Η Ιζαμπέλ Καρέ

Το μυστήριο, λοιπόν, έτοιμο. Είναι αυτός ο δολοφόνος; Δεν πρόκειται να σας πω το τέλος, γιατί τότε δε θα έχει αξία. Αν και το ενδιαφέρον της ταινίας δε βρίσκεται στο σασπένς, όσο στην κατασκευή. Που είναι προσεγμένη και με καλή κινηματογραφική ματιά. Αλλά και στις σχέσεις των ηρώων της. Ολοι μοιάζουν ικανοποιημένοι με αυτό που είναι και με τα πράγματα γύρω τους, αλλά δεν είναι! Ιδιαίτερα οι γυναίκες. Με αποτέλεσμα να εντυπωσιάζονται απ' ό,τι είναι ή μοιάζει να είναι ...διαφορετικό. Οπως ο κτηνίατρος, για παράδειγμα!

Μικρή ιστορία που, όμως, ευτύχισε στις ερμηνείες και κυρίως στη σκηνοθεσία. Που ενώ δε συμβαίνει τίποτα ή τέλος πάντων τίποτα σοβαρό στην οθόνη η σκηνοθέτης με τη δεξιοτεχνία της, με τους ήρεμους τόνους της, μας παρασύρει να πιστέψουμε πως μάλλον όλο και κάτι γίνεται. Στην ουσία, βέβαια, δε γίνεται τίποτα. Παρακολουθούμε μια ταινία, που δε βάζει κανένα ζήτημα, δε λύνει κανένα πρόβλημα!

Η υπόθεση του «Ανάμεσα Στα Χέρια Του», μου θυμίζει την περίπτωση του «δικού» μας «δράκου», ας πούμε, που, μόλις συνελήφθη, δεκάδες, εκατοντάδες γυναίκες έτρεξαν να του γράψουν. Μερικές απ' αυτές τον γύρεψαν και σε γάμο, Θυμάστε; Αυτό το κοινωνικό σύμπτωμα, βέβαια, μπορεί να απασχολήσει τον κινηματογράφο. Να τον απασχολήσει σοβαρά, κοινωνιολογικά, ψυχολογικά, ακόμα και ερωτικά. Επιστημονικά, όμως! Το «Ανάμεσα στα Χέρια του», δεν μπήκε καν στον κόπο να κοιτάξει, έστω, προς αυτή την κατεύθυνση. Η σκηνοθέτης με την ταινία της μάλλον έγραψε και αυτή ένα γράμμα στο «δράκο» της γειτονιάς της.

Συνδετικός κρίκος αυτών των επτά διαφορετικών ιστοριών η μουσική, η τρομπέτα για την ακρίβεια! Αυτή από μόνη της σου δημιουργεί μια τρομερή ευφορία! Σου υπογραμμίζει συναισθήματα, σου προαναγγέλλει γεγονότα, σου ολοκληρώνει ανολοκλήρωτες ματιές και ανάσες. Είναι η μισή ταινία!..

