Σάββατο 30 Ιούλη 2022 - Κυριακή 31 Ιούλη 2022
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ
30 χρόνια από τον θάνατο της ασυμβίβαστης και ανήσυχης θεατρίνας

30 χρόνια φέτος που δεν ξανακούστηκε η φωνή της στο τραγούδι «Χάθηκα μέσα στη ζωή μου», από το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Διαμάντια και μπλουζ».

Δεν ξαναμαζεύτηκαν από τότε, γύρω της, να την ακούσουν να το τραγουδάει οι θεατρικοί και κινηματογραφικοί εαυτοί της, η Βιρτζίνια, η Εντα, η Μήδεια, η Ηλέκτρα, η Μάρθα, η Αντιγόνη, η Μυρρίνη, η Λιούμποβα, η Θεοδώρα, η Ιωάννα, η Κορντέλια, ούτε η Λίλα, η Νίκη, η Μίκα, η Μαντώ, η Ελένη, η Λόλα. Τον Ιούλη της οριστικής σιωπής του 1992, η «Αννα» πήρε μαζί της όχι μόνο τους στίχους της Αναγνωστάκη και την εξαίσια μουσική της Καραΐνδρου, αλλά κι εκείνο τον σπαραγμό της φωνής της Τζένης Καρέζη.

«Αύγουστος, φώτα στην παραλία

τα πλοία φεύγουν για τα νησιά.

Φεύγουν οι φίλοι, φεύγουν τα πλοία.

Με γέλασες και είναι αργά.

Ηρθε ο Σεπτέμβρης, ήρθε ο χειμώνας

στην παραλία τη σκοτεινή.

Χάθηκα μέσα στη ζωή μου,

χάθηκες μέσα στη βροχή».

Πριν μπει ο Αύγουστος, πριν πάει στο Πήλιο, πριν σχεδιάσει τη νέα παράσταση, χάθηκε και μαζί της χάθηκαν όλες αυτές που έπλασε, που τους έδωσε πνοή και υπόσταση στη σκηνή και στην οθόνη, που τους δάνεισε το σώμα της, την ανάσα της, τη φωνή της, το νευρικό της σύστημα.

Ηταν ασυμβίβαστη και ανήσυχη θεατρίνα η Καρέζη, με ισχυρό καλλιτεχνικό εκτόπισμα, εκρηκτική προσωπικότητα, με σπάνια ομορφιά και δυναμική ψυχή. Μια λαμπερή σουπερστάρ, που ήταν όμως απολύτως αντιστάρ, γιατί ήταν γειωμένη, ντόμπρα, αυθεντική, μαγκιόρα και εντυπωσιακά ειλικρινής.

Σ' αυτούς που προσπαθούσαν να την αποκωδικοποιήσουν, τους διευκόλυνε δηλώνοντας: «Τι είδους πλάσμα είμαι; Είμαι εγωίστρια, πεισματάρα, ισχυρογνώμων, κυκλοθυμική. Με άλλα λόγια, είμαι δύσκολη περίπτωση».


Για το παροιμιώδες πείσμα της μάλλον είχε δίκιο. Ελεγε η μαμά της: «Είναι ο πιο πεισματάρης άνθρωπος που ξέρω! Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλει κάτι στο μυαλό της και να μην το πετύχει».

Οσα ονειρεύεται τα πετυχαίνει πράγματι. Ηθελε να είναι άριστη μαθήτρια στο σχολείο, το καταφέρνει. Ηθελε να πρωτοστατεί στις καλλιτεχνικές δραστηριότητες της τάξης, το κάνει. Της άρεσε να λέει ποιήματα, να γράφει σκετσάκια και να τα σκηνοθετεί. Να οργανώνει παραστάσεις. Να έχει το γενικό πρόσταγμα στις σχολικές γιορτές, για όλες τις τάξεις του σχολείου.

Τα κάνει όλα και μάλιστα με υποδειγματική επαγγελματική ευσυνειδησία και συνέπεια.

