Πολλά γράφονται τις μέρες αυτές, με αφορμή την οδυνηρή για τον λαό κατάληξη της ιμπεριαλιστικής μικρασιατικής εκστρατείας, πριν από 100 χρόνια. Διαβάζουμε για παράδειγμα σε αρθρογραφία κυβερνητικών στελεχών για τα υποτιθέμενα «διδάγματα» της μικρασιατικής εκστρατείας και καταστροφής: «Αποτελεί την πλέον φανερή απόδειξη ότι οσάκις ο Ελληνισμός διχάστηκε για ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής τα αποτελέσματα ήσαν καταστροφικά (...) Οφείλει (η χώρα) να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα των καιρών και βασιζόμενη στις συμμαχίες της να επιδιώκει το μέγιστο όφελος όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν». Ακριβώς αντίθετα «διαβάζονται» όμως τα συμπεράσματα αυτά από τη σκοπιά του λαού. Γιατί η αλήθεια είναι πως ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις τους πριν, στη διάρκεια και μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις «βενιζελικές» και «βασιλικές» έσυραν τον λαό στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για να εξυπηρετήσουν τους στόχους της αστικής τάξης, που βρέθηκε στην πλευρά των νικητών του πολέμου. Της αστικής τάξης που «έπιανε τα μηνύματα των καιρών» και «επεδίωκε το μέγιστο όφελος» για τα συμφέροντά της «βασιζόμενη στους τότε συμμάχους» της, οδηγώντας τον λαό ολοταχώς στις τραγωδίες. Κι επειδή οι ομοιότητες με το σήμερα δεν είναι καθόλου συμπτωματικές, το μεγαλύτερο δίδαγμα που βγαίνει για τους λαούς είναι πως η διέξοδος για τα δικά τους συμφέροντα βρίσκεται πάντα στον διαχωρισμό και στη σύγκρουση με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της.

Είναι ορισμένοι αρθρογράφοι στον αστικό Τύπο που κλαίνε πάνω από το φέρετρο του Γκορμπατσόφ σαν να έχασαν τον πιο στενό τους συγγενή. Επί τρεις μέρες μοιρολογούν τον «ιστορικό ηγέτη», που δεν κατάφερε «να μεταρρυθμίσει τον τελευταίο ολοκληρωτισμό». Τον παρουσιάζουν μάλιστα σε αντιδιαστολή με τον Πούτιν, ο οποίος «εγκαθίδρυσε ένα νέο κλειστό απολυταρχικό σύστημα» στη Ρωσία, σε αντίθεση με την πολιτική της «διαφάνειας» και του «ανοίγματος στη Δύση» που υπηρέτησε ο Γκορμπατσόφ. Το μένος τους για τον σοσιαλισμό και την απόπειρα οικοδόμησής του τον περασμένο αιώνα τους κάνει ...διπολικούς. Ο Γκορμπατσόφ καθόλου δεν «απέτυχε» στην αποστολή του, πρωταγωνιστώντας στην τελευταία πράξη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στην ανατροπή του σοσιαλισμού. Η «μεταρρυθμιστική του προσπάθεια» ήταν ακριβώς αυτό. Γι' αυτό του αποδίδουν σήμερα τιμές όλοι εκείνοι που απεργάζονταν το τέλος της ΕΣΣΔ και την επικράτηση της αντεπανάστασης. Γέννημα θρέμμα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης ήταν όμως και ο σημερινός ηγέτης της Ρωσίας, ο Πούτιν. Τον αγκάλιασαν άλλωστε και τον τίμησαν δεόντως ως «μεταρρυθμιστή ηγέτη» όταν διαδέχτηκε στην προεδρία τον απαξιωμένο Γέλτσιν. Ολόδικοί τους είναι και ο Γκορμπατσόφ και ο Πούτιν, απέναντι στα πραγματικά συμφέροντα του ρωσικού λαού. Μια ματιά μόνο στο πώς ζουν σήμερα τα λαϊκά στρώματα στη Ρωσία, δεν αντέχει σε καμιά σύγκριση με τη ζωή τους στον σοσιαλισμό, παρά τις καθυστερήσεις, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις στην πορεία της οικοδόμησης. Πόσο μάλλον μια ματιά στον πλανήτη, που είναι βουτηγμένος στη φτώχεια, στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους, στη βαρβαρότητα του σάπιου καπιταλισμού.

«Βαρύ» βιογραφικό έχει η εισαγγελέας που εποπτεύει την ΕΥΠ και εγκρίνει τα αιτήματα για παρακολουθήσεις και υποκλοπές. Η συγκεκριμένη επελέγη από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο ως εποπτεύουσα εισαγγελέας της ΕΥΠ τον Μάη του 2020 με οριακή πλειοψηφία 6 υπέρ και 5 κατά. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει όμως η διαδρομή της, καθώς εμπλέκεται σε μια σειρά σοβαρές δικαστικές υποθέσεις, που απασχόλησαν τη δημοσιότητα τα τελευταία χρόνια: Το 2004 πρότεινε να τεθούν στο αρχείο οι ποινικές διώξεις κατά 8 εταιρειών για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Το 2006 τιμωρήθηκε πειθαρχικά από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο με προσωρινή αργία για μη υποβολή δηλώσεων «πόθεν έσχες» (2000-2004). Την ίδια περίοδο είχε κληθεί να δώσει εξηγήσεις για εμπλοκή του ονόματός της στην έρευνα για το παραδικαστικό κύκλωμα, χωρίς άλλη εξέλιξη. Το 2014, στην υπόθεση της ονομαζόμενης «μαφίας των ναρκωτικών», είχε κρίνει ότι δεν υπήρχε εγκληματική οργάνωση. Τέλος, υπήρξε η εισαγγελέας στη δίκη του «Noor One», όπου έσπασαν τα ισόβια για κατηγορούμενους μετά την πρότασή της για ελαφρυντικά, την οποία έκανε δεκτή το δικαστήριο. Η ευθύνη για τις απαράδεκτες παρακολουθήσεις ανήκει συνολικά στην κυβέρνηση και στους κρατικούς μηχανισμούς, που δρουν καλυπτόμενοι πίσω από το σκοτεινό και επικίνδυνο θεσμικό πλαίσιο. Ωστόσο, σαν πολλά να μαζεύονται γύρω από την συγκεκριμένη εισαγγελέα. Εκτός κι αν ένα τέτοιο βιογραφικό είναι στα «προαπαιτούμενα» για να φτάσει κανείς έως την πόρτα της ΕΥΠ.