Με απόλυτη πίστη στην ιερή εντολή του κεφαλαίου «η δουλειά των εργατών να αυξάνει διαρκώς τα κέρδη των καπιταλιστών», η κυβέρνηση κατέθεσε τελικά ένα νόμο που δικαίως χαρακτηρίστηκε λαιμητόμος από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Από την αρχή της βδομάδας, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες είχαν μπροστά τους απτό το περιεχόμενο της εξάμηνης διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους «θεσμούς»: Ενα βαρύ φορτίο που οι εργάτες καλούνται να πληρώσουν με νέες θυσίες. Και μάλιστα, εκτός των άμεσων επιπτώσεων, με πρόβλεψη για νέα μέτρα - ρεζέρβα για εφαρμογή από το 2018.

Το νέο νομοσχέδιο δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Διαμορφώνει ένα νέο τοπίο στην Ασφάλιση, όπου η συμμετοχή του κράτους και της εργοδοσίας περιορίζεται δραστικά, ανοίγοντας το δρόμο για να κυριαρχήσουν τα κοράκια της ιδιωτικής ασφάλισης και να μετατραπεί η Ασφάλιση σε ατομική υπόθεση.

Πρόκειται - εκτίμησε το ΠΑΜΕ - για μια σαρωτική επίθεση, με στόχο όχι απλά τη μείωση συντάξεων και λοιπών παροχών, αλλά τη διάλυση της εναπομείνασας Κοινωνικής Ασφάλισης.

Οσο κι αν η κυβέρνηση μιλά για «σκληρή διαπραγμάτευση», τα χειροκροτήματα τόσο των εργοδοτικών οργανώσεων, όσο και οι ομολογίες του κουαρτέτου περί συμφωνίας στο 95% των κοινών, πλέον, στόχων, είναι αποκαλυπτικά για το ποιος είναι βέβαιος ότι θα κερδίσει απ' αυτήν την πολιτική και ποιος θα χάσει.

Αυτό που επί της ουσίας συμβαίνει, είναι πως μετά την «τακτοποίηση» του Ασφαλιστικού και του Φορολογικού, η κυβέρνηση έχει ήδη ανοίξει πανιά για την επόμενη φάση: Τα Εργασιακά, τα Μισθολογικά, το νόμο που θα βάζει εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, στη συλλογική πάλη των εργαζομένων, στην οργάνωσή τους και θα απελευθερώνει πλήρως τις ομαδικές απολύσεις.

Για να συγκαλύψει αυτήν ακριβώς τη βαθιά αντεργατική κατεύθυνση της πολιτικής της, η κυβέρνηση με την προπαγάνδα της φρόντισε όλη τη βδομάδα που πέρασε να υπενθυμίζει τις ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενώ η ίδια έχει ταυτιστεί απόλυτα μαζί τους. Η πολιτική της είναι συνέχεια των πολιτικών τους, υπηρετεί τον ίδιο στόχο, τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου μετά από 6 χρόνια κρίσης.

Στη βδομάδα που πέρασε έγινε, επίσης, προσπάθεια να επικεντρωθεί η συζήτηση στο περίφημο «εφεδρικό» αντιλαϊκό πακέτο και τις «διαφορές» ως προς το πώς και πότε πρέπει να νομοθετηθεί. Πέρα από το γεγονός ότι έτσι περνούσε σε δεύτερη μοίρα αυτό καθαυτό το νομοσχέδιο για Ασφαλιστικό - Φορολογικό, με τη σχετική συζήτηση επιχειρήθηκε μ' έναν ακόμα τρόπο η στράτευση της εργατικής τάξης στο στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Η σχετική φιλολογία ισχυρίζεται ότι μια... «υπεραπόδοση» της καπιταλιστικής οικονομίας θα καταστήσει περιττή την ανάγκη για νέα αντιλαϊκά μέτρα, άρα συμφέρει την εργατική τάξη να τα δώσει όλα για να υπάρξουν άμεσα κέρδη για το κεφάλαιο. Αυτή η φιλολογία προσπερνά το γεγονός ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάπτυξη, το «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον», την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου, είναι ακριβώς τα μέτρα τα οποία τσακίζουν το λαό.

Επί της ουσίας, η κουβέντα για το «πακέτο - κάβα» γίνεται στο φόντο των υπαρκτών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών στην ΕΕ και το ΔΝΤ. Σ' αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί την εφαρμογή του πακέτου των «προληπτικών» μέτρων και αναζητά τον τρόπο που θα το σερβίρει στο λαό, καταφεύγοντας εκ νέου στα περί «πολιτικής διαπραγμάτευσης».

Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να περιμένει πού και πότε θα καταλήξουν σε συμφωνία οι εταίροι. Είτε με τα μέτρα που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση, ως προαπαιτούμενα, στο Ασφαλιστικό, στο Φορολογικό, στα «κόκκινα» δάνεια κ.λπ., είτε με επιπλέον μέτρα που εμφανίζονται να ζητούν οι «θεσμοί», ο λαός θα είναι μόνο χαμένος, μόνιμο υποζύγιο, πάντα θα έχει θυσίες χωρίς τέλος, με σίγουρη τη θωράκιση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων. Ανάκαμψη των κερδών μπορεί να υπάρχει, ανάκαμψη για τους εργαζόμενους ούτε κατά διάνοια όσο η πολιτική για το κεφάλαιο είναι κυρίαρχη.

Κι εδώ ακριβώς είναι που κολλάει ο στίχος «το παιχνίδι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο» που τον ανέφερε σε σχετικό σχόλιό του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνοντας: «Τη στιγμή που η κυβέρνηση προωθεί το πρωτοφανούς αγριότητας πακέτο του Ασφαλιστικού - Φορολογικού, τσακώνεται δήθεν με τους "θεσμούς" για τα νέα προληπτικά μέτρα. Μόνο που το επίδικο αυτής της αντιπαράθεσης δεν είναι το αν θα νομοθετηθούν τα συγκεκριμένα μέτρα - σ' αυτό έχουν ήδη συμφωνήσει - αλλά ο πιο βολικός, επικοινωνιακά, για την κυβέρνηση, τρόπος νομοθέτησης. Συνεπώς, "το παιχνίδι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο", γι' αυτό και ο λαός χρειάζεται να οργανώσει την πάλη του ενάντια στα μέτρα χωρίς ημερομηνία λήξης, με στόχο τη συνολική ανατροπή».

Κατά συνέπεια, στις σημερινές συνθήκες, κάθε επιμέρους μάχη, όπως και οι αγώνες των επόμενων ημερών για την αποτροπή των νέων αντιασφαλιστικών μέτρων, πρέπει να εντάσσονται στην οργάνωση της αντεπίθεσης για ενιαίο, υποχρεωτικό, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, καθολικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Ηδη, μια πρώτη, άμεση και μαζική απάντηση έδωσαν την προηγούμενη Τρίτη συνδικαλιστικές οργανώσεις, Λαϊκές Επιτροπές και άλλοι φορείς του κινήματος, με τα συλλαλητήρια που οργάνωσε το ΠΑΜΕ. Οι αγώνες που δόθηκαν μέχρι τώρα, δυσκόλεψαν την κυβέρνηση, καθυστέρησαν την κατάθεση των μέτρων. Η μαζική συμμετοχή στους αγώνες των επόμενων ημερών μπορεί να γίνει ορόσημο για τη συνέχεια. Τώρα και παρά τη δυσκολία που έχουν αυτές οι μέρες, πρέπει να δυναμώσει η συζήτηση στους κλάδους, στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στις γειτονιές, για να ανέβουν ο βαθμός ετοιμότητας και οργάνωσης, η ένταση και η κλιμάκωση των αγώνων.

Ο κάθε εργαζόμενος να πάρει θέση στον αγώνα! Νέες δυνάμεις να δώσουν ζωντάνια με μεγαλύτερη συμμετοχή στην απεργία. Η προετοιμασία των αγώνων, της 48ωρης γενικής απεργίας και, πολύ περισσότερο, η επιτυχία της είναι μια σοβαρή ταξική αναμέτρηση, με ενδιάμεσο σταθμό τον ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς την επόμενη Κυριακή, 8 του Μάη.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση και με όρους πολιτικής προοπτικής το ΚΚΕ, με προκήρυξή του, που κυκλοφορεί ήδη στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, τονίζει:

«Για το λαό υπάρχουν δύο δρόμοι: Συναίνεση και υποταγή στα μέτρα δίχως τέλος ή οργάνωση και αγώνας για την ανατροπή!

Δεν είναι ώρα για μοιρολατρία. Μην επιτρέψετε να κυριαρχήσει η λογική ότι "τίποτα δεν γίνεται", επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλώβισε διαθέσεις αγώνα και ριζοσπαστισμού στα όρια του συστήματος. Θα ήταν ολέθριο για το παρόν και το μέλλον του λαού και των παιδιών του. Αυτό που χρειάζεται είναι να δυναμώσουμε τον αγώνα με νέα ορμή, σε νέες στέρεες βάσεις. Το ΚΚΕ σ' αυτήν την προσπάθεια τείνει το χέρι.