Οπου δεν παίζει η ίδια, δίνει οδηγίες: «Αυτό το ποίημα δεν είναι καλό για την περίσταση». «Αυτό το σκετς είναι πολύ μεγάλο. Ανάμεσα σ' αυτό και στο άλλο, θέλει ένα τραγούδι». Κάνει και διανομές. «Ολα αυτά είναι η ζωή της. Και οι σοφοί της δάσκαλοι το έχουν καταλάβει και την αφήνουν να ανοίξει τα φτερά της...», διαβάζω από το οπισθόφυλλο της βιογραφίας της «ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΖΩΗΣ» των εκδόσεων «Καστανιώτη».

Ομορφιά, τρυφερότητα και παιδεία

«Ενώπιος ενωπίω με την ομορφιά και την τρυφερότητα, ή πνίγεσαι να εκφράσεις αμέσως αυτό που νιώθεις να σε συγκλονίζει, ή αντίθετα μένεις εν σιωπή, συντετριμμένος γοητευτικά από ένα τέτοιο φως. Αυτό το φως είναι η Τζένη Καρέζη», είχε πει ο Αντώνης Σαμαράκης.


Και η Μελίνα Μερκούρη:

«Το θέατρο ήταν το οξυγόνο για την Τζένη. Είχε λατρεία στο θέατρο. Είχε παιδεία, έγραφε ωραία, έπαιζε ωραία. Η αξιοπρέπεια ήταν πάνω απ' όλα. "Θα παίξω τον Γυάλινο Κόσμο, μου έλεγε, όταν θα γίνω καλά". Πάντα ονειρευόταν ρόλους. Κι όλο έκανε σχέδια».

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η μητέρα της η Θεανώ ήταν δασκάλα, ένας τρυφερός και καλλιεργημένος άνθρωπος, ενώ ο μπαμπάς της ο Κώστας Καρπούζης, ένας αυστηρός γυμνασιάρχης, βαθιά συντηρητικός και αυταρχικός.

Αν και προσωπικός φίλος του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, κάποια στιγμή συγκρούεται άγρια μαζί του κι εκείνος τον τιμωρεί με δυσμενείς μεταθέσεις σε Σύρο και Θεσσαλονίκη. Εκεί η μικρή Ευγενία μπαίνει εσωτερική στο Γαλλικό Σχολείο Καλογραιών, και όταν βγαίνει απ' αυτό, όλοι την φωνάζουν Τζένη. Στη Θεσσαλονίκη βιώνει τη φρίκη της Κατοχής. Στο βιβλίο της γράφει: «Κατοχή. Πείνα, βομβαρδισμοί και καταφύγια. Κι ένα κοριτσάκι, η Ευγενούλα πολύ άρρωστο. Θα 'ναι δεν θα 'ναι πέντε χρονών. Η μαμά του δεν μπορεί να το σηκώσει από το κρεβάτι. Και κείνο φοβάται. Ακούει τους άλλους να τρέχουνε, τα άλλα παιδάκια να φωνάζουνε, τις μπόμπες να πέφτουνε, βλέπει τη γιαγιά του και τον πατέρα του να φεύγουν τρομαγμένοι με τους άλλους, και το πιάνουν τα κλάματα. Και τότε η μαμά του, για να το παρηγορήσει, πάει και βάζει στο γραμμόφωνο την Ενάτη του Μπετόβεν. Και το δωμάτιο γεμίζει μάγια».

Εκεί ίσως νιώθει για πρώτη φορά τι σημαίνει για την ψυχή η Τέχνη. Νιώθει όμως και την αγριότητα και τον παραλογισμό του πολέμου, όταν μαθαίνει την εκτέλεση των δύο Εβραίων συμμαθητών της, του Αλβέρτου και της Ιουδίθ.

Η ζωή προχωράει. Η νεαρή Τζένη συνεχίζει την εκπαίδευσή της στις Καλόγριες στο Saint Joseph στην Αθήνα. O πατέρας της, βλέποντας πόσο καλή είναι στην έκθεση και τα φιλολογικά, ονειρεύεται να την δει δημοσιογράφο. Εκείνη συνεννοείται κρυφά με την μητέρα της να δώσει εξετάσεις στο Εθνικό. Εχει πραγματοποιήσει και μια ηρωική οκταήμερη απεργία πείνας προκειμένου να κάμψει τη σθεναρή αντίστασή του.


