Κυριακή 30 Μάρτη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Γιατί να μην ξαναγίνει;

«Οι καιρικές συνθήκες σε συνδυασμό με την επισφαλή γραμμή ανεφοδιασμού και την άρνηση των Ιρακινών να υποταχθούν στην ισχύ της αμερικανικής στρατιωτικής μηχανής, έρχονται να ενισχύσουν το φόβο ότι οι αμερικανικές δυνάμεις έχουν παγιδευτεί σε μια μάχη που θα απαιτεί ολοένα και περισσότερες ενισχύσεις». Αυτά έγραφε προχτές η αμερικανική εφημερίδα «Ουάσιγκτον Ποστ», γνωστή για τις «στενές» διασυνδέσεις και σχέσεις της με το Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Κι ακόμη δεν έχει καν ξεκινήσει η μεγάλη μάχη της Βαγδάτης.

Και μπορεί, βέβαια, ο Τζ. Μπους στις προχτεσινές δηλώσεις του, να σημείωσε με το γνωστό καουμπόικο ύφος του ότι «ο πόλεμος θα διαρκέσει όσο χρειαστεί», αλλά τέτοιες δηλώσεις Αμερικανών Προέδρων έχουν ξαναγίνει και παλιότερα. Ετσι έλεγαν, για παράδειγμα, τόσο ο Τζ. Κένεντι, όσο και ο Λ. Τζόνσον, σχετικά με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, αλλά τα γεγονότα δεν τους δικαίωσαν. Στη δεκαετία του 1960, οι ΗΠΑ παγιδεύτηκαν σ' έναν πόλεμο, που απαιτούσε όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή, έλεγαν μετά τη λήξη του πολέμου αρκετοί Αμερικανοί αναλυτές και συμπλήρωναν: Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις πολλαπλασιαζόμενες συνεχώς απώλειες, σε ανθρώπινες ζωές και το αυξανόμενο συνεχώς αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο, οδήγησε τελικά στην ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού τότε.

Γιατί να μην ξαναγίνει, γιατί να μην ηττηθεί και πάλι ο ιμπεριαλισμός;

Καθόλου περίεργο

Οσο δυναμώνουν οι δυσκολίες, που βρίσκουν μπροστά τους οι δυνάμεις εισβολής στο Ιράκ. Οσο γίνεται περισσότερο φανερό πως μόνον περίπατος δεν είναι για τους ιμπεριαλιστές ο πόλεμος που ξεκίνησαν, τόσο περισσότερο κλιμακώνεται η επιχείρηση χειραγώγησης της κοινής γνώμης των ΗΠΑ από τα αμερικανικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Είτε αποκρύβοντας σοβαρότατα πολεμικά γεγονότα, όπως η προχτεσινή βάρβαρη σφαγή των αμάχων στην αγορά της Βαγδάτης. Είτε συσκοτίζοντας την αλήθεια και παραπλανώντας, με τις καθημερινές ανταποκρίσεις των εκατοντάδων «ενσωματωμένων» δημοσιογράφων στις στρατιωτικές μονάδες των εισβολέων. Είτε καλλιεργώντας την τρομο-υστερία και την τρομοφοβία, ανάμεικτη με μπόλικες δόσεις εθνικισμού.

Το φαινόμενο, βέβαια, δεν είναι καθόλου περίεργο. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι τα μεγαλύτερα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα των ΗΠΑ ανήκουν στην ιδιοκτησία των μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων και δη αυτών της παραγωγής οπλικών συστημάτων. Τα συμφέροντά τους φροντίζουν οι τελευταίες κι όπως έλεγε, σε μια πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή, ένας Αμερικανός καθηγητής Πανεπιστημίου, είναι πολύ δύσκολο για τον όποιο δημοσιογράφο να δυσαρεστήσει το αφεντικό του.

Οι μισθοφορικοί στρατοί

Την παντελή έλλειψη οποιασδήποτε ηθικής βάσης στο συντελούμενο έγκλημα, σε βάρος του ιρακινού λαού, σημειώνουν ορισμένοι αρθρογράφοι και αναρωτιούνται για τα ηθικά κίνητρα όσων στρατιωτών και αξιωματικών αποτελούν τις δυνάμεις εισβολής. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν ο πόλεμος στερείται ακόμη και της όποιας τυπικής νομιμότητας του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας, ενώ η παγκόσμια καταδίκη των λαών είναι απερίφραστη και κατηγορηματική.

Προφανώς, όσοι αναρωτιούνται τα παραπάνω ξεχνούν ότι οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί, που πολεμούν τον καιρό αυτό στο Ιράκ, είναι μισθοφόροι και δεν έχουν καμιά σχέση με τη συγκρότηση και τη διαπαιδαγώγηση των εθελοντικών στρατών που γνωρίζουμε. Πατρίδα έχουν το αφεντικό τους, τον ένοικο του Λευκού Οίκου και τον Ντ. Ράμσφελντ, ενώ η πρώτιστη... αξία τους είναι το δολάριο. Αυτή είναι η αλήθεια. Και τη σημειώνουμε όχι τόσο για να εξηγήσουμε τη σημειούμενη από τους αναλυτές έλλειψη ηθικών αναστολών και αμφιβολιών από τη συντριπτικά μεγάλη τουλάχιστον πλειοψηφία των δυνάμεων εισβολής, αλλά, κυρίως, για να χτυπήσουμε το καμπανάκι του κινδύνου. Σε μισθοφορικό μετατρέπεται γοργά και ο ελληνικός στρατός. Και αυτό δε γίνεται τυχαία.

