπτη θέση είχαν τα ταμπλό με τα ονόματα των μαχητών που έπεσαν νεκροί πολεμώντας μέσα από τις γραμμές της 20ής Ταξιαρχίας και του Λόχου Δημοκρατικής Νεολαίας.

Στη διάρκεια της εκδήλωσης έγινε προσκλητήριο των νεκρών αγωνιστών της 20ής Ταξιαρχίας του ΔΣΕ. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στους νεκρούς αγωνιστές από την περιοχή του Σοχού, όπως ο Στέργιος Ντούλης, ο Κώστας Δάφτσιος, ο Δημήτρης Τελεκάς, ο Αποστόλης Κουπτσιάς, ο Θανάσης Σαρακήνος, ο Κίμωνας Λιόλιος, ο Θεμελιώτης Ντούλης, ο Δημήτρης Σαμαράς, ο Αλκιβιάδης Βουλγαρίδης, τιμημένος αγωνιστής του ΔΣΕ με μετάλλιο για ανδραγαθία, ο Χρήστος και η Βασιλική Σερενίδου, οι ήρωες μαχητές του Λόχου Νεολαίας Κ. Μακεδονίας Γιάννης Ταχματζίδης και Γιώργης Σούλης.

Ονόματα νεκρών μαχητών της 20ής Ταξιαρχίας και του Λόχου Δημοκρατικής Νεολαίας του ΔΣΕ

Στην ομιλία του, ο Ζήσης Λυμπερίδης αναφέρθηκε στις διώξεις που υπέστησαν μετά την απελευθέρωση αγωνιστές που πρωτοστάτησαν στον αγώνα για την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, περιέγραψε τις συνθήκες μέσα από τις οποίες αναγκάστηκαν να ξαναπάρουν τα όπλα.

Οπως είπε, «δεκατρείς μήνες μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο απολογισμός ήταν χιλιάδες δολοφονίες, τραυματισμοί, βασανισμοί, συλλήψεις, λεηλασίες και φυλακίσεις, απόπειρες φόνου και βιασμοί γυναικών.

Από τη συγκέντρωση στην πλατεία του Σοχού

Στα Στεφανινά, λίγα χιλιόμετρα από το Σοχό, δεν είναι που το βράδυ της 12ης Δεκεμβρίου 1946, άντρες των ταγμάτων ασφαλείας και χωροφύλακες περικύκλωσαν το χωριό, δολοφόνησαν 5 (την Χρύσα Τζαβέλλα, 50 χρόνων, την Στεργιανή Τζαβέλλα, 20 χρόνων, την Μελαχρινή Μπεσικιώτη, 20 χρόνων, την Κωνσταντίνα Γουλαρίτη, 35 χρόνων, και την Μάρθα Καραγιάννη, 17 χρόνων) και τραυμάτισαν άλλες 10;

Στη Νιγρίτα δεν είναι που παρακρατικές συμμορίες και τα κρατικά όργανα λυσσασμένα χίμηξαν στον άμαχο πληθυσμό στις 22/7/1947 δολοφονώντας 30 γυναικόπαιδα, ένα βρέφος 6 μηνών και πολλούς φυλακισμένους αγωνιστές;

Τι έπρεπε λοιπόν να κάνουν; Να υποταχθούν ή να οργανώσουν την πάλη και την αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος; Επέλεξαν - και σωστά - το δεύτερο δρόμο.

Ο Δημοκρατικός Στρατός, λοιπόν, γεννήθηκε από τις ασυμφιλίωτες ταξικές αντιθέσεις στην Ελλάδα».

Αναφερόμενος, εξάλλου, στον κοινό στόχο με τον οποίο στρέφονται ενάντια στον αγώνα του ΔΣΕ, τόνισε ότι θέλουν «η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να μείνουν ανήμπορα μπροστά στις συνέπειες της σαπίλας και της βαρβαρότητας του καπιταλισμού, ή να αρκεστούν στην αδιέξοδη πάλη της δήθεν "διόρθωσής" του. Επιδιώκουν να χτυπήσουν την ταξική πάλη σήμερα, προκειμένου να περάσει δίχως κινδύνους για την καπιταλιστική εξουσία η στρατηγική του κεφαλαίου, η διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Στο βήμα της εκδήλωσης ο Ζ. Λυμπερίδης

Τέλος, ο Ζ. Λυμπερίδης κάλεσε τον εργαζόμενο λαό να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα και σε κινητοποίηση, ιδιαίτερα σήμερα που ο κίνδυνος γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι φανερός. Οπως είπε, «περισσότερο από κάθε άλλη φορά απαιτείται λαϊκή αγωνιστική ετοιμότητα απέναντι σε σχεδιασμούς που μπλέκουν τη χώρα μας πιο βαθιά στο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, στη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές».