Ο Καρπούζης ανακαλύπτει τη συνωμοσία, όταν η Τζένη είναι ήδη στην πρώτη τάξη του Εθνικού και φυσικά γίνεται το σώσε. Σηκώνει μάλιστα το χέρι και της δίνει ένα δυνατό χαστούκι. Η νεαρή αρπάζει το χέρι του, το κατεβάζει με δύναμη και του λέει: «Αυτό δεν θα ξανασυμβεί ποτέ!». Παίρνει την μητέρα της και φεύγουν από το σπίτι. Τον εγκαταλείπουν. Πηγαίνουν στην Αθήνα και μένουν στην οδό Χέυδεν, μαζί με τους συγγενείς της μητέρας της.

Με τον πατέρα της αποξενώνονται. Μία μόνο φορά τον είδε, όταν γέννησε τον γιο της, κι άλλη μία όταν πέθαινε.

Ο Κώστας Καζάκος είχε αποκαλύψει σε παλαιότερη συνέντευξή του: «Μας ειδοποίησαν ότι τον χτύπησε ένα φορτηγό και τον είχαν στο "Λαϊκό", σε κώμα. Τρέξαμε μέσα στη νύχτα και τον βρήκαμε σε ένα ράντζο. Η Τζένη άρχισε να φωνάζει να φέρουμε γιατρούς από τη Γαλλία, όμως ήταν θέμα ωρών, όπως της έλεγαν οι γιατροί. Το άλλο βράδυ, μετά την παράσταση, μπαίνουμε στο δωμάτιο όπου πλέον τον είχαν μεταφέρει και μέσα στο μισοσκόταδο πλησιάζουμε στο προσκεφάλι του, από τη μία μεριά η Τζένη, από την άλλη εγώ. Είχε κλειστά τα μάτια του, δεν τα άνοιξε ποτέ, κι όταν η Τζένη έσκυψε επάνω του, τον άκουσα να λέει "Ευγενούλα". Μου κόπηκαν τα γόνατα, την έπιασαν τα κλάματα την Τζένη. Δεν ξαναμίλησε εκείνος».

Μονόδρομος ο θρίαμβος!


Ο δρόμος μπροστά της είναι πια ολάνοιχτος. Ο δάσκαλός της στη Δραματική Σχολή Αγγελος Τερζάκης την βαφτίζει Καρέζη και ένα τηλεγράφημα που παραλαμβάνει η μητέρα της σηματοδοτεί το λαμπρό της ξεκίνημα.

«Θίασος Κοτοπούλη ευρίσκεται εις Πάτρας. Συναντήσατε Κον Μυράτ στο ξενοδοχείο του. Σας προτείνουμε συνεργασία στο θέατρο Ρεξ δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη. Γιώργος Χέλμης».

Ο Δημήτρης Μυράτ είναι ο πρώτος άνθρωπος που συζητάει μαζί της επαγγελματικά: «Δεσποινίς, τον Οκτώβριο αρχίζουμε στο Ρεξ με την "Ωραία Ελένη". Ξέρετε ότι η πρωταγωνίστρια του θεάτρου είναι η Μελίνα Μερκούρη. Σας πληροφορώ πως ο ρόλος είναι εξίσου μεγάλος, αν όχι μεγαλύτερος από τον δικό της. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: θρίαμβο ή καταστροφή! Διακόψτε, λοιπόν, τον παραθερισμό σας, γυρίστε το γρηγορότερο στην Αθήνα και περιμένετέ με. Σε λίγες μέρες αρχίζουμε πρόβες».

Η Τζένη ξέρει ότι ο θρίαμβος είναι μονόδρομος γι' αυτήν. Το θέλει και το πιστεύει. Οταν ανεβαίνει στη σκηνή και παίζει, ο Καραγάτσης γράφει γι' αυτήν: «Ας θυμηθούμε πως τούτο το φθινόπωρο του 1954 χάρισε στο ελληνικό θέατρο μια νέα ηθοποιό με μεγάλο μέλλον: την Τζένη Καρέζη».