Η άλλη μισή είναι οι μικρές ιστορίες, που σκηνοθετήθηκαν, με τη σειρά που αναφέρουμε πιο πάνω τους σκηνοθέτες. α) Ενας άτολμος άνθρωπος θέλει να φύγει για τη Σιβηρία, να δουλέψει σκληρά, για να κερδίσει χρήματα. Δεν μπορεί, όμως, να φύγει, χωρίς να πάρει κάτι μαζί του, κάτι από τον τόπο του, που με σπαραγμό αφήνει πίσω του. Παίρνει, λοιπόν, μια γυναίκα! β) Ενα παιδί ζωγραφίζει στο χέρι του ένα ρολόι και το φέρνει στο αυτί του να ακούσει το χτύπο του κόσμου! Ενα μωρό γεννιέται! Την άλλη μέρα κινδυνεύει να πεθάνει από αιμορραγία. Οι συγγενείς του είναι στα χωράφια. Ολα θα κυλήσουν καλά. Και το νανούρισμα που ακούγεται, είναι μοναδικό! γ) Η τελευταία «κρυφή φυλή» ήρθε στο φως το 1981. Οσοι σώθηκαν από τις αρρώστιες, ντρέπονταν για το «φτωχό» παρελθόν τους. Ενιωθαν καλύτερα να παριστάνουν τους Πορτογάλους ή τους Βραζιλιάνους! δ) Μια ηθοποιός στη διακοπή ενός γυρίσματος έρχεται στο «βαν» που τη φιλοξενεί και περνάει δέκα λεπτά από τη ζωή της. ε) Ενας άντρας οδηγεί σε μια ερημιά ένα αυτοκίνητο ψάχνοντας για φαρμακείο, καθώς είναι πολύ άρρωστος. Η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή. Ο χρόνος γι' αυτόν είναι τόσο σχετικός. στ) Διάφοροι άνθρωποι μιλάνε για τη νύχτα των τελευταίων εκλογών. Τη νύχτα που έφερε, δυστυχώς, νικητή τον Μπους. η) Το Πεκίνο αλλάζει. Ενας Κινέζος, όμως, δε θέλει να πιστέψει ότι το «μοντέρνο» θα του κλέψει το παρελθόν! Τη ζωή του!

Παίζουν: Κάτι Ούτινεν, Μάρκου Πελτόλα, Αννα Σοφία Λιάπο, Πελάγιο Σουαρέζ, Τσαρλς Εστεν, Αμπερ Τάμπλιν, Χλόη Σεβενί κ.ά.

Ευτυχώς, δε διαθέτουμε κότερο! Εδώ μπαίνει θέμα αν θα κάνουμε διακοπές σε κάμπινγκ, όχι και με πλεούμενο! Τέλος πάντων. Μια ομάδα φίλων, γυναίκες, άντρες, ανάμεσά τους και ένα μωρό, με ένα πανέμορφο ιστιοφόρο οργώνουν τις βαθιές, δυστυχώς γι' αυτούς, θάλασσες. Κάποια μέρα έχουν τη φαεινή ιδέα να σταματήσουν στη μέση του πουθενά, για να κολυμπήσουν. Βουτάνε οι πρώτοι, βουτάνε οι δεύτεροι, στο κότερο μένει η μάνα του μωρού και ο ιδιοκτήτης του κότερου. Εκείνη φοβάται τη θάλασσα, είναι συνέχεια ζωσμένη με το σωσίβιο. Εκείνος θέλει να την πειράξει. Τη σηκώνει στα χέρια του και πέφτουν και οι δυο στη θάλασσα!

Τι απρονοησία! Κανένας δεν είχε προβλέψει να ρίξει τη σκάλα! Το κότερο είναι ψηλό και γλιστράει. Στην αρχή γελάνε. Στη συνέχεια, βέβαια, τα πράγματα σοβαρεύουν. Η άνοδος στο ιστιοφόρο φαντάζει αδύνατη. Και επάνω το μωρό κλαίει!

Αυτά τα πράγματα, φυσικά, συμβαίνουν μία στα χίλια εκατομμύρια! Ας πούμε, όμως, ότι συνέβη και εδώ! Το μόνο κέρδος που έχει ο θεατής είναι να διαπιστώσει την ικανότητα του σκηνοθέτη να διηγηθεί μια ιστορία λίγων τετραγωνικών. Και μάλιστα υγρών τετραγωνικών. Οπου πολύ λίγα πράγματα μπορούν να κάνουν οι ήρωες.

Φτάνει αυτό; Φτάνει δε φτάνει αυτό είναι, δεν έχει άλλο! Από το σενάριο, και στη συνέχεια και από το σκηνοθέτη, δεν έγινε καμία άλλη προσπάθεια, μικρή έστω, να ειπωθεί κάτι άλλο. Να δούμε, ας πούμε, τη διαφορετικότητα των ηρώων και πώς αντιδρά ο Α ή ο Β μπροστά στον κίνδυνο, μπροστά στο βέβαιο θάνατο.