Και κατέληξε: «Συνεχίζουμε. Κόντρα στο πείσμα των καιρών. Τώρα με μεγαλύτερη επιμονή και δράση, διδασκόμενοι από το παράδειγμα των θρυλικών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ, για να δικαιωθούν τα όνειρά μας μια ώρα αρχύτερα!

Βαδίζοντας σταθερά προς τα 100 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ, είμαστε υποχρεωμένοι να μελετήσουμε, να διδαχτούμε, να παραδειγματιστούμε από την 100χρονη πορεία μας.

Μια πορεία αγωνιστικής δράσης, απαράμιλλου ηρωισμού και θυσιών, μια πορεία που άλλοτε ήταν ανηφορική και κακοτράχαλη, άλλοτε πιο ομαλή, πάντοτε όμως σπουδαία και όμορφη για όποιον και όποια αποφάσιζε να ταυτίσει τη ζωή του μαζί της. Να αφιερώσει δηλαδή τη ζωή του στην πάλη για την απαλλαγή της κοινωνίας από την εκμετάλλευση, για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική προοπτική».

Το εξώφυλλο της έκδοσης και ορισμένες από τις σελίδες που σηματοδοτούν τις ξεχωριστές ενότητες

Το παραπάνω χαρακτηριστικό ντοκουμέντο, μαζί με πλήθος ακόμα παρόμοιων στοιχείων της έκδοσης, αναδεικνύει το πού στηρίχτηκε η αλματώδης ανάπτυξη του κλάδου της κλωστοϋφαντουργίας στην Ελλάδα από τις αρχές του περασμένου αιώνα: Στο πραγματικό ξεζούμισμα ολόκληρων εργατικών οικογενειών και στην πολυποίκιλη στήριξη που παρείχε το αστικό κράτος στους βιομηχάνους καπιταλιστές, όπως η δωρεάν γη, οι δασμοί και οι επιδοτήσεις.

Σε ό,τι αφορά την πρώτη πλευρά, είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα από τον «Νέο Ριζοσπάστη», το 1927, που περιλαμβάνεται στην έκδοση: «Μέσα στα ταπητουργεία αυτά, μας λέγει μια εργάτρια, δουλεύουμε από το πρωί στις 6.30 μέχρι το βράδυ στις 8 συνεχώς, χωρίς v' αναπαυθούμε καθόλου ούτε ακόμη το μεσημέρι για να μπορέσουμε να φάμε το ξερό μας ψωμί. Οι εργοδότες μας για να μην καθήσουμε ούτε μισή ώρα το μεσημέρι μας αναγκάζουνε και την ώρα του φαγητού ακόμα να δουλεύουμε. Κ' έτσι με το ένα χέρι δουλεύουμε και με το άλλο τρώμε το φτωχικό μας φαγητό».

Σε άλλο απόσπασμα διαβάζουμε: «Στο Α' εργοστάσιο ο (17χρονος) εργάτης Ευάγγελος Λιάσκος έκοψε τρία δάχτυλα του χεριού σε ένα γρανάζι. Τον πήγαν στον "Ευαγγελισμό" (...) Ο Ρετσίνας δεν του δίνει αποζημίωση, ενώ το δυστύχημα έγινε εξαιτίας του. Γιατί έχει την απαίτηση από τους εργάτες να του καθαρίζουν τις μηχανές όταν αυτές βρίσκονται σε κίνηση. Οταν δε τολμήσει κανένας εργάτης να σταματήσει το μηχάνημα για να το καθαρίσει, του κόβει 25 δραχμές πρόστιμο»...