Μετά από την Μελίνα και τον Διαμαντόπουλο, παίζει δίπλα στην Παξινού στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα», του Λόρκα. Οι δάσκαλοί της την καμαρώνουν, ο Ροντήρης, ο Τερζάκης, η κυρία Κατερίνα, αλλά και ο πρώτος της έρωτας, ο Γιώργος Παππάς.

Τι πίστευε η Καρέζη για το θέατρο;

«Το θέατρο - έλεγε - είναι κρησάρα και καθρέφτης. Δεν σηκώνει φιλανθρωπίες. Αν δεν αξίζεις θα σε πετάξει έξω. Το κοινό επιλέγει τους εκλεκτούς του. Είμαστε εκλεγμένοι, όχι δοτοί, ούτε καν επικρατείας!».

Και τι αισθανόταν όταν τη χειροκροτούσαν; «Ρίγος», έλεγε. «Είναι η καλύτερη στιγμή του ηθοποιού. Οταν παίζεις, είσαι απομονωμένος από τον άλλο κόσμο. Το χειροκρότημα σε ξαναφέρνει στην πραγματικότητα. Και βλέπεις ότι η προσπάθειά σου έφερε το αποτέλεσμα. Σε χειροκροτούν και υποκλίνεσαι. Στιγμή συγκλονιστική».


Το αφιέρωμα συνεχίζεται στο επόμενο φύλλο του «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου».


Της
Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ

Τα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και ο ρόλος του Πολιτισμού

Αποσπάσματα από τη σχετική ομιλία στο Φεστιβάλ της ΤΟ Καλλιτεχνών Αττικής της ΚΝΕ

Το παράδειγμα του πίνακα «Ρωσίδες χορεύτριες» του Ντεγκά, που μετονομάστηκαν σε «Ουκρανές χορεύτριες» από την Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου
Το παράδειγμα του πίνακα «Ρωσίδες χορεύτριες» του Ντεγκά, που μετονομάστηκαν σε «Ουκρανές χορεύτριες» από την Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου
Η Επιτροπή Πολιτισμού του ΚΣ της ΚΝΕ πήρε την πρωτοβουλία να διοργανώσει ομαδική εικαστική έκθεση με θέμα τον πόλεμο και τις συνέπειές του, στις κεντρικές εκδηλώσεις του 48ου Φεστιβάλ στην Αθήνα και για τον σκοπό αυτό προσκαλεί κάθε δημιουργό από τον χώρο των εικαστικών τεχνών να συμμετάσχει με σύγχρονο έργο.

Στόχος της Οργάνωσης, όπως σημειώνει στο κάλεσμά της, είναι «να στρέψει τον μεγεθυντικό φακό της τέχνης στην πραγματικότητα και την αλήθεια που μένει στο περιθώριο των μεγάλων καλλιτεχνικών διοργανώσεων», αφού «αυτοί που χωρίζουν τον κόσμο, αποφάσισαν να στρέψουν και το όπλο της τέχνης ενάντια στην αλήθεια, σε αυτό που είναι δίκαιο για τους λαούς».

Σε αυτή την προσπάθεια, από την πρώτη στιγμή του πολέμου να αξιοποιηθεί ο Πολιτισμός ως εργαλείο χειραγώγησης, λογοκρισίας και αντιστροφής της πραγματικότητας, αναφέρθηκε αναλυτικά η Βιβή Σιώρα, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής και Γραμματέας της ΤΟ Καλλιτεχνών του ΚΚΕ, στην ομιλία της στο Φεστιβάλ της TO Καλλιτεχνών Αττικής της ΚΝΕ, με θέμα «Τι απαντάμε μπροστά στα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού πολέμου - Ο ρόλος του Πολιτισμού». Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα της ομιλίας της.

***

«Κάθε πόλεμος ντύνεται με αφηγήματα που τον προετοιμάζουν ηθικά, ιδεολογικά στους λαούς. Εχουμε ζήσει ιστορικά "μεγάλες Ιδέες", "πολέμους ενάντια στην τρομοκρατία", "ειρηνευτικές αποστολές", πολλά χρώματα και υφές υποτιθέμενων επαναστάσεων, υπάρχουν αναρίθμητα. (...)