Τι να τα λέμε! Λείπει ο προσανατολισμός. Οι ταινίες που γίνονται με γνώμονα το εισιτήριο είναι καταδικασμένες να μείνουν μικρά θρίλερ. Το μόνο που τις διαφοροποιεί μεταξύ τους είναι η αγωνία των δημιουργών να «πρωτοτυπήσουν». Στη μέση της θάλασσας, λοιπόν, και πουθενά στεριά! Αντε να σωθείς κολυμπώντας. Και το μωρό να σπαράζει στο κλάμα!

Παίζουν: Σούζαν Μέι Πρατ, Ρίτσαρντ Σπέι Τζ., Νίκλαους Λανγκ, Αλι Χίλις, Κάμερον Ρίτσαρσον, Ερικ Ντέιν.

Ο κινηματογράφος ποτέ δεν ήταν αθώος! Από το σημείο αυτό μέχρι τη χυδαία προπαγάνδα, βέβαια, πρέπει να υπάρχει κάποια απόσταση. Αμ, δε! Ο «όμορφος» Αντι Γκαρσία δεν κράτησε κανένα πρόσχημα. Εφτιαξε μια ταινία, «Αβάνα, Χαμένη Πόλη», που μόνο μέσα από τα εργαστήρια της CIA θα μπορούσε να βγει! Μακριά, λοιπόν, για τιμωρία.

Ευτυχώς, εφτά πολύ καλοί σκηνοθέτες, Βέντερς, Καουρισμάκι, Ενρίκε, Λι, Χέρτζοκ, Τζάρμους, Καϊγκέ, έφτιαξαν εφτά μικρά κινηματογραφικά ποιήματα, «10 Λεπτά Αργότερα - Η Τρομπέτα», για να μας αποζημιώσουν για την πλύση εγκεφάλου που υποστήκαμε από τον μισθοφόρο κ. Γκαρσία. Μην τη χάσετε!

Στη συνέχεια έχουμε δυο θρίλερ. Το ερωτικό, «Ανάμεσα στα Χέρια του», της Αν Φοντέν και το ...θαλασσινό, «Χαμένοι στον Ωκεανό», του Χανς Χορν. Καλά μπάνια και μακριά από τη CIA και τα ...κότερα!

Δεύτερος είναι ο συγγραφέας και σεναριογράφος, κ. Τζ. Καμπρέρα Ινφάντε! Αυτός γεννήθηκε το 1929 στη Τζιβάρα της Κούβας. Τελείωσε τη σχολή δημοσιογραφίας της Αβάνας και το 1952 συνελήφθη και κρατήθηκε για ένα δημοσίευμά του στην αγγλική γλώσσα (διήγημα) από τον Μπατίστα. Αναγκάστηκε να γράφει με ψευδώνυμο. Υπήρξε δημιουργός της ταινιοθήκης της Κούβας και, μετά την Επανάσταση, μορφωτικός ακόλουθος στο Βέλγιο. Το 1966, επτά μόλις χρόνια μετά την Επανάσταση, «μετακόμισε» στο Λονδίνο και έγινε ένας από τους μαχητικότερους εχθρούς της σοσιαλιστικής Κούβας και του Κάστρο προσωπικά, μέχρι το θάνατό του (2005).

Τρίτη γνωριμία η κ. Λορένα Φελτζόο. Γεννήθηκε και σπούδασε χορό στην Αβάνα. Από οικογένεια χορευτών (μάνα, αδελφές), έγινε πρώτη μπαλαρίνα στο Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας. Το 1985 βραβεύτηκε με πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ χορού στη Βάρνα της Βουλγαρίας. Στη συνέχεια, λίγο καθυστερημένα, κάπως, αυτή, ακολούθησε το δρόμο των δύο προηγούμενων, «μετακομίζοντας» - και αυτή - στη ...Δύση. Την ακολούθησε και η αδερφή της, χορεύτρια επίσης.