Σήμερα, μπορεί να γίνει ένα ελπιδοφόρο βήμα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην οικοδόμηση μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας που θα παλεύει για την απόκρουση των μέτρων, για όλα τα προβλήματα, για την αλληλεγγύη. Ταυτόχρονα, θα βάζει στο στόχαστρο τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων: Την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία, τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τους υπηρετούν.

Ιδιαίτερα άνθρωποι που προβληματίζονται, που αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ τη μαχητικότητα και συνέπεια στην πάλη υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, μπορούν να κάνουν το βήμα σήμερα, στηρίζοντας ενεργά την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, για μια κοινωνία με το λαό στην εξουσία, που θα καταργήσει τις σχέσεις εκμετάλλευσης, θα οργανώσει την παραγωγή, την οικονομία, τις κοινωνικές υπηρεσίες, τις σχέσεις με τις άλλες χώρες προς όφελος της λαϊκής ευημερίας, των πραγματικών λαϊκών αναγκών.

Σ' αυτήν την προοπτική θα μπορούν να αξιοποιηθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, να επιτευχθούν η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η μονομερής διαγραφή του χρέους.

Οσο κερδίζει έδαφος αυτή η πρόταση, θα μπορούμε και να βάζουμε εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα, να διεκδικούμε βελτίωση της ζωής μας. Εχει αποκτηθεί αρκετή πείρα. Ομως, ο λαός δεν έχει αξιοποιήσει ακόμα την πραγματική του δύναμη.

Αυτήν τη δύναμη μπορούμε και πρέπει πλέον να δοκιμάσουμε!».

Σε βωμούς - ψησταριές θα αναπεμφθεί και φέτος η αναγκαία τσίκνα ανάμεσα σε κουβέντες για «δουνουτού» και «μπρέξιτ», με κωδικούς και λέξεις μιας ακατονόμαστης φλυαρίας που επέβαλαν οι πειρατές της ζωής μας, έτσι που το κάθε χωριό να ηχεί σαν κακόφωνη συνοικία βομβαρδισμένης, τέως κερδώας, μεγαλούπολης. Και θα αναληφθεί σε αναπόφευκτα γαλανούς ουρανούς η οσμή της καμμένης πέτσας του αμνοεριφίου, και θα εισχωρήσει ύπουλα μέσα στα προσφυγικά αντίσκηνα, εκεί που η πείνα κι η αγωνία έχουν σφίξει τα ρουθούνια των παιδιών με την τανάλια του αόριστου μέλλοντος.

Μοιάζει ανίερη λογιστική ν' αναζητάς μαργαρίτες και παπαρούνες, βουκαμβίλιες και περηφρονημένα σχίνα και να ζητάς από τους παραμιλούντες διπλανούς σου να τις προσμετράνε στα κέρδη της φτώχειας τους. Αυτό το μείζον και συνάμα έλασσον κριτήριο αναγνώρισης της αναγεννώμενης φύσης, κατάντησε προνόμιο όσων ταυτίζονται με τα ισχνά κατσίκια, που δεν προσφέρονται για σφάξιμο γιατί δεν πιάνουν καλή τιμή στην αναθεματισμένη αγορά.

Στην εσχατιά του ευρωΝΑΤΟικού τιμαρίου που καμώνεται την ελληνική επικράτεια, αυτό το ιδιότυπο φυλακιστήριον ανεκτελώνιστων ανθρώπων, η φετινή άνοιξη υπογραμμίζει την απουσία κατανόησης των Παθών. Των παθών του Υιού του Ανθρώπου. Απ' την Κάθοδο των Μυρίων έως την Εξοδο, το Πέρασμα, το Πάσχα, εδώ και τώρα, με αόρατο μελάνι και ορατό το χέρι που γράφει, η Ιστορία παίρνει να ξετυλίγεται συντετμημένη, σαν άθλια σκοπιμότητα. Δηλαδή η Ευρώπη αλλάζει τα φώτα της άνοιξης, επειδή η καθ' ημάς αριστερά είπε τον Ιούδα «ταξικό αποστάτη» με μαντηλάκι στο πέτο για τα σάλια του θανάσιμου ασπασμού; Οποιος δεχτεί την ερώτηση, χρεώνεται και την απάντηση...