Στα εθνικιστικά - και από την πλευρά της Ρωσίας και της Ουκρανίας - αφηγήματα, στις από επιτελεία κατασκευασμένες ψεύτικες εθνοτικές διαφορές, ο πολιτισμός παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, διαμόρφωσης ηθικού, άποψης, γνώσης, ως εργαλείο παραγωγής και αναπαραγωγής της επικρατούσας, της αστικής άποψης για τη ζωή και το μέλλον.

Το κάλεσμα της Επιτροπής Πολιτισμού του ΚΣ της ΚΝΕ
Το κάλεσμα της Επιτροπής Πολιτισμού του ΚΣ της ΚΝΕ
Στην Ουκρανία το 2014, πέρα από το μπαράζ αποκαθήλωσης Σοβιετικών μνημείων και αγαλμάτων, προχώρησαν ακόμα περισσότερο. Μετέτρεψαν το πρόσωπο από άγαλμα του Λένιν σε άγαλμα Νταρθ Βέιντερ, για να θυμίζει λέει το "κακό" από τον σοσιαλισμό. Ολα αυτά βεβαίως και με τη στήριξη της ΕΕ.

Ενταση της λογοκρισίας με το ξέσπασμα του πολέμου

Με το ξέσπασμα του πολέμου υπήρξε ένταση λογοκρισίας, απαγορεύσεων, πολεμικών κυρώσεων στον χώρο του πολιτισμού, της δημοσιογραφίας, των διαδικτυακών μέσων και από τις δύο στρατιωτικές πλευρές.

  • Το fabiofest αφαιρεί το βραβείο Κριστιάν από τον Σέρβο Εμίρ Κουστορίτσα, για την προσφορά του στον κινηματογράφο.
  • Ο Τουγκάν Σοχίεφ παραιτείται και από τη θέση του διευθυντή των Μπολσόι, αλλά και από την Εθνική Ορχήστρα της Τουλούζης στη Γαλλία, γιατί του ζητούσαν και οι δύο πλευρές να διαλέξει στρατόπεδο.
  • Η ΜΕΤ διακόπτει σχέσεις με κάθε Ρώσο καλλιτέχνη, ενώ ξεκινάει την όλη ιστορία με την αναπαραγωγή του Εθνικού Υμνου της Ουκρανίας παγκοσμίως.
  • Ο Λευκορώσος σκηνοθέτης Σεργκέι Λόσνιτσα αποβλήθηκε από την Ουκρανική Ακαδημία Κινηματογράφου γιατί είπε ότι και οι Ρώσοι σκηνοθέτες είναι καλοί άνθρωποι, ότι δεν πρέπει να αποκλείονται οι ταινίες τους, όπως έγινε στα πιο γνωστά ευρωπαϊκά φεστιβάλ, ενώ ο ίδιος κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, γιατί δεν πήρε θέση απέναντι στον πόλεμο.
  • Η Εθνική Πινακοθήκη του Ηνωμένου Βασιλείου άλλαξε τον τίτλο του διάσημου πίνακα του Γάλλου ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Εντγκαρ Ντεγκά (1834 - 1917), που βρίσκεται στη συλλογή της, από "Ρωσίδες Χορεύτριες" σε "Ουκρανές Χορεύτριες"!
  • Αντίστοιχα και στη Ρωσία και στην Ευρώπη, τα ΜΜΕ αξιοποιούν από fake news, απολύσεις, λογοκρισία στο διαδίκτυο, προσπαθούν με κάθε τρόπο να ελέγξουν το "και" και την "τελεία" της κάθε είδησης.
  • Στο Φεστιβάλ Καννών και τον χαιρετισμό σε αυτό από τον Ζελένσκι, εύστοχα ο γνωστός σκηνοθέτης Γκοντάρ σχολίασε: "(...) τώρα φανταστείτε ότι ο ίδιος ο πόλεμος είναι αυτή η αισθητική που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια ενός παγκόσμιου φεστιβάλ, του οποίου οι ενδιαφερόμενοι είναι τα κράτη - μέλη που βρίσκονται σε σύγκρουση"...
Αντίστοιχα στη χώρα μας

Στη χώρα μας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, καθώς η ελληνική κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, στηρίζουν σθεναρά το δόγμα της "γεωστρατηγικής αναβάθμισης". Δηλαδή ότι αν κάνουμε τα πάντα για το ΝΑΤΟ, θα έχουμε ασφάλεια, πλεονεκτήματα και ανταλλάγματα. Μάλιστα η μόνη κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα Συμφωνία για τις Βάσεις που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση ήταν ότι έπρεπε να κάνουμε και άλλη μια βάση στη Σκύρο, να παζαρέψουμε καλύτερα!