Με πολύμηνη προσπάθεια συγκεντρώθηκαν στην έκδοση χρήσιμα στοιχεία, ντοκουμέντα και φωτογραφικό υλικό

Για την έκδοση μίλησε στον «Ριζοσπάστη» η Ελένη Μενεγάκη, μέλος του Γραφείου της ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής, σημειώνοντας την πολύμηνη προσπάθεια συλλογής στοιχείων για να γίνει η έκδοση και να προετοιμαστεί η εκδήλωση που έγινε πριν από λίγες μέρες στη Ν. Ιωνία.

«Δεν μπορούσαμε και δεν το θέλαμε να γράψουμε ολόκληρη την Ιστορία του κλάδου», σημειώνει, και συνεχίζει: «Αξιοποιήσαμε στοιχεία κυρίως από τον "Ριζοσπάστη", από την αρχή της κυκλοφορίας του μέχρι και σήμερα. Θυμίζουμε μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές, αξιοποιώντας και πολύτιμα ντοκουμέντα που αναδεικνύουν τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των κομμουνιστών απέναντι στην αστική εξουσία. Θέλουμε η έκδοση να προκαλέσει το ενδιαφέρον για καλύτερη μελέτη της πείρας από τους ταξικούς αγώνες, τόσο του κλάδου όσο και γενικότερα. Να αναδείξουμε τον πολύτιμο ρόλο του ΚΚΕ στην ανάπτυξη και τον προσανατολισμό της πάλης του εργατικού κινήματος. Το περιεχόμενο της έκδοσης κάνει φανερό ότι το ΚΚΕ ποτέ δεν σταμάτησε να συγκρούεται με την αστική τάξη, ότι οι δεσμοί του με τους εργαζόμενους είναι ακατάλυτοι».

Στα 13 κεφάλαια και τις 117 σελίδες του βιβλίου υπάρχει πλήθος τέτοιων στοιχείων και ντοκουμέντων. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο της ηρωίδας κομμουνίστριας Ηλέκτρας Αποστόλου, που είχε δημοσιευθεί στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» το 1934, με τίτλο «Για την κατάχτηση των 10.000 υφαντουργών των Ποδαράδων», το οποίο διαφωτίζει τα μέλη του Κόμματος για τις δυσκολίες της πάλης, αλλά και για τα καθήκοντα των πρωτοπόρων εργατών.

Ανάμεσα στα συμπεράσματα του αναγνώστη, διαβάζοντας την έκδοση, είναι ότι το πολιτικό προσωπικό των καπιταλιστών, οι κυβερνήσεις τους, μπροστά στην υπεράσπιση της κερδοφορίας τους ποτέ δεν δίστασαν να επιτεθούν με αγριότητα στην εργατική τάξη. Οτι ο καπιταλισμός, σε όλες τις μορφές του, είτε με το αστικό κοινοβούλιο να λειτουργεί, είτε όχι, με όλες τις κυβερνήσεις του, άσχετα από το πώς ονομάζονται, αποτελεί πάντα δικτατορία της αστικής τάξης.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του αγώνα των εργατών στην κλωστοϋφαντουργία «ΑΙΓΑΙΟ», ιδιοκτησίας Καρέλλα, στο Λαύριο, το 1964, που ήταν μια από τις πιο σκληρές αναμετρήσεις με την εργοδοσία. Στις 22/7/1964 η Αστυνομία επιτέθηκε στους απεργούς χρησιμοποιώντας ακόμα και πυροβόλα όπλα. Οι αστυνομικοί την ώρα που χτυπούσαν τους εργάτες φώναζαν: «Δημοκρατία θέλετε; Πάρτε την!».

Χαρακτηριστικές είναι επίσης οι αναφορές της έκδοσης στο βρώμικο ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ξεχωρίζει ως γεγονός η ίδρυση, το 1951, της Ομοσπονδίας Κλωστοϋφαντουργών Ελλάδος (ΟΚΕ), μια πρωτοβουλία ενταγμένη στην προσπάθεια «αποκομμουνιστικοποίησης» του συνδικαλιστικού κινήματος. Μάλιστα, στην έκδοση καταγράφεται το γεγονός ότι στο ιδρυτικό συνέδριο της ΟΚΕ έδωσαν το «παρών» ο διευθυντής του εργατικού τμήματος της αμερικανικής αποστολής και ο εργατικός ακόλουθος της πρεσβείας των ΗΠΑ (!), ενώ περιέχεται και απόσπασμα από τον χαιρετισμό του τελευταίου.

