Από τις διατάξεις του σχεδίου νόμου αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως το Σύνταγμα της χώρας και οι αρχές των ευρωπαϊκών συμβάσεων για τα θεμελιώδη δικαιώματα αποτελούν διάτρητους φερετζέδες στις επιχειρήσεις ενσωμάτωσης και καταστολής των εργαζομένων από το αστικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Παράλληλα, διαπιστώνεται ο διακοσμητικός ρόλος των λεγόμενων «ανεξάρτητων ελεγκτικών αρχών», ως δήθεν «θεσμικών αντίβαρων» στην αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας.

Ενδεικτικά, σημειώνονται:

• Η διατύπωση των «λόγων εθνικής ασφάλειας» του νομοσχεδίου, που ως «θάλασσα πλατιά» περιλαμβάνουν ιδίως λόγους σχετιζόμενους με την άμυνα, την εξωτερική πολιτική, την ενεργειακή ασφάλεια, την κυβερνοασφάλεια, τις υβριδικές απειλές, την προστασία του νομίσματος και της οικονομίας, την ανθρωπιστική κρίση, τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον. Ουσιαστικά κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα που μπορεί να προκαλέσει «το ενδιαφέρον» των μηχανισμών παρακολούθησης του αστικού κράτους και της κυρίαρχης τάξης.
• Οι διατάξεις για τη θωράκιση της ΕΥΠ ως ανέλεγκτου κρατικού μηχανισμού για τις παρακολουθήσεις και την προνομιακή χρήση από αυτή του οποιουδήποτε λογισμικού υποκλοπών.
• Η αναφορά στις λεγόμενες «νόμιμες» επισυνδέσεις για λόγους «εθνικής ασφάλειας», με αναιτιολόγητες, ανώνυμες, αόριστης διάρκειας και χωρίς ενημέρωση του πολίτη διατάξεις άρσης του απορρήτου της επικοινωνίας.

Η συζήτηση που προβάλλεται για το νομοσχέδιο από το αστικό πολιτικό και νομικό κατεστημένο, συγκαλύπτει την ουσία, δηλαδή τη μαζική παρακολούθηση και το προληπτικό φακέλωμα των εργαζομένων, της νεολαίας, του λαϊκού κινήματος, τη στοχοποίηση από το κράτος πρώτιστα του «εχθρού λαού». Το θεσμικό πλαίσιο που αφορά την υποκλοπή των επικοινωνιών των πολιτών μένει στο απυρόβλητο. Είναι το πλαίσιο που θωρακίζουν συνεχώς οι αντιλαϊκοί κανονισμοί και οι Οδηγίες της ΕΕ, οι ευρωπαϊκές συμβάσεις, το Σύνταγμα, οι νομολογίες των ευρωπαϊκών και των εθνικών δικαστηρίων. Αυτό επιτρέπει την άρση του απορρήτου χωρίς ουσιαστικές προϋποθέσεις, την παραγωγή, εμπορία και διακίνηση του λογισμικού και της τεχνολογίας των υποκλοπών, το μαζικό φακέλωμα και την επεξεργασία και ανταλλαγή των προσωπικών δεδομένων.

Η κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ μέσα και από αυτό το πλαίσιο ενισχύουν την κυριαρχία του κεφαλαίου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως με αφορμή το νομοσχέδιο, η κριτική κορυφαίων παραγόντων του αστικού νομικού κόσμου επικεντρώνεται στον «ανασχεδιασμό» της διοικητικής πρακτικής, στην «ατροφία» των «συνταγματικών αντίβαρων» και στην τυπική «νομιμότητα» για τις παρακολουθήσεις.

Με την τακτική αυτή, τα κόμματα που υπηρετούν την εξουσία του κεφαλαίου αποπροσανατολίζουν από τη βασική διαπίστωση, πως το αστικό κράτος είναι το κράτος της δικτατορίας της αστικής τάξης και δεν μπορεί να γίνει ούτε δημοκρατικό ούτε φιλολαϊκό. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να γίνει αναφορά για τον «εκδημοκρατισμό» βαθιά αντιδραστικών μηχανισμών του, όπως η ΕΥΠ, που υλοποιεί τις μαζικές παρακολουθήσεις ενάντια στον λαό.

Οι αστικές κυβερνήσεις και τα κόμματα δεν αλλάζουν κατεύθυνση και αξιοποιούν τις κρίσεις, όπως αυτή του ξεγυμνώματος της νομιμοφάνειας του κράτους, με την αθλιότητα των υποκλοπών. Εξυφαίνουν και προωθούν νέα, αναθεωρημένα, αντιδραστικά μέτρα σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων, με «δημοκρατική νομιμοποίηση» και ενίσχυση του κράτους, των υπηρεσιών παρακολούθησης και καταστολής. Εκτιμάται, βέβαια, πως και με το παρόν νομοσχέδιο η κυβέρνηση θα προχωρήσει στη «λείανση» ορισμένων διατάξεων, προκειμένου να επιτύχει τη διεύρυνση της πολιτικής συναίνεσης του αστικού πολιτικού και νομικού κόσμου.

Το νομοσχέδιο για τις παρακολουθήσεις αποσκοπεί στην κλιμάκωση και περαιτέρω ένταση της καταστολής. Μέσα από την ενίσχυση της ασυδοσίας στη δράση και λειτουργία της ΕΥΠ θωρακίζεται συνολικά το αστικό κράτος και κατά συνέπεια τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Είναι μια κατεύθυνση που ακολουθεί τις γενικότερες στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ για τη δημιουργία πιο αποδοτικών και αποτελεσματικών μηχανισμών παρακολούθησης και καταστολής, ώστε, στις σημερινές και μέλλουσες συνθήκες, να αντιμετωπιστούν από τις κυβερνήσεις οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων και ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις που αμφισβητούν την κυριαρχία της αστικής τάξης.

Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, το λαϊκό κίνημα επιβάλλεται να ενημερώνονται και να επαγρυπνούν, προκειμένου στο πλαίσιο των λαϊκών αγώνων να αντιπαλέψουν και κάθε επιχείρηση του αστικού κράτους που στοχεύει στην καταπάτηση των θεμελιωδών τους δικαιωμάτων και την επιβολή κατασταλτικών μέτρων, όπως το νομοσχέδιο που νομιμοποιεί τις παρακολουθήσεις.