Για αυτό η κυβέρνηση σε συνεννόηση με τα κράτη - μέλη της ΕΕ, που έπραξαν αντίστοιχα, έτρεξε να συνεισφέρει στον πόλεμο, μέσα από την Αλεξανδρούπολη, το άδειασμα των νησιών από αντιαρματικά αμυντικά συστήματα, για να πάνε στην Ουκρανία, την αποστολή Καλάσνικοφ, έμψυχου δυναμικού στην Ουκρανία και αλλού εκτός συνόρων.

  • Ετσι λοιπόν από την πρώτη στιγμή ξεσπάσματος του πολέμου, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έκανε έκτακτες προβολές με αφορμή την Ουκρανία, που το περιεχόμενό τους ήταν κατά του σοσιαλισμού, κατά της ΕΣΣΔ, όχι κατά του πολέμου.
  • Ακυρώνεται η "Λίμνη των Κύκνων" στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
  • Ενα από τα σεμινάρια που έγιναν γύρω από τη θεματική πόλεμος στην Ουκρανία, έγινε στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, με καθηγήτρια από τις ΗΠΑ, με θέμα τον ρόλο του φεμινιστικού χιπ χοπ μετά το 2014 στην Ουκρανία, μετά δηλαδή από το πραξικόπημα, που προετοίμαζε το έδαφος ΝΑΤΟποίησης και πίεσης από την πλευρά των ΗΠΑ.
  • Μέσα από το #standwithUkraine και την καμπάνια γύρω από αυτό, η κυβέρνηση, αλλά και άλλες δυνάμεις που αυτοαποκαλούνται προοδευτικές, πρόσφεραν υποτίθεται αλληλεγγύη στους Ουκρανούς πρόσφυγες, στηρίζοντας όμως τον Ζελένσκι, τον έναν μακελάρη από τους δύο, διαλέγοντας πολεμικό στρατόπεδο. Αυτή άραγε είναι στάση υπέρ της ειρήνης;
Τι θέλουν να κρύψουν

Οποιος σήμερα καταδικάζει τον πόλεμο στην ουσία του, συντάσσεται στην πράξη ενάντιά του, καταδικάζει και τις δύο πλευρές, τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα, στέκεται με τους λαούς. Ο ρωσικός λαός δεν έχει ανάγκη, δεν κερδίζει κάτι από το αφήγημα του κάθε Πούτιν. Ο ουκρανικός λαός δεν κερδίζει κάτω από την ομπρέλα του κάθε Ζελένσκι. Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να "τσιμπήσει" κάτω από το αφήγημα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης και της υποτίθεται αναγκαστικής εμπλοκής στον πόλεμο. Ο τουρκικός λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα από το αφήγημα της "Γαλάζιας πατρίδας" κ.ο.κ.

Το ίδιο το ΝΑΤΟ και οι δήθεν σύμμαχοι μέσα στο ΝΑΤΟ είναι οι πρώτοι που θα ωφεληθούν από ένα γκριζάρισμα του Αιγαίου, από ένα θερμό επεισόδιο. Αυτό γιατί διευκολύνονται στην εκμετάλλευση ενός σημαντικού μεγάλης σημασίας ενεργειακού κόμβου, ο έλεγχος του οποίου καθορίζει και επιδρά στην ενεργειακή εξάρτηση ή όχι της Ευρώπης.

Ακριβώς για αυτό, πέρα από τις πυρκαγιές, την πολιτική προστασία κ.ο.κ., αυτό το καλοκαίρι αναμένεται θερμό. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και τις ΚΝΕ καλούμε όλο τον λαό, όπου και αν βρίσκεται, να έχει επαγρύπνηση, να κινητοποιηθεί, να απαντήσει στα σχέδια εμπλοκής της χώρας μας σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο.

