Βλέπουν ...φως και ετοιμάζονται να μπουκάρουν. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ ο λόγος, που μπορεί να έχουν τα χέρια τους λερωμένα από τα βρώμικα αντεργατικά μέτρα που ψήφισαν ως κυβερνήσεις, αλλά τώρα παίρνουν «θέσεις μάχης» για τον νέο γύρο της αντεργατικής επίθεσης με τον νόμο - έκτρωμα της ΝΔ. «Μητέρα των μαχών» χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την απεργία της 6ης Μάη και κάνει συναντήσεις με συνδικαλιστές, την ίδια στιγμή που στελέχη του στο συνδικαλιστικό κίνημα καταψηφίζουν την απεργία σε κάμποσα σωματεία, όπως των Σούπερ Μάρκετ, της Ενέργειας, των Τραπεζών κ.ά. Βάζει μάλιστα ως «συντονίστρια» της «μητέρας των μαχών» την Μ. Ξενογιαννακοπούλου, που δεν υπάρχει μνημόνιο και εφαρμοστικός νόμος που να μην το ψήφισε. Και δώστου το κλάμα για τις «ελαστικές σχέσεις» εργασίας, και δώστου η αγωνία για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες που καταπατούνται ή για το θάψιμο της κυριακάτικης αργίας, που η δική του κυβέρνηση κατάργησε. Από κοντά και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, που ψάχνει να φορέσει τα «λεβέντικά» του για να δώσει κι αυτό τη μάχη ενάντια στις «ιδεολογικές εμμονές» και τα «προεκλογικά γραμμάτια» (sic!) που ξεπληρώνει η ΝΔ με το νομοσχέδιο της 10ωρης δουλειάς.

Η πρόκληση και των δύο βγάζει μάτι. Οπως και η χυδαία προσπάθειά τους να αξιοποιήσουν το εργατικό κίνημα και τη δράση χιλιάδων σωματείων, που οργανώνεται κόντρα σε «θεούς και δαίμονες», ως «κολυμβήθρα», μπας και πλασαριστούν σε καλύτερες θέσεις για μια επόμενη κυβερνητική εναλλαγή. Τα καμώματά τους τα ξέρουν καλά οι εργαζόμενοι, όπως ξέρουν και ότι ο εργασιακός μεσαίωνας που ζουν έχει την υπογραφή όλων των κυβερνήσεων. Οτι η στρατηγική που όλοι μαζί υπηρετούν, της ανταγωνιστικότητας και της στήριξης της κερδοφορίας, είναι αυτή που απαιτεί την ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη. Τι σόι «στήριξη» λοιπόν στον αγώνα της εργατικής τάξης μπορούν να παράσχουν αυτές οι δυνάμεις; Το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι μια ακόμα υπονόμευση στην πράξη. Γι' αυτό και η θωράκιση του δύσκολου αγώνα που έχει μπροστά της η εργατική τάξη απαιτεί και την απόρριψη κάθε προσπάθειας «διπλαρώματος» που κάνουν χτεσινοί και αυριανοί κυβερνητικοί χαλίφηδες...

Την Πρωτομαγιά ο Τζ. Μπάιντεν συμπληρώνει 100 μέρες στην Προεδρία και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν έχει αφήσει ήδη το «αποτύπωμά» του στις διεθνείς εξελίξεις. Οχι όμως για τους λόγους που τον εκθείαζαν όλοι προεκλογικά, προβλέποντας ότι με την εκλογή του ο κόσμος θα γίνει πιο «συνεργατικός», πιο «ειρηνικός» και πιο «ασφαλής», αλλά για τα ακριβώς αντίθετα. 100 μέρες μετά, ο κόσμος μας είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από «ειρηνικός» και «ασφαλής», όπως συνέβαινε άλλωστε και επί Τραμπ. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία και στα άλλα μέτωπα το μαρτυρούν. Αλλά και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, η αλλαγή των συνθημάτων του Τραμπ δεν άλλαξε και τις προτεραιότητες στην οικονομική και εξωτερική πολιτική, που είναι να διαφυλάξει το αμερικανικό κεφάλαιο με κάθε τρόπο την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία έναντι των ανταγωνιστών. Οσο για τη φυλετική βία, που ήταν από τα βασικά ζητήματα στην προεκλογική αντιπαράθεση, η αστυνομία συνεχίζει κανονικά τη «δουλειά» της, δολοφονώντας έναν Αφροαμερικανό ή Λατινοαμερικάνο σχεδόν κάθε μέρα. Με αφορμή λοιπόν τις 100 μέρες της κυβέρνησης Μπάιντεν, πέφτει και στη χώρα μας το τελευταίο φύλλο συκής όλων εκείνων των αστικών κομμάτων, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, του ΜέΡΑ25, που έσταζαν μέλι για τον Μπάιντεν, καλλιεργώντας προσδοκίες για την κυβερνητική εναλλαγή στις ΗΠΑ, που σύντομα αποδείχτηκαν αέρας κοπανιστός...