Πρέπει να τιμωρηθεί

«Αν η Ιστορία είναι με το μέρος μας, η κυβέρνηση Μπους θα τιμωρηθεί. Αλλά αν ο πόλεμος στο Ιράκ πάει καλά για τον Μπους, θα θεωρήσει πως μπορεί να συνεχίσει την ίδια πολιτική». Τα παραπάνω ανήκουν στον διάσημο Αμερικανό καλλιτέχνη Χάρι Μπελαφόντε και αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος πρόσφατης συνέντευξής του στη γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ». «Οι νόμοι για τις ελευθερίες επέστρεψαν στην εποχή του μακαρθισμού, τονίζει ο Χ. Μπελαφόντε. Οποιοσδήποτε αστυνομικός μπορεί σήμερα να με συλλάβει και να με κλείσει φυλακή χωρίς κατηγορία. Μπορεί να ερευνήσει το σπίτι μου ή να υποκλέψει τις συνομιλίες μου χωρίς ένταλμα. Στο Γκουαντανάμο, οι κρατούμενοι βρέθηκαν καταδικασμένοι χωρίς συνήγορο... Σαν να έχει τον Θεό με το μέρος του, ο Τζορτζ Μπους θεωρεί πως νομιμοποιείται να κάνει πόλεμο...».

Δε διστάζει να εκφράσει την απογοήτευσή του ο Χ. Μπελαφόντε, για την πολιτική των σημερινών Αμερικανών ηγετών και, ιδιαίτερα, των μαύρων, που κατέχουν θέσεις - κλειδιά στην εξουσία, όπως ο Κ. Πάουελ και η Κοντολίζα Ράις. Ταυτόχρονα, όμως, είναι αισιόδοξος. «Αντίθετα απ' ό,τι στο Βιετνάμ, όπου η χώρα αφυπνίστηκε, όταν είχαν ήδη σταλεί στο πεδίο της μάχης ένα εκατομμύριο άνδρες, τώρα κινητοποιηθήκαμε πολύ νωρίτερα», υπογραμμίζει.

ΒΙΒΛΙΟ
Πλουτοκρατίας έργα και ημέρες

«Μυθιστόρημα σε φόντο μαύρο - άσπρο», χαρακτηρίζει ο Βασίλης Λιόγκαρης το νέο του βιβλίο υπό τον τίτλο «Τι είδε η Γιασμίν;» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»). Τίτλος περίεργος, απατηλός, περιπαικτικός, ο οποίος μας θυμίζει τον τίτλο της αλληγορικής σάτιρας του Αγγλου θεατρικού συγγραφέα Τζο Ορτον «Τι είδε ο υπηρέτης» («Waht the butler saw»), με την οποία όπως μεταφορικά δηλοί η φράση του τίτλου ...πήρε μάτι, δηλαδή έβγαλε στη φόρα μερικά από ...άπλυτα της αστικής τάξης. Στη σάτιρα του Ορτον βλέπουμε τα ψυχο-διανοητικά, ηθικά και σεξουαλικά άπλυτα της διεφθαρμένης αγγλικής αστικής τάξης, μέσω ενός ζεύγους. Ο Βασίλης Λιόγκαρης, αντίθετα, «παίρνει μάτι», δηλαδή βγάζει στη φόρα πολλά άπλυτα. Απλυτα όχι λίγων, αλλά πολλών και χαρακτηριστικών εκπροσώπων της ελληνικής παλιότερης μεγαλοαστικής τάξης (και της ισχυρής και της ξεπεσμένης) και των νέων «τζακιών», αλλά και της παρατρεχάμενής τους μεσοαστικής, και εν μέρει της παραδουλεύτρας τους, της μικροαστικής. Πάσα ομοιότητα των προσώπων του μυθιστορήματος με πραγματικά πρόσωπα είναι ...συμπτωματική. Εξάλλου, κάθε πρόσωπο συνθέτει και άλλα πρόσωπα. Σε κάθε πρόσωπο συμπυκνώνονται και άλλα, όμοια ή παρόμοια, πρόσωπα της ελληνικής πλουτοκρατίας (εφοπλιστικής, βιομηχανικής, τραπεζικής). Αλλά και «τα προσομοιάζοντα στοιχεία» με τη γελοιωδέστατη τηλεοπτική «Δυναστεία» και «Τόλμη και γοητεία» είναι επίσης συμπτωματικά, λέει ο συγγραφέας.