Μετά και από τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, επιβεβαιώνεται η θέση μας, πως η βαθύτερη ενεργή συμμετοχή της χώρας μας σε αυτό μόνο ανασφάλεια μπορεί να προκαλεί, μόνο ειρήνη δεν μπορεί να φέρει. Μιλάμε για έναν οργανισμό που επεκτείνεται παγκόσμια, ακόμα πιο οργανωμένα για επεμβάσεις παντού, που άνοιξε έως και Ταμείο Καινοτομίας, δηλαδή ανοίγει ένας νέος κύκλος πολεμικής χρηματοδότησης Ιδρυμάτων και ιδιωτών από το ΝΑΤΟ για έρευνα, για νέες πολεμικές μηχανές. Ολα αυτά φυσικά με δισ. ευρώ από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, με λεφτά των λαών.

Τελικά, όμως, αυτό που καθημερινά αποδεικνύεται, είναι πως αυτή η βαρβαρότητα, ο καπιταλισμός, αδυνατεί όλο και περισσότερο να απαντήσει στα καίρια ερωτήματα, να καλύψει τις ανάγκες της σύγχρονης ζωής, σε όλα τα επίπεδα, από την αξιοπρεπή σταθερή δουλειά, την υγεία, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, τις ίδιες τις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις. (...)

Ολο αυτό είναι ένας τροχός που θέλει να μας γυρίσει πίσω.

Μπορούμε να βάλουμε τον σπόρο της αμφισβήτησης και του χτισίματος μιας νέας κοινωνίας

Σήμερα όμως υπάρχουν πολλές σπίθες που επιβεβαιώνουν τους στίχους του Μπρεχτ από το «Πολεμικό εγχειρίδιο πολέμου»: «Ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ, μόνο που έχει ένα ελάττωμα, ξέρει να σκέφτεται».

Αυτή την περίοδο συνυπάρχει οργή, αγανάκτηση, ανέχεια, πολλές φορές φόβος, αβεβαιότητα.

Εκεί που οι εργαζόμενοι με τα δικά τους χέρια, μαζί με τους κομμουνιστές πάλεψαν κόντρα σε αυτό που φάνταζε παντοδύναμο, ισχυρό, είτε απέναντι σε κυβερνήσεις, είτε απέναντι στην εργοδοσία, τότε είχαν και νίκες, νίκες σημαντικές. (...)

Στην Ελλάδα έχουμε τα πιο υψηλά ποσοστά της κοινής γνώμης ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στην εμπλοκή της χώρας σε αυτόν και αυτό τους πονάει. Μάλιστα εκατοντάδες καλλιτέχνες στο θέατρο, ορχήστρες, στο τραγούδι, εικαστικοί, σκηνοθέτες, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να μην περάσει το ΝΑΤΟικό αφήγημα, είτε μέσα από εθνικούς ύμνους, δηλώσεις, αντικομμουνισμό κ.ο.κ. Μαζεύτηκαν πάνω από χίλιες υπογραφές καταδίκης, έγιναν αντιπολεμικές συναυλίες, κινητοποιήσεις, καλλιτεχνικά δρώμενα, δηλώσεις. (...)

Μπορούμε να βάλουμε τον σπόρο όχι μόνο της αμφισβήτησης, αλλά και της δημιουργίας, του χτισίματος μιας κοινωνίας από εμάς για εμάς, από τους πολλούς για τους πολλούς, από τον λαό για τον λαό.

Μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς πολέμους και κατασκευασμένες αντιθέσεις, που καθετί νέο, κάθε επίτευγμα θα εξυπηρετεί και θα διευκολύνει τους πολλούς, δεν θα στρέφεται εναντίον τους.

Που η τέχνη και ο πολιτισμός θα βρουν την πραγματική τους θέση, θα δίνονται απλόχερα σε όλη την κοινωνία ως μέσο διαπαιδαγώγησης του νέου ανθρώπου, ψυχαγωγίας και όχι ως πεδίο χειραγώγησης, λογοκρισίας, προβολής της εμπορευματοποίησης της ζωής, του ατομισμού, του ανταγωνισμού για μια θέση, για έναν ρόλο, ως ελεύθερες επιλογές για τη νεολαία».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