Με συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα, ο Πρόεδρος του Ισραήλ, Ρέουβεν Ρίβλιν, που επισκέπτεται από χτες την Ελλάδα, σχολιάζει με ενθουσιασμό την απόφαση Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, πυροδοτώντας τις αντιδράσεις των Παλαιστινίων. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι όποιος στηρίζει το δίκαιο αίτημα του Παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει δική του πατρίδα, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην «ευδαιμονία και την ασφάλεια» και στην «αστάθεια και τη σύρραξη». Λέει δηλαδή ότι προϋπόθεση για τη «σταθερότητα» στην περιοχή είναι η αποδοχή των συμφερόντων του κράτους του Ισραήλ, της κατοχής στα Παλαιστινιακά εδάφη, της επιθετικότητάς του, με τη στήριξη των ΗΠΑ. Είναι φανερό ότι με αυτά τα κριτήρια οι ελληνικές κυβερνήσεις (οι προηγούμενες και η σημερινή) οικοδομούν «στρατηγικές σχέσεις» με το Ισραήλ, για τις οποίες μάλιστα ο Ρέουβεν Ρίβλιν έσταζε μέλι στη συνέντευξή του...

Από τον αντικομμουνισμό του κονσερβοκουτιού και την άθλια προπαγάνδα των «δυο άκρων», έως την οπορτουνιστική «κριτική» για την «καλή» επανάσταση, που την κακοποίησε τάχα ο «σταλινισμός», τα είχαμε ακούσει όλα τη χρονιά που πέρασε, με αφορμή τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης. `Η τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, μέχρι που η «Εφημερίδα των Συντακτών» αποφάσισε να αναδημοσιεύσει το περασμένο Σαββατοκύριακο το άρθρο ενός Βρετανού ιστορικού, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η Οκτωβριανή επανάσταση δεν έγινε». Παίρνοντας παραδείγματα από τα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην πρώην ΕΣΣΔ, με χαρακτηριστικότερο την εκβιομηχάνιση της ρωσικής οικονομίας, ο συγγραφέας ισχυρίζεται λίγο - πολύ ότι τα ίδια ζητήματα που έλυσε η Οκτωβριανή Επανάσταση, θα τα έλυναν ούτως ή άλλως οι αστοί μεταρρυθμιστές, αν διαδέχονταν τον τσάρο στην εξουσία, πριν προλάβουν να την καταλάβουν οι μπολσεβίκοι... Επομένως, πολύ κακό για το τίποτα!

Γράφει, για παράδειγμα, το άρθρο ότι ...φωτισμένα μυαλά της ρωσικής αστικής τάξης είχαν έγκαιρα διαγνώσει την ανάγκη να «θεμελιωθεί το συγκεντρωτικό κράτος σε όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας», να επεκταθούν «τα όργανα της τοπικής διακυβέρνησης», να βελτιωθούν «οι συνθήκες ζωής των αγροτών», να ενσωματωθούν οι μειονότητες και, τέλος, να υποχρεωθούν οι επιχειρηματίες «να μεριμνούν περισσότερο για την εργατική τάξη», πράγμα που ισχυρίζεται ότι ο Λένιν το επιδίωξε με τη ΝΕΠ. Επομένως, «τι είχαμε, τι χάσαμε», σύμφωνα με τον συγγραφέα του άρθρου, που αποσιωπά συνειδητά ότι η επανάσταση τσάκισε το προηγούμενο αστικό κράτος, ανέδειξε νέες μορφές διακυβέρνησης, με συμμετοχή του επαναστατημένου λαού και, το κυριότερο, συνέτριψε τις παλιές παραγωγικές σχέσεις, υποτάσσοντας το σχεδιασμό της οικονομίας στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι στο κέρδος των καπιταλιστών, όπως γινόταν μέχρι τότε. Φαίνεται πάντως ότι η επιχείρηση αναθεώρησης της Ιστορίας περνάει σιγά σιγά σε άλλο επίπεδο. Μέχρι σήμερα, αν μη τι άλλο, η Οκτωβριανή Επανάσταση αναγνωριζόταν ακόμα και από τους εχθρούς της ως ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Τώρα, εκφράζονται αμφιβολίες για το κατά πόσο υπήρξε...