Στην έκδοση, στο κεφάλαιο των μεταπολιτευτικών χρόνων γίνεται αναφορά στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στα εργοστάσια του κλάδου, που έγιναν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και αρχές του '80, όπως στη «ΧΟΥΔΣΟΝ Ελλάς», στην «ΜΠΑΡΚΟ», στην «ΜΠΕΡΚΣΑΪΡ» κ.ά. Χαρακτηριστικό της εποχής είναι ότι οι αγώνες σε επιχειρησιακό επίπεδο δεν είναι πλέον «αυθόρμητοι» και σύντομοι, αλλά καλύτερα οργανωμένοι και πολυήμεροι.

Ξεχωριστό κεφάλαιο αφιερώνεται στην αλλαγή των συσχετισμών στην Ομοσπονδία, η οποία στο 13ο συνέδριό της το 1983 πέρασε στα χέρια των ταξικών δυνάμεων. Στην μπροσούρα σημειώνεται ότι η αλλαγή των συσχετισμών επιτεύχθηκε μετά από μακροχρόνια δουλειά «μυρμηγκιού», με ξεχωριστό στοιχείο την ισχυροποίηση του ΚΚΕ μέσα στα εργοστάσια και το χτίσιμο πολλών εργοστασιακών Κομματικών Οργανώσεων Βάσης.

Επίσης, ξεχωριστό κεφάλαιο στην έκδοση αποτελούν η ίδρυση της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος το 1993 μετά τη συνένωση των τριών κλαδικών οργανώσεων και η ίδρυση του ΠΑΜΕ το 1999. Πρόκειται για τα πρώτα δύσκολα χρόνια της αντεπανάστασης και ταυτόχρονα του μαζικού κλεισίματος των εργοστασίων του κλάδου.

Στο βιβλίο αναδεικνύεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η ίδια η πορεία του κλάδου επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του δρόμου ανάπτυξης που προβάλλει το ΚΚΕ. Οτι σήμερα η κλωστοϋφαντουργία μαραζώνει, τα εργοστάσια ρημάζουν και οι άνεργοι είναι χιλιάδες παρά την υπαρκτή ανάγκη του λαού σε ένδυση, υπόδηση κ.λπ. Η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει ότι εμπόδιο για την ανάπτυξη με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών είναι η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ο έλεγχος από μεγάλα ιδιωτικά μονοπώλια του εμπορίου των αντίστοιχων πρώτων υλών.

Ανάμεσα στα συμπεράσματα με τα οποία κλείνει το βιβλίο σημειώνεται: «Η επαναστατική γραμμή, όχι μόνο σε διακηρυκτικό επίπεδο, αλλά στην πράξη, η δουλειά με τη συγκεκριμένη γραμμή μέσα στην εργατική τάξη και το κίνημά της κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και συσχετισμούς δύναμης, το διαρκές και σταθερό μέτωπο απέναντι στον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό είναι στοιχεία καθοριστικά για το κομμουνιστικό κόμμα και την εξυπηρέτηση του στρατηγικού του στόχου, που ταυτίζεται με την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης».

Από τις συζητήσεις του Σ. Βαρδαλή και του κλιμακίου του Κόμματος με πρόσφυγες

Στο «κέντρο φιλοξενίας» προσφύγων που λειτουργεί στην πρώην Γεωργική Σχολή, αναδείχθηκαν τα οξυμένα προβλήματα των προσφύγων και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, που γίνονται αβίωτες με την πρώτη βροχή, καθώς ο χώρος μετατρέπεται σε απέραντο λασπότοπο και το λίγο βιος τους μέσα στις σκηνές πλημμυρίζει.

Στο χώρο διαμένουν 520 πρόσφυγες, από τους οποίους οι 260 είναι παιδιά και δεν έχουν εμβολιαστεί. Μάλιστα, όπως κατήγγειλε αντιπροσωπεία των προσφύγων που συναντήθηκε με το βουλευτή, στο κέντρο δεν υπάρχει γιατρός. Λειτουργούν 5 χημικές τουαλέτες για τις γυναίκες και άλλες 5 για τους άνδρες, ενώ και το νερό δεν επαρκεί, με αποτέλεσμα να κάνουν μπάνιο χρησιμοποιώντας μπουκάλια με νερό. Οι γυναίκες βράζουν νερό σε αυτοσχέδιες εστίες για να κάνουν μπάνιο τα παιδιά.