Μη σας ξεγελάσει το ξενομανές γυναικείο όνομα Γιασμίν. Η βέρα Ελληνίδα Γιασμίν, η Ασημίνα, είναι η έμπιστη υπηρέτρια στο μέγαρο που έχτισε στα περίχωρα της Εκάλης ο 80χρονος «αρχηγέτης» ενός οικογενειακού επιχειρηματικού ομίλου, που «θεμελιώθηκε» με το Σχέδιο Μάρσαλ, την αρπαγή των χωραφιών της φτωχής αγροτιάς, την αγορά αμερικάνικων σαπιοκάραβων, το μόχθο και το θάνατο χιλιάδων αδικοχαμένων ναυτεργατών, με πετρέλαια, διυλιστήρια, τράπεζες, εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, λ.χ. στον Πόλεμο στο Κόλπο, παράνομη μεταφορά των απελπισμένων μεταναστών με σαπιοκάραβα. Η Ασημίνα, υπηρετώντας χρόνια και χρόνια στο ...σεράι του ομίλου, έζησε στο πετσί της από παιδί, άκουσε παλιές και είδε καινούριες «αμαρτίες» του οίκου. Παρακολούθησε τα άγρια «παιχνίδια» με τους ανταγωνιστές του, το θανάσιμο έως και φονικό μίσος μεταξύ των μελών του και την εξουθένωση όσων συγγενών δεν τερατοποιούνταν, παρέμεναν άνθρωποι. Γνώρισε διάφορα ντόπια και ξένα «αρπακτικά», περιφερόμενα ή φιλοξενούμενα στον ελληνικό οίκο του κεφαλαίου. Υπήρξε η ίδια θύμα, αλλά και αυτόπτης μάρτυρας της υποκρισίας, της συναισθηματικής ανικανότητας, της ακολασίας, της διαστροφής, της απανθρωπιάς τους.


Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ

Η μοιρασιά

- Οταν θα γίνει

το Ιράκ από

τις βόμβες σκόνη,

αυτά θ' αρπάξουμε

εμείς

κι εσείς εκείνα,

Τόνι,

αυτά θα πάρει

η Αμερική

και εκείνα η Αγγλία,

νομίζω ότι τίμια

τη μοίρασα τη λεία!

*

- Οκέι, Τζόρτζι

τα μοίρασες σωστά

για κάθε τσέπη,

όπως αρμόζει

φίλε μου, σ' ανθρώπους

«καθωσπρέπει»

κι ας δουν

όσοι φωνάζουνε

πως είμαστε

μια σπείρα,

ας δούνε πόσο

έχουμε εντάξει

χαρακτήρα!


Ο οίστρος

Γρηγοριάδης Κώστας

ΠΡΟΣΩΠΟ
Ρίτσαρντ Περλ

Γρηγοριάδης Κώστας

Χρόνια τώρα ο γερμανικός Τύπος είχε προσδώσει στον υφυπουργό Αμύνης των κυβερνήσεων του Ρόναλντ Ρίγκαν το χαρακτηρισμό «πρίγκιπας του σκότους», θεωρώντας τον αρχιτέκτονα του σχεδίου του «κυνηγιού των εξοπλισμών»...

Από τότε το παρατσούκλι τον ακολουθούσε, αν και το είχαμε ξεχάσει, αφού για 8 χρόνια είχε παραμείνει στη σκιά, καλυμμένος από το πέπλο των διαφόρων δεξαμενών σκέψης, που δρουν στις ΗΠΑ και καθορίζουν εν πολλοίς την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Τις τελευταίες μέρες, όμως, οι συνεχείς του εμφανίσεις στον Τύπο, προκειμένου να δικαιολογήσει την «κακή πορεία» του πολέμου, ως αρχιτέκτονας του πολέμου κατά του Ιράκ και των εμμονικών εκτιμήσεων ότι οι Ιρακινοί δε θα αντιστέκονταν στην επίθεση των αμερικανοβρετανικών δυνάμεων, αλλά και «ο Σαντάμ θα πέσει και θα πάρει μαζί του και τον ΟΗΕ», ουσιαστικά τον εξανάγκασαν να παραιτηθεί από τη θέση του επικεφαλής του Συμβουλίου Αμυντικής Πολιτικής και να επιστρέψει στο σκοτάδι, προκειμένου να εκτονώσει την ένταση και την ανησυχία που επικρατεί στις ΗΠΑ.

Επισήμως, η αιτία της παραίτησης Περλ δεν είναι άλλη από την επιχειρηματική του δραστηριότητα, αφού κατείχε θέση σε τηλεπικοινωνιακή εταιρία, και είχε εγκρίνει την πώληση της εταιρίας Global Crossing σε όμιλο ασιατικών εταιριών που διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με την Κίνα, παρά την εναντίωση του Πενταγώνου και της Επιτροπής Ξένων Επενδύσεων. Ενα πταίσμα, καθώς δεν υπάρχει στη λίστα των Αμερικανών αξιωματούχων έστω και ένας που να μην εμπλέκεται σε ανάλογες δοσοληψίες.


Χρ.Μ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