Μια ολόκληρη σελίδα αφιερώνει η «Αυγή της Κυριακής» για να σερβίρει αναμασημένη την οπορτουνιστική «εκδοχή» της Ιστορίας του ΚΚΕ, με αφορμή τη συμπλήρωση σε λίγες μέρες 50 χρόνων από τη 12η Ολομέλεια το 1968, που οδήγησε στη δημιουργία του «ΚΚΕ Εσωτερικού». Πολλά βέβαια θα μπορούσε να πει κανείς για τα «σχήματα» με τα οποία οι οπορτουνιστές «διαβάζουν» την Ιστορία του Κόμματος, με το βλέμμα στο πώς θα χτυπηθεί η στρατηγική του ΚΚΕ σήμερα. Αλλά επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αρκεί να κρατήσει κανείς την κατακλείδα των τόσων λέξεων: Οτι δηλαδή, όπως λέει ο αρθρογράφος, «καρπός των προσπαθειών» όσων αντιτάχθηκαν στη 12η Ολομέλεια, «είναι η σημερινή κυβέρνηση "με το αριστερό πρόσημο"». Ετσι είναι. Η διαχρονική προσπάθεια των οπορτουνιστών να διαλύσουν το ΚΚΕ, παρά την αποτυχία της, αναγνωρίστηκε και με το παραπάνω από το σύστημα. Τόσο που να καμαρώνουν σήμερα σαν «γύφτικα σκεπάρνια»...

1827 Γεννιέται ο Καναδός χημικός μηχανικός και εφευρέτης Λιούις Γιούρι.

1860 Γεννιέται ο Ρώσος συγγραφέας Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχοφ.

1891 Γεννιέται η Σοβιετική χορεύτρια και δασκάλα του μπαλέτου Ελισαβέτα Γκερντ.

1918 Ενοπλη εξέγερση πραγματοποιείται στο Κίεβο, που καταλήγει στις 8/2 με την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας.

1921 Δολοφονούνται στα ανοιχτά της Μαύρης Θάλασσας από κεμαλιστές ο Γραμματέας του ΚΚ Τουρκίας, Μουσταφά Σουμπχί, 4 μέλη της ΚΕ και άλλα στελέχη του κόμματος.

1924 Η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας (μπολσεβίκοι), με αφορμή το θάνατο του Β. Ι. Λένιν, απευθύνει την ακόλουθη διακήρυξη προς την εργατική τάξη: «Εργάτες των εργαλειομηχανών, σταθεροί οπαδοί της προλεταριακής επανάστασης, μπείτε στο ΚΚ! Προλετάριοι! Στείλτε στις γραμμές του κόμματος τους καλύτερους, τους πρωτοπόρους, τους τίμιους και τους τολμηρούς μαχητές!» Ως αποτέλεσμα, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα από την πρόσκληση του Κομμουνιστικού Κόμματος, πάνω από 240.000 εργάτες εντάχθηκαν στο κόμμα.

1941 Πεθαίνει ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς. Πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ορκίζεται ο έως τότε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, Αλέξανδρος Κορυζής.

1965 Η ΕΔΑ προτείνει την παραπομπή του Καραμανλή για την «Πεσινέ».

1971 Ανώτατος αξιωματικός της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών ανακοινώνει ότι παύει η δικαστική έρευνα κατά του στρατηγού Σάμιουελ Κόστερ, που κατηγορούνταν για τη σφαγή των αμάχων στο βιετναμέζικο χωριό Μι Λάι. Η διακοπή της έρευνας αποφασίστηκε γιατί ...«δεν είναι προς το συμφέρον της Δικαιοσύνης».

1976 Ανακοινώνεται η δίωξη του πρώην πραξικοπηματία στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη, ο οποίος διετέλεσε «Πρόεδρος Δημοκρατίας» κατά την τελευταία χουντική κυβέρνηση. Η δίωξη, όμως, ασκείται για «δευτερεύοντα ρόλο» στο πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967.