Διαμαρτύρονται, επίσης, για το ελάχιστο και κακό φαγητό. Οπως αναφέρθηκε, για πρωινό τρώνε ψωμί και ένα ντοματίνι, ενώ δεν υπάρχει βρεφικό γάλα για τα μικρά παιδιά.

Αυτή την περίοδο, σε διπλανή έκταση γίνεται διάνοιξη του χώρου, προκειμένου να τοποθετηθούν κάποια κοντέινερ για να εγκατασταθούν, ώστε να επιβιώσουν στο δύσκολο χειμώνα.

Ο Σ. Βαρδαλής δήλωσε ότι το ΚΚΕ συνεχίζει τις παρεμβάσεις του μέσα κι έξω από τη Βουλή, για να δημιουργηθούν ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης σε ανοιχτούς και κατάλληλους χώρους προσωρινής φιλοξενίας, σε οικίσκους, όπου θα παρέχεται υγιεινή, σίτιση και εκπαίδευση, δωρεάν νομική βοήθεια και διερμηνεία για τη διεκπεραίωση των αιτημάτων τους, που σχετίζονται με τις διαδικασίες χορήγησης διεθνούς προστασίας. Ξεκαθάρισε, παράλληλα, ότι η μοναδική λύση είναι η ανατροπή των αποφάσεων της ΕΕ που τους εγκλωβίζουν στη χώρα μας και η εξασφάλιση της ασφαλούς μετακίνησής τους στις χώρες πραγματικού προορισμού τους.

Η δραματική έλλειψη προσωπικού, που οδηγεί κλινικές σε υπολειτουργία και τους εργαζόμενους να δουλεύουν καθημερινά στα όρια εξαιτίας της εντατικοποίησης, αναδείχθηκε από την επίσκεψη στο νοσοκομείο των Σερρών.

Σύμφωνα με στοιχεία που αναφέρθηκαν στη συνάντηση με τους εκπροσώπους των δύο σωματείων, σήμερα στο νοσοκομείο απασχολούνται 450 εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων (γιατροί, νοσηλευτές κ.τ.λ.) και απαιτούνται τουλάχιστον άλλοι τόσοι για να λειτουργεί το νοσοκομείο χωρίς προβλήματα και να καλύπτει τις ανάγκες των ασθενών με ασφάλεια.

Οπως αναφέρθηκε, εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού κινδυνεύει να κλείσει η μία από τις δύο Παθολογικές Κλινικές. Στη Νεφρολογική Κλινική απασχολούνται 12, ενώ θα έπρεπε να εργάζονται 20. Στο Τμήμα Χημειοθεραπείας ένας γιατρός και 4 νοσηλευτές εξυπηρετούν 3.500 επισκέψεις το έτος. Μάλιστα, χρέη ογκολόγου εκτελεί ο διευθυντής της Παθολογικής.

Ο Σ. Βαρδαλής διαβεβαίωσε ότι θα αναδείξει τα προβλήματα στη Βουλή. Σημείωσε, όμως, ότι αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής που ακολουθείται και στον τομέα της Υγείας.

Τόνισε ότι είναι ανάγκη σήμερα οι εργαζόμενοι, μαζί με το λαό, να παλέψουν και να συγκρουστούν με αυτή την πολιτική, να διεκδικήσουν αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Πρόνοια, πλήρη και σταθερή εργασία για όλους τους υγειονομικούς, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στο ύψος των σύγχρονων αναγκών.

-- Τη Δευτέρα 3/10, στις 7 μ.μ., στο αμφιθέατρο Δημαρχείου Περιστερίου. Θα μιλήσει ο Πέτρος Αλέπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Την Τετάρτη 5/10, στις 7 μ.μ., στο 1ο ΚΑΠΗ Αγίας Βαρβάρας (Καλατζάκου 7). Θα μιλήσει ο Θοδωρής Σκολαρίκος, μέλος του Γραφείου της Περιφερειακής Επιτροπής Δυτικής Αθήνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.