Στους παραπάνω να προσθέσουμε τον Ισραηλινό διευθυντή φωτογραφίας κ. Εμμανουέλ Καντός, ο οποίος ήρθε σε επαφή με τον κινηματογράφο κατά τη διάρκεια της θητείας του στον ισραηλινό στρατό. Από κοντά, βέβαια και άλλα πρόσωπα, ηθοποιοί, μουσικοί, χορογράφοι, σκηνογράφοι, κλπ. Ολος αυτός ο «καλός» κόσμος ένωσε τις δυνάμεις του με τη CIA ή τέλος πάντων με όλους αυτούς που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να κάνουν την Κούβα το επόμενο αστέρι της αμερικάνικης σημαίας, γυρίζοντας μια εμετική αντικουβανική και αντικομμουνιστική ταινία. Την «Αβάνα, Χαμένη Πόλη».

Ετούτοι οι «δημιουργοί», βρισκόμενοι, μάλλον, σε διατεταγμένη υπηρεσία, άφησαν στην άκρη τα προσχήματα, κάθε καλλιτεχνική συνέπεια, και γύρισαν ένα αλλοπρόσαλλο προπαγανδιστικό φιλμ! Ιδιαίτερα μετά τη μέση, όταν η «υπόθεση», πια, έφτασε στην Επανάσταση, οι άνθρωποι ξεσαλώσανε! Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τέτοιο άθλιο κατασκεύασμα. Ατομα, όπως ο Φιντέλ, ο Τσε, άνθρωποι δηλαδή, που ακόμα και οι εχθροί τους μιλάνε με σεβασμό γι' αυτούς, ετούτοι τους έκαναν απλοϊκές καρικατούρες. Σχήματα εύκολα για ανάγνωση από θεατές με i.q. κότας. Να βλέπεις έναν Φιντέλ Κάστρο ωσάν κακοφτιαγμένο σκίτσο του Μποστ. Εναν Τσε Γκεβάρα με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι ωσάν κοσμικός λιμοκοντόρος. Και τους συντρόφους τους, όλους αυτούς τους ηρωικούς αγωνιστές, σαν ένα ανοργάνωτο και θλιβερό ασκέρι. Ενα ασκέρι, που μόλις πήρε την εξουσία, την έπεσε στη μάσα και στην κονόμα! Ακόμα και τα γένια τους ήταν ψεύτικα. Και ήταν και φαίνονταν ψεύτικα! Στην προσπάθειά τους να τους εκθέσουν, ακόμα και εμφανισιακά, εκτέθηκαν οι ίδιοι! Εκτέθηκαν και στο επίπεδο της παραγωγής. Δε γυρίζει τέτοια πράγματα, πια, η Αμερική. Μόνον φτηνές κινηματογραφίες, γυρίζουν τέτοιες προπαγανδιστικές ασχήμιες...

Δεν μπορείς, λοιπόν, να αποστρέψεις τα μάτια σου, πρέπει να την πολεμήσεις! Οχι με κριτήρια καλλιτεχνικά, εκεί δεν αντέχει, αλλά με κριτήρια πολιτικά. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα καλλιτεχνικό έργο, αλλά με έναν πολιτικό λίβελο, ο οποίος εντάσσεται στη γνωστή αντικουβανική εκστρατεία! Και μόνο το τέλος της ταινίας, όπου διάφοροι «Κουβανοί», αντάμα με αμφιβόλου ποιότητας Αμερικανούς πίνουν και φωνάζουν «ελευθερία στην Κούβα», φτάνει για να αντιληφθεί ο καθένας τους σκοπούς αυτών των ανθρώπων.

Να προσθέσουμε στην πολιτική απάτη και την κινηματογραφική απάτη. Η Κούβα, που φαίνεται στην ταινία, είναι ο Αγιος Δομίνικος! Ο απληροφόρητος θεατής βλέποντας στην οθόνη την Αβάνα, διαβάζοντας και τα κουβανέζικα ονόματα στους τίτλους, ακούγοντας και τη γλώσσα, σχηματίζει την εντύπωση πως η ταινία έγινε τουλάχιστον με την ανοχή της κουβανέζικης κυβέρνησης. Και παθαίνει σύγχυση και οδηγείται στην υστερία!

Παίζουν: Αντι Γκαρσία, Ντάστιν Χόφμαν, Μπιλ Μάρεϊ, Ινές Σάστρε.