-- Το Σάββατο 8/10, στις 7 μ.μ., στην αίθουσα του Δημαρχείου Ανω Λιοσίων. Θα μιλήσει ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Το Σάββατο 8/10, στις 7 μ.μ., στο Πνευματικό Κέντρο «Γιάννης Ρίτσος» στο Αιγάλεω. Θα μιλήσει ο Βασίλης Οψιμος, μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Την Κυριακή 9/10, στις 11 π.μ., στο Β' ΚΑΠΗ Αγίων Αναργύρων (Πλαπούτα 2, Μυροφόρες). Θα μιλήσει ο Θοδωρής Σκολαρίκος, μέλος του Γραφείου της Περιφερειακής Επιτροπής Δυτικής Αθήνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.

-- Τη Δευτέρα 10/10, στις 7 μ.μ., στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Πετρούπολης. Θα μιλήσει ο Πέτρος Αλέπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Την Κυριακή 16/10, στις 11 π.μ., στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δήμου Χαϊδαρίου. Θα μιλήσει η Χριστίνα Παναγιωτακοπούλου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Την Κυριακή 16/10, στις 7 μ.μ., στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δήμου Αχαρνών. Θα μιλήσει ο Πέτρος Αλέπης.

-- Σήμερα, Παρασκευή, η ΚΟΒ Χημικής Βιομηχανίας Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ πραγματοποιεί εκδήλωση για τις εξελίξεις στον κλάδο της Χημικής Βιομηχανίας και τις θέσεις του ΚΚΕ, στις 7 μ.μ., στον 7ο όροφο του ΕΚΘ. Θα μιλήσει ο Αγγελος Γεράκης, μέλος του ΤΓ Βιομηχανίας Κ. Μακεδονίας του ΚΚΕ.

-- Αύριο, Σάββατο, η ΤΕ Ικαρίας - Φούρνων του ΚΚΕ πραγματοποιεί συγκέντρωση, στις 8 μ.μ., στην πλατεία Ευδήλου, με θέμα τις πολιτικές εξελίξεις και τις θέσεις του ΚΚΕ. Θα μιλήσει ο Νίκος Καραθανασόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος.

-- Αύριο, Σάββατο, στις 7.30 μ.μ., στο πάρκο απέναντι από το δημαρχείο Αχαρνών (αεροπλάνο), η ΤΟ Μενιδίου - Φυλής του ΚΚΕ διοργανώνει πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση για Ελληνες και μετανάστες εργάτες με πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα και σύνθημα: «Ενώνουμε τη δύναμή μας, κατά της ταξικής αδικίας, του φασισμού και του πολέμου». Θα μιλήσει ο Πέτρος Μαρκομιχάλης, μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.

-- Την Κυριακή 2/10, στις 11 π.μ., στην πλατεία Μπλόκου Δουργουτίου, οι ΚΟ 2ου Διαμερίσματος Αθήνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ διοργανώνουν εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους αγωνιστές πατριώτες του Μπλόκου του Δουργουτίου (9 Αυγούστου 1944). Θα μιλήσει ο Στέφανος Λουκάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Την Τετάρτη 5/10, στις 7 μ.μ., στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Ηπειρωτών (Κλεισθένους 15, 7ος όροφος, Αθήνα) πραγματοποιείται εκδήλωση - συζήτηση Ηπειρωτών με θέμα «Η αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας από κυβέρνηση - κεφάλαιο - ΕΕ και η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ». Θα μιλήσει ο Θέμης Γκιώνης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Την Κυριακή 2 Οκτώβρη, η ΚΟΒ Αγιάσου του ΚΚΕ διοργανώνει εκδήλωση στο «ντάμι της Μπέρδας», όπου στις 2/10/1950, ένα χρόνο μετά την υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού, η τελευταία αντάρτικη ομάδα στη Λέσβο έδωσε μάχη περικυκλωμένη από υπέρτερες δυνάμεις. Από τους μαχητές Θεοδοσίου, Πασχαλιά, Παπαθανασίου, Καριτέλλη, Αγρίτη και Μπούσδο, μόνο ο τελευταίος τραυματισμένος καταφέρνει να γλιτώσει.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης έχει ως εξής: Αναχώρηση με αυτοκίνητα από την Αγιάσο στις 9 π.μ., με προορισμό την περιοχή Ξίνας Μάνα, απ' όπου το σημείο της εκδήλωσης απέχει περίπου μισή ώρα πεζοπορίας.